Dan neem ik een vroegere trein om wat eerder op mijn werk te zijn omdat ik nog zoveel moet doen. Kwam ik meer dan 20 minuten te laat aan, grrrrrrrrr.
Nog 7 keren slapen en dan mag ik naar het Genderteam van het UZ Gent. Joepie! Ondertussen heb ik gevoelige tepels, lastig om op je buik te slapen, beginnen de hormonen toch hun effect te tonen. Wie weet? In elk geval is mijn huid heel droog geowrden, zodat ik een uitvlucht heb om een gezichtcrème te smeren.
Auw, auw, mijn tepels zijn hypergevoelig geworden en zijn soms ook staalhard. Zelfs het schuren van mijn hemd of t-shirt doet soms pijn. De hormonen beginnen duidelijk te werken na een maand. Ergens is het wel prettig dat je weet dat die pilletjes die je slikt, niet voor niets zijn. Overigens heb ik een weekje geen spontane erecties meer in de ochtend, maar dat deert me niet
Bloedname
Vandaag heb ik een bloedname laten doen. Ik ben benieuwd hoe laag mijn testosteron zal zijn en hoe hoog mijn oestradiol. Hopelijk blijft mijn lever normaal, want oestrogenen kunnen een zware belasting zijn voor dit orgaan.
Toen ik mijn dagboek overliep, viel me het verschil in gemoedsgesteldheid op tussen nu en een paar maanden geleden. Toen zat ik volledig emotioneel aan de grond, overvrouwd door depressieve gevoelens. Ik zag een straatje met een mogelijk dodelijk einde. Een mens kan zich toch slecht voelen: bij mij ging het al jaren zo. Sinds mijn kindertijd heb ik dikwijls slechts gevoeld, onbegrepen, verloren. Ondanks dat het niet verstandig was van mij om al hormonen te starten, voel ik me zoveel beter met deze pilletjes. Het is een mirakel: het voelt gewoon goed. Blijkbaar was het echt wel nodig om deze actie te ondernemen, want ik werd knettergek. Ik ben er bijlange nog niet. Het is een start, maar nog steeds een superlange weg, geplaveid met triomfen, vernederingen, angsten, twijfels.
Ik heb nu ook geen spijt, wel soms twijfels omdat het eigenlijk niet verstandig is om hormonen te starten voor het sein van de psychiater. Ik sla een mea culpa. Maar ik heb alles onder controle.
Nog steeds weet ik niet hoe ik uit de kast ga komen. Al honderden scenarios heb ik uitgedacht. Het ligt dikwijls op mijn tong, maar het duwtje ontbreekt. Maar ik voel dat het ooit ga gebeuren. Laura kunnen ze niet meer stoppen. Ze leven en gelukkig zijn, glimlachen en genieten.
Middenin de poel door transseksualiteit: de âtwijfelâepisodes
Middenin de poel door transseksualiteit: de twijfelepisodes
Ondanks mijn overtuiging, denk en zucht ik soms: oei, ik zit er echt midden in. Wat heb ik gedaan? Kan ik nog terug? Wat een gezichtsverlies. Ik bedoel: Tja, nu heb je het ver gebracht. Je hebt een blog, je verklaart jezelf vrouw aan nobele onbekenden, je participeert in allerlei fora en websites, je hebt contact met al die transseksuelen. Heel mooi! Je houdt jezelf en al die anderen voor de gek. Je maakt jezelf belachelijk met je onrealistische wensen. Je bent helemaal niet zo, maar je zit nu wel middenin die transseksuele modderpoel. Op die momenten voel ik me zo rot en ben ik zelfs opstandig naar alles wat naar genderdysforie ruikt. Belieg ik mezelf niet? En al die mensen op die fora? Ben ik dat wel? Geen alterego? Geen dubbele persoonlijkheid? Geen spijtoptant?
De twijfel maakt de toestand alleen maar hopelozer en zinlozer, geen toekomstperspectief.
Het hele vreemde aan de zaak is het feit dat dit meestal maar een 20tal minuten tot een uur kan duren. Nadien keert alles terug in zijn oorspronkelijke plooi, dwz dat ik me een meisje voel in een mannenlichaam. De rest van de tijd voel ik me conform mijn genderdysfore gevoelens. Die twijfelepisodes heb ik ook niet elke dag, eerder om de drie à vier dagen.
Toch heb ik angst voor deze twijfelepisodes , zelfs reuze-angst want het maakt wel iets duidelijk over mijn genderdysfore gevoelens. Ik weet niet wat ik ermee moet aanvangen met deze opstoten. Is het normaal? Of zegt het iets over mezelf, nl. dat ik niet klaar ben voor de transitie? Nochtans ben ik nu, op dit ogenblik, op dit moment overtuigd dat ik de juiste weg volg, die me moet leiden naar de volledige transitie.
Ik heb altijd gezegd dat ik een rare ben, een abnormale. Mijn psychè moet nogal een speeltuin zijn voor Freudianen en andere zielenknijpers.
Slechte ochtend, gisterenavond slecht nieuws ontvangen. Niets vandoen met mijn genderprobleem, maar het maakt me doodsongelukkig.
Ik heb nu hoofdpijn, ultrakorte nacht, moe en uitgeput.
Lana Del Rey is toch een fantastische zangeres met de juiste stem en de prachtige looks. Ze is werelijk een stijlvolle prachtmeid. Nochtans wordt ze langs alle kanten aangevallen. Haar lippen zouden fake zijn. Ze zou een marketingprodukt zijn van de grote platenfirma's, ze zou haar nummers niet zelf schrijven. En er wordt niet meer over haar muziek gesproken.
Ze krijgt het toch hard te verduren door al die zogenaamde would-be muziekkenners. Een slecht optreden op televisie en zo wordt compleet de grond ingeboord. Waarom krijgt zij zo weinig respijt terwijl andere hiervoor juist bewondering afdwingen met hun fratsen en grollen. Het is echter allemaal afgunst. Hopelijk zet ze door en versaagt ze niet. Ik hou enorm van haar muziek, ze raakt mijn vrouwelijkheid op de juiste momenten. Ze weet hoe ze je gevoelens kan vertellen en vertalen op prachtige noten.
Soms wil ik opgeven. Het hele gedoe ben ik kotsbeu. Ontgoochelingen, tegenslagen, twijfels slaan weer toe. Ik weet wat ik wil maar het lijkt allemaal zo onbereikbaar. Er bekruipt me af en toe het gevoel van machteloosheid: mijn leven zit op het verkeerde spoor, maar het is zoeken naar die wissel om hem op de juiste rails te zetten in de juiste richting. Het vreselijke is dat ik weet welke richting maar ik kan die wissel niet vinden. Ik hoop die wissel in het UZ Gent te vinden, maar ik blijf onzeker, twijfelend aan de zin van alles.
Het voelt allemaal onwezenlijk. Uiteindelijk zal ik dit alleen moeten doen, maar de eenzaamheid schrikt me zo af. De angst voor ontgoocheling en om een verworpene te worden. In een heel klein hoekje wil ik huilen, vandaag voel ik me zo klein. Ik weet eigenlijk niet wat te doen, buiten wat doelloos wat op het internet surfen met Leonard Cohen op de achtergrond.
Ik moet doorzetten, maar hoe? Soms ben ik zo moe, te moe om door te zetten en te vechten. Is het allemaal wel waard. Zal ik wel gelukkiger worden ?
Ik heb mijn engel verteld dat ik naar de psychiater in Gent ga. Natuurlijk vroeg ze waarom daar. Omdat ze goed zijn, antwoordde ik. Eigenlijk heb ik medelijden met haar omdat ik verdomme alles verzwijg. Hoe noemen ze zo iemand? Een egoistische klootzak? Een leugenaar? Zal ze me ooit terug kunnen vertrouwen wanneer ik me bloot geef? Ik hou zielsveel van haar, mijn hartedief! Laat me niet vallen, schat!
Zucht, zucht, zucht, toch een beetje huilen, stiekem dan...............in een hoekje..........
Nog 2 keren slapen en dan naar het Genderteam in Gent. Zucht. Hopelijk zal dit meevallen?
Nog 1 nachtje slapen en dan is het zover: mijn intakegesprek bij het Genderteam. Ik ben vandaag al behoorlijk opgewonden en zenuwachtig. Morgen wil ik er absoluut als Laura naartoe gaan want dat is de persoon die ik tenslotte ben. De mensen kunnen dan weer naar me gapen maar ze doen maar.
Ik moet zeker nog een aantal dingetjes doen zoals mijn levensverhaal afprinten, mogelijk antwoorden repeteren, duidelijkheid in wat ik wil. Mijn hartje gaat nu fel te keer als ik hieraan denk: het gaat echt gebeuren, de verwachtingen zijn vreselijk hoog gespannen.
Het uit-de-kast-lomen: het probleem is weer daar. Het duikt uiteraard op elk moment van de dag op. Het houdt mijn psychè in een wurggreep. Wat een vreselijk individu ben ik toch. Ik durf het gewoon niet, wat een lafaard ben ik toch, verstijfd van angst. Maar ik denk constant aan de schaamte om mijn transseksualiteit mede te delen. Ik voel me zo verdomd beschaamd. Dit is een echte hel voor mij. Ik vraag me af hoe anderen dat gedaan hebben. Maar ik durf dus niet. Elke keer wil ik mijn borst nat maken om het te vertellen, altijd trek ik me terug, ondergedompeld in schaamte. Soms voel ik me een monster, een egoïst. Maar de schaamte is alomtegenwoordig. Hoe zal ik dit overwinnen? Hoe dit je dit Godsnaam toch? Waarom slagen anderen erin en ik niet? Waarom ben ik hierin zo laf?
Soms wil ik gewoon doen, mijn mannenleven heroppakken, geen onrust veroorzaken, geen verdriet: het leventje laten verder kabbelen. De mogelijk schaamte van mijn coming-out ontlopen: klinkt soms aanlokkelijk: het stabiele leven. Maar uitgerekend dit, een status quo of de zoveelste keer een poging te wagen om te verdringen wie ik echt ben, zie ik gewoon niet meer zitten. Dan begint de miserie van vooraf aan: de depressiviteit. Ondertussen ben ik te ver gevorderd in mijn bewustzijnswording van mijn zelf. Ik zit aan de hormonen en het voelt verdomme goed. Maar hoe kom ik toch uit de kast? Hoe overwin ik de schaamte? Alleen al de gedachte van HET te moeten zeggen, doet me hyperventileren, doet me een paniekaanval krijgen.
Ik begrijp mijn probleem heel goed: ik ben een meisje in een mannenlichaam. Ik ben geboren in een verkeerd lichaam. Al sinds mijn kleutertijd doe ik me liever voor als meisje dan als jongen. Dit is het probleem dat me al jaren depressief houdt. Het is dus duidelijk, geen discussie mogelijk, geen alternatieve interpretaties. Het is wat het is. Punt aan de lijn.
Maar kan ik het wel aanvaarden? Ben ik in staat het mentaal en geestelijk te aanvaarden wat ik begrijp? Eigenlijk niet! Waarom dan niet? Omdat ik zo geprogrammeerd ben, omdat dit mijn beeldvorming is die zich in de loop der jaren zo ontwikkeld heeft. Je probleem kennen en begrijpen, maar het moeilijk aanvaarden. Het is de maatschappij, de verwachtingspatronen, het conformisme dat zorgt dat ik het moeilijk kan aanvaarden dat ik transseksueel ben. Ik begrijp en voel dat dit mijn enige uitweg is, maar het aanvaarden, .. moeilijk!
Zo blijkt alles toch weer complexer te zijn, mijn geest doet altijd moeilijk, het is ook een van de oorzaken voor mijn schaamte om het aan mijn geliefden te zeggen. Daarom hoop ik wat lotgenoten tegen te komen om dit alles te overwinnen, om mezelf meer voor mezelf aanvaardbaar te maken. Dit zal de eerste stap zijn in het overwinnen van mijn schaamte.
Ondanks alle geestelijke problemen, ben ik zo blij dat morgen mijn intakegesprek plaats zal vinden en dat er als Laura naartoe zal gaan. Ook dat is een vorm van overwinning.
Vandaag is het D-day, le jour de la vérité, the day of truth. Ik heb wel een slechte nacht achter de rug, maar dit kwam meer omdat mijn neus verstopt was en mijn neusspray leeg.
Ondertussen is mijn koelingswater van mijn auto bevroren: ik zal maar voorzichtig rijden. In auto's ben ik een volledige leek, dus 'fingers crossed'.
Het besluit staan vast dat ik als Laura ga, maar ik ben mega-zenuwachtig. De zenuwen gieren door mijn vezels. Hier heb ik zo lang naartoe geleefd en dreigt mijn auto en het weer me te boycotten.
Gisteren was het zover. Mijn gesprek met het Genderteam......als Laura. Ik was er een uur op voorhand. Maar nadien begon het: geen parkeerplaats, een half uur lang draaien en keren. Uiteindelijk ergens mijn auto 'illegaal' gezet. Vervolgens mijn make up afwerken (minstens 15 minuten). Nog 15 over: snel naar K1 voor de inschrijving. Onderweg door iemand eens goed uitgelachen, wel bedankt ..... Dan wachten om ingeschreven te geraken. Nadien hop naar het juiste gebouw. Natuurlijk niet te vinden (vanuit K1 hadden ze me verkeerd gestuurd met al die bouwwerken). Uiteindelijk was 15 minuten te laat bij de psychiater, een afspraak waarvoor ik maanden heb moeten wachten. Niet echt een gelukkige start.
Anderzijds ging het gesprek vlot. Ik heb zeker een uurtje kunnen babbelen en vertellen. Over mijn jeugd mijn genderdysfore gevoelens, de evolutie, hoe ik als klein kind was; mijn eerste speelgoed (dit waren poppen), mijn ouders, familie, de relatie met mijn vrouw. Allees gebeurde dus heel gemoedelijk. De psy was heel vriendelijk. Ik heb hem ook over mijn hormonengebruik verteld, maar dit was in mijn geval geen probleem.
De diagnose was voor de psychiater heel duidelijk: ik heb een ernstige GID(Gender Dysphoria Disorder). Hij zag alleen maar de weg naar transitie, maar het probleem was natuurlijk de coming-out. Ik heb hem in geuren en kleuren uitgelegd dat dit echt mijn grootste probleem is. Ik lijd ook aan een vrom van vermijdgedrag wat mijn coming-out niet gemakkelijker maakt. Ook het schaamtegevoel dat ermee gepaard gaat, heb ik uitvoerig besproken.
Conclusie: ik zit juist wat mezelf betreft: ik ben een vrouw in een mannenlichaam, en transtitie is voor mij de beste therapie. De coming-out wordt een gigantisch moeilijke klus. Ik zie de psychiater terug in mei en juni. Ondertussen ging hij al de endocrinoloog vragen want een verder begeleiding voor een duidelijke diagnostiek, hoefde voor hem niet meer: het was zonneklaar.
Het was dus toch nog een schitterende dag. Alles wordt bevestigd. Ik ben een vrouw, klaar om de wereld te veroveren ;-)
Er zijn nu al 3 dagen voorbijgegaan sinds mijn bezoek aan deze schitterende en een heel sympathieke psychiater van het Genderteam. Waren alle therapeuten zoals hem. Nog steeds voel ik me echt goed bij de diagnosestelling. Super zelfs. De twijfels zijn juist sterk verminderd wat de coming out hopelijk wat gemakkelijker zou maken.
Als ik nu naar meisjes kijk, denk nu dikwijls: "hey, ik lijk nog niet zo, maar ik ben wel degelijk een van jullie".
Vanavond is er een bijeenkomst in Hasselt. Ik wil er dolgraag heengaan maar..... Ik vind maar geen uitvlucht om vanavond alleen op stap te gaan. Meestal haal ik een optreden of fuif aan, maar vanavond is er in heel het land geen kneit te doen. Bovendien is het berekoud en in een auto met niet-werkende verwarming, waar ik me meestal omkleed, is dat niet echt comfortabel. Ik zal mijn best doen, tenzij iemand een schitterend uitvlucht heeft ;-)
Het voelt dus goed, ondanks de vele extra genderdysforische perikelen die me meestal van slag houden. Het duidt wel degelijk dat mijn onderliggend lijden in essentie mijn GID is.
Ik heb een deel van mijn uitslagen gekregen: eindelijke want het begon te duren en ik kon niet wachten om ze te zien. Dus mijn testosteroneniveau is superlaag, op het niveau dat je zou verwachten wanneer je anti-androgenen neemt. Joepie!!!!!!!!!!!!!
Mijn SHBG (Sex Hormone Binding Globulin) is super hoog. Ole!!!!!!!! Dit laatste betekent dat mijn oestrogenen hoog zijn en mijn testosterone laag (wat we al wisten).
Oestradiol, een soort oestrogeen, is lichtjes hoger. Dit zou nog hoger moeten zijn, ware het niet dat oestradiol gemaakt wordt van testosterone. Dit laatste heb ik niet meer, daarom moet het van 'buiten' komen wat ik doe met mijn ethinyloestradiol pilletjes.
Het is er biochemische allemaal goed uit en dit, na slechts een maand hormonen. Ondertussen heb ik nauwelijks bijwerkingen buiten het iets frequenter plassen en dit ik me duidelijk beter voel. Oh ja, mijn tepels zijn echt supergevoelig: het schuren van mijn scheren doet regelmatig pijn. Zelfs een lichte aanraking verdaag ik niet. Er bevinden zich ook al twee miniknopjes onder mijn tepels, het begin van echte borstgroei, maar ik maak me geen illusies: een C-cup zal ik niet vewachten, maar ik hoop op een B.
Gaandeweg gisteren kreeg ik meer keelpijn en voelde ik me zieker, zeker om naar de bijeenkomst van Hasselt te gaan. Nu blijf ik bed uitzieken, slikken doet vreselijk pijn (zeker mijn medicatie).
Ik had de laatste dagen vele e-mailtjes gekregen maar wegens mijn ziekte was het onmogelijke om ze snel te beantwoorden. Ik zal vandaag mijn achterstand wegwerken.
Ik heb tijdens mijn 'verblijf' in mijn ziektebed een plan uitgedokterd voor mijn coming-out. Ik zal ik dit ook later uit de doeken doen op mijn blog. De coming-out is iets dat ik echt wel moet gaan doen. De schaamte van het verzwijgen wordt te groot en mijn borstjes beginnen nu heel lichtjes te groeien, zodat er twee opties zijn: 1. blijven verzwijgen en stoppen met hormonen 2. vertellen en mijn hormonen continueren.
Verder wil ik kiezen voor de geleidelijke aanpak. Wanneer wil ik dan springen? Dinsdag of Woensdag! Er is vanaf nu geen weg terug. Moge Dame Fortuna me bijstaan!
