|
Het einde nadert, de finale is in zicht en het slot komt dichterbij.
Mijn opdracht stopt hier en nu, enfin morgen, enfin maandag.
Als de kapitein op een cruiseschip dat het droogdok nog nooit heeft verlaten, behoorlijk veilig, maar daar hebben we het niet voor gebouwd.
Als een rallypiloot met de beste motor zonder chassis, het maakt veel lawaai, maar prijzen gaan we er niet mee winnen.
We geven de pijp aan Maarten, on donnez la pipe a Martine, we give the piping to Martian.
We gaan het hier verlaten.
Ik had er echt nog wel hoop op, de laatste weken ging alles in stroomversnelling, testen met de hoge druk compressor leverde geen grote problemen op, het grote plaatje klopt.
Maar het zijn de kleine dingen die ons pakken (ons daar bedoel ik hen mee natuurlijk, wij zijn niet zo makkelijk te pakken), die ons de das omdoen, die onze processie van Hu'ian worden .
Zaken die men al 7 à 8 maand voor zich uit schuift.
Kleine correcties, loopchecks, kleine noodzakelijke aanpassingen.
Enfin, mijn laatste 3 dagen spendeer ik in nachtelijke eenzaamheid, checken wat weerom niet gedaan is, nazien wat nog steeds half in orde is, jaja we lachen wat af.
Maar gisterenavond zijn we door het hele Hiltonpersoneel in de bloemetjes gezet, figuurlijk dan.
En we zijn nu dubbel beschermd met ons 2e injectie van het vaccin.
Een welgemeende dank aan mijn partner tijdens deze reis naar het paradijs, zowel die thuis als de reisgezel sinds het begin der werktijden.
|
