Ik voel me ongelukkig, altijd hetzelfde liedje dat maar eeuwig blijft spelen. Ik zit compleet vast en aan de grond. Ik droom om me als vrouw te uitleven en door het leven te gaan als een meisje. Maar ik zie altijd gigantische obstakels rondom mij. De moed zakt me in de schoenen. Hoe doe je dit? Een 'mission impossible'?
Dikwijls denk ik er zelfs over om een dagje als vrouw in Gent rond te lopen: maar dan komen die beelden van al de vreemde mensen die me dan aanstaren en denken "wat voor een rare is er daar, een aangeklede man als vrouw". Wat zou het toch heerlijk zijn om een biovrouw als vriendin te hebben die me als Laura aanziet. Mensen die me aanspreken met 'mevrouw'.
Passabiliteit is echt wel belangrijk. Mijn aangezicht is zo vreselijk mannelijk dat er geen haar aan denkt om dit zo te laten. Ik wil absoluut later Facial Feminisation Surgery laten doen, weg dikke neus!
Ik keek vandaag haar aan. Ze was mooi en lief. Ik nam haar stevig vast. Deze kleine dingen kan ik echt niet missen. Ik hou zoveel van haar. Maar ik durf niet te weggen wat er met me scheelt. Ik wil haar niet kwetsen noch verdrietig maken. We hebben samen zoveel opgebouwd. Ik ben ten einde raad.
Ze ruikt zo heerlijk, haar haar, haar nek, haar hals naar lentebloesems en hoop. Voor haar wil ik sterven maar zal ze mij respecteren wie ik juist ben?
Zij, mijn allerliefste engel, lacht en glimlacht! Wat ben ik hopeloos? Ik wil haar niet kwijt! Maar wat dan met mijn genderdysfore gevoelens? Opsluiten? Verbergen? Gaat echt niet.
Maar ondertussen lacht ze opnieuw, ik pak haar goed vast en zeg: "ik zie je gaarne! Ik wil altijd samen blijven wat er ook gebeurd!" "Ja" antwoordt ze, "ik wil dat ook, ik altijd bij jou blijven"
Nagelbijten: Een vreselijke gewoonte, terwijl ik juist weg kan zijn van mooie nagels. Zelf droom ik van acrylnageltjes. Uiteraard kan ik dit niet in mijn uiterlijke hoedanigheid als man. Hoewel, toen ik een week als volledig als vrouw leefde in maart 2011, had ik mooie acrylnageltjes aan mijn handen en voeten laten zetten. Ik voelde heerlijk: ik was een echte vrouw. Ze waren een halve centmeter langer dan mijn vingers wat het in het begin moeilijk maakte om iets vast te pakken of om mijn mobiel te gebruiken, maar het went, net zoals op hakjes lopen. Ik denk nog dagelijks aan mijn acrylnageltjes en elke beauty nail salon die ik voorbij wandel, wil ik binnengaan. Maar het binnengaan van een Nail Centre was in maart 2011 een bijzonder zenuwachtige bedoeling. Je staat dan daar als verkleedde man tussen al die andere vrouwen die hun nagels onder handen laten nemen. Maar het viel reuze mee. Soms zijn mensen echt wel begrijpend over wie je bent.
Maar dus terug over nagelbijten. Ik beken: ik ben ermee gestopt. Het is moeilijke en lelijke gewoonte maar het lukt nu al voor langer dan 5 dagen. Soms lijkt het alsof mijn jeukende handen gestopt kunnen worden door er mijn tanden in te zetten. Maar toch liever niet . Hoera voor mij!
Daar moest ik toch eens over hebben. Toch twee lichaamsdelen die als ultravrouwelijk worden beschouwd. Daarom wil ik er ook ipv die siliconen falsies die ik dan in mijn BH stop. De eerste stap zullen hormonen zijn, een tweede stap misschien implantaten. Welke cup? Een C of misschien een D-cup lijken me wel wat. Mijn falsies zijn een C-cup, best wel groot genoeg. Ben ik dan een borstenliefhebber? Ja, wanneer ze mooi zijn, dus klein kan ook. Eigenlijk weet ik niet welke maat ik wil. Gelukkig moet ik die keuze nog niet maken, maar erover nadenken doe ik natuurlijk wel. Eigenlijk kan ik niet wachten om borsten te hebben, het voelt sowieso erg vrouwelijk met mijn falsies. Hoe fijn is het niet om je lingerie en BHs te kunnen kiezen, passen en proberen.
De zoektocht van een persoon met een vorm van gender dysforie kan vreemde wegen nemen. Pak nu de juiste term invoegen op een zoekmachine zoals Google, Bing of Yahoo. Welke term ga je gebruiken? Hoe selecteer je een goede informatieve website? Hoe vermijd je die websites die zich op seks richten want je kan er niet voorbij. Je wordt in je zoektocht dadelijk geconfronteerd met rare websites en links over een vorm van onderwereld, meestal door de porno-industrie opgezet. Je ziet websites met dating zoals Shemales, ladyboys en T-girls. Iedereen die zoekt, botst duidelijk op dit pornosfeertje. Het maakt ook de verbinding duidelijk tussen transseksualiteit in al zijn facetten en de sekswereld.
Het wordt ook zo opgevat door personen die geil worden van het zien van een halfomgebouwde man tot vrouw. Je vindt talloze filmpjes, de ene wat meer wansmakelijker dan de anderen. Het veroorzaakt verwarring voor de mensen die echt met een gender dysforie kampen zonder die duidelijke seksuele connotatie. Helaas word je steeds lastiggevallen door deze geilaards op zoek naar goedkope seks, maar dat ze een datingsite dan raadplegen. Ik ben niet te koop, bovendien ben ik getrouwd en wens mijn schat trouw te blijven.
In je zoektocht stoot je ook op travestieparties en feestjes. Je zoekt iets met wat je gevoelens zou overeen kunnen komen. Voor mijzelf vind ik elke keer het een ontgoocheling als ik met dit fenomeen geconfronteerd word: je wordt er soms zelfs moedeloos van. Je belandt in de marge van de samenleving: je weet dat dit geen wereldwijd fenomeen is. Soms beland je in een SM-club of bar met excentrieke maar gekke fenomenen. Waar moet je trouwens heen met je gevoelens? Maar eigenlijk verlang ik persoonlijk naar een normaal leven, opgenomen in de gewoontes des werelds, participerend met deze wereld, dus geen duistere plekjes op de aardbol zoals die pornowereld, of shemale-dating/filmpjes, of exclusieve travestie-uitjes. Ik ben geen dragqueen, ik vind ze zelfs vreselijk. Wat ik wil, is een als vrouw geaccepteerd worden, leven, werken en oud worden. Ik wil een gewoon café kunnen binnenstappen.
Maar omdat er meestal een angst is om zich binnen de gewone wereld te begeven, trekken transgenders naar andere oorden zoals een travestieclub. De beste plaatsten zijn dikwijls homobars: je wordt er tenminste geaccepteerd en ik krijg veel belangstelling van andere meisjes, zodat ik nog eens kan praten over kledij en make-up. In een travestieclubs zie je meestal over-the-top verkleedde mannen met een bierbuik, BH en leren dijlaarzen. Weinig vrouwelijks aan. Uiteindelijk wil ik persoonlijk met andere vrouwen uitgaan en praten. Sommige travesties zijn wel goed gelukt, zonder overdreven kledij of make-up. Maar die kom je zelden tegen. (waarom weet ik niet maar je kan al wel raden waarom: omdat ze zo gelukt zijn hoeven dergelijke oorden niet meer te bezoeken)
Eigenlijk weet ik niet waar uithangen? Woensdagavond ben ik een trendy bar binnengestapt, geen speciaal publiek. Het was er fijn, en zo heb ik het liefste.
Het voordeel van een travestieparty is dat je je gevoelens beter kan delen. Soms zitten er mensen met dezelfde vragen en problemen. Je weet dat je dan niet alleen bent. Daarom is ook weer niet slecht om er eens naartoe te gaan al moet het onderscheid maken tussen echte travestieten, transgenders en transseksuelen: de grens is niet altijd heel duidelijk en vlooien in elkaar over. Maar als transseksueel waartoe ik me steeds meer toewijs, heb je niet altijd iets met een travestiet, die haar omkleedt voor andere motieven.
Terug naar het internet: Ik heb al jaren zitten zoeken. Meestal verspil je megaveel tijd want je belandt dikwijls op een zoveelste ontoereikende site. Gelukkig heb ik er een aantal gevonden die wel goed zijn en zelfs behoorlijk wetenschappelijk (zoals Anne Lawrence). Op de diverse fora kan je proberen je ei kwijt te geraken, soms word je dan alweer geconfronteerd met personen die een shemale zo geil vinden maar te lui of te arm zijn om eentje te boeken op een dating site.
Uiteindelijke wil je opgenomen worden in de wereld en als vrouw erkend en geëerbiedigd worden met alle geuren en smaken die een persoon heeft en met respect voor de eigenheid van een persoon ook al komt die niet altijd overeen met jouw maatschappelijke visie of interesses.
Cyclisch fenomeen: hoe ik jarenlang ermee worstelde!
Cyclisch fenomeen:
Ik voel dat er iets mis is, ik weet niet wat. Ik word depressief want ik ben niet gelukkig. Ik ben mezelf niet. Ik voel me opgesloten: mijn ik wil vluchten. Ik droeg vroeger al ettelijke malen meisjeskleren. Dit wil ik nu ook doen. Ik wil ze niet zomaar dragen, ik wil me niet zomaar verkleden. Nee, wanneer ik vrouwenkleren draag, voel ik me vrouw, meer mezelf, meer op mij gemak, minder depressief. Dus koop ik vrouwenkledij .. als man. Het voelt vernederend aan om als man in de H&M of de Zara enkele mooie stukjes te kiezen. Toch lukt het. Nu nog make-up uit het Kruidvat en de Hema. Ziezo, met schaamrode wangen heb ik mascara, lippenstift, eyeliner en foundation gekocht. Ik ga vliegensvlug naar huis. Ik probeer alles dadelijk uit. Ik beeld me in als een vrouw. Ik doe dingetjes als een vrouw. Ik lees de Flair en Elle, wat ik nog tijdens het naar huis gaan had gekocht. Ik loop een hele dag op mijn kamer rond. Een bel negeer ik. De volgende dag doe ik hetzelfde, en de dag nadien, nadien, nadien.
Plots voel ik me vies en pervers. Wat doe ik toch, wat een viespeuk ben jij. Het schaamtegevoel begint. Ik vervloek dat ik niet normaal ben en dat ik meer mijn best moet doen om normaal te zijn. Mijn kleren en make-up verdwijnen in een vuilnisbak, ergens ver waar ik woon. Bye, Bye kleren. Een opluchting, mijn pervers gedrag is gestopt. Ik triomfeer, het voelt fantastisch, ik ben terug normaal. Hoera! Elk pervers gevoel wordt nu steenvast onderdrukt. Ik kan het, zo hoort het.
Een weken nadien voel ik me niet goed. Na enkele weken zelfs slecht, na enkele maanden depressief. Ik voel een gevoel die ik enkele maanden ook had. Inderdaad, ik voel me vrouw, het onderdrukken maakte me depressief. Ik doe wat ik altijd doe. Ik geef toe. Van vooraf aan. De cyclus herbegint. Laura is herboren. De schaamte verdwijnt. Dit ben ik.
De cyclus herhaalt zich tientallen keren. Voor duizenden euros heb ik make-up en kleren weggegooid. Altijd terug hetzelfde patroon. Ik ben een zot, ik bedrieg mezelf, met mijn geslacht en het idee om me te conformeren.
Cyclus doorbroken:
Nu is het anders: ik weet wat er scheelt. Ik ben een vrouw maar in een mannenlichaam. Laat me zijn zoals ik ben: ik heb het aanvaard, de schaamte is over. Ik gooi niets meer weg: het is gedaan. Ik hou mijn kleren en make-up. Ik ga er iets aandoen. De cycli moesten gestopt worden want het was waanzin.
Shemales: kreaturen die uitvindselen zijn der p*rno-industrie. Helaas word ik er door enkele lui mee verward, wat soms echt wel chockerend is want ik ben geen hoer, noch prostitué. Ik wil een respectabele vrouw zijn. Het is niet omdat ik een rokje draag dat ik voor vrije en openlijke seks ben. Bovendien zijn die geilaards dikwijls degoutante mannen, soms dik en vet, stinkend.
Laat de fantasie van die bepaalde industrie voor wat ze is: het is hier duidelijk hoe de p*rno-industrie een beeldvroming kan scheppen zonder dat deze zich in werkelijkheid voordoet.
Mijn liefdeszwaard. Voor vele mannen hun kroon- en familiejuwelen. Voor mij een ding dat er hangt. Het belet me om spannende leggings te dragen, een stretchy rokjes. Het zit in de weg. Ik haat het ding niet echt. Soms geeft het me plezier, maar ik wil het liever kwijt. Natuurlijk ben ik niet over één nacht ijs gegaan. Maar het ding hoeft niet: het maakt van mij een man en dat ben ik niet. Laura wil geen piemel, Laura wil niet rechtstaand plassen.
Soms ben ik wel bang op mijn ding te verliezen, het hangt daar al heel mijn leven, maar het schrikt me niet meer af. Penisvrij, dit is echt wat ik wil.
ZE = [vr, 33j, gn 2de exempl] absoluut fantastische vrouw, altijd klaar om me te ondersteunen
ME = IK [vr ~m~vr, 35 j, zielig pers, hypoc, leug] absoluut verslaafd aan ZE, kan niet zonder ZE leven, vindt ZE de perfecte vrouw: mooi, stijlvol, uitstraling en klasse, behulpzaam
ME is bang om ZE te verliezen. Dit zou mogelijks het einde van ME kunnen betekenen omdat ZE een essentieel onderdeel is in de metafysische existentie van ME
Sometimes I have some English speaking visitors. Because everything is in Dutch, they don't have clue what I am writing. But at the other hand is very time-consuming to keep a blog up to date in two different languages, although I am an anglophile and I am reading more books in English than in Dutch, or French.
I hope I can write some essential chapters about my feelings and doubts at some stage in English. I promise I'll work on it. Anyway I do miss the English language as I spoke it day in day out while I was living in a large British city (no, it was not London). I still miss my British friends.
Gent. De stad van mijn verlossing. Je hebt er de Genderstichting en het Genderteam. Het zijn twee verschillende groepen. De eerste maakt deel uit van CAW en doet aan wat psycho-sociale ondersteuning. Het Genderteam of ook Genderkliniek genoemd zijn dokters die onderzoeken of je inderdaad transseksueel bent en je in aanmerking komt voor transitie. Met beiden heb ik een afspraak. Ik beschouw ze als mijn laatste redmiddel want het gaat niet meer met me: op is op, psychisch dood.
Ik heb nog eens een boek gekocht van de Nederlandse schrijfster Saskia Noort, met als titel Koorts. Nieuwe buren had ik al een paar jaar geleden gelezen en ik had er uitzettend veel van genoten. Het is geen grote literatuur, maar wel vlot en goed geschreven, een thriller die toch beter is dan bv. een Deflo of Piet Aspe. Toch oordeelde ik toen tegen mijn vrouw dat het een typische vrouwenboek was, nogal minachtend. Zo reageer ik al jaren: het is zielig; zelfs pathetisch. Waarom doe ik dit want ik hou er wel degelijk van. Waarom durf ik niet de waarheid zeggen in zon situatie?
Hetzelfde geldt met "Twilight" van Stephenie Meyer. Opnieuw was het een uitstekend boek, geen grote wereldliteratuur maar wel onderhoudend. Dit boek had iets magisch, ik vereenzelvigde me met Bella, niet met Edward. Erger nog, ik ging helemaal op in Bella, ik was haar. Haar gevoelens, haar pijn, haar verlangen kon ik in een bepaalde zin met haar delen. Mijn innerlijkheid als vrouw drong via dit boek door tot mezelf: er was een klein contact en een subtiele expressie tussen de buitenwereld en mezelf. Er was geen sprake van verliefdheid of lust; neen, het was dromen als een meisje van je prins.
Nu heb ik dit meer dat ik me vereenzelvig met een vrouwelijk personage in boeken en in films: het veroorzaakt een gevoel van verbondenheid van mijn spirituele ik naar een vorm van werkelijkheid.
Mijn reactie na het lezen was dezelfde als die met Saskia Noort: typische vrouwenboek, opnieuw minachtend, figuurlijk spuwend op wat ik innerlijk voel en uitwendig niet kan tonen. Waarom toch? Is het afzetten? Is het de angst om mijn diepe zelf bloot te geven? Of ben ik gewoon een stomkop of idioot?
Nog twee maanden! Dan volgt D-day te UZ Gent bij de psychiater. Hopelijk krijg ik dan de verlossing! Ja, Laura, je bent genderdysfoor, nee, je bent niet schizofreen, nee je hebt geen ander psychische ziekte!
Dit echt wel een mooi mantel, zeker als dit draagt met een kort rokje en zwarte leggings met laarsjes
