Mijn nieuwste boek "Uit het schuim (van de zee)", de Griekse mythologie in 136 verhalen, 402 p., kan besteld worden via mail (kvansteenbrugge@gmail.com) of via mijn telefoonnummer 056.215944. Prijs: 18,95 euro (er hoeven geen verzendkosten betaald te worden).
Vrouwelijke BV's: (mijn TOP 3) 1. Tanja Dexters 2. Tine Van den Brande 3. Annelies Beck 4. Esther Sels 5. Annelies Rutten (ik kan maar geen geschikte foto van haar vinden; ik wacht dus maar tot ze er mij zelf een stuurt)
over: GENT, GRAVENSTEEN, GRIEKENLAND, GRIJSLOKE, GEZONDHEID, GENEESKUNDE, GEHOOR, G-PLEK.
...........Voor verhaaltjes uit de Griekse mythologie, surf naar www.bloggen.be/Dzeus
...........Voor recente cursiefjes, surf naar www.bloggen.be/pierpont
...........PICTAIKU'S (de allernieuwste kunstvorm) vindt u op www.bloggen.be/pictaiku
15-08-2012
EEN PERFECT CADEAU.
Uit het schuim van de zee(2011), 402 pag.,
de Griekse mythologie in 136 verhalen (geïllustreerd)
Een perfect cadeau voor uw cultuurminnendefamilieleden, vrienden en kennissen.
Vanaf 1.1.2012 is het boek enkel nog te verkrijgen bij de auteur (prijs 18,95 euro). Bestellen via tel. 056.215944 of via mail kvansteenbrugge@gmail.com. Voor leveringen in België worden geen verzendkosten aangerekend. Vermelden indien u een gesigneerd exemplaar wenst. Levering binnen de drie dagen.
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en loopclub Grijsloke (10).
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.
Deel 10: Zes proefkonijnen in de aanloop naar de derde editie.
Vanaf 8 mei 1983 was er iedere zondagmorgen looptraining in Grijsloke en dat zou nimmer veranderen tot op de dag van heden. Voortaan zou er slecht één enkele zondag in t jaar geen training zijn: de dag ná de koers, d.i. de dag ná de laatste zaterdag van augustus. We hadden ons al van in den beginne opgesteld als gezondheidspredikers, en als trouwe volgelingen van dokter van Aaken wilden we nu ook het bewijs leveren dat lopen geschikt is voor iedereen ongeacht leeftijd en geslacht en dat het de gezondheid ten goede komt. We zochten en vonden zes proefkonijnen : (nu citeer ik uit Grijsloke 2000, pag.128) een groep van zes vrouwen, allen met gezondheidproblemen allerhande, zwaarlijvigheid, hoge bloeddruk, hartkloppingen, psychische en psychosomatische klachten, moeheid, e.d. De zwaarste onder hen woog 104 kg. Géén van de zes was in staat meer dan honderd meter achtereen te lopen. Wij beloven hun dat ze na één jaar training de 20 km lange Dwars door Grijsloke vlot zullen uitlopen. In de loop van dat ene jaar wordt wekelijks (voor sommige zaken maandelijks) nagegaan wat de invloed van de uithoudingstraining is op het hart (polsfrekwentie, polsrecuperatie, bloeddruk, electrocardiogram), de vetsamenstelling van het bloed, het lichaamsgewicht, enz. Op heden, na enkele maanden, zijn de zes lopende Evas (Carine, Evelyne, Marie-Jozef, Martine, Rosanne en Rosi) goed op weg om het gestelde doel, de 20 km te bereiken. Ze zijn er zelf van overtuigd dat het zal lukken. Vriendschap, kennismaking met anderen, een nieuwe vorm van ontspanning, prestatiedrang, zichtbare en meetbare verbetering van de lichaamsfysiek, zich fitter voelen: de zes lopende vrouwen van Grijsloke hebben hun Mekka ontdekt (fotos van die zes lopende vrouwen kunt u vinden in het boek op pag. 143).
Dat gezondheidsthema kwamnatuurlijk weer uitgebreid aan bod in de persconferentie, die zo stilletjesaan eenjaarlijkse traditie aan t worden was in de maand die de koers vooraf ging. Drie fotos van die persconferentie staan op pagina 136 van het boek. Een heel bijzondere persconferentie door de aanwezigheid van een drietal memorabele genodigden. Eerst was er onze eigen legendarische Aureel Vandendriessche, de grootste marathonkanmioen die ons land ooit gekend heeft. Dan was er Mark Smet, de eerste Belg die de marathon liep in 2.10. En tenslotte, in het hoekje, uiterst rechts op bovenste foto, Jan Bauwens, de onvolprezen filosoof, die jaren lang en tot op heden nog, in vaak lyrische bewoordingen de lof heeft gezongen van Dwars door Grijsloke. Ook de kranten zongen de lof van Dwars door Grijsloke met talloze artikels en fotos.
Het bleek allemaal zijn vruchten af te werpen. Vijftienhonderd deelnemers, dat was zowat de helft meer dan t jaar ervoor, stonden aan de start op 27 augustus 1983. Voor de meesten was het hem te doen om de sport, om de eer, om de prestatie op het lastigste en tegelijk het mooiste loopkoerstraject van Vlaanderen, om het diploma en om de medaille, weliswaar identiek aan die van t vorig jaar, doch ditmaal in zilver. Maar er was niet alleen de kwantiteit. Met Peter Daenens, die de 7 km-wedstrijd won, hadden we zowat de beste Belgische atleet van t ogenblik in huis gehaald. En toch moest onze eigen Filip Steelandt maar weinig voor hem onderdoen. In de 20 km-wedstrijd won Paul Pieters voor de tweede maal vóór één van s lands beste veldlopers van die tijd, Walter Wackenier. Bij de vrouwen won de nationale belofte Anja Debrabant in de 7 km, terwijl de wereldberoemde Brugse veterane Denise Alfvoet de plak zwaaide in de 20 km vóór de bloedmooie Ronsische Nadine Sadones.
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke (9).
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.
Deel 9: De loopclub steekt definitief van wal.
Na twee uiterst geslaagde edities van Dwars door Grijsloke en met een sprankelende toekomst in t verschiet, was de tijd rijp om het bestuur met enkele eenheden uit te breiden. Eerst was er Gilbert Terras, die nu ook officieel dé trainer van de club werd: bestuurslid en trainer, twee functies die hij op heden nog steeds bekleedt. Dan was er Pol Vandenberghe, een stevig uit de kluiten gewassen Grijslokenaar en verdienstelijke afstandloper, die nog steeds de duivel-doet-al is van het bestuurscomité. En tenslotte: de flamboyante Marc Messiaen, geboren en getogen in Grijsloke, en geslaagd zakenman (als concessiehouder van Toyota in Kortrijk). Marc heeft DDG reeds verscheidene jaren vaarwel gezegd, maar de jaren dat hij hier actief was heeft hij in hoge mate bijgedragen tot de groei en de bloei van onze loopkoers. Zijn eerste grote verwezenlijking was het organiseren van een tweedaagse busreis naar deloopkoers op de Nürburgring, de koers van dokter Ernst van Aaken. Na dezes vereerd bezoek van enkele maanden tevoren waren we hem dat verschuldigd. De koers was, zoals ik reeds het vorig jaar had kunnen ervaren, bijzonder zwaar, vanwege de zware hellingen, minstens zo lastig als Dwars door Grijsloke of de have marathon van Hastings. De verwezenlijkte tijden moeten volgens dokter van Aaken vergeleken worden met die van een 25 km-loop op een vlak parcours. Onze beste man, Willy Vanmeerhaeghe behaalde een schitterende 45e plaats op zesduizend deelnemers, in een tijd van 1u17. Onze drie nieuwe bestuursleden waren allen van de partij: ze zetten tijden neer van 1u41 (Gilbert Terras), 1u49 (Pol Vandenberghe) en 2u12 (Marc Messiaen). Zelf finishte ik in 1u54 en dat leek mij lang niet slecht. In totaal bereikten veertien Grijslokenaren de finish. Er waren achtentwintig supporters meegereisd: voor elke loper twee
In het voorjaar van 1982 waren er al gezamenlijke looptrainingen geweest in Grijsloke, maar van een echte loopclub was er toen nog geen sprake. Die kwam er pas in het najaar, met het verschijnen van de eerste lidkaarten (prijs: 100 frank). Op de lidkaarten stonden de data van de geplande activiteiten: telkens om 9 uur de zondagmorgen verzamelen aan de kerk van Grijsloke. De eerste activiteit was op 14 november en misschien kunnen we die datum (14.11.1982) weerhouden als de dag waarop Loopclub Grijsloke écht van de grond kwam. Van november tot en met april waren er 12 trainingen, d.i. twee in de maand, en het was multidisciplinair opgevat, want op de kaart staan o.a. vermeld: balspelen, turnoefeningen en een fietstocht van 25 km. Vanaf de maand mei waren de trainingen iedere zondag, op de omloop van Dwars door Grijsloke: verzamelen aan de kerk om 8.45 uur. Waarom dat kwartiertje vroeger? U verneemt het, waarde lezer, in de volgende aflevering. Het heeft te maken met eens groots opgezet wetenschappelijk onderzoek van onze pas aangestelde (toen nog) piepjonge clubdokter Luc Termote in samenwerking met onze trainer Gilbert Terras, nu beter gekend als opa Gilbert.
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke (8).
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.
Deel 8: De tweede Dwars door Grijsloke.
Dwars door Grijsloke had nu volop wind in de zeilen. De sympathie van zovele grote sportnamen die wij hadden mogen ervaren tijdens de sportavond van 13 maart, de voordracht van dokter Ernst van Aaken, het boek Dwars door Grijsloke, de grote artikels in dag- en weekbladen (ook in de nationale edities), de zondagochtendtrainingen in Grijsloke, de onverdroten inzet van de organisatoren die present waren om de loopkoers te promoten op alle grote en minder grote stratenloopwedstrijden van het land: al die zaken droegen er toe bij om van de tweede Dwars door Grijsloke tot een in de streek ongekend niveau te tillen.
Enkele nieuwigheden werden ingelast. Er werden veranderingen aan de omloop aangebracht (van 1982 tot op heden werd er overigens vrijwel niet meer aan de omloop gesleuteld), in de 20 km-wedstrijd zou de Pikkelstraat niet meer dan driemaal beklommen worden en de 5 km-wedstrijd werd verlengd tot 7 km. Er werd een nieuwe medaille ontworpen, maar het hoofdmotief (de twee jonge lopers met de kapel) werd behouden. Het was een bronzen medaille. De bedoeling was in 1983 met een gelijkaardige zilveren medaille voor de dag te komen en in 1984 met een gouden. Dat zou ongetwijfeld de lopers motiveren om de komende jaren weer deel te nemen. Dat het een goed idee was, zou blijken Kleedkamers, inschrijvingen, podium, prijsuitdelingen, etc., verhuisden van de zaal Lugano naar een grote tent in een weide die dicht bij de start- en aankomstplaats was gelegen: veel practischer.
We werden beloond met duizend deelnemers en grote koppen en superlatieven in de pers. In hun enthousiasme vergaloppeerden sommigen zich: zo blokletterde het toen erg populaire Fit Veteraan (het latere Loopmagazine): Duizendendeelnemers aan de 2e Dwars door Grijsloke. En de ondertitel luidde: Nooit voorheen bracht een
stratenloop in Vlaanderen zon massa op de been. Dat laatste was niet eens fel overdreven. En zeggen dat acht jaar later dat deelnemersaantal nog zou verdubbeld worden
Winnaar van de 7-km race werd de Wevelgemnaar Stefaan Seynaeve, die t vorig jaar derde werd en dus nu voor de tweede (en niet voor de laatste!) maal op het podium stond. De winnaar van de grote wedstrijd (de 20 km)van vorig jaar nam toch deel, in tegenstelling tot wat wij in deel 4 verkeerdelijk lieten uitschijnen. Maar Paul had op dat ogenblik niet de grote conditie te pakken; hij werd toch nog vijfde. De tweede (Joos Casteele) en derde (Johan Demeyer) van t vorig jaar waren nu respectievelijk derde en vierde. Winnaar met overdonderend meesterschap (méér dan drie minuten voorsprong op de tweede en zelfs meer dan vijf minuten op Paul Pieters!) werd onze dorpsgenoot, de Anzegemnaar Frans Schiettecatte. Frans was op dat ogenblik amper twintig jaar en behoorde reeds tot de allerbeste 5 km-lopers van het land. Hij was in de wieg gelegd om in de voetsporen te treden van het roemrijke en wereldbekende trio Anzegemse afstandlopers Frans Herman, Aureel Vandendriessche en Roger Deweer. Eilaas, Frans had een foutieve loopstijl: de afrol van zijn voeten was niet goed, in de plaats van op zijn hielen kwam hij bij iedere pas op zijn tenen terecht en dat bracht allerlei ortopedische kwetsuren met zich mee, waardoor zijn ster zo snel uitdoofde als ze gerezen was. Van latere deelnames was er voor Frans Schiettecatte geen sprake meer. Zijn tijd werd nooit meer geëvenaard: 59 min. 38 sec. over 20 km, een tijd om van te duizelen, en dat op een dergelijk onmenselijk lastig parcours! Er dient eerlijkheidshalve gezegd dat die twintig kilometer naderhand amper 19 km bleken te zijn. Al hebben wij, organisatoren, dat nooit openlijk willen toegeven. Wij waren er overigens van overtuigd dat die 19 km. in Grijsloke er op zijn minst twintig waard waren. Tweede was dat jaar ene Gary Peace uit het Antwerpse. We hebben die vreemde eend later nooit meer terug gezien
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke (7).
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.
Deel 7: Dokter van Aaken.
Kort na de tweede wereldoorlog begon de Duitse dokter Ernst van Aaken zijn theorieën over het belang van uithoudingstraining te verkondigen, via talloze artikelen en voordrachten overal ter wereld: uithoudingstraining als middel om gezondheid te behouden en gezondheid te herwinnen. Met zijn glasheldere argumenten en wetenschappelijk gefundeerde theorieën slaagde hij erin, veel tegenstand vanwege vastgeroeste opvattingen ten spijt, om vrouwen, kinderen en hoogbejaarden tot het langeafstandslopen te bewegen. Aldus had deze geniale gezondheidswerker en zelf langeafstandsloper de basis gelegd voor wat, eerst in Amerika en later in Europa, zou uitgroeien tot een ware joggingrage.
Ik had de paus van het langeafstandslopen leren kennen in september 1981, kort na de eerste Dwars door Grijsloke dus. Ikzelf had toen de loopmicrobe al helemaal te pakken en ik had mij ingeschreven voor de Nürburgringloop (op het 23 km. lange en bijzonder lastige autocircuit) waarvan dokter van Aaken de stichter en mede-organisator was. Tot mijn stomme verbazing vernam ik daar dat deze beroemde wetenschapper en sportman door het leven ging met twee kunstbenen: jaren tevoren had men zijn beide benen moeten amputeren, na een zware aanrijding tijdens het joggen Naar aanleiding van deze eerste kennismaking stuurde hij mij op 30 september een brief en een geschenk. De brief was een pleidooi voor het langeafstandslopen, het geschenk was een exemplaar van zijn laatste boek Zivilisationskrankheiten und ihre Verhütung met als ondertitel Krebs und Herzinfarkt müssen nicht sein. Dat was het begin van een zeer vruchtbare correspondentie die ik met dr. Van Aaken heb gevoerd tot aan zijn dood in 1984. Hoewel we elkaar amper drie keer ontmoet hebben, rekende ik hem tot mijn vrienden, en misschien was dat wel wederkerig, rekening houdend met het feit dat hij mij met regelmatige tussenpozen één van zijn boeken opstuurde. Het mooiste was misschien nog wel dat hij mij toestemming gaf tot het vertalen van een deel uit het boek dat hij mij ter kennismaking had gestuurd. Ik was toch al van plan geweest een (niet al te lijvig) boek te schrijven over Dwars door Grijsloke. Het zou een boek van 120 bladzijden worden en ik gaf het de dubbele titel Dwars door Grijsloke Kanker en hartinfarct moeten niet zijn. En het allermooiste: hij zou in hoogsteigen persoon naar Grijsloke komen om daar een voordracht te houden over uithoudingstraining (zijn eerste in Vlaanderen) en tezelfdertijd het boek met zijn vertaalde tekst te signeren!
26 juni 1982 is een onvergetelijke dag geweest voor Dwars door Grijsloke. s Werelds beroemdste sportarts kwam in de ruime raadzaal van het voor de gelegenheid zwaar bevlagde gemeentehuis, een voordracht geven. De zaal zat afgeladen vol en er waren talrijke prominenten aanwezig. De titel van de voordracht luidde: Vogel fliegt, Fisch schwimmt, Mensch läuft und bleibt dadurch gesund. De voordracht was in het Duits, maar van Aaken had een tolk meegebracht die alles netjes in het Nederlands umzetste. Bijna drie uur duurde de uiteenzetting, maar de ideeën die de grote geleerde naar voor bracht, waren dermate revolutionair en gefundeerd en zijn spreekstijl was zo aangenaam dat de aandacht geen ogenblik verslapte. Na de voordracht werden er geschenken en eremedailles uitgewisseld en wie een boek gekocht had kon het laten tekenen. Dokter van Aaken beantwoordde ook nog allerhande vragen van journalisten en andere aanwezigen, lopers en toekomstige lopers. Achteraf onderhield hij zich nog met verscheidene aanwezigen die om raad kwamen vragen in verband met hun gezondheidstoestand. Tot een gezellig onderonsje kwam het nog met enkele bestuursleden van Dwars door Grijsloke en in t bijzonder met dokter Albert Debeurme voor wie van Aaken een bijzondere sympathie had opgevat. Zijn sympathie ging overigens uit naar alle aanwezigen. Ontroerd dankte hij bij het afscheid voor het warme onthaal dat hem te beurt was gevallen. Zijn afscheidswoorden So etwas habe ich noch nie erlebt (zoiets heb ik nog nooit beleefd) waren spontaan en gemeend. Tot zijn auto uit het zicht verdween wuifde dokter van Aaken tot afscheid.
We hadden een hoogdag beleefd in de geschiedenis van Dwars door Grijsloke, één die waarschijnlijk nooit meer zou overtroffen worden. De faam van onze loopkoers was nu definitief gevestigd. Meer dan ooit waren wij, bestuursleden, ervan overtuigd dat wij goed bezig waren.
De kranten, ook in de nationale edities, wijdden grote artikels aan het gebeuren. Alles werd op video opgenomen. De video-opname bestaat nog steeds en wie er een kopie van wil kan die ongetwijfeld bekomen bij TV Hubert Algoet, Anzegem.
Ik had de eer dokter van Aaken voor te stellen. Vlnr: Raf d'Hollander (tolk), dr. van Aaken, ikzelf, Albert Debeurme.
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke (6).
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.
Deel 6: De basis voor de Loopclub wordt gelegd.
Het groot sportfeest van 13 maart had de aanwezigen extra gemotiveerd voor het lange-afstandslopen. Velen die nooit aan hardlopen hadden gedaan, begonnen goesting te krijgen. Die goesting moest gevoed en in goede banen geleid worden, zo dacht ik, en velen met mij. Het lag voor de hand dat het houden van gezamenlijke looptrainingen daartoe het geëigend middel. Waar konden die trainingen het best plaats grijpen? In Grijsloke zelf, natuurlijk. Bijeenkomst aan de kerk, de zondagmorgen, op een nader te bepalen uur, en onder leiding van een bekwame trainer. We hadden er één in ons organisatiecomité: Tom Ampe, kinesist én regent lichamelijke opvoeding. Het kon niet beter treffen! Tom verklaarde zich bereid
En op 25 april 1982 was het dan zover: de eerste gezamenlijke looptraining. De pers en de lokale radio hadden veel aandacht besteed aan deze primeur en zo kwam het dat er zovelen waren komen opdagen dat de fotograaf ter plaatse een breedhoeklens diende te gebruiken om alle opgekomen sporters op één beeld te vereeuwigen (zie foto op pag. 32 van het boek Grijsloke 2000). Een uitgebreide video-opname van deze allereerste training heb ik nog steeds in mijn bezit. Onze toplopertjes van heden waren toen nog lang niet geboren, de kinderen van toen hebben de middelbare leeftijd bereikt, de knappe veertigers zijn nu de bejaarde machos die nu alleszins beter zijn in t zwanzen en in t pinten pakken dan in t lopen, en van de ietwat ouderen van toen zijn er helaas verscheidenen reeds ter ziele gegaan. Tempus fugit, of, anders gezegd, de tijd vliegt snel! O jerum jerum jerum
Achttien weken scheidden ons nog van de grote dag, zijnde de tweede Dwars door Grijsloke. Er werd een loopprogramma opgesteld dat het voor iedereen, man of vrouw, jong of oud, dik of dun, mogelijk moest maken een Dwars door Grijsloke te lopen, zonder al te veel moeite of pijn. Tom Ampe deed zijn best om zich als trainer zo goed mogelijk van zijn taak te kwijten. Aan capaciteiten ontbrak het hem allerminst, wel aan tijd. Tom was immers en is nog steeds een uitstekend kinesist, en uitstekende kinesisten hebben doorgaans veel werk, ook op zondagochtend. Er moest dus uitgekeken worden naar versterking. En daar was Gilbert Terras. Net als Lucien Vanlancker een jaar eerder, kwam Gilbert ons in de schoot vallen, als een geschenk uit de hemel. Gilbert was er één van de fameuze Anzegemse lopersschool van het midden van de twintigste eeuw, waartoe grote namen behoren als Frans Herman, Aureel Vandendriessche en Roger Deweer. Het was sommigen van het organiserend comité bekend dat Gilbert in t verleden verscheidene sportieve activiteiten had georganiseerd en begeleid. En Gilbert liet het hem geen tweemaal vragen: samen met Tom Ampe zou hij de sportievelingen van Grijsloke en omstreken klaarstomen voor de tweede Dwars door Grijsloke.
Vier maanden werd er dus getraind op de fameuze omloop van Grijsloke. En er waren er die gingen deelnemen aan joggings in de buurt. Ze waren present in Nieuwenhove, in Vijve en in Elzele, alwaar ze een trofee behaalden voor de club met het grootste aantal deelnemers: ze hadden zich namelijk ingeschreven als leden van joggingclub Grijsloke. De kiem van Loopclub Grijsloke was gelegd. Dé extra stimulans kwam er in t midden van die vier maanden. Op 26 juni kwam de paus van het lange-afstandslopen naar Grijsloke, de wereldberoemde Duitse dokter Ernst van Aaken. Hoe dat tot stand gekomen is en hoe het allemaal verlopen is, verneemt u een volgende keer.
(de eerste gezamenlijke looptraining op 25 april 1982)
Dwars door Grijsloke is qua aantal deelnemers weliswaar niet meer wat het een kwarteeuw geleden geweest is, maar qua belangstelling, organisatie en ambiance is het ongetwijfeld nog steeds de meest tot de verbeelding sprekende stratenloop van Vlaanderen. Kortom: Vlaanderens mooiste.
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke (5).
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.
Deel 5: Meer dan alleen maar de loopkoers.
Tijdens de maanden die volgden op deze eerste, zó geslaagde, Dwars door Grijsloke bleef het organisatiecomité allesbehalve op zijn lauweren rusten: er moest méér komen dan alleen maar die loopkoers op de laatste zaterdag van augustus. En er kwam meer. Eerst was er de groots opgezette FEESTAVOND DWARS DOOR GRIJSLOKE op 13 maart 1982 in het ontmoetingscentrum in Kaster. Dan waren er de looptrainingen die vanaf begin mei tot eind augustus gehouden werden in Grijsloke en die aan de basis zouden liggen van de latere Loopclub Grijsloke. En last but alleszins not least was er op 26 juni 1982 een evenement in de grote zaal van het gemeentehuis in Anzegem, waarover grote artikels gepubliceerd werden in de nationale pers en waardoor Grijsloke plots bekend werd tot buiten de landsgrenzen.
De feestavond bestond uit: 1° een geanimeerde causerie met drie van de grootste gewezen afstandslopers van ons land, zijnde John Doms, Marcel Vandewattijne en onze lokale vedette Aureel Vandendriessche; 2° een film overVlaanderens grootste loopwedstrijd door Hubert Algoet (bedoeld werd wel degelijk Dwars door Grijsloke ); 3° dansfeest onder leiding van WLS Disco-show.
Over die geanimeerde causerie schrijf ik op pagina 25 van Grijsloke 2000:
Op 13 maart 1982 vierde Dwars door Grijsloke feest. Drie groten uit de geschiedenis van de Belgische atletiek waren uitgenodigd. Drie goden naar wieik als knaap, o zo zeer heb opgezien. Had men mij toen verteld dat ik met die drie idolen ooit nog eens gezellig een hele avond pinten zou drinken, ik had het niet kunnen geloven
JOHN DOMS, de eerste Belg die er in slaagde het wereldkampioenschap veldlopen toen nog Landencross op zijn naam te schrijven. t Was in 1948. John was toen 24 jaar en pas anderhalf jaar met lopen begonnen! Een lieve sympathieke man met een zachte stem.
En MARCEL VANDEWATTIJNE, een half dozijn maal Belgisch veldloopkampioen geweest. Zijn naam prijkt in het Guinness Recordboek vanwege de ongelooflijke prestatie twintig jaar opeenvolgend te hebben deelgenomen aan het wereldkampioenschap veldlopen: van 1946 tot en met 1965! Marcel was telkens zenuwachtig in het vooruitzicht van de grote confrontaties en die Landencross die hij toch zo graag eens gewonnen had, heeft hij wellicht dáárdoor nooit op zijn naam kunnen schrijven. Driemaal werd hij tweede
Tenslotte: AUREEL VANDENDRIESSCHE, Anzegemnaar! Van 1956 tot en met 1964 ononderbroken Belgisch marathonkampioen. s Lands grootste marathonloper aller tijden. Ooit zelfs de beste langeafstandsloper ter wereld. Zo in 1960 toen hij favoriet was voor de Olympische marathon in Rome, een wedstrijd die hij niet had mogen verliezen maar tóch verloor. De oorzaak? Het heeft te maken met dokter Albert Debeurme en met soep van beendermerg. Een opzienbarend verhaal, door Aureel op 13 maart 1982 uit de doeken gedaan in aanwezigheid van diezelfde dokter Albert Debeurme. De soep ontbrak evenmin: ze kon door alle aanwezigen geproefd worden! En Aureel vertelt op een boeiende manier van die keer dat hij in de marathon van Boston toentertijd het ware wereldkampioenschap de legendarische olympische kampioenen Abebe Bikila en Mamo Wolde in de vernieling liep. Hij is steeds de altijd lachende olijke Aureel gebleven.
John Doms schreef mij enkele weken later: Hartelijk dank voor de fijne avond. Het was een geweldige ontmoeting met Marcel. Enig!
Drie topatleten, die eenmaal de grootste krantenkoppen hebben gehaald, vanaf 1982 aan de start in Dwars door Grijsloke! Laat de berg van Grijsloke dan maar daveren op zijn grondvesten: applaus voor John, voor Marcel en voor Aureel!!!
Geen van de drie heeft zich ingeschreven voor die tweede Dwars door Grijsloke, hoezeer we daar ook hadden op gehoopt. Aureel Vandendriessche zou wél eens aan de start gestaan hebben van een latere editie, maar de finish heeft hij toen niet gehaald Bij zijn brief had John Doms een foto gevoegd van zichzelf met de lauwerkrans na zijn overwinning in de Landencross: de foto staat op pag. 24 van Grijsloke 2000.
(Over de eerste looptrainingen in Grijsloke en over het wereldschokkend gebeuren op 26 juni 1982 zullen we het hebben in de volgende aflevering)
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke (4).
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke.
Deel 4: de eerste echte Dwars door Grijsloke.
Er waren weinig minder dan zevenhonderd deelnemers komen opdagen, op zaterdag 29 augustus 1981: voor de eerste échte Dwars door Grijsloke! Ik weet nog goed dat Jules Waelkens het uitschaterde van t lachen tijdens één van de vele vergaderingen, toen iemand zei dat er misschien wel méér dan tweehonderd deelnemers zouden zijn. Méér dan twééhonderd, in Grijsloke? Onmogelijk!...
Maar Lucien was in t geheel niet verwonderd over dit succes: hadden we de loopkoers op een zondag georganiseerd, dan waren er, naar zijn oordeel, wel twee keer zoveel deelnemers geweest. En waarachtig, dat succes was niet zomaar uit de lucht komen vallen. We hadden er met zijn allen hard aan gewerkt: vier maanden lang, van half april tot de week vóór de koers, hadden wij het land doorkruist, alle stratenlopen afgeschuimd. Hubert Algoet legde al die koersen vast op video-tape en na de wedstrijd kwamen de deelnemers elkaar verdringen rond de stand van Dwars door Grijsloke alwaar ze zichzelf konden zien lopen op het scherm video stond toen nog in de kinderschoenen. Hubert liet tussendoor ook videobeelden zien van het parcours van Dwars door Grijsloke en Lucien vond het een goed idee om de oudere lopers gratis een borreltje oude klare te schenken. Dat schept een band, zei Lucien, en hij wist wie er zéker ging komen. Wat wij de deelnemers te bieden hadden was ook niet mis: vooreerst was er de prachtige originele medaille (waarover eerder sprake, zie ook www.bloggen.be/kris1.7.2011), en verder voor elke deelnemer een diploma, een lunchpakket en een prijs, plus een dertigtal trofeeën, waaronder één van het gemeentebestuur en één van het ministerie.
De publiciteit bleef overigens niet beperkt tot representatie op joggings overal te lande: er werden stickers gedrukt (cf. www.bloggen.be/kris 1.7.2011; zou iemand nog in het bezit zijn van zon sticker?) en folders, reclameboekjes en twee soorten affiches (zéér grote van de sponsorende sportschoenen New Balance en kleine knalrode met zwarte opdruk). Maar t mooiste van al, en t bewijs dat we t groots wilden aanpakken, was zeker wel de persconferentie in t gemeentehuis van Anzegem. Naast de organisatoren van de koers, waren al de notabelen van de gemeente uitgenodigd en vertegenwoordigers van alle belangrijke dag- en weekbladen. Er was royaal spijs en drank en er waren er maar weinigen die hun kat hadden gestuurd. En er waren ook twee vertegenwoordigers van de legendarische Anzegemse lopersschool uit de jaren 50 (twee ervan, Frans Herman en Aureel Vandendriessche behoorden tot de absolute wereldtop): Roger Deweer en Gilbert Terras. De eerste is jaren lang een grote steun geweest voor de organisatie van onze loopkoers en de tweede heeft in 1982 het organisatiecomité vervoegd en is in geen tijd uitgegroeid tot de legendarische trainer van de loopclub. Speeches werden gehouden door Lucien Van Lancker, die vooral de praktische kant belichtte van het groot sportgebeuren dat het piepkleine Grijsloke (0,78 km²!) te wachten stond, en door de twee dokters die in het comité zaten, zijnde Albert Debeurme en ikzelf. We legden de nadruk op het belang van uithoudingstraining lopen in t bijzonder voor de gezondheid en we deden het met zoveel vuur dat de dagen erna grote artikelen verschenen in wel een dozijn kranten met titels als: Dwars door Grijsloke: lopen voor de gezondheid, Genezen zonder dokter in Grijsloke en Twee Kortrijkse geneesheren organiseren stratenloop in Grijsloke.
Er waren 430 deelnemers aan de start van de 20 km. Ook de Anzegemse reus Ansold bevond zich tussen de deelnemers. De burgemeester (O. Bekaert), twee gewezen burgemeesters (H. Vindevogel en G. Vandemeulebroucke) en een toekomstig burgemeester (de huidige, V. Gerniers) poseerden mee voor de indrukwekkende foto, dewelke de maandag daarop in verscheidene kranten verscheen. De wedstrijd kende een spannend verloop. De winnaar was Paul Pieters, wonende in Waregem, maar afkomstig van het zeer nabije Elsegem. Zijn broer Filip was tweede in de 5 km-wedstrijd. Paul zou later nog éénmaal deelnemen, in 1983, en wéér winnen. Filip werd een zeer trouwe deelnemer en in de jaren die volgden heeft hij de ereplaatsen opgestapeld. Tweede in de 20 km-loop was ene Joos Casteele. Joos zou de koers driemaal op zijn naam schrijven en in de jaren die volgden heeft hij in Grijsloke een erelijst bijeengelopen die tot op heden waarschijnlijk nog niet geëvenaard werd.
Nog dit. De inschrijvingen en de prijsuitreiking hadden plaats in zaal Lugano (afgebroken begin 2011!), in Elsegem. Dat was onpraktisch en niet voor herhaling vatbaar. Maar al bij al: die eerste echte Dwars door Grijsloke was méér dan geslaagd. Er wachtte DDG een roemrijke toekomst.
o jerum jerum jerum is een zuiver autobiografisch werk. Kris beschrijft de gelukkige na-oorlogse kindertijd en de ellendige kostschooljaren, waarna de glorierijke studententijd in het geliefde Gent aanbrak, de gelukkigste periode in Kris bestaan. Het verdere leven als keel-neus-oorarts dat erop volgde was enkel maar om den brode, en in dit boek kijkt Kris vol heimwee terug op het bruisende, baldadige studentenleven met al zijn emoties en zijn romantiek. In zijn verhaal over die mooie jaren die nimmer meer terugkeren legt Kris zijn diepste zieleroerselen bloot op een ontwapenende en humoristische wijze, vaak echter met een cynische en pessimistische ondertoon, niemand ontziend, ook zichzelf niet.
Er is de laatste weken hard gewerkt aan het boek "Uit het schuim van de zee" (de Griekse mythologie in 136 verhalen). Hier een ontwerp voor de cover (voor- en achterkant) van het boek, dat waarschijnlijk zal verschijnen tijdens de grote vakantie. Hierbij ook één van de 17 verhalen uit het boek, die op een ludieke manier geïllustreerd zijn door de talentrijke Vlaamse illustrator-cartoonist Kurt Vangheluwe.
8. Arachne.
Athena, godin van de wijsheid en de wetenschappen, was een bijna perfecte godheid. Zij schonk de mensheid allerlei nuttige werktuigen: de ploeg is er één van, en het weefgetouw. En zij leerde de mensen de kunst van het weven. Toch had ze ook haar kleine kantjes...
Nooit is Athena verliefd geweest, nimmer heeft zij kinderen gebaard. Wie haar naaktheid aanschouwd had, hetzij met opzet, hetzij per ongeluk, strafte ze met blindheid. Dat ervaarde een sterveling, Teiresias, die haar verraste terwijl ze zich baadde. Ze ontnam hem het licht uit zijn ogen. Doch achteraf kreeg ze daar spijt van en ter compensatie schonk zij hem de gave van de helderziendheid en de voorspelling, een gave die hij ook na zijn dood mocht behouden in de onderwereld. Er is evenwel een ander verhaal over de beroemde ziener Teiresias, hoe hij blind werd en de gave van de profetie kreeg, maar dat vertel ik een andere keer.
Zoals alle goden wenste ook Athena naar waarde geëerd te worden. Als ze zich op dat gebied te kort gedaan voelde, kon ze vaak meedogenloos uit de hoek komen. Ziehier wat Arachne is overkomen. Zij was een meisje uit de streek van Miletos in Klein-Azië. Als kind reeds had Arachne een buitengewone aanleg voor kunst. Athena zelf bemoeide zich met haar opvoeding en leerde haar de fijnste knepen van de weefkunst. Weldra was het meisje in staat, naar sommigen beweren, om mooiere stukken te weven dan Athena zelf, en alom werd zij geprezen vanwege haar kunst. Maar de roem steeg haar naar het hoofd en ze begon hoogmoedig te worden: menselijke hybris, die de goden verafschuwen. Aan al wie het horen wilde, vertelde ze dat ze Athena ver overtrof in de kunst van het weven. Ze ontkende daarenboven dat ze ook maar iets van de godin geleerd had. Ze beweerde dat ze alles uit zichzelf kon. Toen Athena dat vernam, ging ze bij Arachne op bezoek, vermomd als een oud vrouwtje. Ze probeerde Arachne tot nederigheid te bewegen en haar wat meer eerbied en dankbaarheid te doen betuigen jegens haar leermeesteres en jegens de goden. Maar Arachne riep uit in al haar hoogmoed:
- Laat ze zich dan met mij meten, als ze durft, uw godin. Laten we beiden een weefstuk maken, opdat iedereen kan oordelen hoezeer ik haar overtref.
Daarop legde Athena, uitermate ontstemd, haar vermomming af en zij ging met Arachne de wedstrijd aan om t mooiste weefstuk. Arachne weefde een kunstwerk dat de goden voorstelde op de Olympos. Het bleek van zon perfectie te zijn dat de prestatie onmogelijk kon geëvenaard, laat staan verbeterd worden. En Athena, verre van toe te geven dat het meisje iets onovertrefbaars had gemaakt, beschimpte het werk van Arachne, zeggende dat ze de goden had afgebeeld in onzedige houdingen en dat het werk allerminst getuigde van eerbied voor de goden. Ze scheurde het werk aan flarden en dreigend liep ze op Arachne toe. Deze werd plots bevangen door een panische angst en ze vluchtte naar haar vaders atelier, alwaar ze zich met een touw ophing aan een balk. Toen Athena het levenloze lichaam van het meisje aanschouwde, kreeg ze spijt van haar brutaal optreden: ze veranderde het dode lichaam in een spin en ze droeg haar op verder te weven... tot in eeuwigheid.
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke (3).
Deel 3: in 1981 wordt het menens.
Na de fameuze ontmoeting met Albert Debeurme injanuari 1981 (cf. deel 1) ging het allemaal zeer snel. We belegden een vergadering met het organisatiecomité van t vorig jaar (cf. deel 2), weer ten huize van Robert Forêt. Het comité had toen nog geen voorzitter en omdat Robert, naast zijn woonkamer, ook zijn bierkelder ter beschikking stelde, kon het voorzitterschap hem niet geweigerd worden. Veel beslissingen werden er die eerste dag verder niet getroffen. Alleen deze: dat de koers het best kon doorgaan op de laatste zaterdag van augustus, zijnde tevens de laatste zaterdag van de grote vakantie. Onthutsende vaststelling: niemand van de zeven aanwezigen bleek over voldoende organisatorische kwaliteiten te beschikken.
- Ik ken iemand, zei Robert, die verstand heeft van organiseren. t Is mijn schoonbroer, Lucien Van Lancker. Als we die erbij kunnen betrekken, zitten we op rozen. Maar de man heeft een druk leven, en het is niet eens zeker of het idee van een loopkoers in Grijsloke hem zal aanstaan. Iemand zal het hem moeten vragen: ík durf het alvast niet
Lucien was een multi-getalenteerd man en een duivel-doet-al: voorzitter van de Kerkfabriek, bestuurslid van allerlei verenigingen, organisator van de legendarische Nachten van Grijsloke
Ík was degene die het durfde vragen. Weinigen kenden Lucien beter dan ik. Was ik niet een jaar lang samen met hem op kot geweest in Gent? En of hij het initiatief genegen zou zijn? t Vorig jaar had hij de hoofdprijs geschonken (cf. deel 2)! Daarenboven was ik ervan overtuigd dat Lucien niets beter vroeg dan zijn geliefd Grijsloke een evenement te bezorgen dat het kleinste dorp van het land (0,78 km²) weer op de kaart zou zetten, nu de Nachten van Grijsloke ter ziele waren gegaan.
Lucien zei noch ja noch neen. Hij vroeg twee weken bedenktijd. Want, zo zei hij, zon organisatie vraagt een grote inzet, en als ik mij daarvoor engageer, wil ik het goéd doen. Ik was er vrijwel zeker van dat het antwoord ja zou zijn
En het wás ja. Dwars door Grijsloke was gered. En wát er tijdens die eerstvolgende vergadering ten huize van voorzitter Robert Forêt al niet beslist werd!...
Er zouden twee koersen gelopen worden: één over 5 en één over 20 km. Ik mocht het parcours uitstippelen. Dat was toen nog flink afwijkend van het huidig parcours (cf. boek Grijsloke 2000, p. 9 en p. 180). Een jaar later zou het in een andere vorm gegoten worden, waaraan tot op de dag van heden nog maar weinig gesleuteld werd.
Er werd beslist dat iedere deelnemer die zijn koers zou uitlopen (net zoals in Dwars door Brugge) een medaille moest krijgen, een diploma en een lunchpakket. Daarenboven zouden er trofeeën zijn voor verschillende laureaten + een aantal prijzen (giften van milde sponsors en sympathisanten),via een tombola onder de deelnemers te verdelen. De medaille werd ontworpen door Ludwine Debeurme, dochter van Albert. In ongelooflijk lyrische bewoordingen bezingt Jan Bauwens deze eerste medaille (cf. Grijsloke 2000, p. 146-147). Het kapelletje met de twee jeugdige lopers die erop afgebeeld staan, is hét logo geworden van onze loopkoers. De medailles van Dwars door Grijsloke bleken zeer gegeerd te zijn. Tijdens latere edities zou er nog dertien keer een medaille zijn: telkens een origineel ontwerp. Diplomas zijn er slechts een achttal keer geweest. En van het lunchpakket werd reeds het volgend jaar afgestapt wegens nergens voor nodig en té arbeidsintensief
En er kwam nog zoveel meer bij kijken: de zorg voor de inschrijvingen (voorafinschrijvingen én op de dag van de koers), de borstnummers (die moesten we toen nog zélf maken!), de bevoorradings- en verfrissingsposten, de tijdopname en de uitslagenlijsten en een multifunctionele zaal waar de inschrijvingen, de prijsuitreikingen en de cérémonies protocolaires zouden kunnen plaatsgrijpen. Moeilijkheid: in heel Grijsloke was geen zaal te vinden
En bovenal: sponsors vinden en publiciteit maken, de wereld kond doen dat in Grijsloke iets heel groots te gebeuren stond. Er zou nog veel moeten vergaderd worden en er was veel werk voor de boeg. Lucien zou alles in goede banen leiden.
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en loopclub Grijsloke (2).
Deel 2: de állereerste Dwars door Grijsloke.
Grijsloke is met voorsprong de allerkleinste zelfstandige gemeente (ik bedoel: met burgemeester en schepenen en gemeenteraadsleden en zo) die ons land ooit gehad heeft. Niet wat het aantal inwoners betreft, wel qua oppervlakte: mijn zijn 78 hectare is het welgeteld drie keer zo groot als de Place de la Concorde in Parijs. Loop daar maar eens dwars door en je hebt al lang de aankomst bereikt vóór er nog maar sprake kan zijn van een tweede adem. En toch vonden we voor onze eerste langeafstandsloop in Grijsloke geen betere naam dan Dwars door Grijsloke. In het voorjaar had ik deelgenomen aan Dwars door Brugge, een loopkoers van 15 km doorheen de stad Brugge,
die toen aan zijn eerste editie was, als ik mij niet vergis, en die op heden nog steeds bestaat, als ik mij niet wéér vergis. Naar analogie met de koers in Brugge leek Dwars door Grijsloke mij een erg geschikte naam
t Was dus op t einde van de grote vakantie (de laatste zaterdag) van t jaar 1980. In Grijsloke, ten huize van Robert Forêt, zou het allemaal wat professioneler aangepakt worden. De auto werd uit de garage gehaald, zodat deze dienst kon doen als inschrijvingslokaal. En er werd een heus organisatiecomité gevormd. Dat bestond, naast Robert Forêt en ikzelf, uit Hubert Algoet (de enige nog steeds in functie zijnde), Jules Waelkens, Tom Ampe en Gaston Depoorter zaliger. Het zijn respectievelijk de 1e, 2e, 5e en 6e v.l.n.r. op de foto in het boek Grijsloke 2000 (verschenen in 2000, 336 p.) op pagina 26 nieuwe clubleden die het boek nog niet in hun bezit hebben kunnen het verkrijgen (gratis!) op simpele aanvraag, zolang de voorraad strekt!
Robert had een met de hand geschreven briefje aan de kerkdeur gehangen (vandaag grote loopkoers Dwars door Grijsloke; iedereen mag deelnemen; prachtige prijzen ). Er was geen inschrijvingsgeld te betalen en er waren twintig prijzen, door het comité inderhaast bijeen gescharreld. Er ontstond een lichte paniek toen bleek dat éénentwintig deelnemers zich aan de inschrijvingstafel meldden. We konden er toch niet één met lege handen huiswaarts sturen Maar de vrouw van Robert loste dit probleem gezwind op door een koekebrood, vers van de bakker, te voorschijn te toveren: dát was dus de prijs voor de éénentwintigste.
De start was aan de woning van Robert. Via de Dwarsstraat en de letterlijk! adembenemende en later wereldberoemd geworden Pikkelstraat naar t Kruiske, en dan via de kapel naar de kerk. Twee kilometer: twee keer dwars door Grijsloke, een kéér heen, een kéér terug. Peter Vansteenbrugge, die de twee vorige edities in de Broekstraat ook al op zijn naam had geschreven, won de koers. Jules, die relaties had bij De Weekbode zorgde ervoor dat de uitslag van de Eerste Dwars door Grijsloke in de krant prijkte: een weliswaar piepklein artikeltje, maar toch de volledige uitslag. De winnaar kreeg de prijs die geschonken werd door Lucien Vanlancker: een kunstig uit ivoor gesneden beeld! Hoe weinig kon Lucien toen bevroeden dat hij degene zou zijn die Dwars door Grijsloke naar ongekende hoogten zou leiden Wie het koekebrood ten deel is gevallen is mij onbekend. Jammer voor de winnaar dat de koers t jaar nadien in één klap ging postvatten onder de allergrootste stratenlopen: de spons werd geveegd over al het strovuur van de voorbijgaande jaren en in 1981 zou de échte eerste Dwars door Grijsloke gelopen worden, met kleppers waartegen Peter ten enenmale tekort schoot.
(We zijn nu al twee afleveringen ver en we zijn nog niet eens aan de eerste échte Dwars door Grijsloke, maar geen nood: de loopkoers, de club en dit blad gaan nog een eeuwigheid mee )
De geschiedenis van Dwars door Grijsloke en Loopclub Grijsloke (1).
Deel 1: de voorgeschiedenis.
Er was eens een groep joggers die er een paar maal in de week op uit trokken voor een gezond looptochtje door de velden. Na het lopen dronken ze een pintje en ze bleven nog wat napraten. En stilaan groeide het idee om een stratenloopkoers te organiseren. En zo geschiedde. En het werd een succes
Maar zo is het in Grijsloke niet gegaan. Toen in 1981, op de laatste zaterdag van augustus, zeshonderd deelnemers aan de start stonden van de eerste Dwars door Grijsloke, was er nog geen sprake van een joggingclub. Het idee van een grote Dwars door Grijsloke werd geboren begin januari 1981 in een feestzaal in Marke tijdens een Nieuwjaarsreceptie van de Kortrijkse atletiekclub. Mijn collega Albert Debeurme zaliger,een fervent afstandloper, en ikzelf leerden elkaar dáár pas goed kennen en dat ondanks het feit dat we beiden geboren en getogen Anzegemnaren waren en onze kinderbroekjes versleten hadden in hetzelfde schooltje in Grijsloke (in het boek Grijsloke 2000 staat een foto van ons beiden, naast elkaar poserend op een schoolbank, onder het goedkeurend oog van zuster Mariette).
Uit "Grijsloke 2000", pagina 14.
En is dát nu de échte oorsprong van Dwars door Grijsloke? Bijlange niet! Dáárvoor dienen we nóg drie jaar terug te gaan in de geschiedenis, tot de zomervakantie 1978. Robert Forèt, toen woonachtig in Grijsloke en nu een legendarische cafébaas in Kerkhove, en ikzelf, kwamen op het idee, teneinde de verveling te verdrijven, een rondje te lopen met start en aankomst aan mijn geboortehuis in de Broekstraat, via de kerk van Kaster. Met onze respectievelijke kinderen en enkele van hun vriendjes erbij zouden we er een echte wedstrijd van maken. Mijn moeder vond het allemaal prachtig en ze beloofde na de wedstrijd een prijs te schenken aan alle deelnemers. De koers zelf verliep niet helemaal vlekkeloos. Robert was ondergedoken in een maisveld en had een kortere weg genomen, zodat hij diende gediskwalificeerd te worden. En op de negende deelnemer werd tevergeefs gewacht: die was helemaal de weg kwijt geraakt en was dus verdwaald langs de Vlaamse wegen. Pas na een uur zoeken werd hij teruggevonden en kon de plechtige prijsuitreiking plaatsgrijpen: een frisco voor elke deelnemer! Het erepodium bood plaats aan alle negen. Er bestaat een foto van. Ter gelegenheid van de 10e Dwars door Grijsloke is die foto verschenen in de Streekkrant. Een jaar later kreeg de loopkoers van de Broekstraat een tweede editie, maar er waren nog slechts vijf deelnemers, zodat mijn moeder nog slechts vijf friscos diende uit te reiken. En nog een jaar later dreigde de hele koers in t water te zullen vallen. Eén van de redenen was dat moeder had aangekondigd niet meer te zullen sponsoren met friscos, nadat ik had voorspeld en dat was maar om te lachen dat er dat jaar wel twintig deelnemers zouden zijn. Het feit dat haar huis zou gebruikt worden als kleedkamer voor zóveel deelnemers zal haar eveneens afgeschrikt hebben We doen het dan maar in Grijsloke, zei Robert, en ík zal mijn huis wel ter beschikking stellen! En zo geschiedde: t was eind augustus 1980.
(Hoe het verder verlopen is leest u in de volgende edities: de geschiedenis van Dwars door Grijsloke en van Loopclub Grijsloke is er een van vele afleveringen).
Interview met Dimitri Frenkel Frank, één van Nederlands belangrijkste toneelschrijvers (°1928 +1988).
Interviewer : - Toneelschrijven, mijnheer Frenkel Frank, kan men daar goed van leven? Dimitri Frenkel Frank : - Zéér goed! Alleen... financieel gaat het moeilijk.
[Uit "Een bloemlezing aforismen en citaten" door Gerd De Ley, 1969]
Avondvullend blijspel (Kris Vansteenbrugge, 2004) in twee bedrijven voor 6 dames en 7 heren. Uitgegeven door Toneelfonds J. JANSSENS(rechten@toneelfonds.be). Korte inhoud: Alle goden van de Olympos komen naar het huwelijksfeest van koning Peleus met de nimf Thetis. Ook Eris, de godin van de twist, die nochtans niet uitgenodigd is, komt opdagen en gooit flink wat roet in het eten. Voor de mooiste godin aanwezig heeft ze een geschenk bij: een gouden appel. Drie godinnen maken er aanspraak op. Na heel wat gekrakeel duidt Zeus, de oppergod, iemand aan als scheidsrechter: Paris, een prins van Troje. De troubles die daaruit voortvloeien zijn aanleiding tot de beroemde Trojaanse oorlog. Een stuk met veel humor!
Rara: Hoeveel keer werd dit toneelstuk in Vlaanderen opgevoerd? Mooie prijzen te winnen. Tip: een getal van 2 cijfers.
Liefste blogbeest, Wat zoekt u in godsnaam nog op deze blog? Sinds maanden schrijf ik alleen nog verhaaltjes op www.bloggen.be/pierpont Waarom surft u niet eens daarheen? Zéér genegen, Kris.
Vanaf heden kunt u mijn verhaaltjes lezen op een nieuwe blog.
13.02.2009 Oude wijn in een nieuwe zak. 14.02.2009 Valentijngedichten. 22.02.2009 En dát voor een meisje! 23.02.2009 Meetjesland. 27.02.2009 Met dank aan de minister. 06.03.2009 Paris Hilton pimpt haar ride. 12.03.2009 Flauw en puberaal. 17.03.2009 Het gedicht. 23.03.2009 Vroeger waren wij veel jonger. 23.03.2009 De gustibus... 27.03.2009 De roste muis. 03.04.2009 Schamper. 17.04.2009 EQ en chance. 26.04.2009 Goed nieuws voor gedetineerden. 27.04.2009 De krant van 't weekend. 05.05.2009 Het museum Dhondt-Dhaenens. 12.05.2009 De Libris Literatuurprijs. 22.05.2009 Laetitia 80 jaar! 24.05.2009 Philippine. 01.06.2009 Het Liegend Konijn. 05.06.2009 Brief aan een muziekkenner. 09.06.2009 Politiek. 23.06.2009 Van twee socialisten. 26.06.2009 Een slechte koeibok. 06.07.2009 De hedendaagse kunst ontmaskerd. 08.07.2009 Tolardrieheuvelenloop en de Tontekapel. 13.07.2009 Horizon verruimd. 27.07.2009 Het mirakeldorp. 31.07.2009 Aan de mannen van de Kloosterhoek. 02.08.2009 Doutzen. 03.08.2009 De crisis is voorbij. 11.08.2009 Vlaanderens mooiste. 01.09.2009 Brief aan de clubdokter van Loopclub Grijsloke. 02.09.2009 Gezegd blijft gezegd. 18.09.2009 Westkapelle, vrouwentennis en come-backs. 26.09.2009 Lierke plezierke. 07.10.2009 Petronella verkoopt haar Cadillac. 21.10.2009 ...àl mijn heimwee... 29.10.2009 Gapen en scheiten. 02.11.2009 November doet een beetje zeer. 04.11.2009 Hoe zeere vallen ze af. 12.11.2009 De kus op de trein. 16.11.2009 Beloven. 18.11.2009 18 november: een memorabele dag. 03.12.2009 Dokter José Van Laere. 12.12.2009 Preventieve gezondheidszorg. 27.12.2009 Dura lex... 28.12.2009 Mooie poëzie. 01.01.2010 Gelukkig Nieuwjaar. 04.01.2010 Goede voornemens. 18.01.2010 Brief aan Marcel Vanthilt. 29.01.2010 Mensen van eenvoudigen huize. 03.02.2010 What's in a name? 13.02.2010 Voor jou. 28.02.2010 De rollen omgekeerde. 10.03.2010 Vrolijk en minder vrolijk nieuws. 25.03.2010 Bertand en de actualiteit. 30.03.2010 Ergernis en hoge bloeddruk. 15.04.2010 Liefdesgodinnen. 27.04.2010 Het hart van een paard. 01.05.2010 Eén mei. 15.05.2010 Mijnheer Dupont. 21.05.2010 Een klein pietje. 26.05.2010 Adieu Pierre. 12.06.2010 Het mooiste gedicht: drie genomineerden. 27.06.2010 Irmaatje. 29.06.2010 Tsjoep en Lala. 05.07.2010 Over haiku's en Gilbert Terras. 07.07.2010 Marc en de schapen van Herakles. 23.07.2010 Onzin over beroemde en minder beroemde citaten. 26.07.2010 Potjeslatijn. 03.08.2010 Praag.
U zit dus wel niet helemaal fout, beste lezer, maar voor de écht "actuele" verhaaltjes moet ik u toch verwijzen naar mijn nieuwe weblog "ZEVERARIJ". Surf dus onverwijld naar www.bloggen.be/pierpont Met dank, bij voorbaat...
Er gebeurt veel in ons sympathiek landje. Wie de media er niet op naslaat, weet dat niet. Wie het wel doet is weliswaar goed geïnformeerd, maar daarom niet altijd gelukkiger, want nieuws is meestal slecht nieuws, indachtig de oude spreuk géén nieuws, goed nieuws. Maar misschien heb ik dat wel verkeerd voor, want wat voor de ene slecht nieuws is, hoeft dat niet te zijn voor een ander. Zegt het spreekwoord immers niet de een zijn dood is de ander zijn brood? Er is zelfs een Frans spreekwoord dat zegt: Maladie de voisin réconforte et même guérit! Mijn moeder zaliger vond dit een verwerpelijk spreekwoord: geen haar op haar hoofd dat eraan dacht zich te verheugen in het ongeluk van een ander. Zo zat zij niet in elkaar en ze durfde wedden dat niemand van haar vrienden, haar familie, haar buren en kennissen, zo in elkaar zat, boer Michels misschien niet te na gesproken. Maar waarom waren haar troostende woorden dan, tegenover iemand aan wie een ongeluk was overkomen: Troost u, want zoiets, en wie weet nog véél erger, staat ons misschien ook nog te wachten?
Staf Pierrepont kan er van mee spreken. Een dag of tien geleden t was een dag na de slachtpartij in het kinderdagverblijf van Dendermonde hebben dieven zijn voordeur gekraakt en al het geld plus de kostbaarheden van zijn vrouw meegenomen. Die lieve Anna is van de ene dag op de andere depressief geworden. Ze is nu onder psychiatrische behandeling, slikt medicamenten bij de vleet en wil zo snel mogelijk verhuizen. Niet te verwonderen: àl haar dierbare kleinoden en de familiejuwelen, die haar moeder haar geschonken had, de dag voor ze stierf!Anna had haar moeder plechtig beloofd dat ze er op haar beurt zorg voor zou dragen opdat niets voor het nageslacht zou verloren gaan Staf heeft nu alle buitendeuren laten voorzien van veiligheidssloten en hij heeft een alarminstallatie gekocht, plus een pistool. Overreageren, noem ik dat, en onverstandig. Want weet Staf dat hij niet mág schieten op inbrekers? Tenzij de inbreker zelf eerst schiet. En dan nog. En dat, als de inbreker ongewapend is, hij hem enkel met de vuisten mag te lijf gaan? Maar, Staf is oud en in een lijf-aan-lijf moet hij het ongetwijfeld afleggen tegen de bandieten. Staf zal dus schieten. De boeven zijn gewaarschuwd. Hij wil er desnoods de rest van zijn leven voor in den bak. Vier jaar geleden hebben ze zijn auto gestolen. De auto stond voor zijn deur geparkeerd. Staf zat op dat ogenblik in zijn living een partijtje te schaken met de buurman, op een meter of tien afstand van het gebeuren! En als ze nog een keer komen zal Staf schieten, zoveel is zeker. De buren, de vrienden en kennissen hebben goed praten van troost u Staf, want wat in Dendermonde is gebeurd, is toch véél erger, Staf heeft er geen boodschap aan en Staf zal schieten. Ik weet het wel, het is mijn plicht, ik moet het hem uit het hoofd praten, maar ik vrees dat het mij niet lukt en dat Staf zal schieten. En dat is alleszins géén goed nieuws. En dat Staf zijn lidmaatschap bij de groenen opgezegd heeft vind ik al evenmin goed nieuws. De groenen zijn te tolerant voor die boeven, zegt Staf. Groen en veiligheid gaan blijkbaar niet samen. Ja, dat is jammer. Hopelijk wordt Staf nu geen ultra-rechtse rakker. t Zou niet mooi zijn voor een linkshandige!
Het meeste slecht nieuws bereikt ons via de kranten, de radio en de televisie. Eergisteren nog een reportage gezien over een verkeersprobleem in Gent. Daar staat namelijk, aan het begin van een weg die naar de zeehaven leidt, een snelheidsbeperkend verkeersbord: 10 km per uur. Het is een vrij lange weg en het is voor niemand duidelijk waarom daar geen 70 km per uur zou mogen gereden worden. De automobilisten hebben daar alle moeite van de wereld om hun motor draaiende te houden bij die lage snelheid en bij 15 km per uur, zegge vijftig procent boven de maximaal toegelaten snelheid, riskeren ze een zware boete en intrekking van hun rijbewijs. Eén troost: bij die lage snelheden werken de snelheidsmeters van de politie niet. De grootste politieinstantie van Gent verklaart dat het verwijderen van het bord geen optie is, omdat niemand blijkt te weten wààrom dat bord er eigenlijk staat. En als men niet weet waarom het er staat, kan men dus ook geen reden aanvoeren om het te verwijderen. Logisch, toch! En toch zie ik een uitweg uit deze impasse. Hierbij doe ik een oproep tot de talrijke inbrekers die ons landje rijk is. Laat één van jullie nu dat verkeersbord stelen. Dat moet een koud kunstje zijn voor jullie. Verricht eens een goede daad, belangloos, als compensatie voor het leed dat Stafke en zovele andere eerlijke landgenoten aangedaan wordt met het illegaal werk dat jullie in t zwart verrichten en dus zonder ook maar één cent belastingen te betalen.
Op TV zag ik een interview met Christine Van Broeckhoven, professor in de moleculaire genetica aan de universiteit van Antwerpen en één van de grootste autoriteiten op het gebied van onderzoek naar o.a. de ziekte van Alzheimer. Een zware taak, zult u zeggen, want ze is daarenboven ook nog huisvrouw en dito moeder. Maar daar houdt het niet mee op. Ze heeft ook nog een full-time job in de politiek. Het mens moet zich steendood werken. Of ze het doet voor het geld? werd haar in het interview gevraagd. Het antwoord op deze tactloze vraag was verbijsterend: Ik verdien nu precies hetzelfde als toen ik nog niet in de politiek was! Kijk, daar kan ik mij nu zo bijzonder over opwinden: dat mens wordt niet eens betaald voor haar werk in de politiek, ze draait haar k af voor niets, uit puur idealisme. Ook dat vind ik dus geen bijzonder goed nieuws.
Beter nieuws is dat we verlost zijn van de twee die in de Willem Tellstraat in Gent een jongen neergestoken hebben. De rechter heeft hen opgedragen het land te verlaten. En voor één keer zijn ze gehoorzaam geweest. Bravo!
Gaat u, beste lezer, ook soms gebukt onder bergen goed en minder goed nieuws, en duizelt u bij de gedachte dat alles verandert, dat alles in een nooit eindigende beweging is, dan heb ik voor u althans één remedie: surf naar de weblog van O. van Togenbirger, met lengten voorsprong de knapste filosoof van ons land en van vele landen daarbuiten (www. bloggen.be/omskvtdw). Zopas heb ik van Togenbirgers verhaal van 1 februari gelezen: Panta rei. De rust en de vrede zijn weer helemaal teruggekeerd in mijn ziel.
Wenst u mijn memoires te lezen: u kan het boek lenen in de bibliotheek of kopen. Voor alle inlichtingen: zie op 4 juni 2007 onder de titel "O jerum, jerum, jerum...: een hit!"
Mijn nieuwste boek "Uit het schuim (van de zee)", de Griekse mythologie in 136 verhalen, 402 p., kan besteld worden via mail (kvansteenbrugge@gmail.com) of via mijn telefoonnummer 056.215944. Prijs: 18,95 euro (er hoeven geen verzendkosten betaald te worden).
Lees iedere maandag en iedere vrijdag een nieuw verhaaltje uit de GRIEKSE MYTHOLOGIE op www.bloggen.be/dzeus
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Op pagina 180 van "Grijsloke 2000"...
Uit "Grijsloke 2000", pagina 14.
Het Wekelijks Nieuws, 1990.
Interview met Dimitri Frenkel Frank, één van Nederlands belangrijkste toneelschrijvers (°1928 +1988).
Avondvullend blijspel (Kris Vansteenbrugge, 2004) in twee bedrijven voor 6 dames en 7 heren. Uitgegeven door Toneelfonds J. JANSSENS(rechten@toneelfonds.be).
