Maandag, 11 juni 2007. Vroege ochtend

Crown Jewel  - Aswan.
 

Ge zou dit een enigszins “gevulde” reis kunnen noemen. Mijn kop loopt over van de zotte verhaaltjes maar ik heb gewoon geen tijd om ze volledig uit te schrijven. Overdag kribbel ik alles heel cryptisch in mijn notaboekske - rijdend in buskes, dobberend in bootjes, hangend tegen een zuil in de schaduw - en ’s avonds probeer ik mijn eigen hiërogliefen te ontcijferen en typ ik ze rap in enkele woorden en korte zinnen op mijn Pandora-ke. Dat alleen al zijn soms enkele bladzijden vol! We zien op een dag ook zovéél!!! Het aan mekaar breien van het verhaal zal voor in Sharm El Sjeikh zijn anders geraak ik nu aan geen twee uur slaap per nacht.

Vanmorgen werden we om kwart na drie gewekt om naar Aboe Simbel te rijden. Een tocht van ongeveer 300 km door de woestijn. We hadden met zijn allen onze kopkussens meegenomen om lekker in de “comfortabele autocar” verder te kunnen slapen. Maar omdat we met zo’n klein groepje zijn kregen we ook maar een klein ongerieflijk minibusje... En dat was wel buiten de waard gerekend natuurlijk. Want nu werden het wel 3 zéér oncomfortabele uren en kwam er niet veel slaap bij kijken.

         

          Met onze kopkussens in de aanslag!

Alle bussen en busjes moesten in konvooi rijden begeleid door politie om aanslagen te voorkomen. Laat me niet lachen! Aan de kade zit het vol agenten in sjieke witte uniformen met op de mouw “Tourist Police” en op geen 80 meter daarvandaan worden wij overvallen en er gebeurt juist niks! En hier gaan een paar pipo’s met jeeps en enkele geweren een bende plots opdagende terroristen tegenhouden zeker? Nee, tegen mij moeten ze die verhalen niet meer komen ophangen.

Ik weet nog vorig jaar in Sharm El Sjeikh dan moesten we telkens een gewapende soldaat mee in ons excursie-busje nemen. ’t Zou nogal geholpen hebben! 1 geweerke tegen een paar kerels die zich met liefde en plezier zelf willen laten ontploffen.

“Ola soldaat! Niet schieten aub! Daar is niets eerbaars aan voor mij. Zo geraak ik niet aan mijn 72 maagden! Geef me nog 1 minuutje, mijn ontsteking hapert. Ik zal mijn bougie efkes kuisen en dan ontplof ik direkt. Momentje h酔

         

          De weg door de woestijn.

Het werd dus een ellendig lange rotrit naar Aboe Simbel. Meestal ben ik gek op woestijnen, maar deze was zo eentonig... Zand en amper af en toe wat rotsen...
Het beste deel was nog toen we op onze ontbijtboxkes aanvielen die we vanop de boot meegekregen hadden. We kwamen dan ook nog een uur te laat aan om de zonsopgang mee te maken - wat naar ’t schijnt ’t mooiste moment moet zijn - en er liepen al honderden toeristen rond.... Niet echt romantisch.... 

         

          Drie en een halve god en een paar honderd toeristen...

Tot overmaat van ramp is de tempel nu wel gered van zijn verdrinkingsdood in ’t Nassermeer, maar de omgeving van de tempel is nu veel minder mooi dan ze oorspronkelijk moet geweest zijn. Het trekt helemaal niet meer op die litho’s die ik er van gezien heb uit 1800.

         

          Aboe Simbel.

         

          Ramses II in 't perspectief dat hij graag door zijn onderdanen gezien werd.

         

          De tempel van Nefertari.

Ze hebben de tempels minutieus in blokken gezaagd en hen rond voorgespannen betonconstructies heropgebouwd, maar vroeger stond hij pal aan de Nijl. De farao kon met zijn bootje tot aan de voet van zijn tempel varen, en nu staat hij vrij ver van ’t water, overal staan omheiningen, en hij lijkt ook niet echt meer uit één grote rotsmassa uitgehakt. Maar ’t ergste van al was nog dat niemand van ons hem echt gróót vond. We stonden daar wat als beteuterde kleuters want we hadden hem ons allemaal minstens dubbel zo hoog voorgesteld. Een beetje teveel National Geographic gekeken vrees ik.

Het tempeltje van Nefertari - de lieveling uit Ramses II zijn verzameling van 52 echtgenotes - viel dan natuurlijk helemaal tegen. Want dat was nog veel kleiner. Wat wel zeer speciaal is is dat deze vrouw even groot is afgebeeld als de farao zelf. Dit is zeer uitzonderlijk, normaal werden de vrouwen veel kleiner afgebeeld. Liefst nog staand aan hun voeten… Dus hij moet wel erg veel van haar gehouden hebben om haar zo'n monument te gunnen.
 Ofwel… was ’t een madam die zich zo maar niet in de doeken liet doen natuurlijk.

“Néé Ramses!!! Ik moet óók in de gevel van Aboe Simbel gebeeldhouwd worden!!!”

“Maar Nefertari, dat kan ik toch niet maken! Het is een tempel ter ere van míj!!!”

“Ik wil erbij heb ik u gezegd!!!”

“Nefertarike, ik kan jullie er toch niet alle 52 mijn vrouwen bij zetten? Weet ge wat dat gaat kosten aan steen alleen al?!”

“Ramses. Ge luistert niet! Ik spreek niet over die 51 andere trezen. Ik spreek over mezélf. Ik. Wil. Ook. Voor. Die. Tempel. Staan! En even groot als gij. Of verstaat gij ineens geen hiërogliefen meer?!”

“Nefertarike, zoeteke, dat gaat niet, dat is toch geen mode! Er worden toch nooit vrouwen van de farao even groot als hijzelf afgebeeld!”

“Dan wórdt het maar mode. Oude conventionele conformistische reactionair!”

“Tarike, onze Cheops gaat mij uitlachen…”

“Wat hebt ge ’t liefst? Dat Cheops u uitlacht of een ambras met mij? En ik stook die 51 andere trezen ook op! Daar moogt ge zeker van zijn…”

“Tarike, lieveke, ge weet niet wat ge me aandoet. Kunnen we nu echt niet tot een vergelijk komen? Ik koop u een sjieke nieuwe feloek met een gouden troontje op… Zo eentje helemaal volgens de nieuwe mode!”

“Ik wil geen bóót. Ik wil een bééld. Een gróót beeld.”

“Stil lieveke, rustig maar, anders horen die 51 anderen het ook en beginnen die ook allemaal!”

“Ja, dat galmt hier nogal in die vallei hé jongen?! En ik kan nog harder krijsen hoor! En dan hebt ge er 52 rond uw hoofd jengelen…”

“Nee schatteke, we gaan dat zéker onder ons tweetjes opgelost krijgen! Laat me denken...”

“Daar zijt ge niet goed in hé Ramses. In de koppen van uw standbeelden zitten meer hersens dan in uw echte kop.”

“Zoeteke, ge moet nu geen lelijke dingen tegen uw geliefde echtgenoot beginnen zeggen. Zo zijt ge niet, dat weet ik toch… Ge zijt zo’n lief, vriendelijk meiske…”

“Wás.”

“Nee prinsesje, ge zíjt nog altijd mijn lief vriendelijk vrouwke…”

“Pas maar op. ’t Kan verkeren! Ik tel tot drie, en als ge dan niet met een redelijk voorstel komt dan brul ik de mummies uit hun graven totdat de rondslingerende windels de hemel verduisteren!  Eén…”

“OK mijn engelke! OK! Luister. Ik bouw voor u een eigen tempel. Eéntje voor u helemaal alleen!”

“En er komen geen basreliëfs van die 51 trezen op de muren te staan? Ook hun namen niet hé?! Want ik kras ze er hoogstpersoonlijk allemaal één voor één uit.”

“Maar muizeke, dat zoudt ge toch nooit doen?!!”

“Nee? ’t Is een goeie die 't zegt… Gij hebt toch ook al de namen van uw voorgangers laten wegbeitelen uit hun tempels?...”

“Ja druifke, maar dat is iets anders, dat is politiek, dat begrijpt gij niet en -”

“Ik!!! Iets niet begríjpen?!!! Van welke vrouw zijn al die intelligente kinderen die hier rondlopen??? Toch van mij dacht ik? De zoontjes van uw andere 51 trezen zijn nog niet in staat om hun eigen naam te beitelen!”

“Goed poeske, ge krijgt een tempelke voor u helemaal alleen.”

“Tempél.”

“Ja natuurlijk, mijn engeltje! Geen kleintje!... Dat weet ik nu ook wel!... Ik heb juist een schoon stukske grond gekocht aan de Nijl, een halve dagreis van hier. Het heeft een zuidligging en een magnifiek uitzicht en -“

“Mijn tempel komt híer. Vlak naast de uwe.”

“Jamaar poezewoefke, ik heb heel die berg nodig om mijn eigen tempel in uit te laten houwen!”

“Dan gebruikt ge de berg daarnaast.”

“Dat zouden we kunnen doen mijn vogelke, we zullen er nog eens over slapen…”

“Slapen? Dan toch niet mee mij.”

“OK, OK mijn knuffeltje, ik laat voor u, in de berg naast de mijne, een sjieke tempel bouwen en uw beelden zullen even groot zijn als de mijne.”

“Met veel kleurtjes! En heel veel tekeningetjes. En zicht op de Nijl hé! O ja, en de eerste zonnestralen moeten gelijktijdig uw en mijn tempel beschijnen. Daar sta ik op. Dus zie dat ge deze keer een degelijke architect aanstelt. Of nee, ik zal hem wel zelf kiezen.”

“Ja truffeltje. Dat is heel goed. En gaan we nu slapen?...”

“Tuurlijk Ramseske… Gij zijt toch écht een groot man… Groot van hart, groot van karakter, groot van… álles eigenlijk… Zo rap ik die zwarte rommel van mijn ogen geveegd heb kom ik slapen! Tot seffens, stoer, lief tijgerke van me!”

 
Ge probeert u dan voor te stellen hoe indrukwekkend het is dat mensen in 1230 voor Christus heel dat monument uit 1 berg hebben uitgehouwen... Dat ze geen klopje verkeerd mochten geven of er was onherroepelijk een stukske teveel weggebeiteld... (Een Ramses zonder oorlelleke of zonder kleine teen of met een snuit vol acné-puttekes!) Het blijft een ongelofelijke prestatie. Maar toch, nu ge ziet dat heel die berg uit rechthoekige blokken is wedersamengesteld is de magie wel weg. Nochtans zijn de vier beelden voor de Ramsestempel  20 m hoog (de tempelwand zelf is 33m) en de koppen zelf zijn 4 meter. Maar toch viel dat tegen.

        

         De sleutel van Aboe Simbel.

De binnenkanten van het heiligdom daarentegen waren wel indrukwekkend. Dikke hoge zuilen vol tekeningen en met nog veel kleur. In Ramses’ tempel waren helemaal achterin in een klein kamertje een rijtje van vier grote stenen goden uitgehouwen. Maar liefst 65 meter van zijn voordeur.! Op de dag van zijn geboorte en de dag van zijn kroning (21 februari en 21 oktober) komt de zon net zo boven de horizon dat drie van de vier goden doorheen de lange tempel enkele minuten belicht worden.

De eerste God uit het rijtje is Ptah, hij is de God van de Duisternis. Dus die krijgt geen zon. De volgende is Amon-Re. Die krijgt 6 minuten licht, daarnaast staat Ramses II afgebeeld als god en zijn “moment de gloire” duurt wel 13 minuten!. En naast hem zit Ra-Harachte die ook zijn “six minutes of fame” krijgt. Vroeger hadden de drie goden gouden armen om het licht te weerkaatsen, maar die zijn destijds, onnodig te vertellen eigenlijk, ook al geroofd geweest.

          Ptah, Amon-Re, Ramses II en Ra Harachte
          geduldig wachten op hun zonnestraaltje...

’t Was allemaal oprecht schoon maar ge mocht er natuurlijk weer niet fotograferen.

’t Groffe was wel dat de tempelwachters spontaan vroegen of ze met ons eigen apparaat een foto van ons mochten nemen in de inkom van de tempel - met flash!!!  - zodat ge dan toch heel de binnenkant zag en dat ze dan een fooi konden vragen.…

Dus was ik achterin toch maar stiekum een paar foto’s aan ’t nemen door mijn T-1tje gewoon op de grond te zetten. Zonder flash, met een lange opening. No problemo. Dat beschadigd niets. Tot een paar oude Duitse trezen zich heel bazig en arrogant kwamen moeien. En toen ondervond ik toch weer dat ik nog vrij heet gebakerd ben en best nog een paar weken, of zelfs maanden, extra vakantie zou kunnen gebruiken om wat te ontstressen, want ik heb die trienen efkes grondig de mantel uitgeveegd.

          De verboden foto's...

Ramses II was een redelijk ijdel bazeke. Voor zijn tempel zitten al vier reuzebeelden van hemzelf. Binnen in de tempel staan de muren vol met tekeningen van Ramses die zijn vijanden in pan hakt. Hoe meer hoe liever. Pure propaganda, want ’t is helemaal niet bewezen dat hij die allemaal verslagen heeft en dat de veldslagen meer waren dan wat grensschermutselingen. En in ’t achterkamertje, sorry, ’t “heilige der heiligen”, zit hij dus al verkleed als god.

Hij liet zijn heiligdom zo afgelegen in de woestijn bouwen omdat hij zich realiseerde dat zijn grootheidswaanzin niet zou pakken bij de hogepriesters van de tempels in Midden-Egypte. Die kerels hadden zelf te veel macht.

Tegelijkertijd vond hij het een goede manier om wat dreiging uit te oefenen op de Nubiërs uit het zuiden zodat die niet geneigd zouden zijn hun belastingen te ontduiken.
En willen of niet, voor zijn pensioen of bejaardentehuis zullen ze moeten afdokken hebben want hij is maar liefst 97 jaar geworden! Hij heeft heel zijn collectie vrouwen en ’t grootste deel van zijn kinderen overleefd. Het moet op de duur een heel eenzaam man geworden zijn.

De ijdele Ramses liet ook op alle andere tempels de namen van zijn voorgangers uitkrassen en zijn eigen naam in de plaats beitelen. Dat deden die sympathiekerds nu wel bijna allemaal destijds. Eens de naam van de tempel verwijderd was waren ze -  volgens hun geloof - ook hun plekje in ’t hiernamaals kwijt. Zonder naam, geen bestaan, niet nu en niet later. Maar Ramses was zo slim om zijn eigen naam zo diep in de stenen te laten kerven dat er voor zijn opvolgers geen uitkrassen meer mogelijk was.

Ziet ge onze Koning Albert II in Brussel al overal graffitti gaan spuiten over de naam van Boudewijn?

Voor de tempel van Nefertari staan 6 beelden zowel van haar als van Ramses II. Die beelden zijn 10m hoog. Dat is niet weinig maar toch ook niet indrukwekkend.

Wat wel lief is is dat hij die tempel gewijd heeft aan Hathor, de godin met de koeiekop, de godin van de liefde. Zijn geliefde Nefertari staat dan ook overal afgebeeld met ofwel koeienoren, horentjes, of met een volledige koeiekop.
De Egyptenaren spreken over een vrouw met mooie ogen nog altijd als “ze heeft de blik van een koe”.

In deze tempel zijn ook iets minder strijdgewoel en iets meer bloemen afgebeeld. Hoewel hij het toch nog niet kon laten haar te trachten charmeren door zichzelf af te beelden bij een berg afgeslachte vijanden. Een echte romanticus die jongen.

         

          Ramses en Nefertari. Allebei even groot.
          Laathi, een heel stukske kleiner... Maar ja, ik ben dan ook nog geen Godje.

We kregen er twee uur en een half de tijd om rond te dolen, dus ik heb er enkele best leuke foto's kunnen maken. (Heel die Aboe Simbel was zo klein dat ik het zelfs volledig op het lenske van mijn T-1 kreeg!) En wat poezen van drinkwater kunnen voorzien in potje van onze ontbijtbox die ik voor dat doel altijd meezeul.
Zodat heel die hellerit dan toch nog een hoger doel diende...

         


         

Op de middag, na alweer die rotrit van 3 uur, strompelden we aan boord met onze kopkussens onder onze arm als kinderen die terugkwamen van een pyamafeest en de hele nacht geen oog hadden dichtgedaan. Gelukkig heeft iedereen uit ons groepje veel zin voor humor en de lekkere lunch maakte vanzelfsprekend ook weer alles meer dan goed.

Voor aflevering 10 klik HIER!

Egypte reisverhaal deel 10.

10. Nijlezels.
Maandag, 11 juni 2007. Namiddag.
Crown Jewel  - Aswan.

Na de ochtendexcursie naar Aboe Simbel en de lunch  zijn we met een bootje naar een Nubisch dorpje gevaren aan de westelijke oever van de Nijl. Een mooie tocht! Dwars door al de rotsblokken en rieteilanden van het eerste cataract van de Nijl. Op de bergen zagen we het mausoleum van de Aga Khan liggen en daaronder zijn villa. We vaarden ook voorbij het lievelingshotel van Agatha Christie, het “Old Cataract Hotel”, vanwaar je inderdaad een fascinerend zicht moet hebben op de oase-eilanden die midden in de stroomversnellingen van de rivier liggen.

We waren omringd door wuivende rietpluimen, door minuscule weitjes met enkele ezels of waterbuffels, door laverende feloeken met grote driehoekige beige zeilen, we werden alweer geënterd door nietige blikken bootjes met “zangerkes”. Het was als zeilen door een droom…

         
 

          Het doel van deze trip : het Nubische dorpje.

Het Nubische dorpje dat we bezochten wordt bevolkt door mensen wier dorpje door de aanleg van de Aswandam onder water gelopen was. Ze waren vervolgens hier op dit schiereilandje neergepoot. Ze hebben een mooie moskee gekregen, een prima school, overal in de straatjes waterkranen. Alle huisjes hebben electriciteit en schotelantennes. Ze leven van de veeteelt, de visvangst en schnabbelen wat mee in de toeristische sector. Sommige families stellen hun huizen open om toeristen te ontvangen en hun woning te laten bezichtigen. Ondertussen kunnen ze ook nog hun zelfgemaakte juwelen verkopen. In één van die grote huizen (groot omdat er heelder families wonen. De zonen blijven met hun vrouwen en kinderen in het ouderlijk huis wonen) zijn we karkadee gaan drinken en is Amro zijn onafscheidelijke waterpijp gaan roken.

De eigenaars van het huis hielden enkele kleine krokodilletjes van een soort die blijkbaar nog wel in de Nijl voorkomt als huisdier. Ik vond het maar weer een zielige bedoeling. Maar ja, ik heb me toch ook laten verleiden om er eentje in mijn armen te nemen…

         

          Paul heeft deze foto's moeten nemen.
          Hij durft zo'n diertjes niet vastnemen omdat hij, als gitarist,
          te bang is voor zijn vingers...

         

          Zie zijn onweerstaanbaar glimlachje...

Ik heb er enkele halssnoeren gekocht die ze vervaardigd hebben uit kamelenbotten.

We hebben wat door het dorpje gewandeld en iedereen leek er eigenlijk best tevreden en relax te wonen. De Nubiërs zijn zeer donker van huid aangezien ze oorspronkelijk van Oeganda en Saoedi-Arabië komen, ze hebben echter totaal geen negroïde trekken. Het zijn Arabisch sprekende moslims.

In ’t schooltje hebben we ons op de banken genesteld en heeft Amro Arabische les gegeven aan ’t bord. Heel geestig! Arabisch wordt in 23 landen gesproken, dat wil dus zeggen dat 280 miljoen mensen mekaar kunnen verstaan… Dat moet zalig zijn om u overal verstaanbaar te kunnen maken…

Hij legde uit dat de puntjes boven de letters zeer belangrijk zijn omdat ze van het teken een andere letter maken… Dus een puntje teveel of te weinig en een woord krijgt een heel andere betekenis.

Het grappige is dat heel de Westerse wereld en ook Azië in Arabische cijfers schrijven. Maar dat zijzelf wel gekozen hebben voor… Indische cijfers…

         

          Klaslokaal.

         

          Amro geeft les... 

           

          "Liliane" in 't Arabisch.
 
         
         
          De moskee aan de rand van het schoolplein.

        

         Zo leren de kinderen tellen...

          

         ... en zo leren ze lezen....

         

          Op de terugweg naar ons bootje.

         

          Niet alles is idyllisch.
          Denk vooral niet dat dit een onontwikkeld land is.

          Het "Old Cataract Hotel".
          Waar Agatha Christie zo dol op was!

Toen we terug naar ons cruiseschip vertrokken vaarden we tussen rotseilandjes en wuivende rietbossen met witte ibissen die er uitzagen als Japanse lettertekens in ‘t groen. Soms stond er op een klein eilandje een ezel - een nijlezel dus, want nijlpaarden zijn hier niet meer - en ik vroeg me af of ze die dan ’s avonds komen halen, of dat die door ’t ondiepe water naar hun stal waden. Ik had het best aan Amro kunnen vragen maar we waren ondertussen op het dak van de boot gaan zitten. Wij zaten daar met ons tweetjes hoog en droog en we voelden ons precies Cleopatra en Alexander de Grote die ceremoniëel de Nijl op gevaren werden.

Alhoewel die waarschijnlijk niet met hun poepen op een ijzeren dak zullen moeten zitten hebben en daar wel een paar Nubische slaven met waaierkes naast zullen gestaan hebben vermoed ik zo. Maar kom, ge kunt niet alles hebben. Dit was al fantastisch genoeg! Zo in de gouden avondzon over de Nijl zweven… Een goddelijke ervaring.

         
         
          In de avondzon...
 

Ondanks de liters water die we per dag drinken zijn we ’s avonds kompleet uitgedroogd. Ons haar voelt aan als stro. De hete wind droogt hier alles uit. We zitten hier pal op de Kreefstkeerkring en de zon staat hier in deze periode in het zenith. Op de middag lopen we hier schaduwloos rond maar we zweten totaal niet en de hitte is goed te verdragen. Maar we zijn wel elke avond kapot moe… Zo ook vanavond…

Voor aflevering 11 klik HIER!

11. Blote tetjes onder de minaretjes.

Vandaag mochten we eens uitslapen want we gingen heel de voormiddag rustig naar Esna varen om daar de tempel te bezoeken en toch was ik al om 4 uur wakker. Ben dan maar op ’t dek gaan zitten om de opkomende zon te begroeten. Het was er fris en heel winderig. Een t-shirt met lange mouwen was welkom. Ik heb er zalig op mijn eentje ztten genieten. Tegen zes uur waren Nathalie en Frank ook al uit de veren. We zijn het ondertussen allemaal zo gewend om vroeg op te staan dat we amper nog slapen ’s nachts. Dat is een van de nadelen van de cruise in de zomer te maken, dan moeten alle excursies heel vroeg in de ochtend gebeuren omdat het op de middag boven de 40° is. Maar het voordeel is dan weer dat er overal veel minder volk is, zowel op de boot als aan de momumenten, en daar weegt het nadeel van die hitte dan helemaal niet meer tegen op.

Onderweg naar Esna moesten we weer onder de brug door en daarvoor moest de boot zo laag mogelijk gemaakt worden. De zonnetenten van het bovendek moesten plat, de parasols afgebroken en niemand mocht nog rechtop staan. Heel grappige situatie. Ge kon met uw handen de onderkant van de brug aanraken toen we er onder door vaarden.

’t Was ook weer zalig om tijdens de lunch te varen. Als ge door ’t raam kijkt dan lijkt uw soepbord precies ter hoogte van het Nijlwater te drijven.

           

          De kade van Esna.

Na de middag legden we al aan maar het was nog te vroeg voor het bezoek aan de tempel. Dus heb ik me lekker stiekum in een hoekje teruggetrokken en heerlijk topless in de zon liggen suffen. Deze zonde heb ik dan ook nog bedreven in de schaduw van de drie minaretten die langs de kade in Esna staan. Als de moezzin in plaats van voor zijn gebedsoproepen een cassetje af te draaien nog zelf de moeite zou doen om op zijn minaret te klimmen om tot gebed op te roepen, hij zou pardoes een octaaf hoger zingen van ’t verschieten van wat hij allemaal op die cruiseboten zou zien liggen. Hij zou beseffen dat hij voor zijn 72 maagden niet persé naar de hemel moet gaan. Aan één cruiseschip zou hij genoeg hebben. Gesteld dat hij niet te kieskeurig zou zijn dat het echt allemaal maagden zijn natuurlijk. Maar kom, maagd zijn is toch maar iets vluchtigs, na 1 keer is de lol er af, dus zo belangrijk zal dat nu ook wel niet zijn.

                   

          De bank in Esna...

         

         Straatje.

De tempel van Esna lag in een 9 meter diepe put midden in ’t dorp. Althans zo lijkt het, want het is in feite het dorp, dat in de loop der tijden, boven op zandophopingen gebouwd is. Joost mag weten wat er hier nog allemaal voor indrukwekkende oudheden diep onder de huizen bedolven zitten…

          De tempel met daarnaast het veel hoger gelegen dorp.

Op het plafond van de tempel stonden de sterrenbeelden van de dierenriem afgebeeld. De Egyptenaren waren hier blijkbaar de uitvinders van. En wie stond daar ook in volle gewicht tussen geschilderd? Onze goeïge lieve Tawaret! De nijlpaard-vruchtbaarheidsgodin. Het is toch zo’n gemoedelijk beest met haar dikke buik, hangborsten en paardentanden...

         

          Tawaret.

         

          Plafond met de dierenriem.
          Uiterst links zie je de schorpioen en de weegschaal.

         

          De ram.

         

          De boogschutter.

Er was niet echt veel overgebleven van de tempel. Amper 1 zaal. Maar elke zuil stond nog vol kleurige hiërogliefen. Geen plaatsje op ’t plafond of op de muren was leeg. We kwamen er weer ogen te kort om alles te bewonderen en proberen er een klein deel van te begrijpen. De tekeningetjes zijn ook zo grappig. Bavianen, visjes, uilen, vrouwen die bevallen, valken, koeien, ibissen,…

         

          Prachtig basreliëf met nog een beetje van de natuurlijke kleuren.

         

          Zo werden de verslagen vijanden afgebeeld.
          Heelder volkstammen die  - netjes per etnische afkomst geordend -
          door de farao himself aan hun haardos omhoog gehouden werden.
          Mannen...

         

          Kleding voor buikdanseressen.

         

          Kleermaker in zijn atelier.

         

          De moskee en enkele prachtige huizen aan de kade.

Terug aan boord tijdens de afternoon-tea (met oliebolletjes en diverse gebakjes druipend van de honing…) zaten we met ons zessen na te genieten van al wat we al gezien hadden. We gleden door de nauwe sluis te Esna en realiseerden ons dat we aan het laatste traject van de cruise begonnen. Tegen de avond zouden we terug in Luxor zijn. Gelukkig hebben we daar morgen nog twee belangrijke tempelbezoeken te goed.

         

          Paul en Frank aan de afternoon-tea.

           

          De afvaart uit Esna.

Het was de verklede avond aan boord, maar dat is nu niet direkt onze “cup of tea”. Van Carnaval in Aalst zie ik de lol al niet in, laat staan van als farao in Luxor te gaan rondhuppelen. Ik had me natuurlijk wel kunnen verkleden als gewone Egyptenaar… Als tsjoektjoek, volgehangen met 10 sjaals, 30 bladwijzers en 1 godenbeeldje in mijn hand.

Daarnet toen we de kajuit binnenstapten ben ik me een aap geschrokken. Elke avond liggen de propere handdoeken op het bed geboetseerd in de vorm van een dier. Soms een stel zwanen, soms een vis,... Ze gebruiken voor hun handdoekkunstwerkjes ook kleding of accessoires die ze in uw kamer vinden. Zo hebben ze eens een krokodil gemaakt die mijn reisgids in haar bek hield. Maar deze keer hadden ze op het bed van Paul een mens gemaakt! Een handdoek in een bol gedraaid als kop, en dan rond het kopkussen een t-shirt van hem gedrapeerd. Griezelig gewoon! 

         

          "De Mens". 't Is in feite zelfs meer een mummie...

En te bedenken dat wij op avontuurlijke rondreizen elke avond zelf “De Mens” maken...
Uit veiligheidsoverwegingen - zodat niemand het zou wagen om onze kamer te doorsnuffelen terwijl we aan 't avondmaal zitten - stoppen we onze fototas en mijn laptop onder het beddegoed en boetseren we zo de vorm van een slapende mens… (We belanden tijdens zo'n reizen 's avonds regelmatig in hotelkamers waar  deuren noch  ramen op slot kunnen... Dus zijn enige veiligheidsmaatregelen niet overbodig...)
En op avonden dat we echt in form en heel creatief zijn maken we zelfs "De Zieke Mens". We laten dan naast onze schepping ook nog wat vuile zakdoeken, een thermometer en doosje pillen rondslingeren...
God weet hoeveel kamerjongens wij al de schrik van hun leven bezorgd hebben met onze "Mens"...

         

          Hier ziet ge ons bezig, 2 jaar geleden, in Ouarzazate, Marokko.

         

         Een heerlijke tekening van onze Belgische striptekenaar Quirit!

(Ik had Quirit toestemming gevraagd om een tekening van hem in mijn reisverhaal te gebruiken en ik heb er maar liefst drie van hem toegezonden gekregen! Dus er staan er jullie nog twee leuke te wachten bij de volgende afleveringen van 't reisverhaal! Nogmaals bedankt Quirit!)

Voor aflevering 12 klik HIER!

12. De kortste weg naar de hemel en de ontdekking van het ontstaan van het jodelen.

Woensdag, 13 juni 2007. Crown Jewel - Luxor. 

         

Na ’t ontbijt in alle vroegte de tempel van Luxor gaan bekijken. Heerlijk! We waren er bijna alleen! Het was zalig om daar met ons zeven rond te wandelen. Bovenop het tempeldak was in recentere tijden een moskee gebouwd. Heel grappig, nu de tempel helemaal uitgegraven is hangt daarboven ergens een moskee, met een voordeur die wel 10 meter boven de grond in de lucht uitkomt! Daar komt ge letterlijk recht van de moskee in de hemel terecht. Misschien wel even met een omweg van 10 meter loodrecht naar beneden, en een gebroken nek, maar daarna zult ge zeker het hiernamaals bereikt hebben.

         

          De hangende moskee.

         
 

De tempel is echt indrukwekkend met zijn eindeloos aantal zuilen. De kronen stellen ofwel een gesloten papyrusbloem voor, ofwel een open lotus. De symbolen van Opper- en Neder-Egypte, waar de farao’s door de eeuwen heen flink hun best hebben voor moeten doen om die twee samen te houden. Een soort Vlaanderen en Wallonië toestand dus.

Sommige zuilen staan wel heel dicht op mekaar. Er zijn gangen waar ze amper drie meter uit elkaar staan. Er werd destijds niet op een steentje meer of minder gekeken…

Voor mijn geestesoog zag ik zich 't volgende tafereel al weer afspelen :

“Snofroe, de farao zou hier nog graag een extra gangetje hebben…”

“Moetemonet ik heb thuis nog wat steentjes liggen waar ik toch niks mee doe, die kunnen we daar eventueel voor gebruiken… Die zijn nog afkomstig van een of andere oude tempel ten tijde van de Eerste Dynastie, dus daar doet toch geen mens nog iets mee, die kunnen we best recycleren.”

“Wel ja Snofroe, das goed, dan lossen we dat zo op, dan ligt die oude rommel ook niet meer in de weg op uw erf.”

“Moetemonet hoe breed zou de farao dat gangeske graag hebben? ’t Is maar dat ik dan eens kan uitkijken naar dakbalken. Ik heb er nog een paar liggen, maar dat zijn nogal korte…”

“Pfff Snofroe, nu vraagt ge daar iets…. Als hij er maar door kan zal ’t wel goed zijn zeker? Volgens mij is ’t toch maar gewoon een gangeske om de vuilbak langs buiten te zetten. Maar pas op, ge kent hem hé, hij wil alles netjes in spiegelbeeld hebben. Dus als ge graag van uwe oude rommel van af wilt, zie dan wel dat ge genoeg meebrengt om aan de overkant een identiek gangeske te kunnen bouwen anders gaat hij ambetant worden. En als er nog namen van oude farao’s op uw recyclage-zuilen staan, beitelt die er dan eerst uit hé, want daar kan hij ook zeer lastig over doen…”

Op vele plaatsen in de tempel zijn nog de sporen te zien uit de Christelijke en Romeinse periode. Destijds werden sommige zalen omgevormd tot kerken. De hiërogliefen werden bepleisterd en daarop werden Christelijke taferelen geschilderd. Vooraan werd een altaar geplaatst. En klaar was de kerk, en vergeten de farao.

         

          De fresco's van de Christelijke kerk zijn (linksboven) nog steeds zichtbaar...

         

         Ook de Romeinen hebben  hun deel vergeten naar het containerpark te brengen.

         

Op vele reliëfs kwam de vruchtbaarheidsgod Min weer voor. Zoals altijd met maar 1 arm en 1 been maar met een indrukwekkende piemel. (Zijn dramatische geschiedenis heb ik een paar reisverhalen geleden al verteld.)
Op deze afbeeldingen kwamen er zelfs druppeltjes uit de penis gevallen! En onder die druppeltjes waren dan ook nog zaadcellen getekend! Wat het vermoeden doet rijzen dat de oude Egyptenaren iets microscoop-achtigs moeten gekend hebben. Hoe zouden ze anders kunnen weten hoe zo’n sperma-dikkopje eruit ziet?… Iemand ving het sperma op in een potje... Godweet wat was de bedoeling hiervan... Mijn fantasie schoot weer alle kanten uit...

           

          

Lieve mannelijke lezers van me... Stel u voor dat ze destijds al piemel-onderzoeken deden... En dat met hun primitieve middelen... Ik denk dat het jodelen niet in Zwitserland is uitgevonden...

De sfinxenlaan is ook heel grappig, ze was oorspronkelijk wel 4,5 kilometer lang en liep helemaal tot in Karnak. Maar aangezien ze ook in de loop der eeuwen door het oprukkende zand bedolven raakte is er maar weinig van over gebleven. De mensen hebben hun woningen onwetend bovenop de sfinxenlaan gebouwd. In sommige huizen steekt dus in de keuken of de badkamer een sfinxenkop uit de vloer. Handig om uw rol wc-papier op te zetten, voor ’t geval ze dat hier zouden gebruiken natuurlijk.

Binnenkort gaan ze al de bewoners van de huizen hier in de buurt nieuwe woningen aanbieden om de sfinxenlaan helemaal te kunnen opgraven.

Ze zijn hier wel heel goed in mensen verplaatsen… Zie maar wat ze met de Nubische dorpen gedaan hebben die anders nu op de bodem van ’t Nassermeer zouden liggen.

         

          De sfinxenlaan die doorliep van Luxor tot Karnak...

         

          Met dank aan Quirit om weer een van zijn tekeningen te mogen gebruiken!

Voor aflevering 13 klik HIER!

           

         

         

Wat ook interessant was : hier kunt ge nog een stuk van een van de hellingen  waarmee ze de stenen voor het bovenste deel van de muren naar boven gesleurd hebben bekijken. Die hellingen waren destijds kilometers lang om die loodzware stenen tot op die grote hoogte te kunnen slepen. En die “bergen” moesten na voltooïng van de werken natuurlijk terug “opgeruimd” worden. Nijver volkje wel, die oude Egyptenaren, en dat in die hitte…

         

          Maar hier is de opruimploeg een beetje slordig geweest....
          Hier ligt nog een klein deeltje van de helling.

De meest imposante zaken aan deze tempel vond ik de dakbalken. En de prachtige gekleurde tekeningen die daarop bewaard waren! Heel hoog in de zalen bevonden zich ook nog de ramen! Met een soort tralies uit steen gehouwen! Prachtig! Ik veronderstel dat die vooral voor verkoeling en verluchting moesten zorgen want ze zijn zo hoog dat ge er toch niet door kon kijken. Ik dacht zelfs eerst dat het recente restauraties waren, maar nee, die "tralies" bleken ook echt eeuwenoud...

         

         

         

Vlak bij het Heilig Meer staat een standbeeld van een scarabee. De legende wil dat als ge er drie keer rondwandelt ge geld krijgt, vijf maal brengt u geluk, zeven keer wandelen een huwelijk en negen keer veel kindjes. Aangezien ik veronderstelde dat we alvast toch al alle zes geïnteresseerd zouden zijn in een uitbreiding van ons reisbudget heb ik dan maar voorgesteld om met zijn allen 3 keer rond dat beeld te huppelen. In polonaise stijl. De jongskes van ons groepke keken eerst wat bevreemd, maar al rap deden ze mee. Voor deze heerlijk hilarische scène heb ik Amro als cameraman aangesteld. Die is altijd voor een grap te vinden. (Hij heeft dagen aan een stuk een hoop mensen wijsgemaakt dat hij drie vrouwen heeft, een Egyptische, een Belgische en een Hollandse. Ze waren er allemaal ingelopen totdat hij het bij mij ook probeerde, en dat mislukte natuurlijk. Ah ja, alsof zo’n intelligente kerel zo stom gaat zijn om zich de miserie van drie vrouwen op de nek te halen! )

De tempelwachters stonden argwanend op ons knotsgekke dansje toe te kijken - die hun niveau van zin voor humor lag duidelijk iets minder hoog - maar ze hebben toch niet ingegrepen en ons lekker verder laten dollen.

          De sokkel met de scarabee.

Amro leidde ons naar een muur waarop we konden zien hoe er destijds gerekend werd. Echte optelsommen die we perfect konden begrijpen. De muur bleek een uitgebreide boekhouding te bevatten van hoeveel kado’s de farao gekregen had.
Zodat hij wist wat hij de volgende keer zelf als kado's moest geven misschien?...

         

Zie 't ge u al bezig op uw verjaardag? Allemaal krasjes en aantekeningen zettend op uw eetkamerbehang?

Tante Rosa : 1 boeket bloemen (duur) en een leesboek over planten (goedkoop)
Tante Jozefien : 1 theepot (zie Solden-reclamefolder van Kruidvat : 19 euro. En géén bos bloemen dit jaar!)
Nonkel Arthur : 2 leesboeken (één dure, en volgens mij één tweedehandse, maar daar ben ik nog niet 100% zeker van... Straks eens goed zien of er geen kruimels tussen de bladzijden zitten.) 
Jeanneke : een geborduurde blauwe bloes (lelijk)
Marcel : fles wijn (Aldi!!!)
Neef Leon : het boek over de Provence dat ik hem drie jaar geleden zelf voor zijn Nieuwjaar gegeven heb!!! (Opzij leggen en niet vergeten het hem over drie jaar als hij 85 wordt terug te geven.)
Tante Trees : handtasje (denkelijk van kunstleder. Later eens grondig bekijken.)
Nicht Constance : Boek "Huishouden voor Dummies"  (zou ze daar een bijbedoeling mee hebben?)
Bomma : zelfgebreide sokken (van die prikkende)
Bompa : slof sigaretten (zijn eigen merk. En hij heeft longkanker...)
Juliette : een fles Elixir d'Anvers (wat ik niet lust, maar zij des te liever)
Grootoom Lucien : een Play Station (ocharme, nu is hij helemaal dement aan 't worden. Zal volgend jaar niet meer nodig zijn om er een kado voor te kopen denk ik. Kosten op sterfhuis.)
Madame de Kaesteecker : zilveren kandelaar (goed opletten dat ik die volgend jaar op de kast zet als ze langs komt!!! Zéker niet vergeten. Anders dikke ambras!)
de poetsvrouw : een set zeemvellen (Slecht teken? Zou ze 't weeral willen opgeven?... Alvast naar andere poetsvrouw uitkijken.)
Buurman Frans : een koptelefoon (raar, want hij wist maar al te goed dat ik er al een had... Duidelijk weer een kado met een bijbedoeling. Maar welke?)
Tante Germaine : een "sierstuk" in de vorm van een obelisk (Een dildo pedoemme!!! Die moet ze zelf gekregen hebben en niet geweten hebben waarvoor die diende. Kan toch niet anders? Of wel???... Uitpluizen.)

                  

           

          En ook hier staat madam weeral in 't klein aan de voeten van de farao.
          't Zou bij mij niet waar geweest zijn...

Voor aflevering 14 klik HIER!

14. Eindelijk! Het geheim van de pyramiden ontsluierd!
Woensdag, 13 juni 2007. Crown Jewel - Luxor. 

         

          Een prachtige kop. Ik bedoel dus wel de middelste.

Op Karnak raakt ge niet uitgekeken... Het is oprecht indrukwekkend tot wat die oude Egyptenaren in staat waren. Zeker als ge bedenkt dat ze ’t wiel nog niet uitgevonden hadden en dat ze niet over gesofisticeerde apparatuur beschikten om alles te berekenen. Om over de uren mankracht nog te zwijgen. Er is lange tijd gedacht dat alles hier gebouwd was door slaven. Maar dat blijkt niet het geval geweest te zijn. Het waren gewone werklieden die betaald werden. Weliswaar niet met geld, want dat bestond toen nog niet. De mensen werden uitbetaald in goederen of diensten. Ze kregen in ruil voor hun werk voedsel, olie, stoffen, vee,… Een soort ruilhandel dus. Misschien vandaar dat Egyptenaren nu nog altijd zo graag hun zenuwslopende systeem van afdingen in stand houden?

Ik hoorde de gesprekken tussen een veehouder en een boer “uit de jaren stillekes” al levendig door mijn hoofd klinken :

“Dag Janamoe, schoon weer vandaag hé? Alles goed met de vrouwkes?”

“Bwa Mesjmejs, dat gaat, dat gaat…. Alhoewel… ik heb wel veel last met die vierde, die komt niet overeen met de drie andere. Dat is eigenlijk een miskoop geweest. Ik had die geruild tegen een suikerrietjeveldje en achteraf bezien had ik veel minder werk met dat veldje dan met die vierde vrouw… En ik had daar veel meer opbrengst van ook. Want ze is nog altijd niet zwanger…”

“Tja, vrouwen!... Ik ben gestopt met drie. Ik wil er zelfs geen vierde meer. Maar waar ik eigenlijk voor langs kwam Janamoe… Ik ben geïnteresseerd om de opbrengst van uw bonenveldje te ruilen tegen een paar kamelen.”

“Ja, ik verwacht een redelijke oogst Mesjwesj, de Nijl heeft vrij hoog gestaan dit jaar dus ik ga u gemakkelijk 100 zakken bonen kunnen leveren.”

“OK. 100 zakken voor 7 kamelen.”

“Oei Mesjwesj! Wat zegt ge nu?!! Het wordt een goeie oogst, een héél goeie zelfs! Het zullen gegarandeerd heel dikke bonen zijn, die zijn dus zeker 30 kamelen waard!”

“Maar allez, Janamoe! Denk eens na! Van die 7 kamelen zijn er twee zwanger! Dus ge krijgt in feite 9 kamelen!”

“Jaja, maar die kamelen zijn nog niet geboren hé!”

“Uw bonen ook niet hé! En ik moet mijn kamelen ondertussen nog voederen alvorens ik ze met u kan ruilen dus dat kost mij ook nog veel aan groenvoer. Maar kom ik zal redelijk zijn. Ik maak er 10 kamelen van!”

“10 kamelen is goed voor mij, maar die twee zwangere zitten er dan wel zeker bij hé? En dan geef ik u 50 zakken bonen.”

“Nee, ik heb echt 100 zakken nodig. Weet ge, ik zal er nóg een extra kameel bij doen. Die is wel kreupel, maar die is nog goed genoeg om in de soep te draaien.”

“Soepvlees is veel goedkoper als vrachtkamelen hé Mesjwesj! Ge moet mij niet proberen in de doeken te doen. Ik leef al wel langer dan sinds de laatste regenbui hé makker!”

“Oh, ik dacht dat gij nog geen 30 jaar waart Janamoe?”

“Jawèl Mesjwesj! Ik ben al bijna 35, en ’t heeft in mijn leven al drie keer geregend!”

“Soit. Wat denkt ge van 15 kamelen voor 100 zakken?”

“Maar zit die soepkameel daar dan bij?”

“OK. 15 kamelen én de soepkameel er bovenop.”

“Goed. Dan krijgt gij 70 zakken bonen.”

“Zeg Janamoe, laat ons nu eens ernstig blijven. 70 zakken bonen is te weinig. Daar krijg ik mijn 3 vrouwen en 24 kinderen niet mee gevoed. Als ik er nog 2 vette ossen bij doe, krijg ik dan mijn 100 zakken?”

“Hm, hoeveel wegen die ossen?”

“Minstens zoveel als al uw bonen! Ge zou er een heel goede zaak aan doen. Trouwens ik heb die twee ossen gekregen in ruil voor een kudde van 40 schapen! Dus dan weet ge al genoeg hoeveel die waard zijn!”

“Drie ossen!”

“Nee drie kan niet. Twee ossen. Waarvan er ene zwanger is.”

“Gij niet hé Mesjwesj! Ossen kunnen niet zwanger zijn!”

“Ja maar één van mijn ossen is zó dik dat ’t wel lijkt of hij zwanger is!”

“Dat telt niet.”

“OK, 15 kamelen, waaronder die twee zwangere, de soepkameel, de dunne os en de vette os in ruil voor 80 zakken bonen.”

“Nee! Ik heb nooit gesproken over een dúnne os! Ik heb gesproken over een dikke os en een héél dikke os!”

“Ja, allez, ik geloof u. 85 zakken dan.”

“Dat is goed. Gij geeft mij bij de oogst 85 zakken bonen en ik breng u dan 15 kamelen, waaronder twee zwangere, en de soepkameel en mijn twee ossen.”

“Ik wil die ossen wel als voorschot, dan kan ik die al gebruiken om mijn maïsveld mee om te ploegen.”

“Ja, das een goeie deal. ’t Is wel warm vandaag hé Janamoe? Zullen we ons wat in de schaduw zetten en een waterpijpke roken?”

“Goed idee Mesjwesj, ik zal een potteke thee zetten want voor vandaag hebben we nu wel genoeg gewerkt.”

(Begrijpt ge nu waarom ik het haat om in Egypte souvenierkes te moeten kopen?.... )
 

Daarna kregen we een uur tijd om op ons eentje door de ruïnes te dwalen. Frank en ik kwamen mekaar regelmatig tegen, en over dit feit waren we het volmondig eens : deze tempel was echt groot genoeg voor ons!

         

         

          Een obelisk waar blijkbaar weer een accidentje mee gebeurd was...

En de toerist... hij slaagt er toch altijd weer in om zichzelf belachelijk te laten maken...
Overal staan tempelwachters u op te wachten om op een onbewaakt moment toe te slaan. Ze verschijnen plots uit nisjes of van achter beelden en lokken u mee. Ze maken u wijs dat ze u iets héél speciaals gaan laten zien, dat de gids u zéker en vast nog niet getoond heeft! Iets dat ge nog nóóit van heel uw leven gezien hebt! Waar al die miljoenen vorige toeristen argeloos aan voorbij gelopen zijn en dat gij zonder hun hulp ook zou mislopen...
De eerste dag van uw Nijlcruise trapt ge natuurlijk argeloos in die val. Ze tronen u mee naar... juist niks, en eens ge hen een paar passen gevolgd zijt vragen ze centen.
Ge denkt van uzelf :  "Ik ben geen ezel. Dus dat gaat me geen tweede keer gebeuren!"
Vier (ja, 4!!!)  keer is 't deze reis al gebeurd! Het overkomt u gewoon voor ge door hebt wat er aan de hand is. Dus hier in Luxor was 't weer prijs.

Eentje lokt me mee, Paul komt zijn argeloos schaap redden, opeens staan er vier rond u waarvan éne uw camera grijpt, de anderen gelijktijdig hun tulband afdoen en die, plof, op uw kop zetten, terwijl die ene een foto neemt.
Een foto die vanzelfsprekend mislukt want ge staat krampachtig die tulbanden terug op die mannen hun kop te foeffelen om toch maar weer niet te moeten betalen. Pffffffffft.
En ja, op de duur dan denkt ge, och laat ze die foto maar ineens goed nemen, afdokken moeten we toch, en dan hebben we tenminste nog iets geestigs om later tussen 't reisverhaal te plakken. En aldus geschiedde.

         

         Als "Piet en Petra Snot" in Luxor.

         

          En hier komt de waarheid te voorschijn!
          Ze werden gebouwd met kranen!!! Voorhistorische kranen!!!

De tempel is zo mooi, ge geraakt er niet op uitgekeken! Zoveel indrukwekkende zuilen, zo’n hoogte, die versieringen, de sfinxenlaan, de grote beelden… Het maakte op ons allen veel meer indruk dan Aboe Simbel. Ik had er best een hele dag kunnen rondhangen…dacht ik… tot we terug aan de ingang kwamen… en een oneindige massa volk op ons af zagen stevenen! Op de parking stonden plots een hondertal touringcars en daar stroomden allemaal toeristen uit richting tempelingang. Bangelijk gewoon!

Amro vertelde ons later dat hier in ’t hoogseizoen dagelijks om 11 uur 500 autobussen in konvooi aankomen van mensen die hun vakantie aan de Rode Zee doorbrengen en dan een ééndags-excursie maken om hier wat cultuur te komen opsnuiven. Efkes rap Luxor, Karnak, de Vallei der Koningen “doen” en dan weer die 4 uur terug rijden naar het strandhotel. Vandaar dus dat wij de tempels zo vroeg hadden moeten bezoeken om heel die kuddes voor te zijn. Toch weer heel slim gezien van onze Amro.

           

           Het begin van een beangstigende invasie...
 

Na de lunch aan boord hadden we vrije tijd ofwel konden we met een koets door Luxor gaan rijden. We hebben voor de rust gekozen. Lekker zonnen aan ’t zwembadje. Ik had echt zin om in de Nijl te springen, die ziet er heel proper uit. Wat niet prettig is is het lawaai van de machines van de boten die hier liggen. Heel de lucht davert en trilt van alle koelinstallaties die op volle kracht staan draaien. Het ruikt hier ook niet fris door al die generatoren.

         

          En honger dat ge van al die oude stenen krijgt!!!

         

         Frank en ik, dolblij dat we nu eens iets écht héél groot gezien hebben!

         

          Een afternoon-tea mag best een paar uur duren...

         

          De "Crown Jewel" aan de kade van Luxor.
          Voor een goed begrip : ik bedoel dus wel de boot nietwaar.
         
In de vooravond zijn we op zoek gegaan naar een boekwinkeltje om de litho’s van David Roberts die ik nog mankeerde te zoeken. Ze hebben ze hier zelfs op postkaartformaat. Ik heb er ook een prachtig boek van gevonden. Zalig, een boekwinkelke waar ge een uur in moogt rond snuisteren, uitleg vraagt en krijgt, niet geambeteerd wordt en waar alles een vaste prijs heeft… Ik had het leeg kunnen kopen van puur genot.

’s Avonds was het onze laatste maaltijd samen. Onze twee honeymooners, Liesbeth en Wim, vertrekken morgen al heel vroeg naar Caïro. Maar ze kregen eerst nog wel een taart aangeboden. En een liedje. En een dansje… Ocharme.

         

          Ze waren er zelf niet zo gelukkig mee...

         

          ... het publiek daarentegen...

We moesten ook afscheid nemen van onze schitterende gids Amro. Zonder hem had het een heel stuk minder leuk geweest. Zeker weten. De meeste mensen zeggen over een Nijlcruise : “Na drie tempels ben je ’t beu, dan heb je ’t wel gezien.” Maar geen van ons 6 denkt er zo over. Wij hadden er met liefde en plezier nog een paar meer willen bezoeken. We hadden de trip eigenlijk kompleet opnieuw willen maken.

         
         
          Amro met zijn onafscheidelijke waterpijp.

Gelukkig wacht ons nog een dag relaxen in Luxor, en daarna 10 rustige dagen om visjes te fotograferen in Sharm El Sjeikh.

         
         En Quirit bezorgde me weer deze heerlijke tekening! Dank u wel!!!

Voor aflevering 15 klik HIER!

15. De zwaarbeladen karavaan trekt verder...
Donderdag, 14 juni 2007. Hotel Club Fanara, Sharm El Sjeikh.
 

Alhoewel onze vlucht naar Sharm El Sjeikh pas om 23 uur vertrekt mogen we toch nog heel de dag onze kajuit houden en krijgen we ook nog alle maaltijden. Wat een ongelofelijke service! We moeten er zelfs niet voor bijbetalen, het werd ons met de glimlach door de manager aangeboden. Ik heb het al heel anders geweten! Waar ge het hotel onherroepelijk op de middag moest verlaten hoewel uw vlucht pas ’s avonds was. En dan zit ge daar met heel uw privé-tjoektjoekerij op straat.

Dus dankzij die geweldige service van Magic Life hadden wij een heerlijk rustige extra dag aan boord en in Luxor.

         

’s Ochtends een beetje ingepakt en in de zon aan dek gelegen. De namiddag had ik felle hoofdpijn, ben ik in bed gekropen en als een blok in slaap gevallen tot aan de afternoon-tea.

Gezellig met Frank en Nathalie onze laatste "plakkekoekskes" zitten verorberen met zicht op de rede van Luxor. Hun trein vertrekt ook pas vanavond. Zalig om op zo'n mooie plek met toffe mensen te kunnen zitten nagenieten van alles wat we gezien hebben. En dan maakten we ons klaar voor onze laatste wandeling door Luxor.

         

         

         Ja, een beetje reclame maken voor Magic Life mag wel.
         Die mensen hebben ons heel goed verzorgd!

         

          Het plein naast de ruïnes van de tempel van Luxor.

         
 

          "De Mottige Moskee".
          Geef toe, 't zou geen slechte titel zijn voor een album van Suske en Wiske.

Ik had een week geleden in de souk een “winkeltje” gezien waar ze op een uiterst prettig gestoorde manier beeldjes verkochten. Toen was er geen tijd, maar vanavond zijn we er eens op af gegaan. Het is een van de geestigste "handelszaken" die ik al ooit gezien heb! Gesteld dat het winkeltje een raam had gehad ik had er de naam “ Antiekzaak : Twaalf op de Schaal van Richter” op gekalkt.

Alle beelden lagen kriskras door, op en onder mekaar, op schragen en op de grond of gewoon op straat. Zo vuil en stoffig alsof er net drie stofzakken over uitgeschud waren. Ge kon onmogelijk een beeldje onder uit de hoop vissen want al die godjes hun armen en benen staken door mekaar. Er stond een Anubisbeeld van meer dan een meter groot dat niet meer te hekennen was omdat er aan zijn lange hondensnuit krokodillen en andere dingen hingen. Als ge één ding aanraakte begon alles te schuiven. De jongen van de barak wriemelde er handig, maar niet bepaald zachtzinnig, de beeldjes die ik zag zitten onderuit en begon me dan te overtuigen dat ze oprecht mooi waren, alleen een beetje vuil. Hij toverde dan de vieste vod uit van heel Egypte (volgens mij was dat de enige antiquiteit in zijn zaak) uit zijn zak en begon die dingen op te wrijven.

          

         

Vanzelfsprekend beweerde hij bij elke beeldje dat het basalt was en zéker geen zwart geverfd gips. Ik wreef er eens met een natte hand over en ineens zagen we allebei zo zwart als schoonsteenvegers. Gelukkig was hij al met een waterfles in de weer om een beeld op te kuisen zodat ik mezelf maar mee heb laten afspoelen. Maar de “basalt” was van zo’n goede kwaliteit dat hij blijkbaar enkel met “thinner” of aceton van mijn vingers zou gaan. Het bewuste voddeke dat me vriendelijk als handdoek werd aangeboden heb ik maar afgewimpeld...
Alles was er zo nep als hun cassetterecorder : een "Panasoniac", of zoiets. Een paar kramen verder hadden ze een "Panasanioc".

         

          Deze namaak Panasonic was zelfs een "Pianosonics" geworden...
          Ja, een naam is altijd nog voor verbetering vatbaar...

         

         
Er zaten tussen zijn rommel een paar leuke copietjes van ingewandenkruikjes die vroeger in de faraograven stonden, maar op geen enkel van de potjes bleek het dekseltje te passen. Op de duur hebben we ’t gewoon opgegeven. Het was een uiterst charmante rommelhoop maar er was echt niks zinnigs uit te halen op een uur tijd. Misschien zou er na een dag wroeten, graven en nog pingelen wel iets leuks en echt plezant  uit kunnen komen maar zoveel tijd en goesting hadden we nu ook weer niet.

         

          En heel die straat bestond uit deze zogenaamde "antiquairs"...
 

We zijn dan nog even in ’t boekwinkeltje waar ik mijn hart verloren heb binnengezeild. Een heus winkeltje met een deur en met ramen, waar de goederen onbeschadigd, hooguit een beetje bestoft, netjes naast mekaar liggen!!! Wat een verademing. En toen was het tijd om naar de boot te gaan voor het laatste diner.

’s Morgens waren we echter allebei verliefd geworden op het zotste postuurke van Egypte. Het is een leeuwenkopke van de god Sekhmet. De leeuw heeft boven op zijn kop een zonneschijf en een slang. Maar diegene die het gemaakt heeft was niet direkt de meest getalenteerde beeldhouwer... De leeuw grijnst en ziet scheel, de zonneschijf staat niet helemaal recht en de slang helt over naar links. Het geeft het totaal een hoogst grappig en lief uitzicht. Het is echt een godje uit Junglebook of uit Shrek. We hadden dit beeld nogal in winkeltjes gezien maar nog nooit zo’n scheef gebakken exemplaar als dit. Dus deze schele leeuw en geen ander zou en moest het worden...
 

Stel u de situatie voor dat ge in een winkel moet gaan pingelen voor het meest mislukte beeld dat ze in huis hebben...
De man prijst u dan veel sjiekere exemplaren aan, maar ge blijft bij uw schele leeuw. Ge ziet die  kerel dan redeneren alsof er tekstballonnekes boven zijn hoofd hangen : “Ofwel zijn ze zot, ofwel hebben ze totaal geen esthetisch gevoel, ofwel... is dit beeld veel meer waard dan ik zelf besef… Het zal wel het laatste zijn! Dus ik zal maar een goed schepke bij mijn prijs bij doen voor alle zekerheid.”

Enfin, we zijn dus met ons “Clarence” (de schele leeuw uit Daktari) buitengegaan voor 10 euro of zoiets. Maar ja, onze God Clarence is dan ook een echt pièce unique. Zo’n schatje staat zelfs niet in ’t Museum van Caïro of in ’t Louvre. Zo’n schots en scheef geval vind ge echt nergens meer. God Clarence heeft bovendien dan ook nog een heel guitige glimlach. Heel wat anders dan al die kwaaie farao’s, Horussen en Anubissen. Ja, we konden met ons puur en onvervalst stukske kompleet mislukt handwerk oprecht gelukkig Luxor verlaten.

          

          Sekhmet, oftwel "God Clarence, de Schele Leeuw"
 

Nadat we al onze rommel - die buiten onze bagage ondertussen ook al bestaat uit 10 sjaals, 30 bladwijzers, ons loodzwaar lachend nijlpaard, God Clarence, een olifant, een boek en een stapel litho’s van David Roberts op groot formaat, - hadden ingepakt, dachten we reisvaardig te zijn. Tot ons oog viel op de grote koker waarin de twee papyrussen zaten... Onze kajuit zag er op dat moment ook uit als "Twaalf op de Schaal van Richter". Na het laatste avondmaal kon dan heel onze persoonlijke karavaan ingeladen worden in een taxi om naar de luchthaven te vertrekken.

Ik had in feite toch beter een echte kameel gekocht om al de zooi te verslepen...

         

          Afscheid van de manager en de cruise-director.

We hebben echt heel veel geluk gehad met deze cruise. Een kleine en leuke groep mensen, een schitterende gids, een boot met maar een derde van zijn bezetting, en niemand die ziek geworden is… Ik zou het onmiddellijk nog eens willen overdoen en ik was niet de enige die er zo over dacht.

Exact op tijd werden we opgehaald en met een taxi naar de luchthaven gevoerd. En een drie uurtjes later landen we op de spiksplinternieuwe luchthaven van Sharm El Sjeikh!

         

          Ze blinkt nog en ruikt naar nieuw!

         

         Het welkomstdrankje in Hotel Club Fanara.
         Ge ziet het Paul al denken :
         "Als de kamer zo goed gaat zijn als deze rijkelijke zetel..."

Om drie uur 's nachts werden naar onze - speciaal aangevraagde - "rustige, afgelegen, stille" kamer geleid om aan het relax-gedeelte van onze reis te beginnen...
Maar dat wordt nog een ander verhaal. Voor de volgende aflevering dus...

Voor aflevering 16 klik HIER!

16. Halfversteven beeldhouwwerk.

Vrijdag, 15 juni 2007.

Hotel Club Fanara, Sharm El Sjeikh.

Na een zeer efficiënt vluchtje van 3 kwartier stonden we in Sharm El Sjeikh in de gloednieuwe luchthaven. De taxi stond ons al op te wachten. Sharm verandert met de week. Alles wordt volgebouwd met casino’s, hotels en shoppingmalls.
Om half twee waren we al op het schiereiland Ras Mohammed in ons hotel. Deze keer zelfs in het hotel dat we geboekt hadden. O wonder. Vorige keer was dat ietwat anders…

Het eerste wat we in de receptie te zien kregen was een Paris Hilton-achtig wicht met met een rokje ter breedte van een broeksriem waar haar onderbroek onderuit piepte. Als dat het publiek hier gaat zijn… Maar ja, Sharm wil zich ontpoppen tot party-bestemming. Iets à la Ibiza of Las Vegas. Een heel trieste evolutie voor de mensen die naar hier komen voor het onderwater-natuurschoon en de rust die daar normaal bij hoort…

Ondanks het feit dat we twee keer per mail en aan de telefoon gevraagd hadden om een rustige kamer te krijgen hadden ze niet beter gevonden dan ons te herbergen op 20 meter van de discotheek en op 10 meter van de technische ruimte van het hotel waar ze zich bezig hielden met het in stukken slijpen van de metalen bedden… Om gek van te worden. Dus vanmorgen hebben we eerst geprobeerd om van de roomboy te weten te komen welke andere kamers er nog vrij waren. Maar dat was hopeloos. Hij liep langs enkele kamerdeuren, wees er naar, en riep telkens “Bimbel. Bimbel. Bimbel!”. Ik stond zeer verbaasd naar zijn pantomime te kijken, keek eens schuin naar Paul en die vertaalde het direkt voor mij :

“Schat, de mens bedoelt ‘people’, hij tracht ons duidelijk te maken dat er achter al die deuren mensen slapen, en dat alle kamers bezet zijn.” Oef, goed dat mijn tolk al wel wakker en helder van geest was.

 
         

         Zicht vanuit onze kamer... de blauwe poort is de discotheek...
         Het terras daarboven het café...

Dan maar getracht het probleem aan de receptionisten uitgelegd te krijgen maar ze snappen amper waar het om gaat. Ik wil met mijn hoofdpijn echt niet in een kamer zitten waar ik nooit eens lekker in alle rust op ’t terras kan zitten schrijven.
Uiteindelijk lieten ze dan enkele andere kamers zien, waar we voor moesten bijbetalen omdat ze ze zogezegd zeezicht hadden. Ja, inderdaad tussen twee gebouwen kon je als je heel goed keek een streepje blauw van een meter breed zien. Maar ’t was er al even lawaaierig, dus dat hielp ons geen stap vooruit. Op de lange duur hebben we dan een kamer aan de buitenkant van het hotel gekregen, zodat we helemaal van de disco en de werkplaats afgewend waren. Jammergenoeg keken we nu uit op … het theater van het buurhotel!!! Waar vanavond natuurlijk weer vol gas gegeven werd. Op een nog veel hoger volume dan de discotheek in ons eigen hotel… Van de regen in de drup dus...
Ellendig toch dat ge op populaire reisbestemmingen nooit geen rust meer kunt vinden in hotels. Ik haat dat lawaaierige aerobics-gedoe waar voor het plezier van drie turnsters heel het hotel op zijn grondvesten moet staan daveren. Om nog te zwijgen van die debiele avondshows voor mensen die zichzelf niet kunnen amuseren.

We zijn al direkt in de voormiddag gaan snorkelen want het is speciaal voor zijn mooie huisrif dat we dit hotel gekozen hebben. En inderdaad het is prachtig! We waren nog geen vijf minuten in 't water en we hadden al een golden eagle rog, en vlak daarna een blauw-geel gestippelde rog gezien! Tussen massa’s andere vissen natuurlijk.

         

          Een statige Golden Eagle Ray zweeft voorbij...

         

          Kijk naar zijn dikke dolfijn-achtige lijfje! Niet alle roggen zijn plat!
          Je kan ook de gevaarlijke stekel aan 't begin van zijn staart zien.
          Zijn afweerwapen tegen stoute toeristen of hongerige collega's.

         

          Een Blue Spotted Ray begint zich in te graven in de zandbodem.

Maar ’t water is koud. Zelfs als ik mijn wetsuit draag. Straffer nog : zelfs Paul heeft het koud. Nog nooit meegemaakt. Na een uur achter ’t rif stillekes hangen fotograferen lijken onze handen wel de vorm van versteven klauwen te hebben. Het strandwater zal wel 24° zijn, dus om daar wat in rond te ploeteren is ’t best OK. Maar om twee uur geduldig achter het rif - waar het water flink wat frisser is - rond te sluipen op zoek naar de juiste vis, bij het juiste koraal, met de goede belichting is nog wel een ander paar mouwen.
Tijdens de Nijl-cruise hebben we veel "half-verheven beeldhouwwerken" gezien maar als we hier uit het water komen zien we er zelf uit als “half-versteven-beeldhouwwerken”.

          Surgeon-fish.
          Hij noemt chirugvis omdat hij een scherp scalpel bezit.
          Het is het orange streepje vlak voor zijn staart.

         

          Kwalletje...

         
          
          ... geweest... Want de vissen zijn dol op deze lekkernij...

         

          Vlindervisje.

         

          Een schitterende Blue Spotted Grouper rustend op een rots.
          Het is een nachtelijke jager dus overdag zit hij meestal verstopt.

         
          
          Een donkere papegaaivis met knaloranje oogjes.
          Zijn bek is even sterk en scherp als die van een papegaai.

         

          Geel viske. 
          Ja, ik heb toch gezegd dat ik ze niet allemaal bij naam ken.

Het hotel ligt op een klif en als ge zit te eten aan een tafeltje aan de rand van het restaurantterras dan hebt ge uitzicht over heel de baai met zijn verschillende kleuren blauw en ziet ge alle franjes en koraaleilandjes van het rif. Magnifiek. Tijdens ’t eten kunt ge dan al uitstippelen tussen welk groepje rotsen ge ’s namiddags eens wilt gaan snorkelen. Zalig! Er komen hier wel veel duikers-en snorkelboten omdat dit schiereiland een onderwaternatuurreservaat is. Maar echt storend is het niet. Na een half uurtje verdwijnen ze toch al weer.
De tafeltjes aan de rand van het terras zijn blijkbaar ook nooit allemaal bezet. De meeste mensen zitten liever dichtbij "de dode vissen en de patatjes" dan bij de levende zee. Leuk.

 
         

Maar vanuit die hoge positie ziet ge natuurlijk ook veel droeve zaken gebeuren. Mensen die bij laag water keihard met turnsloefen over het rif lopen en de koralen breken. Kwieten die op de rand van het rif gaan zitten. (Ik gun het hun altijd van harte als ze per ongeluk op een zee-egel gaan zitten) Hun benen laten ze achteloos bengelen tegen de koraalwand... Ge ziet onervaren snorkelaars die met hun vinnen slaan alsof ze een gevecht tegen Jonas de Walvis proberen te winnen…
Soms vraag ik mij af hoe ’t er hier allemaal nog zo goed uit kan zien…

         

          Niets ontziende toerist die met sloefkes over 't rif loopt...

         

          ... en deze prachtige natuur achterloos vertrappelt...

Voor aflevering 17 klik HIER!

17. De inktvissen dreunen uit de zee...

Zaterdag, 16 juni 2007.

Hotel Club Fanara, Sharm El Sjeikh.

De bedjes zijn hier geen sarcofagen ze zijn van goede en zachte kwaliteit. De nachtrust zou dus heerlijk zijn moest dat Italianen-hotel van hiernaast niet tot een stuk in de nacht doorgaan met zijn gedreun. De godganse dag maken die lawaai. Ze hebben twee animatoren die op ’t strand door luidsprekers een soort vrije radio staan te spelen. Liedjes spelen ze nooit voluit, het is altijd enkele noten muziek en dan oeverloos Italiaans gelul. Ge hoort het geboenk en geemmer zelfs tot onder water! Na de middag zijn ze even stil, en elke keer als de moezzin oproept tot gebed ook. Maar voor de rest gaat dat gedoe de godganse dag door. De manager van dit hotel is een Duitser, en hij vindt het ook vreselijk wat het buurhotel aanricht, maar hij kan niets doen, er bestaan geen wetten of regels voor geluidsoverlast. Hij vertelde hoeveel moeite het hem al gekost had om zijn eigen hotel “stil" te krijgen. Ook de Egyptenaarkes doen blijkbaar niets liever dan de hele wereld in een disco om te toveren.

       
 
        Op een foto ziet zoiets er als een oase van stilte uit...

En inderdaad dit hotel is naar de normen van tegenwoordig “stil”. Er zijn veel plekken aan ’t zwembad waar ge geen muziek hoort. Op het strand is ook geen muziek (is ook niet nodig want de Italianen zorgen dat er geboenk te horen is tot in de Sinaï). Aan de bar speelt een radio op bescheiden volume. En de heksenketel breekt pas los om half 9. Eerst met de mini-disco. De kindjes die komen dansen op het cassetje dat ze daar tegenwoordig in elke hotel op de wereld voor gebruiken. Elke avond, elk jaar dezelfde 8 liedjes. Keihard. Die animatoren moeten daar toch ook zo stillekes aan debiel van worden zoudt ge denken? Daarna begint de show voor de volwassen, het volume gaat nog wat hoger. En vervolgens worden de festiviteiten verder gezet in de nachtclub waar het een hel wordt. Spijtiggenoeg een hel waar de deuren van blijven open staan.

Boven op het dak van de discotheek is een zeer aangenaam, groot en stil terras. Het  zit na het diner eivol, iedereen zit er rustig aan tafeltjes te praten, te drinken en te kaarten. Tot de disco begint en ook iedereen daar op de vlucht gaat. Echt zielig.

In die discotheek staan dan een twintigtal mensen te huppelen, en het terras waar die honderden mensen rustig zaten te babbelen loopt leeg… Deze ochtend tijdens 't ontbijt vond ik weeral een nieuw vriendje. Een flinke rosse kater! Gelukkig zitten hier geen ongelukkige poezen. Dit exemplaar zit rustig op een zeteltje en ziet er wel doorvoed uit. Toch althans zolang het toeristisch seizoen duurt en de mensen allemaal in het buitenrestaurant eten...

         

Ook onder water hebben we vandaag weer prachtige wezens gezien. Kwallen, kreukels, vissen, roggen zelfs een inktvisje! Die blijken hier niet veel te zitten. Behalve op 't buffet dan...
Er groeien ook nog de prachtigste koralen, zowel zachte als harde. Tja, dat kan ook moeilijk anders met die frisse watertemperatuur... Zo zou ik ook eeuwig jong kunnen blijven. Diepgevroren. 't Verbaasd me dat ik hier onder water nog geen Captain Iglo-fishsticks heb zien zwemmen!

       

        Een gouden visje in een gouden bos koraal...

          

          Knalrode potlood. Pas 's avonds gaat hij op wandel...

         

De enige inktvis die we zagen zat jammergenoeg in een holleke tussen de rotsen, en hoewel hij mijn vingers vastpakte met zijn zuignappen wou hij toch niet uit zijn schuilplaats komen. Echt spijtig, want het was een magnifiek beestje, hij veranderde om de paar seconden volledig van kleur… Misschien had hij zijn holletje met geluidwerende platen bekleed. Tja, in dat geval zou ik er hier ook niet meer uitkomen…

Onderstaande reeks zijn allemaal foto's van dezelfde inktvis in zijn holletje.
Hij draait en keer zich om en om. Soms ziet ge zijn oog, soms zijn mond, dan weer zijn blaaspijp, en af en toe alleen maar tentakels met zuignappen. 
En bij momenten moet ge gewoon maar uw fantasie gebruiken om te onderscheiden welk lichaamsdeel hij nu weer toont.  Om de paar seconden tooide hij zich met een andere kleur...

        

         De zwarte cirkel is zijn oog.

        

         Hier zit zijn kop volledig omwonden door zijn tentakels.

        

         Een oranjerode bek en een groengele blaaspijp.
         En nog wat onbekende onderdelen

        

         In 't midden zie je de blaaspijp en daarnaast zijn oranje snavel. 
         Dat godzijdank niet mee van kleur verandert...
         Want anders zou een mens er totaal niet meer wijs uit raken...

         

          Zijn mondje en een stukje blaaspijp.

         

          En nu is 't aan u.

Voor aflevering 18 klik HIER!

Hotel Club Fanara, Sharm El Sjeikh.

 
Het hotelgedeelte is niet zo heel groot en dat is fijn, ge moet nooit ver lopen voor iets. Drinken, restaurant, zwembad, alles is vlakbij. Om op 't strand te geraken moet ge wel 180 treetjes af kronkelen. (Met al uw zooi! Vinnen, maskers, snorkelpijpen, wetsuit, camera's, handdoeken, drinken,... en dat leesboekske dat we nooit open doen...) Maar die hoogte is wel fijn, want in ruil voor die klimpartij krijgt ge dan ook dat spectaculair zicht over de baai tijdens het eten. Trouwens die trappen zijn een goede fitness want het eten is hier heel lekker. Ge kunt eigenlijk de hele dag knabbelen als ge wilt, maar ik beperk me tot de buffetten, dat is al meer dan genoeg.

           

          Een flinke hoogte om tot bij de visjes te geraken..

Ze trachten hier toch wel vanalles te bedenken om hun rif te sparen. ’t Moet gezegd dit hotel doet zijn best. Overal staan waarschuwingen en smeekbedes om toch vooral het rif niet te betreden. Ze verhuren zeer platte electrische bootjes met een glazen kijkgat waar ge uw gezicht op kunt leggen. De mensen die bang zijn om zelf te zwemmen kunnen dus comfortabel op uw buik, droog, naar de koralen liggen kijken. Spijtig genoeg kijken ze niet naar de snorkelaars dus die worden regelmatig overvaren…

          Eén van de "droogsnorkel"-bootjes. Uw buik ligt op het rode kussen,
          uw snuit drukt ge tegen de grijze "patrijspoort".

Ze hebben ook een “Yellow Submarine”. Een nieuwsoortig glazenbodemboot, waar ge onderin zit en zo ook, alweer droog, het rif kunt bewonderen. Persoonlijk vind ik het iets voor zoetwatermatrozen maar zolang het rif er wel bij vaart is ’t goed natuurlijk.

           

Bijna de hele dag hebben we onder water gezeten. Met af en toe een schrijfsessie om toch niet helemaal in een frisco te veranderen. Boven water is 't gloeiend heet. Verrukkelijk als ge verkleumd boven komt...

Gelukkig doet al het moois dat ge beneden ziet u de kou wel rap vergeten.

         

          Wat ik persoonlijk een "ligvis" noem.
          Ze liggen roerloos op de rotsen zolang ge ze niet stoort.

          Dat maakt hen tot heerlijke fotomodellen voor echt scherpe foto's...

         

         De papegaaivissen daarentegen zijn veel lastigere modellen...
         Ze hangen geen seconde stil.
         Ze knabbelen en wentelen zich ondertussen in alle mogelijke bochten...

         

         

          Een koraalbosje poseert daarentegen dan wel makkelijk!

         

         Zolang het natuurlijk geen zachte koraal is zoals deze.
         Want die wiegt constant mee met de golven en de zeestromingen...

         

          En kwallen zijn een regelrechte ramp om op scherp te stellen...
          Die waggelen heen en weer, en pompen ondertussen ook nog...

         

          Altijd blij als ik eens een kreukel zie. Die zijn ook niet van de snelste!

         

          Dat duurt altijd wel even eer die uit zijn huisje tevoorschijn komt...

         

          "En ikke? Wat hebt ge op mij aan te merken?
          "Gij? Gij zijt ook een lastige jongen. Gij komt altijd veel te dichtbij!"
          "Gij zijt ook nooit tevreden gij!!!"

Het hotelpersoneel verstaat hier dus geen half woord Engels. Noch Duits, noch Frans. Tja, zoals alles hier volgebouwd wordt is ’t niet moeilijk dat ze niet meer aan degelijk personeel geraken. Ik denk dat ze nu zo stillekesaan de bedoeïenen van onder hun geiten aan ’t halen zijn om tot kelners op te leiden.
Er lag vanmiddag een vreemdsoortige fruitsla op’t buffet en Paul vroeg wat het was en ’t enige dat het manneke kon zeggen was “Is mischmisch”. Ja, dat het een mix was van iets zagen we nu ook wel…

Vanavond trad er tijdens het diner een buikdanseres op. Jongens, jongens, wat een niveau toch weer. Het leek wel of het ordinaire mens afkomstig was uit een failliet gegaan kroegske uit een achterbuurt in Caïro. ’t Enige dat ze nog mankeerde was een paal. Het had nog weinig te maken met de sierlijke ouderwetse buikdans…

         

          Het waterpijp-hoekje.
          (Ik doe maar alsof hoor, want op vakantie rook ik niet)
 

In de discotheek was het vanavond "Karaoke voor de Russen". Twintig zatte Russen die - op all-inclusive vodka - staan te balken op keiharde muziek en alweer de rustige avondsfeer verpesten... Hoe is ’t toch mogelijk? Ofwel is er iets mis met mij (hoewel ik al heel mijn leven van de stilte heb gehouden) ofwel… word ik gewoon oud.

Voor aflevering 19 klik HIER!

19. De "klei-klieder-club" van de crème-glace-bak.

Maandag, 18 juni 2007.

Hotel Club Fanara, Sharm El Sjeikh.

Vanacht om 2 uur begonnen de Italianen van het Reef Oasis Hotel van hiernaast gewoon opnieuw met hun lawaai. En maar ratelen en maar brullen in hun openluchttheater en dat allemaal voor een publiek van minder dan 20 mensen... Een mens komt op de duur in de verleiding om er een bommeke te gaan gooien. Ik kan voor de rest van mijn leven geen Italiaans meer horen tegen het einde van deze vakantie vrees ik.

Om 11 uur vanmorgen was ’t hier buikdansles en omdat me dat altijd heeft aangesproken ben ik gaan meedoen. ‘t Was niet makkelijk maar heel plezant en de muziek stond redelijk stil. ’t Zijn wel moeilijke bewegingen voor Westerlingen. Onze schouders zitten veel te vast… Spijtiggenoeg duurde de les maar een half uurtje... Tja, dan oefenen we op de kamer maar verder hé...

         

         

         Aan de huis-buikdanseres kan ik natuurlijk niet tippen...
         Maar die heeft dan ook veel meer om mee te schudden

         
 

          Zelfs de kleinste kindjes komen spontaan meedansen.
          En ze doen eigenlijk veel mooier dan de danseres...
          Het buikdansen zit hier blijkbaar in de genen.

Het zwembad is hier zalig. Het zijn allemaal baden verbonden door overlopen. Het ziet er mooi uit en er zijn echt veel stille gedeelten en ook belangrijk, het water is lekker warm. Helemaal niet zoals op de Nijlboot.

         

De moslimdames hebben eindelijk het probleem opgelost dat ze zich niet in bikini kunnen vertonen. Vroeger zag men ze helemaal ingepakt en gesluierd te water gaan, nu dragen spannende lycra-badpakken die hun volledige lichaam bedekken en waar gewoon een bikini op gedrukt is. Geniaal gevonden! Hoewel ik aan de uitdrukking op onderstaande zwemster haar gezicht tochmeen te merken dat ze de gewone bikinidraagsters nog steeds een beetje benijdt... Of gewoon minacht?...
Toch is het een grote vooruitgang want toen ik hen destijds zag snorkelen met een sluier leek me dat toch niet simpel. De helft van de tijd dreef hun sluier voor hun bril. Misschien dachten ze dat ze allemaal sluierstaartvissen zagen en verbazen ze er zich nu over dat het maar gewone vissen zijn die hier zitten.
Desalniettemin lagen er toch ook nog volledig zwarte boerka's en gesluierde dames onder de parasols te heu... "zonnen"?... of te "schaduwen"? Hoe moet ge zoiets noemen...

          Moslim badpak met bikini-print... en dat in deze hitte...

         

Vanmiddag kwam iemand van 't management  tijdens de lunch rond met een vragenlijst. We hebben er op ingevuld dat ze best een personeelslid bij de crème-glace-toog plaatsen die de mensen kan gerieven want nu zitten al de kinderen er met lepels in te dabben. Ik ga hier niet al te plastisch beschrijven hoe dat ding er na zo’n invasie uit ziet want dan gaat uw maag kabbelen.

We zijn ze hier ook aan ’t trachten te leren dat ze pannekoeken moeten “bakken”. Dat het niet verplicht is dat het dikke, gele, ongebakken, plakkende deegpoefkes zijn. Dat "bruin en dun" véél lekkerder is. Mondeling uitleggen kunt ge dat hier toch allemaal niet. Dus daar was hun vragenlijstje ook weer nuttig voor. Ben zeer benieuwd…

         

          Geef nu toe... dat zijn toch geen pannenkoeken!

De rest van de dag heb ik afwisselend doorgebracht onder water en achter mijn laptop. Er staan nog zoveel onafgewerkte verhalen te schreeuwen om een einde… Velen zelfs nog om een begin.

         

Vandaag was 't kwallen-dag! Prachtige purperen doorzichtige beestjes... Ze waren klein en ongevaarlijk maar met velen. 't Is erg moeilijk om ze goed te fotograferen spijtiggenoeg. Hun organen zitten ingepakt in een dikke laag gel dus krijgt ze nooit echt scherp op de foto, hoe dicht ge ze ook benadert...

         

         

          Een lang leven is zo'n kwalletje niet beschoren in dit visrijk gebied.
          Ze worden letterlijk aan stukken gerukt en verslonden...

         

          Een kreukeltje op wandel! Bemerk zijn mooie blauwe oogjes!

         

          Geelgroene harde koralen...

         

          Enkele doopvontschelpen waarrond zachte koralen gegroeid zijn...

         

          Een inkijkje in een blauwe doopvontschelp.
          Zoals geweten een van mijn favorieten van de zeebodem

Ik hoor het jullie al denken : "Oh nee, daar gaan we weer! Toch weer niet elke dag details van doopvontschelpen!..." Nee, beloofd! Echt waar, ik zal proberen me te beperken en er maar twee per verhaal te plaatsen.

         

         De zon gaat onder achter de Sinaï-woestijn en tegelijkertijd beginnen
         alle moëzins te "zingen" vanop hun minaretten... Feeërieke momenten...

Voor aflevering 20 klik HIER!

20. Islamitisch snorkelen.

Dinsdag, 19 juni 2007.

Hotel Club Fanara, Sharm El Sjeikh.

Echt straf!!! Gisteren hadden de meeste hotelgasten die vragenlijst ingediend en o wonder vanmiddag stond er plots een garçonneke met plastic handschoentjes aan het ijs te scheppen! Dus het management léést die lijsten ook nog, meer nog : ze doen er iets mee!!!

Ik heb vanmorgen  een wonderlijke excursie ontdekt bij een obscuur Engels touroperatorke. Het is de enige die het doet… een excursie naar Jerusalem… Dat moet pas een rijk gevuld dagske zijn!!! 24 uur aktie! Eerst drie uur tot aan de grens, dan overstappen in een Israëlische bus, dan in Jerusalem bezoek aan de Klaagmuur, de Moskee, het H. Graf, de hof van Olijven en nog een paar zaken en dan helemaal terug…

’t Is jammer dat het alleen op zaterdag kan anders zou ik dat buitennissig avontuur zeker willen meemaken, maar we hebben naar die touroperator gebeld en de excursie kan inderdaad alleen op zaterdag. ’t Zou te gek zijn om op reis te gaan om fit te zijn voor de uitverkoop en ons dan de laatste dag aan frennekes te crossen en doodmoe thuis te komen.. Uiteindelijk is ’t de bedoeling dat we uitgerust en fit zijn tegen we aan de uitverkoop moeten beginnen… Dus hebben we dat idee maar verworpen. Spijtig wel, want ik denk dat het echt een buitennissig reisverhaal zou opgeleverd hebben…

Enfin, ’t heeft niet mogen zijn. We blijven braaf hier, rustig viskes kijken.

Maar wel viskes kijken op een confortabelere wijze... Ik ben gezwicht voor de koude en ben een volwassen duikpak gaan huren. Nu kan ik ook "op zijn moslims" te water gaan

         

          Niet direkt simpel om er in te geraken...

         

          't Slankt wel af moet ik zeggen...
          Zou ik zo niks voor mijn dubbele kin kunnen vinden ook? 
          Een "kinnepakske voor mijn kinnebakske" 

         

          Er in geraken was nog niks... Er terug uitgeraken daarentegen

         
 
         Alweer een moslimbadpak...
         "Oei! Mijn handschoenen vergeten! Gelukkig heb ik zonneolie bij!"

         

          "Hey blauwe! Wacht op mij! Ik ben er ook weg hoor! Want met al
          die rare madammen hier onder water is 't hier precies een spookhuis!"

         

         Zo kan je eens zien hoe groot een doopvontschelp is...
         Ze kunnen tot 1 meter groot worden!

         

          Mond van een bruine doopvontschelp.

         

          Paars gestippeld kwalletje.
          Dankzij mijn duikpak kan ik er nu nóg dichter bij komen

         

         Paul nog altijd puur natuur in het koude water...
         Hoe lang gaat hij dat nog blijven volhouden?
         Die glimlach is niet echt. Die is bevroren.

         

          Elke avond zijn we de laatsten die uit de zee komen...

         

          ...om dan nog even te genieten van de rust en de warmte van 't zwembad...
          ...en dan is er ...eten!!!

         

         Gesculpteerde groente op 't buffet.

Voor aflevering 21 klik HIER!

21. De capitulatie van Mijnheer Kippevel.

Woensdag, 20 juni 2007.

Hotel Club Fanara, Sharm El Sjeikh.

't Wordt hoe langer hoe beter! De vragenlijst die we gisteren hebben ingevuld  heeft écht geholpen. Bij de pannekoekenafdeling staat sinds vanochtend,  naast de eierbakker (een technologisch wonder, want hij beheerst moeiteloos 4 of 5 eierpannen tegelijk!) ineens een pannekoekenbakker! En die mens bakt dunne pannekoeken die warm zijn! Ze liggen dus niet meer allemaal als koude en uiteengevallen deegvellen op een hoopke. Ze zijn zelfs nog heel lekker ook...
Tja, misschien hadden we hen - om de schade voor onze lijn te beperken - toch maar beter niet uitgelegd hoe ze échte pannenkoeken moesten bakken...
Maar spijt komt altijd na de zonde...

Omdat ik voor mijn vertrek wist dat één van mijn blogcollega's zich niet lekker voelt wou ik hier een foto nemen van zijn blognaam, geschreven in 't zand. Ik dacht dat het hem misschien wat kon opkikkeren als hij wist dat ik zelfs op vakantie aan mijn collegaatjes denk. Maar mijn projectje is mislukt. Met dat zand hier is echt niets aan te vangen... Het is geen fijn zeezand zoals bij ons aan de kust. Het strand is kunstmatig aangelegd en bestaat uit fijngemalen kiezel. Ik kan er onmogelijk een naam in schrijven... De naam met bloemblaadjes leggen is ook al mislukt omdat die wegwaaien.... Dus moet ik dat anders oplossen. Maar ik hou wel van uitdagingen.

         

Ik heb nu flink wat watermeloen gegeten en de pitten te drogen gelegd op het terras. Dan kan ik zijn naam met die pitjes op de rotsen leggen. Aangezien 't voor een man is die een godsdienstig blog heeft denk ik wel dat hij de symboliek gaat appreciëren. Uiteindelijk trok Christus het zich toch ook niet aan dat sommige zaden op de rotsen vielen omdat er heus wel eentje vruchtbare bodem zou raken. Morgen zullen mijn zaadjes wel droog genoeg zijn. Ik hoop nu maar alleen dat ze niet gaan wegwaaien...

Buiten eten, schrijven en vissen fotograferen heb ik vandaag weer niet veel uitgespookt.
Op 't strand gaan zitten doe ik niet. Naar mijn gevoel kan ik dan evengoed middenin de drukte van de Vogelenmarkt op een stoel gaan zitten. Niet direkt mijn ding.

         

         Ons "rustige" strandje...
         En zoals ge ziet, Paul gaat nog altijd zonder wetsuit urenlang snorkelen...

         

         Een papegaaivis scharrelt zijn kostje bij mekaar : een knapperig stukje koraal!

          

          Maar zijn snavel is er perfect voor uitgerust om koraal in stukken te bijten... 

Van al die vissen te zien snoepen krijgen we altijd een zeer gezonde honger.
Mijn goede vriend, de rosse kater, is ook dikwijls van de partij als we aan tafel zitten. De mussen zitten doodgemoedereerd op de reling  te wachten op kruimeltjes. De rosse trekt er zich niets van aan. Die weet wel dat er lekkerdere zaken geserveerd worden dan een mus. Daar moet ge nog eerst de pluimen afplukken (zoveel werk in deze hitte) en de vis die ik hem opdien is netjes gefileerd. De jongen heeft smaak, 't moet gezegd.

         

         

Maar veel tijd verliezen we nooit op de middag. De koele zee lokt... Edoch, wat gebeurde er vanmiddag? Mijn dierbare macho besloot dat het lijden nu toch wel lang genoeg geduurd had... hij wou ook een "islamitisch zwemkostuumpje" gaan huren
Hij vindt het een gruwelijk ding, maar blijkbaar toch te verkiezen boven kippenvel. Het moest en zou natuurlijk wel een pak met korte mouwkes en korte pijpen worden. Ah ja, anders ging hij beslist stikken...
Trouwens zo macho is hij echt niet. Er lopen er hier andere rond...
Let maar eens op de tekst van deze Italiaan zijn t-shirt...
En nee, hij kan er niet om lachen. Hij schijnt het werkelijk nog te menen ook...
Ik heb er zijn kop maar afgeveegd, want dat vindt hijzelf blijkbaar toch ook niet 't meest interessante deel van zijn lichaam.

         

In de duikshop verhuurden ze ook "aandrijvingen", een soort torpedo zodat ge gemotoriseerd door 't water zoeft en ge zelf niet meer moet zwemmen... Nu is 't toch wel ver gekomen vind ik...

         

Dus vertrokken we allebei lekker warm ingeduffeld terug naar de viskes.
Zonder torpedo wel te verstaan!

         

          Ik in mijn volledig duikpak...

          

          En Paul in een shorty. Ja, das veel sexier hé!. 

         

         Een Titan-trigger vis vanop zijn rug gezien.
         Zijn voorkant laat je beter met rust want hij bezit een stel zeer gevaarlijke tanden.

         
 
          Een wondertuin van gekleurde koralen.              

         

          Twee chirurgvissen op pad.
          Let op hun vlijmscherpeoranje scalpel vlak voor hun staart.

         

          Nog een familielid van de vorige! De SM-er onder de vissen.
          Deze soort heeft twee gele mesjes voor zijn staart.
          Hij draagt ook een zwart maskertje en heeft witte ogen. Beetje spookachtig wel.

         

          Het oog en de kieuwspleet van een blauwgevlekte rog.

         

Zo vredig ziet het buurstrand van het Italiaanse hotel eruit als wij 's avonds uit de zee komen en de toeristen allemaal weg zijn. Rond dat tijdstip maken ze zich  klaar om te gaan eten om daarna met hun gebrul en geloei te beginnen...

Voor aflevering 22 klik HIER!

23. Voor mijn volgende verjaardag vraag ik kieuwen!

Vrijdag, 22 juni 2007.

Hotel Club Fanara, Sharm El Sjeikh.

Onze voorlaatste dag in 't onderwaterparadijs was aangebroken. Dus heb ik mijn kop maar enkel boven water gestoken om er wat mondvoorraad in te proppen.
Ik moet stilaan afscheid beginnen nemen van mijn ondertussen vertrouwde vissen.

         

         Een van mijn anemoonvisjes die al zo dikwijls trouw voor me geposeerd heeft.
         Hoewel, even "stil hangen" is er nog altijd niet bij...

        

        De blauwe gestippelde grouper toont meer goede wil.

        

         Mijn frèle, zo geliefde kwalletjes...

         

Er zwemmen niet alleen wonderbaarlijke dingen onder water maar er groeien er ook zeer mysterieuze...

         

          Een geel visje in een droomwereld van zachte koralen...

         

          Koraaltjes die liever inktvis waren geweest?

         

          Of zachte koralen die in een vorig leven broccoli waren?

         

          Een kouwelijke doopvontschelp die zich in enkele warme mutsen gehuld heeft?

         

          De hersenen van Einstein?

         

          Een koraal die niet weet of hij steen of bloem wil worden?

         

          Eèèèèk!!! Zelfs een vleesetende vis!!!

         

          Was hij graag een stoere eik in een sprookjesbos geweest?...

         

          Een koraal met liefdesverdriet?

         

         Heeft een vis hier zijn onderrokje vergeten???

         

          Het uithangbord van een zeemeermin die een bordeeltje runt?

En tussen al die mysteries dabbelen mensen met hun turnsloefkes rond. Zonder duikbril. Onwetend wat ze vermorzelen...

         

Maar eens... moet ge terug boven water komen natuurlijk...

         

          

’s Avonds wilden we teruggaan naar Alf Leila Wa Leila om nog wat te gaan shoppen, maar och, we hebben niks nodig. Ik heb hier in ’t hotelwinkeltje een plezant boek over alle farao’s en goden gevonden. Mijn "Dean Koontz"-roman zit al 14 dagen ongeopend in mijn valies, ik verslind alleen nog boeken over faraokes en hun goden. Jongens jongens, die kereltjes hadden toch ook nogal een fantasie. Om jaloers op te worden.

PS. Hebt ge 't gezien?!!! Of beter, hebt ge 't niet gezien?!!!
Er staat in heel deze aflevering maar 1 enkele doopvontschelp!!

Voor aflevering 24 klik HIER!

Zaterdag, 23 juni 2007.

Hotel Club Fanara, Sharm El Sjeikh.

Paul heeft de nacht doorgebracht op de toilet. Hij heeft diarrhee en 38.5° koorts.

Hij heeft het grootste deel van de dag in zijn bed gelegen. Om alleen te gaan snorkelen had ik ook geen zin dus heb ik maar wat gelezen (in mijn nieuw faraoboek!) en geschreven en aan ’t zwembad gelegen. Dan heb ik ook wat kleur, want door zo’n kompleet duikpak bruint ge natuurlijk niet….

Stel u voor dat we mijn idee uitgevoerd hadden en die 23 uren durende excursie naar Jerusalem geboekt hadden! Dan had die sukkelaar nu de “Hof van Olijven” zitten bemesten, en hij zou ook zeker wat te sakkeren gehad hebben tegen de Klaagmuur. Hij is echt zo ziek als een hond...

         

'k Ben dan altijd maar alleen gaan eten. In goed gezelschap natuurlijk.
Van mijne rosse, en mijn vogeltjes...

         

         

         

In de vooravond zijn we even tot op het punt van ons schiereiland gestrompeld waar de vuurtoren staat. Vlakbij de zee staat een heel mooi en sfeervol monument voor de slachtoffers van een vliegtuigramp in 2004. Het is een vlucht aluminiumvogels die opstijgen. Tegen de knalblauwe lucht hier zijn die blinkende vogels echt prachtig.

Spijtiggenoeg lag er vlak naast, ook pal aan zee dus alweer een openlucht discotheek.

Paul is niet mee kunnen gaan eten, die geraakte zelfs nog amper terug tot aan ’t hotel na dat korte wanelingetje. Ik heb gelukkig onze kamer kunnen huren tot morgenavond zodat we niet al op de middag buiten moeten.

         

's Avonds ben ik nog wat alleen door 't hotelterrein gaan wandelen om afscheid te nemen. Dan ziet alles er toch zo rustig en vredig uit... althans voor de allesoverheersende lawaai-shows beginnen...

         

         

         

         

         

         

         

         

Dus dit was onze laatste avond in dit heerlijke oord... Rest morgen alleen nog de terugvlucht...
Ik had best nog wat willen blijven want ik kijk ontzettend op tegen de drukke en emotionele tijd die ons nu te wachten staat... de definitieve uitverkoop van onze winkel.
Goddank dat we even dit reisje hebben kunnen maken om wat op krachten te komen voor wat ons te wachten staat...

Laathi, Sharm El Sjeikh, 24 juni 2007.

PS. Als laatste foto toch nog een doopvontschelpje. Sorry, ik kon 't echt niet laten
 
         

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!