De bedjes zijn hier geen sarcofagen ze zijn van goede en zachte kwaliteit. De nachtrust zou dus heerlijk zijn moest dat Italianen-hotel van hiernaast niet tot een stuk in de nacht doorgaan met zijn gedreun. De godganse dag maken die lawaai. Ze hebben twee animatoren die op t strand door luidsprekers een soort vrije radio staan te spelen. Liedjes spelen ze nooit voluit, het is altijd enkele noten muziek en dan oeverloos Italiaans gelul. Ge hoort het geboenk en geemmer zelfs tot onder water! Na de middag zijn ze even stil, en elke keer als de moezzin oproept tot gebed ook. Maar voor de rest gaat dat gedoe de godganse dag door. De manager van dit hotel is een Duitser, en hij vindt het ook vreselijk wat het buurhotel aanricht, maar hij kan niets doen, er bestaan geen wetten of regels voor geluidsoverlast. Hij vertelde hoeveel moeite het hem al gekost had om zijn eigen hotel stil" te krijgen. Ook de Egyptenaarkes doen blijkbaar niets liever dan de hele wereld in een disco om te toveren.
Op een foto ziet zoiets er als een oase van stilte uit...
En inderdaad dit hotel is naar de normen van tegenwoordig stil. Er zijn veel plekken aan t zwembad waar ge geen muziek hoort. Op het strand is ook geen muziek (is ook niet nodig want de Italianen zorgen dat er geboenk te horen is tot in de Sinaï). Aan de bar speelt een radio op bescheiden volume. En de heksenketel breekt pas los om half 9. Eerst met de mini-disco. De kindjes die komen dansen op het cassetje dat ze daar tegenwoordig in elke hotel op de wereld voor gebruiken. Elke avond, elk jaar dezelfde 8 liedjes. Keihard. Die animatoren moeten daar toch ook zo stillekes aan debiel van worden zoudt ge denken? Daarna begint de show voor de volwassen, het volume gaat nog wat hoger. En vervolgens worden de festiviteiten verder gezet in de nachtclub waar het een hel wordt. Spijtiggenoeg een hel waar de deuren van blijven open staan.
Boven op het dak van de discotheek is een zeer aangenaam, groot en stil terras. Het zit na het diner eivol, iedereen zit er rustig aan tafeltjes te praten, te drinken en te kaarten. Tot de disco begint en ook iedereen daar op de vlucht gaat. Echt zielig.
In die discotheek staan dan een twintigtal mensen te huppelen, en het terras waar die honderden mensen rustig zaten te babbelen loopt leeg Deze ochtend tijdens 't ontbijt vond ik weeral een nieuw vriendje. Een flinke rosse kater! Gelukkig zitten hier geen ongelukkige poezen. Dit exemplaar zit rustig op een zeteltje en ziet er wel doorvoed uit. Toch althans zolang het toeristisch seizoen duurt en de mensen allemaal in het buitenrestaurant eten...
Ook onder water hebben we vandaag weer prachtige wezens gezien. Kwallen, kreukels, vissen, roggen zelfs een inktvisje! Die blijken hier niet veel te zitten. Behalve op 't buffet dan... Er groeien ook nog de prachtigste koralen, zowel zachte als harde. Tja, dat kan ook moeilijk anders met die frisse watertemperatuur... Zo zou ik ook eeuwig jong kunnen blijven. Diepgevroren. 't Verbaasd me dat ik hier onder water nog geen Captain Iglo-fishsticks heb zien zwemmen!
Een gouden visje in een gouden bos koraal...
Knalrode potlood. Pas 's avonds gaat hij op wandel...
De enige inktvis die we zagen zat jammergenoeg in een holleke tussen de rotsen, en hoewel hij mijn vingers vastpakte met zijn zuignappen wou hij toch niet uit zijn schuilplaats komen. Echt spijtig, want het was een magnifiek beestje, hij veranderde om de paar seconden volledig van kleur Misschien had hij zijn holletje met geluidwerende platen bekleed. Tja, in dat geval zou ik er hier ook niet meer uitkomen Onderstaande reeks zijn allemaal foto's van dezelfde inktvis in zijn holletje. Hij draait en keer zich om en om. Soms ziet ge zijn oog, soms zijn mond, dan weer zijn blaaspijp, en af en toe alleen maar tentakels met zuignappen. En bij momenten moet ge gewoon maar uw fantasie gebruiken om te onderscheiden welk lichaamsdeel hij nu weer toont. Om de paar seconden tooide hij zich met een andere kleur...
De zwarte cirkel is zijn oog.
Hier zit zijn kop volledig omwonden door zijn tentakels.
Een oranjerode bek en een groengele blaaspijp. En nog wat onbekende onderdelen
In 't midden zie je de blaaspijp en daarnaast zijn oranje snavel. Dat godzijdank niet mee van kleur verandert... Want anders zou een mens er totaal niet meer wijs uit raken...
18. Alle faciliteiten voor de droogwatertoeristen.
Zondag, 17 juni 2007.
Hotel Club Fanara, Sharm El Sjeikh.
Het hotelgedeelte is niet zo heel groot en dat is fijn, ge moet nooit ver lopen voor iets. Drinken, restaurant, zwembad, alles is vlakbij. Om op 't strand te geraken moet ge wel 180 treetjes af kronkelen. (Met al uw zooi! Vinnen, maskers, snorkelpijpen, wetsuit, camera's, handdoeken, drinken,... en dat leesboekske dat we nooit open doen...) Maar die hoogte is wel fijn, want in ruil voor die klimpartij krijgt ge dan ook dat spectaculair zicht over de baai tijdens het eten. Trouwens die trappen zijn een goede fitness want het eten is hier heel lekker. Ge kunt eigenlijk de hele dag knabbelen als ge wilt, maar ik beperk me tot de buffetten, dat is al meer dan genoeg.
Een flinke hoogte om tot bij de visjes te geraken..
Ze trachten hier toch wel vanalles te bedenken om hun rif te sparen. t Moet gezegd dit hotel doet zijn best. Overal staan waarschuwingen en smeekbedes om toch vooral het rif niet te betreden. Ze verhuren zeer platte electrische bootjes met een glazen kijkgat waar ge uw gezicht op kunt leggen. De mensen die bang zijn om zelf te zwemmen kunnen dus comfortabel op uw buik, droog, naar de koralen liggen kijken. Spijtig genoeg kijken ze niet naar de snorkelaars dus die worden regelmatig overvaren
Eén van de "droogsnorkel"-bootjes. Uw buik ligt op het rode kussen, uw snuit drukt ge tegen de grijze "patrijspoort".
Ze hebben ook een Yellow Submarine. Een nieuwsoortig glazenbodemboot, waar ge onderin zit en zo ook, alweer droog, het rif kunt bewonderen. Persoonlijk vind ik het iets voor zoetwatermatrozen maar zolang het rif er wel bij vaart is t goed natuurlijk.
Bijna de hele dag hebben we onder water gezeten. Met af en toe een schrijfsessie om toch niet helemaal in een frisco te veranderen. Boven water is 't gloeiend heet. Verrukkelijk als ge verkleumd boven komt...
Gelukkig doet al het moois dat ge beneden ziet u de kou wel rap vergeten.
Wat ik persoonlijk een "ligvis" noem. Ze liggen roerloos op de rotsen zolang ge ze niet stoort.
Dat maakt hen tot heerlijke fotomodellen voor echt scherpe foto's...
De papegaaivissen daarentegen zijn veel lastigere modellen... Ze hangen geen seconde stil. Ze knabbelen en wentelen zich ondertussen in alle mogelijke bochten...
Een koraalbosje poseert daarentegen dan wel makkelijk!
Zolang het natuurlijk geen zachte koraal is zoals deze. Want die wiegt constant mee met de golven en de zeestromingen...
En kwallen zijn een regelrechte ramp om op scherp te stellen... Die waggelen heen en weer, en pompen ondertussen ook nog...
Altijd blij als ik eens een kreukel zie. Die zijn ook niet van de snelste!
Dat duurt altijd wel even eer die uit zijn huisje tevoorschijn komt...
"En ikke? Wat hebt ge op mij aan te merken? "Gij? Gij zijt ook een lastige jongen. Gij komt altijd veel te dichtbij!" "Gij zijt ook nooit tevreden gij!!!"
Het hotelpersoneel verstaat hier dus geen half woord Engels. Noch Duits, noch Frans. Tja, zoals alles hier volgebouwd wordt is t niet moeilijk dat ze niet meer aan degelijk personeel geraken. Ik denk dat ze nu zo stillekesaan de bedoeïenen van onder hun geiten aan t halen zijn om tot kelners op te leiden. Er lag vanmiddag een vreemdsoortige fruitsla opt buffet en Paul vroeg wat het was en t enige dat het manneke kon zeggen was Is mischmisch. Ja, dat het een mix was van iets zagen we nu ook wel Vanavond trad er tijdens het diner een buikdanseres op. Jongens, jongens, wat een niveau toch weer. Het leek wel of het ordinaire mens afkomstig was uit een failliet gegaan kroegske uit een achterbuurt in Caïro. t Enige dat ze nog mankeerde was een paal. Het had nog weinig te maken met de sierlijke ouderwetse buikdans
Het waterpijp-hoekje. (Ik doe maar alsof hoor, want op vakantie rook ik niet)
In de discotheek was het vanavond "Karaoke voor de Russen". Twintig zatte Russen die - op all-inclusive vodka - staan te balken op keiharde muziek en alweer de rustige avondsfeer verpesten... Hoe is t toch mogelijk? Ofwel is er iets mis met mij (hoewel ik al heel mijn leven van de stilte heb gehouden) ofwel word ik gewoon oud.
19. De "klei-klieder-club" van de crème-glace-bak.
Maandag, 18 juni 2007.
Hotel Club Fanara, Sharm El Sjeikh.
Vanacht om 2 uur begonnen de Italianen van het Reef Oasis Hotel van hiernaast gewoon opnieuw met hun lawaai. En maar ratelen en maar brullen in hun openluchttheater en dat allemaal voor een publiek van minder dan 20 mensen... Een mens komt op de duur in de verleiding om er een bommeke te gaan gooien. Ik kan voor de rest van mijn leven geen Italiaans meer horen tegen het einde van deze vakantie vrees ik.
Om 11 uur vanmorgen was t hier buikdansles en omdat me dat altijd heeft aangesproken ben ik gaan meedoen. t Was niet makkelijk maar heel plezant en de muziek stond redelijk stil. t Zijn wel moeilijke bewegingen voor Westerlingen. Onze schouders zitten veel te vast Spijtiggenoeg duurde de les maar een half uurtje... Tja, dan oefenen we op de kamer maar verder hé...
Aan de huis-buikdanseres kan ik natuurlijk niet tippen... Maar die heeft dan ook veel meer om mee te schudden
Zelfs de kleinste kindjes komen spontaan meedansen. En ze doen eigenlijk veel mooier dan de danseres... Het buikdansen zit hier blijkbaar in de genen.
Het zwembad is hier zalig. Het zijn allemaal baden verbonden door overlopen. Het ziet er mooi uit en er zijn echt veel stille gedeelten en ook belangrijk, het water is lekker warm. Helemaal niet zoals op de Nijlboot.
De moslimdames hebben eindelijk het probleem opgelost dat ze zich niet in bikini kunnen vertonen. Vroeger zag men ze helemaal ingepakt en gesluierd te water gaan, nu dragen spannende lycra-badpakken die hun volledige lichaam bedekken en waar gewoon een bikini op gedrukt is. Geniaal gevonden! Hoewel ik aan de uitdrukking op onderstaande zwemster haar gezicht tochmeen te merken dat ze de gewone bikinidraagsters nog steeds een beetje benijdt... Of gewoon minacht?... Toch is het een grote vooruitgang want toen ik hen destijds zag snorkelen met een sluier leek me dat toch niet simpel. De helft van de tijd dreef hun sluier voor hun bril. Misschien dachten ze dat ze allemaal sluierstaartvissen zagen en verbazen ze er zich nu over dat het maar gewone vissen zijn die hier zitten. Desalniettemin lagen er toch ook nog volledig zwarte boerka's en gesluierde dames onder de parasols te heu... "zonnen"?... of te "schaduwen"? Hoe moet ge zoiets noemen...
Moslim badpak met bikini-print... en dat in deze hitte...
Vanmiddag kwam iemand van 't management tijdens de lunch rond met een vragenlijst. We hebben er op ingevuld dat ze best een personeelslid bij de crème-glace-toog plaatsen die de mensen kan gerieven want nu zitten al de kinderen er met lepels in te dabben. Ik ga hier niet al te plastisch beschrijven hoe dat ding er na zon invasie uit ziet want dan gaat uw maag kabbelen.
We zijn ze hier ook aan t trachten te leren dat ze pannekoeken moeten bakken. Dat het niet verplicht is dat het dikke, gele, ongebakken, plakkende deegpoefkes zijn. Dat "bruin en dun" véél lekkerder is. Mondeling uitleggen kunt ge dat hier toch allemaal niet. Dus daar was hun vragenlijstje ook weer nuttig voor. Ben zeer benieuwd
Geef nu toe... dat zijn toch geen pannenkoeken!
De rest van de dag heb ik afwisselend doorgebracht onder water en achter mijn laptop. Er staan nog zoveel onafgewerkte verhalen te schreeuwen om een einde Velen zelfs nog om een begin.
Vandaag was 't kwallen-dag! Prachtige purperen doorzichtige beestjes... Ze waren klein en ongevaarlijk maar met velen. 't Is erg moeilijk om ze goed te fotograferen spijtiggenoeg. Hun organen zitten ingepakt in een dikke laag gel dus krijgt ze nooit echt scherp op de foto, hoe dicht ge ze ook benadert...
Een lang leven is zo'n kwalletje niet beschoren in dit visrijk gebied. Ze worden letterlijk aan stukken gerukt en verslonden...
Een kreukeltje op wandel! Bemerk zijn mooie blauwe oogjes!
Geelgroene harde koralen...
Enkele doopvontschelpen waarrond zachte koralen gegroeid zijn...
Een inkijkje in een blauwe doopvontschelp. Zoals geweten een van mijn favorieten van de zeebodem
Ik hoor het jullie al denken : "Oh nee, daar gaan we weer! Toch weer niet elke dag details van doopvontschelpen!..." Nee, beloofd! Echt waar, ik zal proberen me te beperken en er maar twee per verhaal te plaatsen.
De zon gaat onder achter de Sinaï-woestijn en tegelijkertijd beginnen alle moëzins te "zingen" vanop hun minaretten... Feeërieke momenten...
Echt straf!!! Gisteren hadden de meeste hotelgasten die vragenlijst ingediend en o wonder vanmiddag stond er plots een garçonneke met plastic handschoentjes aan het ijs te scheppen! Dus het management léést die lijsten ook nog, meer nog : ze doen er iets mee!!!
Ik heb vanmorgen een wonderlijke excursie ontdekt bij een obscuur Engels touroperatorke. Het is de enige die het doet een excursie naar Jerusalem Dat moet pas een rijk gevuld dagske zijn!!! 24 uur aktie! Eerst drie uur tot aan de grens, dan overstappen in een Israëlische bus, dan in Jerusalem bezoek aan de Klaagmuur, de Moskee, het H. Graf, de hof van Olijven en nog een paar zaken en dan helemaal terug
t Is jammer dat het alleen op zaterdag kan anders zou ik dat buitennissig avontuur zeker willen meemaken, maar we hebben naar die touroperator gebeld en de excursie kan inderdaad alleen op zaterdag. t Zou te gek zijn om op reis te gaan om fit te zijn voor de uitverkoop en ons dan de laatste dag aan frennekes te crossen en doodmoe thuis te komen.. Uiteindelijk is t de bedoeling dat we uitgerust en fit zijn tegen we aan de uitverkoop moeten beginnen Dus hebben we dat idee maar verworpen. Spijtig wel, want ik denk dat het echt een buitennissig reisverhaal zou opgeleverd hebben
Enfin, t heeft niet mogen zijn. We blijven braaf hier, rustig viskes kijken. Maar wel viskes kijken op een confortabelere wijze... Ik ben gezwicht voor de koude en ben een volwassen duikpak gaan huren. Nu kan ik ook "op zijn moslims" te water gaan
Niet direkt simpel om er in te geraken...
't Slankt wel af moet ik zeggen... Zou ik zo niks voor mijn dubbele kin kunnen vinden ook? Een "kinnepakske voor mijn kinnebakske"
Er in geraken was nog niks... Er terug uitgeraken daarentegen
Alweer een moslimbadpak... "Oei! Mijn handschoenen vergeten! Gelukkig heb ik zonneolie bij!"
"Hey blauwe! Wacht op mij! Ik ben er ook weg hoor! Want met al die rare madammen hier onder water is 't hier precies een spookhuis!"
Zo kan je eens zien hoe groot een doopvontschelp is... Ze kunnen tot 1 meter groot worden!
Mond van een bruine doopvontschelp.
Paars gestippeld kwalletje. Dankzij mijn duikpak kan ik er nu nóg dichter bij komen
Paul nog altijd puur natuur in het koude water... Hoe lang gaat hij dat nog blijven volhouden? Die glimlach is niet echt. Die is bevroren.
Elke avond zijn we de laatsten die uit de zee komen...
...om dan nog even te genieten van de rust en de warmte van 't zwembad... ...en dan is er ...eten!!!
't Wordt hoe langer hoe beter! De vragenlijst die we gisteren hebben ingevuld heeft écht geholpen. Bij de pannekoekenafdeling staat sinds vanochtend, naast de eierbakker (een technologisch wonder, want hij beheerst moeiteloos 4 of 5 eierpannen tegelijk!) ineens een pannekoekenbakker! En die mens bakt dunne pannekoeken die warm zijn! Ze liggen dus niet meer allemaal als koude en uiteengevallen deegvellen op een hoopke. Ze zijn zelfs nog heel lekker ook... Tja, misschien hadden we hen - om de schade voor onze lijn te beperken - toch maar beter niet uitgelegd hoe ze échte pannenkoeken moesten bakken... Maar spijt komt altijd na de zonde...
Omdat ik voor mijn vertrek wist dat één van mijn blogcollega's zich niet lekker voelt wou ik hier een foto nemen van zijn blognaam, geschreven in 't zand. Ik dacht dat het hem misschien wat kon opkikkeren als hij wist dat ik zelfs op vakantie aan mijn collegaatjes denk. Maar mijn projectje is mislukt. Met dat zand hier is echt niets aan te vangen... Het is geen fijn zeezand zoals bij ons aan de kust. Het strand is kunstmatig aangelegd en bestaat uit fijngemalen kiezel. Ik kan er onmogelijk een naam in schrijven... De naam met bloemblaadjes leggen is ook al mislukt omdat die wegwaaien.... Dus moet ik dat anders oplossen. Maar ik hou wel van uitdagingen.
Ik heb nu flink wat watermeloen gegeten en de pitten te drogen gelegd op het terras. Dan kan ik zijn naam met die pitjes op de rotsen leggen. Aangezien 't voor een man is die een godsdienstig blog heeft denk ik wel dat hij de symboliek gaat appreciëren. Uiteindelijk trok Christus het zich toch ook niet aan dat sommige zaden op de rotsen vielen omdat er heus wel eentje vruchtbare bodem zou raken. Morgen zullen mijn zaadjes wel droog genoeg zijn. Ik hoop nu maar alleen dat ze niet gaan wegwaaien...
Buiten eten, schrijven en vissen fotograferen heb ik vandaag weer niet veel uitgespookt. Op 't strand gaan zitten doe ik niet. Naar mijn gevoel kan ik dan evengoed middenin de drukte van de Vogelenmarkt op een stoel gaan zitten. Niet direkt mijn ding.
Ons "rustige" strandje... En zoals ge ziet, Paul gaat nog altijd zonder wetsuit urenlang snorkelen...
Een papegaaivis scharrelt zijn kostje bij mekaar : een knapperig stukje koraal!
Maar zijn snavel is er perfect voor uitgerust om koraal in stukken te bijten...
Van al die vissen te zien snoepen krijgen we altijd een zeer gezonde honger. Mijn goede vriend, de rosse kater, is ook dikwijls van de partij als we aan tafel zitten. De mussen zitten doodgemoedereerd op de reling te wachten op kruimeltjes. De rosse trekt er zich niets van aan. Die weet wel dat er lekkerdere zaken geserveerd worden dan een mus. Daar moet ge nog eerst de pluimen afplukken (zoveel werk in deze hitte) en de vis die ik hem opdien is netjes gefileerd. De jongen heeft smaak, 't moet gezegd.
Maar veel tijd verliezen we nooit op de middag. De koele zee lokt... Edoch, wat gebeurde er vanmiddag? Mijn dierbare macho besloot dat het lijden nu toch wel lang genoeg geduurd had... hij wou ook een "islamitisch zwemkostuumpje" gaan huren Hij vindt het een gruwelijk ding, maar blijkbaar toch te verkiezen boven kippenvel. Het moest en zou natuurlijk wel een pak met korte mouwkes en korte pijpen worden. Ah ja, anders ging hij beslist stikken... Trouwens zo macho is hij echt niet. Er lopen er hier andere rond... Let maar eens op de tekst van deze Italiaan zijn t-shirt... En nee, hij kan er niet om lachen. Hij schijnt het werkelijk nog te menen ook... Ik heb er zijn kop maar afgeveegd, want dat vindt hijzelf blijkbaar toch ook niet 't meest interessante deel van zijn lichaam.
In de duikshop verhuurden ze ook "aandrijvingen", een soort torpedo zodat ge gemotoriseerd door 't water zoeft en ge zelf niet meer moet zwemmen... Nu is 't toch wel ver gekomen vind ik...
Dus vertrokken we allebei lekker warm ingeduffeld terug naar de viskes. Zonder torpedo wel te verstaan!
Ik in mijn volledig duikpak...
En Paul in een shorty. Ja, das veel sexier hé!.
Een Titan-trigger vis vanop zijn rug gezien. Zijn voorkant laat je beter met rust want hij bezit een stel zeer gevaarlijke tanden.
Een wondertuin van gekleurde koralen.
Twee chirurgvissen op pad. Let op hun vlijmscherpeoranje scalpel vlak voor hun staart.
Nog een familielid van de vorige! De SM-er onder de vissen. Deze soort heeft twee gele mesjes voor zijn staart. Hij draagt ook een zwart maskertje en heeft witte ogen. Beetje spookachtig wel.
Het oog en de kieuwspleet van een blauwgevlekte rog.
Zo vredig ziet het buurstrand van het Italiaanse hotel eruit als wij 's avonds uit de zee komen en de toeristen allemaal weg zijn. Rond dat tijdstip maken ze zich klaar om te gaan eten om daarna met hun gebrul en geloei te beginnen...
Donderdag, 21 juni 2007. Hotel Club Fanara, Sharm El Sjeikh.
Er zaten lekker veel kwallen vandaag! Verschillende soorten! De vissen waren er ook heel blij mee! Zij het wel voor andere redenen dan ik. Voor hen is op dit moment de zee een "all you can eat"-buffet. Ze verdringen elkaar en scheuren de lekkere hapjes in stukken... Nee, ik hoop in mijn volgend leven toch niet als kwal terug te komen. Hoe mooi zo'n beestje ook is.
Nu Paul eveneens een wetsuit draagt is hij ook een beetje gehandicapt. Hij kan nu ook zo diep niet meer duiken. Maar zijn pak is dunner en bestaat uit minder stof, dus zitten er ook minder luchtbellen in gevangen. Hij geraakt toch nog tot 5 à 6 meter diepte. Ook omdat hij veel sterker is dan ik. Als ik met dit duikpak tot 4 meter geraak dan moet ik zoveel kracht zetten om niet als een ballonnetje omhoog te schieten dat ik onmogelijk op die diepte nog een scherpe foto kan maken. Maar Paul geeft niet op natuurlijk. Dus hij is vandaag toch weer aan een foto van een leeuwenvisje geraakt. Een strijd op leven en dood, eerst om beneden te geraken en daarna om lang genoeg daar te blijven om een zinnige foto te kunnen maken, maar het lukte hem toch. Zo fier als een pauw kwam hij boven. Nog geen minuut later zweefde er een leeuwenvisje voor mijn eigen neus.... Op nog geen twee meter diepte. Dus mijn fotootje heeft veel minder zweet gekost en is veel kleurrijker. Tja, ge moet in 't leven ook een béétje geluk hebben natuurlijk.
Paul krampachtig in volle aktie met zijn leeuwenvisje...
... zijn leeuwevisje...
... en mijn leeuwenvisje. Dat dus bijna gewoon voor mijn neus langszwom
Het voordeel van zo'n duikpak is wel dat als ge echt moe wordt, ge u gewoon wat kunt laten drijven en uitrusten. Maar dat lukt me eigenlijk nooit, want ik krijg altijd wel weer direkt iets in 't oog waar ik achteraan moet om een foto van te nemen. 't Is sterker dan mezelf, maar 't is dan ook zo'n wondermooie wereld. De dagen per jaar dat ik onder water kan vertoeven wil ik er altijd alles uithalen wat er in zit. Qua foto's bedoel. Niet qua vissen. Hoewel... 's middags steek ik er toch wel eentje tussen mijn tanden, gezellig samen met mijne rosse (nee, niet onze Paul, die andere kater).
De buikdansles gaat al lang niet meer door omdat er geen kandidaten zijn buiten ikzelf... Jammer. Hopelijk vind ik thuis, na onze uitverkoop dan, de tijd om in België zo'n cursus te gaan volgen. 'k Zie me daar al staan schuddebuiken met onze Irma op mijn rug. Tja, dat zou wel geestige foto's kunnen opleveren...
Pal op de middag snorkelen is niet leuk. Dan staat de zon te hoog en is het licht onder water veel te hard. Dan krijgt ge allemaal witte reflecterende zonlicht-strepen op uw foto's. 's Ochtendsvroeg of in de late namiddag als de zon schuin invalt dan kunt ge u zelf wat richten of ge de vis in tegenlicht wil trekken of met het zachte zonlicht op zijn lijfke. Dat geeft veel betere foto's. Gesteld natuurlijk dat ge de juiste omcirkelende beweging rond uw vis kunt maken. Als ge vissen echt te opvallend begint te achtervolgen dan zwemmen ze gewoon weg. En hoewel ik een vrij snelle zwemmer ben is een vis écht niet in te halen. 't Is veel beter om eerst de juiste lichtinval te kiezen en hem dan zeer omslachtig en van ver te benaderen uit de gekozen richting. En dan wachten, en hopen. Geduld hebben tot hij juist aan dat steentje gaat knabbelen dat ge graag als decor zou hebben. Of dat hij met zijn lief voorbij een sjiek stuk koraal zwemt... Op zo'n manier kunt ge mooie close-ups maken. Als ge te wild zijt kunt ge alleen staarten en poepen van wegvluchtende vissen te pakken krijgen.
Vroeger - voor de tijd van digitale camera's - was het een dure sport aan pellicule. Nu is het voor iedereen bereikbaar - je kan goedkope toestelletjes kopen of huren - en gebeuren er dan ook meer ongelukken. Mensen die de gevaren van de vissen niet kennen, of die zich vastklampen aan wat ze denken dat een rotske is, maar wat koraal blijkt te zijn... Met alle gevolgen vandien voor henzelf en voor 't koraal. Maar ja, wie zijn poep (in dit geval meestal zijn handen) brandt moet op de blaren zitten. En dat hebben al veel roekeloze onderwaterfotografen moeten ondervinden.
Wat ook gevaarlijk is is om in uw enthousiasme onder een rots te duiken. Uw foto te nemen. Overgelukkig te zijn. Naar willen boven komen en... rats vergeten zijn dat ge eigenlijk onder een rots zat. Een zeer pijnlijke ervaring die dodelijk kan aflopen. Onder water is 't altijd een kwestie van uw verstand er heel goed bij te houden. Veel van die sierlijke, kleurige diertjes en plantjes hebben stekels, angels, tandjes, giftig slijm of tentakels waar ge beter niet in terecht komt.
Mijn favorieten zijn en blijven toch de doopvontschelpen... Daar geraak ik niet op uitgekeken. Als ge heel geduldig wacht tot ze open gaan kunt ge echt dichtbij komen zodat uw lens maar op enkele centimeters van hun schelp verwijderd is. Dan krijgt ge de magnifiekste binnenzichten! Soms lijken het wel ravijnen, of turquoise rivieren die tussen rotsten stromen. Het lijkt soms alsof ge in de hemel binnenkijkt - of in geval van de rode - in de 't vuur van de hel... Een echt goede foto maken is niet zo makkelijk, en dat maakt deze sport nu juist zo prettig.
Nog even dichterbij komen, lang genoeg uw adem inhouden... en dan opent de schelp zich wel weer...
... en ontvouwt zich deze wonderlijke wereld...
De kleinste dingetjes vormen de grootste uitdaging. Voor de foto van de gobie - die maar een halve vingernagel groot is - en uit zijn holletje kwam loeren moest Paul wel een kwartiertje geduld hebben. Maar hij is dan ook met een prachtfoto thuis gekomen.
Paul zijn gobie! Zo klein... en toch glimlacht hij precies! Of heeft hij zijn bedenkingen hoe Paul er in zijn wetsuit uitziet?... Een gobie is echt de Calimero van de vissen.
Net voor onze namiddagsnorkel ben ik de naam van "Petrus" met mijn pompoenpitjes gaan leggen. Dat ziet er al een stuk beter uit dan hem gewoon in 't groffe zand te schrijven. Zelfs toen ik na twee uur terug uit 't water kwam lagen de pitjes er nog. Voor eventjes vereeuwigd... Ik hoop dat de foto hem wat gaat opkikkeren.
Deze rog was zich in 't zand aan 't ingraven, hij was 't duidelijk beu om te poseren. Ik dacht even dat hij : "Baksjiesh, baksjiesh! Or nó photo!" ging roepen...
Kunstwerkjes van meloenen op het buffet.
Na het diner zijn we naar "Alf Leila Wa Leila" gewandeld. Dat is een reusachtig complex hier op 't schiereiland waar ze grootse shows organiseren. Vorig jaar zijn we er eens binnen geweest. Het geheel bestaat uit pure kitch, maar wel super-kitch! Ja, 't noemt niet voor niets "1001 Nacht". Alles flikkert en blinkt en schittert. Er is zelfs een heuse arena waar men klank-en lichtspelen over de geschiedenis van Egypte opvoert. De omwalling van het domein bestaat uit honderden kleine winkeltjes waar ze de grootste toeristische rotzooi verkopen. Ge kunt er donder op zeggen dat elke stenen beeldje dat ge vastpakt uit plastic of hars is. Lekker licht van gewicht zodat de toeristen het gemakkelijk kunnen meenemen. Werkelijk álles is er nep. Ik wou er nog een godenbeeldje kopen van Hathor, de godin met de koeienkop, maar ik vond er geen enkel dat me aansprak. Niets dat mooi zou staan tussen mijn nijlpaardgodinneke met de dikke buik en schele god Clarence. De grote nieuwigheid dit jaar waren wel de handtassen in de vorm van een kameel. Ge ritst de bult open om er uw gerief in te steken. Al een chance dat Irma nooit mee op reis gaat want hier zou ze niet goed van geweest zijn
't Was zalig om 's avonds laat in de relatieve koelte buiten te wandelen. Rustig kunt ge 't moeilijk noemen, want voor elk klein winkeltje staat een man die u met alle geweld zijn zaak wil binnen praten... Zéér vermoeiend op de duur. Zelfs het truukje dat we in Marokko gebruiken - ons voordoen als Finnen, die niks anders dan Fins spreken - lukt hier niet. Trouwens als we tegen mekaar in ons zelfgemaakt Fins bezig zijn schieten we ook veel te rap in de lach. We zijn dan maar vroeg terug naar ons hotel gegaan. Lekker in bed wat liggen schrijven en lezen in al mijn boeken over Egypte is veel leuker. Niet vergeten, we zijn hier om te rusten, om krachten op te doen voor wat ons thuis te wachten staat. En de vakantie begint te korten... Ik mag er niet aan denken. Ik zou 't hier nog wel enkele weken kunnen volhouden. Gesteld dat ik aan een kniptangetje geraakte om al de kabels van de geluidsinstallatie van het Italiaans hotel door te knippen... Niet vergeten : volgende reis ook een kniptang in de valies steken
23. Voor mijn volgende verjaardag vraag ik kieuwen!
Vrijdag, 22 juni 2007.
Hotel Club Fanara, Sharm El Sjeikh.
Onze voorlaatste dag in 't onderwaterparadijs was aangebroken. Dus heb ik mijn kop maar enkel boven water gestoken om er wat mondvoorraad in te proppen. Ik moet stilaan afscheid beginnen nemen van mijn ondertussen vertrouwde vissen.
Een van mijn anemoonvisjes die al zo dikwijls trouw voor me geposeerd heeft. Hoewel, even "stil hangen" is er nog altijd niet bij...
De blauwe gestippelde grouper toont meer goede wil.
Mijn frèle, zo geliefde kwalletjes...
Er zwemmen niet alleen wonderbaarlijke dingen onder water maar er groeien er ook zeer mysterieuze...
Een geel visje in een droomwereld van zachte koralen...
Koraaltjes die liever inktvis waren geweest?
Of zachte koralen die in een vorig leven broccoli waren?
Een kouwelijke doopvontschelp die zich in enkele warme mutsen gehuld heeft?
De hersenen van Einstein?
Een koraal die niet weet of hij steen of bloem wil worden?
Eèèèèk!!! Zelfs een vleesetende vis!!!
Was hij graag een stoere eik in een sprookjesbos geweest?...
Een koraal met liefdesverdriet?
Heeft een vis hier zijn onderrokje vergeten???
Het uithangbord van een zeemeermin die een bordeeltje runt?
En tussen al die mysteries dabbelen mensen met hun turnsloefkes rond. Zonder duikbril. Onwetend wat ze vermorzelen...
Maar eens... moet ge terug boven water komen natuurlijk...
s Avonds wilden we teruggaan naar Alf Leila Wa Leila om nog wat te gaan shoppen, maar och, we hebben niks nodig. Ik heb hier in t hotelwinkeltje een plezant boek over alle faraos en goden gevonden. Mijn "Dean Koontz"-roman zit al 14 dagen ongeopend in mijn valies, ik verslind alleen nog boeken over faraokes en hun goden. Jongens jongens, die kereltjes hadden toch ook nogal een fantasie. Om jaloers op te worden.
PS. Hebt ge 't gezien?!!! Of beter, hebt ge 't niet gezien?!!! Er staat in heel deze aflevering maar 1 enkele doopvontschelp!!
24. Iedereen kan de pot op, behalve de pot, want die is onmisbaar...
Zaterdag, 23 juni 2007.
Hotel Club Fanara, Sharm El Sjeikh.
Paul heeft de nacht doorgebracht op de toilet. Hij heeft diarrhee en 38.5° koorts.
Hij heeft het grootste deel van de dag in zijn bed gelegen. Om alleen te gaan snorkelen had ik ook geen zin dus heb ik maar wat gelezen (in mijn nieuw faraoboek!) en geschreven en aan t zwembad gelegen. Dan heb ik ook wat kleur, want door zon kompleet duikpak bruint ge natuurlijk niet .
Stel u voor dat we mijn idee uitgevoerd hadden en die 23 uren durende excursie naar Jerusalem geboekt hadden! Dan had die sukkelaar nu de Hof van Olijven zitten bemesten, en hij zou ook zeker wat te sakkeren gehad hebben tegen de Klaagmuur. Hij is echt zo ziek als een hond...
'k Ben dan altijd maar alleen gaan eten. In goed gezelschap natuurlijk. Van mijne rosse, en mijn vogeltjes...
In de vooravond zijn we even tot op het punt van ons schiereiland gestrompeld waar de vuurtoren staat. Vlakbij de zee staat een heel mooi en sfeervol monument voor de slachtoffers van een vliegtuigramp in 2004. Het is een vlucht aluminiumvogels die opstijgen. Tegen de knalblauwe lucht hier zijn die blinkende vogels echt prachtig.
Spijtiggenoeg lag er vlak naast, ook pal aan zee dus alweer een openlucht discotheek.
Paul is niet mee kunnen gaan eten, die geraakte zelfs nog amper terug tot aan t hotel na dat korte wanelingetje. Ik heb gelukkig onze kamer kunnen huren tot morgenavond zodat we niet al op de middag buiten moeten.
's Avonds ben ik nog wat alleen door 't hotelterrein gaan wandelen om afscheid te nemen. Dan ziet alles er toch zo rustig en vredig uit... althans voor de allesoverheersende lawaai-shows beginnen...
Dus dit was onze laatste avond in dit heerlijke oord... Rest morgen alleen nog de terugvlucht... Ik had best nog wat willen blijven want ik kijk ontzettend op tegen de drukke en emotionele tijd die ons nu te wachten staat... de definitieve uitverkoop van onze winkel. Goddank dat we even dit reisje hebben kunnen maken om wat op krachten te komen voor wat ons te wachten staat...
Laathi, Sharm El Sjeikh, 24 juni 2007.
PS. Als laatste foto toch nog een doopvontschelpje. Sorry, ik kon 't echt niet laten
27-09-2005
4
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
Om de paar seconden tooide hij zich met een andere kleur...
