Op de website Gender in de Blender kan je een heel mooie getuigenis lezen van Joke. Haar verhaal is exemplarisch voor wat we allemaal meemaken. De zelfaanvaarding, de acceptatie door de buitenwereld, de heimelijk commentaren.
Tags:Getuigenis, genderdysforie, gender in de blender
Zonnetje in duistere dagen
Donderdag 1 november 2012
Zonnetje in duistere dagen
Naar buiten staren maakt me niet vrolijker: het lijkt wel de hele dag een miezerende schemeravond. Winkels zijn dicht, behalve de chrysantencommercanten. Geen zonneschijn noch droog moment! Wat zal de dag morgen brengen? Beterschap is er niet echt op komst.
Het moet wel de allereerste keer zijn om me niet slecht of depressief te voelen bij het aanschijnen van dit zeikweer. De winterblues, normaal een deel van mijn existentie, blijkt nog niet toe te slaan. Eerlijk, ik voel me soms beter dan ooit in mijn vel. Eindelijk zijn wie ik echt ben is de ultieme bevrijding van dit mannenjuk en het hoogste goed dat ik kan bereiken qua zelfontplooiing.
Morgen moet ik gaan shoppen! Kledij voor mijn allereerste dag als vrouw op het werk. Stress! Spanning! Wat moet een mens aantrekken op haar eerste werkdag als vrouw zonder te shockeren en zonder een oma te zijn. Natuurlijk heb ik al het wereld wijde web deskundig verkend, soms afgetoetst met mijn allerliefste eega over een aantal moeilijke keuzes. Dus zal ik morgen in alle vroegte mijn Mini instappen om mezelf naar de Louizalaan in Brussel te vervoeren. Hopelijk zal het verkeer mee vallen en het weer. De avenue Louise klinkt misschien chique, maar ik heb echt deftige kledij nodig. Natuurlijk zal het geen Hermès, Nathan of Louis Vuitton worden: kan mijn geldbeugel niet dragen. De jacht zal eerder ter hoogte van Mer du Nord, Talking French en Guess in gezet worden. Uiteraard heb ik iets op het oog dat ik absoluut wil hebben: twee dagen geleden aanschouwd op de website Fashionata. Een hebbeding dus. Brussel dus! Eigenlijk de enige echte stad in ons landje. De potpourri van deze schizofrene leefgemeenschap ervaar ik als een fantastische riijkdom. Je hebt er geen cryptofascisten en andere bruine rechtse smurrie zoals in de Metropool. Ook voor te winkelen is deze Zennewooneenheid een paradijs in vergelijking met andere steden. Natuurlijk blijven Britse steden de mode-paradijzen, maar bij gebrek aan, is Broekzele een mooi alternatief.
Gisteren nog de Halloweenavond in de plaatselijke bioscoop bezocht nadat ik voor de vijfde maal mijn baard had laten laseren (dubbele laag Emla op gesmeerd en wat deed dit veel minder pijn). Ik hoop echt dat hierna de meeste zwarte en gepigmenteerde haren verdwenen zullen zijn. In januari mag ik terugkomen voor sessie zes, eventueel met de start van de genitale laserepilatie: auw, zal pijn doen! Terug naar de All Hallow's Eve in de cinema: griezelen deed je wel bij de eerste film Sinister. Maar de tweede Possesssion was een tegenvaller: een zoveelste clichématige duivelsuitdrijving. Beetje te veel van het goede. Maar mijn vrouwtje heb ik hierdoor zo gelukkig gemaakt, wat me natuurlijk ook heel tevreden stemde.
Dus donkere dagen, druilerig weer, opgeleukt met de nostalgische Diana Krall (vrouwelijke Tom Waits) en minimalistische Bat for Lashes op de achtergrond (uiteraard op vinyl), me verdiepende in Talstois Anna Karjenina. Maar ik voel me gelukkig! Een glimlach, een positief verlangen, een toekomst voor mezelf! Misschien wel het eerste echte geluk in mijn leven! Laat de duisternis maar komen, mijn gemoed zal het niet meer raken.
Wat in Vlaanderen niet kan, is wel mogelijk over de oceaan: kiezen voor solidariteit, tegen kansarmoede en ongelijkheid, de strijd tegen discriminatie!
Hier zijn we weder! Met een glimlach en een innerlijk vreugdensprongetje kan ik je melden dat mijn mannelijke kledingsstukken de deur uit zijn: voor zij die het nog kunnen gebruiken. Is alles dan weg? Nee, natuurlijk niet want mijn bandshirts hou ik als souvernirs. Ook enkele winterstukken ligt nog steeds in mijn kast: ik moet nog enkele daagjes overbruggen naar D-day op 19 november, maar dus het zomer gerief 'ist verschwunden'. Doet het me iets? Ja, een beetje...maar toch eerder verlost van het overbodige.
Het gaat dus relatief goed! Geen paradijsgevoel overigens, hiervoor verwijs ik naar onze blinde volgelingen van Den Leider. De 'Winterblues' slaan nog steeds niet toe: ook al een mirakel!
Gisteren begon ik dan mijn queeste van een deftige en fatsoenlijk pruik want mijn huidig exemplaar oogde vreselijk en totaal onaangepast aan mijn aangezicht. Mijn ma had er twee weken geleden eentje mee gegeven maar er-mee-staan was een klein eufemisme. Dus met mijn allerliefste vrouw naar de grootstad Hasselt getrokken om een professioneel haarstukje te verschalken. Enigszins zenuwachtig in mijn mannelijke hoedanigheid trok ik dan mijn bezwete handjes de deur van het lief, klein en schattig winkeltje open. Bij mijn entrée presenteerde ik mezelf meteen duidelijk: een transseksueel op zoek naar een gepast en niet-clowneske pruik. Mijn schat hielp me trouwens fantastisch in het maken van de moeilijke keuze, hoor! Ik ben haar zo dankbaar! Het belang om eens een pruik te vinden dat bij mijn contouren van mijn aangezicht paste, was van superbelang, alleen al om mijn soms carnavalsverschijning eindelijk overboord te kunnen gooien. Natuurlijk wil iedere trans zo lang mogelijk haar: wil ik ook dolgraag maar de bittere waarheid is dat lange slierten mijn mannelijke aangezichtscontouren versterken en extra benadruken: zo leek ik nog meer op 'man in vrouwenkledij' ipv een vrouw.
Mijn schoonouders zijn ook al ingelicht: ze zijn wel geshockeerd en zetten me voorlopig niet buiten. Nog een stapje dat ik niet kan uitstellen is gaatjes in mijn oren laten schieten, maar wachten tot zaterdag 17 november zou toch nog doenbaar moeten zijn, dus nog acht dagen....zucht....
Ondertussen heb ik Filippa K ontdekt: prijzige winkel maar ze hebben ze echt mijn smaak. Het zal wachten worden op een nieuwe maand want uiteraard wil op 15 november mijn slag slaan bij de nieuwe Margiela collectie van H&M.
Dus loopt alles goed, niet op wieltjes, helaas. Maar ik voel me uitstekend in mijn vel: D-day komt naderbij, het zal een moeilijk moment worden om plots in een ander verschijning op het werk te komen in een ander stem. Een historisch moment!!!!!
Vannacht rond 00:30 ben ik vriendelijk door mijn schoonouders verzocht geweest om andere oorden op te zoeken. Het is dus een korte en heel emotionele nacht geweest, vooral omdat mijn allerliefste vrouw de dupe en de pineut is van de hele situatie.
Na vele positieve en steunende reacties heeft het NVA-conservatisme bewezen dat ze niet uit de structuren van het traditionele denken kunnen treden.
Mijn emo-dag is bijna voorbij (? morgen een nieuwe), werk-e-mails beantwoorden en vergaderingen plannen en voorbereiden in moeilijke omstandigheden maar moet gebeuren. D-day die er aan komt en mijn hoedanigheid van stresskip die ik nog eens in volle glorie laat schijnen. Ondertussen nadenken over de toestand, de verhuis die één dezer dagen zal plaats vinden, welke kleren ik maandag as. aan moet, wat met mijn spullen, wat met mijn liefste eega.
Bovendien de niet bijzondere financiële omstandigheden onder de loepe genomen om toch maar ergens comfortabel te kunnen gaan wonen, wat impliceert dat ik mijn zo fel gedroomde FFS (Facial Feminisation Surgery) voorlopig in de koelkast mag steken en ik dus met mijn mannelijk aangezicht in vrouwenkledij mag rondhuppelen tot scha en schande. Maar er zijn wel mogelijkheden met een sober leven voor enkele maanden tot gevolg. Hopelijk wordt onze bouwgrond snel verkocht en worden we van deze "dire straits" verlost.
Desondanks de "briljante" situatie ga ik gewoon door. Gelukkig staan nog steeds veel helpende handjes klaar, wat de leed fel verzacht. Ook mijn vrouw kiest nog steeds mijn kant: gezien de ultralastige omstandigheden een cadeau in geschenkverpakking. Zal ik ooit haar kunnen terug doen wat ze ooit al voor mij gedaan heeft? Schuldgevoelens zijn nergens ver weg: het is wel mijn schuld dat ze in zulk lastig parket verzeild is geraakt.
Maar één ding is zeker: de winterblues slaan nog steeds niet toe. Nee, ik ben niet depressief maar eerder vreselijk bezorgd in een gevoel van vastberadenheid. Deze keer geen zelfmedelijden maar actie. Het is slechts een accident de parcours.
Vincerò!!!!!!!!!!!!!!!
slapelijke groetjes,
Laura
PS vergeef me mijn spelfouten maar via een iPhone een langer tekstje foutloos typen, is een huzarenstukje.
In bovenstaand artikel kan je het pijnlijk relaas van een partner van een transvrouw lezen. Soms lijkt deze tekst op een spiegel en doet mijn schuldgevoelens tot ongekende hoogten reizen.
Kinderen met genderdysforie worden wel eens genderkinderen genoemd. Vele kinderen vertonen wel eens expressie van het andere geslacht, meestal verdwijnt dit maar bij enkele blijft het gevoel van onbehagen: het sein om te vechten tegen de heersende conformistische genderpatronen, vooroordelen van klas en omgeving. Je moet al heel jong sterk in je schoenen staan. In bovenstaande link vind je een brochure van de VUMc. Duidelijk en leerrijk.
Het spiegelbeeld in deze verhalen van zelfherkenningblijft als een zuignap op mijn ziel plakken: zo erg dat ik me afvraag: "Waarom heb ik toen geen duidelijk signaal gegeven? Het lag toch voor de hand!" Maar dat ging echt niet: ik stond allebehalve sterk in mijn schoenen en was eerder een bange wezel, angstig om 'anders' te zijn want pesten lag altijd om de hoek. Maar 'anders' was ik duidelijk wel,: soms werd ik toch als 'rare' bestempeld, meestal tegendraads. Hoe rijm je het feit dat ik niet sterk in mijn schoenen stond en niet echt uitblonk in zelfvertrouwen en toch zo tegendraads kon zijn? Logisch is het niet! Omdat het tegendraadse altijd vanuit het rationele te verklaren was. Emotioneel tegen de stroom in roeien ging bijvoorbeeld helemaal niet omdat emoties en gevoelens niet vanuit het rationele standpunt uit te leggen is. (Zo is de zwaartekracht gemakkelijk te verklaren te verdedigen omdat het logisch en rationeel is. De gevoelens dat je je slecht voelt, kan je zeker op die leeftijd niet goed benoemen, je overredingskracht is hier bepalend en je grote mond, niet de rede. Dus de logische tegendraadsheid was dus gemakkelijker dan het emotioneel anti-conformisme.) Bovendien werd al heel vroeg in de klas ingeprent at meisjes stom waren en dat je er maar beter niet meespeelde, zoniet dreigde de tronie van het pesten. Heb ik het dan nooit geprobeerd, ja, natuurlijk maar dan kreeg ik de hele jongensgroep over me heen, dus liever niet in omstandigheden van een negatief zelfbeeld!
Ik had dus geen lef en noch de 'body' om mezelf te zijn. De toenmalige familiale situatie was ook niet van dien aard om het zelfvertrouwen te kweken om mezelf te uiten. We spreken over de jaren tachtig: mijn ouders waren de enigsten die gescheiden waren in mijn klas, waar dat ieder kind de plicht van de zondagse kerkdienst vervulde. Probeer maar in deze omstandigheden jezelf te bewijzen dat je geen jongen ben. Totaal gebrek aan zelfvertrouwen, negatief zelfbeeld, conservatief conformistisch genderdenken: de ingrediënten om het allemaal pas 25 jaar later te ontdekken.
Vroegdetectie is dus van levensbelang want je ontloopt de puberteit die je de foute secundaire geslachtskenmerken geven. Het zijn deze die thans voor de frustratie van de transitie zorgen: zware stem, haard, geen borsten en mannelijke lichaamsbouw.
Na het belijken van heel wat filmpjes op YouTube over genderkinderen kwamen er toch ook wat herinneringen boven die toch niet normaal waren voor een jongen.
Rechtop staand plassen was weliswaar handig in bepaalde omstandigheden maar echt graag heb ik het nooit gedaan. Hoe ouder hoe vreselijker: zeker op cafés waar dan je mannelijke medemens naast je nog eens een kwakje speeksel ziet toevoegen in de pispot. Begrijpen heeft er bij me nooit ingezeten. Het is ook zo barbaars: rits openen, je ding er uit halen en plassen maar. Kan het niet primitiever? Ondertussen vonden sommigen het nodig om een babbeltje te slaan bij het staand wateren. Helemaal vreselijk. Zeker als het over een 'griet' ging of een andere 'chick': pure vleeskeuring tijdens het zeiken! Het is een wereldje dat niet de mijne was.
Puberteit: walgelijke lichaamsveranderingen vonden plaats: beharing bezorgde me koude rillingen, een zwaardere stem en een aangezicht dat vermannelijkte, deed me denken aan het vagevuur. Meestal kreeg ik dan nog complimenten dat ik nu echt wel een man-in-wording was. Wat? Pffffff, man-in-wording? Moest ik fier zijn? Het gevoel van man-in-wording: het wrong in mijn geest, het deed pijn in mijn ziek en knaagde mijn geweten aan maar ik kon het niet benoemen. Scheren: een opgave. Die eerste snorharen die het zonlicht zagen: kon het nog vreselijker? De hele puberteit botste met mijn zijnde. Elke lichaamsverandering die de buitenwereld verwelkomde, was een prometheuse kwelling. Haar op benen en armen: wegscheren werd door mijn moeder weggelachen. Maar wat wilde ik die haren, die vieze pels zo gaarne kwijt. Maar het werd als maar erger en ze vermenigvuldigden zich zo snel.
Vleeskeuring; ieder meisje of vrouw wordt gekeurd naar gelang het vlees. Opnieuw deed ik hier nooit of op een occasionele manier aan mee. Meisjes waren een heilige wezens: tja, ik wilde één van hen zijn. Niet moeilijk dus. Ik vond ook dat meisjes en vrouwen nog steeds achtergesteld waren. Het seksisme dat welig onder de mannelijke zijde tiert was zon onrespectvol. ik beschouwde me op mijn 14de een feminist.
Prutsen: aan fietsen bijvoorbeeld. Omdat het moest ... als jongen. Opnieuw genderconformisme maar niet mijn ding. Banden plakken, remblokjes nakijken, stuur rechtzetten. Omdat het moest. Natuurlijk heb toen al eens modelbouw gedaan maar de ervaring leerde dat het niet mijn ding was. Zoals mijn broer en vrienden doen: in hun huis leidingen leggen, boren en schroefjes vast zetten. Ik huiver ervan: opnieuw mijn ding niet. Een autolamp vervangen doe ik wel, maar met tegenzin. je handen worden vuil en smerig door olie en smeersel. Ook deze beker laat ik liever aan me voorbij gaan.
Zwembad: toen ik in het zesde studiejaar zat (11-12 jaar) werd het onder de jongens mode om onder de omkleedhokjes van de meisjes te loeren ... om hun vagina te bespieden. Heb ik nooit meegedaan: ik was waarschijnlijk de enige jongen buiten een andere eenzaat. De fascinatie snapte ik niet. Een opmerking hierover werd niet gewaardeerd. Ik was dus flauw terwijl respect toen al een belangrijk item was in mijn ethisch besef. Kom zeg, loeren onde de hokjes ... niet echt mijn ding en heb het nooit gedaan.
Oorbel clip-ons: het waren dus de jaren tachtig: vreselijke felgekleurde oor-clip-ons maar in tegenstelling tot echte oorbellen kon ik deze wel aandoen: joepie! En ik deed ze veel en dikwijls aan, meestal om 'te lachen' voor de buitenwereld dan maar het waren voor mij de ultieme surrogaat voorwerpen voor mijn expressie. Dit deed ik meer: iets aantrekken om 'te lachen', maar ik bedoelde het serieus.
Hinkelen: met meisjes spelen op school vermeed ik dus als de pest omwille van het pesten maar in onze doodlopende straat ging het al iets gemakkelijker. Dan organiseerde ik hinkelspelletjes. De meisjes deden meestal wel mee, de jongens waren wat terughoudender. Zalig was dat!
Kerstbomen versieren: blijbaar traditioneel een meisjesjob maar ik kon me hierin goed uitleven, trouwens nog steeds.
In mijn zesde leerjaar droomde ik zo veel van prinsessen en hoven en mooie kleren: ik wilde echt dat ik deze kon aandoen. Enkele jaren ervoor had ik trouwens het huwelijksjapon van mijn moeder gevonden. Het was gewoon enig om deze te kunnen dragen in de garage waar niemand me stoorde. De juiste schoenen had ik toen nog niet ;-) Verder nam ik als eens een scheutje parfum van mijn moeder. Doet iedereen wel eens maar ik wilde uiteraard meer.
Dansen: was ik als kind zo verzot op. er bestaan zelfs nog home-videos die het bewijzen. Zot doen op muziek, draaien en keren. Abba, Boney M, Donna Summer, Flashdance... Wegens het genderconformisme helemaal verdwenen. Het kwam nog eens boven op een feestje in het zesde leerjaar waarop de jongens wel veel kritiek op gaven, wat dan resulteerde dat op het volgende feestje ik eerder ging voetballen om de negatuve commentaren te vermijden. Jammer, jammer!
Aerobics: op één of ander Frans kanaal had je aerobics. Opnieuw de afschuwelijke jaren tachtig met de schreeuwerige beenverwarmers en fluospandexpakjes. Maar ik imiteerde ze wel. Het was vroeg in de ochtend: broer en zus sliepen nog. Het was een occassionele gebeurtenissen dat mijn ware genderexpressie naar boven kwam. Uiteraard wil ik hier toevoegen dat ik ook zulke beenverwarmers wilde hebben ;-)
Deed ik dan nooit met de jongens mee? Toch wel!. Ik voetbalde met plezier, speelde een tijdje met plastic soldaatjes en regelmatig met Matchbox-autootjes (was ik verzot op). Ook Lima electrische treintjes konden me dan heel erg bekoren: het waren de jaren tussen 10 en 14 jaar. mischien wel mijn meest jongensachtige periode. Maar ook emotioneel zware tijden: zelfvertrouwen helemaal zoek, een ongezonde thuissituatie, veel stress. Weerbaarheid: nul komma nul. Deze periode heeft trouwens mijn hele leven negatief beïnvloedt.
Maar het bilan is één grote ontgoocheling omdat ik kansen gemist heb: gebrek aan weerbaarheid met een gigantische angst hieriver aangepakt te worden en een strikt genderconformisme, deden me de das om. Wie moet ik dan verwijten? Mijn opvoeding, de wederkerende kwetsende opmerkingen over mezelf. Mijn zelfbeeld was zo laag: mijn doodswens zo groot. Scherven deden mijn ego nog verder inkapselen richting filosofie en muziek. Ik voelde me een nobody en een dikke nul: geen goede uitgangspunten om uit de kast te komen of om jezelf te ontwikkelingen.
Ik probeer de verloren tijd een beetje in te halen: de weg is moeilijk omdat een jong meisje kan oefenen en experimenten. Het zijn kansen die me niet gegund zullen worden. Het moet van de eerste keer goed zijn, wat me opnieuw supergestresseerd maakt: ik ben nu eenmaal een stresskip ;-)
Oeps! Ik ben er weer. Toch stormachtige tijden gedurende de laatste weken. Daarom deze frekwente postings op deze blog.
Spannend om morgen voor de eerste keer als vrouw te gaan werken. Ik weet niet goed wat te verwachten maar het feit dat het aan mij is om een belangrijke vergadering te leiden met mijn nieuwe stem, doet de stresskip in me opleven. Over mijn uiterlijk ben ik al veel zekerder doordat mijn allerliefste eega me gisteren gezien en gekeurd heeft. Ik zag er niet slecht uit, redelijk passabel, zeker niet clownesk, zonder gebruik van overvloedige make-up. Haar reactie was dé booster voor mijn zelfvertrouwen. Mijn zus en schoonzus vielen pardoes binnen en zagen me "in-full-glory" als vrouw. Opnieuw redelijk positieve reactie: wat was ik zooooooooooooooooooooo gerustgesteld!
Maar morgen is het dus D-day. Mijn D-day: the final salvation? Zoals eerder vermeld stijgt de stress zienderogen, maar ergens is het ook de grootste stap in mijn proces, psychologisch gezien dan. Zal ik 'bekeken' worden? Natuurlijk! Zal ik niet over the top gekleed zijn? Volgens mijn schatje en zus en schoonzus helemaal niet! Zie je mijn snorschaduw? Volgens hen niet echt! Al die hete vuren waar ik voor stond: schoolexamens, rij-examen, sollicitaties, reanimaties, mijn eerste Engelse voordracht, de eerste ontmoeting met de genderpsychiater. Geen enkel valt in het niets met wat ik morgen te verduren zal krijgen. Maar de definitieve bevrijding loert om de hoek: ik kan eindelijk mezelf zijn. Daarom ben ik zoooooooooooooooo blij! Prettig gestresseerd ;-)
Gisteren ben ik dan ook gaatjes in mijn oren laten 'schieten' of piercen, hoe je het ook noemt. Ondanks de vele indianenverhalen heb ik niets gevoeld: ze zaten erin voordat ik het wist. Psychologisch was dit opnieuw een belangrijke stap in een reeks van zovelen!
Winterblues blijven weg: ondanks dat mijn schoonouders me buiten gezet hebben, blijft het algemeen welgevoelen op een hoog niveau steken. Het is niet perfect, niet ideaal, niet grandioos, maar sinds eind augustus voel ik globaal prima in mijn vel en dit is zelden in het verleden gebeurd. Het wegblijven de jaarlijkse winterdepressie vergroot alleen maar de overtuiging dat het misschien met mijn genderdysforie te maken had. Maar zweven is zeker nu geen optie.
Vanmiddag hebben we, als Indische keuken freaks, eens de Biryani-saus van de Carrefour uitgeprobeerd. Met wat extra pili-pili om het geheel nog pikanter te maken, smaakte het overheerlijk, niet zoals in een Indisch restaurant in Birmingham, maar het deed ons heimwee krijgen en was toch een leuk surrogaat. Jammer dat je hier geen Naan-brood kan vinden.
Bij dit alles is er één persoon die achter me blijft staan en me zonder dralen steunt: mijn allerliefste vrouw. Ze blijft het roerend oneens met mijn transitie, ze wil absoluut haar man terug, maar het onbaatzuchtige tegen-haar-eigen-gevoel-in voel ik haar heetste warmte, diepvolle liefde, een genegenheid vol overgave en de meest door-tastende steun. Hiervoor ben ik haar eeuwig dankbaar!!!!!
Persbericht: 4 op de 5 transgenders is slachtoffer van transfoob geweld
Transfobie is een even groot maatschappelijk probleem als homofobie. Helaas krijgen beiden niet altijd dezelfde persaandacht. Dankzij enkele hardwerkende en geëngageerde personen binnen çavaria en het Steunpunt Gelijkekansenbeleid Vlaanderen wordt transfobie eindelijk eens met een flink werkstukje onder de aandacht gebracht. Chapeau voor hen!
Persbericht van Steunpunt Gelijkekansenbeleid Maandag 19 november 2012
4 op de 5 transgenders is slachtoffer van transfoob geweld Steunpunt Gelijkekansenbeleid vraagt aandacht voor de lage aangiftebereidheid bij politie en discriminatieorganen
Heel wat transgenders (mensen die zich niet, of niet helemaal één voelen met de sekse waarin ze geboren worden) krijgen met geweld te maken. Op de wereldwijde Transgender Day of Remembrance, die jaarlijks op 20 november plaatsvindt, maakt het Steunpunt Gelijkekansenbeleid de eerste resultaten bekend van het onderzoek naar geweldervaringen van transgenders in België. Daaruit blijkt dat 4 op de 5 transgenders al het slachtoffer van geweld werd omwille van hun transgender identiteit of achtergrond.
Dit onderzoek van het Steunpunt Gelijkekansenbeleid past in een reeks onderzoeken die minister van Gelijke Kansen, Pascal Smet, heeft gevraagd naar aanleiding van de vele voorvallen van homofoob en transfoob geweld. Ook transgenders zijn immers sinds het begin van zijn legislatuur een expliciete aandachtsgroep voor het gelijkekansenbeleid. Het onderzoek dat in de lente en zomer van 2012 is afgenomen bij 260 respondenten uit België, toont aan dat 1 op de 3 minstens één keer een vorm van seksueel geweld meemaakte, een kwart onder hen kreeg met fysiek geweld te maken, 4 op de 5 met verbaal of psychisch geweld, en bijna 2 op de 10 met materieel geweld. Onderzoeker Joz Motmans: Een andere opvallende vaststelling is dat de daders vaak bekenden zijn uit de naaste omgeving, meestal mannen, en dat driekwart van de daders ouder dan 20 jaar zijn. Het lijkt dus lang niet altijd te gaan om de stereotype jonge hanggastjes die de transgenders niet kennen.
Bij gevallen van fysiek geweld doet een kwart van de respondenten aangifte bij de politie. Seksueel geweld wordt slechts in 7% van de gevallen aangegeven. Deze lage aangiftebereidheid wordt onder andere verklaard uit gevoelens van schaamte, de angst dat politie de zaak niet au sérieux zou nemen, of omdat men ervan uitgaat dat de daders toch niet gestraft zullen worden. Bovendien wenden zeer weinig respondenten zich tot andere instanties, zoals het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en Racismebestrijding, de 13 lokale meldpunten discriminatie of het Instituut voor de Gelijkheid van Vrouwen en Mannen. Minister Smet zal daarom vragen dat met deze gegevens wordt rekening gehouden bij de opmaak van het nationaal actieplan tegen homofoob en transfoob geweld.
Transfoob geweld moet op verschillende fronten aangepakt worden. Enerzijds voorziet minister van Gelijke Kansen, Pascal Smet, deze legislatuur een wijziging van het Vlaamse antidiscriminatiedecreet en worden genderidentiteit en genderexpressie als specifieke discriminatiegronden opgenomen. Zo krijgen transgenders een beschermend kader dat een duidelijk signaal geeft dat transfobie niet kan, én de aangiftebereidheid hopelijk verhoogt. Anderzijds wordt ingezet op andere domeinen zoals onderwijs en werk om preventief aan sensibilisering te werken. Zo kunnen mensen die een naamsverandering ondergingen sinds 1 september 2012 bij hun onderwijsinstellingen een nieuw diploma of scholingsbewijs krijgen met hun nieuwe naam. Daarnaast werkt minister Smet samen met zijn collega Muyters aan een publicatie voor werkgevers, om hen te ondersteunen in het correct omgaan transgenders op de werkvloer.
Mijn allereerste week in de hoedanigheid als vrouw waren op zijn zachtst gezegd fantastisch. Voor D-day scheerde de stress over de juiste kledij, make-up en gedrag hoge toppen. De nacht van zondag en maandag heb ik amper al slapend doorgebracht.
Deel 1: Maar D-day op maandag 19 november bleek de ultieme boost in mijn leven te zijn. Natuurlijk stond ik wat onwennig op het persoon op mijn treintje te wachten en draaien. Vanuit mijn ooghoeken probeerde ik dan de mensen te bespieden op reacties: er waren er geen. Oef! Ik viel niet op!!!!! Misschien was nog te duister? Op de trein zelf: geen reacties, geen gestaar, geen gekonkelfoes. Een lastje viel van me af. Ben ik dan toch passabel?. Nadien de spurt van Brussel-Zuid naar het kantoor: opnieuw geen gestaar. Ondertussen was het toch helder licht en klaar. Het begin kon dus niet stuk: deel 1 overleefd.
Deel 2: Op het werk: Geen negatieve reacties, eerder een positieve zinsnede bij het onthaal. Eerste drempel overleefd. Hop, de trappen op, tweede etage. Glimlachen, iedereen groeten: nog met bromstem. Goeiemorgen terug. Geen negatieve reacties. Ook niet wanneer ik me installeerde achter mijn bureau en vervolgens mijn mail nakeek, kwamen de eerste vrouwelijke collegae me groeten en feliciteren. Prettig gevoel, beetje euforie zelfs. Ze zagen me niet als monster.
Vervolgens twee vergaderingen (met bromstem) maar het ging. Tussendoor kreeg ik zelfs enkel mailtjes over mij uiterlijk van de deelnemers: positief, ik zag er goed uit. Echt fijn om dit mee te maken. Kan je je coming out op je werk nog beter starten?
Volgens collegae fleur ik helemaal op. Ik voel ik daadwerkelijk gelukkiger en stukken beter in mijn teer velletje. Het geëxciteerde gevoel is dus onbeschrijflijk zalig en een ware bevrijding voor het 35-jarige juk.
Maar na de euforie zal er wel weer plaats zijn voor het gewone leven en zijn tegenslagen maar deze keer als vrouw!
Ondertussen sta ik als vrouw in het organogram met aangepaste foto (een afschuwelijk in Brussel-Zuid bevindend cabientje getrokken exemplaar). Spiksplinternieuwe badge en een e-mailadres met Laura: heerlijk, toch? (Buiten die foto, dan). Als volwaardige vrouw bestempeld worden door je collegae door deze kleine formaliteiten lijken misschien niet echt veel soeps maar zijn psychologische smaakmakertjes en neigen naar XTC.
De reacties van mijn collegae waren ook gigantisch leuk: complimenten en aanmoedigingen. Het alleraangenaamste was natuurlijk te horen dat ik er goed uit zag en mijn mannelijke contouren amper zichtbaar te bespeuren waren: maw ik ben daadwerkelijk passabel!!!!!!!!!!!!!!!
Ik merkte dit ook heel duidelijk wanneer ik buiten kwam: niemand staarde me aan, geen ellebogen tegen elkaar, zelfs niet in een overvolle trein. Ik liep rond als een gewone vrouw, niet als monster. Ook dat was een leuke ervaring en had een positieve weerslag
Deel 3: Dinsdag 20 november ben ik dan mijn stem beginnen gebruiken: moeilijk en lastig, maar ik ben consequent. Geen bromstem meer. Soms spreek ik onstabiel maar dat zal nog wel een paar maanden duren. Alvast niemand die in de lach schoot.
Het allerfijnste gevoel door-dringt me wanneer ze me met Laura e-mailen en aanspreken. (H)erkend worden als vrouw doet zoveel deugd. Ik ben echt Laura, geen cartoonesk figuur of een fantasietje.
Deel 4: Woensdag reisde ik dan af naar Antwerpen voor een conferentie over luchtvervuiling, de allereerste als vrouw. Mijn inschrijving veranderde ik ook al van mijn jongensnaam naar Laura (maandag heb ik een mailtje verstuurd). Angst was er niet, of niet meer ;-) Ik wilde eigenlijk overal als vrouw aanwezig zijn. Best moeilijk wanneer je vorige week als man tussen dezelfde personen zat. Maar niemand herkende me. Echt leuk en prettig.
Deel 5: Donderdag liep ik het kantoorgebouw binnen zoals altijd. De receptioniste vroeg of ze me kon helpen en waar ik naartoe moest. Toen ik vroeg of ze me niet herkende, kwam er een glimlach: goed gelukt! Echte tof! Niet herkend worden: kan het nog beter?
s Avonds volgde dan de anticlimax: eerste werd ik in de buurt van de Veritas in Brussel lastiggevallen door een zonnebril-dragende vent die zelfs na vele opmerkingen van mijn kant: non, je ne suis pas interessée non je ne veut pas,.. laisse-moi toute seule, il ne me faut pas ambêter. Uiteindelijk was hij het wel afgebold maar ik vroeg me af waarom pas na lang aandringen?
Een beetje later in het station van Leuven begon de vernedering pas echt. Van mijn werkgever had ik een papier gekregen om mijn treinabonnement in te wisselen met nieuwe foto en met Laura. Het werd een pijnlijk afgang met veel luitsrevinkende personen. Nu zie ik er redelijk passabel uit, maar de publiekelijk confrontatie dat mijn foto van mijn ID-kaart niet met mijn uiterlijk overeenkwam, deden wel een aantal mensen grinniken.
Deel 6 Vrijdag zag ik dan met mijn eega de genderpsy na een bezoekje aan de logopediste. Mijn stem ligt al pratend op 160 Hz. Volgens haar een passabel overkomen en klinkt niet idoot (zo voelt het wel aan) Donderdagavond had ik last van heesheid door het intensief gebruik de voorbije dagen. Nu probeer ik mijn stem consequent te gebruiken bij iedereen, behalve bij mijn vrouw (nog wat te vroeg). Dus moet ik de ingeslagen weg vervolgen.
Bij de psychiater was het niet bijzonder. We gingen samen, mijn partner en ik. De gebruikelijk issues kwamen opnieuw ter spraken: ik ga te snel voor haar. Begrijpelijk: ze verliest haar man! Maar langs de andere kant bewonder ik haar dat ze echt wel veel moeite doet om er mee om te gaan. Vele koppels zouden al uit elkaar zijn, maar wij gelukkig niet, dus er is wel hoop. Wel, moet ik haar de vrijheid en ruimte geven om het leven te herdenken en hertekenen. Ik was veel te pushy. Dit is wat ik vooral uit dit gesprek geleerd heb.
Een ander probleem is mijn officiële naamswijziging. Het wisselen van het abonnement legde het probleem bloot. Ik wil niet opnieuw geconfronteerd worden met openlijke vernederingen. Maar om een naamswijziging te krijgen heb je ook een verslag van de endocrinoloog nodig en die heb ik nog steeds niet gezien door vele administratieve missers. Dat maakt me echt ongelukkig en vooral boos want de verkoop van de bouwgrond staat op stapel, we willen iets anders huren. Elke keer moet je die ID-kaart voorleggen, opnieuw moet ik alles uitleggen: moet dit echt?
Een andere stap is iedereen erop wijzen dat mijn naam weldegelijk Laura is en niet mijn mannennaam! Ik zal hierop consequent op toe zien.
Besluit:
Het besef is misschien nog eerder een moeilijk te pakken droom, maar mijn trein lijkt echt wel definitief vertrokken: een rit die me nog langs naams- en geslachtveranderingen moet leiden en enkele operaties. Toen ik vorig jaar met hangende pootjes belde voor een afspraak bij het Genderteam in Gent zat ik zo diep, een jaar later sta ik al zo ver. Ik had dit eerlijk gezegd nooit kunnen en willen geloven want er zijn werkelijk zo veel stappen te zetten dat je niet vooruit lijkt te gaan. Het hindernissenparcours, de obstakels en het gevecht: het is klauteren, vallen, rechtkomen en doorrennen tot de finish. Maar hier sta ik dan: leven en werken als vrouw, eten en slapen als vrouw, er redelijk passabel uitzien: kan het beter buiten die farce over mijn naamsverandering?
Oh ja! Mijn vrienden en familieleden hebben een gigantische bijdrage geleverd om de vele stormen door te komen maar de grootste pluim gaat naar mijn vrouw! Steun is de belangrijkste pilaar, wil je de transitie mentaal overleven.
I've been out on that open road You can be my full time, daddy, white and gold Singing blues has been getting old You can be my full time, baby, hot or cold
Don't break me down I've been travelin' too long I've been trying too hard With one pretty song
I hear the birds on the summer breeze, I drive fast I am alone in the night Been tryin' hard not to get into trouble But I, I've got a war in my mind So, I just ride, just ride, I just ride, I just ride
Dying young and I'm playing hard That's the way my father made his life an art Drink all day and we talk 'til dark That's the way the road doves do it, ride 'til dark
Don't leave me now Don't say goodbye Don't turn around Leave me high and dry
I hear the birds on the summer breeze, I drive fast I am alone in the night Been tryin' hard not to get into trouble But I, I've got a war in my mind So, I just ride, just ride, I just ride, I just ride
I'm tired of feeling like I'm fuckin' crazy I'm tired of driving 'till I see stars in my eyes I look up to hear myself saying Baby, too much I strive, I just ride
I hear the birds on the summer breeze, I drive fast I am alone in the night Been tryin' hard not to get into trouble But I, I've got a war in my mind Just ride, just ride, I just ride, I just ride
Eigenlijk is het bijzonder kalm op het emotioneel front want stormweer woedde ooit heel hevig. Voltijds leven als vrouw zit me gegoten en maak ik dag na dag me meer en meer eigen. Het is groeien en bloeien. Terug wil ik echt nooit meer. Laura ben ik en niemand anders.
Persoonlijk beschouw ik mijn transitie als gedaan. Het grootste werk is geleverd. Wat nu volgt beschouw ik als de finishing touch, wat admin en operaties. Weliswaar geen klein bier, maar psychologisch ben ik waar ik altijd wilde zijn.
Bovendien lukt het steeds beter om mijn nieuwe stem te gebruiken! Prettig gevoel!
Financiering van mijn operaties laten op zich wachten want onze bouwgrond is nog steeds niet verkocht (t is crisis, hé). Zoals eerder gezegd, geduld staat niet op mijn lijstje van karaktereigenschappen en ook hier zal ik toch wat moeten temperen. Mijn droom was wel om klaar te zijn voor de zomer. Het knaagt toch dat dit niet gebeuren zal.
Winterblues! Waar? Nog niet gezien! Ongelooflijk dat ik er nog steeds aan ontsnap, nochtans zijn de meeste dagen donker en heel grijs, zelden een zonnestraal maar het doet me helemaal niets.
Het blijft aftellen om echt oorbelletjes te mogen dragen. In elk geval, 10 dagen na het schieten heb ik geen infecties, draai ik ze regelmatig. Erop slapen kan soms pijn doen maar hangt van mijn houding af.
De make up wordt ook steeds beter. Nu is hier nog heel veel werk maar de puzzelstukjes worden duidelijker, dankzij een mooi boek dat ik me heb aangeschaft. Ook de lichaamsverzorging en meer bepaald de huidhygiëne van mijn aangezicht is duidelijk verbeterd maar vraagt meer werk. Ik moet nu toch 40 minuten vroeger opstaan om me gereed te maken. Ook voor het slapengaan moet je weer een aantal aangezichtverzorgende manoeuvers doen die alles wat langer maken. Stoort het me? Als man vroeger wel, maar als vrouw voelt het heerlijk aan om met je eigen huid bezig te zijn.
De balans is echt geweldig. Met het fantastische Ride van Lana Del Rey op de achtergrond heerst er een soort gemoedsrust en geniet ik met volle teugen. Misschien te euforisch? We zullen zien en afwachten.
Dus ik lach, glimlach, ik voel me gelukkig ..en mijn eega .. ik hou zoveel van haar!!!!!!!!!!!!!!!!!
