3. Een vreemdsoortig balspel : kleren zwieren.

Vrijdag, 8 juni 2007.

Crown Jewel - Edfu.


Op de terugweg van de Vallei der Koningen bezochten we een albast- en steenatelier om "de truukjes van de foor" te leren kennen alvorens we ergens beeldjes gingen kopen.
We gingen hier leren hoe we het echte werk van de vervalsingen konden onderschieden.

Een favoriete vorm van vervalsing is de graniet vermalen, de korrels terug aan mekaar  lijmen, deze pasta in een vorm gieten, maar binnenin eerst een stuk oud ijzer steken zodanig dat het beeld even zwaar aanvoelt net alsof het een massief stuk steen is.

         

          Een oude bougie in een gesmolten stuk steen.

We zagen ook een man een albasten vaas maken. Het ruwe blok steen werd netjes in vorm gehouwen, vervolgens werd de kruik ingepakt en stevig in een gat in de grond vast gezet en dan werd de binnenkant van de vaas uitgeschraapt. Geen eenvoudig werkje, maar het gaf mooie resultaten. De vazen zijn lichtdoorlatend, heel fijn en wegen veel lichter dan machinaal gemaakte exemplaren. Ze zijn ook wel veel breekbaarder.

          

          Een man schraapt de binnenzijde van een albasten vaas glad.

De laatste stop van onze ochtendtrip was aan “de kolossen van Memnon”.

Twee reuze beelden van zittende goden zijn het enige wat nog van de tempel overblijft. Het heeft iets triest. Ze zitten daar zo sukkelachtig en zwaar gehandicapt helemaal alleen heel groot te wezen. Vroeger stonden ze bekend als de “zingende beelden”. De wind speelde bij zonsopgang door de scheuren en kieren van hun voetstukken. Tot in de 15^de eeuw een koning ze liet restaureren en alle gaten dicht werden gestopt en 't ineens gedaan was met het magische gezang.

          De kolossen van Memnon.

Hier is in de loop der eeuwen toch nogal wat gerestaureerd, vernietigd en opnieuw gerestaureerd geworden... Dat kan natuurlijk niet anders want er zijn zoveel generaties van mensen gepasseerd die allemaal andere dingen belangrijk vonden. Soms zijn de vernielers de Christenen, dan weer grafrovers, dan weer de natuur met aardbevingen en overstromingen. Uiteindelijk gaat het allemaal  over monumenten die soms al 4000 jaar oud zijn. Dus is ’t wel logisch dat die al een en ander meegemaakt hebben.

Onderweg zagen we de huisjes van de Egyptische plattelandbewoners. Ze hebben allemaal leidingwater en electriciteit. Op de meeste daken staan zelfs schotelantennes. Maar toch wassen en baden ze liever in een vies kanaal dat achter hun tuin loopt. De mensen worden hier dan ook rapper ziek en sterven vlugger. Toch houden ze liever vast aan hun traditie dan het kraantjeswater te gebruiken. Hier worden de vrouwen gemiddeld ook minder oud dan de mannen omdat er nog zoveel in ’t kraambed en tijdens hun besnijdenis sterven.

96 procent van de 75 miljoen Egyptenaren woont op 4 procent van het grondgebied, dat wil zeggen: langs de Nijl en in Caïro, de derde grootste stad ter wereld. Allemaal op een hoopke op een oppervlakte ter grootte van België… De rest van Egypte (96%) is woestijn.

De meeste huizen zijn maar half afgewerkt. De betonijzers steken nog uit de daken, klaar om aan een volgende verdieping te beginnen. De eerste reden hiervoor is dat ge minder belastingen betaald op een onvoltooid huis, en de tweede reden is dat een huis groeit naargelang het gezin uitbreidt. Bij elke zoon die huwt, en met zijn vrouw en kinderen komt inwonen, wordt er een kamer bijgebouwd. Een gemiddeld Egyptisch gezin telt vier kinderen… Dus zo’n huis groeit als een paddestoel.

We zijn zo ongeveer gekookt op de kade aangekomen (het was een flinke 40°) en hebben er snel een Egyptische sim-kaart gekocht zodat we in ’t vervolg kunnen mailen van uit onze kajuit. Nadat we vijf boten overgestoken waren zaten we eindelijk op onze eigen boot. En daar stonden ze ons in de lobby op te wachten met hete handdoekjes en warme thee…

         

          Maar wel eerst op de juiste boot geraken natuurlijk...
          Dus eerst door enkele andere lobby's van voor ons liggende boten stappen...
 
         

          ... even de loodgieters laten passeren...

         

          ... en vooral op tijd stoppen met stappen!

Na de lekkere lunch hebben we heerlijk aan dek in ’t zonneke gelegen, terwijl de boot richting Edfu vaarde.

          

          Drijvende zwembaden.
          Hier zie je drie cruiseboten naast mekaar liggen.

         

          Een feloek vaart op de Nijl.

         

          Onafgewerkte huizen naast de stroom. 
          De betonijzers voor de volgende verdiepingen steken al klaar...

         

          Een van de weinige fabrieken die in 't zuiden aan de Nijl liggen.
         
         

          Dorpje aan de Nijl.

         

          Dierenstalling op een eilandje.

         

          Het naderen van Esna.

Toen we lagen te wachten op onze beurt om door de Esna-sluis te mogen varen kwamen er plots met volle snelheid van overal piepkleine bootjes op ons toe geroeid. Ze stoven op ons af als gieren op een dik sappig lijk. Het bleken souvenierverkopers te zijn!

         

          De piepkleine bootjes van de verkopers omzwermen de cruiseschepen.

Rechtopstaand in hun bootjes toonden de verkopers jurken en djellabia’s, tafelkleden en sjaals… Wij stonden drie verdiepingen hoger, geleund over de ballustrade van ons zonnedek en zo snel ze merkten dat we ook maar een klein tikje interesse toonden in een van hun produkten frommelden ze vliegensvlug het kledingstuk in een plastic zak, maakten er een bal van, en gooiden die 11 meter hoger aan dek! Ongelofelijk!
Op sommige momenten leek het alsof we in een middeleeuwse burcht zaten die aangevallen werd met dikke katoenen kogels. Aangezien het echt rommel was moesten we dan ook elke keer de spullen terugwerpen naar die mannen in hun zwalpende bootjes! En proberen goed te mikken. Trachten de bal niet in ’t water te gooien maar ook niet die rechtopstaande kerel uit zijn bootje te kogelen als een kegel uit een kegelspel… Niet simpel.

Ik heb op 1 namiddag beter leren gooien dan in heel mijn lagere school. Als er dan toch eens per ongeluk een zak naast een boot terecht kwam bleef die gelukkig drijven maar werd er wel met man en macht achteraan geroeid om de koopwaar te redden.

Ze schreeuwden naar boven dat alles zogezegd maar 1 euro kostte, totdat mensen echt iets wilden kopen en naar beneden gingen om door ’t raampje te betalen, en dan bleek alles plots een pak duurder te zijn.

         

          Je ziet een verkeerd terug geworpen zak in 't water drijven.

         

          "One euro, madam! Only one euro!!!"

Na twee uur wachten was het al onze beurt om versluisd te worden (in’t hoogseizoen kan dat soms wel een hele nacht duren) maar we hadden ons tijdens die wachttijd geen moment verveeld. Integendeel!

         

          De sluis van Esna.

Met de sluis van Esna hebben we veel chance. Normaal is ze tijdens juni en december gesloten wegens onderhoudswerkzaamheden. In die periodes gaan de Nijlcruises maar tot Esna en is Luxor onbereikbaar per boot. Dan gebeuren al de uitstappen met een busje. Stel je voor : je boekt een cruise en je kan de helft van de bezienswaardigheden per bus gaan bekijken!… Geef toe dat is pas zielig. Maar dat is ons dus gelukkig bespaard gebleven. Hoewel het natuurlijk wel een schone titel van een reisverhaal geweest zou zijn : “Op cruise met de bus!”

Voor de allereerste keer blijft de sluis deze maand open omdat ze vlak ernaast een nieuwe sluis aan ’t bouwen zijn en die over enkele maanden geopend wordt, zodanig dat ze het onderhoud van de oude wel even kunnen uitstellen. Van geluk hebben gesproken!

Het was een heel avontuur om door de sluis te geraken want ze is amper een meter breder dan een Nijlboot. De kapitein kijkt naar de wanden van de sluis door grote uitgeklapte zijspiegels. Het is een geroep en getier van jewelste naar de matrozen die over de kade lopen en de meertouwen telkens een paaltje verder moeten gaan vastmaken om zo de boot zonder al te veel schade door de nauwe doorgang te loodsen.

           Navigeren met de spiegel.

Van Esna vaarden we verder naar Edfu, ondertussen genietend van de ondergaande zon achter de voorbijglijdende oevers van de Nijl. Groene boorden met daarachter woestijn, zand, rotsen of bergen. Soms is het groen aan de oever amper een meter breed, soms wel een kilometer en lijkt het alsof we langs groene oasen met palmbomen, appelsienenbomen, aardappelen, bananenplanten, suikerrietvelden, en heelder moestuinen schuiven… Alles groen als gras en lentefris. In volle 45°. Gelukkig stond er veel wind. Nu niet dat die koel aanvoelde, het had meer iets weg van een haardroger op de hoogste stand, maar het deed toch deugd.

         

          Hier zie je goed hoe smal de strook groen naast de Nijl soms maar is.

         

          Groententuinen op de bredere stroken vruchtbare grond aan de stroom.

De zon ging onder achter een dorpje met enkele moskeeën die donker en scherp tegen de lucht afstaken. Ondertussen kreunden de moëzzins ook nog allemaal tegelijk hun Allah Akbar’s en die weergalmden over heel de Nijl. Feeëriek.

Tijdens het diner bleven de gordijnen open want we vaarden ondertussen verder. Heel leuk zo zitten eten terwijl het water op een halve meter onder het raam doorklotst. Naderhand zijn we nog iets gaan drinken aan dek. Het is all-inclusive en je kan de lekkerste dingen krijgen. Geen Egyptische nep-cola, maar echte Cola Light. Het fijnste is nog dat je zelfs geen plastic duivenringske rond uw pols moet dragen.

Als we varen lijkt onze kajuit wel dubbel zo groot, dan hebben we ineens een kamer met een panoramisch uitzicht. Gesteld dat ge uw ogen van moeheid nog open kunt houden natuurlijk…’s Avonds laat zijn we in Edfu aangekomen. Maar toen lagen we al lang allemaal in onze respectievelijke sarcofagen te dromen.

Voor aflevering 4 klik HIER!