Het is alweder een tijd geleden nietwaar. Een mens gaat zich afvragen of we elkaar nog wel kennen. Al ben ik er aan zekerheid grenzende waarschijnlijk van overtuigd dat ik minstens 10procent van de lezers hier niet wil kennen. De andere negentig procent zijn dan weer een drietal mensen die ik hoe dan ook gewoon ken, dat valt niet te ontkennen. En tenzij ik nu één of ander pervers verhaal van Barbie te tonele breng, denk ik dat we het wel gehad hebben met ‘ken’.

Ik kan nu wel een karrenvracht redenen gaan verzinnen, maar de waarheid gebied mij te zeggen dat ik er gewoon even totaal geen zin meer in had. Maar ik heb me voorgenomen om op zijn minst een jaar lang totaal nutteloze bullshit neer te pennen, en wie ben ik om goede voornemens in de wind te slaan. Tevens begon het  schrijven over van geilheid druipende wijven hetzelfde effect te hebben als praten over mccain frieten.

 Verder ben ik momenteel aan het spelen in het Antwerpse, en dat is zulks een overdonderd succes dat het meer tijd rooft dan Theo de totalitaire tijdrover. Je moet je echter wel inbeelden dat Antwerpen slechts uit twintig mensen bestaat, en zodoende komt dus elke avond heel Antwerpen kijken. Een beetje positief in het leven staan daar is nog nooit iemand aan gestorven. Behalve Anne Frank dan die naar het schijnt de godganse dag zo goedgeluimd was, dat ze het zingen niet kon laten. En je kan veel over de Duitsers zeggen, maar een zingende boekenkast daar geloofde ze niet in. ( Ik zal pas tevreden sterven als ik Anne Frank er helemaal doorgesleurd heb. Een dagboek bijhouden terwijl je in de oorlog zit is één ding, maar een blog in tijden van financiële crisis, met een fucked up internetverbinding  dat is toch een ander paar mouwen neem het van me. Maar wie krijgt er meer respect. Tsss politics ‘dag dagboek vandaag hebben we wederom het spelletje om ter stilst onderduiken gespeeld…’Boeiend Anne. Fucking boeiend! En gaven mensen jou punten, of kritiek als het niet grappig genoeg was, ik dacht het niet. En neem het van me aan hier is het laatste woord nog niet over gezegd. Maar als Mahadma en Nelson denken dat ik hun er niet door zal sleuren, hebben ze het toch mis, stinkhippies. Daarover later ongetwijfeld meer)

En jawel het is weer zo ver, ik ben aan het diëten geslagen. Het is goed geweest. Als ik er nu niets aan doe, komt er nooit meer iets van. Dus welcome back joggen, appels, geen alcohol,stoppen met the weeds(bringer of fatmaking munchies), honger lijden, meer groenten dan eten, en een occasioneel flauwvalsessietje.  Tot ik weer de scherpe mansmens ben die ik tussen mijn 0-7,en 17-20^e levensjaar was. Jawel de periode dat ik een onnavolgbare vrouwenmagneet was. Uiteraard afgezien van het zo nu en dan lurken aan de tiet van ons moeder viel het qua vrouwelijke aandacht wel mee in die eerste levensjaren( al betwijfel ik of ik tot mijn zevende borstvoeding heb gehad, maar goed) . Maar tussen mijn zeventiende en twintigste…poewie!!! Geen vrouw die me kon weerstaan. Al had ik toen wel een relatie dus van veelwijverij was geen sprake, maar ik zag ze wel kijken met hun zaadvragende ogen de tienerhoeren!! Maar de jaren daarna heb ik me, om het maar eens mager(pun intended) uit te drukken, toch wel een beetje laten gaan. En  de theorie ‘hoe dikker, hoe meer Johan G Sterfmoe om van te houden’ schijnt toch niet echt te leven bij de vrouwelijke bevolking tussen 18 en 30.Raar. Vrouwen schijnen dan wel op humor te vallen, maar vetkleppen daar springen ze over alsof ze godverdomme Tia Hellebout naar de kroon willen steken. Toegegeven ik val zelf ook niet op spekken, Laat het snel Augustus zijn.

En mensen mensen heb ik me toch een partij genoten van het vijfde seizoen van Lost. Briljant briljant. Nog één seizoen, en het is afgelopen met één van de spectaculairste televisieseries ooit.

En in tijden dat mijn exen en bijna exen gaan trouwen met nieuwe zaadleverende individuen, reizen met andere genotsschenkende geliefdes, kinderen overwegen met maten, of simpelweg compleet uit mijn radarveld verdwenen zijn. De Ans, Evy’s, Kelly’s van deze wereld, hoe dik zouden zij geworden zijn in de tussentijd? En de vrouwen met wie ik slechts eenmalig het bed gedeeld heb(meestal in zo dronken toestand dat de zin ‘pompen met slap ventiel’ op zijn plaats is, maar ach liever pompen dan verzuipen).Kortom de vrouwen die me hebben zien evolueren van een dikke puber, naar een fucking geile adolescent ,naar een bolle Belg.

En op al die vrouwen en bovenal op mijn dikke zelf breng ik een toost uit. Voor het laatst. Althans tot ik weer mager genoeg ben, om me weer helemaal rond te vreten. Een troostende gedachte.