Het weekend zit er bijna op. Soms werd ik toch heel ongemakkelijk door kleine eenvoudige dingen. Zo stak er bij Knack een modebijlage. Uiteraard wilde ik die eens goed bekijken dan voel ik toch ongemakkelijk wanneer mijn vrouw er bij zit. Schichtig kijk ik dan rond, bang zijnde dat ze iets door zal hebben. Ze weet uiteraard war er gaande is maar toch voelde ik me gewoon heel ongemakkelijk.
Dan had je op een zender Trinny and Suzanna on mission in Holland. Toen al die make-overs de revue passeerde, gaf ik natuurlijk commentaar over de schoenen, jasjes, jurkjes en het kapsel...in bijzijn van mijn vrouw. Opnieuw hield ik me in omdat het zo vreemd aanvoelde.
Eigenlijk ben ik het beu om me in te houden: als ik van mode hou dan wil ik daar vrij mee bezig zijn, geen belemmeringen. Me inhouden doe ik steeds minder maar ik kan duidelijk nog niet vrijuit gaan. Dus moet ik nog wat werken aan mijn coming-out. Ja, opnieuw. Wat een leven heb ik toch.
Op het forum van de Vlaamse Genderkring heb ik wat pijnlijke verhalen gelezen. Soms lijkt de keuze die je maakt richting transitie een verwoesting aan te richten. De offers zijn soms wel heel zwaar. Ik heb al genoeg miserie meegemaakt in mijn jeugd dus ben ik eigenlijk niet echt toe nog een nieuw rondje psychisch terreur. Maar het feit dat je voor transitie kiest, gaat meestal over hoe je jezelf voelt. Je kan dit niet ontsnappen, je kan jezelf niet ontvluchten. Soms ervaar ik het niet als een keuze maar een soort plicht en must omdat ik nu eenmaal zo ben. Ik heb hiervoor niet gekozen om in een verkeerd lichaam te huizen.
Maar het hindernissen parcours schrikt me soms echt wel af. Moet dit echt? Is het allemaal wel waard? (hoeveel keren heb ik me die vraag al niet gesteld). Hoe sterk ben ik om alles te overwinnen? Wat zal ik winnen? Wat zal ik verliezen?
Je hebt de psycho-sociale horden, de professionele obstakels, maar ook de fysische metamorfose dat op zich ook al geen lachertje is: epilatie, eventueel haartransplantatie, facial feminisation surgery, logopedie, Sex reassignment surgery, een flinke geldbeugel, enz.... Het is een behoorlijk lang lijstje: aan eentje ben ik al bezig en dat zijn hormonen (oef toch een stap).
Mijn vrouw vraagt me wel continue of niet samen zullen blijven. 'Uiteraard antwoord ik dan' maar het lijkt of ze me niet altijd gelooft. Ik weer hoe ik haar kan overtuigen, maar het twentig keer zeggen, blijkt niet te helpen. Ik geloof meer in het andere scenario: dat ze me zal laten zitten, dat ze niet met een genderdysfoor persoon zal willen leven. Ik hoop dat dit echt niet gebeurd: ik hou te veel van haar om ze te verliezen.
Morgen begint een nieuwe week, ik ben benieuwd wat ze brengen zal. Ondertussen luister ik naar Joy Division, geen vrolijke muziek maar ik ben thans niet vrolijk.
Gisterenavond is de bom dan gevallen: heel zwaar zelfs. Sinds mijn coming-out waarbij ik louter zei dat ik een ernstige genderdysforie (ik had dus nog niets over het fysisch vrouw worden gesproken, maar had haar wel informatie hierover meegegeven), was mijn vrouw gehuldigd in stilzwijgen en probeerde ieder aanzet tot gesprek te vermijden. Maar zwijgen ging voor mij niet meer.
Dus begon ik erover te praten, een kleine aanzet in bed, allemaal gisterenavond; ze luisterde toen wel. Ik hield me in het begin nog op de vlakte maar wilde dieper op het onderwerp ingaan. Blijkbaar kwam dit hard aan voor haar toen ze me vroeg wat het dan allemaal zou inhouden. Ik kreeg het toen steeds moeilijker, mij hart bonste als gek en barstte vervolgens in hevige tranen uit. Bedolven onder de emoties probeerde ik uit leggen dat ik het geprobeerd heb om het van me af te houden maar dat ik steeds ongelukkiger werd en dat de toestand voor mij onhoudbaar was geworden. Ik werd ook niet door haar getroost, iets wat ze normaal altijd doet. Door deze weigering verergerde mijn verdriet.
Opnieuw vroeg ze hoe het verder moest: opnieuw liet ik de tranen de vrije loop en huilde dat ik haar zeker niet wilde verliezen. Wel vijf maal heb ik haar uitgelegd dat haar verliezen het allerergste zou zijn dat me zou kunnen overkomen. Ze stond er zelf verstijfd en verdwaasd bij, toch iets abnormaal voor haar doen. Nadien kwam ze me toch dadelijk troosten. Opnieuw verklaarde ik dat ik ze niet wilde verliezen en altijd samen met haar wilde zijn maar dat mijn huidige leven een hel was en zou blijven, mocht alles hetzelfde blijven. Toen kwam ze dichter bij me, legde haar hand op mijn schouder en antwoordde dat ze het allemaal moest bekijken en ze dit niet nu kon beslissen, wel zei ze nog dat ze nog steeds van me hield.
Voor haar was het een schok die ze nog niet helemaal beseft. Ondertussen bleef ik verder snikken, mijn armen over mijn betraande ogen: allerlei negatieve gedachten flitsten door me heen: zelfmoord uiteraard, maar vragen zoals waarom, wat heb ik toch gedaan, wat doe ik ze aan, waarom maak ik alles kapot wat ik heb opgebouwd zowel relationeel als professioneel, wat gaan ze van me weggen, zie je wel: hij is altijd gestoord geweest. Een beetje later weende ik het uit dat ze met me zullen lachen dat ze me nooit meer au serieux gaan nemen. Ik riep dat ik me vies en pervers voelde en dat het hele gedoe me vervulde met schaamte.
Toen verliet ik de slaapkamer en trok me terug in de koude living, geen lichten aangestoken, met de handen voor mijn ogen, lichtjes huilen. Opnieuw mijmerde ik dat kiezen voor geen-verandering geen oplossing was. Na een kwartiertje (eigenlijk wat ik niet na hoeveel tijd) kwam mijn schattebout dan toch naast mij zitten, haar hoofdje tegen mijn schouder en een arm om heen: ze vroeg tijd om begrip voor me op te brengen maar dat ze eigenlijk wel bij me wilde blijven. Na een pauze van een doodse stilte vroeg ze om terug naar bed te komen want ze had het koud en had me nodig om haar te verwarmen.
Langzaam vielen we in elkaars armen in slaap. De eerste emotionele confrontatie was achter de rug.
Vandaag wil ze erover zwijgen: ze vroeg me of we vandaag in alle rust Downton Abbey kunnen verder kijken met nootjes en chips. Ja, die rust heeft ze nu wel verdiend. Maar het is een kwestie van tijd of ze wordt opnieuw met de neus op de feiten gedrukt. Ondertussen zie ik mijn schatje zo graag (sorry voor de Nederlanders maar dit is een typische uitdrukking van bij ons ;-)!
Vrouwen willen praten, mannen willen zwijgen. Ik, als fysische man, wil praten, mijn vrouw wil zwijgen. Waar zijn de cliches? ;-)
Gisterenavond ben ik mijn lading Nespresso-capsules gaan halen op de avenue Louise, uiteraard ter plekke verleid door hun heerlijke chocolade: dus 2 kleine pakjes speciale chocolade aangekocht aan de zachte prijs 7 euro het stuk (ja, inderdaad, ik laat me teveel laten verleiden, het was niet slim, ....... maar zoooo lekker, mmmmmmmm ;-)
Omdat ik lang moest wachten op mijn capsules, liep ik maar wat rond p de avenue Louise. Naast de Nespressoshop heb je de Karen Millenwinkel, echt een prachtige winkel met mooie jurkjes. Altijd wanneer ik er langs kom, gaat mijn hartje harder bonzen. Natuurlijk als mannelijke verschijning is toch altijd vervelend om aan de etalage te blijven staan.
Op dit ogenblik voel ik me goed. Effe alles laten rusten, kan blijkbaar geen kwaad. Mijn vrouwtje is veilig vertrokken naar haar werk en zal thans ergens vaststaan op de Brusselse ring, ik blijf vandaag thuis werken (ik heb zelfs al veel gedaan).
Ik keur normaal elke reactie goed maar sommigen blijken niet door te komen. De reden is me niet echt bekend maar ik ben dan ook een totale computerleek. Ik heb mijn instellingen veranderd, hetgeen het plaatsen van reacties zou moeten vergemakkelijken, maar ik wil benadrikken dat extreem rechtse vuilspuiterij, racistische opmerkingen of discriminerende berichten absoluut NIET getolereerd worden. Kritiek met behoud van respect kan absoluut, zelfs al ben ik er niet gelukkig mee.
Verder bied ik mijn verontschuldigingen aan voor de problemen.
Toch altijd fijn om te moeten vaststellen hoe enggeestig onze maatschappij wel niet is. Volgens een bepaald individu zijn 'we' psychologisch verknipt. Hoera! Er zijn dus daadwerkelijk mensen die achter de ideeen van Rick Santorum staan.
Natuurlijk heb ik problemen en heb ik al diep gezeten, maar wie niet. Het is niet zo dat ik me nooit was of nooit andere kleren aantrek. Ik rook niet, neem geen drugs en mijn leefwereld bestaat niet uit louche nachtclubs en andere oorden. Iedereen uiteraard zijn ding ;-)
Ach, ja. Sommigen zijn toch compleet hopeloos door hun vooroordelen: tegen domheid bestaat helaas nog geen pil, maar mocht ze alsnog op de markt komen, dan zijn er heel veel kandidaten.
Trouwens het is wetenschappelijk bewezen dat conservatieven en racisten een lager IQ hebben. zie deze link: http://www.demorgen.be/dm/nl/992/Wetenschap/article/detail/1388849/2012/02/02/Conservatieven-en-racisten-hebben-lager-IQ.dhtml
Informatie: blog van Catherine B: bepalend voor mij
De blog van Catherine B is fantastisch. Wie vragen, twijfels heeft kan veel vinden in deze blog. Haar verhaal is zelfs bepalend geweest om de stap te zetten naar verdere hulpverlening. Deze blog gaf me het vertrouwen dat je een succesvolle en gelukkige transitie kan door maken ondanks alle hindernissen en vooroordelen.
Het is een boeiend relaas over genderdysforie met veel informatie, dus........... VERPLICHTE LECTUUR!!!!!!!!!!!!!!!
Moi je n'étais rien Et voilà qu'aujourd'hui Je suis le gardien Du sommeil de ses nuits Je l'aime à mourir Vous pouvez détruire Tout ce qu'il vous plaira Elle n'a qu'à ouvrir L'espace de ses bras Pour tout reconstruire Pour tout reconstruire Je l'aime à mourir
Elle a gommé les chiffres Des horloges du quartier Elle a fait de ma vie Des cocottes en papier Des éclats de rire Elle a bâti des ponts Entre nous et le ciel Et nous les traversons À chaque fois qu'elle Ne veut pas dormir Ne veut pas dormir Je l'aime à mourir
[Refrain] : Elle a dû faire toutes les guerres Pour être si forte aujourd'hui Elle a dû faire toutes les guerres De la vie, et l'amour aussi
Elle vit de son mieux Son rêve d'opaline Elle danse au milieu Des forêts qu'elle dessine Je l'aime à mourir
Elle porte des rubans Qu'elle laisse s'envoler Elle me chante souvent Que j'ai tort d'essayer De les retenir De les retenir Je l'aime à mourir Pour monter dans sa grotte Cachée sous les toits Je dois clouer des notes À mes sabots de bois Je l'aime à mourir
Je dois juste m'asseoir Je ne dois pas parler Je ne dois rien vouloir Je dois juste essayer De lui appartenir De lui appartenir Je l'aime à mourir
[Refrain] : Elle a dû faire toutes les guerres Pour être si forte aujourd'hui Elle a dû faire toutes les guerres De la vie, et l'amour aussi
Moi je n'étais rien Et voilà qu'aujourd'hui Je suis le gardien Du sommeil de ses nuits Je l'aime à mourir Vous pouvez détruire Tout ce qu'il vous plaira Elle n'aura qu'à ouvrir L'espace de ses bras Pour tout reconstruire Pour tout reconstruire Je l'aime à mourir
Ic sach noyt so roden mont: ode aan mijn schattebout
Brabanders zijn in Nederland fier op hun afkomst. In Belgie worden Brabanders verkeerdelijk Vlamingen genoemd en ze zijn niet fier op zichzelf. Van Dyck, Rubens en Bruegel zijn Brabantse schilders, geen Vlaamse. In zijn testament schreef Antoon van Dyck in het Engels dat hij afkomstig was uit Antwerpen in Brabant. Hij noemde zichzelf geen Vlaming. Hij zou trouwens zich omdraaien in zijn graf mocht hij weten dat hij plots een Vlaams schilder is. Vlamingen zijn anders dan Brabanders.
Hertog Jan van Brabant schreef deze parel uit de Nederlandse letterkunde (de Vlaamse graven spraken en schreven Frans): een betere ode aan de vrouw die je begeert, kan je niet bedenken. Daarom speciaal voor de vrouw van mijn leven:
Ic sach noyt so roden mont Noch oec so minlike oegen, Als si heeft, die mi heeft gewont Al in dat herte dogen. Doch leve ic in hogen Ende hope des loen ontfaen: Geeft si mi qualen dogen Si mach mis beteren saen. Lief, mi hevet u minne So vriendelike bevaen, Dat ic u met sinne Moete wese onderdaen.
LGBT (Lesbian Gay Bisexual Transgender) is eigenlijk een vuilnisbaknaam voor al wie niet hetero is in de klassieke zin. Eigenlijk heb ik hier problemen mee omdat dit de clichés kan versterken. Het enige wat iedereen die in deze potpourri bindt is dat ze het voorwerp van gebrek aan respect, discriminatie, vooroordelen en fobieën kunnen zijn en dat ze niet beantwoorden aan de klassieke norm zoals de joods-christelijk traditie dit voorschrijft. Uiteraard is dit historisch gegroeid en kan de strijd voor een gelijkwaardige behandeling misschien beter samen gevoerd worden, het blijft een versimpeling van de realiteit.
Ondanks alle sympathie en steun voor gayrechten (zoals adoptie, trouwen, erfenis, enz...) zou ik me als transgender toch niet willen begeven in een Gay-parade. Hierbij wil ik benadrukken dat ik aantal van mijn beste vrienden gay zijn en dat ik hen volop steun in hun strijd voor rechten en tegen discriminatie.
Als genderdysfoor persoon is mijn probleem fundamenteel anders dan holibis want zij zijn wel in het juiste lichaam geboren en beogen geen transitie. Hun maatschappelijk probleem is dat de samenleving een klassieke man-vrouw relatie als norm voorstelt. Holibis en transgenders vallen niet onder die norm: daarom worden we samengezet. Het Bijbels verhaal van Lot en zijn dochters illustreert trouwens hoe afschuwelijk de christelijke visie is op de gelijkwaardigheid van man en vrouw en hoe holibis erger worden behandeld dan een verkrachte vrouw.
Het maatschappelijk probleem van genderdysforie is anders want ze gaat of je al dan niet je eigen lichaam moet accepteren of niet. De Bijbel is hier duidelijk: je moet je lichaam aanvaarden zoals het is want God heeft je zo geschapen (probeer dit maar is aan een rolstoelpatiënt verkocht te krijgen).
Dit is natuurlijk mijn persoonlijke mening zonder de bedoeling iemand te kwetsen of het vele en harde werk dat er verzet wordt, af te breken. Ik heb ook te weinig inzicht in hoe de verhoudingen juist liggen (een typische newbie) maar uit de wetenschappelijke teksten van Joz Motmans blijkt toch dat transgenders zich duidelijker als één groep moeten profileren om hun stem luider te laten klinken in plaats van het wagentje achter die van de holibis te hangen. Uiteraard is de LGBT geen monster- of duivelspact tegen een gemeenschappelijk vijand zoals Von Ribbentrop en Molokov die ooit hebben afgesloten in 1939. Samen kunnen we wel veel sterker staan, en samenwerking is natuurlijk heel erg nodig, maar onze stem moet wel luider klinken! Dus LGBT
Ik verwacht wel commentaar en reacties in de zin van: wat weet dat groentje er nu van? Het is maar een gedachte met de beste bedoeling en zeker niet kwetsend bedoeld want holibi's zijn immers mijn vriendjes en vriendinnetjes ;-)
De tijd vliegt, drie weken na D-day. Ik ben nog steeds blij met de diagnose, maar wat minder met mijn coming-out. Soms ben ik echt bang voor wat komen gaat. Wat zal er met me gebeuren? Ik probeer me al scenarios uit te denken over hoe ik het op het werk ga zeggen. Maar eerst zou ik advies van de sociale dienst willen. Ook het Centrum voor Gelijke Kansen heb ik juist ge-emaild.
Maar de angst om alles te verliezen blijft. Misschien moet ik toch naar een psycholoog gaan, zoals sommigen aanraden, maar ik heb wel niet zo een positieve ervaring met een zieleknijper. Eerder heb ik nood aan praten, veel praten. Op deze blog ventileer ik mijn frustraties maar ik praat niet en blijft opgesloten met mijn probleem. Gelukkig krijg ik regelmatig lieve e-mails, wat me toch wel wat deugd doet. Bedankt allemaal! ;-)
Gisteren had ik dan weer een heel nare ervaring op het forum van sekswoordenboek over transgenders waar ik eigenlijk werd uitgemaakt voor labiele mens en andere rotzooi. Het was een knap staaltje van transfobie van een aantal individuen. Natuurlijk heb ik het emotioneel moeilijk en twijfel ik veel, maar de oorzaak zoek ik toch eerder aan de maatschappelijk moeilijke aanvaarding van dysforie die toch een rem zet om je uit te drukken. De hele groep transgenders werd er aan de schandpaal genageld: blijkbaar is er iets grondig mis met onze psychè.
Deze uitlatingen die nogmaals de negativiteit uitdrukken van de maatschappij tegen over genderdysforie, kunnen natuurlijk de angst om maatschappelijk uit de kast te komen nog meer voeden. Zo word je natuurlijk nog emotioneler en zelfs depressiever.
Eigenlijk zou ik het liefst openlijk met mijn engel hierover willen praten, maar ze sluit haarzelf af. Deze nacht kon ik dan ook moeilijk slapen. Constant was ik aan het woelen en draaien. Geen twijfel over mijn diagnose maar de angst voor de toekomst.
Ik ben moe, opnieuw slechte nacht gehad, geirriteerd, lastig en slecht gehumeurd. Iets mis? Nee, hoor. gewoon een van mijn buien. Ik krijg dit meeatal als ik teveel nonsens lees en wanneer er te veel randdebielen idiote uitspraken doen (vandaag was het erg!). Dan wacht ik in het station op mijn trein en stond er een idioot naar mij te gapen alsof ik van Mars kwam... gewoon omdat ik vinylplaten (de nieuwe Therapy? en Mark Lanegan Band) had gekocht. Dan dacht ik diegenen was die problemen had maar er lopen er nog veel rond die een psychiater kunnen gebruiken..... en een training om hun lachspieren uit hun verzuring te krijgen. Soms lijk ik, ook al heb ik gigantische emotionele problemen, de meest opgewekte te zijn tussen allemaal zuurtjes.
Ondertussen geen probleem met mijn genderdysforie. De irritaties staan er los van. Mijn vrouw grapt wel eens dat ik mijn regels heb ;-)
Mijn ochtend begon vreselijk. Opnieuw slecht geslapen, vroeg moeten opstaan, een belangrijke ochtend op mijn werk: kortom ik bezat alle overeenkomsten om als zombie te fungeren, alleen had ik nog geen zin in hersenen als maaltijd. Maar deze middag voel ik me al flink beter ;-) Wat positiviteit allemaal kan veroorzaken.
Toch prettig om je zo te voelen. Morgen willen we misschien naar de Nacht van de Musea gaan in Brussel. Verder geen echte plannen in het weekend alhoewel ik opnieuw met mijn engeltje wil praten over een aantal prangende zaken (zoals mijn gendedysforie).
Met wat te 'googlen' vond ik dit artikeltje over transfobie. Heel goed geschreven, soms grappig. Mijn schrijfstijl valt in het niets met deze sublieme tekst. LEZEN DUS..................................!
De misplaatste genialiteit van een ontsnappingroute
Nog een aantal kleine werkjes en dan is het WEEKEND !!!!!!!!!!! Dan kan dit bezig bijtje een aantal anderen dingen doen. Zoals nadenken hoe dat het staat. Wat wil ik? Hoe ver wil ik gaan? Ten koste van wat ?
Blijkbaar moet ik altijd alles in vraag stellen alsof ik geen vertrouwen heb in wat ik doe. Over het algemeen voel ik nu goed sinds D-day. Maar ik begin misschien te veel vertrouwen te krijgen want dit kan betekenen dat ik er toch mee ophoud, dat ik denk dat er ontsnappingsroute is, dat verder kabbelen de meest pragmatische oplossing is. Maar ik weet van mezelf dat ik dit misschien enkele weken tot een maand volhoud en dan begint het spelletje van vooraf aan toen deze blog begon. Dus dat is weliswaar heel naïef dan van mijn kant, een vorm van zelfontkenning maar dan in de omgekeerde richting.
Dan is er nog de reden waarom ik er aan zou willen ontsnappen aan mijn genderdysfore gevoelens. Het is niet om mezelf maar om mijn omgeving, de oogkleppendragende maatschappij en schaamte die me een lafhartig gedrag aansmeren, een vorm van zelfcensuur van wie je juist bent, allemaal uit angst voor . Vroeger had ik nog die overbekende ontkenningsmodus maar sinds ik die door heb, werkt dit ook niet meer.
Dus de zoektocht zet ik verder, daarbij wordt praten toch steeds belangrijker.
Zaterdagochtend. koffie en krant (helaas zo'n dunne weekendeditie, niet te vergelijken met een degelijk Britse weekendkrant of met het NRC). Staat niets in, tenzij flauwekul. Opnieuw een vreetbui. Druilerig weer, gelukkig geen regen. Grote ergernis wegens bepaalde uitspraken van een corpulent politicus, die de grondwet als een vodje papier opvat. Hallo democratie? Petitie ondertekend tegen gaybashing. Stukjes kaas aan de kippen gegeven. Op het internet surfen. Muziekje luisteren. Tweede ergernis van de ochtend om de zoveelste uitspraak van een neoliberaaltje. Gegevens opgezocht over de Brussels Museum Night Fever (zie linkje).
Saaie dag. Slecht weer en een paar idiote neoliberaaltjes op de TV. Mijn externe harde schijf doet het blijkbaar niet, wat een gigantische catastrofe zou zijn want al mijn foto's staan er op, met ook veel belangrijke documenten. Ik zal morgen eens op mijn computer van het werk proberen maar ik ben toch bang dat ik al mijn persoonlijke gegevens verloren ben van de laatste 10 jaar.
Het is een feit dat je niets op een zondag kan doen. In vele landen zijn bijvoorbeeld veel winkels op op de dag des Heere, maar in het kleinburgerlijk Belgie dus niet. Je kan altijd wel naar een kleine zelfstandige meubelzaak die zijn deuren op een zondag openhoudt, maar dat interesseert me niet echt.
Ik wil echt wel eens goed gaan wandelen in een heuvelachtig gebied. Het Vlaamse boeren- en KMO-leven boeit me in het geheel niets.
Dus luister ik maar plaatjes, Lana Del Rey, Mark Lanegan Band, Placebo, Machine Head, Cannibal Corpse en Nina Simone, wat divers, maar wat wil je op een beresaaie zondag.
Oh ja, genderdysforie, daar ging deze blog toch over en niet over de escapades van een saaie kerkdag. Dus vrijdagavond had ik een heel leuke avond met een lotgenote. Deed wel deugd. Ieder heeft zijn eigen probleempjes en frustraties, maar ze zijn ook deels gemeenschappelijk. Eigen schuitje maar ook hetzelfde schuitje ;-)
Maar soms heb ik de indruk dat mijn genderdysforie me te veel in de greep houdt om verder te leven. Er zijn nog vele dingen die ik wil doen. Hierbij is mijn genderdysforie geen belemmering. Soms ben ik meer bezig met het cultiveren van mijn zelfmedelijden en zelfbeklag, terwijl de wereld toch niet stil staat en dat er mensen zijn die het veel erger en moeilijker hebben dan ik. Kijk naar Griekenland, slachtoffer van de neoliberale waanzin, waar gewone mensen op straat leven, hopende op een kom soep.
Angst, angst voor de toekomst. Het onbekende? Is die angst irrationeel, of eerder a-rationeel. Een vrees. Voor wat ? Schaamte om mezelf te zijn. Het gezoek? Het gezoek naar mezelf, naar erkenning, naar respect. Waar moet ik dan zoeken? Is er een handleiding? Moet ik zoeken in het wilde weg? Hoe weet ik dat ik op de juiste plaats zoek? Wat ik zal vinden, zal dit daadwerkelijk me helpen? Wat als ik valse hoop vind? Wat als ik vals comfort terugkrijg? Een schijngeluk, na een jarenlange zelfindoctrinatie. Misschien heb ik gewoon de verkeerde handleiding gebruikt of foutief geinterpreteerd. Dan ligt het toch aan mij. Misschien ben ik altijd angstig.
Eerlijk gezegd, ik weet het niet meer. Ik word er moedeloos van. Soms wil ik het gewoon opgeven, me concentreren op andere dingen. Weg van al die flauwekul.
