19. De "klei-klieder-club" van de crème-glace-bak.

Maandag, 18 juni 2007.

Hotel Club Fanara, Sharm El Sjeikh.

Vanacht om 2 uur begonnen de Italianen van het Reef Oasis Hotel van hiernaast gewoon opnieuw met hun lawaai. En maar ratelen en maar brullen in hun openluchttheater en dat allemaal voor een publiek van minder dan 20 mensen... Een mens komt op de duur in de verleiding om er een bommeke te gaan gooien. Ik kan voor de rest van mijn leven geen Italiaans meer horen tegen het einde van deze vakantie vrees ik.

Om 11 uur vanmorgen was ’t hier buikdansles en omdat me dat altijd heeft aangesproken ben ik gaan meedoen. ‘t Was niet makkelijk maar heel plezant en de muziek stond redelijk stil. ’t Zijn wel moeilijke bewegingen voor Westerlingen. Onze schouders zitten veel te vast… Spijtiggenoeg duurde de les maar een half uurtje... Tja, dan oefenen we op de kamer maar verder hé...

         

         

         Aan de huis-buikdanseres kan ik natuurlijk niet tippen...
         Maar die heeft dan ook veel meer om mee te schudden

         
 

          Zelfs de kleinste kindjes komen spontaan meedansen.
          En ze doen eigenlijk veel mooier dan de danseres...
          Het buikdansen zit hier blijkbaar in de genen.

Het zwembad is hier zalig. Het zijn allemaal baden verbonden door overlopen. Het ziet er mooi uit en er zijn echt veel stille gedeelten en ook belangrijk, het water is lekker warm. Helemaal niet zoals op de Nijlboot.

         

De moslimdames hebben eindelijk het probleem opgelost dat ze zich niet in bikini kunnen vertonen. Vroeger zag men ze helemaal ingepakt en gesluierd te water gaan, nu dragen spannende lycra-badpakken die hun volledige lichaam bedekken en waar gewoon een bikini op gedrukt is. Geniaal gevonden! Hoewel ik aan de uitdrukking op onderstaande zwemster haar gezicht tochmeen te merken dat ze de gewone bikinidraagsters nog steeds een beetje benijdt... Of gewoon minacht?...
Toch is het een grote vooruitgang want toen ik hen destijds zag snorkelen met een sluier leek me dat toch niet simpel. De helft van de tijd dreef hun sluier voor hun bril. Misschien dachten ze dat ze allemaal sluierstaartvissen zagen en verbazen ze er zich nu over dat het maar gewone vissen zijn die hier zitten.
Desalniettemin lagen er toch ook nog volledig zwarte boerka's en gesluierde dames onder de parasols te heu... "zonnen"?... of te "schaduwen"? Hoe moet ge zoiets noemen...

          Moslim badpak met bikini-print... en dat in deze hitte...

         

Vanmiddag kwam iemand van 't management  tijdens de lunch rond met een vragenlijst. We hebben er op ingevuld dat ze best een personeelslid bij de crème-glace-toog plaatsen die de mensen kan gerieven want nu zitten al de kinderen er met lepels in te dabben. Ik ga hier niet al te plastisch beschrijven hoe dat ding er na zo’n invasie uit ziet want dan gaat uw maag kabbelen.

We zijn ze hier ook aan ’t trachten te leren dat ze pannekoeken moeten “bakken”. Dat het niet verplicht is dat het dikke, gele, ongebakken, plakkende deegpoefkes zijn. Dat "bruin en dun" véél lekkerder is. Mondeling uitleggen kunt ge dat hier toch allemaal niet. Dus daar was hun vragenlijstje ook weer nuttig voor. Ben zeer benieuwd…

         

          Geef nu toe... dat zijn toch geen pannenkoeken!

De rest van de dag heb ik afwisselend doorgebracht onder water en achter mijn laptop. Er staan nog zoveel onafgewerkte verhalen te schreeuwen om een einde… Velen zelfs nog om een begin.

         

Vandaag was 't kwallen-dag! Prachtige purperen doorzichtige beestjes... Ze waren klein en ongevaarlijk maar met velen. 't Is erg moeilijk om ze goed te fotograferen spijtiggenoeg. Hun organen zitten ingepakt in een dikke laag gel dus krijgt ze nooit echt scherp op de foto, hoe dicht ge ze ook benadert...

         

         

          Een lang leven is zo'n kwalletje niet beschoren in dit visrijk gebied.
          Ze worden letterlijk aan stukken gerukt en verslonden...

         

          Een kreukeltje op wandel! Bemerk zijn mooie blauwe oogjes!

         

          Geelgroene harde koralen...

         

          Enkele doopvontschelpen waarrond zachte koralen gegroeid zijn...

         

          Een inkijkje in een blauwe doopvontschelp.
          Zoals geweten een van mijn favorieten van de zeebodem

Ik hoor het jullie al denken : "Oh nee, daar gaan we weer! Toch weer niet elke dag details van doopvontschelpen!..." Nee, beloofd! Echt waar, ik zal proberen me te beperken en er maar twee per verhaal te plaatsen.

         

         De zon gaat onder achter de Sinaï-woestijn en tegelijkertijd beginnen
         alle moëzins te "zingen" vanop hun minaretten... Feeërieke momenten...

Voor aflevering 20 klik HIER!