Als ik als Laura op stap ga, dan krijg ik gegarandeerd in de latere uurtjes allerlei vreselijke voorstellen om te neuken, pijpen, rimmen, ed. Blijkbaar hebben een aantal bronstige personen de concrete verwachting van transseksuelen dat ze uit zijn op gratis en goedkope seks, eender welke plek (park, straat, tunnel). Waarschijnlijk de shemales op het internet indachtig, ben ik voor hen een gratis prostitué die de straten afdweilt. Zij beelden zich ook in dat ik heel meegaand zou zijn. Helaas voor hen, maar nee.
Sommigen klampen echt wel aan, zitten mijn hun handen onder mijn rok, verkopen schunnige praat, knijpen in mijn borsten. Eerst vragen ze of ik een travestiet ben. Wanneer ik hen vertel dat ik eerder een transseksueel ben, dan schiet hun bronstigheid naar 9 op de schaal van Richter. Nu loop ik er echt niet bij zoals een dragqueen of in goedkope, vulgaire kledij. Ik ben een slet. Toch blijkt het hen niet te deren. Anderen verstaan het woord NEE niet meer, zelfs al herhaal ik het 10 keren. Een NEE is een NEE.
Zo word je toch af en toe met onaangename dingen geconfronteerd. Helaas.
Vandaag opnieuw een emotioneel stabiele dag. Maar hoe zit het eigenlijk met het mogelijk verband tussen de emotionele instabiliteit en genderdysforie? Soms is er wel degelijk een relatie: het slechte gevoel kan bij sommigen genderdysfore gevoelens opwekken.
Het probleem is het volgende: er zijn mensen met een bepaald psychisch probleem, bv. het emotioneel niet meer aankunnen om schulden te betalen of teveel ruzie met hun partner. Zij kunnen vervolgens enderdysforische gevoelens ontwikkelen om hun problemen te ontvluchten of proberen te ontwijken. Ze denken door zich als vrouw voor te doen of zich als vrouw te voelen dat ze hun sociaal-persoonlijke problemen kunnen vermijden. Hun genderdysforische gevoelens zijn dus erger wanneer het met hen psychisch slechter gaat. Dit is uiteraard geen echte genderdysforie maar een uitdrukking van vluchtgedrag.
Hoe zit het met dan met mij? Ben ik zon iemand? Ontvlucht ik ook mijn persoonlijke problemen via genderdysforie? Ook hier pas ik niet in het plaatje. Alhoewel ik me dikwijls slechts voel (dikwijls door mijn genderdysforie), voel ik meer de drang om me als Laura te gelden wanneer ik me beter voel. Hoe beter in mijn vel, hoe meer Laura ik me voel. Nogmaals het echte bewijs van mijn echte transseksuele gevoelens.
Blijkbaar is het voor mij niet mogelijk om lid te worden van de Vlaamse Gender Kring (VKG). Op vrijdag had ik al twee e-mails verstuurd zonder reactie en het is al woensdag. Nochtans voldoe ik toch aan de criteria. Misschien is de verantwoordelijk ziek of op reis; maar toch. Het is blijkbaar vreselijk moeilijk om informatie te vergaren over het Gentse Genderteam. Ik zou toch nog een paar getuigenissen te pakken willen krijgen voor ik over 27 dagen bij hen op consultatie kom.
Want de hamvraag blijft: wat als we me afwijzen voor de transitie? Nochtans ben ik van mezelf overtuigd dat ik transseksueel ben. Ik ben het meeste bang voor de psychologische vragenlijstjes.
Wat altijd terugkomt bij gelijk welke instelling waar je voor je genderdysforie heen gaat (of het nu Gent, Amsterdam of Groningen is), ze vragen je altijd een levensbeschrijving op te maken met als kernthemas: je genderdysforische gevoelens (hoe, waar, wanneer, welke), je seksuele ontwikkeling, je seksuele interesses, je relationele verleden, drugs- en alkoholverleden.
Nu kan elke levensbeschrijving wel subjectief zijn. Je kijkt met een andere bril naar je leven wanneer je dertig of veertig bent. Wie overtuigd is van zijn transseksualiteit, zal zijn levensbeschrijving zo transseksueel mogelijk invullen met het gevaar je levensverhaal te herschrijven in functie van je therapie.
Wie weet trouwens nog hoe je als peuter was? Je kan het je moeder vragen maar ook zij kan een door-de-jaren-heen vertekend beeld krijgen. Bij mezelf bijvoorbeeld kan ik me een peutertijd herinneren vol met poppen, kinderwagens, melkflesjes en de insteekplatenspeler. Er is geen ander speelgoed in mijn hersenen over deze periode blijven hangen. Maar is dit echt wel zo? Misschien onderdruk ik onbewust mijn herinneringen aan bijvoorbeeld miniatuurautootjes om zo mezelf te overtuigen van mijn vrouwelijkheid en zo min mogelijk de hoedanigheid van mijn mannelijke zijde ten toon te spreiden. Deze mogelijk onderdrukking kan ook positief zijn en is misschien het symptoom van mijn brein om vooral de goede (lees:vrouwelijke) herinneringen levendig te houden.
Zo kan je bezig blijven uiteraard. Maar mijn levensbeschrijving is dus bijna af, bijna 18 paginas lang, maar er zitten nog hiaten en ik herschrijf vele stukken (ach, mijn prozakunsten zijn zo vreselijk slecht). Natuurlijk verzwijg ik grote stukken uit mijn leven waarvan de relevantie me onbekend is voor mijn toekomstige therapeut. Het probleem blijft dat ik niet goed weet wat ze van je levensverhaal verwachten.
Surfen dat ik doe, altijd op zoek naar de juiste informatie. Opnieuw en opnieuw. Nu weer over de diagnose, dan weer over hormonen, om terug te eindigen bij make-up. Maar zojuist had ik www.bloggen.be/genderdysforie gevonden. Het is het boeiende relaas van een vrouw die man wil worden en daadwerkelijk de stap zet.
Soms herken ik mezelf heel goed in het gevoel om in een verkeerd lichaam te wonen dat hij zo goed beschrijft. De blog is zelfs uitgebreid en beslaat 2008 tot 2011. Helaas zijn er geen berichtjes meer van een recente makelij.
Wat me aantrekt, is de beschrijving van de gevoelens die je hebt met genderdysforie, de eeuwige twijfel of je keuze wel de juiste was, reacties van je omgeving, onbegrip van derden, de waardering van vierden.
Hier zijn ze weer, altijd maar gevoelens: de storm in mijn brein, de orkaan door mijn aderen, de tsunami van schuldgevoelens. Maar in tegenstelling tot de voorbije weken zijn ze al vier dagen stabiel. Wauw! Geen zelfmoordgedachten, Cool ! Geen donkere bedenkingen, Super ! Geen zwarte dromen, Even better! Want hét komt dichterbij. Over een week mag ik met de Genderstichting een gesprekje aanknopen over het meisje in me. Nog 25 dagen te gaan maar dan vindt mijn levensbepalende intakegesprek met het Genderteam van het UZ Gent plaats. Eerlijk gezegd, dit is nog veel te lang wachten, bloednerveus. Maar eerst dus de Genderstichting: die dag heb ik vrij dus wil ik gaarne als Laura gaan. Optutten, mijn mooie kleren aantrekken, mijn Karen Millen-handtas uitproberen. Uiteraard niet vulgair, altijd stijlvol. Hier kijk ik echt naar uit. Een dagje mezelf zijn. Nadien misschien shoppen in Gent. Spannend hoor!
Soms vraag ik me af waarom ik me beter voel? Komt het door de hormonen (jawel, vandaag dag 11!)? of het feit dat er uitzicht is op een oplossing van mijn probleem? Ik weet het niet mar het laatste lijkt me het meest plausibel.
Gedachte bij een verkeerde keuze is bij me verdwenen, zelden zo zeker bij een beslissing van me geweest.
Het Genderteam van de University of Wisconsin (zie ook www.stumptuous.com/transhealth_site/brown_hrt_for_tg_2005.ppt) kan Hormone Replacement Therapy of HRT diagnostisch zijn. Wie HRT opstart en er depressief van wordt, is geen echte transseksueel. Diegenen die rustig worden van HRT is een echte transseksueel. Deze week ben ik rustiger. Gedachten om uit het leven te stappen zijn verdwijnen en die had ik tot voor kort meerdere keren op een dag: zo diep zat ik. Dus dit is nogmaals een bewijs wat ik ben en wat me kan helpen.
Bovenvermelde website is een schitterende presentatie over HRT, heel duidelijk, overzichtelijk en wetenschappelijk (zie referenties voor de wetenschappers onder jullie http://www.stumptuous.com/transhealth_site/brown_hrt_for_tg_2005_references.pdf . Ik kan deze voor iedereen aanraden die hormonen nemen of er meer informatie over willen weten.
Hormonen zijn fundamenteel in de transitie voor transseksuelen. Ze kunnen schadelijk zijn bij onoordeelkundig gebruik. Daarom is een juiste informatie nodig wil ik een bestand opstellen die goede en correcte websites vermelden. Want helaas staat het internet vol onzin en je moet al een specialist zijn om de goede te onderscheiden. Ik zal deze lijst regelmatig proberen te updaten
Ik hoop dat iedereen een fijn weekend heeft gehad. De mijne was alleszins goed. Emotioneel stabiel sinds het nemen van hormonen (al dag 14!). Het voelt eigenlijk heerlijk om hormonen te nemen. Onechte genderdysfore personen worden juist depressiever. Ik niet. Mijn zelfmoordgedachten zijn compleet weg. Dus het diagnostisch experiment lijkt te lukken.
Vrijdag heb ik dan mijn gesprek met de Genderstichting. Ik kijk er zo naar uit.
Ondanks het optimisme blijf ik heel angstig om het mogelijkheid van mijn engel te verliezen. Vandaag was ze weer TOP! Zoals zij alleen dat kan zijn, tja de kleine dingetjes maken het af! Laat me dus haar niet verliezen!
Ik was het nog bijna vergeten maar over 3 dagen mag ik een gesprek met de Genderstichting voeren. De verwachtingen zijn wel hooggespannen maar ik ben bang voor een teleurstelling. Over exact 3 weken heb ik dan weer mijn gesprek met het Genderteam van het UZ Gent. Wat dit zal worden, blijft een vraagteken.
De gedachte om eindelijk verbaal mijn gender dysforie aan te kaarten, maakt me wat zenuwachtig. Hoe ga ik beginnen, met welk onderdeel of probleem. Het is een belangrijke stap, en waarschijnlijk levensbepalend. Verder wil ik vrijdag als Laura gaan en ik ben bang voor de reacties van de mensen die ik zal tegenkomen op straat. Ik zie ze al kijken: een verklede man.
Soms twijfel ik, de weg terug bestaat nog steeds. Het afwegen spookt steeds door mijn hoofd. Maar het besluit is altijd hetzelfde: ik ben een meisje in een mannenlichaam. Een status quo zou me ongelukkig maken en mijn zelfmoordneigingen terugbrengen.
Gisterenavond was ik aan het denken om ooit als een oud vrouwtje te leven wanneer ik ooit 70 of 80 jaar ben. Dit beeld schrikt me vreselijk af. De zin om een vrouw te zijn werd beduidend minder. Wat is er toch met me gaande? Ben ik nu toch niet transseksueel ? Oud worden als vrouw gruwelt me zelfs. Dit kan toch nooit de reactie zijn van een echte transseksueel. Ben ik dan inderdaad alleen geinteresseerd om als modieuze vrouw rond te lopen? Is er dan toch een vlucht uit de realiteit? Ben ik dan toch tot op zekere hoogte een autogynaefiel?
Ik hou mijn afspraken maar nieuwe inzichten hebben twijfels gezaaid!
Vandaag naar de Genderstichting geweest. Wat een opluchting want het gesprek liep echt heel goed. Het was ontzettend fijn om eens met iemand over mijn genderdysforie te kunnen praten. Bijna alles kwam aan bod. Ik ging ook als Laura, volledig mezelf zijnde. Echt een zalig gevoel.
Natuurlijk is het vreemd om met iemand anders al deze informatie te delen. Soms voelde het gek aan, zeker in het begin: hoe start je zo'n gesprek op. Hoe deel je aan iemand zulken gevoelens mee.
Maar uiteindelijk is dit gesprek een bevrijding geweest. Het delen van mijn gevoelens die ik met niemand anders kan delen, was opnieuw een eye-opener. Het was een grote oef! Hopelijk kan ik dit nog doen. Vooral kritische feedback blijft altijd nuttig.
Nadien ben ik nog gaan shoppen. Ondanks het gegaap heb ik toch wat leuke bloesjes gepast en gekocht. Heerlijk was het. In de winkel hielpen ze me zelfs. Het overtrof mijn verwachtingen. Jammer van het superslechte weer.
En dan nu weekend in. Voorlopig blijf ik me goed voelen. Geen zelfmoordgdachten want ik ben een stapje dichter bij mijn doel.
Een nieuwe werkweek, nog steeds dezelfde verzuurde en triestige gezichten op de trein. Blijkbaar is iedereen zijn leven beu. Deze ochtend ben ik de enige met functionerende lachspieren, nochtans heb ik reden genoeg om niet vrolijk te zijn, ... toch voel ik een soort gelatenheid, een vorm van rust. Lachen helpt gewoon: een goede morgen, een glimlach, beter dan een pruilmondje opzetten.
Ik voel me goed en slecht. Goed: omdat er een einde zal komen aan de comedie van mjn mannelijkheid. Slecht: omdat ik nog steeds bezig ben hoe ik mijn coming out zou organiseren zonder mensen te kwetsen.
Reeds 3 weken hormonen, nog geen verandering, wel wat minder erecties, maar daar treur ik niet om. Tepels zijn iets gevoeliger maar soms lijkt dit laatste meer een wishful thinking.
De coming-out, het uit-de-kast-komen, het zichzelf-prijs-geven-aan-de-buitenwereld, het meisje-in-me-laten-leven. Hoe meer ik hierover denk, hoe groter de gruwel. Donkere wolken stapelen zich op. Het onweer guurt. De rillingen gaan door merg en been. Alles voelt ijskoud.
Soms wil ik de hele operatie gewoon staken. Weg van de miserie van de coming-out, terug naar mijn mannenleventje, de pijn gewoon uitzitten, de schijn hooghouden, de façade opboenen, glimlachen en mijn kop houden. That's it. Case closed.
Ach, was het maar zo eenvoudig! Was ik maar als meisje geboren! Helaas niet. Geen genade. Doe ik dit mezelf aan, of mijn omgeving, of is het iets anders?
De coming-out: hierover zou ik zo graag hulp willen. Dit kan ik niet alleen. Maar terug naar mijn klassiek leventje? Het wordt mijn dood, ik zal de schijn niet meer kunnen hooghouden.
De coming-out: gaat iedereen me verstoten? Ik heb het gevoel dat ik me belachelijk zou maken, aanstellen, de aandachtszoeker spelen. Ik zou niet weten hoe ik me tegenover hen moet gedragen. Zij zullen me ook niet als Laura zien.
De coming-out: waarom heb ik hiermee net zoveel problemen? Is het de schaamte? De kans om een spijtoptant te zijn? Wat houdt me tegen? Wat bezielt er mij om niet uit de kast te komen?
Wat is zich vrouw voelen? Kan je dit wel definiëren? Op het forum van travestie.org ontspon zich hierover een interessante discussie. Uiteindelijk is dit een heel moeilijke vraag om zomaar te beantwoorden. Hoe kan een man trouwens weten hoe een vrouw zichzelf "vrouw" voelt? En andersom? Je gaat vrij gemakkelijk ook altijd in clichés beginnen denken. Maar is dit niet onvermijdbaar? Maar anderzijds voel je jezelf man of vrouw omdat je juist voldoet aan een aantal conformistische uitingen die de maatschappij van je verwacht. Mensen beschouwen je als vrouw omdat je bepaalde dingen doet die het label typisch vrouw opgeplakt krijgen. Deze labels kunnen over de loop der geschiedenis wijzingen en zijn ook cultureel bepaald. Typische vrouwelijke gedragingen kunnen bijvoorbeeld winkelen zijn, bepaalde weekbladen lezen zoals Flair, gevoeliger zijn, voetbal haten, enz. Maar het is niet zwart-wit. Ik ken vrouwen die helemaal niet graag winkelen, die wel van voetbal houden.
Is "vrouw zijn" dan alleen een uiterlijke zaak: je bent vrouw omdat ...... je lang haar hebt, je een rok draagt, omdat je borsten hebt, geen penis maar een vagina, omdat je een kind kan baren, enz.... Maaaaaaaaar.........Vele vrouwen hebben kort haar, dragen een broek, spelen voetbal. Wat is het eigenlijk? Wat maakt iemand een vrouw? Wat maakt, dat iemand zich vrouw voelt?
Wat maakt mij dat ik me vrouw voel? Een moeilijke vraag! Ik zou kunnen antwoorden: het is mijn innerlijk gevoel, moeilijk te beschrijven: het is gewoon zo, het is een toestand van "zijn". Wel een weinig concreet antwoord, heel vaag, misschien zelfs oppervlakkig, en heel zweverig. Valt niets mee te doen! Dit kan ik toch niet aan de psychiater vertellen! Wat zal die lachen met mijn esoterisch gezwets.
Waarom voel ik me vrouw? Waarom voel ik me geen man ondanks mijn duidelijke uiterlijk kenmerken en soms typische mannelijke houdingen en gedragingen? Beeld ik het me in? Fantaseer ik misschien? Heb ik waanbeelden? Is het een vlucht uit de realiteit? Moeilijke aanvaarding van mezelf?
Waarom voel ik me dus vrouw? Op die vraag moet ik toch een helder antwoord kunnen formuleren. Hier komt het dan: omdat ik dikwijls meer affiniteiten heb met vrouwen en wat ze clichématig doen. Zo hou ik ontzettend veel van winkelen en kledij passen (nochtans haat ik deze activiteit als man). Ik hou van me opmaken als vrouw, ik lees gaarne over make-up en typische vrouwen zaken, zoals relaties, mode, beauty, enz . Wanneer ik een schattig kind zie, voel ik me haast moeder ipv een vader. Ik kan ook genieten van typische vrouwenprogrammas, zoals Gossip Girl of Greys Anatomy. Wanneer ik een clichématige vrouwenfilm zie, vereenzelvig ik me met de vrouwelijke hoofdpersonages, ik heb dit eigenlijk met elke film. Ik droom als een vrouw. Ik haat boertig mannengedrag en verkies typische vrouwenautootjes zoals een Mini Cooper of een Fiat 500. Met vriendinnen praat ik liefst over mode, vriendinnen, beauty en relaties/kinderen. Als vrouw rondlopen doet me gewoon lekkerder in mijn vel voelen, natuurlijker. Dan voel ik wat en wie ik ben.
Maakt dit me een vrouw? Of eerder een man met vrouwelijke kantjes? Een verwijfde man ? Iemand met veel fantasie en weinig zin voor realiteit? Wie zal me zeggen wat het is? Autogynaefilie?
Of is het toch allemaal subjectief? Misschien is het gewoon belangrijk wat ik voel, al is het vaag, weinig concreet en subjectief. Het gaat om mij en mezelf.
Maar zal ik me als vrouw altijd goed voelen? Is het geen oprisping? Geen opwelling van zinsverbijstering?
Ik probeer kritisch tegenover mezelf te blijven, alle opties open te houden. Maar uiteindelijk beland ik altijd op hetzelfde punt: nl. dat ik ongelukkig ben als man en me meer vrouw voel. Als ik blijf verder kabbelen zoals ik nu bezig ben, dan loopt het verkeerd af. Er moet dus iets gebeuren. Na grondige analyse en het doornemen van talrijke literatuur, meen ik de kunnen concluderen dat een transitieproces mijn beste heil is. Het lichamelijk worden wat innerlijk in me heerst.
Ik ben er vandaag vroeg bij wegens een professionele trip naar het buitenland. Waarschijnlijk zal ik geen nieuwe updates kunnen geven in de volgende dagen.
Ondertussen blijf ik me verrassemd goed voelen. Misschien omdat ik hormonen neem? In elke geval binnen 13 dagen heb ik mjn grote dag: mijn eerste afspraak bij het Genderteam van het UZ Gent bij een psychiater. Best spannend!
Eindelijk terug van een congres. Veel oude collagas gezien, opnieuw aanbieden gekregen voor fantastische jobs. Even was de verleiding er wel: professioneel succes maar ....... dit zou ook betekenen om Laura op te bergen. Maar dit gaat echt niet meer. Een nieuwe job betekent een status quo: ik zou me opnieuw ongelukkig voelen om Laura weg te steken, de ontkenning van mezelf. De zelfmoordgedachten zullen er dan dadelijk terugstaan.
Ik ben en voel me Laura: wil ik gelukkig zijn, dan is de enige keuze duidelijk: het meisje in mij.
Ik realiseerde het zopas maar binnen 9 dagen heb ik mijn intakegesprek met het Genderteam van het UZ Gent. Een grote dag dus. Ik kijk er echt naar uit. Eigenlijk zou ik als Laura willen gaan zoals naar de Genderstichting, maar ik weet het niet goed. Je moet een deel van het UZ door vanaf de inschrijving tot de visiteruimten. Die dag moet ik ook werken en weet dus niet wanneer er zich een gelegenheid zou voordoen om me om te kleden. Anderzijds toen ik als Laura naar de Genderstichting ging, voelde dit zoveel beter. Ik denk ook dat ik mijn gevoelens beter zal kunnen uiten als ik naar de psychiater ga als Laura.
In elk geval, de grote stap komt nader en dit lucht al zoveel op!
Een spijtoptant is een persoon die initieel kiest voor transitie maar er spijt van krijgt en terug naar het oorspronkelijke geslacht wil gaan. Dit is natuurlijk best pijnlijk als je bijvoorbeeld een vaginoplastie hebt ondergaan. Daarom moet je een Real Life Experience (RLE) door maken van ettelijke maanden tot een jaar. Zo wordt de kans op spijtoptantisme verkleind.
Zou ik geen kandidaat spijtoptant kunnen zijn? 100% zal ik hierop nooit kunnen antwoorden maar door kritisch met mezelf om te gaan en altijd alles opnieuw in vraag te stellen hoop ik toch die kans te verkleinen tot een minimum. Ik voel me een meisje sinds mijn peutertijd, wat de kans op spijtoptantisme ook verkleind.
Voor mezelf is het een uitgemaakte zaak. Ik ben een meisje, het enige wat me tot nu toe tegenhield was mijn omgeving en mijn dierbaren, ten koste van mijn eigen geluk.
Nog 8 keren slapen, en dan mag ik naar het UZ Gent. De nervositeit stijgt.
