Mijn nieuwste boek "Uit het schuim (van de zee)", de Griekse mythologie in 136 verhalen, 402 p., kan besteld worden via mail (kvansteenbrugge@gmail.com) of via mijn telefoonnummer 056.215944. Prijs: 18,95 euro (er hoeven geen verzendkosten betaald te worden).
Vrouwelijke BV's: (mijn TOP 3) 1. Tanja Dexters 2. Tine Van den Brande 3. Annelies Beck 4. Esther Sels 5. Annelies Rutten (ik kan maar geen geschikte foto van haar vinden; ik wacht dus maar tot ze er mij zelf een stuurt)
over: GENT, GRAVENSTEEN, GRIEKENLAND, GRIJSLOKE, GEZONDHEID, GENEESKUNDE, GEHOOR, G-PLEK.
...........Voor verhaaltjes uit de Griekse mythologie, surf naar www.bloggen.be/Dzeus
...........Voor recente cursiefjes, surf naar www.bloggen.be/pierpont
...........PICTAIKU'S (de allernieuwste kunstvorm) vindt u op www.bloggen.be/pictaiku
01-07-2011
Quizzzz.
Wie van mijn geachte lezers kent dit schilderij?
1/ Naam van het schilderij?
2/ Wie is de schilder? (multiple choice): -Albert Anckaert -Leon Desmet -Roger Raveel
3/ Waarde van het schilderij? (multiple choice): -350 -3.500 -35.000
Wie de drie vragen juist beantwoordt krijgt een waardevolle prijs.
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke (4).
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.
Deel 4: de eerste echte Dwars door Grijsloke.
Er waren weinig minder dan zevenhonderd deelnemers komen opdagen, op zaterdag 29 augustus 1981: voor de eerste échte Dwars door Grijsloke! Ik weet nog goed dat Jules Waelkens het uitschaterde van t lachen tijdens één van de vele vergaderingen, toen iemand zei dat er misschien wel méér dan tweehonderd deelnemers zouden zijn. Méér dan twééhonderd, in Grijsloke? Onmogelijk!...
Maar Lucien was in t geheel niet verwonderd over dit succes: hadden we de loopkoers op een zondag georganiseerd, dan waren er, naar zijn oordeel, wel twee keer zoveel deelnemers geweest. En waarachtig, dat succes was niet zomaar uit de lucht komen vallen. We hadden er met zijn allen hard aan gewerkt: vier maanden lang, van half april tot de week vóór de koers, hadden wij het land doorkruist, alle stratenlopen afgeschuimd. Hubert Algoet legde al die koersen vast op video-tape en na de wedstrijd kwamen de deelnemers elkaar verdringen rond de stand van Dwars door Grijsloke alwaar ze zichzelf konden zien lopen op het scherm video stond toen nog in de kinderschoenen. Hubert liet tussendoor ook videobeelden zien van het parcours van Dwars door Grijsloke en Lucien vond het een goed idee om de oudere lopers gratis een borreltje oude klare te schenken. Dat schept een band, zei Lucien, en hij wist wie er zéker ging komen. Wat wij de deelnemers te bieden hadden was ook niet mis: vooreerst was er de prachtige originele medaille (waarover eerder sprake, zie ook www.bloggen.be/kris1.7.2011), en verder voor elke deelnemer een diploma, een lunchpakket en een prijs, plus een dertigtal trofeeën, waaronder één van het gemeentebestuur en één van het ministerie.
De publiciteit bleef overigens niet beperkt tot representatie op joggings overal te lande: er werden stickers gedrukt (cf. www.bloggen.be/kris 1.7.2011; zou iemand nog in het bezit zijn van zon sticker?) en folders, reclameboekjes en twee soorten affiches (zéér grote van de sponsorende sportschoenen New Balance en kleine knalrode met zwarte opdruk). Maar t mooiste van al, en t bewijs dat we t groots wilden aanpakken, was zeker wel de persconferentie in t gemeentehuis van Anzegem. Naast de organisatoren van de koers, waren al de notabelen van de gemeente uitgenodigd en vertegenwoordigers van alle belangrijke dag- en weekbladen. Er was royaal spijs en drank en er waren er maar weinigen die hun kat hadden gestuurd. En er waren ook twee vertegenwoordigers van de legendarische Anzegemse lopersschool uit de jaren 50 (twee ervan, Frans Herman en Aureel Vandendriessche behoorden tot de absolute wereldtop): Roger Deweer en Gilbert Terras. De eerste is jaren lang een grote steun geweest voor de organisatie van onze loopkoers en de tweede heeft in 1982 het organisatiecomité vervoegd en is in geen tijd uitgegroeid tot de legendarische trainer van de loopclub. Speeches werden gehouden door Lucien Van Lancker, die vooral de praktische kant belichtte van het groot sportgebeuren dat het piepkleine Grijsloke (0,78 km²!) te wachten stond, en door de twee dokters die in het comité zaten, zijnde Albert Debeurme en ikzelf. We legden de nadruk op het belang van uithoudingstraining lopen in t bijzonder voor de gezondheid en we deden het met zoveel vuur dat de dagen erna grote artikelen verschenen in wel een dozijn kranten met titels als: Dwars door Grijsloke: lopen voor de gezondheid, Genezen zonder dokter in Grijsloke en Twee Kortrijkse geneesheren organiseren stratenloop in Grijsloke.
Er waren 430 deelnemers aan de start van de 20 km. Ook de Anzegemse reus Ansold bevond zich tussen de deelnemers. De burgemeester (O. Bekaert), twee gewezen burgemeesters (H. Vindevogel en G. Vandemeulebroucke) en een toekomstig burgemeester (de huidige, V. Gerniers) poseerden mee voor de indrukwekkende foto, dewelke de maandag daarop in verscheidene kranten verscheen. De wedstrijd kende een spannend verloop. De winnaar was Paul Pieters, wonende in Waregem, maar afkomstig van het zeer nabije Elsegem. Zijn broer Filip was tweede in de 5 km-wedstrijd. Paul zou later nog éénmaal deelnemen, in 1983, en wéér winnen. Filip werd een zeer trouwe deelnemer en in de jaren die volgden heeft hij de ereplaatsen opgestapeld. Tweede in de 20 km-loop was ene Joos Casteele. Joos zou de koers driemaal op zijn naam schrijven en in de jaren die volgden heeft hij in Grijsloke een erelijst bijeengelopen die tot op heden waarschijnlijk nog niet geëvenaard werd.
Nog dit. De inschrijvingen en de prijsuitreiking hadden plaats in zaal Lugano (afgebroken begin 2011!), in Elsegem. Dat was onpraktisch en niet voor herhaling vatbaar. Maar al bij al: die eerste echte Dwars door Grijsloke was méér dan geslaagd. Er wachtte DDG een roemrijke toekomst.
o jerum jerum jerum is een zuiver autobiografisch werk. Kris beschrijft de gelukkige na-oorlogse kindertijd en de ellendige kostschooljaren, waarna de glorierijke studententijd in het geliefde Gent aanbrak, de gelukkigste periode in Kris bestaan. Het verdere leven als keel-neus-oorarts dat erop volgde was enkel maar om den brode, en in dit boek kijkt Kris vol heimwee terug op het bruisende, baldadige studentenleven met al zijn emoties en zijn romantiek. In zijn verhaal over die mooie jaren die nimmer meer terugkeren legt Kris zijn diepste zieleroerselen bloot op een ontwapenende en humoristische wijze, vaak echter met een cynische en pessimistische ondertoon, niemand ontziend, ook zichzelf niet.
Er is de laatste weken hard gewerkt aan het boek "Uit het schuim van de zee" (de Griekse mythologie in 136 verhalen). Hier een ontwerp voor de cover (voor- en achterkant) van het boek, dat waarschijnlijk zal verschijnen tijdens de grote vakantie. Hierbij ook één van de 17 verhalen uit het boek, die op een ludieke manier geïllustreerd zijn door de talentrijke Vlaamse illustrator-cartoonist Kurt Vangheluwe.
8. Arachne.
Athena, godin van de wijsheid en de wetenschappen, was een bijna perfecte godheid. Zij schonk de mensheid allerlei nuttige werktuigen: de ploeg is er één van, en het weefgetouw. En zij leerde de mensen de kunst van het weven. Toch had ze ook haar kleine kantjes...
Nooit is Athena verliefd geweest, nimmer heeft zij kinderen gebaard. Wie haar naaktheid aanschouwd had, hetzij met opzet, hetzij per ongeluk, strafte ze met blindheid. Dat ervaarde een sterveling, Teiresias, die haar verraste terwijl ze zich baadde. Ze ontnam hem het licht uit zijn ogen. Doch achteraf kreeg ze daar spijt van en ter compensatie schonk zij hem de gave van de helderziendheid en de voorspelling, een gave die hij ook na zijn dood mocht behouden in de onderwereld. Er is evenwel een ander verhaal over de beroemde ziener Teiresias, hoe hij blind werd en de gave van de profetie kreeg, maar dat vertel ik een andere keer.
Zoals alle goden wenste ook Athena naar waarde geëerd te worden. Als ze zich op dat gebied te kort gedaan voelde, kon ze vaak meedogenloos uit de hoek komen. Ziehier wat Arachne is overkomen. Zij was een meisje uit de streek van Miletos in Klein-Azië. Als kind reeds had Arachne een buitengewone aanleg voor kunst. Athena zelf bemoeide zich met haar opvoeding en leerde haar de fijnste knepen van de weefkunst. Weldra was het meisje in staat, naar sommigen beweren, om mooiere stukken te weven dan Athena zelf, en alom werd zij geprezen vanwege haar kunst. Maar de roem steeg haar naar het hoofd en ze begon hoogmoedig te worden: menselijke hybris, die de goden verafschuwen. Aan al wie het horen wilde, vertelde ze dat ze Athena ver overtrof in de kunst van het weven. Ze ontkende daarenboven dat ze ook maar iets van de godin geleerd had. Ze beweerde dat ze alles uit zichzelf kon. Toen Athena dat vernam, ging ze bij Arachne op bezoek, vermomd als een oud vrouwtje. Ze probeerde Arachne tot nederigheid te bewegen en haar wat meer eerbied en dankbaarheid te doen betuigen jegens haar leermeesteres en jegens de goden. Maar Arachne riep uit in al haar hoogmoed:
- Laat ze zich dan met mij meten, als ze durft, uw godin. Laten we beiden een weefstuk maken, opdat iedereen kan oordelen hoezeer ik haar overtref.
Daarop legde Athena, uitermate ontstemd, haar vermomming af en zij ging met Arachne de wedstrijd aan om t mooiste weefstuk. Arachne weefde een kunstwerk dat de goden voorstelde op de Olympos. Het bleek van zon perfectie te zijn dat de prestatie onmogelijk kon geëvenaard, laat staan verbeterd worden. En Athena, verre van toe te geven dat het meisje iets onovertrefbaars had gemaakt, beschimpte het werk van Arachne, zeggende dat ze de goden had afgebeeld in onzedige houdingen en dat het werk allerminst getuigde van eerbied voor de goden. Ze scheurde het werk aan flarden en dreigend liep ze op Arachne toe. Deze werd plots bevangen door een panische angst en ze vluchtte naar haar vaders atelier, alwaar ze zich met een touw ophing aan een balk. Toen Athena het levenloze lichaam van het meisje aanschouwde, kreeg ze spijt van haar brutaal optreden: ze veranderde het dode lichaam in een spin en ze droeg haar op verder te weven... tot in eeuwigheid.
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke (3).
Deel 3: in 1981 wordt het menens.
Na de fameuze ontmoeting met Albert Debeurme injanuari 1981 (cf. deel 1) ging het allemaal zeer snel. We belegden een vergadering met het organisatiecomité van t vorig jaar (cf. deel 2), weer ten huize van Robert Forêt. Het comité had toen nog geen voorzitter en omdat Robert, naast zijn woonkamer, ook zijn bierkelder ter beschikking stelde, kon het voorzitterschap hem niet geweigerd worden. Veel beslissingen werden er die eerste dag verder niet getroffen. Alleen deze: dat de koers het best kon doorgaan op de laatste zaterdag van augustus, zijnde tevens de laatste zaterdag van de grote vakantie. Onthutsende vaststelling: niemand van de zeven aanwezigen bleek over voldoende organisatorische kwaliteiten te beschikken.
- Ik ken iemand, zei Robert, die verstand heeft van organiseren. t Is mijn schoonbroer, Lucien Van Lancker. Als we die erbij kunnen betrekken, zitten we op rozen. Maar de man heeft een druk leven, en het is niet eens zeker of het idee van een loopkoers in Grijsloke hem zal aanstaan. Iemand zal het hem moeten vragen: ík durf het alvast niet
Lucien was een multi-getalenteerd man en een duivel-doet-al: voorzitter van de Kerkfabriek, bestuurslid van allerlei verenigingen, organisator van de legendarische Nachten van Grijsloke
Ík was degene die het durfde vragen. Weinigen kenden Lucien beter dan ik. Was ik niet een jaar lang samen met hem op kot geweest in Gent? En of hij het initiatief genegen zou zijn? t Vorig jaar had hij de hoofdprijs geschonken (cf. deel 2)! Daarenboven was ik ervan overtuigd dat Lucien niets beter vroeg dan zijn geliefd Grijsloke een evenement te bezorgen dat het kleinste dorp van het land (0,78 km²) weer op de kaart zou zetten, nu de Nachten van Grijsloke ter ziele waren gegaan.
Lucien zei noch ja noch neen. Hij vroeg twee weken bedenktijd. Want, zo zei hij, zon organisatie vraagt een grote inzet, en als ik mij daarvoor engageer, wil ik het goéd doen. Ik was er vrijwel zeker van dat het antwoord ja zou zijn
En het wás ja. Dwars door Grijsloke was gered. En wát er tijdens die eerstvolgende vergadering ten huize van voorzitter Robert Forêt al niet beslist werd!...
Er zouden twee koersen gelopen worden: één over 5 en één over 20 km. Ik mocht het parcours uitstippelen. Dat was toen nog flink afwijkend van het huidig parcours (cf. boek Grijsloke 2000, p. 9 en p. 180). Een jaar later zou het in een andere vorm gegoten worden, waaraan tot op de dag van heden nog maar weinig gesleuteld werd.
Er werd beslist dat iedere deelnemer die zijn koers zou uitlopen (net zoals in Dwars door Brugge) een medaille moest krijgen, een diploma en een lunchpakket. Daarenboven zouden er trofeeën zijn voor verschillende laureaten + een aantal prijzen (giften van milde sponsors en sympathisanten),via een tombola onder de deelnemers te verdelen. De medaille werd ontworpen door Ludwine Debeurme, dochter van Albert. In ongelooflijk lyrische bewoordingen bezingt Jan Bauwens deze eerste medaille (cf. Grijsloke 2000, p. 146-147). Het kapelletje met de twee jeugdige lopers die erop afgebeeld staan, is hét logo geworden van onze loopkoers. De medailles van Dwars door Grijsloke bleken zeer gegeerd te zijn. Tijdens latere edities zou er nog dertien keer een medaille zijn: telkens een origineel ontwerp. Diplomas zijn er slechts een achttal keer geweest. En van het lunchpakket werd reeds het volgend jaar afgestapt wegens nergens voor nodig en té arbeidsintensief
En er kwam nog zoveel meer bij kijken: de zorg voor de inschrijvingen (voorafinschrijvingen én op de dag van de koers), de borstnummers (die moesten we toen nog zélf maken!), de bevoorradings- en verfrissingsposten, de tijdopname en de uitslagenlijsten en een multifunctionele zaal waar de inschrijvingen, de prijsuitreikingen en de cérémonies protocolaires zouden kunnen plaatsgrijpen. Moeilijkheid: in heel Grijsloke was geen zaal te vinden
En bovenal: sponsors vinden en publiciteit maken, de wereld kond doen dat in Grijsloke iets heel groots te gebeuren stond. Er zou nog veel moeten vergaderd worden en er was veel werk voor de boeg. Lucien zou alles in goede banen leiden.
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en loopclub Grijsloke (2).
Deel 2: de állereerste Dwars door Grijsloke.
Grijsloke is met voorsprong de allerkleinste zelfstandige gemeente (ik bedoel: met burgemeester en schepenen en gemeenteraadsleden en zo) die ons land ooit gehad heeft. Niet wat het aantal inwoners betreft, wel qua oppervlakte: mijn zijn 78 hectare is het welgeteld drie keer zo groot als de Place de la Concorde in Parijs. Loop daar maar eens dwars door en je hebt al lang de aankomst bereikt vóór er nog maar sprake kan zijn van een tweede adem. En toch vonden we voor onze eerste langeafstandsloop in Grijsloke geen betere naam dan Dwars door Grijsloke. In het voorjaar had ik deelgenomen aan Dwars door Brugge, een loopkoers van 15 km doorheen de stad Brugge,
die toen aan zijn eerste editie was, als ik mij niet vergis, en die op heden nog steeds bestaat, als ik mij niet wéér vergis. Naar analogie met de koers in Brugge leek Dwars door Grijsloke mij een erg geschikte naam
t Was dus op t einde van de grote vakantie (de laatste zaterdag) van t jaar 1980. In Grijsloke, ten huize van Robert Forêt, zou het allemaal wat professioneler aangepakt worden. De auto werd uit de garage gehaald, zodat deze dienst kon doen als inschrijvingslokaal. En er werd een heus organisatiecomité gevormd. Dat bestond, naast Robert Forêt en ikzelf, uit Hubert Algoet (de enige nog steeds in functie zijnde), Jules Waelkens, Tom Ampe en Gaston Depoorter zaliger. Het zijn respectievelijk de 1e, 2e, 5e en 6e v.l.n.r. op de foto in het boek Grijsloke 2000 (verschenen in 2000, 336 p.) op pagina 26 nieuwe clubleden die het boek nog niet in hun bezit hebben kunnen het verkrijgen (gratis!) op simpele aanvraag, zolang de voorraad strekt!
Robert had een met de hand geschreven briefje aan de kerkdeur gehangen (vandaag grote loopkoers Dwars door Grijsloke; iedereen mag deelnemen; prachtige prijzen ). Er was geen inschrijvingsgeld te betalen en er waren twintig prijzen, door het comité inderhaast bijeen gescharreld. Er ontstond een lichte paniek toen bleek dat éénentwintig deelnemers zich aan de inschrijvingstafel meldden. We konden er toch niet één met lege handen huiswaarts sturen Maar de vrouw van Robert loste dit probleem gezwind op door een koekebrood, vers van de bakker, te voorschijn te toveren: dát was dus de prijs voor de éénentwintigste.
De start was aan de woning van Robert. Via de Dwarsstraat en de letterlijk! adembenemende en later wereldberoemd geworden Pikkelstraat naar t Kruiske, en dan via de kapel naar de kerk. Twee kilometer: twee keer dwars door Grijsloke, een kéér heen, een kéér terug. Peter Vansteenbrugge, die de twee vorige edities in de Broekstraat ook al op zijn naam had geschreven, won de koers. Jules, die relaties had bij De Weekbode zorgde ervoor dat de uitslag van de Eerste Dwars door Grijsloke in de krant prijkte: een weliswaar piepklein artikeltje, maar toch de volledige uitslag. De winnaar kreeg de prijs die geschonken werd door Lucien Vanlancker: een kunstig uit ivoor gesneden beeld! Hoe weinig kon Lucien toen bevroeden dat hij degene zou zijn die Dwars door Grijsloke naar ongekende hoogten zou leiden Wie het koekebrood ten deel is gevallen is mij onbekend. Jammer voor de winnaar dat de koers t jaar nadien in één klap ging postvatten onder de allergrootste stratenlopen: de spons werd geveegd over al het strovuur van de voorbijgaande jaren en in 1981 zou de échte eerste Dwars door Grijsloke gelopen worden, met kleppers waartegen Peter ten enenmale tekort schoot.
(We zijn nu al twee afleveringen ver en we zijn nog niet eens aan de eerste échte Dwars door Grijsloke, maar geen nood: de loopkoers, de club en dit blad gaan nog een eeuwigheid mee )
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke (1).
Deel 1: de voorgeschiedenis.
Er was eens een groep joggers die er een paar maal in de week op uit trokken voor een gezond looptochtje door de velden. Na het lopen dronken ze een pintje en ze bleven nog wat napraten. En stilaan groeide het idee om een stratenloopkoers te organiseren. En zo geschiedde. En het werd een succes
Maar zo is het in Grijsloke niet gegaan. Toen in 1981, op de laatste zaterdag van augustus, zeshonderd deelnemers aan de start stonden van de eerste Dwars door Grijsloke, was er nog geen sprake van een joggingclub. Het idee van een grote Dwars door Grijsloke werd geboren begin januari 1981 in een feestzaal in Marke tijdens een Nieuwjaarsreceptie van de Kortrijkse atletiekclub. Mijn collega Albert Debeurme zaliger,een fervent afstandloper, en ikzelf leerden elkaar dáár pas goed kennen en dat ondanks het feit dat we beiden geboren en getogen Anzegemnaren waren en onze kinderbroekjes versleten hadden in hetzelfde schooltje in Grijsloke (in het boek Grijsloke 2000 staat een foto van ons beiden, naast elkaar poserend op een schoolbank, onder het goedkeurend oog van zuster Mariette).
Uit "Grijsloke 2000", pagina 14.
En is dát nu de échte oorsprong van Dwars door Grijsloke? Bijlange niet! Dáárvoor dienen we nóg drie jaar terug te gaan in de geschiedenis, tot de zomervakantie 1978. Robert Forèt, toen woonachtig in Grijsloke en nu een legendarische cafébaas in Kerkhove, en ikzelf, kwamen op het idee, teneinde de verveling te verdrijven, een rondje te lopen met start en aankomst aan mijn geboortehuis in de Broekstraat, via de kerk van Kaster. Met onze respectievelijke kinderen en enkele van hun vriendjes erbij zouden we er een echte wedstrijd van maken. Mijn moeder vond het allemaal prachtig en ze beloofde na de wedstrijd een prijs te schenken aan alle deelnemers. De koers zelf verliep niet helemaal vlekkeloos. Robert was ondergedoken in een maisveld en had een kortere weg genomen, zodat hij diende gediskwalificeerd te worden. En op de negende deelnemer werd tevergeefs gewacht: die was helemaal de weg kwijt geraakt en was dus verdwaald langs de Vlaamse wegen. Pas na een uur zoeken werd hij teruggevonden en kon de plechtige prijsuitreiking plaatsgrijpen: een frisco voor elke deelnemer! Het erepodium bood plaats aan alle negen. Er bestaat een foto van. Ter gelegenheid van de 10e Dwars door Grijsloke is die foto verschenen in de Streekkrant. Een jaar later kreeg de loopkoers van de Broekstraat een tweede editie, maar er waren nog slechts vijf deelnemers, zodat mijn moeder nog slechts vijf friscos diende uit te reiken. En nog een jaar later dreigde de hele koers in t water te zullen vallen. Eén van de redenen was dat moeder had aangekondigd niet meer te zullen sponsoren met friscos, nadat ik had voorspeld en dat was maar om te lachen dat er dat jaar wel twintig deelnemers zouden zijn. Het feit dat haar huis zou gebruikt worden als kleedkamer voor zóveel deelnemers zal haar eveneens afgeschrikt hebben We doen het dan maar in Grijsloke, zei Robert, en ík zal mijn huis wel ter beschikking stellen! En zo geschiedde: t was eind augustus 1980.
(Hoe het verder verlopen is leest u in de volgende edities: de geschiedenis van Dwars door Grijsloke en van Loopclub Grijsloke is er een van vele afleveringen).
Interview met Dimitri Frenkel Frank, één van Nederlands belangrijkste toneelschrijvers (°1928 +1988).
Interviewer : - Toneelschrijven, mijnheer Frenkel Frank, kan men daar goed van leven? Dimitri Frenkel Frank : - Zéér goed! Alleen... financieel gaat het moeilijk.
[Uit "Een bloemlezing aforismen en citaten" door Gerd De Ley, 1969]
Avondvullend blijspel (Kris Vansteenbrugge, 2004) in twee bedrijven voor 6 dames en 7 heren. Uitgegeven door Toneelfonds J. JANSSENS(rechten@toneelfonds.be). Korte inhoud: Alle goden van de Olympos komen naar het huwelijksfeest van koning Peleus met de nimf Thetis. Ook Eris, de godin van de twist, die nochtans niet uitgenodigd is, komt opdagen en gooit flink wat roet in het eten. Voor de mooiste godin aanwezig heeft ze een geschenk bij: een gouden appel. Drie godinnen maken er aanspraak op. Na heel wat gekrakeel duidt Zeus, de oppergod, iemand aan als scheidsrechter: Paris, een prins van Troje. De troubles die daaruit voortvloeien zijn aanleiding tot de beroemde Trojaanse oorlog. Een stuk met veel humor!
Rara: Hoeveel keer werd dit toneelstuk in Vlaanderen opgevoerd? Mooie prijzen te winnen. Tip: een getal van 2 cijfers.
Liefste blogbeest, Wat zoekt u in godsnaam nog op deze blog? Sinds maanden schrijf ik alleen nog verhaaltjes op www.bloggen.be/pierpont Waarom surft u niet eens daarheen? Zéér genegen, Kris.
Vanaf heden kunt u mijn verhaaltjes lezen op een nieuwe blog.
13.02.2009 Oude wijn in een nieuwe zak. 14.02.2009 Valentijngedichten. 22.02.2009 En dát voor een meisje! 23.02.2009 Meetjesland. 27.02.2009 Met dank aan de minister. 06.03.2009 Paris Hilton pimpt haar ride. 12.03.2009 Flauw en puberaal. 17.03.2009 Het gedicht. 23.03.2009 Vroeger waren wij veel jonger. 23.03.2009 De gustibus... 27.03.2009 De roste muis. 03.04.2009 Schamper. 17.04.2009 EQ en chance. 26.04.2009 Goed nieuws voor gedetineerden. 27.04.2009 De krant van 't weekend. 05.05.2009 Het museum Dhondt-Dhaenens. 12.05.2009 De Libris Literatuurprijs. 22.05.2009 Laetitia 80 jaar! 24.05.2009 Philippine. 01.06.2009 Het Liegend Konijn. 05.06.2009 Brief aan een muziekkenner. 09.06.2009 Politiek. 23.06.2009 Van twee socialisten. 26.06.2009 Een slechte koeibok. 06.07.2009 De hedendaagse kunst ontmaskerd. 08.07.2009 Tolardrieheuvelenloop en de Tontekapel. 13.07.2009 Horizon verruimd. 27.07.2009 Het mirakeldorp. 31.07.2009 Aan de mannen van de Kloosterhoek. 02.08.2009 Doutzen. 03.08.2009 De crisis is voorbij. 11.08.2009 Vlaanderens mooiste. 01.09.2009 Brief aan de clubdokter van Loopclub Grijsloke. 02.09.2009 Gezegd blijft gezegd. 18.09.2009 Westkapelle, vrouwentennis en come-backs. 26.09.2009 Lierke plezierke. 07.10.2009 Petronella verkoopt haar Cadillac. 21.10.2009 ...àl mijn heimwee... 29.10.2009 Gapen en scheiten. 02.11.2009 November doet een beetje zeer. 04.11.2009 Hoe zeere vallen ze af. 12.11.2009 De kus op de trein. 16.11.2009 Beloven. 18.11.2009 18 november: een memorabele dag. 03.12.2009 Dokter José Van Laere. 12.12.2009 Preventieve gezondheidszorg. 27.12.2009 Dura lex... 28.12.2009 Mooie poëzie. 01.01.2010 Gelukkig Nieuwjaar. 04.01.2010 Goede voornemens. 18.01.2010 Brief aan Marcel Vanthilt. 29.01.2010 Mensen van eenvoudigen huize. 03.02.2010 What's in a name? 13.02.2010 Voor jou. 28.02.2010 De rollen omgekeerde. 10.03.2010 Vrolijk en minder vrolijk nieuws. 25.03.2010 Bertand en de actualiteit. 30.03.2010 Ergernis en hoge bloeddruk. 15.04.2010 Liefdesgodinnen. 27.04.2010 Het hart van een paard. 01.05.2010 Eén mei. 15.05.2010 Mijnheer Dupont. 21.05.2010 Een klein pietje. 26.05.2010 Adieu Pierre. 12.06.2010 Het mooiste gedicht: drie genomineerden. 27.06.2010 Irmaatje. 29.06.2010 Tsjoep en Lala. 05.07.2010 Over haiku's en Gilbert Terras. 07.07.2010 Marc en de schapen van Herakles. 23.07.2010 Onzin over beroemde en minder beroemde citaten. 26.07.2010 Potjeslatijn. 03.08.2010 Praag.
U zit dus wel niet helemaal fout, beste lezer, maar voor de écht "actuele" verhaaltjes moet ik u toch verwijzen naar mijn nieuwe weblog "ZEVERARIJ". Surf dus onverwijld naar www.bloggen.be/pierpont Met dank, bij voorbaat...
Er gebeurt veel in ons sympathiek landje. Wie de media er niet op naslaat, weet dat niet. Wie het wel doet is weliswaar goed geïnformeerd, maar daarom niet altijd gelukkiger, want nieuws is meestal slecht nieuws, indachtig de oude spreuk géén nieuws, goed nieuws. Maar misschien heb ik dat wel verkeerd voor, want wat voor de ene slecht nieuws is, hoeft dat niet te zijn voor een ander. Zegt het spreekwoord immers niet de een zijn dood is de ander zijn brood? Er is zelfs een Frans spreekwoord dat zegt: Maladie de voisin réconforte et même guérit! Mijn moeder zaliger vond dit een verwerpelijk spreekwoord: geen haar op haar hoofd dat eraan dacht zich te verheugen in het ongeluk van een ander. Zo zat zij niet in elkaar en ze durfde wedden dat niemand van haar vrienden, haar familie, haar buren en kennissen, zo in elkaar zat, boer Michels misschien niet te na gesproken. Maar waarom waren haar troostende woorden dan, tegenover iemand aan wie een ongeluk was overkomen: Troost u, want zoiets, en wie weet nog véél erger, staat ons misschien ook nog te wachten?
Staf Pierrepont kan er van mee spreken. Een dag of tien geleden t was een dag na de slachtpartij in het kinderdagverblijf van Dendermonde hebben dieven zijn voordeur gekraakt en al het geld plus de kostbaarheden van zijn vrouw meegenomen. Die lieve Anna is van de ene dag op de andere depressief geworden. Ze is nu onder psychiatrische behandeling, slikt medicamenten bij de vleet en wil zo snel mogelijk verhuizen. Niet te verwonderen: àl haar dierbare kleinoden en de familiejuwelen, die haar moeder haar geschonken had, de dag voor ze stierf!Anna had haar moeder plechtig beloofd dat ze er op haar beurt zorg voor zou dragen opdat niets voor het nageslacht zou verloren gaan Staf heeft nu alle buitendeuren laten voorzien van veiligheidssloten en hij heeft een alarminstallatie gekocht, plus een pistool. Overreageren, noem ik dat, en onverstandig. Want weet Staf dat hij niet mág schieten op inbrekers? Tenzij de inbreker zelf eerst schiet. En dan nog. En dat, als de inbreker ongewapend is, hij hem enkel met de vuisten mag te lijf gaan? Maar, Staf is oud en in een lijf-aan-lijf moet hij het ongetwijfeld afleggen tegen de bandieten. Staf zal dus schieten. De boeven zijn gewaarschuwd. Hij wil er desnoods de rest van zijn leven voor in den bak. Vier jaar geleden hebben ze zijn auto gestolen. De auto stond voor zijn deur geparkeerd. Staf zat op dat ogenblik in zijn living een partijtje te schaken met de buurman, op een meter of tien afstand van het gebeuren! En als ze nog een keer komen zal Staf schieten, zoveel is zeker. De buren, de vrienden en kennissen hebben goed praten van troost u Staf, want wat in Dendermonde is gebeurd, is toch véél erger, Staf heeft er geen boodschap aan en Staf zal schieten. Ik weet het wel, het is mijn plicht, ik moet het hem uit het hoofd praten, maar ik vrees dat het mij niet lukt en dat Staf zal schieten. En dat is alleszins géén goed nieuws. En dat Staf zijn lidmaatschap bij de groenen opgezegd heeft vind ik al evenmin goed nieuws. De groenen zijn te tolerant voor die boeven, zegt Staf. Groen en veiligheid gaan blijkbaar niet samen. Ja, dat is jammer. Hopelijk wordt Staf nu geen ultra-rechtse rakker. t Zou niet mooi zijn voor een linkshandige!
Het meeste slecht nieuws bereikt ons via de kranten, de radio en de televisie. Eergisteren nog een reportage gezien over een verkeersprobleem in Gent. Daar staat namelijk, aan het begin van een weg die naar de zeehaven leidt, een snelheidsbeperkend verkeersbord: 10 km per uur. Het is een vrij lange weg en het is voor niemand duidelijk waarom daar geen 70 km per uur zou mogen gereden worden. De automobilisten hebben daar alle moeite van de wereld om hun motor draaiende te houden bij die lage snelheid en bij 15 km per uur, zegge vijftig procent boven de maximaal toegelaten snelheid, riskeren ze een zware boete en intrekking van hun rijbewijs. Eén troost: bij die lage snelheden werken de snelheidsmeters van de politie niet. De grootste politieinstantie van Gent verklaart dat het verwijderen van het bord geen optie is, omdat niemand blijkt te weten wààrom dat bord er eigenlijk staat. En als men niet weet waarom het er staat, kan men dus ook geen reden aanvoeren om het te verwijderen. Logisch, toch! En toch zie ik een uitweg uit deze impasse. Hierbij doe ik een oproep tot de talrijke inbrekers die ons landje rijk is. Laat één van jullie nu dat verkeersbord stelen. Dat moet een koud kunstje zijn voor jullie. Verricht eens een goede daad, belangloos, als compensatie voor het leed dat Stafke en zovele andere eerlijke landgenoten aangedaan wordt met het illegaal werk dat jullie in t zwart verrichten en dus zonder ook maar één cent belastingen te betalen.
Op TV zag ik een interview met Christine Van Broeckhoven, professor in de moleculaire genetica aan de universiteit van Antwerpen en één van de grootste autoriteiten op het gebied van onderzoek naar o.a. de ziekte van Alzheimer. Een zware taak, zult u zeggen, want ze is daarenboven ook nog huisvrouw en dito moeder. Maar daar houdt het niet mee op. Ze heeft ook nog een full-time job in de politiek. Het mens moet zich steendood werken. Of ze het doet voor het geld? werd haar in het interview gevraagd. Het antwoord op deze tactloze vraag was verbijsterend: Ik verdien nu precies hetzelfde als toen ik nog niet in de politiek was! Kijk, daar kan ik mij nu zo bijzonder over opwinden: dat mens wordt niet eens betaald voor haar werk in de politiek, ze draait haar k af voor niets, uit puur idealisme. Ook dat vind ik dus geen bijzonder goed nieuws.
Beter nieuws is dat we verlost zijn van de twee die in de Willem Tellstraat in Gent een jongen neergestoken hebben. De rechter heeft hen opgedragen het land te verlaten. En voor één keer zijn ze gehoorzaam geweest. Bravo!
Gaat u, beste lezer, ook soms gebukt onder bergen goed en minder goed nieuws, en duizelt u bij de gedachte dat alles verandert, dat alles in een nooit eindigende beweging is, dan heb ik voor u althans één remedie: surf naar de weblog van O. van Togenbirger, met lengten voorsprong de knapste filosoof van ons land en van vele landen daarbuiten (www. bloggen.be/omskvtdw). Zopas heb ik van Togenbirgers verhaal van 1 februari gelezen: Panta rei. De rust en de vrede zijn weer helemaal teruggekeerd in mijn ziel.
En zo zijn wij, lieve lezer, al voor de vierde maal sedert het ontstaan van mijn weblog, in de maand februari aangeland. In zijn boek De Maanden schrijft Stijn Streuvels over de maand februari dat ze een stuk korter is dan de andere maanden en dat men er, alsof ze nog niet kort genoeg was, om de vier jaar nog een dag van af doet. Een haast onbegrijpelijke fout toch, voor iemand als Streuvels! Maar waar ben ik in s hemelsnaam over aan t zeuren. Wie leest er nu Streuvels nog? Wie weet er heden ten dage of Streuvels een schilder was of een schrijver? Of een koereur misschien uit de gloriejaren van de flandriens, lang nog vóór Briek Schotte? En allicht zullen er maar weinigen meer zijn die de naam Streuvels ooit gehoord hebben. Buiten West-Vlaanderen dan, omdat daar zowat elke gemeente een straat heeft die naar de schrijver genoemd is. Maar ook in West-Vlaanderen neemt zelfs de grootste nerd geen boek van Streuvels meer ter hand. Je zou wel gek moeten zijn, aangezien we in ons Nederlands taalgebied nu over zoveel hoogstaander literatuur beschikken, die ons gebracht wordt door zoveel betere schrijvers! Ik noem er slechts één: Brusselmans
Maar laten we niet afdwalen en bij onze maand blijven. Ze heeft vele bijnamen: de onvolprezen scheurkalender De Druivelaar dicht haar de naam dooimaand toe, maar ze is ongetwijfeld beter gekend als sprokkelmaand, al weten we niet met zekerheid hoe ze aan die naam geraakt is. Het zou alvast niets te maken hebben met hout sprokkelen, maar misschien wel met het oud Nederlands woord spronkelen, dat springen betekent, vanwege het feit dat het aantal dagen in februari verspringt. Vaker horen we nochtans als verklaring dat de naam sprokkelmaand zou verwijzen naar de spurcalia, een soort oud-Germaanse vruchtbaarheidsfeesten, die jaarlijks gehouden werden in februari.
In overeenstemming met dooimaand is de weerspreuk met Lichtmis valt de sneeuw op een hete steen. Met Lichtmis is het vergaan zoals met Streuvels: naar de lappenmand verhuisd! In mijn kinderjaren en dat is vele decennia geleden was Lichtmis een niet onbelangrijke feestdag. Die dag, 2 februari, herdacht men de opdracht van de zes weken oude Jezus in de tempel en wat véél belangrijker was: het was een vrije dag! Maar toen bestond de krokusvakantie nog niet Ook mooi meegenomen was dat ieder rechtgeaarde huismoeder op die dag pannekoeken bakte. Niet voor niets gold de spreuk: Geen vrouwke zo arm, of met Lichtmis maakt ze haar panneke warm.
Andere voor de hand liggende namen voor februari zijn: regenmaand, slijkmaand, schrikkelmaand, korte maand Maar hoe kort is februari nu eigenlijk? Achtentwintig dagen dus, en om de vier jaar, telkens als het jaartal deelbaar is door vier, krijgt ze een dagje méér hoort ge mij daarboven, Stijn? Maar daarmee is de kous niet helemaal af. Als het jaartal immers op twee nulletjes eindigt, dan komt er géén dag bij, tenzij het getal dat overblijft nadat we de twee nulletjes weggeveegd hebben ook nog eens deelbaar is door vier. En zo begrijpt u dus, waarde lezer, waarom de jaren 1800 en 1900 geen schrikkeljaren waren en waarom het jaar 2000 wel een schrikkeljaar was, d.i. een jaar met een dagje meer, een dagje dat ridderlijk toegekend wordt aan het al zo stiefmoederlijk bedeelde februari.
Maar schrikkeljaar of niet, februari blijft de maand met het minste aantal dagen, en daardoor komt het dat februari de maand is waarin de boeren het minste klagen, de pastoors het minste vragen en de vrouwen het minste zagen
En als u mij nu vraagt waar de naam februari zelf vandaan komt, dan moet ik u het antwoord schuldig blijven, al zou ik er een lief ding durven op verwedden dat het komt van een of andere derde-rangs-god uit de klassieke oudheid. Maar genoeg nu: zon kort maandje is niet waard dat we er nog langer over doorbomen.
Dit super-haaikoe-achtig gesprek dat ik op deze laatste dag van de nieuwjaarsmaand opving, kan noch wil ik u onthouden, beste lezer. Hier gaat het:
- Ja? - Nú, Ari!
Hetgeen alweer bewijst dat een goed gesprek niet noodzakelijk lang hoeft te zijn. In dit geval niet méér dan 7 letters... Het doet denken aan de wedstrijd tussen Cats en Vondel, om het kortste puntdicht. Cats was als eerste aan de beurt. Hij maakte een vetvlek op Vondels pak en dichtte: "vet smet". Vondel gaf Cats een oplawaai, met deze tekst erbij:"ik tik". Maar Cats tikte terug en realiseerde meteen het kortste puntdicht dat bekend is in de Nederlandse taal: "u nú".
Het verhaal dat ik nu ga vertellen speelt zich af in lang vervlogen tijden, lang nog voor de geboorte van Christus.
Op een klein eiland in de Middellandse Zee, niet ver van de kust van Klein-Azië, woonde een jongetje, samen met zijn ouders en zijn twee oudere broers in een huisje op de heide. Het eiland had nogal te lijden onder de droogte, omdat het er niet vaak regende. De plantengroei was er dan ook niet weelderig. Rondom het huisje van het jongetje Pietje was zijn naam groeide nochtans heerlijk mals gras en daarin stoeiden allerlei lieve diertjes: hazen, konijnen, eekhoorntjes Men noemde die plek t Hazegras en het jongetje noemde men op school Pietje van t Hazegras.
Pietje was een pienter baasje. Toen hij amper een jaar of acht was, overtroefde hij zijn beide broers in rekenen, alhoewel dezen al in t middelbaar zaten en eigenlijk ook niet van de domsten waren. Op zijn verjaardag kreeg Pietje van zijn ouders, zijn dikke oom Pompidones en zijn drie tantes, telkens nuttig speelgoed, zoals passerdozen, gradenbogen, meetlatten, en dergelijke. Iedereen wist maar al te goed dat Pietje geen boodschap had aan een voetbal of een draaitol of een hoepel, waar andere kinderen van zijn leeftijd zo blij mee waren.
Op een keer had Pietje voor zijn Nieuwjaar niet minder dan vier tekendriehoeken gekregen. Zonde, dacht Pietje, aangezien ik er in feite maar één kan gebruiken. Hij legde de vier driehoeken voor zich op de tafel, zo dat ze twee vierkanten vormden. Een lange tijd zat hij zwaar in gepeinzen verzonken. En plots, als door een wesp gestoken, sprong hij op van zijn stoel, luid roepend:
- Eureka, ik heb het gevonden!
- Wat heb je nu weer gevonden? vroeg zijn moeder.
- Dat in een rechthoekige driehoek de som van de kwadraten van de rechthoekszijden gelijk is aan het kwadraat van de schuine zijde! juichte Pietje triomfantelijk.
Maar moeder toonde niet de minste belangstelling.
- t Zal me wat, zei ze.
De enige die geïnteresseerd was in Pietjes uitvinding was oom Pompidones.
- Kan je ook bewijzen dat je stelling klopt? vroeg oom.
Vlug maakte Pietje toen een tekening op een groot blad papier: (zie tekening bovenaan) - Ziet ge hierin twee vierkanten, oom Pompidones?
- k Zou wel blind moeten zijn om het niet te zien.
- Laten we nu van beide vierkanten de oppervlakte berekenen.
- Doodsimpel: zijde maal zijde. Het buitenste vierkant heeft dus als oppervlakte (a + b)², het binnenste c².
- En als we het binnenste van het buitenste aftrekken, oom Pompidones?
- Dat is dan (a + b)² - c², mijn dierbare neef, al zou ik begot niet weten waar jij heen wilt.
- En is dat verschil dan niet eveneens gelijk aan de som van de oppervlakten van de vier driehoeken?
- Voorwaar en wis, daar is geen speld tussen te krijgen.
- En wat is de oppervlakte van één zon driehoek?
- Dat is a maal b, gedeeld door twee. Maar zijn dat zaken die jullie al leren op school?
- Bijlange niet: ik heb dat geleerd in de boeken van mijn broers Euristides en Polyphrastos. En de oppervlakte van de vier driehoeken samen, oom Pompidones?
- Vier keer a maal b, gedeeld door twee, dat is dus twee keer a maal b.
- Betekent dat dan niet dat we kunnen stellen dat (a + b)² - c² gelijk is aan 2 ab?
- Zeer zeker, mijn jongen, en ik voel dat we de ontknoping nabij zijn, al snap ik het nog steeds niet helemaal.
- We zijn er inderdaad bijna, oom. Eerst nog even haakjes wegwerken: (a + b)² kunnen we toch ook schrijven als a² + 2ab + b²?
- Dat meen ik mij te herinneren uit de lessen van algebra, ja. Maar dat jij dat al weet, zeg!
- Zodat we kunnen schrijven dat a² + 2ab + b² - c² = 2 ab. Als we nu aan beide zijden van het gelijkteken 2 ab aftrekken en c² optellen, dan krijgen we toch: a² + 2ab + b² - c² - 2 ab + c² = 2 ab - 2 ab + c².
- En waaruit volgt dat a² + b² gelijk is aan c².
- Dat hebt gij goed begrepen, oom Pompidones.
- Jij wordt nog wereldberoemd, mijn jongen. Hiervan moet de pers op de hoogte gebracht worden.
En de pers werd op de hoogte gebracht en Pietje van t Hazegras werd wereldberoemd, als wiskundige, sterrekundige en natuurkundige, en ook als filosoof. Hij werd een van de grootste geleerden zoniet de allergrootste die de wereld ooit gekend heeft. Talloos zijn de ontdekkingen die hij heeft gedaan en nog voor de lente weer in t land is, kom ik zeker nog eens op de proppen met één van zijn uitvindingen. Maar met geen enkele vinding heeft hij de wereld meer kunnen beroeren dan met zijn stelling over de rechthoekige driehoek. Vijfentwintig eeuwen later brengt hij nog steeds jong en oud in vervoering met zijn stelling, de stelling van Pietje van t Hazegras.
Ik mag u, trouwe lezer, niet verhelen dat Pietjes echte naam Pythagoras was. Men heeft dan maar die naam gebezigd voor de mooiste wiskundige stelling: t is algebra, t is meetkunde en t is filosofie, die mij ontroert, tot schreiens toe. De stelling van Pythagoras, bijgenaamd Pietje van t Hazegras!
Nieuwsberichten allerlei hebben mij overvallen in deze eerste helft van de nieuwjaarsmaand. De meeste heb ik over mij heen laten gaan. Laat de groten der aarde zich er maar over buigen, heb ik zo bij mezelf gedacht. Drie heb ik er weerhouden. Het zijn er drie van zeer verschillend niveau: internationaal, nationaal en regionaal.
Het eerste dat van het internationale niveau, weet je wel betreft de Britse prins Harry. Onlangs is namelijk uitgelekt dat deze belangrijke jongeman, derde in de rij voor de troonopvolging in Groot-Britannië, een inwoner van Pakistan zou bestempeld hebben als een Paki. Dit onoorbaar feit heeft zich voorgedaan in 2006. Men heeft het ongetwijfeld al die tijd pogen stil te houden, maar nu is het dan, ten langen leste, toch uitgelekt. Als daar maar geen conflict uit voortvloeit dat de hele wereld in vuur en vlam zet! Je zal maar inwoner zijn van Pakistan en dan Paki genoemd worden. Of je zal maar Beloetsji genoemd worden of Portu, als je inwoner bent van respectievelijk Beloetsjistan of Portugal
Het tweede betreft een buitenlandse klepper die sedert enkele maanden in ons land in de gevangenis zit voor moord. In feite moest hij al op vrije voeten zijn, want er zijn procedurefouten gebeurd, maar via allerlei slinkse knepen is men er tot op heden in geslaagd hem toch nog vast te houden. De man heeft een moord bedreven, zo zegt men. So what? vrij vertaald: et alors? Wat telt is dat er procedurefouten gebeurd zijn en dus hoort die man vrijgelaten te worden: dat zegt de wet. We leven immers in een rechtstaat en wat de wet zegt, moet nageleefd worden. Anders gaat onze samenleving toch naar de verdoemenis. Of niet soms? Dura lex, sed lex! En plots gaan mijn gedachten nu uit naar wat Rik Demonts, een verre kennis van mij, enkele jaren geleden is overkomen in een Aziatisch land. Hij was er betrokken geraakt in een dodelijk verkeersongeval. Hém trof geen schuld en daar zijn ze ook achter gekomen drie maanden na het ongeval. Maar zo lang heeft de man opgesloten gezeten, in dat verre land, in een cel van twee op drie, op water en brood, en een paar ratten als enig gezelschap. Immers, daar maalt de molen van de wet langzaam. Net als in ons land overigens. En het weze nogmaals gezegd: de wet dient nageleefd te worden. Dura lex, sed lex!
Het derde feit is van zeer plaatselijk niveau: regionaal nieuws dus. Een geval van negationisme, dat zich heeft voorgedaan in de kantine van Loopclub Grijsloke. Iemand, wiens naam en geslacht ik hier niet wens te vermelden, heeft het aangedurfd openlijk te verklaren dat Tanja Dexters nimmer miss België is geweest! Als dat geen geval van negationisme is! Laten we het woord even opzoeken in de dikke Van Dale, editie 1992: woord onbekend. Ook in 1999 was het woord nog onbekend bij de dikke. De laatste editie heb ik mij niet meer aangeschaft, want ik beschik nu over wikipedia en daar wordt negationisme gedefinieerd als het ontkennen of extreem minimaliseren van in het algemeen aanvaarde historische gebeurtenissen. Ontkennen doe je door bijvoorbeeld te beweren dat Merckx nóóit de Ronde van Frankrijk gewonnen heeft, dat de uitroeiing van de joden tijdens de tweede wereldoorlog niet heeft plaatsgegrepen, dat Napoleon de slag bij Waterloo niet heeft verloren, dat Tanja Dexters nooit miss België is geweest. Minimaliseren doe je door te beweren dat Merckx bijvoorbeeld maar éénmaal de Ronde van Frankrijk heeft gewonnen of dat Adolf er destijds niet zes doch slechts één miljoen om zeep heeft geholpen. Wat er ook van zij: negationisme moet streng aangepakt worden. Wat algemeen aanvaard en historisch bewezen is, dient iedereen te weten. Té veel domheid dient gestraft te worden. En toch wens ik de persoon die zich zo foutief heeft uitgelaten over Tanja Dexters nog een kans te geven. De reden waarom ik zijn naam niet vermeld. En hierbij had ik het bewijs willen brengen van wat toch als een algemeen aanvaarde historische gebeurtenis moet beschouwd worden: een foto van Tanja Dexters als miss Belgique 1998. Maar nog net op tijd zie ik dat het hier om auteursrechtelijk beschermd materiaal gaat. Spijtig voor u beste lezer, maar voor hij 't weet wordt een mens voor de rechter gesleept en dan hangt hij, tenminste... als er geen procedurefouten gevonden worden.
En ja, k zou het haast vergeten, er is nog nieuws gekomen, zij het van een zéér beperkt niveau. Laten we het familiaal nieuws noemen. Mijn kleindochter heeft het mij laten weten, telefonisch. In de school hebben ze geleerd over de stelling van Pythagoras Pietje van t Hazegras, zoals ze in Oostende zeggen: van een rechthoekige driehoek is het kwadraat van de schuine zijde gelijk aan de som van de kwadraten van de beide rechthoekszijden. Als dat geen goed nieuws is! Uitstekend nieuws!
U, die ongetwijfeld de politiek op de voet volgt, hebt het natuurlijk reeds door: de titel slaat op onze lieftallige spiksplinternieuwe minister Veerle Heeren en niet op een veelvoud van de enige ware God, zijnde Onze Lieve Heer.
Het goede nieuws komt dezer dagen dus uit Limburg. Dit lieve snoesje is benoemd tot minister van welzijnszorg. Eergisteren heeft ze verklaard dat ze aan haar man heeft gevraagd of ze die functie mocht aanvaarden. Ziehier hoe dat ongeveer in zijn werk is gegaan:
Ze ging alvoor haar echtgenoot staan:
"Ach, lieve man, mag ik naar de regering gaan?"
"t Is mij al eens waar dat gij gaat,
als gij maar voor ieders welzijn zorgt
... en als gij uw eer maar wel bewaart!"
Kan men zon snoezepoes iets weigeren? De echtgenoot heeft dus "ja" gezegd. En als al die Vlaamse eega's er nu eens een goede gewoonte van zouden maken om manlief te vragen "mag ik die jurk kopen?" of die hoed, die handtas, die schoenen... 't Resultaat zou 't zelfde zijn, maar 't leven zou er een stuk rooskleuriger uitzien. De nieuwe minister heeft alvast de toon gezet. Ze heeft nu vijf maand de tijd om voor ons aller welzijn te zorgen. Ik twijfel er niet aan dat ze er zal in slagen: ik voel mij trouwens al veel beter, alleen maar door het bekijken van dat poezelig lachebekje.
En toch is er iets wat mij een heel klein beetje onzeker maakt. Heeft onze nieuwe minister eergisteren niet verklaard dat Vlaanderen voor tweehonderd procent op haar kon rekenen? En heeft ze gisteren niet verklaard dat ze zich voor driehonderd procent zou inzetten voor haar job? Kijk eens aan, beste lezer - en laat het mij weten als het er op lijkt dat ik tegendraads ben -, maar het moet mij van het hart dat ik een beetje ongerust ben wat die procenten betreft. Tot waar reiken de mogelijkheden van onze gelukbrengster? Hoe hoog ligt haar lat? Klaarblijkelijk niet op de normale honderd procent. Maar hoe hoog dan wel? Op vierhonderd procent? Dat zou dan betekenen dat we voor de helft op haar kunnen rekenen en dat ze zich voor drie vierden voor haar job zal geven. Dat andere vierde zal dan wel voor haar echtgenoot bestemd zijn en dat is naar mijn gevoel niet eens overdreven. Heeft hij per slot van rekening niet - zij het met een simpele "ja" - mede beslist over het welzijn van alle Vlamingen? Ach, uiteindelijk denk ik niet dat we ons zorgen moeten maken. Het zou mij niet verwonderen dat het schattige lieveheersbeestje er voor zorgt dat in ons Vlaanderland het welzijnsniveau in de komende vijf maanden stijgt tot een duizelingwekkende hoogte.
En nu we het toch over Onze Lieve Heer hebben... Is het u opgevallen, beste lezer dat ik in mijn nieuwjaarswens de religieuze toer ben opgegaan? Iemand heeft er op gereageerd met de vraag "of het door gods zegen komt dat er om de vijf seconden een kind sterft van de honger". Laten we eerst de vraag beantwoorden of God wel degelijk bestaat. Wie die vraag, zoals professor Etienne Vermeersch, negatief beantwoordt, moet Hém dus niet de schuld geven van al die ellende. Maar als hij wél bestaat? Dan wéét ik het niet al ben ik geneigd aan te nemen dat Hij dan wel oneindig goed moet zijn en niet in staat om kindertjes te laten verhongeren. Bij wie ligt dan wél die schuld? In mijn vorig verhaaltje, over "Kerstmis, de paus en Zeyneppek" heb ik een tipje van de sluier opgelicht, van hoe ik er over denk. Maar til daar maar niet te zwaar aan. Het staat u natuurlijk vrij er anders over te denken. Ik ben immers de goede, alwetende, wijze God niet. Met andere woorden: ík ben Onze Lieve Heer niet.
Oef, de kerstdagen zijn voorbij! Ik ben er niet kwaad om. Maar nu moet u niet denken, beste lezer, dat ik niet blij ben met Kerstdag. Ik zou het voor geen geld willen missen: de kerstsfeer, de kerstmuziek, de kerstboom en het stalletje, het kerstdiner, de cadeautjes van de kerstman, het gezellig samenzijn met de familie en last but not least de kerst-mis in Grijsloke. Amper drie- of vierhonderd inwoners telt Grijsloke, maar het schooltje De Verrekijker behoort tot de absolute topklasse. De vertolking van het kerstverhaal door de kleutertjes (!) was fenomenaal. Ze hebben dan ook een applaus gekregen zoals ik het nog nooit in een kerk heb gehoord. De grotere kinderen zongen zich de ziel uit het lijf en er waren er ook die gitaar speelden. Alles ter ere van het kindeke Jezus. De kerk zat en stond stampvol en tot tweemaal toe wensten de mensen elkaar de vrede en ik ben er zeker van dat velen het écht meenden. Bij het verlaten van de kerk kreeg iedereen snoep en een gedachtenisprentje. Wat kan godsdienst toch mooi zijn
Maar t moet niet alle dagen Kerstmis zijn. t Zijn immers drukke en vermoeiende dagen, zeker als men al een jaartje ouder wordt. En al dat lekker eten en drinken komt een mens zijn gezondheid niet ten goede, weeral, als hij al een jaartje ouder wordt. Laten we het nu maar even wat kalmer aan doen en rustig nagenieten tot Nieuwjaar. Dan wordt het feest nog eens overgedaan hopelijk zullen we ook dat overleven.
In al die kerstdrukte heb ik niet eens de tijd gevonden om de krant te lezen. Ik neem dus vandaag de kersteditie van Het Laatste Nieuws ter hand. In Australië zitten ze opgescheept met een miljoen dromedarissen en dat is veel te veel: het wordt een echte plaag, zoals ze daar de konijnenplaag gekend hebben en de kangoeroeplaag. Vierhonderdduizend van die dieren gaan ze nu afmaken. Vierhonderdduizend van die grote mooie sympathieke dieren! Die hadden toch beter nooit kunnen geboren worden. Geboortebeperking hadden ze moeten toepassen, wat de paus van Rome daar ook moge over denken.
In dezelfde krant lees ik dat de wereldbevolking het laatste jaar weer met 82 miljoen is toegenomen en dat we nu exact met 6,75 miljard zijn op aarde nu ja, exact, tot op één na heeft men ze niet geteld natuurlijk. In België is de bevolking eveneens gestegen, ondanks het dalende geboortecijfer maar dank zij de immigratie. In Vlaanderen, Wallonië en Brussel samen zijn er nu 10.666.865 hier heeft men ze dus wél tot op één na geteld.
Een paar honderd jaar geleden heeft Malthus de wereld voorgehouden dat de mensheid zou afstevenen op een catastrofe als er niets zou gedaan worden om de wereldbevolking binnen de perken te houden. Weinigen hadden oren naar de theorie van Malthus en daar is ze nu, de catastrofe. Maak u maar geen illusies, beste lezer, nooit meer raakt de wereld nog uit deze economische crisis. Of er dan niets gedaan werd om de bevolkingsaangroei te remmen? Toch wel. Er is wat aan geboortebeperking gedaan, maar lang niet genoeg. En in Afrika geen Bush die zich daar zorgen over maakt worden mensen dagelijks bij bosjes afgemaakt, maar (door de lezer zelf in te vullen).
En weer in diezelfde krant komt de paus op de proppen met zijn sexuele moraal. De kerkvader vindt de milieuvervuiling die vanzelfsprekend een gevolg is van de wereldoverbevolking geen groter probleem voor de mensheid, dan de tegennatuurlijke sex, waaronder dan grosso modo verstaan wordt: alle sex die niet leidt tot voortplanting. Wat, in godsnaam, brengt geestelijke leiders ertoe om te verkondigen dat sex in feite verfoeilijke zonde is, tenzij onder zeer strikte voorwaarden, die leiden tot voortplanting? Men zou haast denken dat de Schepper hier een steek heeft laten vallen
Ongebreidelde voortplanting lijkt voor de katholieke kerk wel het hoogste goed. Maar ook andere religies delen dezelfde opvattingen. Omdat hun god het zo wil. De god die spreekt bij monde van de geestelijke leiders, zoals, ten tijde van het oude Hellas, de god sprak bij monde van de orakelpriesters. Ook de Romeinen waren voorstanders van kroostrijke gezinnen en ook bij hen rustte er een taboe op sex. In dat opzicht verschilden ze van de Oude Grieken, die heel tolerant waren op dat gebied. De Grieken waren een relatief vredelievend volk, die Aphrodite, hun godin van de liefde, alle eer bewezen, terwijl ze voor hun oorlogsgod Ares alleen maar afkeer voelden. Ze waren, in tegenstelling tot de Romeinen, niet uit op gebiedsuitbreiding. Deze laatsten brachten grote legers op de been. Iedere mannelijke nieuwgeborene was een potentiële krijger en daarom dus moest de voortplanting op hoog toerental draaien. Voor de katholieken was het doel gelijkaardig: allemaal zieltjes, in de strijd tegen de andersdenkenden.
Heel opwindend en opwarmend in de kerstdagen was de verkiezing van Zeynep Sever (Zeynep is de voornaam) uit Molenbeek, tot Miss België: Zeyneppeke van Meulebeek! Een Turks meisje van negentien jaar dat twee jaar geleden nog zesde was bij de verkiezing van miss Turkije. Tja, in Turkije hebben ze blijkbaar mooier volk dan bij ons Wat er ook van zij, Zeynep Sever is een heel lief ding: een betere keuze had men niet kunnen maken. En wat zo bijzonder knap is aan Zeyneppeke: ze woont nog maar een paar jaar in Molenbeek en ze praat al behoorlijk Frans! Mens sana in corpore pulchro, noemen ze dat. Maar u wil natuurlijk ook gaarne mijn reactie horen op de nederlaag van mijn favoriete, Cassandra dErmione. Ten eerste vind ik het geen echte nederlaag: een tweede plaats is toch mooi, nietwaar? En ten tweede: nu ik Cassandra aan t werk gezien heb, vind ik dat ze met die tweede plaats nog goed wegkomt. Haar foto in de krant van enkele weken geleden had bij mij overdreven verwachtingen gewekt, méér dan ze heeft kunnen inlossen. Misschien zijn haar onortodoxe antwoorden dan toch niet met helderziendheid in verband te brengen En daar komt nog bij dat ze mij niet eens een bedankje heeft gestuurd voor de publiciteit die ik voor haar heb gemaakt. Een kerstkaartje of zo, of een simpel e-mailtje: wat had dat mijn hart verblijd! Laat ik het dus maar houden op Zeyneppeke.
En laten we, nu het Kerstmis is, allen bidden tot de Heer dat hij ons behoede voor dwaze pauselijke uitspraken, die mensen in verwarring brengen, en laten we hopen dat er weldra een paus komt die zich ernstig gaat bezighouden met hetgeen het mensenras het meest bedreigt: de overbevolking. Wij, als dappersten onder alle Galliërs, houden ons bevolkingscijfer ondertussen wel op niveau, dank zij de instroom van Zeyneppekes
Wenst u mijn memoires te lezen: u kan het boek lenen in de bibliotheek of kopen. Voor alle inlichtingen: zie op 4 juni 2007 onder de titel "O jerum, jerum, jerum...: een hit!"
Mijn nieuwste boek "Uit het schuim (van de zee)", de Griekse mythologie in 136 verhalen, 402 p., kan besteld worden via mail (kvansteenbrugge@gmail.com) of via mijn telefoonnummer 056.215944. Prijs: 18,95 euro (er hoeven geen verzendkosten betaald te worden).
Lees iedere maandag en iedere vrijdag een nieuw verhaaltje uit de GRIEKSE MYTHOLOGIE op www.bloggen.be/dzeus
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Uit "Grijsloke 2000", pagina 14.
Het Wekelijks Nieuws, 1990.
Interview met Dimitri Frenkel Frank, één van Nederlands belangrijkste toneelschrijvers (°1928 +1988).
Avondvullend blijspel (Kris Vansteenbrugge, 2004) in twee bedrijven voor 6 dames en 7 heren. Uitgegeven door Toneelfonds J. JANSSENS(rechten@toneelfonds.be).
