Om 8u15 vertrekken we vanuit Puerto Villamil en rijden we met een open busje naar de Sierra Negra (Spaans voor Zwarte Vulkaan) vulkaan bij Santo Thomas. Na een half uurtje stappen wij uit en denken we te kunnen beginnen aan onze tocht maar daar denkt een dikke ranger anders over. De regeltjes in het nationaal park zijn nog maar eens veranderd en wij moeten meer dan een halfuur wachten want er mag maar een beperkt aantal bezoekers tegelijk in dit park.

Na een halfuurtje op de bank beginnen wij aan onze klim en er wordt gepuft en gezweet. Het zout pikt in onze ogen maar we geven niet op en bereiken uiteindelijk de top. Door een mooie groene vegetatie lopen we omhoog langs een redelijk steil en soms glibberig pad. Eenmaal boven is het uitzicht niet in een blik te bevatten. Deze krater is zo immens groot, hier voelen wij ons zo klein....Het uitzicht is prachtig op een enorme vulkaan krater. De Sierra Negra heeft naar verluidt de op een na grootste caldera ter wereld. De krater is ongeveer 91 meter diep en heeft een diameter van 9 ½ kilometer!  De diameter van deze vulkaan is de op een na grootste ter wereld (grootste is de Ngorongoro die wij zagen in Tanzania), en nog steeds actief! In 2005 is deze vulkaan voor het laatst uitgebarsten. Vanwege het type vulkaan zijn dit hele rustige uitbarstingen. Wij zien de spleten in de lava en de rode, bruine en zwarte lavastenen. Als iedereen wat is bekomen van de klim geeft Eduardo een uitleg over het ontstaan van deze krater. Het rare is dat de lava doordat hij deels in de zee loopt, het eiland aan die zijde 200m groter heeft gemaakt. De camera’s doen hun werk en na nog een laatste blik beginnen wij aan de afdaling.

Na onze 3u durende wandeling worden wij weer opgepikt door onze open taxi maar de rit duurt niet lang want wij vallen in pan: de dieseltoevoer verstopt. Er wordt wat aan gepruld en we starten terug. Wij worden aan het restaurant gedropt maar de Nederlanders beschouwen het als bekeken en wij nodigen onze gids dan maar uit om samen met ons te eten. Eduardo loopt de voeten onder zijn lijf uit om het ons naar de zin te maken en raar maar waar: het eten gaat erop vooruit.

Om 13u30 vertrekken wij om te snorkelen bij Playa Concha Perla. Het snorkelmateriaal wordt opgehaald en wij lopen door de mangroves en rotsen via een houten loopbrug naar de Laguna Concha de Perla.  Jean en Sofie zijn bij de dapperen die zich van het ponton in de blauwe zee wagen. Visjes in alle kleuren, zeeschildpadden en een zeehond maken het een prachtige ervaring. Na het snorkelen trekken wij naar een standje om van een frisse pint te genieten en naar de spelende zeehonden te kijken. Wij zitten hier een paar meter van de pier "El Embarcadero" en er is een kleine kolonie zeeleeuwen, die de plaats gebruiken om te rusten. Zij geven dan ook een show op het strand en duiken door de golven.

Om 18u trekken wij terug naar het hotel voor een douche en dan terug naar het restaurant. Eduardo zijn inspanningen leveren op want het eten wordt met de keer lekkerder en terug geven de Nederlanders verstek. De zeevruchtensoep wordt gevolgd door een lekker stukje tonijn met vruchtensap om je lippen bij af te lekken. Wij wandelen terug naar het hotel en om 22u wordt het weer heel stil. Wij slapen lekker in een kamer met 4 bedden en een zalige airco die je bijna niet hoort. De temperatuur van 34° overdag zakt amper naar 28° ’s avond en een briesje voelt buiten aan als een haardroger.

HOTEL La Gran Tortuga Puerto Villamil - Isabela Island Ecuador 

04-04-2016, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Om 8u, na het ontbijt staan we klaar om naar Isla Isabela te vertrekken. Een vrachtwagen brengt onze valiezen naar de haven en wij gaan te voet. In de haven worden alle valiezen gecontroleerd, ook de handbagage en alles wordt weer verzegeld en de gids betaalt hiervoor. Met een klein platbodembootje varen we naar een speedboot, tweemaal 200 pk, die wat verder in de haven ligt te dobberen. De bagage wordt overgeladen en iedereen kruipt van de ene boot in de andere en we gaan buiten op het achterdek zitten.

Gelukkig is de zee kalm en het gaat alles vlot. Na een 45 minuten wordt Carol plotseling zeeziek en gelukkig hebben we verpleegsters aan boord. Alles wordt netjes opgeruimd en het tapijt in zee gewassen. Het is alsof er niets gebeurd is. En er gebeurt ook weinig, op de twee en een half uur durende tocht is er niets te zien behalve de opspattende golven en het witte sop dat ons boot achter laat. Bij het naderen van Isabela, zien we een pinguïn en een paar zeeleeuwen samen met pelikanen op een vissersboot. Opnieuw moeten we overstappen op een platbodembootje en de verzegeling wordt van de koffers gedaan. Een oude Toyota met geïmproviseerde laadbak waar we met elf inkruipen en onze valiezen op het dak worden gestapeld, rijdt ons in 5 min. naar ons hotel, in een brede zandweg. Het lijkt best in orde.

12u30 verzamelen wij om te gaan eten. Eduardo gaat met ons naar het lobsterrestaurant, maar wat op ons bord komt is heel wat minder. De 3 vegetariërs in de groep vinden het gewoon slecht, de anderen hebben een typisch streekgerecht, maar we hebben al veel beter gegeten.

Na het middagmaal staat onze Toyota daar terug om ons naar de flamingo’s te brengen: even slikken; een tiental vogels in een grote vijver. Een totaal ander beeld dan we op tv gezien hebben.

Dan naar het Giant Tortoise Breeding Center. Hier worden schildpadden gekweekt en grootgebracht om later in de natuur uitgezet te worden. Hier zien we wel veel schildpadden: de volwassen kweekdieren en jongere, die bijna klaar zijn om de natuur in te gaan. De rest is dicht, ook het bezoekerscentrum. Het is zondag vandaag. Dan terug onze Toyota op naar een natuurgebied aan zee: veel leguanen en pelikanen.

Wij rijden terug naar het hotel en zij die willen gaan zwemmen, kunnen handdoeken krijgen en moeten om 19u terug zijn voor het diner. Er wordt wat gemord omdat wij terug naar hetzelfde restaurant moeten en na wat aandringen, telefoneert Eduardo om de geit die op het menu staat te vervangen door vis.

Sofie, Jean en ik wandelen naar het strand naast de haven en wij zien hier wel 50 zeeleguanen die uit de zee komen en de laatste zonnestralen trachten op te vangen op de donkere stenen van een huisje op het stand. Ze kruipen zelfs to op het houten terras op de eerste verdieping. Wij zien een mooie zonsondergang.

Terug naar het hotel en daarna wandelen wij naar het restaurant en het eten is al iets beter dan ’s middags maar zelfs ik zou het beter kunnen en dat wil al wat zeggen ….

Om 20u30 gaat iedereen moe naar zijn kamer want de temperatuur van ca. 35° eist zijn tol.

HOTEL La Gran Tortuga Puerto Villamil - Isabela Island Ecuador 

03-04-2016, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

De telefoon rinkelt om 5u. Opstaan, vlug klaarmaken want onze vlucht van Guayaquil naar Baltra op Galápagos een klein eilandje ten noorden van Isla Santa Cruz, is om 8u 35. Om 5u45 staat er een ontbijtbuffet klaar, maar niemand heeft echt honger. Dan maar naar de bus en rond 6u20 vertrekken we naar de luchthaven, vijf minuten te laat, want onze gids Armondo was niet tijdig gewekt. Aan de ingang wordt nog de laatste info doorgegeven en dan laat onze stoere Ecuadoriaan ons alleen achter.

In de luchthaven moeten we eerst een visum kopen voor de Galapagos voor 20 dollar. Alle valiezen en handbagage worden “grondig” gecontroleerd op Ecuadoraanse wijze en verzegeld. Een beetje consternatie, want onze vlucht staat nergens aangekondigd. Alles komt terecht, Baltra gate 5 en met tien minuten vertraging stijgen we op. Na een zachte vlucht van 1u45 landen we op Baltra. Eerst pascontrole en dan 100 dollar betalen om de Galapagos binnen te mogen. Opnieuw controle van de bagage, ze zoeken vooral groenten, fruit en zaden. Marleen heeft haar banaan dan maar rap opgegeten. Eduardo, onze natuurgids voor Galapagos staat ons op te wachten en samen nemen wij de lijnbus, die ons naar een veerboot brengt voor Santa Cruz.

Vanaf hier reizen we een half uur verder per bus naar de hooglanden van dit eiland, waar we de Galapagos reuzenschildpadden kunnen bewonderen. Bij een groot restaurant, met veel autocars en volksdansanimatie, gaan wij op zoek naar de schildpadden. We vinden negen reuze exemplaren. Eduardo legt het verschil uit tussen mannetjes en vrouwtjes, schat de leeftijden (tussen 40 en 80 jaar) en vertelt over de voortplanting. We zien ook een aantal beroemde Galapagosvinken. Daarna lunchen we ook in het restaurant, maar zonder de dansers.

Na de ontmoeting met de reuzenschildpadden dalen we af naar het plaatsje Porto Ayora, gelegen aan de zuidzijde van het eiland Santa Cruz. Ons hotel, een beetje vergane glorie, ligt op wandelafstand van de haven. Sofie, Karel en Lieve hebben een kamer met balkon en zeezicht, Marleen en Jean slapen in de kelder, wel met privé zwembad. In de namiddag bezoeken we het Darwin Research Station waar we hopen meer te weten te komen over de reuzenschildpadden. We zien twee soorten schildpadden, twee landleguanen en een paar vinken en andere vogels. Het grootste deel van het centrum is gesloten voor renovatie. We wandelen terug naar ons hotel, langs de winkeltjes, waar ik een hoed koop want de hitte is hier overweldigend. We ontmoeten twee zeeleeuwen en twee poserende pelikanen. Om 19u verzamelen wij om te gaan eten aan de vismarkt, een sfeerloos restaurantje, met een beperkte keuze. Aan de overkant van de straat is er feest, lokale muziek en folkloristische dansen, prachtig. We flaneren nog op een lokaal marktje, waar Karel een T-shirt koopt en oorbellen. Rond 9u30 ons bed in, het was een lange dag.

Diner en overnachting in Puerto Ayora. 

HOTEL Hotel Lobo de Mar Charles Darwin Avenue Puerto Ayora Ecuado 

02-04-2016, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Vandaag opnieuw vertrek om 8u30, hetzelfde ontbijt als gisteren en regen. We rijden naar Guayaquil, meer dan 4u in de bus, maar na een uur stoppen we in het Cajas Nationaal Park. Dit gebied ligt op 4000 m hoogte en kenmerkt zich door een merkwaardige mini plantengroei en meer dan 200 meren van meer dan 1 ha. We worden opgewacht door natuurgids Leonardo, die ons in het Engels zal begeleiden, verrassend genoeg kent hij ook veel termen in het Nederlands. We volgen een stukje de Incatrail van Peru tot Quito. We wandelen ruim boven de boomgrens en alle plantjes, mossen en korstmossen zijn aangepast aan de extreme weersomstandigheden, we zien gentianen, lupinen en nog een ganse reeks bloemen, waarvan we de namen al vergeten zijn. Aan de hand van voorbeelden legt hij ons ook de evolutie van de aanwezige plantengroei uit. Buiten een meeuw zien we geen vogels en geen vlinders. Na ongeveer anderhalf uur wandelen, trakteert onze gids ons op een koffie in het bezoekerscentrum en dan de bus in naar Guayaquil.

Rond 13u30 pauzeren we nog even aan een tankstation om een hapje te eten en dan begint de afdaling van 4000m naar de zee. Het is een onwaarschijnlijke ervaring om op een paar uur van 15°C naar 36°C te gaan, maar ook zien we hier veel grondverschuivingen en op één plaats is de weg voor de helft weggezakt. Van de boomloze vlakte, langs het nevelwoud terecht te komen in een tropische plantengroei met palmbomen, bananen, mango, ananas, rijst en cacao. Dan komt de drukte van de grootstad, Guyayaquil, de grootste stad van Ecuador met meer dan 3 miljoen inwoners. Ons hotel ligt op wandelafstand van de stroom en is een mastodont, maar wel alles chic en proper.

Wij haasten ons naar het park tegenover het hotel, waar ze voor het eerst kennismaken met de leguanen. Daarna wandelen we met Armando nog een uurtje op de promenade langs de rivier en dan is er tijd voor een afscheidsdrankje. Linde en Jada stellen voor onze chauffeur George en Armando voor het avondeten uit te nodigen. Samen eten we in het restaurant van het hotel. Morgenvroeg nemen we afscheid van het vasteland waar meestal tussen de 2000m en 4000m hoogte reisden en in totaal 1500km aflegden. We vliegen dan naar de Galapagos. 

Reisafstand Cuenca-Guayaquil ca. 250 km, reisduur ca. 4 uur.                                                                            HOTEL Continental Chile & 10 de Agosto Guayaquil Ecuador  

01-04-2016, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

We vertrekken pas om 8u30, dus een rustig ontbijt in de stijlvol gerenoveerde patio van ons hotel. Naast een keuze van eieren à la carte, ter plaatse gebakken, is er niet veel meer buiten confituur. Het hotel, Inca Real, ligt midden in het oude stadsgedeelte, dus moeten we niet ver stappen om aan de eerste kerk te komen, de Marianokerk. Ze ligt achter een bloemen- en plantenmarkt. We kunnen de kerk maar even bekijken, omdat er een eredienst bezig is. Aan de overkant van de straat hebben we meer geluk. De nieuwe kathedraal is open en tot negen uur kunnen we er rond wandelen en fotograferen. Deze neoromaanse kathedraal, volgens onze gids barok, is gebouwd in 1885. Opvallend is de overvloed aan roze marmer. De oppervlakte is enorm, 10.000 mensen zouden erin kunnen. Buiten vallen de twee onafgewerkte torens op, zonder klokken, omdat de constructie te zwak zou zijn voor het gewicht, zeggen ze. Opvallend zijn ook de drie blauwe koepels, waarvan ze èèn binnen aan het restaureren zijn.

Voor de kathedraal ligt het park Parque Caldèron, als hart van deze koloniale stad. In 1999 werd het stadscentrum opgenomen als Unesco werelderfgoed. We wandelen langs het park naar de oude kathedraal, die we niet bezoeken. Onder de galerijen, die zich rondom heel het park bevinden, lopen we naar het huidige gemeentehuis, een merkwaardig neoclassistisch gebouw. Hier komt de bus ons ophalen om naar de enige panamahoedenfabriek van Ecuador te rijden. Wanneer we toekomen, staan er een aantal dames met reuzezakken thuis gemaakte onafgewerkte hoeden te wachten. Hoed na hoed wordt gecontroleerd door de eigenares zelf en goed bevonden of afgekeurd. Vervolgens volgen we het hele proces van kleuren, vormgeving, bijknippen, op maat maken en een label innaaien. Dan wordt het leuk. Onze dames kunnen niet aan de verleiding weerstaan, om de mooiste maar ook de meest extravagante hoeden te passen, ermee te poseren en zich te laten fotograferen. Eentje kopen zal voor een volgende keer zijn. Om 11u30 zitten we opnieuw in de bus om naar El Turi te rijden. Hier heb je een prachtig panorama over de stad. Tegen 13u00 zijn we terug aan het hotel. De namiddag hebben we vrij. We volgen de raad van Armado en zoeken de Calle Larga op, om daar een broodje te gaan eten, op een terrasje aan de oevers van de rivier. Gelukkig is het een overdekt terras, want het regent weer. Gedaan met eten en opgehouden met regenen, we wandelen langs de winkeltjes terug naar het centrum. Marleen kan niet aan de verleiding weerstaan om een paar stoffenwinkels binnen te gaan, terwijl Jean de portemonnee gaat bijvullen. Aan het park eten we nog een ijsje en drinken we een cappuccino. Karel gaat al terug naar het hotel en de rest van ons groepje ontdekt per toeval nog een ponchomarkt, een art en craft centrum met spulletjes. Tegen 18u30 trekken we opnieuw naar het restaurant van gisteravond, we eten scampi’s, kip op zijn Ecuadoraans en Sofie houdt het bij een soepje. Cuenca, de derde grootste stad van Ecuador heeft een prachtige stadskern, maar in de buitenwijken is het wel een stuk armer. 

31-03-2016, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Om 5u kruipen we onder ons dik donsdeken vandaan want om 6u30 vertrekken we al voor een rit van 1u naar Alausi. De wolken hangen laag en we vrezen weer voor een bewolkte dag. Van de treinverhalen uit eerdere reisverslagen is weinig meer over. We mogen niet meer op het dak, we mogen niet meer de deuren open hebben, de ramen kunnen maar een klein stukje open, kortom door de veiligheid (wat goed te begrijpen is overigens) is dit een “gewone” treinreis geworden zonder enig spektakel. Natuurlijk, het is een prachtig natuurgebied waar we doorheen rijden, maar eigenlijk valt het me een beetje tegen want de wolken hangen ook heel laag. We gaan het laatste stuk zigzaggend omlaag, kijkend in een diep ravijn met een spectaculair uitzicht omdat het dalingspercentage hier meer dan 5.5% is. Na 13 km!  worden we daar in de vallei door lokale folkloredansers begroet. Bij de zogenaamde Nariz del Diablo (duivelsneus) stappen we na 13 km! uit. De locomotief wordt aan de andere kant van de trein gezet en na een bezoek aan het museum en een kopje koffie gaan we eer richting Alousi, het eindpunt. Gelukkig zijn de wolken weg en is het uitzicht nog mooier dan bij de heenreis.

Daar aangekomen hebben we nog een halfuurtje om in de winkeltjes te snuisteren: Karel koopt twee tafellopertjes en ik ééntje. Net naast het winkeltje staat een vrouw een varken uit elkaar te halen en is de slager hier op de stoep.

We rijden met de bus richting Ingapirca (in Quechua taal betekend dit “muren van de Inca”) een overgebleven nederzetting van eerst de Caňaris en de Inca’s.

Onderweg stoppen wij bij een benzinestation om iets eenvoudig te eten te kopen en er wordt chips en koekjes gekocht. We mogen niet teveel tijd verliezen want het is nog een lange rit en de wegen liggen er zeer slecht bij door aardverschuiving die ontstaan zijn door de zware regens van El Ninjo van de voorbije nacht. Wij moeten ook nog een heel stuk onverharde weg doen.

Bij Ingapirca krijgen we een stortvloed over ons heen en Armando, onze stoere Ecadoriaanse gids trilt van de kou. De Inca's waren oorspronkelijk uit Peru afkomstig (hoofdstad Cuzco). In enkele decennia veroverden ze bijna de gehele Andesregio, alle andere indianenvolkeren bruut onderwerpend. In de noordelijke cordillera, waar nu Ecuador ligt, bleven de autochtone indianen (vertegenwoordigd met stammen zoals de Quito's, de Cañari's, de Otavaleño's) zich langdurig hardnekkig verzetten. Dertig jaar nadat zij zich gewonnen hadden gegeven verschenen de Spaanse conquistadores op het toneel. Zij maakten door leugens en bedrog, maar ook door superieur wapentuig, taai doorzettingsvermogen en geluk korte metten met de Inca's. Ook wisten ze handig het onderlinge wantrouwen en de bestaande vetes tussen de Indianen uit te buiten. Dus een vaste voet aan de grond in Ecuador hebben de Inca's niet lang gehad. Er zijn dan ook weinig bouwwerken van hun aan te treffen, in tegenstelling tot het kernland Peru waar je er bij wijze van spreken over struikelt, althans op de Altoplano.

Hoewel Ingapirca gereconstrueerd is spreekt het niet echt tot de verbeelding. De muren zijn er te gekunsteld in elkaar gezet. De stenen passen niet overal precies (een kenmerk van de grootse Inca-architectuur), ja er is zelfs hier en daar cement gebruikt. Kortom, het heeft geen hart.   

Kletsnat kruipen wij terug de bus in voor een laatste 90min.  De vegetatie onderweg is prachtig. Het lijkt wel een tropisch landschap. Onderweg hebben we een aantal keren oponthoud omdat er aardverschuivingen zijn geweest. Wij zitten ook in de provincie die de grootste melkproductie heeft van het land. Overal zie je koeien en ook wel schapen, lama’s en zelfs varkens grazen. Als we de omgeving afspeuren zien we dan wel telkens een vrouw of oudere man ineengedoken over de kudde waken. We gaan terug de bergen in, naar Cuenca, een stijlvolle en aangename provinciestad met fraaie koloniale gebouwen en rustieke pleinen. De oude en nieuwe stad worden van elkaar gescheiden door de bruisende Rio Tomebamba. Het hart van de koloniale stad is El Parque Calderón, dat wordt geflankeerd door de oude kathedraal uit 1557 en de nieuwe uit 1885.

We logeren in een oud pand vanuit begin jaren 1800 en wij krijgen een grote kamer aan een binnenplein. Cuenca is het centrum van de Panama-hoeden industrie en het is bovendien een prettige stad om te wandelen, bijvoorbeeld langs de rivier of langs de bloemenmarkt op de Plazoletto del Carmen, de souvenirs- en gebruiksartikelen-markt San Francisco Market. Karel, Lieve, Sofie en wij twee gaan naar het centrale plein op aanraden van Armando en eten ons buikje weer vol. We maken nog een wandeling door de mooi verlichte stad en kruipen tegen 22u onder de wol.

Reisafstand Guamote-Cuenca ca. 255 km, reisduur ca. 4,5 uur.

HOTEL Inca Real General Torres 

30-03-2016, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Om 8u30 hebben we ons ontbijt al op en genieten nog even van de gezellige eetzaal in hotel Isla Baños. We kijken vol goede moed naar de bergen want de wolken hangen niet zo laag als de vorige dagen. Armando gaat niet in op ons voorstel om nog even naar een uitkijkpunt op de Tungurahua vulkaan te rijden wegens tijdsgebrek. Dus vertrekken wij richting de hoogste vulkaan van Ecuador, de Chimborazo (6310 m). Een afbeelding van deze vulkaan prijkt middenin het wapen van het land.

Na een tijdje stoppen we op een panoramapunt en kijken uit op een vallei. Groener dan dit gras heb ik nog nooit gezien! Foto’s om van te genieten. We rijden verder en hoe hoger we komen hoe minder de begroeiing. We krijgen onze cocapillen en kauwen ze langzaam op in de hoop dat de onthouding van alcohol gisteren er mee zal voor zorgen dat we geen last krijgen van hoogteziekte (de hoofdpijn en duizeligheid). We zijn wel blij met de viervoeters in de weiden langs de weg. Wij krijgen ze allemaal te zien; de lama’s, de alpaca’s en de vicuna’s(zeldzame kameelachtigen, familie van de lama en alpaca). Deze laatste waren bijna uitgestorven maar door invoer vanuit Peru lopen er nu terug 6000 in ’t wild rond. Af en toe wordt gestopt om foto’s te nemen en langzaam aan de hoogte te wennen.

De bus brengt ons tot aan de parkeerplaats, gelegen op 4800 meter. Vandaaruit kunnen wij omhoog klimmen naar de berghut Refugio Whymper op 5000 m hoogte. Vermits de wolken laag hangen heeft dit weinig zin en we merken nu al dat we letterlijk de longen uit ons lijf lopen. Door de ijle lucht gaat ons hart sneller kloppen om ons lichaam te voorzien van de schaarse zuurstof. Drink veel water en luister goed naar je lichaam is hier de boodschap. 

Nergens ben je zo ver van het centrum van de aarde verwijderd als op Volcán Chimborazo in het hart van Ecuador. De Chimborazo is met zijn 6.310 meter misschien wel twee kilometer minder hoog dan zijn Aziatische concurrenten, maar door de bolling van de aarde op de evenaar is hij vanuit de wereldkern gezien toch echt het hoogste punt.

In de hut krijgen we cocathee te drinken en we blijven niet te lang want Edwin voelt zich niet lekker: is het van de steak gisteren of van de hoogte? Jean vindt een vos in de buurt van de berghut en weer klikken de camera’s.

We dalen langzaam af en de vergezichten op welk punt dan ook, zijn letterlijk adembenemend wel bedenkend dat de gemiddelde levensverwachting voor mannen hier slechts 60 jaar is en in de rest van het land 79.  We krijgen een lunchpakket met een lekkere smos om onderweg op te peuzelen. De chips, banaan en chocola bewaren we want het is te veel.

Om 16.00 uur komen we aan in onze bestemming, Inti Sisa (in de door de Indígenas gesproken taal Quichua, betekent dit zonnebloem) in het slapende stadje Guamote. We worden welkom geheten door Sarah, een blanke Belgische. Vrijwilligers uit België en Nederland runnen op dit moment het Inti Sisa project (lagere school, landbouwschool, Engelse les, naaimachineles, hosteria Inti Sisa) in Guamote en omgeving. We genieten vrij tot 19.00 uur zodat we even het stadje in lopen. We kijken onze ogen uit; een spiksplinternieuw treinstation waar eens in de 4 weken! een trein komt. Vlees wordt in grote hompen in de laadbak van een pick-up vervoerd. Veel kleurrijke mensen die het volgens ons “niet al te breed hebben”. Het is een grote levendige authentieke markt met veel fotomomenten, ware het niet dat veel Indígenas niet van fotograferen houden en boos worden of zich afwenden wanneer ze zien dat de camera op hen is gericht. Af en toe wordt voor het nemen van een foto geld gevraagd. Het is voetbal op TV en de mannen staan in dikke drommen op de straat en zelfs op de sporen naar de reuze flatscreens te kijken. Dit herinnert ons aan de eerste zwartwit-televisie in België.

In dit dorp wonen 2 groepen mensen, de Mestiezen (afstammelingen van de Spanjaarden die niet in klederdracht lopen) en de Indiga’s (afstammelingen van de oorspronkelijke bewoners, de indianen en die lopen wel in klederdracht). In Ecuador woont ± 25% Indiga’s maar in Guamote is dit 90%. We zitten hier dus in het echte “oude Ecuador”.

Om 19u krijgen we een eenvoudige maaltijd in het hotel. We slapen in een kamer van het pas uitgebreide logeergedeelte met een bed van 4m breed en alles mooi en netjes op de eerste verdieping en uitzicht op de sfeervolle binnenhal. De uitbreiding maakt het mogelijk om meer gasten te ontvangen en de opbrengst daarvan wordt gebruikt voor de financiering van de activiteiten van Inti Sisa.

Reisafstand Baños-Guamote ca. 150 km, reisduur ca. 4 uur.

HOTEL Centro Educativo IntiSisa Vargas Torres y Garcia Mo Guamote Ecuador

29-03-2016, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

8u ontbijt. Het regent en daardoor is er voor de mogelijke activiteiten geen interesse. Het voorgestelde alternatief van Armando heeft ook geen zin, daar de bergen in de wolken liggen. Na overleg beslist de ganse groep met taxi’s naar de dierentuin te gaan. Alleen Sandra doet het nog wat rustig aan. Om 10u vetrekken we naar de zoo, waar we 2 dollar armer na 10 minuten aankomen, samen met de zon. We zien er vele vogels en zoogdieren, die we gehoopt hadden in het regenwoud te zien, maar hier was het zeer de moeite: papegaaien, condors, apen, een beer, een jaguar en nog vele andere dieren in een ruime kooi in een prachtige natuurlijke omgeving. De tapir steelt de show, door voortdurend door onze groep door te wandelen. Tegen 12u keren we terug naar de stad.

We gaan samen met Carol en Leonie eten bij Pappardelle, een Italiaans restaurant met pizza in alle maten. Een aanrader. Na de koffie gaan Lieve, Marleen en Sofie winkelen en Jean en Karel mogen mee om de pakjes te dragen.

De ligging van Baños, of officieel Baños de Agua Santa, is fenomenaal. Het toeristische dorpje wordt omringd door groene bergen en borrelende vulkanen. Al brengen die laatste het dorpje soms ook in de problemen. Vooral de Tungurahua vulkaan is berucht. De zwarte vulkaan torent 1800 meter boven Baños uit en is sinds 1999 weer actief. De afgelopen jaren zijn er een aantal uitbarstingen geweest, waarbij het stadje zelfs moest worden geëvacueerd. Maar over het algemeen is het rustig. En buiten de pijlen met evacuatieroutes die op de straten zijn gedrukt, lijken de 25.000 inwoners zich nergens zorgen om te maken. Voor toeristen is de vulkaan een attractie maar de wolken belemmeren het uitzicht en zo krijgen wij maar af een toe een glimp van de bergen te zien Het stadje zelf is vooral een verzamelplaats van resorts, hostels, restaurants, spa's, massagesalons, boekingskantoren en souvenirwinkels. Er heerst een vakantiesfeer. Zelfs onder de inwoners. In de vele kleine parkjes die het stadje rijk is, bladeren mannen door de krant en nemen groepjes vrouwen de laatste roddels door.

We kopen nog wat eten en picknicken opnieuw in de tuin van ons hotel. Het werd uiteindelijk nog een prachtige zonnige dag.

HOTEL Isla Baños Banos Ecuador 

28-03-2016, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

6u30 loopt de wekker af en het regent weer. Fris gewassen en geschoren, de valiezen klaar gezet en naar het ontbijt. Verrassing: een koninklijk versierde tafel met lokale ingrediënten, want Linde is jarig: 30 jaar. De verjaardagstaart wordt aangesneden en verdeeld en Linde wordt gefeliciteerd en gekust.

De helpers van de Lodge brengen ondertussen in een open laadbak onze koffers in de pletsende regen naar de bus. ’s Avonds zijn ze nog helemaal nat.

8u30 de bus in voor Banos. Het wordt een lange trip, langs een even mooi landschap als de heenreis. De regenwandeling laat nog wat sporen na en er wordt menig uiltje gevangen. We zijn blij, want Sandra is, na een dagje forfait er terug bij. Na anderhalf uur rijden stoppen we bij een balsaverwerkingsfabriek, eerst uit sanitaire noodzaak, daarna om de werkplaats te bezoeken. Het is Pasen en er wordt vandaag niet gewerkt. Normaal denken wij, maar nee, de vuilniskar rijdt rond, de wegenwerken gaan door en alle winkels zijn open.

Eerst neemt Armando ons mee naar een lieve juffrouw, die ons allerlei lekkers laat proeven dat gemaakt wordt van suikerriet. Eerst een stukje suikerriet puur, dan een aperitiefje op basis van rum, wat snoepjes met coco, met nootjes, met sesamzaadjes enz. om te eindigen met pure aangelengde alcohol van ong. 45°. Een beetje vrolijker gaan we naar de werkplaats waar honderden gesculpteeerde stukken hout liggen. Balsa is een houtsoort uit het Amazongebied, dat zeer licht is en heel gemakkelijk te bewerken is. Bij ons gebruikt men Balsa voor o.a. modelvliegtuigen en maquettebouw. Het hout wordt bij de mensen thuis gebeeldhouwd en dan naar de werkplaats gebracht om afgewerkt en geverfd te worden. Hier worden door een tiental arbeiders vooral kleurrijke souvenirs gemaakt, veel papegaaien. Na het bezoek aan de fabriek, gaan we de winkel binnen, waar een ongelofelijke verzameling tentoongesteld is. Menig cadeautje verhuist naar de bus.

Nog een half uurtje rijden en het is lunchtijd. We stoppen bij restaurant Miramelindo, stijlvol ingericht met een tropische tuin. De kelner stelt ons het dagbuffet voor: een keuze uit 12 slaatjes, aardappelsoep, 3 soorten vlees: kip, varken en geit en als vis, forel. Voeg daarbij nog rijst, aardappel en groentenlasagna. Als nagerecht: kaastaart, chocoladetaart (maar die was op) en passievruchtenbavaroi. Begin maar te kiezen. Zes van de groep kiezen voor het buffet en het is lekker, spijtig dat de btw niet inclusief is en dat men 10% extra rekent voor betaling met Visa.

De waterval “Pailon del Diablo” ligt op vijf minuten rijden. Vanop de parking worden we geïmponeerd door de kracht van de rivier. We wandelen 300 m langs het water en komen aan een wankele hangbrug, waar we op moeten om de spectaculaire waterval te kunnen zien. Niets voor mensen met hoogtevrees maar wel een heel mooi uitzicht.

Van de waterval naar Banos is het nog 20 minuten rijden. We komen toe in een bruisende stad (20.000 inw.) met winkeltjes, banken en restaurantjes. Toeristen zijn er genoeg. We checken in in hotel Isla de Banos, rustig gelegen aan de rand van de stad en de voet van de bergen. Er is wel een groot verschil tussen de verschillende kamers. Na het inchecken gaan we nog even de stad in op zoek naar een supermarkt voor wat eten. In de prachtige tuin, bij een watervalletje eten we onze vers gebakken broodjes op. Het wordt een beetje killig en rond 9u gaan we slapen.

Reisafstand Tena-Baños ca. 140 km, reisduur ca. 4 uur.

HOTEL Isla Baños Banos Ecuador

27-03-2016, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Vandaag gaan we het “regenwoud “ ontdekken. Bij ontwaken, regent het en de stroom is uitgevallen, dus half gewassen en niet geschoren naar het ontbijt. Eitjes naar keuze, hesp en kaas en confituur. Dan de laarzen passen, want op ons programma staat een tweeëneenhalf durende wandeling met picknick in het amazonewoud. Het passen zorgt voor heel wat hilariteit: de ene zijn laarzen zijn te groot, de andere te klein, voor Marleen ontwerpt onze gids “des bottes décapotable”. Tien minuutjes met de bus door dat rallywegje van gisterenavond tot in het dorpje, met dezelfde naam als de rivier, waar we gaan op varen: Misahualli. Het dorpspleintje is vrij rustig maar toch wat toeristisch met een paar kraampjes met fruit en souvenirs, een indiaanse in oorlogstenue en een drietal aapjes, maar wij gaan varen. Ondertussen is de zachte regen omgeschakeld naar gietende regen. Aan de oever van de rivier liggen een twintigtal boten en een boot, die komt aanvaren, blijkt de onze te zijn: een moderne prauw in metaal van ong. vijftien meter lang en een meter vijftig breed, gelukkig met een zeil boven ons hoofd. Iedereen wordt in de boot geholpen door onze gids en extra regenwoudgids. Alleman een reddingsvest aan en per twee op een houten bankje achter elkaar, de stuurman en zijn dochtertje achteraan. Met een vrij stevige snelheid gaan we de rivier op stroomafwaarts, laverend tussen de hopen aangespoelde keien en hobbelend door de stroomversnellingen terwijl wij een schietgebedje prevelen. Het blijft maar regenen. Twintig minuten later leggen we aan bij een schuilhut: privaat domein van El Jardin Aleman, onze lodge. De eigenaar van onze lodge bezit hier 100 ha regenwoud, die hij in beheer geeft van de staat voor natuurbeheer en om geen grondbelasting te moeten betalen. De weg om naar de hut te klimmen is vernield door een gevallen boom, maar met behulp van onze twee gidsen, raakt iedereen min of meer proper boven. Met een beetje trekken en duwen …..Het blijft maar regenen. Onze wandeling begint met een steile klim langs moeilijke trappen, waar een deel van de leuning verdwenen is en glibberige rotsen. Onze gidsen speuren tussen de bladeren, op de bomen en op de bodem…gevonden. Een minuscuul klein kikkertje van ong. 2 cm. onopvallend van kleur bovenaan, maar onderaan hel blauw. De huid van dit kleine beestje is erg giftig en werd door de indianen gebruikt om de pijlpunten giftig te maken. Het gif is zo sterk, dat getroffen vlees van het gedode dier moest wegesneden worden. Foto’s? Niet te doen omwille van de stortregen. We zien een reuzeficus, die een liaan gewurgd heeft, bladeren, die een beet van de kogelmier neutraliseren. De gids maakt een pijltje voor een blaaspijp en toont hoe de indianen er curare op deden om dieren te verdoven. We vinden nog een kikkertje, we zien een mooie blauwe vlinder en Marleen stilt haar honger met mieren. Tegen 12u zijn we terug aan de schuilhut, waar we een lauwe maaltijd voorgeschoteld krijgen, een Ecuadoraanse nasi goreng. Klaar om terug de boot te nemen.

Het blijft maar regenen. We besluiten het programma aan te passen en terug te keren, stroomopwaarts nu, naar een indianengemeenschap. De Quichuastam vergast ons op een dansdemonstratie, een lekkere chocoladebereiding, waar wij zelf het werk mogen doen, in het bijzijn van twee boa constrictors, een groen amazonepapegaai en een aapje. Daarna is er een bezoek aan de shop, waar Lieve en Sofie nog een paar dingen in winkel overlaten. Nog een paar minuten varen proberen wij aan te meren, maar dat is niet zo eenvoudig: ondertussen liggen er meer dan 30 boten en er is geen plaats, gelukkig vertrekt er één en we leggen aan. De bus brengt ons terug naar de lodge. Botten uitgieten en dan trachten uit te trekken, kleren uitwringen en douchen. Het stopt met regenen!!!

Wanneer we droog zijn, onze kleren zullen nog wel enkele dagen nat blijven, gaan we aan tafel. Mozzarella, tomaat en balsamico, wortelsoep, rundsstoofvlees met paprika en groentjes en als dessert custard met vers fruit. Iedereen is een ‘beetje’ moe van de regen en het klauteren en dus gaan we vroeg onder de lakens. Het was een echte dag in het “regenwoud”.

  Jardin Aleman Pununo / Misahualli , 235km from Quito Tena Ecuador

26-03-2016, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Geschreven door Karel Decoux

Vandaag wordt het een rustige start. Om 10 uur aan de bus, maar dat is zonder Marleen gerekend! Voor 8 uur horen we haar al in het warmwaterbad voor onze kamer en natuurlijk zijn we wakker. Dan ook maar uit de veren. In de refter van het hotel wacht ons een uitgebreid buffet o.a. gebakken bananen, gegrilde worstjes, omelet en de klassieke hesp, kaas en confituur.

Na een goed half uur stoppen we aan de Guanga Lodge, een droom voor vogelliefhebbers: tientallen kolibries in alle maten en kleuren vliegen er van het ene drinkfonteintje (gevuld met suikerwater) naar het andere. Honderden foto’s worden er gemaakt, de ene al meer gelukt dan de andere, want die kleine beestjes laten zich zomaar niet fotograferen. Rond 11u30 verzamelt Armando zijn troepen voor een wandeling. We trotseren modder en slijk, maar genieten van een heerlijk schouwspel: een overweldigende plantengroei langs een wildkolkende rivier. We stappen, glijden en strompelen in de modder langs korstmossen, bromelia’, anthuriums, palmbomen en tientallen andere planten. Na een uurtje komen we terug bij de kolibries waar een warme kop koffie klaar staat. Ondertussen is het middag en wordt er naar de lunch uitgekeken, want op ons programma staat de lekkerste forel van Ecuador. Een uur later zitten we aan tafel bij Gina, een leuk restaurantje in een onooglijk klein dorpje. Iedereen wil die lekkere vis proeven, behalve Edwin, die houdt het bij steak met champignons waarvan hij spijtig genoeg enkel de saus lust. Ons programma heeft niet gelogen, de forel met looksaus, frietjes, rijst of platanos ( gebakken banaan) is super lekker en dat voor een prijs van maar 7 dollar. Alleen Marleen wou forel met spek. Als verrassing offreert onze gids nog een dessertje, banaan met warme chocolade.

Nu verder naar Lodge Jardin Aleman in Misahualli-Tena. We dalen naar ong. 500 m. langs een adembenemend landschap met ravijnen en watervallen over een prachtige weg. Hier en daar onderbroken door recente aardverschuivingen en neergevallen rotsblokken. Zonder problemen arriveren we in Tena rond 5 uur, maar dan is het nog 35 km het Amazonewoud in. De laatste 2,2 km is echt rallyrijden op een smal modderig pad, waar onze buschauffeur met moeite van de ene put naar de andere navigeert. Drie honden en een ara verwelkomen ons in een park van meer dan 5 ha. met daarin een twintigtal verspreid liggende huisjes. Het maakt deel uit van een domein van 125 ha. Monica, de gerante, trakteert ons op een lokaal aperitiefje, met of zonder alcohol. De huisjes, waarin wij slapen zijn twee aan twee gebouwd, verspreid jn het park en bestaan uit een slaapkamer met badkamer en terras met hangmat. Binnen is alles netjes, maar de hele lodge (gebouwd in 1996) kan wel een opknapbeurt gebruiken. Om 19u30 wordt het diner opgediend: guacomole, courgettesoep, zeevis, linzen en fruit in eigen nat. Wanneer de Wifi uitvalt; gaan we slapen.

Reisafstand Papallacta-Tena ca. 185 km, reisduur ca. 4 uur.

HOTEL Jardin Aleman Pununo / Misahualli , 235km from Quito Tena Ecuador  

25-03-2016, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Om 6u15 loopt de wekker af en om 8u is het ontbijt al verorberd en vertrekt de bus om ons een eind verder te droppen aan de Basílica del Voto Nacional (ook: La Basilica)

De kerk werd gebouwd op initiatief van Julio María Matovelle als symbool van de verering van het Heilige Hart van Jezus in Ecuador. De bouw begon in 1892 en werd geïnaugureerd en gezegend door Paus Johannes Paulus II in 1985 tijdens zijn bezoek aan het land. Feitelijk is de bouw van de kerk nog niet voltooid. Volgens een legende zal Quito vergaan als de Basílica del Voto Nacional vergaat. Het is een neogotisch kerkgebouw met twee kerktorens, elk met een hoogte van 115 meter (de hoogste kerktorens in Ecuador). De decoratie van het gebouw bestaat niet uit waterspuwers zoals gebruikelijk maar uit lokale reptielen en amfibieën van Ecuador, zoals gordeldieren, iguana ‘s en schildpadden van de Galapagoseilanden. Het centrale gedeelte van de kerk is 140 m lang, 35 m breed en 30 m hoog. De kerk bevindt zich op een heuvel ten noordoosten van de oude stad Quito. Het gebouw kan hierdoor vanuit vrijwel de gehele stad gezien worden. Binnenin is het een sobere kerk met enorm mooie glasramen die door de inval van de zon een mooi kleurspel creëren op de binnenzuilen.

De bus pikt ons weer op en we rijden een eind naar het noorden waar we klimmen om tot bij de Virgen de El Panecillo  te geraken. Deze gevleugelde Lieve Vrouw staat om de scheiding tussen de oude rijke en de nieuwe armere stad. Zij staat met haar gezicht naar het rijke zuidelijke stadsdeel en de armere wijken in het noorden zijn hier echt niet blij mee. Het beeld bestaat uit aluminium, polyester en ijzer. Wij vinden niet echt mooi maar het uitzicht dat we van boven krijgen is adembenemend. 

De Iglesia de la Compañía de Jesús (Kerk van de Orde van Jezus) is een spectaculair barokke jezuïetenkerk in de Oude Stad van Quito. De kerk is  met bladgoud versierd en wordt algemeen beschouwd als het mooiste barokgebouw van Ecuador en werd in 1765 voltooid, 160 jaar nadat met de bouw werd begonnen. De enorme barokgevel is uit andesiet, Ecuadoraans vulkanisch gesteente gehouwen. De 18e-eeuwse barokstijl van de kerk doet denken aan de Sint-Pietersbasiliek in Rome. Het rijkversierde altaar in het schip en de pilaren zijn van bladgoud, verguld pleisterwerk en houtsnijwerk voorzien. Onze ogen tranen van de gouden altaren en vergulde pilaren met de geometrische Moorse patronen. Als wij vanaf het schip omhoog kijken naar het bijna 26 m hoge tongewelf van puimsteen en baksteen zien we meer dan honderd verschillende schilderingen en beelden. We mogen hier geen foto’s  nemen maar ‘Geen vrijheid zonder ongehoorzaamheid’ en vanuit de losse hand neem ik een aantal foto’s die nog lukken ook.

We gaan naar de Plaza de San Francisco een koffie drinken en onze lunch bestellen. Iglesia y Monasterio de San Francisco is een indrukwekkend monument van de franciscaner orde van Quito. Het complex omvat een kerk, diverse kapellen en een klooster. Van het Plaza de San Francisco zie je de renaissancestijl en maniëristische stijl op de indrukwekkende façade met twee torens. Het plein is op een merkbare helling aangelegd. Archeologen ontdekten dat dit komt doordat het complex boven op een Incatempel is gebouwd. Van hier gaan we naar Plaza de la Independencia dat omringd wordt door het presidentieel paleis, het aartsbisschoppelijk paleis en het stadhuis. We denken dat er een aflossing van de wacht zal zijn maar in de plaats daarvan zien we een persconferentie van een of andere Ecuadoraanse minister.  We kuieren nog wat over dit gezellige plein en kijken naar de mensen Mooi!  Om 13u gaan we terug naar het San Franciscoplein om te eten en een mooier kader kan je je niet indenken.

De bus pikt ons op en we rijden van Quito naar Papallacta. Deze route leidt door verschillende steden en kleine dorpen en wij stijgen naar een top boven de 4.000 meter. De begroeiing wordt groener en de wolken komen dichter en dichter bij. Op een bepaald ogenblik wordt er gestopt om naar een enorme havik op de rotsen te kijken. De natuur is hier heel groen en mooi en hoe hoger wij komen hoe meer de wolken de bergen aan ons zicht onttrekken tot wij zelf in de wolken rijden en dit op een baantje dat af en toe toch wel dicht bij de rand loopt. Op 4000m hoogte zouden wij de Antasana met eeuwige sneeuw moeten zien maar wij zien enkel mist. De Antisana is een vulkaan en 5752 m hoog, waarmee het de op drie na hoogste vulkaan van het land is. De vulkaan is gelegen op de grens van de provincies Napo en Pichincha, 50 kilometer ten zuiden van de hoofdstad Quito. De gletsjer van de vulkaan is een belangrijke bron van drinkwater voor de hoofdstad. De laatste uitbarsting van de Antisana was in 1802.

Afdalend van de top naar Papallacta komen wij door een gebied waar het eco-systeem verandert van Alpengebied in tropisch oerwoud. Het dorp Papallacta zelf staat niet bekend als toeristische bestemming maar er zijn vele spa’s.

Wij dalen zodanig dat onze oren dicht komen te zitten en rond 16u30 komen wij aan in Papallacta. Dit is een klein dorp op een hoogte van 3.300 m in het Andes-gebergte vlak bij de oostelijke bergketens op de weg van Quito die het Amazone-oerwoud inleidt. Wij krijgen allemaal een kamer rond de thermale baden en we kunnen er niet vlug genoeg inzitten. De temperatuur van het water ligt rond de 40° en na een half uurtje moet ik eruit want de gelijkenis met een kreeft wordt overduidelijk. Na een douche wandelen we naar de openbare thermale baden en zien onze eerste kolibries. Onze camera gaat in overdrive. Hier zijn sommige baden 60° en andere zijn ijskoud. Wij keren terug naar onze lodge en eten in het gezellige restaurant na een heerlijke cocktail. Ik ga voor een zalmforel met look en het is lekker om duimen en vingers van af te lekken. Lieve gaat voor de kip en Karel en Jean houden het bij een escalope. Om 11u doen wij ons lichtje uit.

Reisafstand Quito-Papallacta ca. 60 km, reisduur ca. 1,5 uur.

HOTEL Termas de Papallacta Via Quito-Baeza km67 Papallacta Ecuador

24-03-2016, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Markten, ik geloof niet dat ik iets leuker vind en deze morgen staan er twee op ons programma. Wij ontbijten om 7u15 en om 8u staat iedereen klaar om onder leiding van Armando door de stad te trekken terwijl wij de eerste regendruppels al voelen.

Otavalo is bekend om zijn markt, die op zaterdag nog veel groter is omdat er dan ook een dierenmarkt is. Wij wandelen eerst over de dagelijkse markt met groenten, fruit, vlees etc. Heerlijk om rond te lopen en alles te bekijken wat er wordt verkocht. Veel fotograferen. Hier zijn eettentjes met veel vieze dingen, zoals een soort puree van bloed. Stilaan begint het harder te regenen als wij op de ponchomarkt aankomen. Ik denk dat wij de enige kooplustigen zijn.

Het is echt een mooi kleurig schouwspel door al de gekleurde stoffen en tassen. En er zitten ook echt mooie dingen tussen. Gevolg is dat ik maar eens aan het kopen sla. Na een paar reizen in Afrika en  Azië merk ik snel dat ik het afdingen nog steeds prima beheers. Leuk spel wat wij echt gewoon voor de lol doen. Tassen, dekens, sjaals, hoeden, armbandjes, schaaltjes, bordjes, schilderijtjes … Sommige dingen mooi, andere zo lelijk dat een mens zich afvraagt wie dat koopt.

Gelukkig hebben wij nog wat plaats vrij in onze bagage, maar nu lopen wij wel nog 2 weken door Ecuador met onder andere een prachtige handtas. Vraagprijs 38 dollar, betaald 22 dollar. Koopje dus. Maar ook op deze markt zijn de mensen het leukst. Veel mooie oude mensen in traditionele kleding.

Om 10u komen wij uitgeregend aan aan ons hotel vanwaar we vertrekken richting Quito. We stoppen al vlug aan een taverne met een mooi uitzicht maar de nevel verpest het voor ons. We drinken een lekkere cappuccino en krijgen een soort zandkoekje dat wij besmeren met karamel en samen met een stuk kaas opeten. Raar, maar wel lekker. Als wij hier vertrekken; stapt er een indiaans meisje mee op de bus die een paar liedjes voor ons zingt en dan Lieve en mij elk 4 sjaaltjes verkoopt en wij zijn niet de enigen in het gezelschap die niet aan de verleiding kunnen weerstaan. We droppen haar en rijden verder.

Enkele kilometers verder krijgen we een lekkeband. Dat betekent een garage opzoeken, waar onmiddellijk de band verwisseld wordt al zei het dan wel op een voorhistorische manier en onder de controlerende ogen van ons gezelschap. Na een halfuurtje kunnen we onze reis verderzetten.

Een 10-tal km boven Quito ligt de evenaar. De precieze plaats is in de achttiende eeuw door een Franse wetenschapper vastgesteld, berekend eigenlijk. In het Spaans wordt de plek la Mitad del Mundo genoemd, ofwel het midden van de wereld.

Het monument bestaat uit een toren annex museum, een wereldbol en een met verf over de grond  getrokken streep. Daaromheen heeft men een nieuw dorp met restaurantjes, ateliers en souvenirwinkels gebouwd. Het ziet er allemaal erg proper uit, maar het is en blijft een onnatuurlijk toeristisch circus. Wij lunchen hier en lopen daarna natuurlijk eens tot op ‘De Lijn’ voor een paar foto’s.  Over het domein staan mooie geverfde banken gevormd als de vleugel van een kolibrie.

Met de nieuwste gps-technieken ontdekte men dat het eigenlijke middelpunt van de aarde 216m meer opzij ligt en hier heeft men het 'Inti-Nan' openluchtmuseum. Hier kun je wat leuke proefjes doen, o.a. natuurlijk de proef met het water, met gesloten ogen over de lijn van de evenaar lopen, wat niet lukt omdat je naar links of rechts getrokken wordt door de magnetische kracht. De proef om een ei op een spijker te plaatsen, wat gemakkelijk gaat op de evenaar.  Dan de proef met het weglopen van water uit een bak. Op het zuidelijk halfrond draait het water met de klok mee, en op het noordelijk halfrond tegen de klok in. Op de evenaar loopt het water zonder draaikolk weg.

Wij krijgen ook wat uitleg over de historie van de Ecuadorianen en verschillende van de indianenstammen die nog in de jungle wonen. De methode die de koppensnellers gebruiken om hoofden te krimpen wordt ons nauwgezet uit de doeken gedaan en wij weten nu alles van een klein visje dat bij de mannen die in de Amazone plassen naar binnen zwemt. Er is ook een huisje te zien waarin de oorspronkelijke bevolking vroeger woonde en dat een hoekje heeft voor huisdieren, cavia's.

Als wij in Quito toekomen geeft Armando ons de raad om bij valavond niet meer op straat rond te dwalen. Als we toch nog weg willen naar de uitgangsbuurt we best per taxi naar het hotel terugkeren. Quito heeft de reputatie om een hoge criminaliteit te hebben. Karel, Sofie en wij gaan in een market op een 500m van het hotel boodschappen doen. Ons avondmaal, brood met kaas en tomaat, wordt op het dakterras van het hotel genuttigd. Onze kamer valt tegen: de plakkerij komt van de muren, het kamervenster geeft uit op een gang en de badkamer stinkt naar de aflopen. We schrijven nog wat aan de blog en slapen lekker onlangs de schamele kamer.

Reisafstand Otavalo-Quito ca. 95 km, reisduur ca. 2 uur (excl. stop evenaar).

HOTEL Sierra Madre Vintimilla y Luis Tamayo 933 Quito

23-03-2016, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Om 8u is iedereen op het appél voor het ontbijt: lekker fruit, een roereitje en een broodje met jam. Karen en ik hollen naar een winkeltje dat we gisteravond gezien hadden om oorbelletjes te kopen voor Lieve. In onze haast komen wij met piercings terug bij haar en zij gaat ze nog vlug omruilen.

Om 8u30 rijden wij naar de noordelijke Sierra van Ecuador. Hier ligt de Cuicocha, een kratermeer. De caldera, de krater, is 3100 jaar geleden door een eruptie van de nabijgelegen vulkaan Cotacachi ontstaan en volgelopen. Het meer is 3 km in doorsnede en er liggen twee kleine eilandjes in het midden, die je overigens niet kunt betreden. Het meer ontleent zijn naam aan het Indiaanse “meer van de cavia”, omdat de vorm van een van eilandjes op die van een cavia zou lijken. De cavia is, zeker voor de bewoners van het bergland heel belangrijk: het is goedkoop en gemakkelijk voedsel!

Armando verwittigt ons om op ons eigen tempo naar boven te gaan omdat wij misschien last van de hoogte zouden kunnen hebben en boven gekomen gaat Sofie door haar knieën: stevige mannenarmen voorkomen dat zij tegen de grond gaat en na een tijdje goed doorademen komt zij er weer bovenop. Vanop de kraterrand is het uitzicht overweldigend. Diep onder ons ligt het donkerblauwe ijskoude water, omgeven door de steil oprijzende kraterwand. Wij zijn hier zowat de enige bezoekers. Armando vertelt dat er 30000 orchideeënsoorten zijn waarvan er 6000 in Ecuador voorkomen. De bloemenpracht is overweldigend en nu zijn wij blij dat het hier nog het einde van de regentijd is, want alles is groener dan groen en de bloemen staan volop in bloei. Wij krijgen de tijd om zelf nog wat hoger te klimmen en dat doen wij dan ook tot wij aan trappen komen en het dan voldoende vinden. Wij drinken water om het ijle gevoel in ons hoofd weg te krijgen en nu zitten wij nog maar op ca. 3000 meter hoogte.

Wij trekken verder naar de leerstad Cotacachi. Van hieruit zouden wij de Cotacachi vulkaan nog moeten zien liggen maar de wolken spelen voor spelbreker. Cotacachi is een slapende vulkaan in de westelijke Cordillera van de noordelijke Ecuadoriaanse Andes. De top heeft een hoogte van 4944 m boven de zeespiegel en is bedekt met eeuwige sneeuw.

Wij drinken hier een koffie door een echte barista gemaakt en bij Jean ligt er een schuimschilpad op zijn kopje. Om aan de leerwinkeltjes te raken lopen wij eerst over een marktplein en Lieve slaagt haar slag: 5 paar oorbellen voor 5$.  Ik laat mij verleiden en breid mijn collectie handtassen uit maar het is een mooie!!! Wij lunchen hier: Jean eet hier Red Meat platter, wat een plaatselijke specialiteit is, ik neem een gemengde brochette en Lieve, Karel en Sofie gaan voor kip.

Wij rijden naar het indianendorpje Peguche waar we voor het eerst kennismaken met een kleine indianengemeenschap. Armando geeft ons uitleg over de verschillende indianengemeenschappen en wij wandelen naar een mooie waterval. Wij gaan via een hangbrug en verschillende zwavelhoudende poelen terug naar de uitgang van het park. Daarna gaan wij op bezoek bij een lokaal textielbedrijfje en een instrumentenbouwer (panfluiten). Om 17u30 zijn wij terug in ons hotel en een halfuurtje later trekken wij er op uit om een pizza te gaan eten. Rond 20u zijn we terug op de kamer die alleen een raam heeft op een mooie overdekte binnenkoer en waar dus weinig lucht is. Hopelijk hebben we deze nacht minder last van de technische ruimte en is onze biologische klok al wat aangepast.

HOTEL Indio Inn Principal Calle Bolivar 904 Otavalo

22-03-2016, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Om 4u45 rijden wij richting Rotselaar om Lieve, Karel en Sofie op te pikken waarna het richting Schiphol gaat. Met 15 min vertraging stijgen wij om 10u30 op voor een 11u durende vlucht waar geen einde leek aan te komen. Het landen schijnt zeer vlug te gaan, vermits we maar tot 2850 m moeten zakken.In Quito worden wij door Armando, onze reisleider voor de volgende twee weken opgewacht en onze groep bestaat uit 11 deelnemers. De bagage verdwijnt in een bus en deze brengt ons, na anderhalf uur naar Otavalo, waar we in het hotel Indio Inn logeren. Tijdens onze rit passeren we de evenaar, waar Ecuador naar is vernoemd (evenaar is equator in het Latijn). 

Na het inchecken gaan sommigen nog iets eten maar wij zijn uitgeteld en gaan vlug geld pinnen.We kopen nog snel een broodje, wat kaas en eten dat in onze kamer op. Om 21u30 kruipen wij na 24u uitgeteld in ons bed. Hier in Otavalo verblijven we de komende twee nachten. 

Reisafstand Quito-Otavalo ca. 95 km, reisduur ca. 2 uur.

HOTEL Indio Inn Principal Calle Bolivar 904 Otavalo 

21-03-2016, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

Ecuador is het kleinste land van de Andes, maar qua diversiteit laat het zich moeilijk naar de kroon steken. Binnen een kleine 260.000 km², zijn verschillende klimatologische zones te vinden; de reiziger kan binnen een paar uur tijd van regenwoud jungle naar de hoge toppen van de Andes reizen. Het zijn de verhoudingsgewijs korte afstanden en de afwisseling van het landschap die het reizen in Ecuador aantrekkelijk en comfortabel maken. Daarbij kent het land een kleurrijke cultuur; er leven maar liefst 13 verschillende inheemse bevolkingsgroepen die hun traditionele identiteit hebben behouden. 'Klein maar fijn'; hetzelfde kan worden gezegd van een aantal bijzondere accommodaties die in het land te vinden zijn. Deze kleinschalige 'boetiekhotels' bieden sfeer en comfort.

Bijna 70% van de bevolking leeft er op of onder de officiële armoedegrens; de rijke bovenlaag (10% van de bevolking) verwerft 55% van het totale inkomen van het land. De huidige president is reeds 9 jaar aan de macht en hij is erin geslaagd om zijn land een sterkere economie te geven en de levensomstandigheden zijn veel verbeterd. Er is onderwijsplicht tot 16 j en een groot deel van dit onderwijs is gratis.

Weetjes over dit Zuid-Amerikaans land die onze belangstelling wekken en wij trekken naar het Amazonewoud en hopen dagwandelingen langs kratermeren door een landschap van orchideeën, papierbomen en kleurrijke bloemen te maken. Wij hopen op verkenning te trekken op de indiaanse weekmarkten in de schaduw van de imposante vulkanen die Ecuador rijk is. Genieten zullen wij van de heerlijke verse dourado’s en misschien krijgen wij de kans om de vallenato of cumbia te dansen. Ver voorbij de horizon liggen de Galápagoseilanden, het wonder van Moeder Natuur. Men zei ons dat je het eens in je leven gezien moet hebben!

Laat ons hopen dat de reisleiding van Kras onze dromen kan waar maken.

20-03-2016, 00:00 geschreven door Jean en Marleen  

 We vertrekken pas om 8u30, dus een rustig ontbijt in de stijlvol gerenoveerde patio van ons hotel. Naast een keuze van eieren à la carte, ter plaatse gebakken, is er niet veel meer buiten confituur. Het hotel, Inca Real, ligt midden in het oude stadsgedeelte, dus moeten we niet ver stappen om aan de eerste kerk te komen, de Marianokerk. Ze ligt achter een bloemen- en plantenmarkt. We kunnen de kerk maar even bekijken, omdat er een eredienst bezig is. Aan de overkant van de straat hebben we meer geluk. De nieuwe kathedraal is open en tot negen uur kunnen we er rond wandelen en fotograferen. Deze neoromaanse kathedraal, volgens onze gids barok, is gebouwd in 1885. Opvallend is de overvloed aan roze marmer. De oppervlakte is enorm, 10.000 mensen zouden erin kunnen. Buiten vallen de twee onafgewerkte torens op, zonder klokken, omdat de constructie te zwak zou zijn voor het gewicht, zeggen ze. Opvallend zijn ook de drie blauwe koepels, waarvan ze èèn binnen aan het restaureren zijn.

Voor de kathedraal ligt het park Parque Caldèron, als hart van deze koloniale stad. In 1999 werd het stadscentrum opgenomen als Unesco werelderfgoed. We wandelen langs het park naar de oude kathedraal, die we niet bezoeken. Onder de galerijen, die zich rondom heel het park bevinden, lopen we naar het huidige gemeentehuis, een merkwaardig neoclassistisch gebouw. Hier komt de bus ons ophalen om naar de enige panamahoedenfabriek van Ecuador te rijden. Wanneer we toekomen, staan er een aantal dames met reuzezakken thuis gemaakte onafgewerkte hoeden te wachten. Hoed na hoed wordt gecontroleerd door de eigenares zelf en goed bevonden of afgekeurd. Vervolgens volgen we het hele proces van kleuren, vormgeving, bijknippen, op maat maken en een label innaaien. Dan wordt het leuk. Onze dames kunnen niet aan de verleiding weerstaan, om de mooiste maar ook de meest extravagante hoeden te passen, ermee te poseren en zich te laten fotograferen. Eentje kopen zal voor een volgende keer zijn. Om 11u30 zitten we opnieuw in de bus om naar El Turi te rijden. Hier heb je een prachtig panorama over de stad. 

Tegen 13u00 zijn we terug aan het hotel. De namiddag hebben we vrij. We volgen de raad van Armando en zoeken de Calle Larga op, om daar een broodje te gaan eten, op een terrasje aan de oevers van de rivier. Gelukkig is het een overdekt terras, want het regent weer. Gedaan met eten en opgehouden met regenen, we wandelen langs de winkeltjes terug naar het centrum. Marleen kan niet aan de verleiding weerstaan om een paar stoffenwinkels binnen te gaan, terwijl Jean de portemonnee gaat bijvullen. Aan het park eten we nog een ijsje en drinken we een cappuccino. Karel gaat al terug naar het hotel en de rest van ons groepje ontdekt per toeval nog een ponchomarkt, een art en craftcentrum met spulletjes. Tegen 18u30 trekken we opnieuw naar het restaurant van gisteravond, we eten scampi’s, kip op zijn Ecuadoraans en Sofie houdt het bij een soepje. Cuenca, de derde grootste stad van Ecuador heeft een prachtige stadskern, maar in de buitenwijken is het wel een stuk armer. 

04-03-2016, 00:00 geschreven door Jean en Marleen