Epocriet.

Dit wordt dus meer dan waarschijnlijk het woord van het jaar: “Epocriet”. Ik heb meer dan één reden om dat te geloven.

Ten eerste. Epocriet klinkt als hypocriet. Doe zelf de proef en zeg eens van iemand dat hij of zij epocriet is: iedereen zal “hypocriet” verstaan. En waardoor werd de wereld in 2012 het meest beroerd? Precies: de val van Lance Armstrong. De wielrenner die wereldkampioen werd, de strijd tegen kanker won en daarna nog zevenmaal op rij  de Ronde van Frankrijk , de man die  LIVESTRONG  in ’t leven riep, de stichting die voor talloze lijders aan kanker over de hele wereld een enorme steun was bij het overwinnen van hun ziekte. Een sportman met een image nog groter dan de Eiffeltoren: van zijn voetstuk gevallen, verguisd en ontdaan van al zijn eretitels en van zijn zeven overwinningen in de Tour de France. De man die het “gezond leven” gepromoot heeft en zelf doping nam bij ’t leven! De hypocriet…

Ten tweede. Erytropoietine, kortweg “epo”. Lance Armstrong was bijlange niet de enige die het nam. In de Tour de France van 1999 bijvoorbeeld was onze landgenoot Kurt van de Wouwer met zijn elfde plaats de best geklasseerde van degenen die geen doping hadden genomen. En vóór de term “epo” zijn intrede deed in de wielermilieus was er al een tourwinnaar van wie ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid durf beweren dat hij een of andere vorm van bloeddoping nam: een grotere hypocriet dan Armstrong, een “epocriet” wiens boekje ik niet wens open te doen. Hoewel, als ’t woord eenmaal officieel gekozen is als hét woord van ’t jaar, ik wel een tipje van de sluier zal oplichten, op  www.bloggen.be/pierpont/archief.php?ID=2061164 .