De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 21: DDG 1991, een groots decennium ingeluid.

Met de elfde editie was dus een tweede decennium gestart, het “Olympisch decennium”. Ongetwijfeld de grootste, de roemrijkste en meest bewogen periode uit de geschiedenis van onze loopkoers, ondanks het feit dat het record van het vorig jaar, nl. tweeduizend deelnemers, nooit meer werd geëvenaard (was het de afwezigheid van Lucien Van Lancker die zich dan toch liet voelen?). De meeste kranten gewaagden niettemin van “meer dan tweeduizend” en zelfs van “enkele duizenden” deelnemers, hetgeen dus lichtjes overdreven was. De publieke belangstelling in dit “jaar van Zeus” was bijzonder groot en het sportief niveau lag hoog. Winnaar van de 7 km werd de Chileen (!) Angel Aguillar. Dat hij geen ééndagsvlieg was zou hij nog bewijzen in de toekomst. De winnares bij de vrouwen heette Sophie Vandezande. De 20 km was voor Geert De-ruddere, toentertijd één van ’s lands beste “stratenlopers”. Hij zou het niet bij deze ene overwinning in DDG laten. Op het hoogste schavotje bij de dames: Carine Verhaeghe. Met 114 aangekomenen was de 3 km voor de -12 jarigen een bevredigend experiment: winnaar was ene Bjorn Vandriessche. Kortom: Claudine (Mevrouw Dejonghe-Speleers), de nieuwe voorzitter van DDG, had reden te over om tevreden te zijn over deze elfde editie.

De eerste medaille van Grijslokes Olympiade viel bij de meeste deelnemers in goede aarde. Een origineel werk van de Kortrijkse kunstenaar Jaak Vanneste (de schoonbroer van ex-premier Leo Tindemans): gestanst bas-reliëf in rood koper, diameter 6,3 cm, voorstellende de oppergod Zeus, met in de rand uitbeeldingen van verhalen die verwijzen naar de mythologische oorsprong van de Olympische Spelen in het Oude Griekenland.

1991 is ook het jaar waarin Loopclub Grijsloke een eigen achtkoppig bestuur kreeg, dat los stond van het bestuur van de loopkoers. Voorzitter was Marc Antoin. In later jaren zou Marc de loopsport vaarwel zeggen en de fakkel overgeven aan Daniël Malfait. De loopclub was nu tot volle bloei gekomen. De activiteiten waren legio. Er waren natuurlijk de wekelijkse trainingen op zondagmorgen, dewelke ook al eens doorgingen “op verpaatsing”: het Beukenhof in Vichte, het domein de Ghellinck in Elsegem, de Gavers in Deerlijk, de Kluisberg… De bedevaartloop Kerselare-Grijsloke was reeds een traditie aan ’t worden: iedere eerste of tweede zondag van mei. Op 1,2 en 3 maart trok de club naar een vakantiedorp in Viroinval (bij Couvin in de provincie Namen) voor een sportief verlengd week-end. Het was een schot in de roos. Ook dát is een traditie geworden: telkenjare rond dat tijdstip een verlengd week-end met meer dan honderd leden, zij het dat de locatie in later jaren verschoven werd van Wallonië naar de eigen kust.

Meer en meer lopers van de club gingen de eer van Grijsloke verdedigen tot ver in het buitenland. Steeds vaker ging de loopclub in groep deelnemen: de Course des Terrils in Raimes (F) bijvoorbeeld zou nog jaren lang een vaste plaats bekleden in veler agenda. Opvallende prestaties kwamen van de Anzegemnaren Jaak Demeulemeester (marathon in 2u29) en Jan Deseyn (eerste veteraan in de marathon van Athene) en van ons oudste clublid André Osselaer die in zijn categorie (75+) wereldkampioen marathon werd en Europees kampioen 10 en 25 km. Christine De Schamp, Carine De Bosscher en Jos David ontpopten zich tot echte ultralopers in het Belgisch kampioenschap 50 mijl (80 km!) in Oostakker. Onze eigen Lucien Taelman, die reeds zijn strepen als ultraloper had verdiend, moest in deze koers slechts de duimen leggen voor Jean-Paul Praet die toen absolute wereldtop was. Christine De Schamp en Carine De Bosscher waren in die tijd hét vrouwelijk uithangbord van Loopclub Grijsloke, hét bewijs dat het lopen van ultralange afstanden echt iets voor vrouwen is. Spijtig genoeg heeft Carine ondertussen de loopschoenen aan de wilgen gehangen. Christine is nog steeds een trouw clublid en nog steeds maalt ze haar kilometertjes af langs velden en wegen, al zijn de wekelijkse trainingen op zondagmorgen aan haar blijkbaar niet meer besteed.

Een hoogtepunt, dat een enorme invloed zou blijken te hebben op de verdere geschiedenis van DDG en de loopclub, was de verbroederingsloop in 1991, tussen de gejumeleerde steden Oudenaarde en het Engelse Hastings. Een aflossingsloop waarvan de organisatie door onze club in handen werd genomen. Op 9 mei  werd er gelopen van Hastings naar Dover, op 10 mei van Oostende naar Oudenaarde. Voor Grijsloke namen de volgende lopers deel: Maurice Adams (zaliger), Luc Desmet, Gilbert Terras, Carlo Verleyen en Joost Vinckier. Het was het begin van een hechte band tussen onze loopclub en die van Hastings. Vanaf 1992 zou Loopclub Grijsloke telkenjare in maart een flinke delegatie afvaardigen naar de halve marathon van Hastings, en even trouw zouden de lopers van Hastings eind augustus deelnemen aan DDG, Vlaanderens mooiste. Tot op de dag van heden is daar geen verandering in gekomen.  

01-05-2014 om 10:37 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

BIBLIOGRAFIE

0nwi

I

   De Twistappel, 90 pag., paperback.

Over de aanleiding tot de Trojaanse oorlog. Een dolle klucht die echter geen afbreuk doet aan de "mythologische realiteit.In winkelmandje

Strijdtoneel Troje, 93 pag., hardcover.

Toneelstuk in drie bedrijven, waarin het laatste en beslissende jaar van de Trojaanse oorlog wordt behandeld, op een boeiende en bijwijlen grappige manier. Met "De Twistappel" en "Odysseus op Aiaia" vormt het een trilogie.

Eerste blogboek, 425 pag., paperback. In dit boek bundelt de auteur zijn cursieve schrijvelarij van de jaren 2006-8. Geen onderwerp gaat hij uit de weg, geen item is hem te gek. Vaak niet zonder een vleugje ironie.

Tweede blogboek, 350 pag., hardcover. Na het uitzonderlijk succes van BLOGBOEK 1, kon het niet anders of er moest een BLOGBOEK 2 volgen... Op de omslag: Brownie en Blanche, de schaapjes waarvan sprake op de pagina's 202/3 en 272/3.

Bovenstaande boeken (alle verschenen in 2013) zijn te verkrijgen bij de uitgever:

voor “Odysseus op Aiaia”:

surf naar  www.shopmybooks.com/BE/nl/book/kris-vansteenbrugge-4/odysseus-op-aiaia 

voor “Strijdtoneel Troje”:

surf naar  www.shopmybooks.com/BE/nl/book/kris-vansteenbrugge-3/strijdtoneel-troje

voor “De Twistappel”:

surf naar  www.shopmybooks.com/BE/nl/book/kris-vansteenbrugge-5/de-twistappel

voor “Eerste Blogboek”:

surf naar  www.shopmybooks.com/BE/nl/book/kris-vansteenbrugge/eerste-logboek-schrijvelarij

voor “Tweede Blogboek”:

surf naar  www.shopmybooks.com/BE/nl/book/kris-vansteenbrugge-2/tweede-logboek-zeverarij-1 

De twee onderstaande boeken (“0 jerum jerum jerum…” en “Uit het schuim van de zee”) zijn nog enkel bij de auteur te verkrijgen. Beide boeken kenden reeds een buitengewoon succes en werden voorgedragen voor de Gomio-prijs. Ze kunnen ook ontleend worden in de openbare bibliotheken.

29-03-2014 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 20: Grijslokes Olympiade.

1991: het tweede decennium is ingetreden. Het organisatiecomité kent nu dertien bestuursleden (waarvan er anno 2014 nog amper een paar actief zijn) en het ontslag van Lucien Van Lancker blijkt geen al te diepe sporen te hebben nagelaten. Enkele weken vóór de elfde Dwars door Grijsloke wordt een luisterrijke persconferentie gehouden in het gemeentehuis van Anzegem in aanwezigheid van talrijke personaliteiten: de plaatselijke autoriteiten alsook een aantal fameuze sportlui. Mark Smet is er: de eerste Belg die erin geslaagd is de marathon te lopen in 2u10’00”. En dan is er René Marckx zaliger, één van onze beste veteranen-lopers en die jarenlang de microreportage zal verzorgen tijdens de komende Dwars door Grijslokes. René heeft Gerard Van Nuffelen meegenomen, een 56-jarige Antwerpenaar die vele malen Belgisch en ook Europees kampioen is geweest op alle langeafstandsnummers en zopas zelfs de wereldtitel heeft veroverd op de 10 km. Niet te verwonderen dat Gerard verkozen is tot “de veteraan van het jaar”. Gerard Van Nuffelen heeft overigens al een paar keer deelgenomen aan DDG, waarin hij zich telkens als eerste veteraan heeft geklasseerd.

Zijn er belangrijke mededelingen te doen aan de pers? En of! Naar analogie met “De Levensloop” van de voorbije jaren, zal de loopkoers in de komende vijf jaar een thema meekrijgen: de Spelen in het Oude Griekenland. In 1985 heb ik dit idee reeds naar voor gebracht. Een jaar eerder immers had onze loopclub veel succes gekend tijdens de Gapersstoet met een praalwagen die het Griekse thema bespeelde (zie deel 11). Voor dat vijfjarenplan heb ik toen de naam “Grijslokes Olympiade” bedacht, maar omdat Lucien Van Lancker met een gelijkaardig idee op de proppen kwam (“De Levensloop”) werd mijn voorstel toen voor enkele jaren in de ijskast gestopt. Maar in 1991 is de tijd rijp voor “Grijslokes Olympiade”. De Olympische folder van het vorig jaar is daarvan de voorbode geweest (zie deel 17). Weer zal er een serie van vijf medailles zijn. Elke medaille zal de mythologische oorsprong van één van de Panhelleense Spelen (waarvan de Olympische er één waren) behandelen en zal vergezeld zijn van een brochure (van 16 pagina’s) met “tekst en uitleg”. De journalisten hebben er een vette kluif aan: sport in combinatie met cultuur (de Griekse mythologie)! Geen wonder dat er in de loop van de maand augustus (de 11e DDG is op 31.8) ellenlange artikels verschijnen over Grijslokes Olympiade, over Vlaanderens mooiste stratenloop, in alle dagbladen en in verscheidene weekbladen, met foto’s van het 13-koppig bestuur.

En dan is er nóg een nieuwigheid. Voor ’t eerst staat er een loopkoers voor jongeren onder de twaalf jaar op het programma. Afstand: drie kilometer.

De verwachtingen zijn hoog gespannen. Sommigen verwachten 2500 deelnemers en twee kranten blokletteren: “Met meer dan tweeduizend deelnemers behoort deze joggingklassieker bij de top-vijf in België".

01-03-2014 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 19: Een droom die maar half uitkwam.

En Lucien Van Lancker vertelt verder:

In 1987 bij de voorbereidingen van de  7^de Dwars door Grijsloke moest er gezocht worden om “Dwars door Grijsloke” een nog grotere uitstraling te geven en te laten uitgroeien tot een internationale massajogging.

“Grijsloke-Levensloop” was aan haar derde editie toe en stevende af op een nog groter succes. We waren ervan overtuigd dat alle deelnemers aan de massaloop, doordrongen waren van de gedachte dat afstandslopen hun levensritme bepaalde en dat uithoudingstraining de gezondheid verbetert en de conditie op peil houdt.

Deze gedachte wilden we verder blijven uitstralen, ver over onze grenzen heen. Daarom keken we uit naar buitenlandse organisaties die er dezelfde idealen op na hielden, organisaties die lopen zagen als vrijetijdsbesteding, recreatiesport waar men beter en gezonder van wordt.

De organisatoren van “La Course des Terrils” uit Raismes Frankrijk, de “Dr. Ernst Van Aaken Gedachtnislauf” uit Waldniel, Duitsland en “Terneuzen Graauw” uit Graauw, Nederland, vonden we bereid om samen met “Dwars door Grijsloke” de koppen bij elkaar te steken om voor het eerst in Europa een “Europajoggingcup” in het leven te roepen.

Deze cup zagen we niet als een tornooi waar er met miljoenen gesmeten werd, maar een organisatie waar sport in de reinste zin van het woord beleefd wordt. We wilden laten zien dat er nog sport was om de sport en niet om het geld. Aantonen dat ‘elke deelnemer een overwinnaar is’, zoals de Amerikaanse dokter Sheehan ooit schreef. We wilden laten zien dat ons lichaam en geest een wonderbaar instrument vormen in dienst van onze samenleving, in een streven naar vrede en liefdevolle samenwerking.

Niet minder dan 148 langeafstandslopers, uit de 4 landen, namen deel aan dit tornooi van vier wedstrijden. Door optelling van de punten, behaald in elke wedstrijd, werd een klassement opgemaakt. Jacques De Meulemeester uit Anzegem won deze eerste Europajoggingcup.

In 1988 werden de organisatoren van de “Grand Prix R. Schuman” uit Luxemburg (Centre Europeën) bereid gevonden om als vijfde land onze rangen te komen versterken.

De “Dr. Ernst Van Aaken Gedachtnislauf” werd vervangen door de “ 2^de Rheydter Citylauf” uit Mönchengladbach, Duitsland. Deze tweede Europajoggingcup kreeg 152 deelnemers.

Door innerlijke spanningen tussen de organisatoren van “Dwars door Grijsloke” werd de  3^de editie enigszins afgezwakt, maar kreeg toch nog 98 deelnemers aan de start van de 5 wedstrijden, die dezelfde waren van 1988.

Bij de organisatie van de 4^de editie in 1990, had ik de bedoeling om elk jaar een land meer te betrekken bij de organisatie, om tegen het jaar 2000 alle landen van Europa, toen nog 12,  aan de start te krijgen van de 20^ste “Dwars door Grijsloke”.

“Dwars door Grijsloke” was echter niet langer bereid om aan de organisatie mee te werken, dit om budgettaire redenen. Ik trok me terug uit de organisatie van Dwars door Grijsloke en kreeg als steun voor de Europa-joggingcup  de “Grote Prijs 25 km. Veteranen” uit Brugge. Ook deze editie was een succes en kreeg een 90-tal deelnemers.

In 1991 werd de organisatie opgedoekt. Omdat ikzelf niet kapitaalkrachtig genoeg was zag ik het niet meer zitten.

Nu, in 2013, blijf ik erbij dat met de steun van “Dwars door Grijsloke”,  “Terneuzen - Graauw”, en veel sponsoring, in het jaar 2000, Grijsloke het toneel zou geworden zijn van een massajogging, met als deelnemers een vertegenwoordiging van alle lidstaten van Europa. Meer zelfs: in 1990 was de idee inmiddels gerijpt om in het jaar 2000 alle grenzen van Europa symbolisch open te lopen, met als sluitstuk de grenzen Frankrijk - België in de 20 km.van Grijsloke. 

Europa naar Grijsloke brengen was mijn droom. Door omstandigheden een droom gebleven.

En nochtans ……

Lucien Van Lancker 

Tot zover de man die Grijsloke groot gemaakt heeft. Na tien edities "Dwars door Grijsloke" haakte hij af en bleef ontgoocheld achter, zij het niet verbitterd. Een delegatie van alle landen van het verenigd Europa telkenjare naar Grijsloke brengen, op de laatste zaterdag van augustus, was zijn levensdroom geweest. Een droom die niet is uitgekomen. Zoals de meeste dromen...

01-01-2014 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 18: Dwars door Grijsloke en Lucien Van Lancker.

Wat heeft Lucien Van Lancker, de grootste Grijslokenaar aller tijden, bezield om af te haken in 1990, het jaar dat Dwars door Grijsloke zijn grootste succes heeft gekend? We hebben het hem met zijn eigen woorden laten vertellen. Lucien maakt van de gelegenheid gebruik om eerst nog in ’t kort een eigen visie te brengen over de eerste jaren van ons aller loopevenement dat hem zo nauw aan het hart lag… en nog steeds ligt:

In 1981 werd ik gevraagd door dokter Kris Vansteenbugge en dokter Albert De Beurme om de organisatie van Dwars door Grijsloke op gang te trekken. Hun grote idool Jacques Serruys van ‘Fit-Veteraan’ had zopas ‘Dwars door Brugge’ in het leven geroepen.

Er werd een bestuur opgericht waarbij mijn schoonbroer, Robert Forêt, tot voorzitter werd gebombardeerd. Dit was een terechte keuze. Met Robert en Christiane werd organiseren een feest.  De vergaderingen, en er waren er zeer veel, verliepen altijd bij hen thuis en steeds was er koffie, taart en nog veel meer. Dit betekende dat zelden een bestuurslid ontbrak want taart, koffie en een druppel waren in die periode een lust voor iedereen. De vergaderingen gingen toen over koetjes en kalfjes en soms was men zelfs vergeten om over DDG te spreken op het einde van de vergadering.  Geen probleem want ikzelf had een enorme ervaring met ‘Omloop Kluisbergen’ een organisatie die parallel loopt met DDG en wat praktische zaken betreft nagenoeg dezelfde noden had als onze organisatie. Met Jacques Dejonghe, voorzitter Omloop Kluisbergen, hebben we dan ook uren, dagen en maanden zitten babbelen over onze organisaties. U moet weten dat Jacques toen een collega was  in de Centrale van Ruien en er ’s nachts tijd zat was om onze problemen op tafel te leggen, problemen waarvan wij beiden veel hebben geleerd.

Op de laatste zaterdag van augustus 1981 kwam dan de 1^ste DDG. Was me dat een dag. Hoewel alles perfect voorbereid was, liepen vele zaken in het honderd. Murphy achterna: alles wat kón misgaan liep ook mis. Daniël Lesenne, computerman en programmeur van dienst, trok zich de haren uit het hoofd: ik was namelijk vergeten het uur te noteren waarop de lopers gestart waren halverwege de Grijslokeberg. GSM’s bestonden toen nog niet en ik had de taak om het uur van vertrek te noteren van de zeven km. Buiten adem, komende aan de aankomst, wist ik niet meer wanneer de lopers vertrokken waren. ‘Hoelang zijn ze al vertrokken’ riep Daniël me toe? ‘Laten we zeggen een tiental minuten, denk ik’ en voilà de computer kon beginnen lopen.  Wonder boven wonder zaten we niet ver van de reële tijd en kreeg iedereen een nogal mooie tijd toegerekend. Ramp bij de aankomst rechtover het huis van Gilbert Pannecoucke in de Bouvelostraat nummer 4. Daniël had zijn camionette verkeerd opgesteld zodat hij de lopers niet zag aankomen.  Met drie, vier man werden dan de nummers van de lopers naar de camionette doorgeschreeuwd. U kunt zich indenken hoeveel deelnemers er kwamen reclameren dat ze verkeerd in de uitslag stonden. Maar dankzij een perfecte video-opname van Hubert Algoet werd ‘s anderendaags een correcte uitslag gemaakt en naar iedereen opgestuurd. Nog vele andere anekdotes zou ik kunnen vertellen over deze eerste Dwars door Grijsloke.  Het resultaat was schitterend: ongeveer 600 deelnemers en allen keerden voldaan terug naar huis. Want ze hadden een gedrukte uitslag en dat gebeurde nergens, tenzij in Dwars door Brugge, waar Siemens hun schouders onder de computer hadden gestoken.  De prijzenpot was ook tamelijk groot en wonder boven wonder, de lopers kregen een medaille, de mooiste die ze ooit gekregen hadden met daarbovenop nog een uitslag en prachtig diploma met de handtekening van de voorzitter, iets enigs in die periode.

Het volgend jaar moest alles beter, grootser en mooier. De omloop werd gewijzigd, we hadden een paar goede sponsors waaronder de Kredietbank, Becel, garage Toyota-Marc Messiaen en Datakor, computerfirma uit Kortrijk. Nu nog loopt Remi Parmentier met het truitje van Datakor en dit na 32 jaar. Een heuse vierkleurenfolder werd opgemaakt, geen enkele organisator kon zich dat toen veroorloven. De prijzenpot werd opgevoerd en de deelnemers konden weer genieten van een diploma en een schitterende medaille, de eerste van een serie van drie: de bronzen, de zilveren en de gouden medaille. De eerste drie lopers van elke categorie kregen een prachtige beker en een podiumfoto die thuis werd opgestuurd. En of ze er blij mee waren! We kregen een twaalfhonderd deelnemers aan de start, ongeveer 600 voor de zeven km. en 600 voor de halve marathon. Een heuse tent van vijftig op twintig meter, in de weide van boer Marc achter de kerk zorgde voor een unieke sfeer tijdens en na de wedstrijden. 36 vaten bier werden er toen getapt. Helaas…we hadden het te groot gezien… na de wedstrijd einde september keken we op tegen een berg schulden van 300.000 BF. Drukkerij Arijs uit Kluisbergen zat met de gebakken peren: ons drukwerk konden we niet betalen….

En nu… derde Dwars door Grijsloke?

Geen geld, enkel en berg schulden…. gedaan met Dwars door Grijsloke??  Niemand wist van onze problemen en financiële moeilijkheden, enkel een fantastische naam en een enorme bekendheid hadden we overgehouden van onze tweede editie.

Begin februari besloot het bestuur de schulden te vereffenen uit eigen zak. Alle bestuursleden, behalve één, stortten 15.000 BF in de clubkas. Hiermee waren de schulden betaald en konden we terug van meet af beginnen. 

De laatste zaterdag van augustus 1983 werd een succes met ongeveer 1600 deelnemers.

En zo ging het verder, bij elk volgend jaar wat deelnemers meer om in 1988 en 1989 zo’n 2000 lopers aan de start te krijgen. In 1987 werden  de geleende gelden aan de bestuursleden terugbetaald. 

1989 was het sluitstuk van ‘Grijsloke Levensloop’, een  programma dat gestart was in 1985 en waarbij 5 prachtige medailles werden uitgereikt.  ‘Levenslicht’ 1985 - ‘Jeugddromen’ 1986 – ‘Levensleed’ 1987 – ‘Levenslied’ 1988  – en ‘Avondschemeringen’ 1989, waren de thema’s. Deze medailles ontstonden uit de gedachte dat ‘in beweging zijn en lopen’ noodzakelijk zijn om een gans leven gezond en levendig te blijven.

Vanaf 1998-1999 was Dwars door Grijsloke dus aan de top van zijn kunnen gekomen: 2000 deelnemers en 10.000 toeschouwers. Met ‘Avondschemeringen’, het einde van de ‘Levensloop’, was Dwars door Grijsloke voor mij genoeg geweest. Ik keek uit naar een nieuwe uitdaging.

* Omdat dit verhaal te lang dreigt te worden, volgt de ontknoping pas in het volgend nummer…

01-11-2013 om 09:57 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 17: Hét recordjaar!

De tiende Dwars door Grijsloke was er één om niet te vergeten. In de allereerste plaats vanwege het aantal deelnemers: 2008 (sommige bronnen gewagen van 2028). Wat er ook van zij, de kaap van de tweeduizend was bereikt en het had er de schijn van dat onze massaloop uit zijn voegen ging barsten. Dat groot aantal deelnemers - en een navenante toeschouwersmassa -   werd in de jaren die volgden nooit meer geëvenaard.

Ter gelegenheid van dit jubileumjaar waren er weer heel wat vernieuwingen. Voor ’t eerst waren er geen medailles en ook geen diploma’s. Daarentegen werd een schitterend zilveren juweeltje (een lopertje voorstellend) aan een dito halskettinkje ontworpen voor de deelnemers (zie www.bloggen.be/kris). Heden ten dage wordt dit kleinood nog met fierheid gedragen door “deelnemers van toen”. 

Jongeren tot 12 jaar kregen hun eigen loopkoers over 3 kilometer. Voor ’t eerst werd een klassement voor clubs opgemaakt, iets wat ook de tand des tijds zou doorstaan. En Dwars door Grijsloke had zich geëngageerd als startlocatie voor de “Belgium runnerscup 1990”, de (nationale) “ersatz” voor de ter ziele gegane (internationale) Europajoggingcup.

Met Joos Casteele kreeg de 20 km-wedstrijd een schitterende winaar. Tussen nooit geziene hagen van toeschouwers bereikte hij de aankomst in 1u00’36”, een tijd die gezien de drukkende hitte van die dag ronduit schitterend kon genoemd worden. “Joos Casteele, mister Grijsloke” blokletterden de kranten. Terecht, want dit was zijn derde overwinning in de 20 km, en in die tien jaar was trouwe deelnemer Joos niet van het podium weg te denken geweest. Carine Verbeke uit Wervik finishte als eerste dame in de 20 km. Op de korte afstand zegevierden Geert Bekaert en Myriam Dumont. Een heel bijzondere vermelding verdient ouderdomsdeken Henri Bastien. De 82-jarige uit Silly, bij Charleroi, die sedert het ontstaan van de koers in 1981 geen enkele maal op het appel had ontbroken, liep dit jaar, gezien de hitte, enkel de 7 km. In tegenstelling tot vorige jaren wanneer hij telkens naast de 7 km. ook de 20 km. voor zijn rekening had genomen! Een krachttoer die hij bij latere edities nog zou herhalen… Het warme weer was overigens de oorzaak van een ongezien aantal opgaven: in de 20 km. alleen al honderdzevenenzestig!

In ons landeke eindigt een warme zomerse dag vaak met een “donderslag bij heldere hemel”. Die donderslag kwam er die avond. Lucien Van Lancker, de geniale motor van Dwars door Grijsloke, kondigde tijdens de feestelijke viering van de laureaten van de koers en in een bomvolle tent af, dat hij afzag van verdere deelname aan de organisatie. Grijsloke stond perplex: was dit de doodsteek voor DDG en dat op het hoogtepunt van zijn roem? Was DDG denkbaar zónder Lucien? Zouden we die klap te boven komen?

En we kwámen de klap te boven. Binnen de kortste keren werd een vergadering belegd onder de bestuursleden, wier aantal onder de leiding van voorzitter Claudine Dejonghe-Spileers ondertussen tot veertien was opgelopen: Joseph Beel, Gilbert Terras, Tom Ampe, Albert Debeurme, Octaaf Decandt, Didier Lib-brecht, Paul Vandenberghe, Ronny Vandendriessche, Jules waelkens, Hubert Algoet, Marc Devloo, Marc Messiaen en ikzelf. Een decennium was afgerond, het decennium van de Levensloop.  Een tweede decennium zou volgen en het zou in het teken staan van de Olympische gedachte. De folder van de 10^e DDG waar de foto’s van alle winnaars van de voorbije wedstrijden verenigd stonden op een Olympische lauwerkrans (zie www.bloggen.be/kris), had reeds aangegeven welke richting de komende jaren zou worden ingeslagen.

01-09-2013 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

17-08-2013 om 11:45 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

16-08-2013 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 16: Levenslied, avondschemering en… generatieloop.

In 1988 werd er gelopen voor de medaille “Levenslied”. Dat jaar zegevierde Carlo Desaever uit Koksijde op de korte afstand en Gino Braekeveldt uit Deinze op de lange afstand. Dat jaar ging misschien nog meer aandacht uit naar de vrouwelijke winnaars. De flamboyante Zeelse Katja Merlin wekte met haar 26’51” op de 7km – en niet alleen dáármee – aller bewondering, en deed menig mannenhart sneller kloppen. Absolute topper was Francine Peeters uit Borgloon, die toen zowat de beste afstandloopster van het land was en een fenomenale tijd neerzette op de 20 km, die later nooit meer benaderd werd: 1.09.45.

Het jaar 1989 (’t jaar van de laatste Levensloopmedaille “Avondschemering”) was er een van vernieuwingen.

Er waren belangrijke wijzigingen in het bestuurscomité: een aantal waardevolle elementen waren de ploeg komen versterken en er werd een nieuwe voorzitter aangesteld, mevrouw Dejonghe, zijnde ons aller Claudine, die het bijna twee decennia zou uitzingen en wier naam onlosmakelijk verbonden blijft met “Dwars door Grijsloke”. Zij volgde Robert Forêt op die zich in alle stilte teruggetrokken had in Kerkhove, alwaar  voor hem een grote carrière als café-baas lag weggelegd.

Er werd voor steeds meer variatie gezorgd in de wekelijkse trainingen. Zo lees ik in het infoblad van de Loopclub dat de wintertrainingen van januari tot maart telkens plaatsgrepen op een andere locatie: Kluisberg, domein de Ghellinck, Wortegem-bos, Ronse (deel van de WK-omloop), Beukenhof Vichte, Gaverdomein Harelbeke, Heirweg (oriëntatietocht), Vichtsesteenweg (voetbalvelden), Lozer-bos…  De “motor” van die trainingen, Gilbert Terras, tevens verantwoordelijk uitgever van het clubblad, werd dat jaar overigens weer laureaat van de Sportverdienste in Anzegem.

En er was de eerste bedevaartloop naar Kerselare. Wie op ’t idee is gekomen is mij ontgaan, maar een succes was het zeker en… het werd een blijvertje, een jaarlijkse traditie (dit jaar dus reeds de vijfentwintigste keer!). Willy Depraeter schrijft daarover in Het Nieuwsblad, anno 1989: “Als de zon in het land is krijgen de sportievelingen van Dwars door Grijsloke telkens de kriebels en voelen ze zich verplicht om te stunten. Deze keer trokken ze met zeventig man lopend op bedevaart naar Kerselare … Zondagochtend om acht uur woonde men daar de mis bij die opgedragen werd door deken Jozef Beel, die samen met zijn parochianen terugliep naar Grijsloke”. Voor een goed begrip: Jozef Beel was recentelijk lid geworden van het bestuurscomité van Dwars door Grijsloke, maar “deken” was iets te hoog gegrepen – er diende te staan “diaken”…

Een andere innovatie – dat idee kwam weer van Lucien Vanlancker – was de Generatieloop. Ziehier wat daarover te lezen staat in de folder van dat jaar: “Met de medaille AVONDSCHEMERING bereiken we de laatste episode van de LEVENSLOOP, waarbij de oudere mens het moment gekomen acht om de levenstaak en levensboodschap door te geven aan een nieuwe, prille generatie. Om dit op een aanschouwelijke manier voor te stellen, hebben we gekozen voor een Generatieloop, bestaande uit een trajekt van 900 m, dat de ouderen (vanaf 40j.) in gesloten groep afleggen om dan te worden afgelost door hun ‘opvolgers’, de nieuwe, jeugdige generatie (tot en met 12j.) die een afstand van 3 km (de eerste 2 km in groepsverband, de rest in hun eigen gewenst tempo) dienen te overbruggen”. Die “Generatieloop” zou de daaropvolgende jaren vervangen worden door een heuse wedstrijd over 3 km (voor jongeren tot 12 jaar) en later door de verschillende jeugdreeksen over 500, 1000 en 1500 meter, zoals we ze nu nog steeds kennen.

Het aantal inschrijvingen bleef gestaag stijgen, mede dank zij de buitenlandse deelneming, hetgeen we te danken hadden aan de Europajoggingcup, dewelke ook in 1989 op het programma stond. Maar nog werd het streefcijfer van 2000 deelnemers niet gehaald: dat zou pas het volgend jaar bereikt worden….

De 20 km-wedstrijd werd gewonnen door de tamelijk onbekende Dendermondenaar Leo Brusselmans in de nochtans uitstekende tijd van 1.00.58. De 7 km was voor Gerdy Roose uit Wevelgem in 20’15”, vóór Carlo Desaever, de winnaar van ’t vorig jaar. De nummers één bij de vrouwen, Marleen Triest uit Vilvoorde (20 km in 1.19.08) en Kathy Declerck uit Waregem (7 km in 27.20) konden de “vrouwelijke prestaties” van ’t vorig jaar niet doen vergeten. Een grootse prestatie werd geleverd door Henri Bastien (uit Tilly bij Charleroi): na eerst de 7 km gelopen te hebben, liep hij ook nog de 20 km, dewelke hij beëindigde in 2u10’34”. Niet slecht voor… een 80-jarige!

Voor de negende en laatste keer werd er in 1989 een diploma uitgereikt aan iedere loper die de zware Dwars door Grijsloke onder de knie had gekregen. Slechts enkelen (waaronder ikzelf) hebben daarom getreurd. Hoe die diploma’s uit de pionierstijd eruitzagen kunt u zien op www.bloggen.be/kris.

01-07-2013 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

In mijn boek “Uit het schuim van de zee” (de Griekse mythologie in 136 boeiende verhalen, 404 pag., uitg. 2011) kunt u het verhaal lezen van Europa, de prinses die door de Griekse oppergod Zeus, in de gedaante van een stier, werd ontvoerd. Haar beeltenis prijkt op de nieuwste bankbiljetten van 5 euro, nl. het kopje aan de rechterkant, alsook het watermerk hetwelk u ziet onder de handtekening van Mario Draghi als u het briefje voor een lichtbron houdt.

Het beeld is afkomstig van een schilderij op een meer dan tweeduizend jaar oude Romeinse vaas (een mengvat) die zich bevindt in het Louvre in Parijs. Ook de stier is afgebeeld op de vaas.

Hierna volgt een uittreksel uit het boek:

Poseidon, de god die heerste over de zeeën, was de broer van de oppergod Zeus. Net als zijn broer was hij zeer gevoelig voor vrouwelijk schoon. Libya, een kleindochter van Zeus en Io, zoals we in het vorig verhaal gezien hebben, was een van de velen die door Poseidon bemind werden. Dat resulteerde in een tweeling: Agenor en Belos. Agenor trok vanuit zijn geboorteplaats in Egypte naar Tyrus in Kanaän, waar hij koning werd. Hij kreeg zes nakomelingen: één dochter en vijf zonen. De dochter heette Europa. En wie ontbrandde in liefde voor deze schone maagd? Zeus! Om haar te versieren had hij een ingenieus plan bedacht. Hij gaf zijn zoon Hermes de opdracht het vee van Agenor naar de zeekust van Tyrus te drijven, alwaar Europa vaak vertoefde. Hij veranderde zichzelf in een stier en begaf zich tussen het vee. Europa merkte het dier op en raakte in vervoering door de indrukwekkende gestalte, de schitterende witte vacht en de grote trouwe ogen. De stier liet zich gewillig strelen door het meisje en nodigde haar uit op zijn rug plaats te nemen. Pas was dit geschied, of hij zette het op een lopen, recht de zee in, en waar het water te diep werd begon hij te zwemmen. Europa was niet weinig geschrokken, ze schreeuwde het uit van angst en ze riep de goden ter hulp. Maar de stier had geen oren naar haar smeekbeden en in een razend tempo zwom hij alover de Middellandse Zee tot hij het eiland Kreta bereikte. Aan de zuidelijke kust van het eiland ging hij aan land, op een plaats waar nu de stad Gortyna ligt. Hier nam hij weer zijn normale gedaante aan. Onder de schaduw van een reusachtige olijfboom had hij betrekking met Europa. De boom staat daar nog: ik heb hem met eigen ogen gezien. In een nabijgelegen grot schonk Europa het leven aan een zoon, de latere koning Minos, legendarisch heerser in de machtige burcht van Knossos, en naar wie de Minoïsche cultuur zou genoemd worden. In diezelfde grot kreeg Europa nog meerdere malen het bezoek van Zeus en ze schonk hem later nog twee zonen: Rhadamanthys en Sarpedon.

Op het thuisfront in Tyrus was men ondertussen zeer bezorgd en bedroefd vanwege de verdwijning van Europa. Vader Agenor stuurde uiteindelijk zijn vijf zonen uit naar alle windstreken om hun zuster te zoeken. Hij legde hun meteen het verbod op het ouderlijk paleis nog te betreden zolang Europa niet teruggevonden was…

Het vervolg van ’t verhaal kunt u verder lezen op pag. 47-49 van het boek of door te surfen naar www.bloggen.be/dzeus/archief.php?ID=14 en scrollen naar nr.10 “Europa en Kadmos”. U vindt er ook een tekening van Europa op de stier, door J. Bauwens.

29-06-2013 om 14:26 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Het boek zal vermoedelijk verschijnen na de grote vakantie. Meteen verdwijnen dan alle cursiefjes (van eind 2005 tot en met 2008) van deze blog. Daantje staat meteen voor de keuze. Ofwel nog snel alles nalezen op het scherm, ten koste van ogen en rug en nek. Ofwel zich een printer aanschaffen. Ofwel 27,09 euro neertellen. Ofwel het hele zootje negeren. Ik denk dat hij voor het laatste zal kiezen… tenzij ik hem toch nog kan overtuigen met het voorwoord van  mijn “Eerste BLOGBOEK: schrijvelarij”.

19-06-2013 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 15:  De Europajoggingcup.

Op 22 juni 1987 kregen de mensen van de geschreven pers – toentertijd zaten ze in Grijsloke niet om een persconferentie verlegen – en een aantal “Grijsloke-VIP’s” deze uitnodiging in de bus (namens “het bestuur van Dwars door Grijsloke”):

Betreft: Persconferentie 7^e massaloop “Dwars door Grijsloke” op 29 augustus 1987.

U wordt vriendelijk uitgenodigd tot het bijwonen van onze bijzondere persconferentie die doorgaat op maandag 6 juli 1987 om 19 uur stipt in het parochiezaaltje aan de kerk van Grijsloke, Gijzelbrechtegemsteenweg te Anzegem. Ditmaal zal de persconferentie internationale belangstelling genieten. Wij zijn er immers in geslaagd om, voor het eerst in België en in samenwerking met de organisatoren van de loopwedstrijden uit SCHWALMTAL-WALDNIEL (Duitsland), RAISMES (Frankrijk) en GRAAUW (Nederland), de “EUROPA JOGGING CUP” in het leven te roepen. Elke organisatie zal door een afvaardiging worden vertegenwoordigd op deze bijeenkomst. Videobeelden over de omloop en de omgeving van de buitenlandse wedstrijden zullen worden vertoond. Het wordt een bijzonder interessante ontmoeting. Daarom durven wij ten stelligste op uw aanwezigheid rekenen.

De eerste europajoggingcup kon niet anders dan een succes worden. Lucien Van Lancker had er zich de ziel uit het lijf voor gewerkt. In 1987 werd er gestart met vier deelnemende landen:

1° België met “Dwars door Grijsloke” op 29 augustus.

2°Frankrijk met “La course des Terrils” in Raismes, bij Valenciennes op 4 oktober. Een buitengewoon  zware loopwedstrijd alover de terrils (reusachtige hopen steenafval uit de mijnbouw) die in Noord-Frankrijk en in andere voormalige mijnbouwgebieden het landschap (ont)sieren. Deze koers was in Grijsloke geen onbekende: ze was aan haar vierde editie toe en verscheidene leden van de loopclub hadden er minstens één keer aan deelgenomen.

3° Duitsland met de achtste Internationaler Straszenlauf Rund um Waldniel (10 oktober), die door dokter van Aaken in ’t leven was geroepen en die sinds de dood van deze “joggingpaus”, die Grijsloke zo genegen was (hij overleed in 1984), de naam “Dr. Ernst  van Aaken Gedächtnislauf” had meegkregen. Ik herinner mij nog dat wij met een delegatie van Loopclub Grijsloke in alle piëteit het graf van de wereldberoemde sportdokter hebben bezocht. Daar bestaat een foto van, dewelke vroeg of laat nog wel eens op mijn blog (www.bloggen.be/kris) terechtkomt.

4° Nederland, met de afsluitende stratenloop Terneuzen-Graauw op 28 november: “… hossen en crossen over, langs en onder de steile Zeelandse afsluitdijken…” zoals we konden lezen in Het Nieuwsblad van 30 november.

Niet minder dan 248 deelnemers hebben aan de vier wedstrijden deelgenomen. Het was de beloning voor een puike organisatie: bussen waren ingelegd om de deelnemers op te halen op verscheidene plaatsen in Vlaanderen, voor alle 248 deelnemers was er een prachtig souvenir (de “Europajoggingcup”) en voor degene die zich bij optelling van punten het best had geklasseerd over de vier wedstrijden was, zowel voor de mannen als voor de vrouwen, de “Super-Europajoggingcup”. Die supercup werd in de wacht gesleept door de man die toen het paradepaard van onze loopclub was: Jaak Demeulemeester. Geen wonder dat Jaak dat jaar in Anzegem verkozen werd tot sportman van het jaar 1987. Over gebrek aan erkenning kon men in Grijsloke dat jaar overigens niet klagen: zoals eerder gezegd kreeg Lucien Van Lancker de prijs van de sportverdienste.

Voor de tweede europajoggingcup, in 1988 (cf. www.bloggen.be/kris)  kwam Luxemburg als vijfde land de rangen vervoegen met de “Grand prix Robert Schuman”. Wat Duitsland betreft viel de keuze nu op de “Rheydter Citylauf” in Münchengladbach-Rheydt. Dat de “Dr. Ernst van Aaken Gedächtnislauf” uit de boot viel was vooral te wijten aan de eerder geringe belangstelling in Waldniel. Dokter van Aaken zou het betreurd hebben…

Over hoe het de Europajoggingcup verder vergaan is hoop ik Lucien Van Lancker zelf aan het woord te kunnen laten in één van de volgende afleveringen.    

01-05-2013 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 14: Jeugddromen en Levensleed.

Het jaar daarop (1986) stond Nadine Sadones weer op het hoogste schavotje bij de dames 20 km, maar Joos Casteele moest net als in 1994 zijn meerdere erkennen in een Belgische marathonkampioen: dat jaar was het Danny Pauwelijn, die eindigde in 29’17”, een verbetering van het record van Frans Schiettecatte met éénentwintig seconden. Op het uitslagenblad stond zijn gemiddelde snelheid: “slechts” 19.533 km/u. Dat komt omdat het gemiddelde berekend werd op de “werkelijke” afstand, die… beduidend onder de 20 km lag. Niettemin een fenomenale prestatie die nooit meer zou verbeterd worden. Carlo Desaever en Claudine Baert triomfeerden op de kortste afstand.

In 1987 werd Joos Casteele wél weer winnaar en nu was het Nadine Sadones die de duimen moest leggen (winnares Andrea Van Bost). De 7 km ging naar Gerdy Roose en bij de vrouwen viel de grootste eer te beurt aan Mia Deprez, zijnde het piepjonge nichtje van Gilbert Terras. Gilbert voorspelde haar een grote loopcarrière… Voor deze zevende editie waren 1908 sportievelingen ingeschreven. Tweeduizend deelnemers? We waren er bijna, maar nog niet helemaal.

“Jeugddromen” was de medaille van de 6^e DDG: lopende en spelende kinderen op de weg naar het Bouvelobos. Daar hoorde de volgende tekst bij: “Lopen als fysieke en mentale ontwikkelingstherapie bij de jeugd, in functie van hun toekomst. Sport – lopen vooral – leidt niet alleen naar een betere fysieke conditie, maar heeft ook een grote positieve invloed op de mentale ontwikkeling. Het is dé weg naar een aangename en zinvolle levensstijl”.

En voor de 7^e DDG was er de medaille “Levensleed”:  een jonge knaap en een jong meisje lopen de steile Bouvelostraat op, naar de kapel van Grijsloke, met op de voorgrond een door leed getekende moeder die een zwaar kruis torst. De bijhorende tekst: “Lopen als revalidatietherapie voor lichamelijke en geestelijke kwalen zoals oorlog, invaliditeit, ziekte, stress, wanhoop en ellende”.

Parallel met de steile opmars van de loopkoers liep in de jaren ’86 en ’87 de groei van de loopclub. In groten getale kwamen ze iedere zondagmorgen naar Grijsloke afgezakt (of liever: opgeklommen) naar de Grijslookse heuvelrug voor de wekelijkse looptraining, gevolgd door een gezellige “après-jogging” in de kantine. Ze kwamen niet alleen uit de streek van groot-Anzegem, maar ook uit Wortegem-Petegem, Oudenaarde, Waregem, Ronse, Kluisbergen, Avelgem, Zwevegem, Kortrijk, Kruishoutem, Deerlijk, Harelbeke, Kuurne, Wevelgem… Het tweemaandelijks clubblaadje van Loopclub Grijsloke kreeg zijn definitieve vorm. De samenstelling ervan is tot op de dag van heden min of meer onveranderd gebleven: dezelfde rubrieken (loopkalender, uitslagen van de clubleden in de belangrijkste wedstrijden, tips i.v.m. voeding, training, gezondheid, portret van een jogger, weetjes, nieuwtjes, filosofische beschouwingen) en dezelfde verantwoordelijk uitgever (Gilbert Terras). Opa Gilbert, zoals hij zich op heden graag noemt, viel in die jaren de eer te beurt die hij ruimschoots verdiende vanwege een ruim twintigjarige carrière als sportmonitor, als voorzitter van de Anzegemse sportraad en als de man die de sportieve touwtjes van de massaloop Dwars door Grijsloke in handen heeft: in het Astoria-hotel in Brussel werd hij in 1986, samen met nog enkele anderen, door de toenmalige minister van cultuur gehuldigd en in Anzegem werd hij laureaat van de sportverdienste.

In de jaren 86-87 was het stratenlopen in Grijsloke dus in volle opgang: het was de tijd van de grote persconferenties, de talrijke krantenartikels, de originele medailles en het druk bijgewoonde avondfeest op die laatste zaterdag van augustus. Grijsloke had een loopkoers met een filosofie. De leden van de loopclub namen deel aan loopwedstrijden in alle uithoeken van het land en ook buiten de landsgrenzen. Om er maar enkele te noemen: de kerstcorrida van Deerlijk, de internationale veteranenloop in Brugge, de Gulden Sporen marathon, de Course des Terrils in Noord-Frankrijk, Dwars door Brugge, de midwintermarathon in Apeldoorn, de Sirenejogging in Middelkerke…  tot  het wereldkampioenschap op de weg voor veteranen in Netanya (Israël!). Hoeveel kilometers Albert Debeurme en ikzelf niet getraind hebben voor dat wereldkampioenschap, in de Kortrijkse parken (zie foto uit een krantenknipsel van 9/3/1978 op www.bloggen.be/kris)!

Was Gilbert Terras de sportieve motor van de club, Lucien Van Lancker, de bedenker van het begrip “Levensloop”,  was het brein van de organisatie. In 1986 verschenen door zijn toedoen in de kranten allerhande artikels over Grijsloke, zijn geschiedenis en zijn bewoners. Grijsloke stond nu definitief op de kaart in Vlaanderen. Maar Lucien wilde de faam van Grijsloke en zijn koers (waaraan in 1987 reeds een paar honderd buitenlanders deelnamen) uitdragen tot ver buiten de grenzen, met de Europajoggingcup. In 1987 kreeg hij daarvoor de prijs van de sportverdienste van de stad Anzegem. Over de Europajoggingcup zal ik het hebben in een volgende aflevering.

Op de folder van 1987: de tweede en de derde medaille van de "Levensloop", met daaronder een verwijzing naar de boeken van "Dwars door Grijsloke" (in 1997 zou nog een derde boek verschijnen, nl. "Grijslokes Olympiade" en in 2000 werden de drie boeken gebundeld tot "Grijsloke 2000").

01-03-2013 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 13: Levenslicht.

De marathon van Moskou van 8 augustus 1985 werd gelopen bij een temperatuur van 38° Celsius in de schaduw, langs de oevers van de Moskwa-rivier. Geen hellingen dus, maar… evenmin schaduw. Het smeltend asfalt kleefde aan de schoenzolen. Een paar hebben er dit onmenselijk avontuur niet overleefd. Zowat de helft van de lopers kwamen na de aankomst in een veldhospitaal terecht. Onder hen drie van de vier die de kleuren van Grijsloke hadden verdedigd: Erwin Verheyde, Frank Veldeman en schrijver dezes. Erwin Verheyde was de enige die onder de vier uur was gefinisht: onder de gegeven omstandigheden een mooie prestatie. Eén was er ongeschonden uit het avontuur gekomen: Frans Veldeman, de vader van Frank, zestig jaar oud en aan zijn eerste marathon toe! ’s Anderendaags werden de vier Grijslookse lopers, samen met de andere buitenlandse deelnemers,  door de organisatoren getrakteerd op een uitgebreid diner. Veldeman junior kon er niet bij zijn: hij lag nog steeds in de kliniek… We hadden hem vervangen door een corpulente ingenieur uit Zwevegem die als niet-loper de reis met Grijsloke had meegemaakt. Een afgevaardigde van de president van de toenmalige Sovjetrepubliek kwam ons alle vier persoonlijk gelukwensen met de formidabele prestatie, en een trofee overhandigen, zonder zich blijkbaar af te vragen hoe die dikke ingenieur uit Zwevegem dat in godsnaam had klaargespeeld.

Vier Grijslokenaren slechts aan de start (én aan de aankomst). In dat opzicht geen groot succes dus. Een man die we zeker ook aan de start hadden verwacht - maar die het om onduidelijke redenen  had laten afweten - is Didier Libbrecht, als wij mogen afgaan op een krantenartikel (met foto), verschenen in de week vóór de vierde Dwars door Grijsloke (cf. www.bloggen.be/kris). Hij zat toen nog niet in het bestuur van DDG, maar daar zou weldra verandering in komen. Didier zou in de jaren die volgden één van de belangrijkste pionnen worden, zowel van het organisatiecomité van de koers als van de loopclub: een ware duivel-doet-al.

Een paar weken later was er de vijfde Dwars door Grijsloke. Het thema van de medaille: LEVENSLICHT (foto van de medaille op www.bloggen.be/kris).    

Lopen in het teken van jonge vrouwen, aanstaande moeders. Bij deze gelegenheid zal de nadruk gelegd worden op het gezondheidsaspekt van het lopen als voorbereiding tot een nieuw leven. Deze medaille krijgt de symbolen van gezondheid, eenheid, hoop, natuur, dankbaarheid, geboorte en nieuw leven. Plaats op de omloop is de dorpskom, met als centraal punt de kerk waarrond Dwars door Grijsloke draait.

Deze tekst staat te lezen op de folder. Hij is van Lucien Van Lancker. Bij “aanstaande moeders” had Lucien voorzeker  Marianne Demeulemeester in gedachten, het nichtje van onze pionier, wijlen dokter Albert Debeurme.  In 1982 had Marianne, vijf maanden zwanger zijnde, in Grijsloke de 20 km-wedstrijd gelopen in de mooie tijd van 1.54.36 (cf. foto van Marianne na haar aankomst: www.bloggen.be/kris).


En zou er iemand wezen die meer van die dorpskom en van die kerk houdt dan Lucien? Als over acht maanden de 33^e Dwars door Grijsloke van start gaat zal Luciens vernieuwde dorpskern er ongetwijfeld florissanter dan ooit bijliggen.

Er waren weer meer deelnemers dan het vorig jaar, al was de “2000” nog lang niet gehaald; wat niet wegneemt dat de journalisten van de meeste kranten er wel degelijk tweeduizend hadden geteld. De 7 km-wedstrijd werd gewonnen door Stefaan Seynhave die ook al in 1982 had gewonnen. De 20-km wedstrijd werd op naam geschreven van Joos Casteele, die in de vier vorige edities eveneens het erepodium had gehaald. Bij deze eerste overwinning zou het voor Joost niet blijven. Tegen ’t einde van het decennium zou hij de titel van “mister Dwars door Grijsloke” krijgen. Bij de vrouwen triomfeerden Winnie Vuylsteke (7 km) en de “bloedmooie” Nadine Sadones (20 km).

01-01-2013 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Epocriet.

Dit wordt dus meer dan waarschijnlijk het woord van het jaar: “Epocriet”. Ik heb meer dan één reden om dat te geloven.

Ten eerste. Epocriet klinkt als hypocriet. Doe zelf de proef en zeg eens van iemand dat hij of zij epocriet is: iedereen zal “hypocriet” verstaan. En waardoor werd de wereld in 2012 het meest beroerd? Precies: de val van Lance Armstrong. De wielrenner die wereldkampioen werd, de strijd tegen kanker won en daarna nog zevenmaal op rij  de Ronde van Frankrijk , de man die  LIVESTRONG  in ’t leven riep, de stichting die voor talloze lijders aan kanker over de hele wereld een enorme steun was bij het overwinnen van hun ziekte. Een sportman met een image nog groter dan de Eiffeltoren: van zijn voetstuk gevallen, verguisd en ontdaan van al zijn eretitels en van zijn zeven overwinningen in de Tour de France. De man die het “gezond leven” gepromoot heeft en zelf doping nam bij ’t leven! De hypocriet…

Ten tweede. Erytropoietine, kortweg “epo”. Lance Armstrong was bijlange niet de enige die het nam. In de Tour de France van 1999 bijvoorbeeld was onze landgenoot Kurt van de Wouwer met zijn elfde plaats de best geklasseerde van degenen die geen doping hadden genomen. En vóór de term “epo” zijn intrede deed in de wielermilieus was er al een tourwinnaar van wie ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid durf beweren dat hij een of andere vorm van bloeddoping nam: een grotere hypocriet dan Armstrong, een “epocriet” wiens boekje ik niet wens open te doen. Hoewel, als ’t woord eenmaal officieel gekozen is als hét woord van ’t jaar, ik wel een tipje van de sluier zal oplichten, op  www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2061164 . 

20-11-2012 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Over de prestaties van Loopclub Grijsloke in de marathon van Moskou zullen we het hebben in het eerstvolgend nummer. En de loop van Grijsloke naar Athene? Dat werd in de diepvries gestopt… tot in 1994. In de negen jaar die volgden zou dat idee uitgroeien tot een absoluut hoogtepunt van sport en cultuur. Maar in 1985 was de loopclub duidelijk nog niet rijp voor het Grieks avontuur.

Lucien Van Lancker, die toen op het toppunt van zijn creativiteit was, kwam met een schitterend project op de proppen. Het was voor eenieder duidelijk dat de serie medailles van de voorbije drie jaar (goud-zilver-brons) het doel niet had gemist. Wie de bronzen medaille had behaald kwam geheid het jaar daarop terug voor zilver en ’t jaar dáárop voor goud. Lucien stelde daarom een nieuwe serie medailles voor, ditmaal over vijf jaar. Voor de periode 1985-1989 bedacht hij de naam “GRIJSLOKE-LEVENSLOOP”. Elk van de vijf medailles kreeg een plaats toegewezen op de medaillehouder die voor de gelegenheid werd vervaardigd. En elke medaille kreeg een naam toebedeeld die zó geplukt kon zijn uit het werk van Vlaanderens roemrijkste prozaschrijver, tevens onze dorpsgenoot: Stijn Streuvels. “Levensloop” had een dubbele betekenis. Ten eerste, de “loop” in Grijsloke, waar het thema nog steeds was: gezond leven door uithoudingstraining, d.i. lopen voor het leven. Ten tweede, de levensloop van de mens, van de wieg tot het graf, gesymboliseerd door de afbeeldingen en de Streuveliaanse namen op de medailles: Levenslicht (1985), Jeugddromen (1986), Levensleed (1987), Levenslied (1988), Avondschemering (1989).

Dat de formule aansloeg bewijst het feit dat in de komende vijf jaar het aantal deelnemers gestaag bleef stijgen. De kaap van de tweeduizend deelnemers kwam nu echt in zicht. Het aantal leden van de loopclub bleef ook aangroeien en hetzelfde kan gezegd worden van het aantal bestuursleden dat nu aangegroeid was tot dertien. Twee pioniers van het eerste uur hadden er de brui aan gegeven: Gaston Depoorter (+) en Jean-Pierre Clement. Zes waren er bij gekomen. De totale ploeg bestond nu uit: Robert Forêt, Marc Messiaen, Lucien Van Lancker, Jules Waelkens, Octaaf De Candt (+), Roger De Jonghe (+), Kris Vansteenbrugge, Tom Ampe, Jozef Beel, Albert Debeurme(+), Gilbert Terras, Paul Vandenberghe en Hubert Algoet (de laatste drie maken in 2012 nog steeds deel uit van het bestuur). In die tijd was Lucien Van Lancker het brein van de koers en de onbetwiste voorman. Hij koesterde grootse grensoverschrijdende plannen voor Dwars door Grijsloke. Waarover later…

01-11-2012 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

"Uit het schuim van de zee" is reeds aan zijn derde druk toe. Het wordt een ware bestseller. U leest er alles over op www.bloggen.be/dzeus .

27-10-2012 om 10:21 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

Uit het schuim van de zee (2011), 402 pag.,

de Griekse mythologie in 136 verhalen (geïllustreerd)

Een perfect cadeau voor uw cultuurminnende  familieleden, vrienden en kennissen.

Vanaf 1.1.2012 is het boek enkel nog te verkrijgen bij de auteur (prijs 18,95 euro).
Bestellen via tel. 056.215944  of  via mail  kvansteenbrugge@gmail.com.
Voor leveringen in België worden geen verzendkosten aangerekend.
Vermelden indien u een gesigneerd exemplaar wenst.
Levering binnen de drie dagen.

 

15-08-2012 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge  

De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.

Deel 10: Zes proefkonijnen in de aanloop naar de derde editie.

Vanaf 8 mei 1983 was er iedere zondagmorgen looptraining in Grijsloke en dat zou nimmer veranderen tot op de dag van heden. Voortaan zou er slecht één enkele zondag in ’t jaar geen training zijn: de dag ná de koers, d.i. de dag ná de laatste zaterdag van augustus. We hadden ons al van in den beginne opgesteld als gezondheidspredikers, en als trouwe volgelingen van dokter van Aaken wilden we nu ook het bewijs leveren dat lopen geschikt is voor iedereen ongeacht leeftijd en geslacht en dat het de gezondheid ten goede komt. We zochten en vonden zes “proefkonijnen” : (nu citeer ik uit “Grijsloke 2000”, pag.128) een groep van zes vrouwen, allen met gezondheidproblemen allerhande, zwaarlijvigheid, hoge bloeddruk, hartkloppingen, psychische en psychosomatische klachten, moeheid, e.d. De zwaarste onder hen woog 104 kg. Géén van de zes was in staat meer dan honderd meter achtereen te lopen. Wij beloven hun dat ze na één jaar training de 20 km lange Dwars door Grijsloke vlot zullen uitlopen. In de loop van dat ene jaar wordt wekelijks (voor sommige zaken maandelijks) nagegaan wat de invloed van de uithoudingstraining is op het hart (polsfrekwentie, polsrecuperatie, bloeddruk, electrocardiogram), de vetsamenstelling van het bloed, het lichaamsgewicht, enz. Op heden, na enkele maanden, zijn de zes lopende Eva’s (Carine, Evelyne, Marie-Jozef, Martine, Rosanne en Rosi) goed op weg om het gestelde doel, de 20 km te bereiken. Ze zijn er zelf van overtuigd dat het zal lukken. Vriendschap, kennismaking met anderen, een nieuwe vorm van ontspanning, prestatiedrang, zichtbare en meetbare verbetering van de lichaamsfysiek, zich fitter voelen: de zes lopende vrouwen van Grijsloke hebben hun Mekka ontdekt (foto’s van die zes lopende vrouwen kunt u vinden in het boek op pag. 143).

Dat “gezondheidsthema” kwam  natuurlijk weer uitgebreid aan bod in de persconferentie, die zo stilletjesaan een  jaarlijkse traditie aan ’t worden was in de maand die de koers vooraf ging. Drie foto’s van die persconferentie staan op pagina 136 van het boek. Een heel bijzondere persconferentie door de aanwezigheid van een drietal memorabele genodigden. Eerst was er onze eigen legendarische Aureel Vandendriessche, de grootste marathonkanmioen die ons land ooit gekend heeft. Dan was er Mark Smet, de eerste Belg die de marathon liep in 2.10. En tenslotte, in het hoekje, uiterst rechts op bovenste foto, Jan Bauwens, de onvolprezen filosoof, die jaren lang en tot op heden nog, in vaak lyrische bewoordingen de lof heeft gezongen van Dwars door Grijsloke. Ook de kranten zongen de lof van Dwars door Grijsloke met talloze artikels en foto’s.

Het bleek allemaal zijn vruchten af te werpen. Vijftienhonderd deelnemers, dat was zowat de helft meer dan ’t jaar ervoor, stonden aan de start op 27 augustus 1983. Voor de meesten was het hem te doen om de sport, om de eer, om de prestatie op het lastigste en tegelijk het mooiste loopkoerstraject van Vlaanderen, om het diploma en om de medaille, weliswaar identiek aan die van ’t vorig jaar, doch ditmaal in zilver. Maar er was niet alleen de kwantiteit. Met Peter Daenens, die de 7 km-wedstrijd won, hadden we zowat de beste Belgische atleet van ’t ogenblik in huis gehaald. En toch moest onze eigen Filip Steelandt maar weinig voor hem onderdoen. In de 20 km-wedstrijd won Paul Pieters voor de tweede maal vóór één van ’s lands beste veldlopers van die tijd, Walter Wackenier. Bij de vrouwen won de nationale belofte Anja Debrabant in de 7 km, terwijl de wereldberoemde Brugse veterane Denise Alfvoet de plak zwaaide in de 20 km vóór de bloedmooie Ronsische Nadine Sadones.    

01-07-2012 om 00:00 geschreven door Kris Vansteenbrugge