21. De capitulatie van Mijnheer Kippevel.

Woensdag, 20 juni 2007.

Hotel Club Fanara, Sharm El Sjeikh.

't Wordt hoe langer hoe beter! De vragenlijst die we gisteren hebben ingevuld  heeft écht geholpen. Bij de pannekoekenafdeling staat sinds vanochtend,  naast de eierbakker (een technologisch wonder, want hij beheerst moeiteloos 4 of 5 eierpannen tegelijk!) ineens een pannekoekenbakker! En die mens bakt dunne pannekoeken die warm zijn! Ze liggen dus niet meer allemaal als koude en uiteengevallen deegvellen op een hoopke. Ze zijn zelfs nog heel lekker ook...
Tja, misschien hadden we hen - om de schade voor onze lijn te beperken - toch maar beter niet uitgelegd hoe ze échte pannenkoeken moesten bakken...
Maar spijt komt altijd na de zonde...

Omdat ik voor mijn vertrek wist dat één van mijn blogcollega's zich niet lekker voelt wou ik hier een foto nemen van zijn blognaam, geschreven in 't zand. Ik dacht dat het hem misschien wat kon opkikkeren als hij wist dat ik zelfs op vakantie aan mijn collegaatjes denk. Maar mijn projectje is mislukt. Met dat zand hier is echt niets aan te vangen... Het is geen fijn zeezand zoals bij ons aan de kust. Het strand is kunstmatig aangelegd en bestaat uit fijngemalen kiezel. Ik kan er onmogelijk een naam in schrijven... De naam met bloemblaadjes leggen is ook al mislukt omdat die wegwaaien.... Dus moet ik dat anders oplossen. Maar ik hou wel van uitdagingen.

         

Ik heb nu flink wat watermeloen gegeten en de pitten te drogen gelegd op het terras. Dan kan ik zijn naam met die pitjes op de rotsen leggen. Aangezien 't voor een man is die een godsdienstig blog heeft denk ik wel dat hij de symboliek gaat appreciëren. Uiteindelijk trok Christus het zich toch ook niet aan dat sommige zaden op de rotsen vielen omdat er heus wel eentje vruchtbare bodem zou raken. Morgen zullen mijn zaadjes wel droog genoeg zijn. Ik hoop nu maar alleen dat ze niet gaan wegwaaien...

Buiten eten, schrijven en vissen fotograferen heb ik vandaag weer niet veel uitgespookt.
Op 't strand gaan zitten doe ik niet. Naar mijn gevoel kan ik dan evengoed middenin de drukte van de Vogelenmarkt op een stoel gaan zitten. Niet direkt mijn ding.

         

         Ons "rustige" strandje...
         En zoals ge ziet, Paul gaat nog altijd zonder wetsuit urenlang snorkelen...

         

         Een papegaaivis scharrelt zijn kostje bij mekaar : een knapperig stukje koraal!

          

          Maar zijn snavel is er perfect voor uitgerust om koraal in stukken te bijten... 

Van al die vissen te zien snoepen krijgen we altijd een zeer gezonde honger.
Mijn goede vriend, de rosse kater, is ook dikwijls van de partij als we aan tafel zitten. De mussen zitten doodgemoedereerd op de reling  te wachten op kruimeltjes. De rosse trekt er zich niets van aan. Die weet wel dat er lekkerdere zaken geserveerd worden dan een mus. Daar moet ge nog eerst de pluimen afplukken (zoveel werk in deze hitte) en de vis die ik hem opdien is netjes gefileerd. De jongen heeft smaak, 't moet gezegd.

         

         

Maar veel tijd verliezen we nooit op de middag. De koele zee lokt... Edoch, wat gebeurde er vanmiddag? Mijn dierbare macho besloot dat het lijden nu toch wel lang genoeg geduurd had... hij wou ook een "islamitisch zwemkostuumpje" gaan huren
Hij vindt het een gruwelijk ding, maar blijkbaar toch te verkiezen boven kippenvel. Het moest en zou natuurlijk wel een pak met korte mouwkes en korte pijpen worden. Ah ja, anders ging hij beslist stikken...
Trouwens zo macho is hij echt niet. Er lopen er hier andere rond...
Let maar eens op de tekst van deze Italiaan zijn t-shirt...
En nee, hij kan er niet om lachen. Hij schijnt het werkelijk nog te menen ook...
Ik heb er zijn kop maar afgeveegd, want dat vindt hijzelf blijkbaar toch ook niet 't meest interessante deel van zijn lichaam.

         

In de duikshop verhuurden ze ook "aandrijvingen", een soort torpedo zodat ge gemotoriseerd door 't water zoeft en ge zelf niet meer moet zwemmen... Nu is 't toch wel ver gekomen vind ik...

         

Dus vertrokken we allebei lekker warm ingeduffeld terug naar de viskes.
Zonder torpedo wel te verstaan!

         

          Ik in mijn volledig duikpak...

          

          En Paul in een shorty. Ja, das veel sexier hé!. 

         

         Een Titan-trigger vis vanop zijn rug gezien.
         Zijn voorkant laat je beter met rust want hij bezit een stel zeer gevaarlijke tanden.

         
 
          Een wondertuin van gekleurde koralen.              

         

          Twee chirurgvissen op pad.
          Let op hun vlijmscherpeoranje scalpel vlak voor hun staart.

         

          Nog een familielid van de vorige! De SM-er onder de vissen.
          Deze soort heeft twee gele mesjes voor zijn staart.
          Hij draagt ook een zwart maskertje en heeft witte ogen. Beetje spookachtig wel.

         

          Het oog en de kieuwspleet van een blauwgevlekte rog.

         

Zo vredig ziet het buurstrand van het Italiaanse hotel eruit als wij 's avonds uit de zee komen en de toeristen allemaal weg zijn. Rond dat tijdstip maken ze zich  klaar om te gaan eten om daarna met hun gebrul en geloei te beginnen...

Voor aflevering 22 klik HIER!