Yep alhier the prince of pulp. The Beowulf der Bullshit. The master of mediocre. Of door sommige (zij dwalen) bestempeld als the frustrated fat fuck from the era of facebook. Ah well, you gotta have your critics.

Aangezien ik nog steeds in Genk vertoef heb ik absoluut niets te melden, maar aangezien iedereen (twee man, nog steeds de minst populaire blog around, maar kom) begint te huilen als ik niets toevoeg zal ik maar weer wat in elkaar klotsen. Kben sowieso altijd meer een kwantiteit dan een kwaliteit man geweest (behalve met de vrouwtjes. Geen hopen, maar miljaar dedju sappige godsvruchten, dat wil je niet weten. Al is de kans groot dat jullie het maar al te goed weten. Bende bastards mijn bedgenoten bevuilen!!!!!! Ach hoeren zijn het ook. Tja zoals het Maya-spreekwoord klinkt: ‘Once you go Sterfmoe ben je wel aan wat geilers toe.’ Maar mij hoor je niet klagen, zolang ik me maar amuseer nietwaar)

Mensen ik ben de laatste tijd in ‘The Wire’ gedoken en wat een fokking kopstoot van een serie is dat. Elke andere politieserie valt erbij in het water( en alleen al voor dit soort zinnen verdien ik een vergevorderde longkanker. ‘In het water vallen’…. Alsof ik Stijn Streuvels ben. Niet dat ik ooit een Streuvels gelezen heb. En niet dat ik het ooit van plan ben. De klootzak heeft ook nooit de moeite gedaan om mijn blog te lezen). Maar goed een briljante serie dus. Nochtans had ik even mijn bekomst van de serie. Had er iets teveel gezien op drie jaar tijd.

Naar het schijnt was er vandaag radio voor doven. Je zou dat als een prachtig initiatief kunnen aanzien.  Je zou ook kunnen denken, geef ze een boek. Misschien, en nu ga ik iets heel raar op tafel gooien, is het geen slecht idee om, als dove zijnde, te aanvaarden dat radio er niet meer inzit. Kijk Tv. Papier marché een autootje, neem kooklessen. En laat de radio voor wat het is. Trouwens sinds wanneer moeten we aandacht vestigen op doven? Ik dacht dat we besloten hadden om die freaks( WANT DAT ZIJN ZE!!!bende halfmensen) dood te zwijgen. Niet dat ze het zouden merken, want als we nu zwijgen of praten….

Maar goed blijkbaar is het nodig om onze aandacht te vestigen op de doven. Trouwens de kans dat ik zelf ooit auditief ga stevie wonderen is niet onbestaande( die jaren van maximale volume door goedkope koptelefoontjes tot tegen mn trommelvlies in mn oor gepropt, gaan zich ooit wreken). Maar neem van me aan dat een radioprogramma het laatste is waar ik dan op zit te wachten. Ik heb uiteraard niet geluisterd(je denkt toch niet dat ik mijn kritiek met argumenten ga staven!!!). Ik luister al niet, en ik behoor tot het betere ras(we moeten daar eerlijk in zijn) van de horende mens.  Toegegeven, ik ben wel halfblind(-9), dus het lijkt me heerlijk als ze eens een schilderij voor mij maken. Zucht….  Tzal aan mij liggen.

Verder ga ik vanavond naar een premièrefeestje. Stel je er niets bij voor, verder dan een stuk bloemkool met coctailsaus en een slappe cava zal het niet gaan, maar een mens moet wat met zijn leven. Ik zou ook mensen in arme landen kunnen redden. Haha neenee serieus. Hoe wil ik ooit rijk worden, als ik de armen probeer te helpen. Ik kan slechts rijk worden bij de gratie van arme mensen, dus geen hulp wat mij betreft.

Maar om nu toch niet te onsympathiek uit de hoek te komen. Niets dan liefde en aandacht voor de mensen zonder reukzin(over een groep waar je nooit wat van hoort gesproken).

                                                                                                                                           Johan G. Sterfmoe

Jawel mensen. Nog één week in Genk. Het fantastische Genk, het Genk alwaar het zaadje der toekomst wordt gelegd. Zucht… Als lullen pudding was, dan was ik dokter Oetker, want Genk stinkt als een met haar overwoekerde foef (een ongewassen foef dames, alvorens jullie alweer op de kast zitten. Niets mis met een net in de zeep geklotste vagijn. not at all,sir.).

Genk is het stedelijke equivalent van opdrogende verf.  Het is zonder enige twijfel de saaiste stad van de wereld; en jawel wat zijn ze cultureel en wat vernieuwen ze de gebouwen en god weet ik wat nog allemaal, maar een geschminkte drol beste mensen  blijft hoe rijk aan mascara het ook mogen zijn simpelweg stront.  Maar ik speel er nog tot woensdag een locatieproject dus ik ben nog even veroordeeld tot de stad( het is ook gewoon geen stad. Genk een stad noemen is hetzelfde als zeggen dat kris en Yves twee geile wijven zijn. Al moet ik er eerlijkheidshalve wel bijzeggen dat die Yves twee sappige pijplippen heeft om u tegen te zeggen. Tevens staan die ogen lekker ver uit elkaar perfect om er een verbindende kwak tussen te smeren. Mongolen en seksualiteit, wie zegt dat deze blog geen human interest waarde heeft?). Het is een voorstelling over een priester, en we spelen in een Kerk, en jawel hoor een uur voor de aanvang van de generale repetitie komt daar een tiental ouwe wijven binnen die een uur lang koor repetitie hebben. Theater door dorpelijke(hoezo word dit is geen woord?) ogen, jawel mensen, mijn carrière is op zijn absolute top. Toegegeven, het gezelschap waar ik mee speel is prima, maar why oh why in Genk. Nuja nog een week en dan terug naar mijn eigen huis (zonder meer een plek onder de zon).

En jawel mensen. We kunnen opgelucht ademhalen. We kunnen de wereldse last van terrorisme en economische crisis eindelijk van ons afwerpen. We kunnen weer onbezorgd condoomloos elkaar in de poeperd stoten. We kunnen weer dansen op de straat. Hoofddoekjesproblematiek kan in de kast. Want er is eindelijk na al die tijd, na het lange ongeduldig wachten. Uiteindelijk is het zo ver. Er is water gevonden op de maan!!!!! Het horen van dit nieuws bracht bij mij dezelfde geïnteresseerde gezichtsexpressie teweer als het gezicht van Elton John al starend naar een vrouw die haar beenvlees aan de kant duwt en haar met piercing versierde flamoes openbaart. Totale desinteresse. Jaja het zal wel zijn belang hebben, en we zullen er vast over een honderd jaar echt iets mee kunnen, maar dan ben ik dood. Ik zal pas een vreugdedansje maken, als een ufo in mijn straat neerstort, chewbakka eruit komt gelopen, bij mij aanbelt, me een lichtzwaard in mn handen duwt en zegt dat the good side me nodig heeft (EEeeeeuuuuuuuwhhhhhhhhh!!!!!!!!!). Ik ben een moeilijk tevreden te stellen mens. De maan heeft water. Wel mijn keukenkraan ook, modderfokkers!!!!! Ik pis elke dag een waterige substantie uit, maar kom ik ooit op het nieuws? Ik dacht het niet. Nooooo, ik amuseer nonnen in Genk!!! oude nonnen.

Tevens zag ik vandaag de foto’s van de voorstelling, ik ben weer aan het verdikken. Homp vlees dat ik ben. Wel verdikken, maar mijn piemel blijft altijd even groot, en krimpt dus in feite. Kutzooi. Zelfs mijn eigen lijf is me niet gunstig gezind.Mensen prijs je gelukkig dat je mij niet bent. En ik prijs me gelukkig dat ik Genk niet ben, en zo heeft iedereen wel wat te prijzen. En zoals we weten prijzen zijn voor paarden. Wat deze laatste zin te betekenen heeft, al sla je me dood, maar op een dag zullen mensen zich erover buigen. Let maar op.

                                                                      Johan G. Sterfmoe

Tussen première en speelbeurt door even naar Hongarije voor de laatste draaidag, ik ben een onwaarschijnlijk succesvol acteur. En zo komen we bij het slot van het driedelig tweeluik genaamd the hungarian Files. Naast (de originele) starwars en lord of the rings kunnen we dus de derde trilogie toevoegen. Geen dank. Ik straf jullie al genoeg met the flashes before my eyes. Maar goed de boog moet niet altijd gespannen staan(een idiote uitspraak, zonder meer).

Yep again Malev airlines. De vliegtuigmaatschappij alwaar je een verdomd lelijke klatch moet zijn om er als stewardess aan de bak te kom. Yuk. Vervolgens land ik op Hongaarse bodem, en wandel quasi ongeïnteresseerd(de neutrale gemoedstoestand van een echte ster) naar de ontvangstbalie, alwaar een Hongaarse knakker met een bordje met de naam van de productie op mij staat op te wachten. Yep, mijn hoogstpersoonlijke driver modderfokkers. Allemaal goed en wel, maar van een driver is geen sprake. Kwartiertje wachten…smsje sturen naar knakker…halfuurtje wachten….bellen met die kanker. Natuurlijk spreekt die penis geen woord engels en in zijn vlotste Hongaars (en geloof me van al mijn talen is mijn Hongaars by far not the vlotste) begint hij zijne parlé te doen. Ik hang op en bel de productieleidster. Blijkt dat Harry Hongaar zijn auto ontploft is of zoiets, maar dat over twintig minuten twee dames(kijk van een stinkende Hongaar, naar twee geile productieassistentes, sunshine after the rain) van de productie me komen oppikken(onderhand zijn we een tegen halféén, ik kwam aan om 22.45 verder, we naderen middernacht, en de aankomstbalie begint verdomd te legen). Daar zat ik dan in mijne alleen in de op dit moment verlaten luchthaven van Budapest. Ik was dichter bij roem en faam geweest als ik met een courgette in mijn anus de hucklebuck zou dansen op de grote markt van Brussel. Geliefder geweest als ik de lijkjes van Julie en Melissa opnieuw zou opgraven en ze op Phara live opnieuw zou verkrachten. Met andere woorden ik was verder verwijderd van Robert de Niro dan Yasmine van een nieuwe hitsingle.

Maar uiteindelijk kwamen de productieassistentes. Twee olijke dikkerds (eentje leek op Sugar Lee Hooper, de ander op John Candy) die me zo enthousiast begroette dat ik dacht dat ik ze hoorde te kennen en ze dus een zoen gaf. Bleek ik ze helemaal niet te kennen, en bijgevolg dus net iets te uitbundig uit de hoek gekomen te zijn.  Zo een ‘ik ben acteur dus ik geef iedereen een kus’-moment. Awkward!!!!! Vervolgens denk je , soit, tijd om met de limousine naar het hotel gebracht te worden…  Een fokking MINICOOPER!!!!!!! Ik weet niet of je ooit al eens in een minicooper gezeten hebben, maar het lijkt alsof je in een kleine jukebox  met wielen vervoerd wordt. Het was te triest voor woorden.  Daar gingen we. Two bubbly bitches and a fat bastard in a mini-cooper. Die wijven begonnen natuurlijk in het Hongaars tegen elkaar op te zeiken dat het een lieve lust was. Alsof ik in de afgewezen cast van Matroesjka’s terecht was gekomen. Al was het qua looks meer de reële cast van L’ours. Goed, Uiteindelijk kwamen we aan op het hotel en ik zei vaarwel tegen de twee kai-mook stunt doubles. En jawel uiteindelijk een beetje glans en glamour, ik kreeg een suite. En vanuit deze suite schrijf ik dit nu op een kleine twintig uur later.  

In die tussentijd heb ik paardrijlessen gehad. Althans als een rondje rijden met een paard die vastgehouden wordt door een instructrice als paardrijles aanzien mag woorden. Daar zat ik dan 25 en in de prime van mn leven, en ik werd op een paard vervoerd als een meisje van zes in bobbejaanland. Uiteindelijk moest ik in de scène gewoon op het paard zitten (al de coole dingen werden gedaan door mijn stunt double die net zo hard op mij leek als de Kilimanjaro op een scheet, de man was 57 jaar!!!)

Uiteindelijk heb ik dan maar de scene gedaan en om een lang verhaal kort te maken. Aan de hand van die scene verdien ik het om de rest van mijn leven, nagewezen, uitgelachen, bespuugd en occasioneel verkracht te worden. I SUCK!!!!!!!! La Esterella is een betere breakdancer dan ik acteur. De scene was niet slechter geweest als je een doofstomme mongool met een hysterisch panische angst voor paarden, camera’s en bossen op dat paard had gezet.

Tot dusver mijn spectaculair Hongarije-verhaal. Straks om vier uur (jawel des nachts) word ik wederom terug naar het vliegveld gebracht. En verlaat ik Budapest. De kans dat ik ooit wederkeer is klein.

                                                        Niets dan liefde

Notie notie notie, tijd voor broodnodige emotie( dus voor de niet liefhebbers van FBME, overslaan geblazen). We schrijven een onbestemd verleden. In feite beschrijven we meerdere onbestemde verledens en enkele net vervlogen hedens, maar we moeten het ook niet nodeloos ingewikkeld maken. Er is al genoeg kritiek op de moeilijkheidsgraad van mijn schriftuur( schriftuur jawel). Niet zozeer dat het hier om weldoordachte Kierkegaard gewijze gedachtespinsels gaat dan wel omdat de combinatie van het in tact houden van de stream of consciousness en een aangeboren, en stevig ontwikkelde, luiheid ervoor zorgen dat ik deze literaire(twijfelachtig) kotsbrij(right on the money) nooit nalees en zodoende er al eens een woord wil ontbreken. Je kan er over klagen, maar je zou me ook de sudoku van de literaire wereld kunnen beschouwen.  Maar klagen is inderdaad eenvoudiger, stelletje sletten. Maar soit, laten we lostgewijs maar weer eens wat door de tijd reizen en kijken of er patronen te ontdekken vallen(alsof ik het allemaal niet zelf zou construeren). Because destiny John is a fickle bitch.

Ik zit aan de bar met een meisje. Niet ’s werelds meest spectaculaire gebeurtenis. Bars en meisjes zijn er met hopen. Ze is jong en sexy. Uiteraard doet ze zich stoerder voor dan ze is. Probeert indruk te maken door zich seksueel zeer ervaren en vrijgevochten voor te doen. Schattig. Ik laat ze doen. Je moet jonge meisjes niet te snel aanvallen. Er pompt al genoeg angst door hun bloed. Het besef van tanende schoonheid zal met de dag groter worden. Die lijven blijven niet eeuwig strak. Vrouwen en zwaartekracht. Aartsrivalen. We bevinden ons twee uur alvorens er geneukt wordt. Twee te lange uren.

Aan tafel bij een vriend. Naast me in een tuinstoel zit een jong meisje. Ik ben ontegensprekelijk grappig. Iets dat ik op goede momenten al wel eens ben. Bier pompt zich een weg naar mn hoofd. Ze legt haar hand op mn knie. Niets bijzonder. Een aanraking waar ik aan gewend ben geraakt. Jongens en gewenning. Aartsrivalen. Het is een verwaarloosbaar tijdstip ware het niet dat het twee uur is alvorens ik voor het eerst een meisjeslichaam proef. Twee onwetende uren.

In of om een toilet, in ieder geval in de buurt van een toilet. Tegenover me staat een iets ouder meisje. Ik ben verliefder dan ooit. Al is dat uiteraard een illusie gevoed door gewenning. Een zilveren jongen wandelt voorbij. Absurditeit pompt door de nacht. Ze duwt haar lippen tegen de mijne. Erecties en leren broeken. Aartsrivalen. We leven exact twee uren  alvorens de verliefdheidsstress ervoor zal zorgen dat mijn erectie het op een (zeker voor een erectie) niet onbelangrijk moment faliekant laat afweten. Twee veelbelovende uren.

Zij ligt naast me. Ze is even oud. Verliefd als nooit tevoren, maar ik kan me vergissen. Haar slipje wordt vakkundig aan de kant geschoven door mijn ditmaal van vitaliteit uit zn voegen barstende , neger-jaloers-makende, trots. Het pompen is ditmaal wel duidelijk. Buiten schreeuwen vrienden of ik thuis ben. Seksuele escapades en goede vrienden. Aartsrivalen. Ik kom in haar klaar en we zijn samen, maar over twee uur zullen we elkaar nooit meer zien. Twee snel vervlogen uren.

Ik zit alleen, in het huis van mijn ouders. Het internet heeft het wederom begeven in mijn appartement en hoe moet ik anders die blog hier een beetje levend houden. Nostalgie pompt zich bits&bytes matig richting een internetpagina. Zoals altijd onderhevig aan die strenge, licht perverse sm-meesteres die de liefde is. Je kent dat wel, ze laat je likken, maar ze slaat ongenadig hard zodra je wil penetreren. Liefde en klappen van de zweep. Twee handen op één buik. Ik wacht op z’n minst nog twee uur alvorens het vliegtuig naar Hongarije vertrekt. Het land der stilstand. Twee onbetekende uren.

                                                                              Johan G. Sterfmoe