Jawel we zijn een aantal weken bezig, en bijna aan de vijfhonderd. Het is een begin natuurlijk.  Erg relatief; Als je vrouw en kind hebt, en slechts vijfhonderd  euro op je rekening, dan voel je je behoorlijk kut met peren. Maar als vijfhonderd vruchten van vrouwen voor je ogen hun dijen openen , klaar om door jezelve te mogen…euhm gebruiken(voor de vrouwelijke lezers, beeld je in dit geval natuurlijk vijfhonderd matrozen met palen als kathedralen in voor jullie om naar lieve lust te gebruiken, je ziet gelijke rechten zijn me niet vreemd.)dan mag je die peren wel weglaten. Maar goed het is dus een zeer relatief getal. En zijn dat niet alle getallen. Ach mensen de relativiteit ik zou er een boek over kunnen schrijven. Getiteld ‘zelfs e=mc² huilt weleens’. Een romantische novelle over de avonturen van een seropositieve som.

Maar om aan die vijfhonderd te komen zal er nondedju toch serieus gewerkt moeten worden. Want voor elke lezer die in mij de Shakespeare van de nieuwe generatie ziet( en gelijk hebben ze) zijn er wel drie die me een gefrustreerde puberale loser vinden ( al brandend in de hel zullen ze uiteindelijk wachten op mijn vergiffenis,tevergeefs uiteraard).  Kortom de Nobelprijs voor Literatuur zal niet voor dit jaar zijn, maar je weet het nooit.

Gisteren wederom naar theater geweest. Instinct van NTgent. Het was nondedju een zeer goed stuk, en Katja Herbers kan mij krijgen.  Zo makkelijk gaat dat. En wat is Pierre Bokma tot vervelens toe toch een godverlaten goed acteur.  Johan Simons weigert me echter te bellen.  En eerlijk is eerlijk I have done nothing and I’m all out of ideas. De stakker zal het gewoon vergeten zijn, het is je vergeven Johan. Zolang ik maar een hoofdrol mag spelen in ‘Hiv is een intermenselijk vergif’ de theaterversie van de bestseller ‘zelfs e=mc² huilt weleens’.(bewerking Ruud de Ridder ).

Daarna in de Duvel gevlogen. En me in dronken toestand blijkbaar wat misdragen.  Niet dat ik iemand heb verkracht(althans daar ga ik maar vanuit). Even een sidenote; is het verkrachten van echt heel lelijke vrouwen een kwestie van misdaad of liefdadigheid? Nee ik was nogal van de genante humor naar het schijnt. Een vorm van humor die me onwaarschijnlijk dierbaar is, al zien sommige mensen enkel het genante en niet de humor. Ach ja, het is niet mijn taak om op te voeden nietwaar. They can’t love you all. Gotta have your critics. Mijn belangrijkste regel is nog steeds, zolang er meer mensen lachen dan dat je ermee kwets, is het gepermitteerd. Anders zou het zeer onrechtvaardig en egoistisch zijn van de gekwetste om de lach van mensen te ontnemen,nietwaar. Een rechtvaardig mens ben ik, altijd geweest.

 Morgen eindelijk weer aan het werk, dus er komt eindelijk  een einde aan het tussen twee projecten inzitten.  Het werd godvermiljaardemieledju tijd .

Dus de hoogste tijd voor een nieuwe harde schijf, huis, lief, en wat niet meer.

En Katja, mijn toekomstige ex, het spijt me dat ik vijfhonderd vrouwen bevrucht heb, ik wou een punt maken dat getallen relatief waren(met sommige verontschuldigingen kan je niet snel genoeg zijn). En ik dacht zolang ik meer vrouwen bevredig dan dat ik kwets dat het wel gepermitteerd zou zijn. Wat me toch een verdomd goed betoog lijkt voor polygamie maar goed, dat en meer in mijn eerste kortfilm ‘ wijven, zo jammer dat ze niet eeuwig 17 blijven.’

Aan al de anderen tot de volgende keer.

William de puberale aka                       Johan G Sterfmoe

Gisteren photoshoot gehad (normaal). Beetje verleidelijk in de camera kijken, een tweede natuur dat is het. Mensen die me kennen weten dat ik geboren ben om gefotografeerd te worden.  Ik sta tot foto’s zoal s de Eiffeltoren tot Parijs. Laurel tot Hardy, Ben tot Jerry of Jerry tot Tom. Of zoals Tom tot Tom.  De fotograaf die ‘Ooh yeah mister J. this is sex, flirt with zie camera Oh Yeah’ kreunt. Het is all in a days work voor iemand van mijn kaliber.  Mensen aan de kant die het ofwel krap ofwel schandalig vochtig in de broek krijgen. Voor mensen zoals ik is in eerste instantie de schilderkunst uitgevonden om uiteindelijk te verbeteren to lenzen en dergelijke( want laten we eerlijk zijn de schilderkunst heeft zijn beste tijd gehad. Schilderkunst is een beetje het figuurzagen van de kunstwereld aan het worden. ).

Maar het flitsen van de… nuja flits zeker?... op mijn  lichaam is pure poëzie. De welvingen van mijn gespierde torso als allitererende woorden van passie. De diepte van mijn blik als een waterput van emoties…..  

Pff I wish. Afgezien dat er inderdaad een photoshoot heeft plaatsgevonden betwijfel ik  of ik er iet of wat non-kotsbaar uitkom. Want ik ben een regelrechte gruwel op foto. Mijn gezicht voert al jaren een furieus gevecht met symmetrie, en geloof me mijn gezicht is ruimschoots aan het verliezen. Mijn ene pupil is standaard groter dan de andere, waardoor ik ogenschijnlijk(no pun intended) in een constante staat van drogering verkeer. Mijn  spieren zijn eerlijkheidshalve wel zeer talrijk en welvend, maar ze hebben jaren geleden besloten een vetjas aan te trekken, en boy houden zij van die jas. Mijn blik neemt tijdens het moment van de flits onbewust de vorm aan van iemand met het syndroom van down die het antwoord op de vraag niet weet. En het feit dat ik geschapen ben als een Tibetaanse BergBeer(toch mijn strongpoint) zie je nooit op die foto’s, want laten we eerlijk zijn hoe vaak vraagt iemand je om een foto van je Zwitser te maken? Niet bijzonder vaak. Tevens kwam ik er gisteren achter dat mijn enige expressie die ik bezit tijdens een shoot, verveling blijkt te zijn. Weliswaar in al zijn facetten, maar toch.

En de persoon die ooit dacht van ;’ Mobiele telefoon… fototoestel? Wat als we die twee dingen samenvoegen?’ wens ik chronische aarsjeuk en te korte armen toe.  Ik hoop dat iedere keer als hij niest hij het gevoel heeft dat een schorpioen in zn balzak prikt, bij iedere geeuw alsof een boomstronk zn endeldarm aan 245km/h binnendringt, om het in reverse aan 0.0008km/h te verlaten. Fuck me, wat heb ik een hekel aan dat fotograferen de hele tijd. Je kan geen leuke avond hebben, of er is wel weer iemand die zn ‘nieuwste gsm’ bovenhaalt, om de festijn te verblijden met een foto. Waar we dan ook met zn allen meteen naar moeten kijken. Hahaha wat een pret.  Nee, het stinkt!!!!!Geniet van het momen,godverdomme! Maak geen foto om later te denken ‘oh wat hadden we het toch fijn!’ NEE WE HADDEN HET NIET FIJN, WE WAREN ALS IDIOTEN FOTOS AAN HET MAKEN. Jawel het zit me dwars.

 Kijk ik ben er helemaal voor om mijn vriendin met mijn gsm naakt te fotograferen. Geweldig. Als ik de kans had zou ik naaktfotos van mijn vriendin(dit is hypothetisch, nog steeds vrijgezel!) maken met een koelkast, een broodrooster een sanseveria als ze die functie hadden. Want mijn vriendin naakt, is iets wat ik op elk moment van de dag zou willen zien.

 Maar ik hoef absoluut geen fotos van mijn vrienden op elk moment van de dag op zak te hebben. No Sir I don’t!

Zo tot dusver mijn haatverhouding tov de telefototoestel en mijn voorliefde voor het naakte vrouwenlichaam. Klinkt als een blog to me!!!

En Oh ja het is inderdaad staMceltherapie, Tanya!!!! Rare naam trouwens Tanya(zeker een pseudoniem).

Anonieme internetposters, wat een idioten.

Tot volgende keer   jullie     Johan G Sterfmoe

Het mogen niemand verbazen dat ik al ne keer graag een filmpje zie. Niet dat dit de onthulling is waar jullie na al die weken op zaten te hopen, want iedereen ziet wel een sgraag een filmpje op zijn tijd. Zelfs Adolf Hitler, toch een man met een bijhoorlijk drukke agenda kunnen we wel stellen(Polen laat zich niet zomaar binnenvallen), legde al eens graag de voeten ter ontspanning en bekeek een charlie chaplin film. Een liefde die hij heeft overgehouden aan zijn stand-up comedy periode alwaar bijzonder weinig mensen het nog over hebben.  Vooral zijn knock knock-grappen schenen een succes te zijn. Knock knock…   Who’s there? …Aufmachen!!!!!!!  Nuja je had  erbij moeten zijn. Hij had bijzonder veel gevoel voor Joodse humor die hij met een vlammende concentratie bracht.

Nu jaren later kan zo’n grap(niet mijn beste). Maar als ik had gezegd  dat hij een messcherpe Dendermondse humor ten tonele bracht, maar het publiek vond het wat kinderachtig. Die wonde is waarschijnlijk nog te vers( om over die snijwonden nog maar te zwijgen. Podopompodompom tsjing!) Straight to hell is where I’m going.

Maar goedwaar was ik, oh ja ik kijk al eens graag een filmpje. Ik heb behoorlijk wat films gezien, bestudeerd. In elk genre(en jawel het ene genre al wat beter bestudeerd dan het ander, maar ik ga niet elke grap zelf maken).  En ik kan veel hebben. Ik ben persoonlijk niet direct de Almodovar-europese-arthouse-achtige-filmbuff, al zitten daar ook soms parels tussen. En zelfs in de ‘slechtere’ film zie ik prachtige dingen.  By the way, eergisteren Frost/Nixon gezien. Absolute topfilm. Eigenlijk een gefilmd theaterstuk, en eens te meer het bewijs dat theater ontzettend hard aan het verliezen is, maar ik sta behoorlijk alleen in die mening. Waarschijnlijk omdat al mijn vrienden medeacteurs zijn.

Maar gisteren heb ik samen met een vriendin( zoals veertienjarige meisjes het zo mooi kunnen zeggen:mijn beste vriendin) onder het genot van een jointje: X-files the movie I want to believe gezien. De meest recente X-files film. Nu moet je weten dat de x-files een beetje de vader is van een minstens even grote liefde van  me, naast theater,film en hardcore porn(anders word ik te serieus), namelijk de serie. Ik zou hier heel graag willen beweren dat mijn liefde voor de serie ontstaan is bij Twin peaks, maar nee hoor, bij de sterk ondergewaardeerde doch licht geniale serie The x-files (niet de laatste seizoenen!!).  Soit de film.

Zeer goed begin. Rustige spannende opbouw. Mulder en Scully worden geïntroduceerd. Allemaal goed en wel. Beetje traag (al kan dat ook aan het jointje liggen).

Nu moet je weten ik geloof alles in een film. Als iemand superkrachten heeft en door muren kan lopen. I’m there. Als John Mclane een auto tegen een helicopter op laat vliegen, geloof ik dat. Dat is filmrealiteit. Als Chuck in Chuck al de geheimen van de fbi-cia en wat meer in zijn hoofd laat downloaden, na  het zien van een email, geloof ik dat. Helemaal.

Maar wat ik niet geloof, en weet dat deze film gaat over een man met helderziende krachten(wat ik geloof in de film, in real life ahellllllllllllllllllllllllllll no), is dat Scully, een vooraanstaand Neurochirurg, een dodelijk ziek kind gaat opereren dmv stamcel therapie.  En bijgevolg onderzoek gaan doen naar stamcel therapie door op google ‘stalcel therapie’ in te geven! Op google!!!!!!! Voor een operatie!!!!!!!! En alsof dat nog niet genoeg is. Na haar onderzoek op google( vele webpages doorbladert) na haar google-search, neemt ze pen en papier, en  daar schrijft ze op. ‘stamcel therapie!’  Het woord dat ze in eerste instantie ingegeven had  op google, is het hele resultaat van haar zoektocht!!!!!!!!!!!!!!!’Hmmmm, dit woord mag ik zeker niet vergeten!’.

En op dat moment is de film mij kwijt!

Dit soort dingen kan ik onmogelijk begrijpen. Aan de andere kant, dat ellenlange gezeik van Hamlet kan ik ook maar niet begrijpen. Doe iets en zwijg!!! En dat schijnt grote kunst te zijn.

Maar als Jenna spectaculaire dingen doet met ellenlange dingen, dan is het smerig.  Een oneerlijke wereld. Dat is het, een oneerlijke wereld.

                                                                                                                                                      johan G Sterfmoe

Ik ben dus ingeschreven op facebook. Ik denk laat ik mezelf maar eens keihard hoereren, en subtiel doch niet te vermijden reclame maken voor deze blog. Resultaat een hoop ‘nieuwe’ ‘vrienden’ en geen bezoeker meer hier. Ik vind het maar een raar ding dat hele facebook.  Plots kom ik weer in contact met mensen waar ik nochtans serieus mijn best voor heb gedaan om ze nooit meer terug te zien, maar tevergeefs.  Met een druk op de knop ben je plots mijn vriend, terwijl daar voorheen toch een selectieprocedure aan voorafging waar je anders uit kwam dan je erin ging.

Doet me denken aan mijn jeugd. Er was een plek in het bos, achter ons huis, met een soort wei vol netels van zo’n twee meter hoog. Ik zweer het je(kben niet opgegroeid in Narnia). Nu soit. En de bedoeling was om daar(in t-shirt uiteraard) als een dolle doorheen te lopen. Zo’n veertig meter.  En we namen ons voor dat als ooit iemand bij de vriendengroep wou horen, hij (of zij) zou dan dezelfde proef moeten afnemen. Nooit een kandidaat gehad. We hielden het erop dat het aan de onmogelijke opdrachten lag. Zo heb ik ooit nog mensen geweten die aan het befaamde ‘broodje trek’ deelnamen om bij een vriendengroep te horen. Broodje trek heeft te maken met een cirkel jongens, een broodje, en erg snel zijn met een bepaalde handeling, want de laatste moest het broodje opeten. Ik wil gerust nog verder in detail treden, maar ik denk dat het niet erg moeilijk is om nu de regels van het spel te begrijpen. Er zijn bendes in La (bloods of cribs, weet ik veel) waarbij je gedurende tien minuten helemaal in elkaar gebeukt wordt, en dan hoor je erbij. In de gevangenis moet je zeep oprapen, en goed ontspannen. 

Maar niets van dat alles bij het kindvriendelijke facebook.

Maar ik kan nu wel een heel betoog houden over wat voor suffe bedoening het allemaal is, maar ondertussen ben ik wel lid. En ik zou hier nu wel een soortement cum in my facebook-grap uit kunnen puren, maar toch ga ik zo nu en dan kijken, of er nog meer mensen willen zijn, die netelloos in mijn vriendenkring willen vertoeven. Maar de oorspronkelijke reden, duizenden duizenden blogfans. Mijn kloten.

Voor de vrouwelijke fans zal mijn volgende wel weer van meer poëtische aard zijn. Want dames, met een kaarsje erbij, kan ik zelfs van broodje trek een verdomd romantische aangelegenheid maken. En ik weet niet hoe het met je squirtkwaliteiten is gesteld, maar ik denk dat ik win. Je ziet het, nu al druipend van romantiek.

                                                                                                                                                          JOhan G Sterfmoe

Ik heb helemaal niets met awards. Voornamelijk omdat de kans dat ik er ooit één zal winnen, kleiner is dan de winstmarge van Fortis in 2008, maar ook omdat in feite… who cares. Het is een leuk ding om je ouders trots te maken, en het zal ook wel wat verhogen aan beddebakactiviteit, maar feitelijk….De komende Louis d’or mogen ze wat mij betreft met veel plezier aan een andere acteur schenken. En het gouden kalf 2009 zal ik ook aan me voorbij laten gaan. Ik zou geen dag gelukkiger zijn met een MIA. Sinds wanneer besteden we trouwens aandacht aan de fucking MIA’s? Welke vergadering heb ik gemist waarin dat besloten werd?Maar goed, een lang verhaal kort prijzen zijn voor paarden. Deze laatste zin geldt tot het moment dat ik er zelf één win. Want als je nog nooit een menig tegen zo gigantische snelheid 180 graden hebt zien draaien, moet je vooral op die dag wachten.

Er is echter één uitzondering. De award der awards. De tintelling van tinseltown. De Academy awards oftewel de  modderfokking oscars. Heerlijk van de over the top acceptance speech van Halle Berry tot het zeer integere in ontvangst nemen van de lifetime Oscar door Charles Chaplin. Van de zeer geestige neverending ‘I love you’speech van cuba downey Jr. tot de emotionele muziekstilleggende  drie minuten van Adrien Brody. Van de valse gezichten tot de oprechte tranen. Heerlijk over the top, totaal overbodig elkaar eren. Vrouwen in mooie jurken. En die geweldige minuut vertraging(waarvoor dank Michael Moore en Janet Jackson) zodat ik niet gechoqueerd raak. Natuurlijk is 85 procent van de oscars totaal nutteloos tijdverlies( beste geluid 2002? Inderdaad geen flauw idee), maar voor de rest top!

Gisteren was het weer van dattum. Hugh Jackson als Host was te gek. Voor het eerst in tijden geen comedian, maar Wolverine goes Musical (‘ and I am wooooolverineeeee!!!!!!!). Sean Penn zorgde voor de verrassing(‘my name is Harvey Milk and I’m here to recruit you!!!).Over Harvey Milk gesproken; damn als we het hebben over iemand die zn portie penis met graagte tot zich neemt. Wat een slet! Fantastische rol van Penn en volkomen terecht . Slumdog Millionaire is een pareltje. En penelope is ook gene lelijke beer. Op naar volgend jaar, en ik zeg Ricky gervais als Host!!!

Zaterdag feestje gehad in de Bourla.  Zeer plezant allemaal. Mn vette pens weer eens goed kunnen shaken op de dansvloer. En wat voor moves. Een soort Mix tussen Michael Jackson in Zn gloriedagen, een muis in een stopcontact en vreemde kunst op een bedje van John Candy. Wat ken ik trouwens weinig mensen in Antwerpen. Of eerder andersom. In Nederland ben ik natuurlijk al sinds jaar en dag een begrip, maar hier in mijn thuisland ben ik een stranger in a strangeland. Is ook goed om even terug in de gewone mensenwereld van het plebs rond te dwalen, want altijd maar die her- en erkenning is ook niet goed voor een mens. Kijk maar naar Pater Damiaan op het eind van zijn carrière; serieus naar zijn hoofd gestegen, maar daar hoor je nooit iemand over.

Maar tot de tijd dat ik mijn Oscar in ontvangst neem, mogen de mensen in Antwerpen mij gerust nog even niet kennen. Maar daarna is het adoreren tot jullie blauw zien, godverdomme.

Serieuze hoop sexy madammen trouwens op dat feest. Maar ofwel hingen ze al aan een andere piemel(een kletsnatte orgie was het!!!) ofwel vielen ze op mannen die zo’n twintig jaar ouder waren. Ah well.

Dag nadien kater, zo gaan die dingen. Zelfs bij een God als mezelve.

                                                                                                                                                         johan G. Sterfmoe