Het publiek nam tijdens het tweede deel actief deel aan het debat.
Zoals gewoonlijk was er tijd te kort..
Achteraf werd er nog hevig nagediscussieerd en werden nog zinnige zinnen toegevoegd aan de avond.


Vandaag en morgen rekenen we op veel volk op de kunst-en pöezieroute.

We eindigen zondagavond in schoonheid.
Elke deelnemer zal een stukje van zijn of haar kunstwerk in de flessenpost deponeren en met veel bombarie trekken we naar de Maas om FantasMa 08 te water  te laten.

Ik wil  mijn geliefde, mijn zonen Jan en Wim, mijn familie, mijnheer en mevrouw Cremers, collega's en vrienden nu al bedanken voor hun gemeende interesse,voor hun vrijgevige hulp en voor hun actieve ondersteuning van mijn project Imagooh!

Het was een mooi, het was een goed, het was een prachtig en hopelijk ook een zinvol project voor het Maasland waar ik me nu zo thuis voel......

Volgende week zal ik de resultaten van de vragenlijst  van het ZHIMI, die massaal werd ingevuld, bekend maken!
Ik wil alvast de meer dan 300 mensen bedanken voor hun deelname aan deze sociale sculptuur en denk nu al met een beetje heimwee terug aan de boeiende, interessante, gedreven, verrijkende gesprekken die ik met velen van hen heb mogen voeren.

Kijk vooral naar de verrassende resultaten van de vragenlijst!
Tot zo lang : Glück Auf!

Beste bezoeker,

Gisteren eindigde ik mijn bijdrage met een oproep aan de stad Maaseik om het kunstwerk van Jan Winkels een definitieve plek te geven op een openbare plaats. A thing of beauty is a joy for ever! Laat zoveel mogelijk zielen genieten van de stille roze. En als ik schrijf ‘zoveel mogelijk’ dan zit hierin meteen een hint verborgen over de locatie: geef het kunstwerk een eervolle en ordentelijke plaats waar volk passeert, waar gezeverd en gelachen kan worden, maar moffel het niet weg zoals is gebeurd met sommige werken van het project ‘Beeldhouwen aan de Maas’. Lag er enkele maanden geleden geen beeldhouwwerk als restafval op een heuveltje klei en leem en zoden voor de boerderij van Schroë in Heppeneert? Staat er geen beeld plompverloren langs de ringlaan tegenover het nieuwe koopcentrum? Het  kan toch niet de bedoeling zijn van de steenhouwers en organisatoren dat die beelden langzaam overwoekerd worden door kroedweschloover. Een beeldhouwwerk roept om ‘bekeken’ te worden, om kritiek te krijgen, maar niet om in een vergeetput weg te zinken...Op die manier mag Maaseik haar erfgoed niet verkwanselen!

Nu wil ik even stilstaan bij de mogelijkheden die het Maasland als regio zou kunnen hebben, mochten de vijf gemeenten besluiten om op cultureel vlak samen te werken. Ik geef meteen mijn twijfel toe, want die beoogde samenwerking, is dat niet zo onmogelijk als een ezel leren uit zijn tred te gaan? Ik woon namelijk al meer dan dertig jaar in het Maasland en ik kan me niet herinneren dat er ooit een duurzaam pakt gesloten werd om een gemeenschappelijk cultureel doel te realiseren. Iedere gemeente, van Lanaken tot Kinrooi, ze houden toch vast aan hun eigen kleine blik. Over de dorpsgrenzen heen kijken lukt zelfs niet meer, want de myopische visie is een eigenschap geworden die bijna vanzelfsprekend van het ene schepencollege op het andere overspringt. Wat ik met mijn verhaal hier probeer te bereiken zal waarschijnlijk tot hetzelfde resultaat leiden als die avond toen ik in Aldeneik een kleine jongen met een trommeltje op de konijnen zag jagen, omdat ze de net aangeplante bloemen van zijn moeder afvraten. En toch, tegen beter weten in...

Verleden jaar zijn we in de Dordogne met vakantie geweest. Ik was verbaasd over de eenheid en samenhorigheid waarmee die regio zich voorstelt aan de bezoekers. Allerlei initiatieven zuigen je als het ware door het hele gebied, stuwen je van dorp naar stad en terug. Het geheel is daar duidelijk meer dan de delen. Zou zo’n visie ook toepasbaar zijn op het Maasland en, niet onbelangrijk, zou die eenheid ook wenselijk zijn? Op beide vragen is mijn antwoord ‘ja’. Uit mijn onderzoek in het ZHIMI, het zeer hoog instituut voor Maaslandse identiteit, kan ik zonder discussie afleiden dat de taal een belangrijk aspect vormt van het Maaslander-zijn. Nu spreken de inwoners van Lanaken tot Kinrooi bijna hetzelfde dialect en dus lijkt het voor de hand te liggen dat we van een Maaslandse identiteit kunnen spreken. Een obscuur Duits filosoof beweert trouwens: de taal is het huis van het zijn. Of anders gezegd, ik krijg in en door de taal mijn eigenheid. Vermoedelijk breidt die eigenheid zich via de taal uit tot een ‘wij’-gevoel. Zou dan toch een ongrijpbare en diffuse samenhorigheid zweven tussen de bewoners van Lanaken tot Kessenisch? Ik meen héél af toe, bij sommige gebeurtenissen, een glimp te zien van dat gevoel.

Maar verder spelen de Maas en het landschap als bindende factoren natuurlijk ook een belangrijke rol. Ik herinner me trouwens nog héél goed de lyrische ontboezemingen over de Maas die de dichter Jan Peeters op band uitsprak tijdens de tentoonstelling Elementa 1 in 2003. Ach, hoe probeerde hij – zoekend en tastend naar het juiste woord – de ziel van de Maaslander te beschrijven. En lees de zinnen van Arnold Sauwen en Johan Brouwers over de Maasvallei maar eens erop na. Voor hen gaat er een betovering uit van het landschap aan de boorden van de regenrivier en ook zij trachten die raadselachtige sfeer in woorden te vangen.

Zou het dan niet zinvol zijn dat de vijf Maaslandse gemeenten eens de handen in elkaar slaan om een reeks initiatieven te ontvouwen waarin de aspecten taal, Maas en landschap op een creatieve en innovatieve manier aan bod komen. In die drie elementen ligt waarschijnlijk de kern van de culturele identiteit van de Maaslander. Door er over te praten, te onderzoeken en te analyseren wordt misschien langzaam helder hoe dat begrip ‘Maaslander’ op een open manier kan worden ingevuld. Als de vijf gemeenten daarenboven onder de slogan ‘behoud door ontwikkeling’ een duurzaam gemeenschappelijk beleid zouden voeren, dan ontstaat er misschien een begin van fierheid van de bewoners over hun regio. De kracht van deze streek ligt immers in de samenwerking van haar bewoners en de overheid. Beide zijn immers niet alleen op zoek naar welvaart, maar ook naar welzijn. Dat laatste aspect wortelt en ontwikkelt zich op een vruchtbare culturele ondergrond. Daarom moet de overheid ook financiële middelen vrij maken om initiatieven te nemen en het project ‘nieuwe renaissance’ voor vol aanzien. Kunstenaars, dichters, allerlei andere artiesten en denkers met verbeelding kunnen die beweging door hun warse ideeën op gang trekken.

Daarom mijn oproep aan hen en aan de burgemeesters van Lanaken, Maasmechelen, Dilsen-Stokkem, Maaseik en Kinrooi en alle ondernemers van de regio:

        maak van het Maasland een dynamisch kunstwerk! 

Tot morgen op het debat...

Beste bezoeker,

Vandaag wil ik enkele bedenkingen formuleren bij een punt dat zeker ter sprake zal komen tijdens het debat: de rol van de stedelijke overheid ten aanzien van de kunsten. Ik heb gisteren op de website van de stad Maaseik nog eens even de beleidsnota 2007 – 2012 van het schepencollege nagelezen, en specifiek het luikje cultuur. Tot mijn grote verwondering stel ik vast dat er geen enkele verwijzing is naar een visie op kunst. De sfeer van de renaissance, waar toch heel wat huizen in Maaseik naar refereren, is dus totaal weg. Nu wil ik die periode ook niet als een gouden eeuw voorstellen, er moet immers nog veel onderzoek gebeuren naar het wel en wee van die tijd, maar om het eens triviaal uit te drukken ‘toen zat de vlam in de pijp’. Vandaag lijkt het schepencollege met zwavelstokjes rond te lopen om hier en daar een artistiek vuurtje aan te koteren. Vaak is er even een kleine gloed, wat walm en verder niets meer. Oh ja, er wordt veel geïnvesteerd in steen en beton, en dat gaat zo nog een tijdje door, maar waar kan een mens straks in de stad eens even rustig op een bank zitten en kijken naar een ‘ding’ dat het hart beroert of verwarmt?

Op basis van de beleidsnota stel ik dus vast dat het bestuur van de stad geen visie heeft uitgewerkt om de openbare ruimte - zoals pleinen en verloren hoeken – een kloppend artistiek hart te geven. Zou het daarom niet zinvol zijn dat het schepencollege tijdens haar legislatuur toch aan ten minste één kunstenaar de opdracht geeft voor de levering van de nodige zuurstof en gensters. Laat ik meteen toegeven dat de invulling van de openbare ruimte met kunst een moeilijke opgave is. Tijdens de Skulptur Projecte in Münster hebben ze er verleden jaar een hele zomer ernstig over gepiekerd en gepallaverd. Na een bezoek aan die stad en de tentoonstelling roep ik toch een oud adagium in herinnering: bezint eer ge begint. Het lijkt me immers niet zo boeiend dat er op een hoek van een straat een zoveelste bronzen kip wordt neergepoot, waar iedereen achteloos aan voorbij loopt. De stedelijke overheid zou volgens mij beeldhouwers en dichters in hun werk moeten stimuleren, maar mag uiteraard de kwaliteit niet uit het oog verliezen. Verder hoeft de overheid in tegenstelling tot de ondernemers niet altijd in termen van kosten en baten te denken, maar mag ze ook ethische en esthetische aspecten in haar beslissingen laten meespelen. Misschien een tipje voor het schepencollege. In Aldeneik langs de Broekstraat staat nog enkele weken een prachtige roos in keramiek, verwijzend naar het historisch verleden van de stad en bestand tegen de tand des tijds. Een koopje, vind ik, nu nog een plaats en straks is Maaseik vol van schoonheid....

Beste bezoeker,

Een van de prangende kwesties die waarschijnlijk ook op het debat aan de orde zal komen, is de samenwerking tussen cultuur, kunst in het bijzonder, en economie. Het lijkt wel of de belangen van beide sectoren, misschien niet tegengesteld zijn, dan toch ver uit elkaar liggen. Waar bedrijven en zelfstandigen doorgaans met hun handel een maximalisering van de winst nastreven, hebben kunstenaars grote moeite met dat principe. Héél scherp uitgedrukt: artiesten hebben een viscerale afkeer van een systeem waarin geld één van de hoofdmotoren is. Met hun creatieve visie proberen ze dan ook alternatieven aan te bieden om de monotonie van de wereld, waar we allemaal in leven, te doorbreken. Vaak gaan hun engagement en reactie lijnrecht in tegen de houding en handelswijze van de entrepreneurs. Het is dan ook niet verwonderlijk dat beide groepen vaak op gespannen voet staan. Kunstenaars hebben het geld niet om een groot project te realiseren, ondernemers beschikken wel over de middelen, maar willen ze aan die ‘onzin’ of ‘schèle zeiver’ niet besteden. Of doen het wel en vragen aanpassingen...

De tijd dat gefortuneerde zelfstandigen, eigenlijk aristrocraten,  onbaatzuchtig hulp boden aan kunstprojecten – al dan niet kritisch - is láng voorbij. Ze kijken nu niet alleen scherp naar vorm en inhoud van de artistieke realisatie, maar vragen ook met klem naar ‘hun return’. Of simpel gezegd, ik bied iets aan, wat krijg ik ervoor terug. Laat ik er meteen aan toevoegen dat onder de ondernemers vandaag nog altijd een kleine minderheid is die niet voortdurend in kosten en baten denkt, maar enthousiast en positief antwoordt op gekke vragen van kunstenaars. Die groep is echter erg klein, té klein. Hoe kunnen dan meer entrepeneurs overtuigd worden om bijvoorbeeld een dichter te sponsoren, zodat hij wekenlang kan nadenken over tien regels, waar straks honderden mensen een gevoel van schoonheid aan beleven? Heeft het begrip mecenaat nog een inhoud of is het een lege doos? Dat is de vraag die op het debat ter sprake moet komen. Ik ben benieuwd naar de reactie van panelleden en publiek!

Beste bezoeker,

FantasMa 08 is bijna afgelopen. Nog één week en de tentoonstelling gaat definitief de geschiedenis in. Maar er staan nog twee aktiviteiten op het programma waarover ik de komende dagen nog iets zal vertellen: een debat en de finissage.

Nu donderdag aanstaande hebben we om 20 uur in zaal Oude Eycke te Aldeneik een debat gepland over de thematiek van de tentoonstelling. Het onderwerp is dus weer het Maasland in al zijn aspecten. Zullen aan het gesprek deelnemen: de burgemeesters Creemers en Peeters, de ondernemer Mathi Raedschelders en de kunstenaar Koen Vanmechelen. Centraal in het debat staat de vraag: is een nieuwe renaissance van het Maasland mogelijk? Of anders geformuleerd: kan het Maasland tot meer  welvaart en welzijn komen door een kruisbestuiving van politiek, cultuur en economie? Wat zal er gebeuren indien die drie sectoren als geoliede tandwielen in elkaar zouden draaien? Een antwoord op die vragen lijkt me niet zo voor de hand te liggen. Misschien kan ik met een paar bijkomende vragen de problematiek toch wat verhelderen.

Een eerste vraag cirkelt rond het werk ‘de stille roze’ van Jan Winkels. Jan probeert met de roos een tip van de sluier op te lichten die over de Maaslandse mentaliteit hangt. Hij toont iets, zegt iets, maar geeft geen definitief antwoord. Mensen kunnen zelf speculeren. Misschien zou zo’n werk door een stichting of door de stad Maaseik kunnen aangekocht worden. Zijn werk zou dan, bv in Aldeneik een definitieve plaats kunnen krijgen en op die manier een wezenlijk onderdeel kunnen uitmaken van het openbaar leven. En dan nu de vraag: zou het niet zinvol zijn om diverse kunstenaars te laten nadenken over de ‘verfraaiing’ van de openbare ruimte? Dat zou dan bv een eerste aanzet kunnen zijn van een nieuwe Maaslandse renaissance?

Een volgende vraag draait rond het leger van Xi’an dat binnenkort in Maaseik binnenvalt. Ik lees in De Morgen dat die tentoonstelling 2,2 miljoen euro kost. De vraag die ik me stel is, of een dergelijk bedrag wel verantwoord is voor een cultureel evenement dat over een paar jaar weer vergeten is. Wie weet immers nog iets over de tentoonstelling ‘duizend jaar seks (of iets in die aard?)’ van enkele jaren geleden, ook een tentoonstelling die met veel bombarie werd aangekondigd. De curator Hubert Heymans beklemtoont in de krant dat de tentoonstelling rond het terracottaleger Maaseik op de culturele kaart zal plaatsen. Ja, maar voor hoelang? Kan zo’n tentoonstelling het begin zijn van een Maaslandse renaissance? Mijn antwoord is “neen”. Deze tentoonstelling zweeft als een veelkleurig ballonnetje in een leeg zwerk: iedereen vergaapt er zich aan en enkele uren later is iedereen alles vergeten en aan ’t eten... Ach, het waas toch sjoon!

Aan de hand van die twee voorbeelden wil ik voorzichting aangeven dat er in het Maasland nog veel (nadenk!)werk is.

Morgen ga ik verder... 

Beste bezoeker,

Misschien hebt u via de media vernomen dat er in Antwerpen een week van het dialect wordt georganiseerd.

Typisch dat de Antwerpenaren, toch een beetje dikke nekken, zo sterk in hun eigen dialect geloven dat ze er een hele week extra aandacht aan besteden.

Volgens mij spreken ze altijd en overal hun dialect.

Nochtans zit er een belangrijk element van waardering in voor hun eigen taal. En dat is nu typisch voor Antwerpenaren; zij veronderstellen immers dat hun dialect het belangrijkste én het mooiste dialect van Vlaanderen is.

Ach, wat een mooie en zelfgenoegzame ijdelheid.

Maar van de andere kant is het misschien wel zo dat wat Antwerpenaars te veel hebben, Maaslanders te weinig hebben.

Ik kan me immers niet herinneren dat in het Maasland gedurende een volle week het dialect in het centrum van de belangstelling heeft gestaan. We spreken dan wel het Maaslands dialect maar dragen de taal niet uit.

Maastrichtenaren zijn in dat opzicht te vergelijken met Antwerpenaren. Beiden koesteren een grote liefde voor het dialect.

Ik weet uit ervaring dat zelfs aan de Universiteit Maastricht in vele faculteiten dialect wordt gesproken.

Ik wil hier niet onmiddellijk pleiten voor een volledige week “Maaslands dialect” maar toch wil ik oproepen dat Maaslanders zich meer bewust zouden zijn van hun moedertaal en misschien zou het zinvol zijn dat de verschillende schepenen van cultuur voor volgend jaar met veel bombarie een ‘dag van het dialect’ zouden organiseren.

Leef luuj, ich wens euch ne gooije nach…..of misjiën ne gooije mörrege!

Beste bezoeker,

Deze namiddag heb ik een wandelgroep rondgeleid op de kunst-en poëzieroute FantasMa 08.

De groep bestaat uit Belgische en Nederlandse Limburgers.

Ik herkende enkele leden, anderen waren me nog niet bekend. We hebben een mooie wandeling gemaakt en elke deelnemer had verscheidene reacties en participeerde aan een constructieve discussie over hedendaagse kunst en kunst in het algemeen.

Elk had zijn eigen inbreng. Iemand vervolledigde de openingszin van Karel ende Elegast, een ander  legde me uit waartoe een bepaald kruid diende, nog een ander had een originele kijk op het werk van Georges Blom.
We hebben de moeilijke situatie van Mustafa Kör besproken…

Het was ook voor mij een inspirerende namiddag en ik dank de leden van de GAWW voor hun gezelschap en de andere, nieuwe “kijk” op de ‘laatste bokkenrijder’ .
Zie hiervoor de bijgevoegde foto!

Het werk van Claudia sober en subtiel door de straatlantaarnen verlicht...
De witte weerkaatsing van het werk van Veerle, de zacht verdwijnende kleuren bij Ludo's panelen...
Het transparante beeld bij Anonymus...
De stoel die wel leek te zweven in het avondlicht...
De tunnel van Georges die een echte shelter werd...

Ik moet absoluut terug gaan en u enkele sfeerfoto's tonen!

Beste bezoeker,

Zoals ik u meldde was er dit weekend kermis in Aldeneik.
Zondag zijn ruim 160 mensen FantasMa 08 komen bezoeken, in groep, gekoppeld of alleen.

Veel mensen waren ook bereid de vragenlijst in het ZHIMI in te vullen,

waarvoor mijn dank.

Sommige bezoekers waren op zoek naar het gedicht

over het Maasland van Wouter Wetzels.

Dat gedicht was overdekt en ingesloten door een kraampje van de rommelmarkt.
Bij nader onderzoek bleek het een standje te zijn van de gehandicaptenvereniging van Maaseik.

De leden van de vereniging zijn die dag de fiere beschermers van het gedicht geweest, zoals blijkt uit de foto.
In ruil voor het kiekje kreeg ik van hen zelfs een eigengemaakt bloemstukje!

Ik kijk er naar uit om de bezoekers van mijn blog (opnieuw) te ontmoeten!

Beste bezoeker,

Vandaag staat er een interessant artikel in de krant ‘De Standaard’ van Arne Franck .

Ik neem het voor u over:

'Weet je hoe frustrerend dat is', vraagt de 31-jarige Filipijnse Myla Callego. 'Ik woon al drie jaar in België, ben hier getrouwd en volg al twee jaar een intensieve cursus Nederlands. Maar als het er écht op aankomt, begrijp ik geen snars van al dat gebrabbel. Ik kan perfect een gesprek voeren in het Algemeen Nederlands. Maar van zodra iemand mij antwoordt in het dialect of zelfs in dat befaamde tussentaaltje van jullie, dan val ik stil. Ik heb het onlangs nog meegemaakt. We waren uitgenodigd door een paar vrienden, het was ontzettend leuk, maar toen ze grapjes begonnen te maken in het plat Brugs, kon ik totaal niet meer volgen. Eén keer is dat niet erg, maar als je dat geregeld meemaakt, is dat behoorlijk frustrerend.'

Centra voor Volwassenenonderwijs in heel Vlaanderen kennen het probleem al langer. In Brugge start daarom nu de eerste cursus Regionaal Taalgebruik, zeg maar een opleiding Brugsch. Veertien anderstaligen schreven zich intussen al in. 'Binnen drie maanden zullen ze dan normaal gezien e moendje kunn meeklappn met de Bruggelingen', zegt directeur Dirk Temmermans van het Centrum voor Volwassenenonderwijs in Brugge. 'Soms is het toch wel nodig dat die mensen ons dialect beter leren begrijpen. Zeker als er, zoals in Brugge, sprake is van een zeer typisch woordgebruik. Maar pas op, ik begin me zelfs af te vragen of de cursus beperkt moet blijven tot anderstaligen. Of denk je dat een Limburger een echte Bruggeling altijd even goed begrijpt?'

'In eerste instantie gaat het om integratie', zegt Temmermans. 'Een ontspannen babbeltje met je buren slaan: dat is integratie. Eén van onze vereisten is trouwens dat onze cursisten al een goed mondje Nederlands kunnen spreken. En zodra ze dat kunnen, is het inderdaad interessant om hen dat Verkavelingsvlaams te leren begrijpen. Dat zou zeer veel misverstanden kunnen vermijden. En natuurlijk, het is altijd leuk als je er hier en daar zo'n typische uitdrukking kan tussengooien. Al was het maar om je wat minder als een aangespoelde vis te voelen.'

Of wij, Vlamingen, ons dan moeten schamen? Dat we ons nog eens niet verstaanbaar kunnen uitdrukken? 'Absoluut niet', zegt Ina Galle, docente Regionaal Taalgebruik.

'Dat typische streekdialect maakt onze taal precies zo mooi. Laat het nu net dat dialect zijn dat onze taal een zeker karakter geeft. Wat onze cursus betreft, hebben we momenteel al een cd'tje vol met fragmenten van dagelijkse dingen in het Brugs. Bijvoorbeeld: u excuseert zich en krijgt als antwoord “da me sat-ny,. In feite wil die andere gewoon zeggen: geen probleem. Van die simpele, alledaagse dingen dus. En dat werkt. Ze begrijpen het niet alleen beter, soms proberen ze het ook zelf na te bootsen. Niet dat dat de bedoeling is, maar de verleiding is soms wel groot.'

Is deze visie ook van toepassing op het Maasland?

Hier komt de problematiek van ‘de vreemde’ tot uiting. Het lijkt zo verbazend dat iemand het AN aanleert en dan in de regio ’Maasland’ aangesproken wordt in het dialect.

Graag uw reactie!

Beste bezoeker,

Zondagavond hebben mijn geliefde en ik een bijzondere avond beleefd.
We waren uitgenodigd om een Iftaravond van de Turkse Moslimgemeenschap uit Maasmechelen mee te vieren.

Deze uitnodiging gold voor mij als een prachtig initiatief van onze andere,
minder bekende  Maaslanders om kennis te maken met hún cultuur, identiteit en tradities.

Er waren moslims en niet-moslims aanwezig , ondermeer de Imam van de Turkse moskee van Maasmechelen,
Hacer Düzgün, Jo Vandeurzen, Marino Keulen en de burgemeester van Maasmechelen.

De avond startte om 19u30 met een welkomstwoord in het AN en het Turks door mevr. Düzgün.

Daarna kwamen de burgemeester, M. Keulen, J. Vandeurzen, een moskeestudent en de Imam aan het woord.

Tenslotte riep Emir ons allen op tot het gebed.
Het was een prachtige zang met diepe keelklanken die tot ver in de zaal droegen.

Enkele woorden kon ik verstaan, zoals ‘ Bismillah’, ‘Allah’, ' Insja Allah'

De tekst was in het Nederlands te lezen op een groot scherm.

Op het juiste tijdstip, zoals voorzien tijdens deze Rammadan, werd gestart met het rijkelijk eten.
Het eerste wat je op zo’n avond eet is een dadel. Selçuk, mijn collega vertelde dat de betekenis hiervan is dat je door de dadel meteen veel suiker binnenkrijgt, wat wel welkom is na een dag vasten...

We hebben echt een prachtig verzorgde avond en een aangename conversatie gehad.

Ik heb ook enkele foto’s mogen maken, die ik u hieronder toon.

Selçuk, bedankt, ik was vereerd erbij te mogen zijn!

In de binnenlocatie heb ik uitleg gegeven over mijn project.
Ik heb er mooie ontmoetingen gehad en een emotievol gesprek met de voorzitter van de kring.

Het was voor mij een memorabele namiddag en ik ben de 'leef luuj', zoals Pater Sangers zijn publiek aansprak, dankbaar voor hun interesse!

Hieronder ziet u enkele sfeerbeelden van die middag. 

Beste bezoeker,

De eerste half mens, half robot ter wereld: zo noemt de Britse professor Kevin Warwick zich. Hij liet al twee keer een chip implanteren, zodat hij zijn gedachten en gevoelens kan overbrengen op een computer.
 
'Ik wil het licht kunnen aandoen of mijn auto kunnen starten, gewoon door eraan te denken',
zegt de eerste menselijke cyborg.

Wie denkt dat professor Warwick een knotsgekke fantast is, vergist zich.
Kevin Warwick is professor in de Cybernetics aan de Universiteit van Reading in Engeland en geniet  internationaal aanzien. Hij doet onderzoek naar artificial intelligence, robotica en biomedical engineering. 

Hij startte zijn academische loopbaan aan Aston University en heeft sindsdien baanbrekend werk verricht in onder andere London en Oxford. Hij ontving diverse eredoctoraten en academische prijzen.
Hij liet tien jaar geleden voor het eerst een chip inplanten.

Hoe kwam hij op dat idee?

Hij wou een zesde zintuig, zoals dolfijnen en vleermuizen dat hebben. Zij kunnen ultrasonische signalen opvangen. 
Warwick liet een chip met sensor aanbrengen en hij kon zich via een draadje - dat uit zijn arm kwam - in de computer inpluggen. Als een voorwerp dicht bij hem kwam, ontving zijn brein een impuls.
Hij voelde het kriebelen en kon het voorwerp detecteren. Dit kan handig zijn om in het donker je weg te vinden.

Zijn zenuwstelsel werd dus op een computer aangesloten.

Hij kon ook zijn gedachten overbrengen op de computer.
Als hij zijn hand wou openen, dan opende de robothand die op de computer was aangesloten zich ook -zelfs aan de andere kant van de wereld.
Standaardbewegingen, maar wel spectaculair.


Voor iemand die een hand verloren heeft, is het systeem heel handig. Die persoon kan een artificiële hand hebben die hij direct kan bewegen via zijn brein. En als iemand die artificiële hand aanraakt, dan kan hij dat ook voelen.

Irena, de vrouw van Warwick, liet ook een chip inplanten.
Zij was wel bang dat het zou infecteren of dat de computer foute informatie naar haar hersenen zou sturen en dat ze gek zou worden. Dat is niet gebeurd.
Het was namelijk mogelijk dat een halve gare via de computer hun breinen zou beschadigen.

Warwick wou dat Irena zijn gedachten kon lezen. Dat lukte niet helemaal. Maar wanneer zij dacht: ik knijp drie keer mijn hand dicht, dan voelde Warwick drie trillingen. Je kan het vergelijken met elektrische schokken.

Een persoonlijk voordeel: mijn geliefde en ik  zouden niet meer naar elkaar moeten bellen om iets te vertellen. En apparaten besturen: als ik hier in Maaseik wil dat het licht uitgaat in Aldeneik, dat ik dat dan kan door eraan te denken…
 

Beste bezoeker,

Dit bericht is een antwoord op een reactie in het gastenboek, geschreven door Mokummer.

Beste Mokummer,

Bedankt voor uw reactie. Misschien is hier van een misverstand sprake? U omschrijft het als een “negatief” stukje, maar dat is helemaal niet mijn bedoeling. Ter verduidelijking wil ik hier in drie punten mijn antwoord op uw mening samenvatten.

Ten eerste. Ik heb, bij het kijken naar een uitzending over Rieu, steeds de indruk dat de man de klassieke muziek ‘verkracht’. Hij interpreteert een klassiek, deftig stuk vaak als een ‘schlager’, als een vlotte meezinger die er in ieder oor vlot ingaat. Van enige moeite bij het luisteren is helemaal geen sprake. Het moet allemaal héél makkelijk klinken, vaak spelen de muzikanten een rolletje in het stuk. Als voorbeeld wil ik de muzikant in herinnering brengen die zijn instrument als een circusartiest op zijn kin liet balanceren. Wat heeft dit nog met creativiteit te maken? Bovendien wil ik nog opmerken dat Rieu dat trucje overal ter wereld, tijdens alle optredens, op hetzelfde moment van zijn muzikant vraagt om te tonen. Zo’n man is toch een beetje een aapje in een orkestbak. Maar goed, die discussie rond Rieu is nog lang niet uitgewoed. Hij heeft in ieder geval de “massa” mee! Maar is dat een argument?

Ten tweede. Rieu mag uiteraard spelen wat hij wil, maar wat me stoorde is dat een oorspronkelijk ‘Kempisch’ lied, namelijk “In de stille Kempen, op de purperen hei”, tot een typisch Maastrichts lied verheven wordt, waarmee de luisteraars zich vereenzelvigen. De bron en de teneur van dat lied is Kempisch, met alle connotaties die daarbij horen. Zijn er dan geen andere specifieke Maastrichtse liederen die het verdienen om gezongen te worden? Laat hem eens even in de geschiedenis van zijn stad gaan zoeken, misschien zit er nog een en ander in het archief?

Ten derde. Het viel me op en het stoorde me dat het Limburgse volkslied met de hand op het hart werd gezongen. Is dat de manier om een Limburgse identiteit te verwerven? Ik ben in mijn project ‘Imagooh!’ ook op zoek naar een Maaslandse identiteit, maar ik ben van mening dat die identiteit zeer breed en verscheiden moet worden ingevuld. Muziek is daar inderdaad een onderdeel van, maar ik heb schrik als ik duizenden mensen op krek dezelfde manier zie reageren. Het Limburg-gevoel wordt op die manier wel erg eenvoudig aangepraat en goedkoop verkocht.  De Limburgse identiteit, of beperkter de Maaslandse identiteit, is een moeilijke queeste waar allerlei aspecten in het geding zijn: gastronomie, pedagogie, economie, geschiedenis, of cultuur in het algemeen. Waar ik een hekel aan heb, is de versimpeling, de verkleutering door Rieu van muziek waar waarschijnlijk toch een diepere betekenis aan kleeft. Mag er nog wat worden nagedacht? Moet het allemaal vendel zwaaien zijn en wiegen met de armen en de aanstekers? De heer Rieu heeft inderdaad het “aantal” mee, maar dat is lang niet alles en zeker niet een doorslaggevend argument.

Beste Mokummer, misschien kunt u eens mijn “Imagooh!” komen bekijken, het is een bescheiden poging om de identiteit van het Maasland in zijn verscheidenheid uit te beelden.

Van harte,

M.H.I. Clemens

Beste bezoeker,

Dit statement heb ik in Bacharach aan de Rijn gezien en voor u opgetekend:

Cultuurlandschap

Landschapscultuur

Cultuur schept land

Land schept cultuur

Schept cultuurland

Als ik nu voor elk substantief  “Maas-“ zou zetten,
zou het misschien goed het thema van de debatavond kunnen uitdrukken.

Het debat gaat door op 25 september 2008.

U vindt alle informatie op de site van Elementum : www.elementum.be

Beste bezoeker,

Zappend kwam ik deze week terecht bij de uitzending van een concert van André Rieu en de Maastrichter Star in Maastricht.

Met verbazing heb ik geluisterd naar een adaptatie van het Kempisch liedje “Op de purperen hei” van Armand Preud’homme naar “ Maastrich is neet breid”.
Verder zongen alle mensen op het plein het Maastrichter volkslied.

Iedereen kende blijkbaar ook nog de tekst!

Daarna volgden tot mijn ontzetting “ Het kleine café aan de haven”, waar de Nederlandse Limburgers zich sterk mee identificeerden : iedereen was gelijk en tevree, jong of oud, niemand zat stil.

Tot mijn nog grotere verbazing werd een superordinaire medley gespeeld, alles ging door de molen van Rieu : operettestukjes, “Bloemen uit Amsterdam”, “E viva España”….

Tot slot werd rechtopstaand én met de rechterhand op het hart het lied “Wie sjoen os Limburg is” meegezongen, tot tranen toe waren de toeschouwers bewogen.

Is dit de manier om een identiteit te tonen, te bewaren, te bevestigen, zoals gebeurde op het Vrijthof in Maastricht waarbij meer dan 10 000 mensen staan te hossen, te janken??

Graag uw reactie!