Beste bezoeker,

Zondagavond hebben mijn geliefde en ik een bijzondere avond beleefd.
We waren uitgenodigd om een Iftaravond van de Turkse Moslimgemeenschap uit Maasmechelen mee te vieren.

Deze uitnodiging gold voor mij als een prachtig initiatief van onze andere,
minder bekende  Maaslanders om kennis te maken met hún cultuur, identiteit en tradities.

Er waren moslims en niet-moslims aanwezig , ondermeer de Imam van de Turkse moskee van Maasmechelen,
Hacer Düzgün, Jo Vandeurzen, Marino Keulen en de burgemeester van Maasmechelen.

De avond startte om 19u30 met een welkomstwoord in het AN en het Turks door mevr. Düzgün.

Daarna kwamen de burgemeester, M. Keulen, J. Vandeurzen, een moskeestudent en de Imam aan het woord.

Tenslotte riep Emir ons allen op tot het gebed.
Het was een prachtige zang met diepe keelklanken die tot ver in de zaal droegen.

Enkele woorden kon ik verstaan, zoals ‘ Bismillah’, ‘Allah’, ' Insja Allah'

De tekst was in het Nederlands te lezen op een groot scherm.

Op het juiste tijdstip, zoals voorzien tijdens deze Rammadan, werd gestart met het rijkelijk eten.
Het eerste wat je op zo’n avond eet is een dadel. Selçuk, mijn collega vertelde dat de betekenis hiervan is dat je door de dadel meteen veel suiker binnenkrijgt, wat wel welkom is na een dag vasten...

We hebben echt een prachtig verzorgde avond en een aangename conversatie gehad.

Ik heb ook enkele foto’s mogen maken, die ik u hieronder toon.

Selçuk, bedankt, ik was vereerd erbij te mogen zijn!

In de binnenlocatie heb ik uitleg gegeven over mijn project.
Ik heb er mooie ontmoetingen gehad en een emotievol gesprek met de voorzitter van de kring.

Het was voor mij een memorabele namiddag en ik ben de 'leef luuj', zoals Pater Sangers zijn publiek aansprak, dankbaar voor hun interesse!

Hieronder ziet u enkele sfeerbeelden van die middag. 

Beste bezoeker,

De eerste half mens, half robot ter wereld: zo noemt de Britse professor Kevin Warwick zich. Hij liet al twee keer een chip implanteren, zodat hij zijn gedachten en gevoelens kan overbrengen op een computer.
 
'Ik wil het licht kunnen aandoen of mijn auto kunnen starten, gewoon door eraan te denken',
zegt de eerste menselijke cyborg.

Wie denkt dat professor Warwick een knotsgekke fantast is, vergist zich.
Kevin Warwick is professor in de Cybernetics aan de Universiteit van Reading in Engeland en geniet  internationaal aanzien. Hij doet onderzoek naar artificial intelligence, robotica en biomedical engineering. 

Hij startte zijn academische loopbaan aan Aston University en heeft sindsdien baanbrekend werk verricht in onder andere London en Oxford. Hij ontving diverse eredoctoraten en academische prijzen.
Hij liet tien jaar geleden voor het eerst een chip inplanten.

Hoe kwam hij op dat idee?

Hij wou een zesde zintuig, zoals dolfijnen en vleermuizen dat hebben. Zij kunnen ultrasonische signalen opvangen. 
Warwick liet een chip met sensor aanbrengen en hij kon zich via een draadje - dat uit zijn arm kwam - in de computer inpluggen. Als een voorwerp dicht bij hem kwam, ontving zijn brein een impuls.
Hij voelde het kriebelen en kon het voorwerp detecteren. Dit kan handig zijn om in het donker je weg te vinden.

Zijn zenuwstelsel werd dus op een computer aangesloten.

Hij kon ook zijn gedachten overbrengen op de computer.
Als hij zijn hand wou openen, dan opende de robothand die op de computer was aangesloten zich ook -zelfs aan de andere kant van de wereld.
Standaardbewegingen, maar wel spectaculair.


Voor iemand die een hand verloren heeft, is het systeem heel handig. Die persoon kan een artificiële hand hebben die hij direct kan bewegen via zijn brein. En als iemand die artificiële hand aanraakt, dan kan hij dat ook voelen.

Irena, de vrouw van Warwick, liet ook een chip inplanten.
Zij was wel bang dat het zou infecteren of dat de computer foute informatie naar haar hersenen zou sturen en dat ze gek zou worden. Dat is niet gebeurd.
Het was namelijk mogelijk dat een halve gare via de computer hun breinen zou beschadigen.

Warwick wou dat Irena zijn gedachten kon lezen. Dat lukte niet helemaal. Maar wanneer zij dacht: ik knijp drie keer mijn hand dicht, dan voelde Warwick drie trillingen. Je kan het vergelijken met elektrische schokken.

Een persoonlijk voordeel: mijn geliefde en ik  zouden niet meer naar elkaar moeten bellen om iets te vertellen. En apparaten besturen: als ik hier in Maaseik wil dat het licht uitgaat in Aldeneik, dat ik dat dan kan door eraan te denken…
 

Beste bezoeker,

Dit bericht is een antwoord op een reactie in het gastenboek, geschreven door Mokummer.

Beste Mokummer,

Bedankt voor uw reactie. Misschien is hier van een misverstand sprake? U omschrijft het als een “negatief” stukje, maar dat is helemaal niet mijn bedoeling. Ter verduidelijking wil ik hier in drie punten mijn antwoord op uw mening samenvatten.

Ten eerste. Ik heb, bij het kijken naar een uitzending over Rieu, steeds de indruk dat de man de klassieke muziek ‘verkracht’. Hij interpreteert een klassiek, deftig stuk vaak als een ‘schlager’, als een vlotte meezinger die er in ieder oor vlot ingaat. Van enige moeite bij het luisteren is helemaal geen sprake. Het moet allemaal héél makkelijk klinken, vaak spelen de muzikanten een rolletje in het stuk. Als voorbeeld wil ik de muzikant in herinnering brengen die zijn instrument als een circusartiest op zijn kin liet balanceren. Wat heeft dit nog met creativiteit te maken? Bovendien wil ik nog opmerken dat Rieu dat trucje overal ter wereld, tijdens alle optredens, op hetzelfde moment van zijn muzikant vraagt om te tonen. Zo’n man is toch een beetje een aapje in een orkestbak. Maar goed, die discussie rond Rieu is nog lang niet uitgewoed. Hij heeft in ieder geval de “massa” mee! Maar is dat een argument?

Ten tweede. Rieu mag uiteraard spelen wat hij wil, maar wat me stoorde is dat een oorspronkelijk ‘Kempisch’ lied, namelijk “In de stille Kempen, op de purperen hei”, tot een typisch Maastrichts lied verheven wordt, waarmee de luisteraars zich vereenzelvigen. De bron en de teneur van dat lied is Kempisch, met alle connotaties die daarbij horen. Zijn er dan geen andere specifieke Maastrichtse liederen die het verdienen om gezongen te worden? Laat hem eens even in de geschiedenis van zijn stad gaan zoeken, misschien zit er nog een en ander in het archief?

Ten derde. Het viel me op en het stoorde me dat het Limburgse volkslied met de hand op het hart werd gezongen. Is dat de manier om een Limburgse identiteit te verwerven? Ik ben in mijn project ‘Imagooh!’ ook op zoek naar een Maaslandse identiteit, maar ik ben van mening dat die identiteit zeer breed en verscheiden moet worden ingevuld. Muziek is daar inderdaad een onderdeel van, maar ik heb schrik als ik duizenden mensen op krek dezelfde manier zie reageren. Het Limburg-gevoel wordt op die manier wel erg eenvoudig aangepraat en goedkoop verkocht.  De Limburgse identiteit, of beperkter de Maaslandse identiteit, is een moeilijke queeste waar allerlei aspecten in het geding zijn: gastronomie, pedagogie, economie, geschiedenis, of cultuur in het algemeen. Waar ik een hekel aan heb, is de versimpeling, de verkleutering door Rieu van muziek waar waarschijnlijk toch een diepere betekenis aan kleeft. Mag er nog wat worden nagedacht? Moet het allemaal vendel zwaaien zijn en wiegen met de armen en de aanstekers? De heer Rieu heeft inderdaad het “aantal” mee, maar dat is lang niet alles en zeker niet een doorslaggevend argument.

Beste Mokummer, misschien kunt u eens mijn “Imagooh!” komen bekijken, het is een bescheiden poging om de identiteit van het Maasland in zijn verscheidenheid uit te beelden.

Van harte,

M.H.I. Clemens

Beste bezoeker,

Dit statement heb ik in Bacharach aan de Rijn gezien en voor u opgetekend:

Cultuurlandschap

Landschapscultuur

Cultuur schept land

Land schept cultuur

Schept cultuurland

Als ik nu voor elk substantief  “Maas-“ zou zetten,
zou het misschien goed het thema van de debatavond kunnen uitdrukken.

Het debat gaat door op 25 september 2008.

U vindt alle informatie op de site van Elementum : www.elementum.be

Beste bezoeker,

Zappend kwam ik deze week terecht bij de uitzending van een concert van André Rieu en de Maastrichter Star in Maastricht.

Met verbazing heb ik geluisterd naar een adaptatie van het Kempisch liedje “Op de purperen hei” van Armand Preud’homme naar “ Maastrich is neet breid”.
Verder zongen alle mensen op het plein het Maastrichter volkslied.

Iedereen kende blijkbaar ook nog de tekst!

Daarna volgden tot mijn ontzetting “ Het kleine café aan de haven”, waar de Nederlandse Limburgers zich sterk mee identificeerden : iedereen was gelijk en tevree, jong of oud, niemand zat stil.

Tot mijn nog grotere verbazing werd een superordinaire medley gespeeld, alles ging door de molen van Rieu : operettestukjes, “Bloemen uit Amsterdam”, “E viva España”….

Tot slot werd rechtopstaand én met de rechterhand op het hart het lied “Wie sjoen os Limburg is” meegezongen, tot tranen toe waren de toeschouwers bewogen.

Is dit de manier om een identiteit te tonen, te bewaren, te bevestigen, zoals gebeurde op het Vrijthof in Maastricht waarbij meer dan 10 000 mensen staan te hossen, te janken??

Graag uw reactie!
 

Beste bezoeker,

Vandaag heb ik nog een groot aantal ingevulde vragenlijsten van het ZHIMI verwerkt.

Er zijn nog enkele opvallende conclusies : mensen van boven de 50 jaar
zijn meestal in het dialect opgevoed en praten ook het liefst dialect en vinden dat het AN het dialect verdringt.
Voor hen toon ik een cartoon van R. Oppenheimer.

De meeste Maaslanders blijven in het Maasland
en huwen of wonen samen met een Maaslander.

Wie opgevoed is in een bepaalde taalvariëteit, Algemeen Nederlands of dialect, vindt dit goed zo.

99% van de respondenten is het oneens met de stelling ”dialect wordt vooral gesproken door wie niet beter kan”

Mooi is ook om te zien dat toeristen hebben deelgenomen aan deze sociale sculptuur.
Ze vertegenwoordigen heel Vlaanderen, van Antwerpen, over Diest, Sint-Truiden tot Waregem.
 
Er zijn ook veel Limburgers uit Nederland die de tijd hebben genomen de vragen te beantwoorden.

Aan alle anonieme respondenten stuur ik mijn grote dank!

Beste bezoeker,

Vandaag was ik met mijn geliefde in Keulen en heb er ondermeer het nieuwe glasraam van Gerhard Richter in de Dom bewonderd.

In Keulen was opvallend veel ‘groen’ op straat. De politie wachtte op eventuele rellen in verband met een demonstratie bij het stadhuis.
Blanke mannen en vrouwen, jong en oud, kwamen er protesteren tegen de bouw van een nieuwe moskee met twee minaretten.

Vandaag zou de stadsraad hierover een definitieve beslissing moeten nemen.

De demonstratie was lawaaierig en kort van duur.
Ik had spijt dat ik mijn fototoestel niet bij me had..Want..
Na afloop liepen nog enkele betogers op het plein verderop en werden ze gefotografeerd door moslima’s met de hoofddoek om.
Het zou voor mij een memorabele foto hebben opgeleverd…

Ik moest ook denken aan het mooie gedicht van Wouter Wetzels ‘Waat zeen wieë’,
dat hij geschreven heeft voor FantasMa 08 waarin hij zegt
“… Waat wilt gieë zeen

Belsj, Hollenger, Turk of Marrokaan….”
en waarin hij besluit
“..Wieë zeen wieë en doa bli-jft het bi-j…..
Wieë zeen same en doa bli-jft het bi-j  Wieë zeen minse óngerein..”

Na vandaag denk ik dat het gedicht van Wouter misschien eerder een intentieverklaring
is dan een weergave van wie we zijn…

Als dat geen mooi begin van het nieuwe schooljaar is....

In de binnenruimte aan de Leugenbrugweg zijn meer dan honderd mensen geweest.

Dit leidde tot interessante vragen, onverwachte maar prachtige opmerkingen en boeiende discussies.
De vragenlijst in het ZHIMI werd met enthousiasme ingevuld en deze bezoekers dank ik hartelijk!

Beste bezoeker,

Gisteren hebben mijn geliefde en ik mijn familie

rondgeleid op FantasMa 08.
Ondanks de dreigende wolken was het droog gebleven
en hebben we kunnen genieten van de wandeling, de kunstwerken en de voorgelezen gedichten.

Elk had zo zijn favoriet kunstwerk of gedicht en dat maakte de commentaren en discussie achteraf boeiend.

Bedankt, familie, jullie zijn schatten!

We gaan samen FantasMa 08 bezoeken en maken er een gezellig familiefeest van.
Ik ben blij hen weer te zien!

Zondag geef ik een geleide rondleiding om 14u en om 16u30.
U bent van harte welkom!

Afspraak aan de Leugenbrugwek, 20 in Aldeneik.

Beste bezoeker,

Bij het verwerken van de vragenlijsten heb ik interessante vaststellingen gedaan.

Niemand van de respondenten is teleurgesteld in de taal waarin hij of zij is opgevoed.
Of dit nu het dialect is of het AN, iedereen is erover tevreden
en zou in geen andere taalvariëteit willen zijn grootgebracht.

Verder begrijpt iedereen het dialect van de plaats waar hij woont.
Voor mij is dat ooit anders geweest.

Toen ik pas in het Maasland woonde begreep ik niets
van wat mijn collega’s aan elkaar in het dialect vertelden!

Voor 99% van de beantwoorders bepaalt het dialect de Maaslandse identiteit.

Tenslotte spreken de mensen boven de 70 jaar altijd dialect met hun huisarts.
Ik vind dit een compliment voor de artsen!

Bij de verwerking zijn nu ook andere tendensen aan het licht gekomen
ten opzichte van de eerste resultaten. Hierover bericht ik nog..

Beste bezoeker,

In het archeologisch park van Xanten is zopas het nieuwe Römermuseum geopend.

Xanten ligt in Rheinland, Duitsland en heette ten tijde van de Romeinen Colonia Ulpia Traiana. Het was één van de belangrijkste steden in de Germaanse provincie.

Er zijn veel unieke resten bewaard gebleven, wat Xanten tot een onderzoekslocatie van internationaal belang maakt.

Het museum is gebouwd op de funderingen van de Romeinse thermen.

Het biedt een gevarieerde rondgang door de Romeinse geschiedenis.

Multimediastations, hoorspelletjes en activiteiten maken van dit museum
een interactief centrum én het is heel aantrekkelijk voor kinderen.

Spelenderwijs maken ze een reis door het Romeinse verleden, waarbij al hun zintuigen worden aangesproken.

Bij het ontwikkelen van mijn metafoor voor ’ het verleden’ bij mijn project Imagooh! wou ik ook verschillende zintuigen aanspreken : gehoor, zicht, reuk, het tactiele, maar de praktische omstandigheden lieten dit niet toe.

In Xanten heb ik gemerkt dat kinderen via deze ’omwegen’
zich met een geschiedenis en identiteit kunnen vereenzelvigen.

Met een reispas doorlopen ze verschillende stations en
worden ze spelend geïntroduceerd in allerlei geschiedkundige en maatschappelijke situaties.
De situatie die hen het meest aanspreekt kunnen ze visualiseren door een stempel (munt, koe of GSM) te zetten in hun reispas.
Op het einde van de reis doorheen het museum én de tijd kunnen ze uitrekenen met wie ze zich het sterkst hebben geïdentificeerd : Romeinen, Germanen of een kind uit de 21ste eeuw.

De eindconclusie die àlle jonge bezoekers als boodschap meekrijgen vond ik prachtig geformuleerd :
” We zijn allen in déze wereld geboren. Niemand kan van tevoren écht uitkiezen waar hij zal uitkomen.

Maar geen enkel mens is gedwongen dààr te blijven waar hij aangekomen is.”

Over een veranderende en construeerbare identiteit gesproken...

Beste bezoeker, 

Gisteren had ik alle redenen om tevreden en gelukkig te zijn : mijn jongste zoon was op bezoek,
we hebben een vriend in nood geholpen, mijn oudste zus was jarig..
En toch had ik zo'n herfstig gevoel in me, herkent u dat?

Waar deze sensatie mee te maken had, kan ik niet duiden.
Misschien zaten de zwaluwen er voor iets tussen?

Verspreid over de kunstroute heeft hij Maaslandse naamkaarten opgehangen aan prikkeldraden of tegen muren.
Op die kaarten staan namen van bekende en minder bekende Maaslanders.
De kunstenaar heeft nu op zijn site een aantal foto's getoond met cryptische omschrijvingen erbij.
Het is de bedoeling dat mensen op zoek gaan naar de naamkaarten en het passend antwoord vinden.

Ik vind het een positieve en constructieve bijdrage aan FantasMa 08 en verwijs daarom met plezier naar zijn site : www.mosaan.be
Onderaan op mijn blog staat ook een link naar zijn site.
Veel plezier ermee!