Ik begin wat meer feedback te krijgen, waarvoor ik jullie hartelijk dank. Maar uit de meeste reacties blijkt mijn obsessie. Dit is juist: ik ben geobsedeerd door dit ene idee: volledig vrouw worden. Maar al jaren worstel ik met deze obsessie. Zoveel keren heb ik geprobeerd het onder controle te houden, weg te duwen, af te zetten. Ik was constant met mezelf aan het onderhandelen. Maar uiteindelijk is dit alles vruchteloos: het is een doodlopend straatje waar ik uit wil.
Mijn realiteit is dat ik een meisje ben in een mannenlichaam: er tegen vechten heeft geen zin want anders was ik er ooit al ingeslaagd. Niet dus. Soms voelt het inderdaad aan als een nederlaag: "neen, het is je niet gelukt, je bent een loser". Maar ergens is er wel een uitweg naar het geluk en dat is het pad van de transitie. Daarom doe ik het. Omdat het een fundamentele existentiele verandering is, wordt het een obsessie. Je doet dit niet als een hobby.
Ik hoop nog steeds veel feedback te krijgen. Het is voor mij heel belangrijk om andere meningen te krijgen ondanks mijn obsessie. Deze feedback is de manier om mezelf kritisch te bekijken want ik probeer rekening te houden met deze terugkoppeling.
Op het internet vind je veel informatie over oestrogenen, één van de hormonen die je nodig hebt om te vervrouwelijken. Maar, er is een grote maar! Vele websites geven echter verkeerde informatie. Zo worden fyto-oestrogenen fel aangeraden omdat ze plantaardig zijn, en dus (volgens deze websites) meer natuurlijk en dus minder neveneffecten. Dit is NIET waar.
Wetenschappelijk gezien werken fyto-oestrogenen niet of nauwelijks. Ze zijn duur, dus je betaalt voor iets dat niet werkt. Het is pure oplichting ondanks dat deze websites er zo fantastisch uitzien. Daarom wordt zelfmedicatie afgeraden omdat je dan de kans hebt om verkeerde producten nemen. Met de neveneffecten moet je ook rekening houden.
Zelf neem ik al 6-dagen hormonen: ethinylestradiol, ofwel gewoon de pil. Sommigen wetenschappelijk websites stellen ze voor als mogelijk behandeling maar dan een hogere dosis tot 100 microgram per dag in twee giften. De pil wordt afgeraden omdat via een orale inname het risico op thromboses en embolieën groter zijn, anderzijds zijn ze gemakkelijk te verkrijgen en goedkoop.
De meeste centra werken met oestrogeenzalfjes of patches zodat oestrogeen via de huid wordt opgenomen. Bij een orale inname passeren de oestrogenen via de darmopname eerste de lever en kunnen dus de lever extra belasten.
Natuurlijk kan je zeggen dat ik ook aan zelfmedicatie doe, maar ik ken er wel iets van. Mijn plan is eenvoudig. Eerste ethinyloestradiol, binnen twee weken een dagelijkse dosis aspirine om het thomboserisco te verminderen. Binnen 4 weken neem ik een anti-androgeen: spironolactone, ook gekend als een plaspil of diureticum. Spironolactone kan kaliumproblemen veroorzaken dus een regelmatige bloedname is nodig. Ik denk dat ik het onder controle heb.
Het vervelende is dat ik het natuurlijk zonder endocrinoloog doe en zonder het groene licht van de psychiater. Na alles wikken en wegen lijkt mijn diagnose zeker. Bovendien wil ik geen tijd meer verliezen. In het verleden ben ik al tweemaal een hormonenkuur opgestart, maar gestopt omdat het onkies was.
Ik zoek thans meer informatie over een haartransplantatie en een reconstructieve vaginoplastie. Hierover wil ik alles weten. Helaas is het netwerk vandaag traag.
Ook op een rustige zondag ben ik innerlijk onrustig
De innerlijk strijd gaat verder op deze vredige zondag. Het lijkt mijn lot te zijn. Weten wat je bent, maar toch nog twijfelen. Ik ben bang dat ik in Gent geen groen licht zou krijgen maar één of ander beangstigende psychiatrische aandoening.
Daarom wil ik alles weten over mogelijk diagnoses zoals schizofrenie (ben ik duidelijk niet), BDD (Body Dysmorphic Disorder, gezien de criteria beantwoord ik hier absoluut niet aan), hallucinaties en wanen (ik hoor geen stemmetjes, geen fantasierijke beelden), OCD (Obsessief Compulsief Disorder, obsessief ben ik ermee bezig, maar opnieuw beantwoord ik niet aan de criteria zoals gesteld in de DSM-lijsten), PTSD (Post-Traumatisch Stress Disorder, getraumatiseerd door mijn opvoeding ben ik wel; getraumatiseerd omdat ik nooit mezelf kon zijn, ben ik ook; maar verder beantwoord ik ook hier niet aan de criteria).
Aan wat beantwoord ik dan wel? Heel duidelijk: ik ben transseksueel en beantwoord aan alle criteria volgens de DSM-lijsten. Om het nogmaals te herhalen: dit zijn de criteria van genderdysforie.
Gender Identity Disorder (GID): De 3 criteria van Gender Identity Disorder (GID)
Drie criteria zijn vereist om van GID te kunnen spreken:
1) de betrokkene moet verlangen te worden aanvaard als behorende tot de andere sekse, meestal begeleid door de wens zijn of haar lichaam zoveel mogelijk aan te passen aan de gewenste sekse door middel van hormonale behandeling en van chirurgie,
2) deze wens moet gedurende een langere periode aanwezig zijn,
3) de vraag mag geen symptoom zijn van een andere mentale kwaal of van een interseks-aandoening
Mijn antwoorden op de resp. criteria:
1) Ja, ik wil absoluut tot de andere sekse behoren. Het is zelfs geen wil: het meisje in me wil haarzelf tonen: dit ben ik. Daarom is het belangrijk om het meisje in me niet meer op te sluiten met alle psychische problemen van dien dat ik mijn lichaam overeenkomstig wordt aangepast: dwz verwijdering van mijn geslachtorganen, reconstructie van een vagina, borsten (met ev implantaten), heupen (met ev. implantaten), een haartransplantatie en aangezichtschirurgie. Ik heb al twee periodes gehad dat ik hormonen heb genomen en nu mijn derde net begonnen. Het is dus duidelijk dat ik een vrouw ben en mijn uiterlijk met mijn innerlijke in overeenstemming wil brengen.
2) Inderdaad. Deze wens sluimert al jaren, van kindsbeen. Concreet heb ik dit verlangen al 6-7tal jaren. Mijn weekje vrouw zijn in maart 2011 versterkte alleen maar mijn overtuiging. Soms probeer ik het te onderdrukken omwille van sociale redenen, maar echt weg is het nooit. Sinds 2007 ben ik overtuigd dat ik transseksueel ben, dit is bijna 5 jaar.
3) Een interseks-aandoening heb ik niet. De vraag blijft: heb ik geen andere psychische aandoening? Zie ook boven voor het antwoord hierop maar ik denk van niet na een kritische analyse.
Maandag dus, nieuwe werkdag, identiek dezelfde zorgen, emotionele toestand is stabiel. Nog steeds geen feedback van mogelijke lotgenoten. ***Zucht*** Geen antwoord van de Vlaamse Gender Kring terwijl ik echt wel wat meer informatie wil over het Genderteam van het UZ GENT. Op het internet zijn er ook niet zoveel levensverhalen te lezen, maar die enkele zijn wel goed herkenbaar. Dus is het wachten: over 11 dagen ga ik naar de Genderstichting, over 29 dagen naar het Genderteam (Genderclinic).
Wat verwacht ik ervan?
1. Bevestiging van de diagnose van Gender Dysforie Stoornis
2. Coaching in de coming out in de familie, vriendenkring en werk (voor mij echt wel de allermoeilijkste stap)
Als ik als Laura op stap ga, dan krijg ik gegarandeerd in de latere uurtjes allerlei vreselijke voorstellen om te neuken, pijpen, rimmen, ed. Blijkbaar hebben een aantal bronstige personen de concrete verwachting van transseksuelen dat ze uit zijn op gratis en goedkope seks, eender welke plek (park, straat, tunnel). Waarschijnlijk de shemales op het internet indachtig, ben ik voor hen een gratis prostitué die de straten afdweilt. Zij beelden zich ook in dat ik heel meegaand zou zijn. Helaas voor hen, maar nee.
Sommigen klampen echt wel aan, zitten mijn hun handen onder mijn rok, verkopen schunnige praat, knijpen in mijn borsten. Eerst vragen ze of ik een travestiet ben. Wanneer ik hen vertel dat ik eerder een transseksueel ben, dan schiet hun bronstigheid naar 9 op de schaal van Richter. Nu loop ik er echt niet bij zoals een dragqueen of in goedkope, vulgaire kledij. Ik ben een slet. Toch blijkt het hen niet te deren. Anderen verstaan het woord NEE niet meer, zelfs al herhaal ik het 10 keren. Een NEE is een NEE.
Zo word je toch af en toe met onaangename dingen geconfronteerd. Helaas.
Vandaag opnieuw een emotioneel stabiele dag. Maar hoe zit het eigenlijk met het mogelijk verband tussen de emotionele instabiliteit en genderdysforie? Soms is er wel degelijk een relatie: het slechte gevoel kan bij sommigen genderdysfore gevoelens opwekken.
Het probleem is het volgende: er zijn mensen met een bepaald psychisch probleem, bv. het emotioneel niet meer aankunnen om schulden te betalen of teveel ruzie met hun partner. Zij kunnen vervolgens enderdysforische gevoelens ontwikkelen om hun problemen te ontvluchten of proberen te ontwijken. Ze denken door zich als vrouw voor te doen of zich als vrouw te voelen dat ze hun sociaal-persoonlijke problemen kunnen vermijden. Hun genderdysforische gevoelens zijn dus erger wanneer het met hen psychisch slechter gaat. Dit is uiteraard geen echte genderdysforie maar een uitdrukking van vluchtgedrag.
Hoe zit het met dan met mij? Ben ik zon iemand? Ontvlucht ik ook mijn persoonlijke problemen via genderdysforie? Ook hier pas ik niet in het plaatje. Alhoewel ik me dikwijls slechts voel (dikwijls door mijn genderdysforie), voel ik meer de drang om me als Laura te gelden wanneer ik me beter voel. Hoe beter in mijn vel, hoe meer Laura ik me voel. Nogmaals het echte bewijs van mijn echte transseksuele gevoelens.
Blijkbaar is het voor mij niet mogelijk om lid te worden van de Vlaamse Gender Kring (VKG). Op vrijdag had ik al twee e-mails verstuurd zonder reactie en het is al woensdag. Nochtans voldoe ik toch aan de criteria. Misschien is de verantwoordelijk ziek of op reis; maar toch. Het is blijkbaar vreselijk moeilijk om informatie te vergaren over het Gentse Genderteam. Ik zou toch nog een paar getuigenissen te pakken willen krijgen voor ik over 27 dagen bij hen op consultatie kom.
Want de hamvraag blijft: wat als we me afwijzen voor de transitie? Nochtans ben ik van mezelf overtuigd dat ik transseksueel ben. Ik ben het meeste bang voor de psychologische vragenlijstjes.
Wat altijd terugkomt bij gelijk welke instelling waar je voor je genderdysforie heen gaat (of het nu Gent, Amsterdam of Groningen is), ze vragen je altijd een levensbeschrijving op te maken met als kernthemas: je genderdysforische gevoelens (hoe, waar, wanneer, welke), je seksuele ontwikkeling, je seksuele interesses, je relationele verleden, drugs- en alkoholverleden.
Nu kan elke levensbeschrijving wel subjectief zijn. Je kijkt met een andere bril naar je leven wanneer je dertig of veertig bent. Wie overtuigd is van zijn transseksualiteit, zal zijn levensbeschrijving zo transseksueel mogelijk invullen met het gevaar je levensverhaal te herschrijven in functie van je therapie.
Wie weet trouwens nog hoe je als peuter was? Je kan het je moeder vragen maar ook zij kan een door-de-jaren-heen vertekend beeld krijgen. Bij mezelf bijvoorbeeld kan ik me een peutertijd herinneren vol met poppen, kinderwagens, melkflesjes en de insteekplatenspeler. Er is geen ander speelgoed in mijn hersenen over deze periode blijven hangen. Maar is dit echt wel zo? Misschien onderdruk ik onbewust mijn herinneringen aan bijvoorbeeld miniatuurautootjes om zo mezelf te overtuigen van mijn vrouwelijkheid en zo min mogelijk de hoedanigheid van mijn mannelijke zijde ten toon te spreiden. Deze mogelijk onderdrukking kan ook positief zijn en is misschien het symptoom van mijn brein om vooral de goede (lees:vrouwelijke) herinneringen levendig te houden.
Zo kan je bezig blijven uiteraard. Maar mijn levensbeschrijving is dus bijna af, bijna 18 paginas lang, maar er zitten nog hiaten en ik herschrijf vele stukken (ach, mijn prozakunsten zijn zo vreselijk slecht). Natuurlijk verzwijg ik grote stukken uit mijn leven waarvan de relevantie me onbekend is voor mijn toekomstige therapeut. Het probleem blijft dat ik niet goed weet wat ze van je levensverhaal verwachten.
Surfen dat ik doe, altijd op zoek naar de juiste informatie. Opnieuw en opnieuw. Nu weer over de diagnose, dan weer over hormonen, om terug te eindigen bij make-up. Maar zojuist had ik www.bloggen.be/genderdysforie gevonden. Het is het boeiende relaas van een vrouw die man wil worden en daadwerkelijk de stap zet.
Soms herken ik mezelf heel goed in het gevoel om in een verkeerd lichaam te wonen dat hij zo goed beschrijft. De blog is zelfs uitgebreid en beslaat 2008 tot 2011. Helaas zijn er geen berichtjes meer van een recente makelij.
Wat me aantrekt, is de beschrijving van de gevoelens die je hebt met genderdysforie, de eeuwige twijfel of je keuze wel de juiste was, reacties van je omgeving, onbegrip van derden, de waardering van vierden.
Hier zijn ze weer, altijd maar gevoelens: de storm in mijn brein, de orkaan door mijn aderen, de tsunami van schuldgevoelens. Maar in tegenstelling tot de voorbije weken zijn ze al vier dagen stabiel. Wauw! Geen zelfmoordgedachten, Cool ! Geen donkere bedenkingen, Super ! Geen zwarte dromen, Even better! Want hét komt dichterbij. Over een week mag ik met de Genderstichting een gesprekje aanknopen over het meisje in me. Nog 25 dagen te gaan maar dan vindt mijn levensbepalende intakegesprek met het Genderteam van het UZ Gent plaats. Eerlijk gezegd, dit is nog veel te lang wachten, bloednerveus. Maar eerst dus de Genderstichting: die dag heb ik vrij dus wil ik gaarne als Laura gaan. Optutten, mijn mooie kleren aantrekken, mijn Karen Millen-handtas uitproberen. Uiteraard niet vulgair, altijd stijlvol. Hier kijk ik echt naar uit. Een dagje mezelf zijn. Nadien misschien shoppen in Gent. Spannend hoor!
Soms vraag ik me af waarom ik me beter voel? Komt het door de hormonen (jawel, vandaag dag 11!)? of het feit dat er uitzicht is op een oplossing van mijn probleem? Ik weet het niet mar het laatste lijkt me het meest plausibel.
Gedachte bij een verkeerde keuze is bij me verdwenen, zelden zo zeker bij een beslissing van me geweest.
Het Genderteam van de University of Wisconsin (zie ook www.stumptuous.com/transhealth_site/brown_hrt_for_tg_2005.ppt) kan Hormone Replacement Therapy of HRT diagnostisch zijn. Wie HRT opstart en er depressief van wordt, is geen echte transseksueel. Diegenen die rustig worden van HRT is een echte transseksueel. Deze week ben ik rustiger. Gedachten om uit het leven te stappen zijn verdwijnen en die had ik tot voor kort meerdere keren op een dag: zo diep zat ik. Dus dit is nogmaals een bewijs wat ik ben en wat me kan helpen.
Bovenvermelde website is een schitterende presentatie over HRT, heel duidelijk, overzichtelijk en wetenschappelijk (zie referenties voor de wetenschappers onder jullie http://www.stumptuous.com/transhealth_site/brown_hrt_for_tg_2005_references.pdf . Ik kan deze voor iedereen aanraden die hormonen nemen of er meer informatie over willen weten.
Hormonen zijn fundamenteel in de transitie voor transseksuelen. Ze kunnen schadelijk zijn bij onoordeelkundig gebruik. Daarom is een juiste informatie nodig wil ik een bestand opstellen die goede en correcte websites vermelden. Want helaas staat het internet vol onzin en je moet al een specialist zijn om de goede te onderscheiden. Ik zal deze lijst regelmatig proberen te updaten
Ik hoop dat iedereen een fijn weekend heeft gehad. De mijne was alleszins goed. Emotioneel stabiel sinds het nemen van hormonen (al dag 14!). Het voelt eigenlijk heerlijk om hormonen te nemen. Onechte genderdysfore personen worden juist depressiever. Ik niet. Mijn zelfmoordgedachten zijn compleet weg. Dus het diagnostisch experiment lijkt te lukken.
Vrijdag heb ik dan mijn gesprek met de Genderstichting. Ik kijk er zo naar uit.
Ondanks het optimisme blijf ik heel angstig om het mogelijkheid van mijn engel te verliezen. Vandaag was ze weer TOP! Zoals zij alleen dat kan zijn, tja de kleine dingetjes maken het af! Laat me dus haar niet verliezen!
Ik was het nog bijna vergeten maar over 3 dagen mag ik een gesprek met de Genderstichting voeren. De verwachtingen zijn wel hooggespannen maar ik ben bang voor een teleurstelling. Over exact 3 weken heb ik dan weer mijn gesprek met het Genderteam van het UZ Gent. Wat dit zal worden, blijft een vraagteken.
De gedachte om eindelijk verbaal mijn gender dysforie aan te kaarten, maakt me wat zenuwachtig. Hoe ga ik beginnen, met welk onderdeel of probleem. Het is een belangrijke stap, en waarschijnlijk levensbepalend. Verder wil ik vrijdag als Laura gaan en ik ben bang voor de reacties van de mensen die ik zal tegenkomen op straat. Ik zie ze al kijken: een verklede man.
Soms twijfel ik, de weg terug bestaat nog steeds. Het afwegen spookt steeds door mijn hoofd. Maar het besluit is altijd hetzelfde: ik ben een meisje in een mannenlichaam. Een status quo zou me ongelukkig maken en mijn zelfmoordneigingen terugbrengen.
Gisterenavond was ik aan het denken om ooit als een oud vrouwtje te leven wanneer ik ooit 70 of 80 jaar ben. Dit beeld schrikt me vreselijk af. De zin om een vrouw te zijn werd beduidend minder. Wat is er toch met me gaande? Ben ik nu toch niet transseksueel ? Oud worden als vrouw gruwelt me zelfs. Dit kan toch nooit de reactie zijn van een echte transseksueel. Ben ik dan inderdaad alleen geinteresseerd om als modieuze vrouw rond te lopen? Is er dan toch een vlucht uit de realiteit? Ben ik dan toch tot op zekere hoogte een autogynaefiel?
Ik hou mijn afspraken maar nieuwe inzichten hebben twijfels gezaaid!
Vandaag naar de Genderstichting geweest. Wat een opluchting want het gesprek liep echt heel goed. Het was ontzettend fijn om eens met iemand over mijn genderdysforie te kunnen praten. Bijna alles kwam aan bod. Ik ging ook als Laura, volledig mezelf zijnde. Echt een zalig gevoel.
Natuurlijk is het vreemd om met iemand anders al deze informatie te delen. Soms voelde het gek aan, zeker in het begin: hoe start je zo'n gesprek op. Hoe deel je aan iemand zulken gevoelens mee.
Maar uiteindelijk is dit gesprek een bevrijding geweest. Het delen van mijn gevoelens die ik met niemand anders kan delen, was opnieuw een eye-opener. Het was een grote oef! Hopelijk kan ik dit nog doen. Vooral kritische feedback blijft altijd nuttig.
Nadien ben ik nog gaan shoppen. Ondanks het gegaap heb ik toch wat leuke bloesjes gepast en gekocht. Heerlijk was het. In de winkel hielpen ze me zelfs. Het overtrof mijn verwachtingen. Jammer van het superslechte weer.
En dan nu weekend in. Voorlopig blijf ik me goed voelen. Geen zelfmoordgdachten want ik ben een stapje dichter bij mijn doel.
Een nieuwe werkweek, nog steeds dezelfde verzuurde en triestige gezichten op de trein. Blijkbaar is iedereen zijn leven beu. Deze ochtend ben ik de enige met functionerende lachspieren, nochtans heb ik reden genoeg om niet vrolijk te zijn, ... toch voel ik een soort gelatenheid, een vorm van rust. Lachen helpt gewoon: een goede morgen, een glimlach, beter dan een pruilmondje opzetten.
Ik voel me goed en slecht. Goed: omdat er een einde zal komen aan de comedie van mjn mannelijkheid. Slecht: omdat ik nog steeds bezig ben hoe ik mijn coming out zou organiseren zonder mensen te kwetsen.
Reeds 3 weken hormonen, nog geen verandering, wel wat minder erecties, maar daar treur ik niet om. Tepels zijn iets gevoeliger maar soms lijkt dit laatste meer een wishful thinking.
De coming-out, het uit-de-kast-komen, het zichzelf-prijs-geven-aan-de-buitenwereld, het meisje-in-me-laten-leven. Hoe meer ik hierover denk, hoe groter de gruwel. Donkere wolken stapelen zich op. Het onweer guurt. De rillingen gaan door merg en been. Alles voelt ijskoud.
Soms wil ik de hele operatie gewoon staken. Weg van de miserie van de coming-out, terug naar mijn mannenleventje, de pijn gewoon uitzitten, de schijn hooghouden, de façade opboenen, glimlachen en mijn kop houden. That's it. Case closed.
Ach, was het maar zo eenvoudig! Was ik maar als meisje geboren! Helaas niet. Geen genade. Doe ik dit mezelf aan, of mijn omgeving, of is het iets anders?
De coming-out: hierover zou ik zo graag hulp willen. Dit kan ik niet alleen. Maar terug naar mijn klassiek leventje? Het wordt mijn dood, ik zal de schijn niet meer kunnen hooghouden.
De coming-out: gaat iedereen me verstoten? Ik heb het gevoel dat ik me belachelijk zou maken, aanstellen, de aandachtszoeker spelen. Ik zou niet weten hoe ik me tegenover hen moet gedragen. Zij zullen me ook niet als Laura zien.
De coming-out: waarom heb ik hiermee net zoveel problemen? Is het de schaamte? De kans om een spijtoptant te zijn? Wat houdt me tegen? Wat bezielt er mij om niet uit de kast te komen?
Wat is zich vrouw voelen? Kan je dit wel definiëren? Op het forum van travestie.org ontspon zich hierover een interessante discussie. Uiteindelijk is dit een heel moeilijke vraag om zomaar te beantwoorden. Hoe kan een man trouwens weten hoe een vrouw zichzelf "vrouw" voelt? En andersom? Je gaat vrij gemakkelijk ook altijd in clichés beginnen denken. Maar is dit niet onvermijdbaar? Maar anderzijds voel je jezelf man of vrouw omdat je juist voldoet aan een aantal conformistische uitingen die de maatschappij van je verwacht. Mensen beschouwen je als vrouw omdat je bepaalde dingen doet die het label typisch vrouw opgeplakt krijgen. Deze labels kunnen over de loop der geschiedenis wijzingen en zijn ook cultureel bepaald. Typische vrouwelijke gedragingen kunnen bijvoorbeeld winkelen zijn, bepaalde weekbladen lezen zoals Flair, gevoeliger zijn, voetbal haten, enz. Maar het is niet zwart-wit. Ik ken vrouwen die helemaal niet graag winkelen, die wel van voetbal houden.
Is "vrouw zijn" dan alleen een uiterlijke zaak: je bent vrouw omdat ...... je lang haar hebt, je een rok draagt, omdat je borsten hebt, geen penis maar een vagina, omdat je een kind kan baren, enz.... Maaaaaaaaar.........Vele vrouwen hebben kort haar, dragen een broek, spelen voetbal. Wat is het eigenlijk? Wat maakt iemand een vrouw? Wat maakt, dat iemand zich vrouw voelt?
Wat maakt mij dat ik me vrouw voel? Een moeilijke vraag! Ik zou kunnen antwoorden: het is mijn innerlijk gevoel, moeilijk te beschrijven: het is gewoon zo, het is een toestand van "zijn". Wel een weinig concreet antwoord, heel vaag, misschien zelfs oppervlakkig, en heel zweverig. Valt niets mee te doen! Dit kan ik toch niet aan de psychiater vertellen! Wat zal die lachen met mijn esoterisch gezwets.
Waarom voel ik me vrouw? Waarom voel ik me geen man ondanks mijn duidelijke uiterlijk kenmerken en soms typische mannelijke houdingen en gedragingen? Beeld ik het me in? Fantaseer ik misschien? Heb ik waanbeelden? Is het een vlucht uit de realiteit? Moeilijke aanvaarding van mezelf?
Waarom voel ik me dus vrouw? Op die vraag moet ik toch een helder antwoord kunnen formuleren. Hier komt het dan: omdat ik dikwijls meer affiniteiten heb met vrouwen en wat ze clichématig doen. Zo hou ik ontzettend veel van winkelen en kledij passen (nochtans haat ik deze activiteit als man). Ik hou van me opmaken als vrouw, ik lees gaarne over make-up en typische vrouwen zaken, zoals relaties, mode, beauty, enz . Wanneer ik een schattig kind zie, voel ik me haast moeder ipv een vader. Ik kan ook genieten van typische vrouwenprogrammas, zoals Gossip Girl of Greys Anatomy. Wanneer ik een clichématige vrouwenfilm zie, vereenzelvig ik me met de vrouwelijke hoofdpersonages, ik heb dit eigenlijk met elke film. Ik droom als een vrouw. Ik haat boertig mannengedrag en verkies typische vrouwenautootjes zoals een Mini Cooper of een Fiat 500. Met vriendinnen praat ik liefst over mode, vriendinnen, beauty en relaties/kinderen. Als vrouw rondlopen doet me gewoon lekkerder in mijn vel voelen, natuurlijker. Dan voel ik wat en wie ik ben.
Maakt dit me een vrouw? Of eerder een man met vrouwelijke kantjes? Een verwijfde man ? Iemand met veel fantasie en weinig zin voor realiteit? Wie zal me zeggen wat het is? Autogynaefilie?
Of is het toch allemaal subjectief? Misschien is het gewoon belangrijk wat ik voel, al is het vaag, weinig concreet en subjectief. Het gaat om mij en mezelf.
Maar zal ik me als vrouw altijd goed voelen? Is het geen oprisping? Geen opwelling van zinsverbijstering?
Ik probeer kritisch tegenover mezelf te blijven, alle opties open te houden. Maar uiteindelijk beland ik altijd op hetzelfde punt: nl. dat ik ongelukkig ben als man en me meer vrouw voel. Als ik blijf verder kabbelen zoals ik nu bezig ben, dan loopt het verkeerd af. Er moet dus iets gebeuren. Na grondige analyse en het doornemen van talrijke literatuur, meen ik de kunnen concluderen dat een transitieproces mijn beste heil is. Het lichamelijk worden wat innerlijk in me heerst.
