Het is me opnieuw een weekendje geweest. Zaterdag was ik dan toch uitgegaan in Gent als Laura. Het was spannend want ik zocht een smoes om weg te kunnen gaan: iets wat ik trouwens helemaal niet graag doe omdat je dan moet liegen. Maar met doorzettingvermogen, was ik weg. In de auto op een verlaten parking kleedde ik me om in de vrieskou. De make-up aanbrengen was toch moeilijk voor zo’n klein spiegeltje in de wagen, bovendien had ik weinig licht. Maar na flink wat moeite, in mijn kort rokje en mooie mantel uit de Zara, vond ik mezelf er niet slecht uitzien. Het was niet vulgair, gewoon stijlvol. Mijn bolero vond ik enig.

De trein naar Gent: ontzettend zenuwachtig was ik. Al daverend, spioneerde ik vanuit mijn ooghoeken de naar me gapende en lachende mensen. Maar ik voelde me ergens wel goed, want ik was Laura. Voorts staarde ik naar voren en deed alsof het me niet schelen kon. Gelukkig was de trein niet al te vol; installeerde ik me in een hoekje en bracht mijn haar wat meer in orde (eindelijk wat meer licht. Nadien kon ik rustig en relaxed Feeling en Confessions of a Shopaholic lezen. In de verdere treinrit kwamen allerlei mensen door de gang, keken me raar aan maar ik liet het deze keer niet aan mijn hart komen. Sommigen konden echter hun lach niet inhouden. Het uitstappen en door het station wandelen veroorzaakte wat aandacht. Eerst stierf ik natuurlijk van diepe schaamte maar ik zette toch door.

Ik bezocht wat clubs en fuiven al zwervend door de straten. Altijd had ik wat aandacht, soms hele goeie, soms negatieve. De goeie was wel leuk, velen kwamen tegen me zeggen dat ik er goed uitzag, sommigen vroegen waar ik deze rok of mijn topje had gekocht. Anderen complimenteerde me over mijn mantel. Ik kwam zelfs in een kort gesprek met een andere transgender die zijn transformatie niet helemaal had doorgezet. Zij/hij vertelde me dat ik een goed gelukte verschijning was: ik was wel fier op mezelf en had een gelaten gevoel van trots. Ik vertelde haar mijn frustratie over wat ik voelde. Naar haar mening vervulde ik de criteria voor een transformatie naar vrouw. Leuk om te horen. Cool. Super!

Maar de onaangename ervaringen had je jammer genoeg ook : ze waren grosso modo dezelfde: (onaantrekkelijke) mannen benaderden me zonder boe of bah om seks te hebben. Ze probeerde me niet te verleiden (wat ik eerder verkies om het respect toont), neen, gewoon recht voor de raap, of ik hem wilde pijpen of neuken. Dit herhaalde zich enkele keren. Wat vervelend! Hoe ontzet was ik! Wat denken die mensen toch, wat gaat er in hun hoofd om als me zien, ….dat ik een goedkope sloerie ben. Maar zo loop ik er niet rond, hoor. Zo ben ik niet! Er zijn escortes voor shemales en dergelijke, maar neen, dat kan niet. Ik wil als vrouw gerespecteerd en gewaardeerd worden. Eentje werd zelfs handtastelijk en begon over mijn achterwerk te wrijven, onder mijn rokje. Sommiegen zijn hopeloos, zelfs als je heel duidelijk maakte. “Waarom wil je niet”, vroeg hij dan. Moet ik mij nog verantwoorden? Waarom zou ik me moeten verantwoorden? Neen is neen. Respect as a lady!

De terug reis ging voorspoedig. Niets aantrekkende van alles, deed ik wat ik ben: Laura zijn. Het kon me niet meer veel schelen wat mensen van me dachten. Maar het liep uiteindelijk wel mis: in slaap gevallen in de trein en wakker geworden in een station te ver. Schitterend.

Natuurlijk moest ik me weer verkleden. Mijn vrouw was furieus dat ik zo lang was weggebleven en ik kon haar geen ongelijk geven. Ook het schuldgevoel dat ik alweeer iets achter haar rug deed, deed me opnieuwe slecht voelen: maar hoe kan ik alles aan haar bekennen? Zal ze me niet neersabbelen?

Zondag voelde ik me slecht. Niet over het feit dat ik een nachtje mezelf kon zijn, maar dat ik alles achter de rug moet doen. In een emotionele discussie wilde ik ‘het’ zeggen maar hield mijn mond. Ik wil eerst afwachten wat de genderclinic zou zeggen en dat is nog lang wachten (nog 6weken). Maar het wachten duurt lang.

Enige momenten dacht ik om alles af te blazen zoals ik vroeger veel heb gedaan: maar ik kan het niet. Die nacht ben ik mezelf geweest: dit is wat ik ben, nl. Laura. Nu ben ik er nog meer van overtuigd. Laat me zijn wat ik ben!

PS ik kijk uit naar de volgende gelegenheid. Hopelijk woensdag, dan wil ik eens Laura zijn overdag. Ik wil shoppen als Laura. Natuurlijk zal het weer wat worden, aangegaapt, uitgelachen, maar ik wil Laura zijn en die koopt kledij. Ik kan niet meer wachten tot woensdag. 

PPS Opnieuw in het geheim: ik voel me zo achterbaks. Kan er iemand me helpen ? Hoe kan ik dit mijn engel uitleggen zonder ze me de bons geeft?

kusjes xxx
Laura

19-12-2011 om 00:00 geschreven door Laura  

Zit het tegen? Nog meer pech? Het weer blijft slecht, smeltende sneeuw, koude wind, moeilijke omstandigheden om als Laura te genieten bij een dagje shoppen. Het zou droog moeten zijn, liefst zonder wind, liefst met een zonnetje.

Dan heb je nog een treinstaking, opnieuw een opdoffer. De wereld houdt blijkbaar niet van Laura . De wereld werkt haar tegen. grrrrrrrrr



groetjes,

Laura, xxx

20-12-2011 om 00:00 geschreven door Laura  

21-12-2011 om 00:00 geschreven door Laura  

22-12-2011 om 00:00 geschreven door Laura  

Laatste werkdag zit er bijna op. Ik ben moe en uitgeput, vooral mentaal. Het zijn zware maanden geweest. Volgende week vakantie: of het een leuke wordt, weet ik niet. Ik weet een ding, het zal niet als Laura zijn. Het zal leeg aanvoelen. 

In elk geval geniet ik nu van muziek van Duffy: haar stem bezingt zo mooi de pijnen van de wereld, het onbegrip, het verraad,…

Laura, xxx

23-12-2011 om 00:00 geschreven door Laura  

26-12-2011 om 00:00 geschreven door Laura  

26-12-2011 om 00:00 geschreven door Laura  

27-12-2011 om 00:00 geschreven door Laura  

27-12-2011 om 00:00 geschreven door Laura  

Vermageren:

Vermageren! Jawel, ook dit onderwerp houdt me veel bezig, zoals iedere meid. Ik heb geluk dat ik van nature mager ben aangelegd in vergelijking met anderen ondanks mijn grote eetlust. Maar dat liedje heeft tot een jaar geleden geduurd. Namelijk het laatste jaar ben ik maar liefst 10 kg aangekomen en mijn BMI bedroeg toen 23. Gezond dus volgens de wetenschap.

Maar ik begon me heel slecht te voelen. Subjectief voelde ik me enorm dik en uiterst zwaar. Leve hemel! Mijn buik zag er vreselijk uit. Het is allemaal uiteraard een subjectieve beleving, natuurlijk. Maar toch, het kan me niet schelen: wie zich dik voelt, voelt zich dus dik, vet en zwaar. Dus wil ik absoluut vermageren en afslanken.

Vele vrouwen voelen zich dik, dus dit gevoel deel ik ook: het meisje in me wordt duidelijk wakker. Nu wil ik flink slanker worden, onder een BMI van 20, liefst 18. Mijn omgeving kijkt natuurlijk raar op als ik opeens weinig eet omdat ik altijd een veeleter ben geweest. Dus geen bier meer, maar witte wijn, weinig vlees, fritkot-bezoeken beperken. Ondertussen is bij BMI al gezakt tot 21,7. Maar als een van de vele goede voornemens steek ik een tandje bij: geen ontbijt, geen lunch, kleine avondmaaltijd, veel water drinken.

Liefs, 

Laura

01-01-2012 om 00:00 geschreven door Laura  

De vakantie zit erop. Het was best wel bij momenten fijn zo de toerist uithangen. Maar elke avond begon ik het knap moeilijk te krijgen. Gedurende de hele dag kwamen we de mooiste klerenwinkels tegen, maar natuurlijk konden we niet binnengaan om iets te passen. Het was vreselijk balen. Je zag al die mooie jurkjes, kort en lang, met leuke motiefjes, zonder motiefjes, blinkend, mat, heerlijke feestkledij. Om maar te zwijgen over al die prachtige pumps in diverse kleurtjes en motiefjes. Je had ook nog die heerlijk mooie handtassen, vooral een wit-lak van Arbo. Na al die dagen kan ik die handtas niet vergeten: zo mooi, het perfecte verlengstuk van jezelf.

Deze ultra harde en shockerende confrontatie met de rauwe realiteit maakte me zodanig kribbig en lastig. Opnieuw werd deze rotwereld en mijn vervloekt leven zo hartstochtelijk verfoeid. Voor de zoveelste keer werd mijn hartje zo klein van jaloezie, of eerder zelfs afgunst op al die dames die kunnen doen en laten wat ze willen, hetgeen ik zo dolgraag elke seconde van mijn leven zou willen zijn, elke lichaamscel, elke vezel roept, neen, … schreeuwt om als vrouw door het leven te gaan. Bij het typen moet ik tranen laten: ik haat mijn lichaam, ik haat mijn huidige leven: dit ben ik niet.

Traantjes…………


Laura, xxx

02-01-2012 om 00:00 geschreven door Laura  

Gender dysforie: Mijn probleem ?

Er zijn momenten (eigenlijk vele, zoniet elke seconde) dat ik geobsedeerd omgaat met mijn genderprobleem. Het heeft een diepgaand metafysische en existentieel karakter gekregen. Dan probeer ik er alles over te lezen wat er op internet te verkrijgen is.

Ik probeer mijn probleem te kaderen, te begrijpen, te overdenken. Waarom reageer ik zo? Ik hoop dat ik niet zot, krankzinnig of gek ben, maar soms lijkt zo echt aan te voelen. Dan schreeuw ik zo hard mogelijk in mijn binnenste uit om normaal te doen, dan roep en tier ik tientallen keren dat ik een man ben, dat ik mezelf maar moet leren aanvaarden.

Vervolgens probeer ik niet aan mijn onderhuids probleem te denken. Ik verdring het zoveel en zo diep mogelijk en duwt het terug in de donkerste delen van de spelonken van mijn onderbewustzijn, netjes en veilig opgeborgen.

Maar zucht ...: dit hou ik nooit vol. Elke keer opnieuw hoop ik: “dit is mijn allerlaatste folie, vanaf nu doen we normaal, geen verkleedpartijtjes, geen verlangens voor een mooie handtas” , maar het komt altijd terug als een boemerang. Elke keer dat het terugverschijnt, maakt het me ongelukkiger, depressiever en raakt het me meer en meer de fundamenten van mijn zijn en mijn bestaan. Het duwt me psychisch dieper in de put. Daarom wil ik het niet meer wegduwen in mijn onderbewustzijn.

Het besef dat dit fataal zal aflopen als ik echt niets onderneem, terwijl ik zoveel van het leven hou, deed me ‘research’ doen om mezelf te begrijpen omdat ik niet alleen ben. Ik hoop met meer mensen in contact te kunnen komen met hetzelfde of gelijkaardig probleem.

Vroeger gebeurde het dat ik een vrouw nog seksueel aantrekkelijk vond. Ik werd soms door lust aangetrokken, maar dit is er bijna niet meer. Jawel, ik kijk nog naar vrouwen, nu zelfs meer dan vroeger, soms is het echt nagijpen maar dan niet omwille van lust of seks. Neen. Maar omwille van het leuke tasje, mooie flamboyante rokje, een prachtig opgestoken haartooi of de elegante schoenen. Ik gaap ernaar omdat ik jaloers ben, zelfs vreselijk jaloers, omdat ik het fundamenteel onrechtvaardig vind dat ik niet zo kan zijn omdat ik innerlijk een meisje ben. Dat ik niet kan rondlopen met mooi opgestoken haar, dat ik niet regelmatig naar de kapper kan om mijn haar te kleuren, dat ik niet met vriendinnen kan kletsen zoals zij onder elkaar kletsen, dat ik niet kan gaan fitnessen met andere vriendinnen, dat ik niet de vrijheid heb om de Flair of Cosmopolitan te lezen.

Wat ben ik dan? Wie ben ik?

De zoektocht naar mezelf:

De laatste 10 jaren ben ik veel met het onderwerp bezig. Ik lees veel mogelijk om mezelf te leren kennen en om eindelijk te begrijpen wie of wat ik ben. Zit er een meisje in me? Draag je gewoon graag vrouwenkleren? Wil je meer? Die vagina waarvan je droomt, wil je die echt? Wil je echt zo radicaal zijn? Misschien zijn er betere oplossingen? Misschien heb je gewoon een psychiatrisch syndroom dat met medicatie verholpen kan worden? Misschien is je wens om vrouw te zijn een verborgen drang om gewoon te breken met je huidig leven? Misschien is het een surrogaat voor je depressieve neigingen?

Daarom wil ik zelf kritisch toetsen aan de schakeringen die je binnen het “transgenderisme of gender dysforie” hebt. Om te beginnen, je hebt drie soorten ‘genders’ die in elkaar overvloeien; er zijn dus geen duidelijk afgescheiden categorieën.

Travestie:

Soms heb ik een gevoel dat ik een gewone travestiet ben. Travestie is de seksuele opwinding bij het omkleden naar vrouw maar zonder de drang om dagelijks op elk moment van de dag als vrouw door het leven te gaan. Maar ik ben helemaal niet seksueel opgewonden bij het omkleden, …jawel, ik ben toch opgewonden, hoor, maar niet in seksuele zin: ik krijg er geen stijve van, ik heb geen drang om me af te trekken. Ik voel me vooral opgewonden omdat ik dan meer mezelf kan zijn.Het meisje in me komt buiten en presenteert zich aan de wereld.

Er wordt ook gesteld dat travestie voornamelijk bij hetero’s voorkomt. Wat ben ik dan? Ik beschouw me hetero met een biseksueel kantje. Ik val meer op vrouwen dan op mannen. Maar ik ben zeker geen 'drag-queen'. Echte travestieten kleden zich “erover”. Travestie gaat ook over de manier van kleden, bv. sexy kledij. Ja, ik hou wel van licht seksueel getinte kledij, kort rokje, pumps met een hak, strak T-shirtje: maar stijlvol, niet wulps. Maar ik wil niet vulgair zijn, ik ben jaloers op stijlvolle sexy vrouwen, niet op goedkope meiden. Zo wil ik absoluut niet zijn. Ik wil er niet als een potentiële prostituee rondlopen. Stijlvol dus, maar ook niet “bomma-achtig”, wel de laatste trends in de mode (daarom lees ik hartstikke gaarne modebladen), geen uitdagende kledij.

Beantwoord ik dan tot de definitie van travestie? Of niet? Maar er is nog een verschil: ik verlang om permanent als zich door het leven te gaan, travestieten slechts op momenten. Ik verzoen me niet met mijn huidig geslacht, travestieten doen dit wel. Het meisje in me wil permanent naar de buitenwereld treden. Er is ook nooit een jongetje in me geweest, alleen een meisje dat zich conformeerde naar de buitenwereld toe omdat ze uiterlijk op een man geleek.

Fetisjistische travestie?

Is mijn probleem dan een vorm van parafilie? Ik ben wel geobsedeerd door “zich-als-vrouw-kleden”. Maar hoe moet je jezelf doen uitdrukken als vrouw. Het is een verpakking, maar zo beschouwen we iemand als vrouw of als man. Ik herhaal het. Ik heb geen sexual arousal bij het omkleden.

Transseksualiteit?

Definitie: een transseksuele persoon is iemand die zichzelf op psychisch, sociaal en seksueel vlak beleeft als behorendetot de andere sekse.

Val ik hier onder? Echt? Eerst dacht ik van niet! Je moet wel zo gek zijn om te willen dat je het andere geslacht wil zijn. Alleen echte ‘weirdos’ doen dit in mijn toenmalige leefwereld en wereldbeeld. Bij deze geschifte groep kon ik toch niet toe behoren. Daarom duwde ik deze optie van me weg: het kon toch niet waar zijn, omdat ik mijn probleem niet wilde aanvaarden. Ik verdrong het steeds omwille van psycho-sociale redenen. Het meisje in me werd weggeduwd, bijna verplettererd. Soms doe ik het nog steeds, maar het maakt me gek en kierrewiet! Daar gaat mijn mooie toekomst als man!

Maar het meisje klopt harder dan ooit in me. Ik blijk zelfs innerlijk geen jongen te zijn. De laatste jaren besef ik dat ik hiertoe behoor. Elke dag wens ik een vrouw te zijn, ik wil als vrouw leven, ik wil me zo gedragen, ik voel dat dit mijn innerlijke gevoelens het beste beantwoord: ik ben innerlijk een vrouw, ik ben dat altijd geweest sinds mijn herinneringen van mijn kleutertijd.

Ik haat ook mijn ding. Het vreselijke ding. Het moet absoluut weg. Daarom wil ik me laten opereren om het meisje in me ook fysisch haar die eigenschappen te geven waar ze recht op heeft.

Dus ik beantwoord aan alle criteria van transseksualiteit. Dit is wat ik ben.

Psychisch: Dit vind ik het moeilijkste om te beantwoorden. Ik weet namelijk niet hoe een vrouw in elkaar zou steken. Ik kan dit veronderstellen maar echt weet ik het niet. Ik ben wel heel emotioneel en huil gemakkelijk. Ik heb moedergevoelens als je ziet hoe ik met baby’tjes en kinderen omgaat. Ik hou van typische vrouwen series zoals Sex and the city, maar dit probeer ik te verdringen. Ik hou van vrouwenblaadjes omdat ze over mijn leefwereld gaan maar lees ze niet om geen verdacht gedrag te vertonen.

Anderzijds kijk ik soms graag naar voetbal en wielrennen, niet echt vrouwelijke bezigheden, maar dit is meer om aan de buitenwereld te tonen dat ik een man ben. Anderzijds kan ik goed met meiden om, doch niet als jongen maar als zielsverwante. Ik voel me echt een vrouw in bijzijn van biologische meisjes omdat ik dan mezelf kan zijn ipv om te gaan met mannen en hun stoer “gezever”.

Transgenderisme?

Wordt als een tussenfase beschreven. Soms voel je jezelf man, dan weer vrouw! Ben ik dan zo’n persoon? Mijn vrouwengevoelens zijn er echter altijd en overal: iedere seconde voel ik me vrouw. Maar ben ik soms toch geen man? Ik twijfel af en toe. Misschien als ik voetbal kijk (maar zoveel kijk ik ook niet), voel ik man? Ik voel onderhuids dat ik permanent een vrouw wil zijn. Zowel wakker worden, de dag doorbrengen, als gaan slapen wil ik het liefst als vrouw doen.

Ik wil het liefst als vrouw beschouwd worden, niet als een man, ook niet van twee walletjes. Mijn volledig week als vrouw in een grote Europese stad deden mij ogen open gaan. Het was prachtig: een weekje jezelf zijn. Het meisje in je toonde haarzelf aan de buitenwereld.

Daarom wil ik geen tussenoplossing, maar een definitieve, en die ligt in het 100% vrouw zijn. Het gevoel kan soms inderdaad cyclisch overkomen, maar dan is dat omdat ik het gewoon onderdruk, het meisje in mezelf opnieuw wegduw. Dus ben ik duidelijk geen transgenderist, ik ben een transseksueel.

Ik kom al dichter bij mijn diagnose maar we moeten de echte medische criteria onder de loep nemen. Daarom moeten we de juiste terminologie gebruiken. Volgens mij heb ik een “Gender dysforie” en valt onder de Engelse term “Gender Identity Disorder of GID”

Gender Identity Disorder (GID):De 3 criteria van Gender Identity Disorder (GID)

Drie criteria zijn vereist om van GID te kunnen spreken:

1) de betrokkene moet verlangen te worden aanvaard als behorende tot de andere sekse, meestal begeleid door de wens zijn of haar lichaam zoveel mogelijk aan te passen aan de gewenste sekse door middel van hormonale behandeling en van chirurgie,

2) deze wens moet gedurende een langere periode aanwezig zijn,

3) de vraag mag geen symptoom zijn van een andere mentale kwaal of van een interseks-aandoening

Mijn antwoorden op de resp. criteria:
1) Ja, ik wil absoluut tot de andere sekse behoren. Het is zelfs geen wil: het meisje in me wil haarzelf tonen: dit ben ik. Daarom is het belangrijk om het meisje in me niet meer op te sluiten met alle psychische problemen van dien dat ik mijn lichaam overeenkomstig wordt aangepast: dwz verwijdering van mijn geslachtorganen, reconstructie van een vagina, borsten (met ev implantaten), heupen (met ev. implantaten), een haartransplantatie en aangezichtschirurgie. Ik heb al twee periodes gehad dat ik hormonen heb genomen. Het is dus duidelijk dat ik een vrouw ben en zo uiterlijk wil zijn.

2) Inderdaad. Deze wens sluimert al jaren, van kindsbeen. Concreet heb ik dit verlangen al 6-7tal jaren. Mijn weekje vrouw zijn in maart 2011 versterkte alleen maar mijn overtuiging. Soms probeer ik het te onderdrukken omwille van sociale redenen, maar echt weg is het nooit.

3) Een interseks-aandoening heb ik niet. De vraag blijft: heb ik geen andere psychische aandoening? Hierop verwacht ik een antwoord bij de genderkliniek. Misschien is het een vorm van zelfverminking? Ik denk het niet! Ik voel me vrouw en ik wil me zo uitdrukken naar de buitenwereld toe. Ja, ik heb regelmatig stemmingsstoornissen, ja ik ben regelmatig depressief, maar is dit niet eerder de gevolg van mijn GID dan een surrogaat.

Deze drie vragen heb ik positief beantwoord. Daarom is mijn mening duidelijk. Ik heb een belangrijke genderdysforie, het maakt me depressief en ongelukkig in de huidige situatie.Ik kan niet verder doen zoals ik nu ben, daarom moet er een verandering komen en dit gaan via een lichamelijk, hormonale en fysische transformatie tot wie ik innerlijk ben: een vrouw.


Flippers en spijtoptanten:

Behoor ik hiertoe? Wisselt mijn geslachtsgevoel regelmatig? Ik denk van niet, ik weet wat ik wil. Geen discussie mogelijk. Spijtoptant, ik weet het niet, misschien wel. Dit houdt me wel bezig. De vraag “wat als ik alles onderga” krijg ik dan misschien spijt: die angst leeft wel wat omdat ik soms onzeker van natuur ben.
Maar onzeker over mijn GID ben ik niet. Dit is wat ik wil. Hopelijk begrijpen ze dit bij de Genderclinic ook.

Conclusie:

Ik ben wie ik ben: ik ben innerlijk en onderhuids een vrouw. Er woon een meisje in me in een mannenlichaam. Daarom wil ik de rest van mijn leven als vrouw leven omdat ik me een vrouw voel, omdat er een meisje in me woont. Mijn mannenlichaam en het wereldje er rond maakt me vreselijk ongelukkig en depressief. Daarom wil ik operatieve aanpassingen met hormonen. Welkom Laura in de wereld: eindelijk kunnen we je zien.

03-01-2012 om 00:00 geschreven door Laura  

Gender Team in Gent:

Ik zou gaarne willen weten hoe de ervaring is bij het Genderteam van het UZ Gent. Ik vind vooral getuigenissen over de VU in Amsterdam op het internet. In februari ga ik bij dr H. 

Zouden er mensen te vinden zijn die hun ervaring met me kunnen delen? Ik ben uiteraard bang en ik weet niet wat op me af zal komen. Je leest veel over allerlei testjes die je moet doen. Je moet je levensverhaal op schrijven (heb ik al gedaan). Je moet over je seksuele ontwikkeling praten wat me zenuwachtig maakt want het is niet iets dat ik met een onbekende zomaar wil delen.

Maar wat kan je verwachten? Wat wordt er van je vereist? Zijn ze streng? Begrijpend? Het onbekende maakt me angstig! Misschien kan ik er met zelfvertrouwen er naar toe gaan, maar ik weet het helemaal niet.

Ik heb me natuurlijk al goed gedocumenteerd. Maar toch een persoonlijk ervaring mis ik. Hoe kan je zo iemand vinden? Er zijn natuurlijk allerlei hulpgroepen maar voorlopig hou ik me eruit. Wie wil haar ervaringen met me delen? Ik zou haar zo dankbaar zijn op mijn beide knietjes.

Zou er iemand me kunnen helpen? Alle reacties en suggesties zijn welkom! Ik zal je heel dankbaar zijn voor je hulp.

Groetjes, Laura

04-01-2012 om 00:00 geschreven door Laura  

Handtas:

Ik zoek al een tijdje een mooie handtas. Tijdens de vakantie viel mijn oog op mijn droom tas, maar omdat mijn vrouw erbij was kon ik ze uiteraard niet kopen. Jammer. In België vind je blijkbaar deze heerlijke handtas van Abro niet. Dus ging ik gisteren op koopjesjacht.

De meeste handtassen zijn toch echt niet mooi. Van Lupo hadden ze enkele prachtige modellen maar natuurlijk te duur. Bij Karen Millen zag ik ook een mooie handtas en betaalbaar. Toch heb ik het laten liggen. Echt stom. Ik kon er niet van slapen: stel eens voor dat iemand anders er mee wegloopt. Daarom ga ik deze mooie handtas deze middag halen tijdens de lunchpauze (ik eet dan toch niet). Ik denk toch een beetje te sterven als ze deze handtas niet meer hebben. De kans is groot want er zijn zoveel koopjes-jaagsters.

Fingers crossed

04-01-2012 om 00:00 geschreven door Laura  

Mijn vervolg over mijn handtassenobsessie:

Een mirakel ! Echt waar! Er lag nog één handtas die ik zo gaarne wilde. Super! Een echt Karen Millen–handtas. Ik ben zo fier en vooral blij. Bovendien kreeg ik 30 % korting. I love sales ;-) Nu is het zoeken wanneer ik als Laura op stap kan gaan met mijn prachtige handtas. Liefst zo snel mogelijk onder de vorm van een dagje shoppen, misschien Antwerpen. Heerlijke vooruitzichten.

Blijkbaar heb ik een echte handtasfetisj (naast een schoenenobsessie, uiteraard). Hoe dit komt weet ik niet, maar een mooie handtas maakt je outfit af: de finishing touch! Eén van de vele essentiële accessoires ;-) Een vreselijke handtas kan je ‘look’ breken, ook al ben je leuk opgekleed.


Groetjes,
Laura

04-01-2012 om 00:00 geschreven door Laura  

Waarom ben ik toch zo actief op mijn blog. Het lijkt wel of ik elke minuut iets post, bij wijze van spreken. Ik doe dit om verscheidene redenen:

1. Opgesloten: Ik zit opgesloten in mijn burgerlijk leventje. De gekende façade. Hier is geen plaats voor het meisje in mezelf. Via deze blog wil ik die façade voor een klein beetje doorbreken.

2. Mijn ei: die ik niet kwijt kan. Ik voel me een vrouw opgesloten in een mannenlichaam. Ondanks de vele mogelijkheden is het niet eenvoudig om de sprong te wagen door onder andere de gekende façade. Enerzijds wil ik af van het stiekeme, maar wil ik mijn omgeving niet teleurstellen (wat ik sowieso zal moeten doen met mijn coming out). Via deze blog kan ik dus mijn ei kwijt.

3. Contacten: een actieve blog trekt bezoekers. Nu wil ik niet de populairste zijn, maar de bedoeling is wel om mijn gevoelens bekend te maken zodat mensen begrijpen wat er in mij om gaat. Hopelijk herkennen sommigen zich hierin en kan ik contact leggen met lotgenoten. Hopelijk gaan er meer mensen transseksualiteit begrijpen want het lijkt allemaal krankzinnig. Toch heb ik een succesvolle normale baan. Ik ben dus geen idioot of rare kwast.

4. Mijn gevoelens: die wil ik in mijn blog zo getrouw mogelijk weergeven. Het is het enige moment dat ik eerlijk ben tegen mezelf en deze vervloekte buitenwereld. Hier kan ik de hokjesmentaliteit overstijgen.

5. Mijn gevoelens deel 2: Het stormt in mezelf. Laura wil als Laura leven. Het meisje wil zich tonen. Maar het is een orkaan in mijn brein. Het gaat een scharniermoment in mijn leven. De keuzes zijn vreselijk. Er valt veel te verliezen. Daarom is de afweging zo essentieel: ondanks alles wil ik worden wat in me leeft: het meisje Laura.

6. Vrouw en meisje zijn: met deze blog kan ik een meisje zijn met woorden. Het is de eerste stap in de vrijmaking van Laura en het loslaten van het meisje in me.

Vele bloggroetjes, Laura

04-01-2012 om 00:00 geschreven door Laura  

Bedrog:

Al een aantal jaren weet ik wat er met me aan de hand is: ik ben een meisje in een jongenslichaam. De rest is façade en verpakking. Maar dat weet de omgeving niet. Dat ik me niet goed in mijn vel voel, is voor de naasten heel duidelijk. Mijn vrouw weet dat er met me iets loos is. Ik slaap meestal slecht maar durf dit niet toe te geven. Ik pieker me dikwijls suf.

Ze heeft al eens ontdekt dat ik kunstoogwimpers had gekocht, ze heeft al bandjes van mijn schoenen gevonden en bovendien een bonnetje met make-up producten. Een keer vroeg ze via SMS of ik een vrouw wilde zijn: maar in plaats van het toe te geven, zei ik duidelijk nee. Ik ben niet zo. We hebben over die vondsten nooit goed gepraat, eerder vermeden. Nadien zette ik alles in het werk om normaal te zijn, inclusief plannen voor het bouwen van een huis.

Ik voel me slecht omdat ik niet eerlijk tegen haar ben. Maar ik ben bang om ze te verliezen, want in verscheidene moeilijke momenten heeft ze me geholpen (mijn gescheiden ouders deden dit nooit). Ze heeft me genegenheid gegeven dat ik amper kende tijdens mijn jeugd. Maar ik ben die ik ben: een meisje in een jongenslichaam. Hoe zal ik dit haar ooit kunnen vertellen?

Ik voel me dus slecht omdat ik alles stiekem moet doen: ik ben niet eerlijk tegenover haar, ik speel een toneelstukje, ik draag constant een masker. Liegen tegen mijn schatje vind ik vreselijk en heel tormenterend. De geheimzinnigheid kwelt me zodanig. Ik wil haar dit niet aandoen.

Maar ze is ook heel conservatief opgebied van seksualiteit en alles wat er rond hangt. Ze is bijzonder preuts: daarom durf ik haar niet de waarheid te bekennen.

Uiteindelijk is dit het grootste probleem, niet de aanvaarding dat transseksueel ben, maar HET vertellen. Mijn psychische problemen voor een mogelijke coming-out heeft mijn proces al jaren vertraagd zodat ik thans er emotioneel slecht aan toe ben.

groetjes, Laura

05-01-2012 om 00:00 geschreven door Laura  

Man-zijn en zelf-bedrog:

Uiterlijk ben ik dus een man. In onze maatschappij ben niet alleen door uiterlijk maar ook door gedrag een man. Sommige gedragingen zijn volgens onze maatschappijstandaard typisch mannelijk. Omdat mijn uiterlijk hiermee overeenkomt, heb ik dus typische mannelijke gedragingen ondanks het meisje in me. Zo kan bij momenten echt genieten van sport kijken op televisie: bv. voetbal, soms wielrennen, soms andere sporten. Het gebeurt dat ik er zelfs fanatiek in opgaat.

De vraag is: ben ik dan een man? Ik ken ook vrouwen die van sport houden, dus zo typisch mannelijk is mijn gedrag niet altijd. Maar goed, het blijft een minderheid.

Persoonlijk beschouw ik mezelf 95 % vrouw – 5 % man. Het meisje in me weeg dus zwaarder door. Vergeet niet dat heel veel van mijn typische mannelijke gedragingen geprogrammeerd zijn vanuit mijn kindertijd door de opvoeding en omgang met leeftijdsgenoten omdat mijn verpakking er mannelijk uitzag.

Maar soms rijst de vraag: duw ik misschien mijn mannelijke kant weg, zoals ik jarenlang het meisje wegdrong? Hierop kan ik moeilijk een antwoord op formuleren. Waarom maak ik mezelf nu niets wijs als ik dat al de rest van mijn leven deed door me als jongen te gedragen? Misschien maak ik me altijd iets wijs en is dat eigen aan mezelf. Misschien is zelfbedrog mijn psychiatrische aandoening?

Hoe langer ik hierover nadenk, hoe absurder alles soms begint te worden. Maar als ik alles netjes op een rij probeer te zetten kom ik tot deze voor mij heldere conclusie:

1) Uiterlijk ben ik een man en ik conformeer mijn gedrag naar mijn façade

2) Sinds mijn kleutertijd ben ik meestal ongelukkig: ik kan niet zijn wat ik innerlijk ben

3) Dat innerlijke is een meisje, dat soms kwam piepen onder de vorm van met poppen spelen, zich verkleden met moeders kledij, dromen dat ik een meisje was, hopen dat mijn ding eraf zou vallen, in moedertje-vadertje spelen altijd moedertje willen zijn (ik wilde nooit de vader spelen)

4) Ik voel me meer mezelf als ik me in de hoedanigheid van vrouw vertoon in het openbaar ondanks mijn mannelijk fenotype. Ik schiet ook beter op met vrouwen als vriendinnen zonder seksuele bijbedoelingen.


Ik mag dus met recht en reden zeggen zonder enige twijfel dat ik zwaar genderdysfoor ben en dat voor mijn psychische gezondheid ik het beste de transitie aanvat.

groetjes,
Laura

05-01-2012 om 00:00 geschreven door Laura  

06-01-2012 om 00:00 geschreven door Laura  

06-01-2012 om 00:00 geschreven door Laura