Because Destiny John is a fickle bitch

Ik zit in een kamer van zo’n zes vierkante meter. Dit is de enige plaats waar ik mezelf kan bezatten in mn gedachten. Op de gang hoor ik voetstappen. Het zijn jongens die stiekem naar een andere kamer gaan, om aan een joint te gaan sotsen of  bij gebrek aan vrouwelijke vertier(het meisjesinternaat ligt drie kilometer verder) aan een piemel gaan lurken(weet ik veel waar ze zich hier zoal mee bezighouden). Ik zit op mijn kamer en spreek een cassette in. Iets quasi poetisch, een stijl waar ik me nooit volledig van heb kunnen losrukken. Op mn radiospeler luister ik uit nostalgie naar de osdorp posse.

Ik lig met een liefde  van mijn leven in een te krap eenpersoonsbed.  We barsten van de onschuld, en uit de barsten beginnen kleine druppeltjes lust te glinsteren. Ik durf niets te doen. Mijn handen blijven aan mijn eigen lichaam geplakt, want ja hoe pak je die dingen aan? Na een tijd van gespannen nietsdoen val ik in slaap. De liefde ligt achter(een lepeltje lepeltje die niet helemaal klopt)me en uit een mix van tederheid en filmromantiek legt ze haar hand op mijn buik, om mijn slaap vast te kunnen grijpen en meegesleurd te worden. Ze legt haar hand op mijn buik, en op dat moment laat ik een gigantische scheet. Ik weet van niets, ik slaap.

Ik zit in een kamer van vijf vierkante meter. Ik zit op mn bed en kijk uit mijn raam. In mn linkerhand vergaart een smeulende joint as. Verwijderd tussen mn liefde van toen en mn liefde van later. Ergens tussenin. Tussen As en vuur. Een plaats waar ik jaren later nog steeds zal terugkeren. De plaats waar mn lijf kromtrekt onder de vetjas. Op mn radio schrijft iemand iets met krijt op een muur, dat er altijd op zal blijven staan.

Ik  lig met een liefde van mn leven in een ruim bed, met laag plafond. Als mijn lichaam niet in haar stoot, dan toch wel mijn hoofd tegen het plafond. Het leven is horten en stoten,nietwaar. Buiten aan het raam staan drie vrienden me te roepen of ik thuis ben. We vrijen met de glimlach op ons gezicht. De wereld roept, maar het kan ons geen reet schelen, want we zijn aan het neuken in de mooiste zin van het woord. Vier dagen later zou deze liefde uit mijn leven wandelen. Ik wist van niets. Blijkbaar was ik slapende.

Ik zit in een appartement van zestig vierkante meter in het Noorden. Voor het laatst in mn leven maak ik pasta pesto klaar . Een volstrekt  onsexy gerecht die me echter culinair gezien door mn studentijd getrokken heeft. Ik snij een ui en champignons, gooi ze in de pan. Na een tijdje kwak ik er een potje pesto over. Dit klots ik over iets te gare tagliatelle en kap er kaas over. Dit verandert echter in een driesterrengerecht als je de munchies hebt. Jammer genoeg ook een gerecht dat de strijd met mn strakke lijf in mijn nadeel beslist heeft. Op de radio staat Dylan. Hij heeft nooit over pasta pesto gezongen, maar toch heb ik het gevoel  dat hij mij kent.

Ik lig met een liefde van mn leven in bed. Er gebeurt niets. Even twijfel ik of het niet leuk zou zijn om met mijn nieuwe gsm wat naaktfoto’s van haar te maken. Ik glimlach deze gedachte weg. Ik ben niet zo van de foto’s, tenzij ze aan zo’n 24 exemplaren per seconde voor mijn oog voorbijflitsen. We doen niets met elkaar. Ik ben een logee, en de tijd dat we samen smosten  ligt al weer enkele maanden achter ons. Het is allemaal niet erg, hooguit beetje zonde. Een man en een vrouw samen in een lusteloos bed heeft nog nooit iemand wat opgebracht, laat staan een mooi verhaal. Ik kan de slaap maar niet vatten. Slaap en koeien met horens, ze hebben meer met elkaar gemeen dan men denkt. Naast me een zacht vrouwengesnurk. Ze heeft heerlijke borsten…één foto? Ze weet immers van niets. Wederom een glimlach.

Ik zit thuis achter een laptop. Op het punt om weer ergens anders te gaan wonen. Liefdes zullen in mijn bed kruipen,muziek zal schallen en potjes pruttelen. Ik zal langzaamaan ontwaken. Langzaamaan.

                                                                                                                                                                                               Johan G sterfmoe

Jawel mensen het is zo ver. Ik heb mijn appartementje gevonden. Niet te groot, zeker niet te klein. Groot genoeg voor ne poepklets, maar te klein voor een uit de kluiten gewassen gangbang( een mens moet keuzes maken).

Ik zit er nog niet in, maar binnen nu en twee weken komt het geblogte vanuit een andere plek. Mijn huisnummer is 69, ik kan wel huilen van geluk, zoveel kosmische voorgestemdheid. Nu heb ik eindelijk een eigen plek  om geen seks te hebben. Eindelijk kan ik mijn geliefde pasta pesto klaarmaken, terwijl ik in mijn blote zwitser door de kamer dans op een bedje van marihuanaplanten. Neenee ik begin langzaam maar zeker te leren koken. Traag maar zeker. Als een holbewoner die langzaam zijn grot verlaat, en tussen het verkrachten van onschuldig pissende vrouwelijke holbewoners(want zo ontstond sex in  die onschuldige dagen)door, het kookboek van piet huysentruyt ontdekt. Tevens is mijne zwitser de laatste tijd, neutraler dan goed voor hem is, en qua drugs. Ach.

Nu nog zorgen dat ik een beetje werk krijg zodat ik dat kot ook effectief kan betalen, want neem het van me aan als het leven van een acteur al over rozen gaat, moet je de doornzweren er toch bijnemen. Maar goed misdienaar zijn is ook niet gelachen.

Maar momenteel heb ik werk, dus mij hoor je niet klagen. Ok ok ik zal altijd een beetje klagen, but you wouldn’t want it any other way.

Blijkbaar krijgen mijn blogs tegenwoordig punten. Vandaag is het een kortje, dus tzal wel gene vette zijn, maar goed bij deze krijgen jullie lezers van mij een 3. Quid pro quo,modderfokkers! De blogs zullen nu weer toenemen, want het appartementshoppen is voorbij!! Volgende keer flashes before your eyes part 3.

                                            Johan G sterfmoe