Op bovenstaande briljante Canadese link (in het Engels) vind je echt alles wat je moet weten over Gender Identity Disorder (GID). Er staan zoveel goede PDF-brochures die je zoveel wijzer maken. Een echte AANRADER !!!!!!!!!!!!!!!!!!
Ze benadrukken nogmaals de vereisten voor genderspecialisten die aan een aantal criteria moeten voldoen, zoals ervaring, opleiding en subspecialisatie. Aan deze criteria voldoet in België alleen het Genderteam van het UZ Gent en in Nederland het Genderteam van het VUMC en te Groningen. Helaas kan in België iedereen zich genderspecialist noemen en behandelen zonder een bescherming voor de patiënten. Iedere endocrinoloog kan een transgender behandelen en opvolgen terwijl er in België maar één arts voldoende opleiding en ervaring heeft (zoals bepaald in de criteria van Transhealth en WPATH). Vele psychotherapeuten hebben transgenders onder hun hoede die eigenlijk geen goede achtergrond hebben. Het Charlatanisme tiert dus welig. Daarom is het misschien beter te wachten, wat geduld op te brengen en een extra kilometer te rijden om vervolgens bij de juiste mensen terecht te komen. Het is in jouw belang!
Hoe meer ik surf op het net, hoe meer ik blogs en fora vind over genderdysforie: het is dus tijd om ze op te lijsten. Helaas moet ik ze op deze manier posten want deze blog is niet echt een pareltje van lay-out.
Zaterdag 30 juni: ik heb een kleine UPDATE gedaan met nieuwe blogs
Opgelet: niet alle fora zijn vrij toegankelijk, soms moet je toegang vragen onder de vorm van een kleine voorstelling. Op de meeste fora vind je ook wel dagboeken of soorten blogs van transgenders.
De voorbije weken verliepen saai, oersaai. Gelukkig maakte mijn bezoekje als Laura aan Hasselt alles goed. Aan het begin van deze maand moest ik er bekomen van een transfobe reactie: een groep puberale snotneuzen van 16 jaar wilden eens goed lachen: als verwende nestjes sprongen trampolinegewijs rondom mij, ondertussen me onderhoudende met debiele en soms kwetsende vragen. Negeren kreeg hen absoluut niet klein. Geïrriteerd door mijn weigeren aan antwoord aan hun uitdagende uitlatingen, kreeg ik kletsen op mijn achterwerk en liepen ze heel hard lachend weg. Behoorlijk geshockeerd was ik! Ik heb hen toch niets verkeerds gedaan! BTW: Het waren geen vreemdelingen, noch aanhangers van de Profeet (Vrede zij met Hem!), dus transfobie is niet iets dat des allochtonens is!
Maar het maakt wel duidelijk dat een aantal mensen me zien als een soort Elephant Man, een mannelijk monstertje in vrouwenkleren. Dus prangende drang om een complete FFS (Facial Feminisation Surgery) wordt hierbij zoveel groter en liefst zo snel mogelijk na mijn coming out op het werk (ergens begin november).
De moed om naar de flikken te gaan, vond ik niet: te depressieve neigingen. Dus heb ik alles zozo gelaten behalve mijn fles Grappa.
Enkele dagen later ben ik nog een paar keren op stap geweest als Laura. Meestal was het wel fijn en geen echt negatieve reacties gehad, maar de panische angst zat er wel in om opnieuw als monstertje beschouwd te worden.
Endocrinoloog:
De dienst endocrinologie te UZ Gent begint wel serieus op mijn heupen te werken. Eigenlijk feitelijk ben ik razend kwaad. De tranen stonden me op een bepaald moment in de ogen: de rotzakken. Het lijkt erop dat Eddy Wally eerder de Tour winnen zal dan dat ik ooit bij een endocrinoloog in Gent zal binnengeraken. Echt waar: een schande!
Mijn probleem is gekend: ik moet sperma laten invriezen voor ik terug hormonen kan opstarten. Ik hoopte dit zo snel mogelijk te doen doch moest ik enkele maanden geduldig wachten. Ik begrijp ten volle dat het superdruk kan zal zodat ze prioriteiten moeten stellen. Een transgender ligt nu eenmaal niet op sterven, dus moet het achteraan in het rijtje aansluiten: mijn burgerzin kan hier perfect mee omgaan. Het verlossende schot volgde op 4 juni: namelijk het bericht dat ik me op 3 augustus kon aanmelden bij de endocrinoloog: vreugdekreten, gejuich en vele hoeras. Sinds het mislopen van mijn afspraak in maart (een apart verhaal maar opnieuw een staaltje van organisatorsche onkunde en vergissingen), heb ik er eindelijk eentje vast! Eureka!
De domper en letterlijk donkere wolken volgden een maanstonde later: een tiental etmalen geleden werd alles weer, tot mijn wanhoop, uitgesteld naar 31 augustus wegens organisatorische problemen. Comè possibile? Perché! Mamma mia!
Bollocks uiteraard! Van in februari probeer ik de endocrinoloog te zien!!!!!!!!!!!!!!!! Kotsbeu ben ik die boel. Een e-mail naar de ombudsdienst en de professor zelf om mijn beklag te doen, heb ik verstuurd en die was niet echt vriendelijk! "Ik laat mijn sperma wel ergens anders bewaren" dacht ik eigenzinnig. Hormonen kan ik zelf wel innemen. Denken ze nu echt dat ik idioot ben? Toch een gevoel van gebrek aan respect!
Uiteindelijk is NIET het lange wachten het hoofdprobleem maar wel dat ze met mijn voeten spelen! Grrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr!
Spermabanking:
Na regen komt zonneschijn: dus kan ik volgende week mijn zaadjes in de diepvriezer deponeren. God zij dank heb ik vorige week zoveel geluk gehad: iemand die me fantastisch vooruit wil helpen. Qua boost kan dit wel tellen: heerlijk gevoel. De toekomst zag er donker uit een weekje geleden: na enkele lacht ze mij vrolijk toe!
Baard en snor:
Vandaag had ik mijn derde sessie baardlasering: het blijft een erg pijnlijke affaire. Op een bepaald moment kon ik het niet meer uithouden: al die venijnige steekjes; zeker op mijn bovenlip en net ter hoogte van mijn botten van mijn kaaklijn: enkele traantjes verlieten mijn ooghoeken. Na twee zittingen is er heel veel haar weg, eigenlijk is al 60 % verdwenen! Nu blijken mijn snorharen de hardnekkigsten om te verwijderen (ook het meeste pijnlijken, auw!). Over twee weken weten we wat het resultaat deze keer zal zijn. In elk geval doe ik al minder foundation op mijn aangezicht. Het dikke laagje dat ik normaal smeer is dus niet meer nodig (hopelijk bevuil ik zo wat minder de halsrandjes van mijn topjes, bloesjes en jasjes, wat dat is toch wel een pest).
Wel jammer zijn mijn blonde haartjes die nu opduiken omdat de zwarten verdwenen zijn. Hiervoor zal ik toch ook eens electrolyse voor nodig hebben (in de toekomst).
Sessie vier zal op 30 augustus plaatsvinden. De intervallen zijn nu wat langer. Toch hoop ik dat dit zo snel mogelijk achter de rug zal zijn want mijn borstkas en buikzone moeten ook nog aan de beurt komen.
Facial Feminisation Surgery:
Wat de FFS (Facial Feminization Surgery) betreft, heb ik een mailtje naar dr. Bart van de Ven gestuurd voor een afspraak. Snelle service want op 7 augustus mag ik bij hem langs gaan. Opnieuw olé! Eureka, applaus en hoeras.
Ik heb dringend nood aan een houvast. Mijn FFS wil ik in januari of februari 2013 anders zal ik geen comingout op mijn werk organiseren. Ook het financiële plaatje moet kloppen en dit zou ik gaarne in augustus rond willen hebben.
Met deze afspraak zal ik eindelijk een idee krijgen. Alles wordt concreter! Een spanning bouwt zich echt in me op ;-)
Auto:
Op woensdag 18 juli ben ik gaan kijken voor een nieuwe auto. Mijn huidig exemplaar valt in duigen, nochtans is het een 9-jaar oude Volvo. Maar ik ben de onkosten kotsbeu en vooral het geklungel van mij garage: elke keer vergeten ze iets te maken.
Dus hoop ik een prachtige Mini te kunnen aanschaffen, een typisch vrouwenautootje ;-) maar zo sexy. Maar het financiële plaatje moet natuurlijk kloppen. De schulden ben ik nu te boven. Zo wil ik het houden.
Schoenen:
Jawel, het zijn koopjes geweest met veel afslag: dus gaan shoppen op het internet en liefst 4 paar aangeschaft: wat ben ik toch stout! Mijn boten zijn helaas te groot om gewoon te kunnen shoppen, dus wenkt de webwinkel.
Mijn teerbeminde vrouw kon er niet mee lachen, ook al omdat ze nog eens op de feiten werd gedrukt. Het blijft enorm pijn doen om ze zo te zien: het is tenslotte mijn schuld dat ze zo ongelukkig is, het is mijn probleem dat haar toekomst wegneemt! Wat doe ik toch allemaal?
Schoenmaten: dit is mijn groot probleem. Ik moet sowieso schoeisel via het internet bestellen wegens mijn grote boten. Soms is het een 44, soms een 45, zelden een 43. Het hangt zwaar af van het type schoen. Dus passen lijkt voor me de allerbeste oplossing : helaas, via het internet gaat het niet en in winkel hebben ze simpelweg mijn maat niet (vind ik heeeeeeeeeeeeeeeeel erg omdat ik een vreselijke schoenenfetisj heb). Dus bestellen en risicos nemen: mijn 4 nieuw bestelde paren passen wel, maar knellen hier en daar.
Dus wil ik mijn prachtige schoenen uit-rekken (stretchen). Een zoektochtje door het chaotische weblandschap vond ik een aantal bruikbare adviesjes. De gemakkelijke ijsmethode is een veelbeproefde manier om een maatje meer te krijgen. Je doet waterdichte zakjes water in je schoenen die je vervolgens in de diepvriezer legt voor een x-aantal uren (sommigen beweren een etmaal, anderen een halve dag). Water zet uit wanneer het bevriest dus ook je schoenen. Of je het bij elk soort materiaal gebruiken kan, heb ik niet kunnen vinden, maar leder schijnt een goed stofje te zijn die je via de ijsmethode kan uitrekken.
Ondertussen zou ik wel gaarne voor Uggs willen gaan. Persoonlijk vind ik ze elegante laarsjes, beetje eigenzinnig, vervloekt door velen, aanbeden door anderen. Helaas bestaan Uggs met maatje 44 niet (na lang zoeken). Jammer dus, maar het illustreert opnieuw hoe moeilijk sommigen transgenders het hebben met soms heel praktische en alledaagse dingen.
Elegante vrouwenschoenen met maatje 44 en 45 zijn heel moeilijk te vinden. Meestal trekken ze echt op niets, zijn ze spuuglelijk en stralen geen elegante uit; wat is er niet mooier dan prachtige, stijlvolle, elegante en sexy schoenen zoals Louboutins en Chimmy Shoes? De meeste (web)winkels die grote maten voor dames aanbieden, verkopen lelijke schoenen, goed voor omas en vrouwen met weinig stijl. Dus ben ik dubbel gefrustreerd. Gelukkig vind je op www.Cinderellaschoes.ie prachtige, elegante en sexy vrouwenschoenen met een grotere maat.
Logopedie:
Op 3 augustus is het zo ver: mijn eerste logopediezitting. Jawel, terug in Gent! UZ Gent is heus niet slecht. Ik ben er globaal gezien heel tevreden van, behalve van de endocrinologen die ik nooit te zien krijg. Dus terug Gent!
Coming out:
Nog geen vorderingen gemaakt. Voor het einde van de maand moet ik enkele mensen inlichten want anders komt er van uitstel afstel. Wel heb ik pakketjes klaar gemaakt met informatieteksten, linkjes en een woordje van mezelf.
De drang om er helemaal voor te gaan, wordt met de dag sterker en sterker. Niemand kan me tegenhouden!
Tags:genderdysforie, transfobie, hormonen, endocrinologie, schoenen, shoppen, Mini
21-07-2012
Ochtendvulling
Zaterdag 21 juli
Deze ochtend gevuld met het lezen van levensverhaaltjes en ervaringen. Je leert er toch veel uit, dus heb ik besloten ommijn transgenderheid nog wat meer te pushen bij mijn teergeliefde. Niet om haar onder druk te zetten maar eerder om haar meer kennis te laten maken met mijn nieuwe toekomst. Nu probeer ik alles, wat aan mijn GID doet herinneren, weg te steken en te verbergen. tevens wil ik haar meer betrekken om zo langzam meer kennis te maken met mijn nieuw zijn.
Vanavond ga ik naar een feestje van mijn brusjes en mijn ma. Het kriebelt zo erg om HET te zeggen, iets wat mijn vrouw liever niet heeft. Bovendien vindt ze niet de juiste manier: ergens geloof ik haar wel. Ik zal wel een aantal afspraken maken om ze individueel te zien en deze keer geen uitvluchten noch uitstel. Het moet voor 1 augustus bekend zijn want ik wil weten hoe ik sta met mijn familie.
24 uren na mijn lasering ziet er alles goed uit. Geen last van roodheid. Maandag 23 juli laat ik bloednemen in afwachting van mijn spermabanking. Nadien kan terug op mijn teerbeminde hormoontjes, voor eeuwig ;-)
Het is ook dag op dag dat mijn grootvader is overleden, nu 6 jaar geleden. Dagelijks denk ik aan hem. Hij was zo fantastisch en lief. Ik mis hem zo erg!
De Russen zijn mijn passie, Niemand heeft de donkere ziel met zijn kleine kantjes zo goed beschreven als een Russische schrijver. Velen zien er tegen op om de Broers Karamazov te lezen, maar toch! Zo moeilijk blijkt het allemaal niet te zijn en eenmaal je begint blijkt al snel dat je een waarlijk meesterwerk in handen hebt. Het hoofdstuk De Groot-inquisiteur van Sevilla is voor mijn het hoogtepunt uit de wereldliteratuur. Hierna zijn alle geschriften een overbodig handeltje geworden, met James Joyce's Ulysses buiten beschouwing gelaten.
Moeilijk? Tja, Dastajevski's Aantekeningen uit de Ondergrondse is inderdaad een heel moeilijke roman vol filosofische en psycho-analytische bedenkingen over de metafysische existentie van ons allen. Maar de andere boeken behoren tot de hele leesbare groep. Talstoj's Oorlog en Vrede is een fantastische lange en epische roman over de Napoleontische tocht van la Grande Armee naar Maskva. Toergjenjev's Vaders en Zonen leest als een sneltrein en is dus echt niet moeilijk. Nochtans is het een briljant verhaal over cynisme tot de dood doorgedreven. Het wetenschappelijk cynisme dat in de 19de eeuw behoorlijk veel ingang vond en als pre-Nietzschiaans kan beschouwd worden. En dit alles is dus verkrijgbaar in gemakkelijke woorden en formuleringen: helder en duidelijk.
Analyse van de Psyche: Voordat de psychologie zijn aanvang nam met Wundt in zijn Leiziger laboratorium in 1879, beschreven de Russen al de diepte-psychologie van hun personages op ongeziene wijze zonder voorgaande. Natuurlijk heb je bv. in de Ilias de schitterende en vertederende scene tussen Ektor en Andromache met hun zoontje Astyanax in haar armen vlak voordat de helmboswuivende held het onderspit delven zal tegen Achilles. De Russen gaan verder: het zijn letterlijk romans die op een analytische manier de psyche ontleedt. Maw. Lermantav, Poeschkin en Dastajevski zijn de voorlopers van de psycho-analyse, nog voor dat dit woord bestond of moest uitgevonden worden.
Iedereen spreekt vol lof over het vernieuwende On the Road van Jack Kerouac, omdat het een "road story" betrof. Hallo? In "Dode Zielen" verhaalt Gogal de reiselijke avonturen van het hoofdpersonage, liefst 100 jaar voor de verschijning van On the Road. Pijnlijk voor al die bejubelaars die hun onkunde en onkennis van de wereld der schrijfselen niet kennen, buiten het bespringen van hypes en trendy nouveautés.
Sympathy for the Devil Deze beklijvende song is u wel bekend via de Rolling Stones. Dit briljante lied is een ode aan The Master and Margarita van Boelgakav, het meesterwerk dat ons werd ontzegd door de stalinistische waanzin. Elk keer wanneer ik er naar luister, doemt me dit prachtige verhaal op, een ultragek sprookje over de duivel in de gedaante van een Duitse goochelaar, een pratende kat, grappige verdwijningen maar vooral een mooi liefdesverhaal, allemaal verpakt als persiflage op de stalinistische bureaucratie. The Master and Margarita is ook mijlpaal in het magisch realisme, waarvan Salman Rushdie een exponent van is (zoals in de Satanic Verses, opnieuw een heerlijk boek dat de draak steekt met de Duivel, Mahound (alias Mohammed) en bedevaartsoorden).
Ook latere Russen weten me te beroeren met wondermooie verhalen zoals Vladimir Nabokav en Baris Pasternak. De gedichten van Brodski en Achmatova zijn pareltjes. "Een dag in het leven van Ivan Denisovitsj" van Aleksandr Salzjenitsin verhaalt de onmenselijke verschrikkingen in Stalin's werkkampen.
Russen zijn geboren vertellers over de menselijke ziel, zoald Ieren dat ook kunnen. Ze vatten het leven samen in verhalen en romans. Het zijn spiegels van onszelf!
Ondanks alle psycho-sociale hindernissen en emotionele obstakels, blijf ik me beter voelen dan voor mijn start bij het Genderteam van het UZ Gent. Misschien klinkt het heel paradoxaal maar fundamenteel heb ik wel het gevoel dat het snor zit. Dit is de richting (alsof ik natuurlijk een keuze heb!).
Het perspectief om langzaam uiterlijk te worden wie ik innerlijk ben, geeft een soort gemoedsrust: het innerlijke conflict is gestreden. De lastige vragen over das Sein zijn na een jarenlange queeste beantwoord.
Dit wil natuurlijk niet zeggen dat alles van de baan is, want het volgende clash woedt in alle hevigheid in mij en rondom mij, nl. het maatschappelijk conflict. Met andere woorden de strijd voor de maatschappelijke aanvaarding: ten eerste in intieme kring, ten tweede mijn werkomgeving en ten derde algemeen maatschappelijk. De coming-out op mijn werk, de mogelijke gevolgen blijven zelfs heel zwaar op me wegen. Hoe gaan ze reageren? Word ik een paria? Zal ik mijn werk kwijt geraken? Zal ik nog vlot met mijn collegae kunnen werken? Zullen ze me niet pesten en treiteren? Gaan ze veel achter mijn rug roddelen? Gaan ze niet te veel staren en gapen?
Soms blijf ik het heel lastig hebben: negatieve en pessimistische stemmingsstoornissen overheersen mijn buikgevoelens: dan lijkt het einde van de wereld in zicht, dan vervloek ik mezelf omdat ik mijn omgeving zoveel leed bezorg. Kon ik er maar onder uit! Was er maar een gemakkelijke ontsnappingsroute!
Een transitie is toch een emotioneel zware stap: drukkende onzekerheden en prangende vragen zoals waarom juist ik, blijven door mijn zwaarmoedig hoofd spoken. De bijkomende problemen, het scherpe gevecht met je innerlijk zelf vreten je psychisch welbevinden dermate aan dat eruit stappen een betere optie lijkt dan de transitie: weg van het gezeik en gezeur, weg van moeilijke keuzes en zware dilemmas. De ultieme droom om gewoon geen transitie te moeten doorlopen en te ontsnappen uit mijn emotionele gevangenis, is een utopische hersenspinsel of eerder een schizofreen waanbeeld. Een keuze zou gewoonweg fantastisch zijn, maar die is er helemaal niet!
Mijn allerliefste blijft het ontzettend moeilijk hebben. Ze kan en wil het niet aanvaarden: ze wil haar man niet verliezen, ze wil geen vrouw in de plaats! Eigenlijk kan ze er niet mee om. Het doet daarom ontzettend veel pijn om haar te zien lijden voor iets dat niet haar fout is, noch haar schuld: mijn schat heeft dit absoluut niet verdiend. Maar verder ben ik wel ten einde raad: hoe kan ik haar helpen? Hoe kan ik haar ondersteunen? Hoe kan ik haar iets laten inzien? Ze wil er niets over lezen, ze wil geen nieuws, ze wil er niets van horen! Ze sluit haar zelf af van mijn probleem.
Maar ik wil haar niet kwijt. Samenzijn wringt vaak dusdanig: een stress die over me hangt zoals het zwaard van Damocles. Regelmatig bezorgt het me felle hoofdpijnen, braakneigingen en zure oprispingen. Opnieuw stelt zich de vraag: kan ik er aan ontkomen? Het liefste wil ik voor haar de transitie vermijden. Helaas, zal dit niet gaan: een verdere negatie van mezelf zou me gek maken. Zoals Kurt Cobain het verwoordde: I hate myself and I want to die. Ergens mezelf opsluiten, als kluizenaar in de natuur ronddwalen: voorlopig geen behoefte aan contact, e-mails wil ik niet meer beantwoorden.
We doen nog vele dingen samen: het is niet dat we niet meer met elkaar omgaan. Recent zijn we de magistrale laatste Batman gaan zien en daags nadien hebben we ontzettend genoten van het wondermooie Brave. Dus blijkt het eerder anders te zijn: ze wil zoveel mogelijk bij me zijn want binnenkort ben ik iemand anders en is haar man weg. Dus laat ze me geen dingen alleen doen, mag ik niet meer weg: ik moet zoveel mogelijk bij haar blijven. Nu vind ik dit niet erg: bij haar zijn is toch nog het liefste wat ik doe.
Dus de negatieve gevoelens drukken soms geweldig op mijn gemoed. Maar het keert dikwijls ook weer heel snel om: dan zie ik mezelf als een gelukkige vrouw, iemand die eindelijk zichzelf kan zijn. De balans van het hele pakket met negatieve en positieve gevoelens helt wel degelijk naar de positieve kant over. Het perspectief om ooit mezelf te zijn, schenkt me vreugde maar met een tollende gedachten!
Mijn verlangen is soms heel irrationeel, puur emotioneel: op de trein zitten met allemaal meisjes die naar de kust afreizen om op het strand te genieten, wekt een jaloers gevoel op. Er is geen seksuele aantrekkingskracht voor al die minirokjes en topjes maar wel het verlangen om er bij te horen zoals Hé, ik ben één van jullie. Ik zit gevangen in een mannenlichaam. Maar het mannelijke omhulsel houdt me tegen, ik kruip terug in mijn verwachte genderrol, het theatertje dat ik al zolang speel.
De richting die ik uitga, lijkt me dag na dag de juiste, maar ook de moeilijkste. Geen gevoel van twijfel, geen aarzeling, maar zekerheid omwille van mijn genderdysforie en transseksualiteit.
Troost:
Het zou een mooi woord moeten zijn maar wie zal me ze schenken? De nood en behoefte om met iemand te praten die heel dicht bij me staat en je beslissing ondersteunt, heb ik nog niet gevonden. Troost in muziek dan maar, troost in literatuur, troost in het hardlopen: helaas zijn deze consolerende middelen niet interactief.
Gelukkig blijf ik van de alcohol af: ik verdraag het immers niet. Vluchten in drank zou de grootste vorm van zelfdestructie zijn. Al moge ik me vaak slecht en depressief voelen, al moge ik soms afscheid van de aardbol willen nemen, ik hou van het leven, een fatsoenlijk en deftig leven, niet die van een alcoholverslaafde. De wil om te leven blijft overeind ondanks de zwarte gedachten!
6 maanden:
Bijna 6 maanden na mijn eerste visite bij het Genderteam heb ik al vele stappen gezet in mijn transitie: een klein overzichtje.
- Baard lasering: al drie zittingen achter de rug, zitting vier op 30 augustus, 60 % van mijn baardharen zijn al verdwenen.
- Logopedie: mijn stemevaluatie is reeds achter de rug: mijn stem is sowieso iets hoger dan een natuurlijke mannenstem. Vanaf vrijdag 3 augustus ben ik dus begonnen met mijn wekelijkse zitting van dertig minuten gedurende acht weken. De eerste zitting verliep heel goed. Nu moet ik veel oefenen!
- Spermabanking: eindelijk is de procedure achter de rug: de resultaten waren niet echt positief maar een ICSI zou toch moeten lukken (was toch een harde slag om dit negatief resultaat te horen).
- Hormonen: na de spermabanking terug aan da stuff since 2nd August Spironolactone: 2 x 50 mg per dag, te verhogen tot 2 x 100 mg per dag, oraal (Anti-androgenen) Ethinylestradiol: 2 x 50 microgram per dag, oraal (Oestrogenen) Acetylsalicylzuur: 80 mg om de twee dagen, oraal (Antistolling).
- Afspraak voor Facial Feminisation Surgery (FFS) op 7 augustus bij dr Bart van de Ven: hoge kostprijs, maar ik ben wel superenthousiast!
- Coming out bij mijn allerliefste vrouw en naaste familieleden.
Veel moeite getroosten en regelmatig naar Gent hollen, bellen en organiseren. Meestal probeer ik dan vakantie te nemen, maar soms lukt dit echt niet. Dan wordt het opnieuw hollen tijdens de werkuren om het verlies te beperken, resulterend in soms hele lange werkdagen ter compensatie. Ik moet er dus veel voor over hebben: het blijft bij wijlen een helse opoffering: het gegeeuw van de slechte nachten, het getob en gepieker zijn de stille getuigen.
Brusjes:
Twee weken geleden heb ik hèt gezegd tegen mijn broer en zus. Doodzenuwachtig en bijna hyperventilerend zat ik daar te wachten met mijn goed voorbereide mapjes info bij me. Toen kwam eindelijk de verlossing: gemakkelijk om de woorden transseksualiteit over mijn lippen te krijgen, was niet gemakkelijk. Tegelijkertijd viel wel een hele grote last van me af nadat ik de woorden sprak. Mijn zus nam het ietsje vlotter op dan mijn broer die er wat stilletjes bij zat: maar globaal leek het okay! Natuurlijk begon toen het nadenken en overpeinzen van allerlei zaken want hun leven zal ook veranderen. Verhoudingen zullen wijzigen: een broertje wordt een zusje, een oom een tante. Het klinkt eigenlijk zo absurd maar het is wel de consequentie van mijn coming out.
Gelukkig verstoten ze me niet: dit lijkt wel het allerbelangrijkste en beschouw ik als een pak van mijn hart. Natuurlijk was mijn allerliefste vrouw niet gelukkig dat zij er beter mee om kunnen dan zijzelf: opnieuw ging die venijnige steek door mijn hart wanneer ik haar lijden zag.
Cavaria:
Nog iets? Ja, ik ben boos geweest op het holebicentrisme van çavaria. Cavaria is in Vlaanderen een overkoepelende vereniging voor holebis en transgenders, die als drukkingsgroep op politiek en maatschappelijk niveau actief is. Maw zij zorgen voor ons en komen voor ons transgenders op bij de beleidsmakers. Maar het gevoel leeft dat we niet echt meetellen tussen de holebis.
Constant hebben ze het over homofobie, gaybashing, etc. Dus ik een vlammende brief richting de opperchef van çavaria: het antwoord kreeg ik van een transmedewerkster: het was een uitstekend gedocumenteerde repliek, met zinnige argumenten op mijn vragen en problemen. Natuurlijk was ik niet met alles tevreden: maar dit is het leven. Al bij al was ik behoorlijk tevreden: uiteindelijk is het einddoel het belangrijkste, niet de mensen noch de egos, noch de vereniging.
Facial Feminisation Surgery (FFS):
Dinsdag 7 augustus 2012 was het dan zover: na wekenlang in het ongewisse te hebben verbleven, zag ik eindelijk de plastisch chirurg (dr Bart van de Ven) om het getob in mijn hoofd wat te kalmeren. Vooraf had ik een aantal vraagjes gereed gemaakt (je moet je altijd goed voorbereiden):
- Welke ingrepen zijn nodig? Wat moet er aan mijn aangezicht veranderen om er vrouwelijker uit te zien? - Hoeveel kost alles? - Wat is de duur van de operatie? Is het mogelijk om alles in één dag te doen? - Wanneer zal ik terug aan het werk kunnen? - Quid haartransplantatie? Voor of na FFS: wat is de beste optie? - Het kleine litteken aan mijn wenkbrauw: is deze verwijderbaar? - Wat mijn een mogelijke parese/paralyse van n VII (n. facialis)? - Hoe wordt het traanzakje gespaard?
Het was hypernerveus hollen naar Gent want er moest nog gewerkt worden: het tijdverlies beperken was dus de opdracht. Een bemoedigend smsje van mijn schoonzus deed de zenuwen wat kalmeren. Uiteindelijk werd ik heel hartelijk ontvangen: er was een klein misverstand omdat ik als man ging (tijd om me om te kleden was er niet en bovendien wilde ik niets maskeren met make-up en een pruik). Wel grappig om als man in een half volle wachtzaal de tijd doden voor een plastisch chirurg: je voelde gewoon de priemende en afvragende blikken van het overwegend vrouwelijk publiek ;-)
Wat met je haar? vroeg hij dadelijk nadat ik een kleine introductie over mezelf ten berde bracht en mijn plannen kenbaar had gemaakt. Tja, ik weet het eigenlijk niet? Een haartransplantatie voor of na de FFS? Misschien beter na een FFS? Zodat een stukje huid van mijn kaal voorhoofd verwijderen? en dan mijn haarlijn wat meer naar voren trekken, gaf ik aan. Hierop begon hij over expanders om mijn hoofdhuid in oppervlakte te vermeerderen en om via een frontal bossing mijn haarlijn naar voren te brengen zodat ik niet meer kaal ben. Maw een haartransplantatie wordt overbodig en zal me toch de nodige centjes besparen.
Nadien ging het over het ander timmerwerk. Een heel leuk gesprek. Wat ik net nodig heb, staat hier opgelijst (in English).
Proposed procedures:
First surgery: duration 5 hours
- Placement of expander for expander assisted hairline lowering - Rhinoplasty - Lip lift - Cheek augmentation with Medpore implants - Jaw angle reduction and chin recontouring with titanium screws and plates - Lipofilling limited upper lip, cheeks, nasolabial folds, under the eyes
Second surgery after 2 months: duration 2.5 hours
-Forehead recontouring, hairline lowering with browlift with Endotines and titanium screws
De totale kostprijs voor beide operaties inclusief overnachting in het ziekenhuis EMC2, implantaatkosten en anaesthesiekosten: vele duizenden euros. Niet goedkoop dus en jammer dat het in twee operaties moet gebeuren. De werkonbekwaamheid zal voor de eerste operatie 3 weken duren, en voor de tweede 2 weken, dus in totaal 5 weken.
Vragen omtrent complicaties, meer bepaald over een n. facialisparese en traanzakbeschadiging, zei hij dat het eerst kan voorkomen maar meestal verdwijnt. Aan het traanzakje komt hij helemaal niet aan: goed dus! Mijn vraag over de mogelijke verwijdering van mijn klein littekentje aan mijn linkerwenkbrauw, was hij kort. Beter niets aandoen, wanneer het echt blijft storen dan kan ik het beter laten tatoeëren.
Hij had ook nog eens een blik geworpen naar mijn kleine Adams appel: persoonlijk wil ik hier niets aandoen en de chirurg was het met me eens. Je ziet het bijna niet.
Wel was ik verbaasd die hij het had over mijn neus die lichtjes scheef zou staan. Goed dat hij zoiets opmerkte: het vergrootte mijn vertrouwen in hem. Verder wilde hij weten of ik genoeg vet heb om in te spuiten: nu is mijn BMI net 20, veel vetophoopjes heb ik dus niet.
Conclusie:
Al bij al was ik heel tevreden: de onzekerheid is in elk geval weg. De volgende stap is de financiering. Het blijft een pak geld dat ik niet zomaar klaar liggen heb, maar het is geen onoverkomelijk probleem. Het eindgevoel is dat ik er klaar voor ben en dat het me lukken zal. Nu nog mijn job behouden en mijn nieuwe verschijning zal een feit zijn.
Programma:
Wat staat er nog op het programma?
Mijn moeder informeren. Zal zondag as. gebeuren. Verder zullen er nog vele tranen rollen, mezelf suf zuchten en treuren. Mijn mentale weerbaarheid staat op het spel! De coming-out vreet nogal veel energie.
Dinsdag 7 augustus 2012 was het dan zover: na wekenlang in het ongewisse te hebben verbleven, zag ik eindelijk de plastisch chirurg (dr Bart van de Ven) om het getob in mijn hoofd wat te kalmeren. Vooraf had ik een aantal vraagjes gereed gemaakt (je moet je altijd goed voorbereiden):
- Welke ingrepen zijn nodig? Wat moet er aan mijn aangezicht veranderen om er vrouwelijker uit te zien? - Hoeveel kost alles? - Wat is de duur van de operatie? Is het mogelijk om alles in één dag te doen? - Wanneer zal ik terug aan het werk kunnen? - Quid haartransplantatie? Voor of na FFS: wat is de beste optie? - Het kleine litteken aan mijn wenkbrauw: is deze verwijderbaar? - Wat mijn een mogelijke parese/paralyse van n VII (n. facialis)? - Hoe wordt het traanzakje gespaard?
Het was hypernerveus hollen naar Gent want er moest nog gewerkt worden: het tijdverlies beperken was dus de opdracht. Een bemoedigend smsje van mijn schoonzus deed de zenuwen wat kalmeren. Uiteindelijk werd ik heel hartelijk ontvangen: er was een klein misverstand omdat ik als man ging (tijd om me om te kleden was er niet en bovendien wilde ik niets maskeren met make-up en een pruik). Wel grappig om als man in een half volle wachtzaal de tijd doden voor een plastisch chirurg: je voelde gewoon de priemende en afvragende blikken van het overwegend vrouwelijk publiek ;-)
Wat met je haar? vroeg hij dadelijk nadat ik een kleine introductie over mezelf ten berde bracht en mijn plannen kenbaar had gemaakt. Tja, ik weet het eigenlijk niet? Een haartransplantatie voor of na de FFS? Misschien beter na een FFS? Zodat een stukje huid van mijn kaal voorhoofd verwijderen? en dan mijn haarlijn wat meer naar voren trekken, gaf ik aan. Hierop begon hij over expanders om mijn hoofdhuid in oppervlakte te vermeerderen en om via een frontal bossing mijn haarlijn naar voren te brengen zodat ik niet meer kaal ben. Maw een haartransplantatie wordt overbodig en zal me toch de nodige centjes besparen.
Nadien ging het over het ander timmerwerk. Een heel leuk gesprek. Wat ik net nodig heb, staat hier opgelijst (in English).
Proposed procedures:
First surgery: duration 5 hours
- Placement of expander for expander assisted hairline lowering - Rhinoplasty - Lip lift - Cheek augmentation with Medpore implants - Jaw angle reduction and chin recontouring with titanium screws and plates - Lipofilling limited upper lip, cheeks, nasolabial folds, under the eyes
Second surgery after 2 months: duration 2.5 hours
-Forehead recontouring, hairline lowering with browlift with Endotines and titanium screws
De totale kostprijs voor beide operaties inclusief overnachting in het ziekenhuis EMC2, implantaatkosten en anaesthesiekosten: vele duizenden euros. Niet goedkoop dus en jammer dat het in twee operaties moet gebeuren. De werkonbekwaamheid zal voor de eerste operatie 3 weken duren, en voor de tweede 2 weken, dus in totaal 5 weken.
Vragen omtrent complicaties, meer bepaald over een n. facialisparese en traanzakbeschadiging, zei hij dat het eerst kan voorkomen maar meestal verdwijnt. Aan het traanzakje komt hij helemaal niet aan: goed dus! Mijn vraag over de mogelijke verwijdering van mijn klein littekentje aan mijn linkerwenkbrauw, was hij kort. Beter niets aandoen, wanneer het echt blijft storen dan kan ik het beter laten tatoeëren.
Hij had ook nog eens een blik geworpen naar mijn kleine Adams appel: persoonlijk wil ik hier niets aandoen en de chirurg was het met me eens. Je ziet het bijna niet.
Wel was ik verbaasd die hij het had over mijn neus die lichtjes scheef zou staan. Goed dat hij zoiets opmerkte: het vergrootte mijn vertrouwen in hem. Verder wilde hij weten of ik genoeg vet heb om in te spuiten: nu is mijn BMI net 20, veel vetophoopjes heb ik dus niet.
Conclusie:
Al bij al was ik heel tevreden: de onzekerheid is in elk geval weg. De volgende stap is de financiering. Het blijft een pak geld dat ik niet zomaar klaar liggen heb, maar het is geen onoverkomelijk probleem. Het eindgevoel is dat ik er klaar voor ben en dat het me lukken zal. Nu nog mijn job behouden en mijn nieuwe verschijning zal een feit zijn.
Tags:FFS, Bart van den ven, facial feminisation surgery, pasabiliteit, genderdysforie, transseksualiteit
19-08-2012
Puffen en cocktails
Puffen
Zondag 19 augustus
Eindelijk eens warmte. Zo heb ik het gaarne. Zon, cocktails, warmte, olijfjes, mozarella, prosecco. Een zwembad ontbreekt nog. Mijn aangezicht moet ik wel goed blijven insmeren omdat anders mijn baardlaseringssessie niet door zal kunnen gaan op 30 augustus.
Cocktails blijken ineens hip te zijn. Nu moet ik zelf eerlijk toegeven dat ik ook laat op de hype ben gesprongen (Tja, soms ben ik ook maar een meeloopster). Een Strawberry Daiquiri voor mij de lekkerste. De Daiquiri was het favoriete drankje van Ernest Hemingway en in Graham Greens's Our Man in Havana worden er ook heel wat Daiquiri's verzet. Dankzij deze geweldige roman is mijn interesse voor cocktails naar ongekende hoogten gestegen, net toevallig op hetzelfde ogenblik van de hype.
Ik kan trouwens iedereen aanraden om een keertje naar de beroemde cocktailbar te Antwerpen te gaan, de naam luidt SIPS (eigenaar: Manuel Wouters) en bevindt zich nabij de gedempte zuiderdokken. Hier proef je de cocktail die met liefde is gemaakt, echte vakmanschap!
Wat wordt het vandaag: een French 75, een uitmuntende champagne cocktail, heerlijk en bijzonder lekker!
Oh ja, vandaag een goed gesprek gehad met mijn allerliefste vrouw over FFS, coming out en de toekomst Ze aanvaardt het nog steeds niet maar het deed zoveel deugd om je innerlijke en diepste frustraties te kunnen uiten: ik hou toch zoveel van haar!!!!!!!!!!!!!!
Stemmingswisselingen zijn altijd al een deeltje van mijn persoonlijkheid geweest. Deels omdat ik een controle-freak ben en zonder controle begin te flippen., deels omdat ik dan weer het avontuur opzoek waardoor de controle-freak in mij wordt uitgedaagd.
Verder ben ik nogal redelijk snel van slag wanneer ik iets in de media lees dat me niet aanstaat: Ergernis en woede zijn een bijkomende deeltjes die in mij huizen. Een betere relativeringsingesteldheid zou al veel meer rust schenken.
De onzekerheid rondom mijn transitie, het niet kunnen pakken van een aantal fenomenen in heldere en rationele begrippen, doen de controle-freak in me steigeren. Afhankelijk zijn van zovele externe factoren stellen het existentialisme op de proef: verantwoordelijk zijn voor je daden, mislukkingen en successen. Ik haat het om niet verantwoordelijk te kunnen zijn voor mijn plegingen en zijn gevolgen. Its beyond my control! De schuld buiten me leggen vind ik laf en een ontvluchting van mijn verantwoordelijkheid.
Elke nieuwe stap in de transitie is onzeker: het resultaat van een stap blijft een grote onbekende. Je kan moeilijk anticiperen op gevolgen. Je kan moeilijk plannen omdat het één van het ander afhangt. Dit maakt me horendol.
Procrastinatie:
Een ander fenomeen is mijn procrastineren. Het pathologisch uitstellen, het ontlopen van mijn verantwoordelijkheid versterkt mijn dubbelzinnige houding tegenover het existentialisme en de controle-freak in mij. Dit is dan ook mijn schizofrenie: enerzijds controle en verantwoordelijkheid, anderzijds weglopen en uitstellen.
Dus ben ik een warrige persoon, een vat vol tegenstrijdigheden, soms verantwoordelijk, soms vluchtende, vaak uitmondend in een gevoel van onbehagen, zelfbeklag en zwarte gedachten. Dit is natuurlijk niet bevorderend voor mijn psychische hygiëne, wat ik wel nodig heb om mijn transitie te kunnen doorkomen.
Kluizenaarsschap:
Vaak wil ik dan de confrontatie met het mensdom vermijden en ontlopen: als kluizenaar in een hutje zonder een menselijk wezen in de buurt. Ik zie er tegenwoordig dikwijls tegenop om een overbevolkte trein op te stappen met lompe en ongemanierde mannen, de voetbaluitslagen in elk detail analyserend in een stinkende zweetgeur.
Soms wil ik mijn bovenkamer leeg maken, alle rommel verwijderen en mijn harde schijf herformatteren zoals in An Eternal Sunshine of the Spotless Mind. Maar je harde schijf maakt essentiëel deel uit van je persoonlijkheid, het vervagen van slechte herinneringen zouden een deel ver je zijnde doen verdwijnen.
Dus de transitie gaat gepaard met stemmingstoornissen, ruis op de breedband, vlokjes sneeuw op het traject.
Logos-paedie:
Dagelijks ben ik nu mijn logopedie aan het oefenen. Lezen (Zomerhuis met Zwembad, Herman Koch) met een hoge stem: boven de 170Hz. Tellen tot tien , dagen van de week en maanden van het jaar kan ik zelfs tot 180 Hz. Maar mijn stemmetje klinkt vreselijk monotoon, terwijl een vrouw juist meer expressie in haar praten legt.
De expressie zal later aan bod komen: nu draait het om de toon hoogte te kunnen blijven aanhouden.
De logopediste van het UZ Gent begeleidt me trouwens fantastisch. Wekelijks ga ik langs. Het is wel behoorlijk intensief.
Soms draaien mijn gedachten rond het feit dat ik mijn nieuwe stem plots en ineens zal moeten gebruiken: dan vraag ik me af wat de mensen denken zullen. Zal ik dan niet te idioot overkomen?
Idioot overkomen:
Stel eens voor plots nieuwe look op het werk, nieuw idioot stemmetje, een pruik, een nieuwe naam: kan het nog vernederender?
Scha en schande, uitgelachen worden, nagegaapt: hoe overwin je dit?
Heb ik iets te melden? Nee, niet echt. Mijn moeder weet hét ondertussen en ze schrok er eigenlijk feitelijk niet van. Oef, wat meer gerustgesteld. Ook mijn stiefvader vatte het goed op. Mijn ma begint me zelfs meer te bellen en wil met me gaan shoppen.
Thans weten mijn broer, schoonzus, zus, moeder, stiefvader, mijn vrouw en een goede vriend het. Elke melding ging gepaard met angstzweet, tremoren en vertigo. Buiten mijn allerliefste vat iedereen het goed op, alhoewel het een schok blijft. Tot zover het goede nieuws!
De coming-out op mijn werk kan ik niet in gang zetten zolang een aantal praktisch dingetjes (wegens privéredenen hier niet uit de doeken gedaan) rond zijn. Jammer want ik wil door zetten, anderzijds niet slecht omdat mijn vrouw dan wat meer tijd krijgt.
Verder neem ik hormonen (heel gevoelige tepels), ga ik wekelijks naar logopedie met goede vorderingen maar toch een lager stembereid dan dat ik gehoopt heb.
Een ander probleem is mijn ziekteverzekering die maar niet in orde geraakt: Welkom in België! Dus betaal ik alles uit eigen zak. In alle landen waar ik ooit gewoond heb, ging mijn ziekteverzekering supervlot, maar hier???? Ik betaal belastingen, draag af aan de sociale zekerheid, wanneer ik werkloos was, heb ik niet om een werkloosheidsvergoeding gevraagd, ik betaal mijn ziekenfondsbijdrage: ik word er erg deemoedig van omdat ze een bewijs van betaling van sociale bijdrage van 2010 moeten hebben (ik woonde toen in de UK, ziekenfondsen kennen ze er niet en de geneeskunde is er volledig gratis en beter: een concept dat in de bekrompen hoofden van het ziekenfonds niet ingaat! ). Diegenen die bij mij komt om wat flauwekul te verkopen over hoe goed ons sociaal en geneeskundig systeem is: die lach ik vierkant uit met zijn zelfgenoegzaamheid!
Begin deze week is de grote vriend en kameraad van mijn vrouw heen gegaan. Voir ma femme pleurer kreeg een zware bijklank. De steken door mijn hart, haar pijn zien lijden omdat ze er nu echt alleen voor staat en het feit dat ik door mijn transitie het gevoel heb haar emotioneel in de steek te laten, deden mijn hoofd tollen van verwarring en een tsunami van schuldgevoelens, tranen, opgekropte frustraties. Zij zelf heeft vanaf heden het vreselijke gevoel dat ze helemaal alleen is: door mijn keuze voor transitie voelt ze zich door mij al enkele maanden in steek gelaten. Door het verlies van haar hondje voelt ze zichzelf totaal geïsoleerd: ze is mij en haar harig vriendje kwijt. Pijnlijke smarten deden mijn hart zo hard bloeden.
Uiteindelijk voel ik me zo schuldig want ik wil haar niet in de steek laten: de transitie maakt blijkbaar veel kapot. Mijn egoïsme vernietigt het leven van mijn vrouw. Mijn eigengereidheid veroorzaakt psychische traumata aan de allerliefste persoon die ik ken: dus moet ik wel oerslecht zijn, bezeten door de Duivel, een aanhanger van Lucifer, de vervanger van Belzebub.
Het oncomfortale gevoel bekruipt me over het fenomeen dat iedereen zichzelf zo belangrijk acht, blogs te beginnen, fora vol te kribbelen, sociale media te teisteren. Het narcisme dringt bij iedereen door als een pest-achtige ziekte die de omgevingen aanstookt. Wat is deze blog dan niet dan een sublimatie van mijn narcismen en zelfmedelijden? Kinderen sterven van diarree omdat ze geen schoon water hebben, ik verkoop egocentrische flauwekul over mijn gendermoeilijkheden, schrijf fora vol, val lotgenoten lastig, en veel blablabla.....
Misschien is het beter om me terug te trekken en de mensen mijn egocentrische flauwekul te besparen. Mijn gevecht is tenslotte persoonlijk: waarom zou ik Jantje en Fredje er mee lastig vallen met mijn strijd 'tegen' de rest van de wereld (hoe puberaal en vooral hoe zielig klinkt dit niet!).
Zal ik dan stoppen? Wie weet? In elk geval ben ik minder actief, minder egocentrentrisme flauwekul overspoelt de gemeenschap.
Ik trek me dus meer terug, lees meer, werk aan mezelf in plaats van te grienen.
Hier volgt een kort overzichtje van mijn weg die ik het afgelopen jaar aflegde. Ik ben best fier waar ik nu sta, de weg is nog lang maar het doel komt heel dicht bij.
Ik voel me dus goed in mijn vel, de emo-buien door de hormonen zijn achter de rug, het zelfvertrouwen is er. Dit overzicht die ik voor mezelf al enkele weken had opgesteld doorbreekt de chaos van de transitie. De bomen en het bos niet meer zien deed niet goed voor mijn anima. Nu blijkt dat de vooruitgang echt niet slecht is, geeft dit een gigantische impuls om de laatste hindernissen met succes te nemen.
Mini RLE: maart 2011 gedurende 10 dagen
Blog: sinds sept 2011
Afspraak Genderstichting: december 2011
Afspraken Genderteam Gent:
Psychiater dr H.: 4 visites sinds februari 2012, laatste keer met mijn vrouw, volgende afspraak op 23 november 2012 (fantastische arts!!!)
Afspraak Prof Monstrey : 19 oktober 2012 ter bespreking SRS (hij is chirurgijn)
Afspraak Prof Tsjoen: Endocrinoloog, wil maar niet lukken en heel pissed, afspraak 22 januari 2013
Baard-laser-epilatie: 4 zittingen sinds mei 2012: resultaat is bevredigend, volgende sessie op 31 oktober 2012
Logopedie: augustus- september: stem is klaar voor dagdagelijks gebruik
Coming-out: vanaf februari 2012: naaste familie en vrienden ingelicht, behalve schoonouders; werk volgt later dit jaar
Hormonen: sinds 2 augustus 2012: droge huid en lichte borstgroei
Sperma-invriezing: volbracht in juli 2012
Afspraak FFS: 7 augustus bij dr Bart van de Ven: informatieve visite, pittig bestekje mede gekregen
Prioriteiten voor de komende maanden:
1. Werk inlichten (de mapjes worden in gereedheid gebracht)
2. RLE starten, liefst zo snel mogelijk, huidige situatie (moeilijk uit te leggen) laat het nog niet toe
3. FFS regelen
Vele groetjes,
Laura, xxx
PS een langere samenvatting van dit overzicht zal op 1 oktober verschijnen! ;-)
Samenvatting van het overzicht van de stappen in de stand van zaken
Maandag 1 oktober 2012
Samenvatting van het overzicht van de stappen in de stand van zaken:
Ordening in de chaos van mijn blog: overzichtje
Prelude: wat vooraf ging!
Ongeveer een jaartje geleden openbaarde ik met een kersverse dagboek (waarvan deze blog een doorslagje is) het belangrijkste existentieel scharniermoment van mijn pseudolastig leven. Zwaar mentaal aangeslagen werd mijn erkenning van mijn aandoening genderdysforie de handdoek in de ring. De capitulatie na jaren strijd tegen wat in mezelf leefde, moest salvatie brengen. Daarom de zwaarwichtige beslissing dat alles voorgoed op stelten zou zetten: ik voel me een meisje en wilde zo voor eeuwig verder leven, maar heb een mannenlichaam!
Reeds vanaf mijn fleurige kleutertijd speelde ik meer als meisje dan als jongen: poppen, winkeltje, huismoedertje. Naarmate mijn leeftijd om de 365 dagen met één eenheid de hoogte in ging, werd conformisme een eigenschap die ik me met glans toe eigende: mezelf inpassen in een voor mij vreemd aanvoelende wereld van jongens, ontstonden toch episodes van plezier: voetballen, met plastic soldaatjes spelen, etc. dus typisch een jongen als baken voor mezelf. Was het dat? Achter de mooie façade kleedde ik me nog steeds regelmatig stiekem om, was tandenknarsend jaloers op meisjes en vond mezelf vooral vies en pervers.
Het crossdressingsgebeuren vond tijdens mij studentenjaren iets frequenter plaats: alleen op mijn kamer, geen supervisie van ouders of brusjes. Het cyclisch wederkeren van de drang naar zuivering en purificatie van mijn perverse en ellendige geest, deden me mijn gekochte kledij ergens in een vuilnisbakje in de stad verdwijnen. Maar mijn gezuiverd brein protesteerde dan na enkele weken en het hele spelletje herbegon tot de volgende purificatie.
Eindelijk mijn diploma behaald na veel bloed, zweet en tranen; succesvolle bijkomende opleidingen tot in de UK toe; het leven lachte me toe. Ik zag het helemaal zitten na jaren zwarte sneeuw! Zeker na mijn ontmoeting met de liefste vrouw, nu meer dan 11 jaren geleden. Getrouwd, samen bouwgrond gekocht, blablabla . Maw het perfecte burgerleventje met een mooie conformerende façade.
Transseksualiteit was in de jaren negentig iets voor monstertjes en mentaal geschifte lieden: zo was ik zeker niet! Dana Internationals overwinning veroorzaakte een zware deuk in het opgevoerde beeld van de standaard transseksueel: plots kon het ook anders!
Alles op sluimerstand begonnen de gedachten in mijn hoofd te zweven over een andere verklaring voor mijn vieze en perverse neigingen? Het hele gamma kwam voorbij: travestiet, shemale, seksmaniak, fetisjist, parafilie, SM. Maar ik paste nergens, overal voelde ik me een paria: voorgaande zaken spraken me niet aan: het draaide hoegenaamd niet om seks maar er was een gevoel. Was ik dan toch zot?
Wel de allerlaatste optie, transseksualiteit, shockeerde me te veel, maar met hangende pootjes begon ik mijn research: de doos van Pandora. Ondanks mijn grote ontevredenheid met deze diagnose, klopte het plaatje wonder wel. Dus ik was een transseksueel of maw ik ben een meisje in een jongenslichaam, een vrouw in een mannenlijf. Harde confrontatie maar de oorzaak was tenminste gevonden.
Een demie-prelude: wat ook vooraf ging maar niet zo lang geleden!
Un piccolo problema: trouwen met een fantastische en heel liefdevolle vrouw en een ambitieuze job. Dus wat nu? Weten wat er scheelt, leidde niet direct tot een oplossing. De obstakels waren reusachtig. Dus in de kast er mee en blijven verder kabbelen: het leven lachte me toe, niet waar?
Tot vorige jaar in maart toen ik 10 dagen een mini Real Life Experience (RLE) ondernam: psychisch bevrijd maar ook uitgeput, erkende ik wat onmogelijk geacht werd. De transitie beginnen. Een gewichtje veel van me af: de capitulatie was bevrijdend. Hopla!
Meer info zoeken bleek soms een helse opdracht te zijn: linken met de prono-industrie zijn legio terwijl mijn genderdsyforie niet met seks te maken heeft. Het zegt natuurlijk genoeg over hoe buitenwereld naar ons kijkt.
Verder startte ik deze schrijfselen op, had een verlichtend gesprek met een lief persoon van de Genderstichting in december 2011 (kan ik iedereen aanraden wie twijfelt of de stap naar het Genderteam niet zetten wil).
Na een lange wachttijd van 3,5 maanden mocht ik dan ten tonele verschijnen bij de psychiater van de het genderteam. Tot dan zat ik tandenknarsend te twijfelen.
Main course!
Iets anders nu! Chaos lijkt te overheersen op mijn blog, een warrig geheel van losse indrukken, opwellende angsten en pijnen. Het gevoel van weinig bereikt te hebben, overheerste mijn diepste gevoel. Maar is dit wel zo? Daarom alles op een rijtje om het perspectief wat te objectiveren:
Genderteam te UZ Gent:
Tot op heden heb ik vier visites achter de rug bij de genderpsychiater (uitgesmeerd van februari tot september 2012). Een homerische kwestie was als man of als Laura gaan, maar ik was er snel uit: het werd Laura. De laatste keer kwam mijn vrouw mee, zonder veel resultaat.
Wachttijden zijn ook niet altijd aangenaam: minstens 3 à 4 maanden voor een intake-gesprek. Dit kan knagen maar wachten en goed beloond worden door een dienst met internationale kennis en faam, lijkt me toch ontzettend veel beter dan snel aankloppen bij een wannabe therapeut.
Persoonlijk heb ik al veel aan deze visites gehad. De psychiater was/is een kalme man, prettig om mee te praten, open voor je gevoelens en twijfels. Zulke positieve ervaring had ik nu niet echt verwacht.
Diagnostiek is natuurlijk een robbertje paniek spelen. Na de ijverige en vlijtige verwerking van de zowat alle wetenschappelijke literatuur over genderdysforie, stond mijn diagnose vast: GID. Mogelijke andere opties zoals PTSD, bipolaire stoornissen en schizofrenie kon ik met grote zekerheid uitsluiten. Dan bleef dat ongerust gevoel want zolang een genderpsychiater jouw diagnose niet bevestigt, kan je alles hebben. En dan heb je soms het geluk aan je zijde: de zielenknijper was er bij mij snel uit: jij hebt GID. Opnieuw een luide oef en bevrijdende opluchting: de oorzaak is gevonden!
De transitie kan beginnen (februari 2012)!
Uit de kast of coming-out:
Altijd leuk om te weten wat er exact met je scheelt. Maar het vervolg is een emotioneel hindernissen parcours waarvoor veel moed nodig is. Hoe zeg je tegen iemand: ik ben eigenlijk een vrouw, zonder te bruskeren?
Mijn allerliefste vrouw had de twijfelachjtige eer om het als eerste te weten. Midden februari 2012 werd ze ingelicht: onhandig en met de staart tussen de benen. De reactie kon zich al raden: we zijn al immers 11 jaar samen. Eerst ging ze me verlaten, later draaide ze wat bij maar het hele proces is voor haar zo moeilijk , dat het me met gigantische schuldgevoelens opscheept.
Later volgde een goede vriend (mei), die heel positief reageerde. Mijn broer, schoonzus en zus waren in juli 2012 aan de beurt, mijn moeder en stiefvader in augustus. Iedereen steunt me behalve mijn lieve vrouw.
Ik kan je verzekeren dat ik met trillende stem en een drukkende lege blaas al stotterend de woordjes genderdysforie en transseksualilteit uitsprak. Maar er viel wel een zware ballast weg na de coming-out, wat een gigantische bevrijding en opluchting is. Achteraf gezien ging het heel vlot en zonder zware emotionele problemen. Alleen diegene waarvan ik zoveel hou, kan het heel moeilijk verwerken tot mijn scha en schande want het is en blijft mijn eigen dikke schuld en egoïsme.
Misschien is een slak sneller maar mijn langzame uit-de-kast-treding is één van mijn betere keuzes geweest.
Een tip: voor iedereen had ik mapjes klaar met mijn eigen verhaal, brochures en teksten over transseksualiteit want na de bekendmaking hebben de personen natuurlijk veel info nodig en wanneer je wilt voorkomen dat ze idiote website zullen terechtkomen , is het dus beter hen correct te informeren.
Natuurlijk ben ik er nog niet: de moeilijke klip van mijn werk zal een hels karwei blijven. Als alles mee zit zal ik ook hier eind oktober uit de kast komen (hangt af van financiën en planning FFS).
Hormonen:
Vanaf 2 augustus zit ik opnieuw aan het spul, na het invriezen van sperma. In den beginne rezen wat twijfels maar ondertussen voel me kiplekker en ben ontzettend blij dat ik ze neem. Begin september bekropen met de emoties maar ondertussen is het op dat vlak wat stabieler.
Geen echte bijwerkingen en mijn tepels zijn gevoelig, mijn huid droger. Verder geen bijzonderheden.
Ethinyloestradiol 50 microgram, tweemaals daags
Spironolactone 100 mg, tweemaal daags
Aspirine 100mg, eenmaal om de twee dagen
Baard-laser-epilatie:
Sinds mei 2012 ben ik aan deze pijnlijke taak begonnen maar een noodzakelijk kwaad: het geklungel met grote hoeveelheden foundation, dat overal aan blijft hangen (kledij, jasjes, topjes, vingers en via deze vingers op mijn rokken en broeken) moest definitief ten einde worden gesteld. Zelfs met een dikke laag plamuursel zag je nog steeds mijn vreselijke baardschaduw.
Al vier zittingen (gemiddeld duren ze 30 à 45 minuten) achter de rug sinds mei 2012: niet alles is helaas weg, maar het resultaat is wel bevredigend, natuurlijk blijken de snorharen het hardnekkigst om te verwijderen (jammer).
Bij mij is het echt wel een heel pijnlijke affaire: je krijgt het gevoel dat ze constant elastiekjes op je afvuren. Bovenlip en kaaklijn zijn supergevoelig. Ik gebruik wel Emla zalf en paracetamol met codeïne als pijnstiller maar de gedachte van een nieuwe sessie doet mij lichtjes hyperventileren.
Dus als gelukkige mag ik op 31 oktober mijn vijfde zitting afwerken. Ik hoop op totaal 7 sessies: nadien volgt electrolyse voor mijn blonde haartjes.
Logopedie:
Van je bromstem geraakt niet spontaan vanaf: hormonen doen niets dus is hier hulp van buitenaf nodig. Via logopedie krijg je stemtraining die je klanken vrouwelijker moeten doen laten klinken.
Sinds 3 augustus pendel ik bijna wekelijks naar de logopediste van het Genderteam , wat buiten verwachting goed loopt. Mijn natuurlijk stembereik is 130 Hz. Die van een man ligt tussen 80 en 120 Hz (van nature heb ik dus een iets hogere stem) en die van een vrouw bedraagt die hoger dan 220 Hz. Het doel is rond de 150 à 160 Hz te zitten maar ik probeer 170 à 180 Hz te geraken. Al bij al maakt ik goede vorderingen: je moet wel dagelijks oefenen (het begint met klinkers, dagen, en maanden op te zeggen, nadien lezen, eindigend met spreken). Hoogte halen is thans geen probleem maar het klinkt allemaal wat monotoon. Dus variatie moet verbeteren met oefening.
Vorige week werd ik losgelaten, mijn stem is klaar voor dagdagelijks gebruik. Nu nog 3-wekelijkse visites maar het grote logopedische werk is achter de rug: hoera!!!
Facial Feminisation Surgery (FFS):
Op 7 augustus was ik langs geweest bij dr Bart van de Ven te Gent: bestekje is pittig maar ik ben er supertevreden over: mijn ultieme droom om volgende jaar eind januari een FFS te kunnen ondergaan, krijgt stilletjes aan vorm. Vanaf kan mijn leven terug vooruitgaan!
Il futuro!
Ondanks de vele stappen, zijn er nog enkele cruciale te nemen. Hierbij is vooral de coming-out op mijn werk de ontbrekende sleutel: overleef ik dit, dan houdt niemand of niets mijn transitie tegen.
Verder te zetten: baardlasering, logopedie en hormonen
Nog te doen: verhuizen, coming-out op werk, start RLE, Facial Feminisation Surgery en Sexual Reassignment Surgery,
Samenvattend:
Mini RLE: maart 2011 gedurende 10 dagen
Blog: sinds sept 2011
Afspraak Genderstichting: december 2011
Afspraken Genderteam Gent:
Psychiater dr H.: 4 visites sinds februari 2012, laatste keer met mijn vrouw, volgende afspraak op 23 november 2012
Afspraak Prof Monstrey : 19 oktober 2012 ter bespreking SRS (hij is chirurgijn)
Afspraak Prof Tsjoen: Endocrinoloog, wil maar niet lukken en heel pissed, afspraak 22 januari 2013
Baard-laser-epilatie: 4 zittingen sinds mei 2012: resultaat is bevredigend, volgende sessie op 31 oktober 2012
Logopedie: augustus- september: stem is klaar voor dagdagelijks gebruik
Coming-out: vanaf februari 2012: naaste familie en vrienden ingelicht, behalve schoonouders; werk volgt later dit jaar
Hormonen: sinds 2 augustus 2012: droge huid en lichte borstgroei
Sperma-invriezing: volbracht in juli 2012
Afspraak FFS: 7 augustus bij dr Bart van de Ven: informatieve visite, pittig bestekje mede gekregen
Prioriteiten voor de komende maanden:
1. Werk inlichten (de mapjes worden in gereedheid gebracht)
2. RLE starten, liefst zo snel mogelijk, huidige situatie (moeilijk uit te leggen) laat het nog niet toe
Het moment der waarheid nadert met rassenschreden. Wijken wil ik niet! De emancipatie-ambtenaar van mijn dienst heb ik vandaag heel constructief gesproken. Er ligt een begin van een plan klaar maar de vragen blijven uiteraard en er zijn er zoveel.
Wie eerst inlichten, directe collegae of mijn leidinggevende?
Hoe inlichten, persoonlijk met/of zonder mapjes, op een vergadering, via e-mail?
Wanneer juist inlichten, tussen de soep en de aardappelen, extra bespreking inlassen, op een drink?
Hoe zal iedereen reageren op de vele vergaderingen die ik moet beleggen? Zullen ze me niet te vragen persoonlijke vragen stellen? Wie zal geshockeerd zijn?
Wat moet er concreet na het inlichten gebeuren?
Hoe voor de eerste keer als vrouw komen werken? Wat met mijn verschijning? Plots in pruik, plots hogere stem? In welke kledij? Wanneer ik er aan denk, dan besterf ik het van schaamte. Hoe diep zal ik dan niet in de grond zinken? Is dit niet het summum van vernedering?
Zullen ze me niet nagapen, nastaren en me mijden? Zullen ze niet te veel roddelen en kwaad over mij spreken? Wanneer ik gegiechel zal horen, zal het dan over mij gaan? Misschien zal ik gewoon te paranoïde gedragen?
Wat op de overdrukke treinen met al dat gefriemel? Zullen ze opnieuw nagapen, stiekem met de ellebogen tegen elkaar stoten om erop te wijzen dat ik daar zit of sta.
Het zal mentaal een moeilijke periode worden, maar eenmaal door de zure appel heen, wacht op me hopelijk het walhalla (met enige overdrijving).
Tags:coming out werk, uit de kast werk, vragen, genderdysforie
10-10-2012
Snel woordje
Woensdag 10 oktober 2012
Een aantal zaken zijn in een stroomversnelling gekomen. Eureka! Coming out aan mijn leidinggevende zal morgen rond 13u00 plaatsvinden. De nervositeit giert door mijn lichaam en weet geen blijf met mezelf. Maar alles is klaar: mapjes, documentjes en argumentjes. Het blijft bang afwachten op haar reactie.
Gisteren nog met mijn moeder gebeld: bleek toch dat ze wat aangedaan is want haar zoon zal verdwijnen: even duidelijk gemaakt dat ik als persoon dezelfde blijf met al mijn kwaliteiten en kleine kantjes. Blijkbaar willen mijn broer en zus samenkomen om afscheid te nemen van hun broer. Uiteraard zie ik het zo niet maar mijn bril is natuurlijk niet de hunne. Dat de emoties loskomen had ik eerlijk gezegd eerder verwacht: hun reactie was me al wat te positief. De communicatie wat verbeteren en meer anticiperen op mogelijk emotionele kwesties zijn werkpunten in de komende dagen en weken. Gelukkig steunen ze me nog altijd: het is een zegen die ik voor niets anders zou willen inruilen.
Vandaag, uitgerekend vandaag op de Wereld Coming Out Dag, had ik samen met de emancipatie-ambtenaar dus een gesprekje gepland met mijn leidinggevende over mijn uit-de-kast-treding als transvrouw met de hele bataclan.
De introductie was wat moeilijk, went eigenlijk nooit en ik wil niemand voor het hoofd stoten. Maar ze reageerde eigenlijk wel vlot en had er geen problemen mee. Taboes waren er niet. Eerst hadden we het over de chronologie wie we eerst moeten en zouden inlichten. Mij leek het evident om de AG (Administrateur-Generaal) als tweede in te lichten op maandag as., nadien de directe collegae op een persoonlijk manier op dinsdag as., later via e-mail de anderen.
Kwamen ook aan bod: dag om als vrouw te beginnen werken, de gekende euvels en formaliteiten zoals een aangepast e-mailadres, vrouwentoilet, ed. Blijkbaar zouden hier geen obstakels mogen zijn. Mijn leidinggevende had zelfs geen problemen om als vrouw de gepaste wcs te gebruiken (heerlijk toch, nooit meer met een pisbak geconfronteerd worden).
Dus was dit een zeer goed en vlot gesprek. Een vreselijke last viel van me af! Maar een toemaatje volgde in de namiddag. Mijn leidinggevende had nog een afspraakje met de AG en vroeg of ik niet meekwam.
Totaal mentaal onvoorbereid, bleek het een schot in de roos te zijn. Ze had er geen problemen mee en stelde zelfs voor om duidelijk te communiceren dat discriminatie niet getolereerd wordt. We bespraken nog het verdere traject van de bekendmaking: ze vond dat we er niet te veel woorden aan vuil moesten maken want anders wordt mijn geval speciaal wat net niet op die manier mag opgevat worden.
Mijn dag kan dus niet meer stuk. Volgende week volgt de rest op het werk maar met de steun van de AG en mijn leidinggevende zie ik het volledig zitten.
Ben ik er al? Nee, natuurlijk niet, maar een belangrijke stap is gezet. Opnieuw!
Ondertussen feesten met Asian Dub Foundation en Ed Rush & DJ Optical, goeie ouwe Drum n Bass.
Tags:coming out werk, uit de kast werk, vragen, genderdysforie
15-10-2012
The Big Jump
Maandag 15 oktober 2012
The Big Jump:
Morgen is het zo ver, dan worden mijn directe collegae door mij en mijn overste ingelicht. Blijkt wel dat er eentje niet aanwezig zal zijn: de volgende 'meeting' waar iedereen (in totaal 5) voor een vergadering samen zal zitten is 29 november, inderdaad, ... over 6 weken. Lieve hemel, dit overleef ik niet, dus wordt de rest in samenspraak met mijn leidinggevende morgen ingelicht. Aan hen vraag ik een embargo van 24 u om op woensdag alle anderen via mail in te lichten. Deze mail heb ik trouwens uitgebreid herschreven, geschaafd, nagekeken: stonden er nog joekels van DT-fouten in . Gelukkig dat ik de emancipatie-ambtenaar mijn document heb laten nalezen. Deze persoon is trouwens tot nu toe zo fantastisch geweest om me te helpen.
Blijven over: een boel vrienden, de verdere familieleden en mijn schoonouders. Deze laatste zullen door mijn allerliefste vrouw op de hoogte worden gebracht wanneer ik elders een bed heb voor het geval dat ze me buiten zullen zetten. Mijn vrienden en familieleden zullen via Facebook berichtje over mijn genderdysforie krijgen.
De hele uitgebreide coming-out blijkt een kwestie van coördinatie te zijn want tongen zijn losse organen. Angst dat iemand het van iemand anders zou horen is voor mezelf een vreselijke gedachte. Het blijft op hete kolen lopen. Mentaal is elke stap in de coming out een psychische energievreter. Daarom begin ik het beu te worden en kan ik niet meer wachten om hét te zeggen.
Maar de troost dat ik Laura niet meer opbergen moet over een tweetal weken, is gigantisch: La comedia sarà finita!
Vandaag moest ik ultravroeg op: om 8:30 werd ik in de Artevelde stad verwacht voor een rondje logopedie. Mijn intensieve kuur stemtherapie is al achter de rug. De bedoeling is om gewoon elke 3 à 4 weken te kijken hoe het loopt.
Dus om 5:30 opgestaan, doodmoe naar het station gereden want om 6:15 wachtte mijn treintje, hoopte ik, want het eeuwige gezeik met de NMBS begon opnieuw: 10 minuten vertraging, diepte later uit tot 15 keer 60 seconden, grrrrrrrrrrr! Dus flink te laat in Termont Town Sint Pieters was rennen de enige oplossing om op tijd mijn afspraak met de logopediste te halen.
Gedurende een half uurtje mocht ik, bezweet door mijn gehaast, nog eens alle registers opentrekken: eerst lezen, en jawel meer dan 180 Hz. Nu gewoon praten, eerst 160 Hz, op het einde haalde ik vlot 175 Hz. Een klein probleem: ik klonk monotoon. Verdorie! Het belanrgijkste is dat ik een heel goede hoogte hou. ;-)
9 am, hollen geblazen naar K12 voor een andere inschrijving: de vriendelijke jonge dame bekeek mijn gegevens en vroeg mijn SIS-kaart. Bij het overhandigen vertelde ik haar om te anticiperen dat ze niet in orde was. Leek me een duidelijke uitleg: zei ze bij het insteken van de kaart: je bent met je mutualiteiten niet in orde Hallo? Wat zei ik niet? Dus weer de hele blablabla over de UK en dat de ziekenfondsen er niets van snappen en het gezeur om de juiste formulieren, enz Veel gepalaver, ik mocht toch mooi 71 euro dokken.
Om 9:45 stond de chirurgijn voor mijn neus met een clinical observer uit Californië, dus werd het zaakje dan maar in de taal van Shakespeare bekokstoofd. Eigenlijk was het kort en dus duur. Voordeel is dat ik nu voor mijn SRS (Sex Reassignment Surgery) op de wachtlijst sta van 18 maanden. Beter dan geen wachtlijst natuurlijk. Betekent dus dat hét gebeuren zal ergens in maart 2014. Zucht. Eerst de genitale epilatie volbrengen: zal al een vreselijke taak op zich zijn. Dus na een kwartiertje ben ik niet veel wijzer geworden en verliet ik het ziekenhuisgebouw met hangende schoudertjes en toch wel wat ontgoocheld.
Werken: moest ook gebeuren! Op de trein heen en terug: drie uurtjes, in het ziekenhuis in de wachtzaal. Het was dus een holder-de-bolder dag. Niet ideaal!
Doodmoe van de voorbije week: de hele coming out vreet zoveel energie van je weg. Dan had die studiedag die ik donderdag 18 oktober organiseerde. Stressfactor nummer twee. Vroeg opstaan elke ochtend deze week (rond 5 am). Gisteren zelfs rond 3 am. Als een freak controleren, checken en dubbel nakijken: behoorlijk fanatiek dus! Maar de studiedag verliep beter dan verwacht. Mooie presentaties, uitstekende sprekers, leerrijke inhouden. Ik ben wel fier gezien de tijd en energie die ik hier in stak.
Vanavond ben ik leger dan leeg, en doodmoe. Eigenlijk wil ik de coming out zo snel mogelijk afwerken want dit zuigt alle levenskracht en energie van me weg. Genoeg is genoeg! Het tekstje op Facebook voor de vrienden sloeg wel in als een bom: de meeste reacties zijn fantastisch goed. Ze laten me niet vallen: heerlijk! Maar het blijft voor hen moeilijk want ik als man, diegene die ze kende zal verdwijnen en Laura komt in de plaats. Dan heb je nog de clichés die ook meespelen. Tijd zal raad brengen.
Ik blijf wel overtuigd van wie ik juist ben: namelijk een vrouw in een mannenlichaam. Mijn doel is er. Er zijn geen twijfels. De hormonen doen hun werk (inderdaad al kleine heuveltjes zijn aanwezig, binnen een maand kan ik geen T-shirt meer aandoen).
De volgende stressfactor zal op 19 november zijn wanneer ik daadwerkelijk als vrouw zal gaan werken. Wat moet ik aandoen om niet te veel te shockeren? Wie zal me hier raad geven? Nu wil ik genieten van mijn weekend. Begin november kan ik me dan richten tot mijn garderobe voor de bewuste dag en een nieuwe mijlpaal in mijn leven!
Groetjes
Laura, xxx
PS. Woensdag 24 oktober is mijn autootje daar: een witte Mini One ;-) Vandaag heb ik de cheque al ingeleverd. Dit moet een mooie dag worden: eindelijk mijn mobiliteit terug!
Bright star, would I were steadfast as thou art Not in lone splendour hung aloft the night And watching, with eternal lids apart, Like Nature's patient, sleepless Eremite, The moving waters at their priestlike task Of pure ablution round earth's human shores, Or gazing on the new soft-fallen mask Of snow upon the mountains and the moors No yet still stedfast, still unchangeable, Pillow'd upon my fair love's ripening breast, To feel for ever its soft swell and fall, Awake for ever in a sweet unrest, Still, still to hear her tender-taken breath, And so live ever or else swoon to death.
. Gelukkig dat ik de emancipatie-ambtenaar mijn document heb laten nalezen. Deze persoon is trouwens tot nu toe zo fantastisch geweest om me te helpen. 
