Egypte reisverhaal deel 10.

10. Nijlezels.
Maandag, 11 juni 2007. Namiddag.
Crown Jewel  - Aswan.

Na de ochtendexcursie naar Aboe Simbel en de lunch  zijn we met een bootje naar een Nubisch dorpje gevaren aan de westelijke oever van de Nijl. Een mooie tocht! Dwars door al de rotsblokken en rieteilanden van het eerste cataract van de Nijl. Op de bergen zagen we het mausoleum van de Aga Khan liggen en daaronder zijn villa. We vaarden ook voorbij het lievelingshotel van Agatha Christie, het “Old Cataract Hotel”, vanwaar je inderdaad een fascinerend zicht moet hebben op de oase-eilanden die midden in de stroomversnellingen van de rivier liggen.

We waren omringd door wuivende rietpluimen, door minuscule weitjes met enkele ezels of waterbuffels, door laverende feloeken met grote driehoekige beige zeilen, we werden alweer geënterd door nietige blikken bootjes met “zangerkes”. Het was als zeilen door een droom…

         
 

          Het doel van deze trip : het Nubische dorpje.

Het Nubische dorpje dat we bezochten wordt bevolkt door mensen wier dorpje door de aanleg van de Aswandam onder water gelopen was. Ze waren vervolgens hier op dit schiereilandje neergepoot. Ze hebben een mooie moskee gekregen, een prima school, overal in de straatjes waterkranen. Alle huisjes hebben electriciteit en schotelantennes. Ze leven van de veeteelt, de visvangst en schnabbelen wat mee in de toeristische sector. Sommige families stellen hun huizen open om toeristen te ontvangen en hun woning te laten bezichtigen. Ondertussen kunnen ze ook nog hun zelfgemaakte juwelen verkopen. In één van die grote huizen (groot omdat er heelder families wonen. De zonen blijven met hun vrouwen en kinderen in het ouderlijk huis wonen) zijn we karkadee gaan drinken en is Amro zijn onafscheidelijke waterpijp gaan roken.

De eigenaars van het huis hielden enkele kleine krokodilletjes van een soort die blijkbaar nog wel in de Nijl voorkomt als huisdier. Ik vond het maar weer een zielige bedoeling. Maar ja, ik heb me toch ook laten verleiden om er eentje in mijn armen te nemen…

         

          Paul heeft deze foto's moeten nemen.
          Hij durft zo'n diertjes niet vastnemen omdat hij, als gitarist,
          te bang is voor zijn vingers...

         

          Zie zijn onweerstaanbaar glimlachje...

Ik heb er enkele halssnoeren gekocht die ze vervaardigd hebben uit kamelenbotten.

We hebben wat door het dorpje gewandeld en iedereen leek er eigenlijk best tevreden en relax te wonen. De Nubiërs zijn zeer donker van huid aangezien ze oorspronkelijk van Oeganda en Saoedi-Arabië komen, ze hebben echter totaal geen negroïde trekken. Het zijn Arabisch sprekende moslims.

In ’t schooltje hebben we ons op de banken genesteld en heeft Amro Arabische les gegeven aan ’t bord. Heel geestig! Arabisch wordt in 23 landen gesproken, dat wil dus zeggen dat 280 miljoen mensen mekaar kunnen verstaan… Dat moet zalig zijn om u overal verstaanbaar te kunnen maken…

Hij legde uit dat de puntjes boven de letters zeer belangrijk zijn omdat ze van het teken een andere letter maken… Dus een puntje teveel of te weinig en een woord krijgt een heel andere betekenis.

Het grappige is dat heel de Westerse wereld en ook Azië in Arabische cijfers schrijven. Maar dat zijzelf wel gekozen hebben voor… Indische cijfers…

         

          Klaslokaal.

         

          Amro geeft les... 

           

          "Liliane" in 't Arabisch.
 
         
         
          De moskee aan de rand van het schoolplein.

        

         Zo leren de kinderen tellen...

          

         ... en zo leren ze lezen....

         

          Op de terugweg naar ons bootje.

         

          Niet alles is idyllisch.
          Denk vooral niet dat dit een onontwikkeld land is.

          Het "Old Cataract Hotel".
          Waar Agatha Christie zo dol op was!

Toen we terug naar ons cruiseschip vertrokken vaarden we tussen rotseilandjes en wuivende rietbossen met witte ibissen die er uitzagen als Japanse lettertekens in ‘t groen. Soms stond er op een klein eilandje een ezel - een nijlezel dus, want nijlpaarden zijn hier niet meer - en ik vroeg me af of ze die dan ’s avonds komen halen, of dat die door ’t ondiepe water naar hun stal waden. Ik had het best aan Amro kunnen vragen maar we waren ondertussen op het dak van de boot gaan zitten. Wij zaten daar met ons tweetjes hoog en droog en we voelden ons precies Cleopatra en Alexander de Grote die ceremoniëel de Nijl op gevaren werden.

Alhoewel die waarschijnlijk niet met hun poepen op een ijzeren dak zullen moeten zitten hebben en daar wel een paar Nubische slaven met waaierkes naast zullen gestaan hebben vermoed ik zo. Maar kom, ge kunt niet alles hebben. Dit was al fantastisch genoeg! Zo in de gouden avondzon over de Nijl zweven… Een goddelijke ervaring.

         
         
          In de avondzon...
 

Ondanks de liters water die we per dag drinken zijn we ’s avonds kompleet uitgedroogd. Ons haar voelt aan als stro. De hete wind droogt hier alles uit. We zitten hier pal op de Kreefstkeerkring en de zon staat hier in deze periode in het zenith. Op de middag lopen we hier schaduwloos rond maar we zweten totaal niet en de hitte is goed te verdragen. Maar we zijn wel elke avond kapot moe… Zo ook vanavond…

Voor aflevering 11 klik HIER!