Vandaag (31 juli) was mijn negende afspraak, mijn papa is terug mee "joepie". Ik had een verrassing. Wanneer de psycholoog binnen kwam stond er een ballon in de hoek. Welke ballon? Zo een licht metalen in een speciale vorm, veel te zien in pretparken vb. Disneyland. Ik heb die van mij gekocht in de souvenierwinkel van Walibi (zie foto). De psycholoog was verrast. Nooit gedacht dit te kunnen zeggen, "ik ben blij met mijn ballon". Toen ik thuis kwam was hij platter en heb ik hem eigenhandig opgeblazen. Het is mijn triompfballon en hij blijft voor altijd bij mij, plat of niet plat. Ik voel me super goed, het is alsof ik niet meer bang hoef te zijn. Eindelijk weet ik dat ik later wanneer ik een kindje heb dat ik een disneyballon zal kunnen geven. Het is een opluchting te weten dat ik mijn kinderen dit niet zal moeten ontzeggen. Papa vertelde ook dat ik ergens in een winkel gepasseerd ben aan enkele grote ballonnen die opgehangen waren. Ik heb dit gedaan zonder aarzelen en op kijken. Hij wou er een reactie op geven maar was het vergeten. Als ik terug denk kan ik het me niet herinneren, het zou gemakkelijker zijn als ik weet welke winkel het was. Maar in ieder geval ik heb het gedaan, dat is het belangrijkste. Ik zal er wel naar gekeken hebben, maar ze niet bewust gezien hebben. Wat zullen we deze sessie doen? Zonder echt te denken, het ligt er plots uit... Ik zeg "ik wil wel eens proberen te werken rond ploffen van ballonnen. Volgens mij is dit beter. Ik weet dan al wat dit is, voor het onverwacht gebeurt." Na het te zeggen begin ik te denken en te piekeren. Ik weet niet meer zeker of ik het wel nog wil doen en zie zitten. Dan maar tot ik op mijn gemak ben gewone dingen doen. Ik mag zelf enkele ballonnen opblazen, de grote dat ik zie zitten om straks te ploffen. Normaal kies ik altijd blauw, dit is mijn lievelingskleur. Bij dit kleur voel ik me op mijn gemak en veiliger (waarschijnlijk door de routine). Geel zorgt raar maar waar voor de meeste angst. Drie ballonnen na elkaar blaas ik op. We gooien 1 van de ballonnen naar elkaar, de andere 2 liggen gewoon aan de kant. Ik ben wel bang omdat hij op de grond kan vallen. Hem in gedachten op de grond zien, is op dit moment een van de grootste angsten. Maar gelukkig gebeurt dit niet. Ieder neemt nu een ballon, nu gooien we onze eigen ballon in de lucht. de psycholoog vraagt "Zou het lukken om hem tegen de plafond te gooien?". Ik heb liever van niet, maar het lijkt me geen probleem als het gebeurt. De vraag om hem toch eens op de grond proberen te leggen. Ik wil me erover zetten en probeer het niet wetend of het me zal lukken. Ik doe het, hij ligt effectief op de grond. Voor mij een wonder. Yes een brug overwonnen, een berg beklommen,... De psycholoog doet het nu ook nog eens. Omdat de angst 9/10 is moet ik nog even rusten, tot het gedaald is. Ik pieker al een tijdje over het feit dat mijn angst lijkt te verdwijnen. Zou ik dan toch zoals vroeger vele mensen me gezegd hebben voor de aandacht gedaan hebben? Is er ooit wel iets geweest? Zal het terug komen? De psycholoog zegt daar iets mooi op. "Het kan zijn dat je het vroeger voor aandacht gedaan hebt, maar dit kan je niet weten. Je weet dat er nu iets was. Je moet nu enkel kijken naar wat je bereikt hebt en wat er zal komen. Je komt van ver. Een angst verdwijnt niet, maar je lichaam leert er mee leven. In de toekomst zal je wel nog verschieten en bang zijn, maar je zal ermee kunnen leven en niet meer moeten weglopen of je slecht voelen." Nu naar het echte grootte werk "ballonnen ploffen". Omdat het de eerste keer is en ik nog niet zo ver ben. Moet ik ze niet laten ploffen, de psycholoog zal op de gang staan en roepen. De eerste keer probeer ik het met mijn oren dicht te duwen. Het moment is daar "klaar... 123... en de knal". Ik verschiet, zit te rillen, de adrenaline stroomt, mijn vingers trillen,... Je kan het vergelijken met: er gebeurt bijna een accident, maar het kan vermeden worden. Mijn Hart klopt waarschijnlijk boven de 100, ik voel een enorme ontlading, zweet tot achter mijn oren maar ik heb niet moeten wenen. Op voorhand had ik gezegd dat de kans er is dat ik zal beginnen wenen. Volgens de psycholoog is dit normaal, maar ik voel het als belachelijk. We doen het nog eens, nu zonder mijn oren dicht te drukken. Terug "klaar... 123... en de knal". Nu schrik ik echt wel, ik vlieg een beetje omhoog. De gevoelens als de vorige keer, maar nu maal 10. Nu zit het wenen me nader dan lachen, ik begin bijna te wenen. Het is genoeg voor vandaag, nog een keer zou me niet lukken. De ballon laten ploffen waar ik bij ben, in het zelfde lokaal is voor het moment uit de boze. Ik kan de sessie zeer gelukkig afsluiten: een ander kleur kiezen dan gewoonlijk, de ballon op de grond verdragen, het ploffen,... Het voelt of ik niet meer bang ben voor het voorwerp "ballon". Maar wel nog voor het ploffen. Ik kan met veel plezier zeggen dat mijn fobie omgewisseld kan worden, voor een gewone angst voor ballonnen. Bij een fobie zie je vlucht gedrag, angst neem je meer in je op. EINDELIJK.
Fobie
Betekenis van "Fobie" volgens wikipedia:
Een fobie (Grieks: ?????, fobos = angst, vrees) is een psychische aandoening waarbij iemand, om doorgaans onduidelijke redenen, een ziekelijke angst ontwikkelt voor specifieke zaken of situaties. Deze angst staat niet in verhouding tot de reële bedreiging die van de situatie of het object uitgaat en de lijder is zich hiervan goed bewust. Niet alle angststoornissen worden fobieën genoemd. Als angst niet voor bepaalde zaken of situaties is, spreken we niet van een fobie, maar van een paniekstoornis of van gegeneraliseerde angst.
Angst
Definitie
Angst word beschreven als een onaangename en emotionele toestand waarin men sterk negatieve verwachtingen heeft.
Angst zorgt voor verhoogde werkzaamheid en activiteit van het autonome zenuwstelsel, dit uit zich in hartkloppingen en beven.
Angst kan zich voordoen in bepaalde omstandigheden, dit noemt men situatiegebonden angst. Maar het kan ook onafhankelijk zijn van omstandigheden en een kenmerk zijn van een persoon, dit noemt men persoonsgebonden angst
Angst is anders dan vrees, angst heeft geen concrete inhoud en het is niet gekoppeld aan een object.
In de psychoanalyse maakt men onderscheidt in;
morele angst:angst niet aan de normen van het eigen geweten te kunnen voldoen
neurotische angst: angst de eigen impulsen niet in de hand te kunnen houden
realiteits angst: angst voor objectief bedreigende angst uit de buitenwereld
Men spreekt van een angststoornis als de angst zo erg is dat het normale functioneren wordt belemmerd zonder verdere aanleiding.
Het lijkt alsof de angst uit mij verdwenen is, maar het is er effectief nog, zo ergens diep van binnen. Je kan het vergelijken met het hebben van een chronische ziekte die onder controle te houden is (vb. epilepsie). Wanneer je de medicatie goed inneemt ervaar je de ziekte niet meer. Maar bij onderzoek is het er effectief toch nog. Waar ik vroeger begon te zweten, te wenen, hogere hartslag,... bij het horen van het woord ballon,... Begin ik nu maar te zweten van het puntje van mijn tenen tot achter mijn oren wanneer er een ballon ploft. De ballonvlucht die ik cadeau krijg wanneer ik niet meer bang ben komt dichterbij... Wordt vervolgd...
Vandaag (20 juli) was mijn achtste afspraak, normaal nog 4 te gaan. Het is niet meer lang, maar toch heb ik dingen bereikt die ik in mijn dromen zelf geen waar zag komen. Waar ik begon een hekel te hebben aan het woord ballon, een doodsangst doorstond bij het zien van een ballon, schaamte,... Mag er gerust een ballon rond me heen zijn, durf ik ze op te blazen,... Met dit in mijn achterhoofd heb ik mijn doel bereikt, ik wou aanwezig kunnen zijn bij een ballon. Alles meer is een pluspunt, wordt er met veel plezier bij genomen. Deze keer kan mijn papa mij, ik ben echt blij en zie het zitten. Mijn papa erbij hebben is toch die steun extra. Al van zover ik me kan herinneren is mijn papa mijn superheld, mijn rots en trots, mijn beste maatje,... Met een klein hartje moet ik vertellen dat ik niets heb kunnen oefenen. Daardoor moeten we beginnen met waar we vorige keer begonnen waren, anders konden we al een stapje verder zijn. We beginnen maar dan zo. Tijdens de sessie heb ik er niets van gemerkt dat ik eigenlijk niet geoefend heb. Voor ik me kon bedenken was het al voorbij en we staan meer dan een grote stap vooruit. Nu kan ik het verdragen dat iedereen een ballon opblaast, lukt het om erin te knijpen, is mijn ballon dubbel zo groot als de vorige keer, kunnen we al een spelletje doorgeven spelen,... Het knobbelen bij de anderen verliep qua angst wel moeilijk (8/10) maar toch wou ik niet stoppen. Nu zitten we ook op het punt waar een ballon kan knappen en dat maakt het echt moeilijk. Dit gemengd met mijn hekel aan het geluid van een ballon. Ik kan niet uitleggen hoe het gaat, maar je kan het zelf proberen door een ballon op te blazen en erover te wrijven. Wanneer ik iedereen de ballon laat neer leggen kies ik een tactische plaats, ik kan ze allemaal zien en er ligt niets rond. Ik ben blij dat deze sessie vooral maar positieve angst bevatte. Ergens denk ik dat het ook komt omdat mijn papa erbij was, hij is mijn vertrouwenspersoon, motiveert me zonder te dwingen, stopt waar mijn grenzen zijn, luistert echt naar de boodschap van wat ik zeg,... Ook mijn papa kan vertellen dat hij na alle jaren na zijn werkongeval (+/- 10j geleden) nog altijd schrik heeft wanneer hij zijn machine op zijn werk moet aanleggen. Kort uitgelegd hij werkt aan een metaalbrander. Voor de vlam aangaat vult de machine zich met gas, die vormt zich om tot vuur en dit kan een knal geven. Maar doordat hij steun ervaart op zijn werk kan hij er zich elke keer over zetten. Hij verteld ook dat hij eigenlijk heel bang is van de eerste knal vuurwerk en dat hij wanneer die weg is pas kan genieten. Ik had dit nooit verwacht, maar toch voelt het goed te weten. Dat een persoon waar je naar op kijkt ook bang kan zijn. Misschien is door dit alles en zijn aanwezigheid alles zo vlot gegaan. Maar ik ben blij met de stappen die ik nu heb kunnen waarmaken, op naar meer. Ik heb het toch maar gedaan en voel me echt trots op mezelf. Wordt vervolgd...
20-07-2013 om 00:00
geschreven door F.B.
02-07-2013
Nieuwe zevende afspraak
Hallo het is een tijdje geleden, maar vandaag (2 juli) was mijn zevende afspraak. Het heeft zolang geduurd omdat de psycholoog vakantie had, maar dat wil niet zeggen dat ik stil heb gezeten thuis. We zijn al over de helft, maar vooral over wat ik verwacht, zelf gedroomd had ooit te kunnen. Met veel vreugde kan ik vertellen wat ik allemaal gedaan heb. Ik heb ballonnen kunnen opblazen!! Wat een overwinning. Maar tegelijk moet ik toegeven dat er ook dingen zijn die ik niet kan. Zo lukt het me nog niet om een ballon uit te rekken en te laten schieten. Voor de psycholoog geen probleem "Zullen we het proberen, moet ik voorgaan?" Ik laat de psycholoog voorgaan en dan is het mijn beurt. Maar het lukt me niet, iets laat me blokeren. Ik begrijp het niet want ik kan al ballonnen opblazen, maar uitrekken niet. Alles staat terug stil, mijn lichaam blokkeert... Meteen wordt dit een oefening thuis. We gaan verder met dingen die wel lukken, eerst het minst moeilijke doen. Ik ben wel blij, want mijn vriend kon terug meekomen. Iedereen neemt een ballon, ik mag tonen dat het me lukt een op te blazen. Iedereen om de beurt, alles gebeurt nog veilig (zonder onverwachtheden). Want elk onverwacht moment hoe klein het ook is kan ervoor zorgen dat ik terug van 0 moet beginnen. Ik mag telkens stop zeggen. We blazen de ballonnen op en ik moet er zachtjes op drukken. De psycholoog doet het ook. Mijn vriend moet wel goed opletten, want voor mij lijken zijn handen te bedreigend tegenover de ballon. Nu komt de vraag van de psycholoog "Kan je een ballon groter opblazen en knopen, terwijl er iemand bij is?" Het antwoord weet ik niet, want ik oefen bijna altijd alleen. Voor mij is dit een groot vraagteken. Maar ik wil het proberen, zonder te proberen weet je nooit. Het lukt me traag en moeilijk, maar het lukt wel. De ballon is groter dan verwacht. Maar snel volgt de paniek binnen in. Ik durf hem niet neer te leggen, dus hou ik hem maar vast. Al snel volgt de vraag "Zou iemand anders het mogen doen?" Hierop weet ik al zeker het antwoord niet. Maar ik denk "Ik ben nu al zo ver gekomen, laten we dit ook proberen. Mijn angstspanning is heel de sessie 6 à 7/10 max. 7 à 8/10 waneer ik de ballon moest knopen. Maar nu mijn spanning loopt al op bij de gedacht , maar toch ik wil ervoor gaan ik wil nu niet stoppen, we zien wel. De psycholoog neemt zelf het initiatief, niet dat mijn vriend niet mag. Maar ik kan moeilijk zijn handen rond een ballon verdragen. Het opblazen is niet moeilijk, maar de knoop daarin tegen... Ik wil bijna stop zeggen, maar ik zie dat er bijna een knoop inzit. Ik zeg om mezelf te kalmeren "ik word bang". De knoop zit erin een hele pak spanning valt weg, gevolgd door een gevoel van vreugde. Het is gelukt! Voor mij was het moeilijk, want ik volg een zelf gemaakt patroon tijdens het knopen, het maakt geen geluid. Om me veiliger te voelen (misschien een obsessie) doe ik mijn ring uit en moeten mijn nagels kort zijn. Maar het patroon die ik gebruik kent de psycholoog niet en de psycholoog doet het anders met geluid. Maar soms moet je gewoon een klein beetje (bewaakt) over je grens gaan, anders raak je niet verder. Deze sessie was tot nu toe de beste sessie, met veel spanning. Spanningen van angst en spanningen door adrenaline (volgens de psycholoog). De laatste noem ik liever positieve angstspanningen. Het was een vruchtbare sessie. De oefeningen voor thuis: anderen laten een ballon knopen en oefenen op een ballon uitrekken. Wordt vervolgd...
Benieuwd naar het resultaat van het feestje? Benieuwd of het gelukt is om ballonnen op te hangen? Kijk vlug naar de bijgevoegde foto's Zoals je kan zien is het me gelukt enkele ballonnen op te blazen, maar je kan ook zien dat ze niet opgehangen zijn. Het idee alleen al dat ik een prikker zou moeten gebruiken en per ongeluk de ballon zou doen knappen was me te veel. Dus heb ik naar een oplossing gezocht, ze op een stokje steken. Het heeft me wel veel tijd gekost om het te doen lukken, ik denk ongeveer 1u en ze zijn nog niet heel groot. Het moeilijkste was er een knoop in leggen, het gepiep de ballon voelen spannen,... Alles zorgde ervoor dat ik wou stoppen, maar heb doorgezet ik moest dit kunnen special voor mijn papa. Hij was er super blij mee ook al was dit maar een gebaar. De ballonnen zijn woensdag gemaakt en staan vandaag 3 dagen later nog altijd in huis. Ik zal ze wel nog niet kunnen doen knappen dit gaat een beetje te ver, het zal ook niet lukken om erbij te staan als een ander het doet. Dus is er afgesproken dat het gedaan wordt wanneer ik er niet ben.
Vandaag (8 juni) zou normaal mijn zevende afspraak geweest zijn, maar ik moet ze afbellen. Achteraf gezien vind ik het wel heel jammer. Want nu zal het nog 2 weken duren voor er een nieuwe afspraak kan gemaakt worden. De verjaardag van mijn vader komt eraan, namelijk 11 juni. Ik zou heel graag iets doen waarvan ik gezegd heb dit nooit meer te doen voor een ander persoon. Namelijk een ballon opblazen om uit te hangen voor op het feestje dat we geven. Het is de bedoeling terug naar de essentie van een verjaardag te gaan, gezellig vieren met het gezin, een klein cadeau en een lekkere taart. Maar er is geen feest zonder versiering. Ik ben van het idee dat je kan versieren zonder ballonnen, dus met vlagjes, lampionnen,... Maar toch zou ik heel graag voor mijn papa een ballon op hangen. Ik vind dat hij dit meer of verdient, hij staat altijd klaar voor me, is mijn trots en rots,... Voor mij zou het ultieme cadeau een ballon zijn, want er is niets die van mij uit nog meer van waarde kan zijn. Wie weet zal het me lukken, ik zal in ieder geval mijn best doen om het te doen lukken. Wordt vervolgd...
08-06-2013 om 00:00
geschreven door F.B.
27-05-2013
Zesde afspraak
Vandaag (27 mei) is al de zesde afspraak, mijn vriend kan deze keer mee op therapie. Voor mij is dit een grote steun, want ik weet dat ik nu zal moeten beginnen met ballonen opblazen. Voor we aan het echte werk beginnen mag ik nog eens tonen wat ik thuis heb kunnen oefenen. Door veel te oefenen thuis kan ik het staartje van de ballon in mij mond stoppen. We gaan van start, ik laat de psycholoog voorgaan, om te zien hoe het allemaal werkt. Ik kies om als volgende te gaan, het werd lachen. Ik had namelijk de techniek niet beet om een ballon op te blazen, het was een beetje klungelen. Na een paar keer te proberen lukt het me toch. Ik sta er versteld van dat een ballon opblazen zoveel fysieke kracht vraagt, ik vergeet even mijn angst. Maar wanneer de ballon groter werd, kwam het besef en de angst ook terug. Nu mag mijn vriend het eens proberen, ik wist zelf niet of het zou lukken met hem in de buurt. Want er is nog nooit een derde persoon aanwezig geweest tijdens de therapie. Waar ik het meeste schrik van had was de manier waarop de ballon in zijn handen lag. Ik kon de ballon niet meer zien en de hand leek te groot tegenover de ballon. Ik merk wel dat hij soms verder gaat dan dat mijn grens ligt, maar dit doet hij niet met opzet. De psycholoog houd haar letterlijk aan de afspraken vb. wanneer er niet geblazen moet worden de ballon op de schoot leggen, mijn vriend daarin tegen zit ermee te prutsen. Maar hoe langer hoe gemakkelijker het ook verloopt. Voor mij is dit een grote overwinning, de ballon is wel amper een hand groot maar toch... Het heeft me een goed gevoel, een kick, laat me zweven,... precies of mijn hoofd lichter wordt, mijn angst is er opeens minder. Jammer dat de angst nog niet verdwenen is. We zullen nog een tijdje stapje per stapje moeten verder gaan. Wordt vervolgd...
27-05-2013 om 00:00
geschreven door F.B.
20-05-2013
Een tussendoortje
Dit keer een doordenkertje... Ook te zien in: akeelah and the bee en coach Carter.
Vandaag (6mei) was mijn nieuwe vijfde afspraak. Ik had verwacht dat mijn vriend zou meegaan, maar dat is niet kunnen doorgaan. Ik ben dan maar alleen naar de afspraak vertrokken, het was wel een teleurstelling. Ik zag het helemaal niet zitten om te gaan, maar toch het moet ik ben sterk genoeg... Gelukkig maakt ze stralende zon, mijn dag toch een beetje beter. Vandaag beginnen we aan nieuwe dingen, in mijn gedachten spookt de hele tijd "ballonnen opblazen". Eerst nog even praten, ik kan met veel plezier melden dat het oefenen thuis heel goed is gegaan. Ballon kapot knippen kan ik al zonder problemen, zonder een angst te hebben graad 8-9. Er is nog een situatie die ik kan vertellen: ik heb op amper 10 meter van wel 20 ballonen gestaan, ik moest iets ophalen aan de klantendienst en het duurde even. In de Delhaize dicht bij waar ik woon kan je voor je kindje die je mee brengt naar de winkel, een ballon op een stok meenemen van een staander. Bij het binnen komen kruisten we een kar met een kindje in die een ballon in de hand had. Zonder er met een boog omheen te lopen is het me gelukt er voorbij te gaan. Tijdens het wachten kwam er ook een vrouw voorbij die een ballon die van het stokje was gevallen er terug probeerde aan te hangen. Dit was iets moeilijker, maar toch ben ik blijven staan en niet gaan lopen. Ik ben trots op mezelf, als ik terug kijk op waar ik vandaan kom heb ik al een hele weg afgelegd. Maar ik ben realistisch er is nog een lange weg te gaan. Dan de oefeningen de ballonnen worden te voorschijn gehaald, het zou de bedoeling zijn de ballon met het stuk waar je in moet blazen in je mond te stoppen, maar niet te blazen. We kiezen eerst elk een ballon, ik laat de psycholoog voorgaan. Want eerlijk gezegd de oefening is nog veel te zwaar voor mij. Mijn beurt is er... Ik laat de psycholoog nog eens voorgaan, ik durf niet toe te geven dat ik het niet durf. Het is nu echt mijn beurt ik durf het echt niet, met een krop in mijn keel en tranen in de ogen zeg ik: "Ik durf niet". De reactie van de psycholoog is opvallend positief, iets wat ik niet verwacht heb. "Oooh dat is niet erg, laten we iets anders proberen. Het is al een hele stap vooruit en vooral positief dat je gewoon zegt wat er is. Niet veel mensen hebben het lef zich zo kwetsbaar op te stellen." We zoeken dan maar naar een oplossing voor hoe het wel zou lukken een ballon in mijn mond te steken. Eigenlijk is de therapie ook heel creatief leren werken, telkens zoeken naar oplossingen/andere oefeningen,... Ik begin dan maar het staartje van de ballon over mijn wangen te wrijven en zo dicht mogelijk naar mijn mond te brengen. Het lukt me echt niet het staartje van de ballon in mijn mond te stoppen, dus dan maar de bolle kant. Dit lukt beetje per beetje zo goed dat ik kan blijven zitten met armen helemaal gespreid. Nu moeten we een moeilijkheidsgraad verder, het staartje in mijn mond is echt te moeilijk. Dan maar proberen de ballon kapot te knippen en het gat dat we gemaakt hebben in mijn mond te stoppen. Het gaat moeilijk, zo stom dat zo'n domme oefening zoveel spanning kan brengen (7-8). Maar gelukkig hoe langer we oefenen, hoe meer de angst vermindert. Joepie een geslaagde sessie, terug een stukje van de wereld overwonnen. De tijd is voorbij, nog even spreken. Ik vertel dat het me echt opvalt dat mensen meer respect hebben sinds ik er open voor uit kom dat ik bang ben van ballonnen en in therapie ben. Nu zijn de reacties meestal: "wow zoveel lef dat je hebt, zo'n angst hebben en toch ermee omgaan." Vroeger was dat meestal ermee lachen. Nog thans de angst is nog altijd de zelfde... Als persoon wordt ik ook sterker uit de therapie sessies. De oefening voor thuis: het zelf gemaakte gat in de ballon in mijn mond stoppen en beetje per beetje opschuiven naar de staart. Wordt vervolgd...
06-05-2013 om 15:10
geschreven door F.B.
30-04-2013
Vijfde afspraak
Vandaag (30 april) zou het mijn vijfde afspraak zijn, maar ik ben het helemaal vergeten. Druk bezig voor stage, solliciteren, de dagelijkse verplichte dingen,... Ongeveer 3 kwartier na mijn afspraak krijg ik een mail van de psycholoog of ik een nieuwe afspraak wil, dat ik niet op de afspraak aanwezig ben. Ergens ben ik opgelucht, het moment om echt aan de slag te gaan met lucht in de ballon is uitgesteld. Maar deze gedachte is enkel het pijnlijk moment uitstellen. Anderzijds ben ik geschrokken, ik voel me schuldig dat ik iemand heb laten wachten. Als het aan mij lag ik zou nu nog vertrekken, maar er zou toch geen tijd meer overblijven. Nieuwe afspraak maandag, nu zal ik er alles aandoen om het niet te vergeten en zal de extra tijd gebruiken om nog extra te werken aan de oefeningen. De grote stap zal ik alleen moeten nemen, maar toch weet ik dat zowel mijn papa als mijn vriend achter me staan. Ik heb echt veel te danken aan vriend en mijn papa, dit weet ik maar al te goed. Wordt vervolgd...
30-04-2013 om 00:00
geschreven door F.B.
23-04-2013
Een tussendoortje
Dit tussendoortje is een aflevering uit mythbusters waar ze ballonnen uittesten als airbag, dit heb ik kunnen bekijken met klank. Voor mij is dit een grote stap vooruit en ik wil jullie graag laten meegenieten van de aflevering. Het zijn 2 filmpjes uit 1 aflevering.
We zijn aan de vierde afspraak (9 april) gekomen, ik zie het niet echt zitten want ik ben moe en moet iets opbiechten... Het is iet wat moeilijk om te zeggen, ik wil namelijk vooruit met de angst en dit lukt me goed bij de psycholoog maar thuis niet echt. Noch thans weet ik dat ik alle steun krijg die ik nodig heb, thuis staan ze klaar om me door dik en dun te helpen. Maar toch het lukt me minder goed, ik heb het gevoel alsof ik iets alleen moet doen. Je kan het vergelijken met in een grote groep staan en als enige iets moeten doen, het spelletje dirigentje. Ik denk dat het ook gewoon het gevoel "angst" te willen ontlopen, soms ik het gewoon beu om ermee geconfronteerd te worden en vooral ik wil thuis rust. Nu ja wat moet moet. Maar ik heb ook niet altijd bij mijn papa kunnen slapen en bij mijn vriend thuis liggen de oefeningen wat moeilijker, ik kan niet zomaar ballonnen rond leggen. Dus heb ik maar weinig kunnen oefenen en de oefeningen verliepen moeilijk, ik kan wel al vrede nemen met een ballon die in huis ligt. De psycholoog vind het niet erg, maar zegt me wel dat ik thuis moet oefenen. Als ik het niet doe zal ik niet leren omgaan met een ballon in mijn dagelijkse omgeving en zullen alle situaties als moeilijk ervaart worden ook al gaat het makkelijk bij de psycholoog. Het is ook terug leren vertrouwen hebben in mensen, want vroeger heb ik namelijk anders ervaren. Hiermee bedoel ik mensen die me "graag zien" en zeggen me te steunen, die het belachelijk opnemen en plagen. Het kan misschien wel een grap zijn, maar het komt zo niet aan. Iemand vertrouwen is moeilijk, je moet je open leggen bij deze personen. Ze verteld me ook dat het gemakkelijker is om in een afspraak te oefenen omdat je onbewust bezig bent met je voor te bereiden, die plaats alleen maar in thema van de angst staat en je thuis meer mogelijkheden hebt om het te ontlopen. Nu de afspraak zelf, we oefenen waar we de vorige keer geeïndigd zijn, namelijk spelen met een ballon zonder dat er lucht inzit. We wrijven de 2 lagen over elkaar, een beetje aan de ballon trekken, je vinger in de opening steken, de lucht die vast zit verplaatsen die vast zit, er wat mee wiebelen,... Je vinger in een ballon steken voelt eigenlijk aangenaam en anders dan als je er vanbuiten aankomt. Maar dan komen er 3 oefeningen bij: aan de ballon trekken en laten schieten, de ballon over je vinger spannen en naar beneden treken zo lijkt het dat je vinger door de ballon komt en iets heel moeilijk hem stuk maken. Het trekken lukt nog net het doet wel raar het is namelijk moeilijk op 2 vlakken, aan een ballon komen en het geluid. Er komt een klein geluid binnen, maar diep van binnen wordt dit kleine geluid een luide knal. Ik moet er me gewoon overzetten, hoe langer hoe gemakkelijker het is. Dan de ballon over je vinger trekken, dit doet raar. Op een bepaald moment lijkt het dat je gewoon de ballon kapot zal maken en je gewoon je vinger door de ballon kan trekken. Een ballon kapot maken is heel moeilijk en maakt me erg bang, in mijn hoofd lukt het niet. Als laatst een heel moeilijke oefening een ballon kapot maken. Ik ben niet verplicht iets te doen, ik mag ieder moment zeggen dat ik wil stoppen, maar toch beslis ik door te gaan. Ik mag nog kiezen hoe: mijn nagel erdoor duwen of hem kapot knippen. Het met mijn vinger doen zie ik helemaal niet zitten, dus maar met een schaar. Ik laat de psycholoog nog voor gaan, de stress stijgt. Dan is het mijn beurt, nog meer stress. Het lukt me dan nog niet er meteen door te knippen, de ballon blijft haperen in de schaar. Uiteindelijk lukt het, ik moet helemaal met het stuk dichts bij de armen van de schaar knippen. Ik krijg er een klein gaatje in, mijn hoofd zegt te willen stoppen, maar ik wil door gaan, stoppen zit er voor mij niet in. Eindelijk is de ballon in 2 stukken. Eerst is de angst en Stress niveau 9, dan volgt er ongeloof en uiteindelijk besef ik wat ik gedaan heb. Diep vanbinnen is er een grote vreugde, ik heb meer of de wereld overwonnen, ik ben een grote stap vooruit,... JOEPIE!!!! :D Nu de oefeningen voor thuis: me alleen zetten en spelen met een ballon, gewoon een ballon bij me nemen en niets doen (blijkbaar beweeg je er onbewust mee) of gewoon vragen dat mijn vriend/papa mee doet (dan ziet het er niet uit dat ik het alleen doe en de andere kijken). Nu zal ik ze echt wel proberen uit te voeren want ik heb geleerd: angst is een gevoel die je ontloopt en doordat je er niet mee geconfronteerd bent word het gevoel gewoon groter en groter, begint de angst onbewust uit te breiden/worden er andere beelden gemaakt. Angst is een natuurlijk gevoel (overlevingsinstinct) die soms te veel versterkt wordt en geprojecteerd wordt op iets. Door er veel mee om te gaan wordt je lichaam en geest de angst gewoon/neemt de angst in zich en is het automatisch gemakkelijker wanneer je er de volgende keer mee geconfronteerd wordt. Raar maar waar. Ik heb gewoon heel die tijd het omgekeerde gedaan en daardoor is het zo erg geworden. Had ik maar nooit gedacht: het is normaal, doe het niet voor aandacht, je bent kinderachtig,... Een tip voor iedereen: omarm je angst, neem hem in je op en ga er mee aan de slag niets is onmogelijk. Wordt vervolgd en nu met lucht in ballonen want de creativiteit om zonder lucht in de ballon iets te doen is op (eigenlijk is therapie creatief zijn)... SPANNEND :s Wordt vervolgd... Nog foto's in de bijlagen
Hier komt mijn verhaal, het gaat over een helleangst die ik liever zie gaan dan komen. Al van zo lang ik me kan herinneren ben ik bang van ballonnen, maar vroeger was ik bang voor zoveel meer. Door intensieve therapie hebben ze het kunnen beperken tot ballonnen. Vanaf dat moment vertelde ik mezelf dat angsten normaal zijn dat iedereen er wel 1 heeft, dat je er mee moet leren leven,... Ik verborg de angst voor iedereen en alles, ik zou mijn leven gegeven hebben dat niemand het zou zien. Maar wanneer de angst van ballonnen mijn leven begon te bepalen op sommige momenten, kon ik het niet meer verbergen, moest ik het wel met mensen delen. Alleen ging het delen veel moeilijker dan verwacht ik voelde schaamte, machteloosheid, gevoel niet begrepen te worden, anders zijn, iets hebben die minder gezien is dan het wel is, belachelijk voelen,... Uiteraard kon ik op begrip en steun rekenen zeker bij de dierbaren dicht bij mij, maar natuurlijk waren er mensen die zoals ik dacht het minder zouden zien of het in werkelijkheid voelde. Ik begrijp de groep mensen wel, zelf vond ik het belachelijk en verstond ik niet hoe zo'n hels gevoel te krijgen bij een ballon. Wat een ballon met me doet? Ik begin te zweten, een hartslag ver boven de 100, hoofdpijn, mijn lichaam en gedachten op vluchtmodus, beginnen vliegen zonder vleugels, geen uitweg meer vinden, chaos doorheen heel mijn lichaam en vooral mijn gedachten, loskomen van de realiteit,... Ik zweer het alles behalve leuke gevoelens. Ik ben die gevoelens zo beu, ik ben het beu te voelen wat ik nu voel met eender op welke manier ballonnen om me heen (ver of dicht, film, foto, ballon als voorwerp,...). Daarom ben ik terug aan een therapie begonnen om ook van de angst/fobie van ballonnen afscheid te kunnen nemen. Daarom de titel: I balloon You. Angsten zijn universeel, komen in verschillende vormen voor, de ene wat intenser of de andere,... Door mijn verhaal te doen wil ik mijn angst aanvaarden, het in me opnemen en zo er dan iets tegen kunnen doen. Maar ik deel mijn verhaal ook omdat zo mensen mij beter kunnen begrijpen en dat ik op zo'n manier ook mensen kan helpen.
groetjes en veel leesplezier...
02-04-2013 om 15:20
geschreven door F.B.
levensverhaal van de ballonnen angst
Hoe is de ballonnen angst ontstaan en wat is zijn levensverhaal? De datum van ontstaan weet ik niet meer, maar de dag herinner ik me nog zoals het gisteren was. Opgewonden en uitgelaten mag ik mee naar Bellewaerde, eindelijk ben ik groot genoeg om op elke attractie te mogen zitten. Halfweg de dag gaan we naar het huis van Houdini, niet ver daarvan ligt een open plein waar ze op dat moment een stuntshow uitvoeren. We staan vooraan de rij, opeens horen we een luide knal, een beetje verder staat een kindje met een ballon. Ik ben zo hard geschrokken dat ik in paniek de rij moest verlaten. Daar ging de leuke dag Bellewaerde, ik mocht naar huis. Maar niet alleen mijn dag ook de dag van mijn broer, zus, mama, papa, meter, tante en peter is aan dingelen.
Achteraf zijn mijn ouders te weten gekomen dat er een van de gasflessen die ze in de stuntshow gebruikten ontploft is. Vanaf deze dag is de hel begonnen. Dagen heb ik niet kunnen slapen, dagelijks slechte dromen. Vanaf die dag is alles verandert. Vanaf die dag was ik bang van: vuur, ballonnen, deuren die dichtslaan, broodzakken, drank brikjes, pistolen/waterpistolen, autobanden, vuurwerk, plastiek zakken, smijt bommekes, lange rijen, kleine ruimtes,van alles die een luid geluid kan maken, de garage poort die wordt dicht gedaan, ontkurken van flessen... Gewoon veel te veel om op te noemen en me te herinneren.
Vanaf die dag mocht ik na school naar een kinderpsycholoog, mocht ik elke vakantie ipv te spelen gaan spreken over wat ik voel en werd ik af en toe uit de klas gehaald omdat er mensen van het CLB kwamen vragen hoe het met mijn angst verliep. Vanaf die dag is het thuis allemaal anders geworden, elk gezinslid moest zich aanpassen, elke dag liep ik alert rond zelfs wanneer er niets kon gebeuren. Elke dag liep ik rond als een hond die moest waken over het leven van zijn baas, in plaats van op mijn gemakje te kunnen spelen. Wekelijks had ik een angst aanval, moesten mijn ouders me gaan zoeken, gelukkig kende iedereen mij in de buurt waar ik woonde. Want bijna in elk huis woonde er familie.
Als kind door zo'n hel gaan is alles behalve leuk, ook omdat je niet begrijpt waarom je zo bent en iedereen anders is. Ik was de schuldige dat mijn broer en zus niet meer met hun waterpistool, bollekesgeweer of pistool met buskruit mochten spelen. Dit vertelden ze me ook vaak en ze hadden volgens mij ook gelijk. Dus zat ik bijna altijd binnen te knutselen. Na enkele jaren therapie ging dit allemaal beter, ik ging al meer buiten spelen, veel dingen werden voor mijn lichaam normaal. Ik herinner me nog dat we naar het vuurwerk zouden gaan kijken, vaak gebeurd het dat ze een luid signaal geven. Ik wist dit niet en was zo hard geschrokken dat ik een beetje in paniek was. Daardoor werd ik van mijn mama gestraft en moest in de auto gaan zitten tot ze terug waren. Gelukkig kon ik door het kofferraam een beetje van het vuurwerk zien boven de huizen.
De keren erop kreeg ik in het geheim van mijn papa oordopjes. door op drukte ik hard mijn handen tegen mijn hoofd. Daarna 1 oor zonder dopje, het ander oor zonder dopje, de vingers wat zachter op mijn oren gedrukt,... Tot ik zonder iets op mijn oren naar het vuurwerk kon kijken, voor mij was dat een hemel die open ging, ik had precies de wereld overwonnen. Hoe ouder ik werd hoe minder ik op therapie moest, maar toch bleef het heel intens, ik kon het maar niet aanvaarden.
De einddatum van de therapie weet ik ook nog heel goed, 31 juni het jaar dat ik 12 werd. Want dan ga je naar een andere school en wordt je verteld door het CLB dat ze je niet verder kunnen helpen. Ik weet nog goed de plaats waar ik op therapie moest, het gebouw achter de school van mijn broer. Dit was voor mij wel een steun want mijn broer was mijn superheld en die kwam me ook toejuichen in de speeltijd. Ik weet nog goed een oefening die veel gedaan werd met de psycholoog, ik moest drankbrikjes sparen en ze uitspoelen. Met de drankbrikjes gingen we naar buiten ik mocht kiezen waar ik zou gaan staan en waar de psycholoog moest staan met het drankbrikje die ze zou plat stampen.
Het was de bedoeling dichter en dichter naar elkaar te komen. Alleen is het nooit gelukt 1 stap dichter te komen. De psycholoog was ook eens kwaad, omdat ik het water in het brikje had gelaten en haar schoen daardoor nat was. Voor mij was het een goede grap maar voor de psycholoog blijkbaar niet. Deze oefening was ook het einde. De psycholoog vertelde me dat we nooit verder zouden raken en dat ik van ver ben terug gekomen. Ik zou moeten aanvaarden dat er nog een restje angst over blijft. Maar voor mij was dat geen restje angst, maar een panische angst/fobie voor ballonnen. Ik begrijp wel dat de angst voor ballonnen is gebleven, want we hebben nooit iets gedaan met ballonnen.
Voor mij was het einde van de therapieën eigenlijk wel leuk. Eindelijk de woensdag kunnen spelen, eindelijk op kamp kunnen in de vakantie ipv op therapie,... Maar ik was de mensen die me geholpen hadden heel dankbaar voor de hulp. Want door hen heb ik van vele angsten terug kunnen komen naar 1 angst: Ballonnen. Ik durfde terug te spelen met waterpistolen, bollekesgeweren, ik durfde terug een brood gaan halen bij de bakker, ik moest niet langer met mijn vingers in mijn oren in de auto zitten, ik kon genieten van vuurwerk,...
Ik was trots over mijzelf dat ik dit allemaal had bereikt, ik kon er mee leven om niet met ballonnen te kunnen samen leven. Lang heb ik het kunnen wegstoppen, lang heb ik smoesjes kunnen uitvinden: ooo ik moet naar het toilet wanneer er ballonnen waren, ik kan niet naar je feestje komen ik heb veel huiswerk, neen ik moet geen ballon hebben ik heb er genoeg (in de winkel),... Tot je op een leeftijd komt en je geen smoesjes meer hebt, dat je in je studies moet gebruik maken van ballonnen. Dat het bij sommige mensen begint op te vallen en ze vragen beginnen te stellen.
Je begint te beseffen dat er iets mis is, dat je iets wil doen om van de angst voor ballonnen af wil raken. Alleen ben je beschaamd, je durft het aan niemand vertellen, zelf thuis lachen ze ermee,... Dus beslis je er op je eentje aan te beginnen. Zo ben ik erin geslaagd om voor een toenmalig liefje 13 ballonnen op te blazen waarvan in 1 een brief zat. Het heeft me 3 weken geduurd om die ballonnen op te blazen, de eerste was zelf heel klein. Op dat moment woonde ik al bij mijn papa, bij hem vond ik wel de steun die nodig was. Hij zei me "Zou je niet stoppen, iedere keer wordt je zo bleek dit alles is toch niet nodig. Je kan toch op een andere manier tonen dat je iemand graag ziet." Maar voor mij was dit de ultieme manier om iemand te tonen dat ik hem graag zie, gewoon mijn angst aan de kant zetten voor die ene persoon. Deze opdracht was niet gemakkelijk, ik heb zelf mijn bed anders gezet omdat de ballonen in de dressing naast mijn kamer dicht bij de muur stonden waar mijn bed stond. Wanneer ik dan die 13 ballonnen trots overhandigde werd ik naar mijn gevoel onthaald alsof ik met niets afkwam. Noch thans was mijn angst bij deze persoon geweten. Vanaf dit moment had ik ook beslist nooit meer zo iets te doen. Daarna had ik beslist de strijd tegen de angst op te geven en er gewoon mee te leven.
Ik heb dat jaren kunnen volhouden, uiteindelijk durfde ik zelf bij sommige mensen openlijk uit te komen voor mijn angst. De ene persoon begreep dit meteen, de andere dacht dat het allemaal minder erg is zoals het werkelijk is. Een ballon is namelijk iets om niet bang van te zijn, het kan niets kwaad doen. Ik denk dat namelijk ook, maar nu kijk ik er niet meer naar zoals het niets is. Ik vind het wel nog steeds belachelijk. Toen kwam er een situatie die voor sommige mensen een grap was. Het ging zo, er was een plaats waar 2 ballonen aan de muur hingen. 1 van voor de ruimte en 1 achteraan. Ik had er vrede mee kunnen nemen dat deze er waren, de eerste dagen was ik niet om mijn gemak. Er waren al personen die het aanboden de ballonnen weg te doen, maar dat wou ik niet, ik wou ermee leren leven. Op een dag hingen de ballonnen niet meer aan de muur, maar waren ze ermee aan het spelen. Voor mij was dat een brug te ver en ik kon de situatie niet aan. Dus vroeg ik om de ballonnen weg te doen, dit is gebeurt. Maar in de namiddag beginnen ze er terug mee te spelen, ik vraag te stoppen, maar ze doen de ballon ontploffen. Ik schiet in paniek en wil vluchten ik wil naar huis, maar de sleutels van mijn wagen liggen nog binnen. Om deze te nemen moet ik de ruimte terug in en dat zie ik niet zitten. Dus blijf ik wat buiten er komt me iemand steunen, wanneer ik wat tot bedaren ben gekomen ga ik terug naar binnen. De mensen hadden hun excuses aangeboden, deze heb ik aanvaard en nog steeds heb ik geen slechte gevoelens meer tegen over die personen. Maar toch ik wou niet meer naar die plaats gaan, maar toch moest ik want de ruimte is niet te ontlopen. Ik kon de ruimte niet ontlopen omdat ze school heet en ik wil mijn studies afmaken. Dit is een moment waarop ik beslis dat het niet meer zo verder kan en ik ga met steun van leerkrachten terug opzoek naar een psycholoog.
Via een kennis kom ik terug bij CGG ik moet daar op kennismakingsgesprek. Gedurende dit gesprek wordt de angst besproken om zo te zien hoe ze me kunnen helpen, heel de wonde wordt terug open gereten. Enkele weken later krijg ik telefoon dat ik naar iemand op echt gesprek mag, deze psycholoog zou me kunnen helpen. Ik ga daar nog eens heel mijn situatie uitleggen. Na een tijdje wordt duidelijk dat deze psycholoog niet genoeg gespecialiseerd is voor mijn situatie. Ik krijg daarom een telefoonnummer van iemand anders, ik laat dit wat aan de kant liggen en zie het niet zitten om nog eens te bellen. Ondertussen gaan er enkele weken voorbij.
Tot op een dag het is nieuwjaar, voor de maaltijd weten ze dat ik allergisch ben aan eieren. Bij de voorbereiding werd ook gezegd dat ik bang ben van ballonnen. Bij het buffet vraag ik toch nog eens of er geen eieren in het eten zitten. Iemand heeft als grap het antwoord "Er zitten denk ik geen eieren in en wees eigenlijk eens blij dat er geen ballonnen in zitten." Ik vond dit alles behalve grappig en ga boos weg. Maar het boos zijn verandert in helse angst en ik loop weg naar huis. De mensen op het feest zijn wat verschoten en weten niet waar ik naar toe ben. Mijn vriend komt samen met iemand van het feest me zoeken naar me thuis. Ik was ook naar daar gelopen, voor mij leek dat de enigste veilige plaats. Ik ben dan nog terug mee gegaan naar het feest, die verder gewoon verliep. Enkele dagen later heb ik echt beslist om er iets aan te doen en belde de psycholoog op, er is een afspraak...
Laten we een fles ontkurken op een hopelijk goede afloop.
Voor alle mensen die zich in een situatie aangesproken voelen. Sorry dat ik voor zo'n situatie gezorgd heb. Ik begrijp dat sommige dingen gemakkelijker leken dan ze waren en dat het als een grap kan bedoelt worden. Ik heb voor geen enkele persoon nog neiging tot kwade gevoelens.
groetjes en veel leesplezier...
02-04-2013 om 00:00
geschreven door F.B.
28-03-2013
Een tussendoortje
Hier zie je dat ook bekende mensen met angsten moeten leren omgaan... Voor mij was het in ieder geval een steun. Waarvoor dank aan Otto-Jan en de makers van de reportage...
Ik zag de opdracht echt niet zitten (ballon in huis leggen), tot ik wat kwaad werd toen mijn vriend voor de zoveelste keer vroeg een ballon in huis te leggen. In een boze bui ga ik naar boven neem ik een ballon en leg hem gewoon ergens in huis. Pas na enkele minuten besefte ik wat ik gedaan had en kwam de angst een beetje piepen. Maar ik kan leven met de ballon die in huis ligt. Vandaag (26 maart) vertel ik het verloop van de afgelopen 2 weken. Ik vertel dat ik na een kwade bui zomaar een ballon in huis gelegd heb. De ballon is een rood hartje, de psycholoog is heel trots omdat ik verteld had dat blauwe ballonnen me het meest op mijn gemak stellen. Ik vertel ook dat ik mijn angst tegen iemand het weekend voor mijn afspraak heb uitgelegd tot in detail. Ik moet haar ook zeggen dat het filmpje thuis bekijken te moeilijk was, er wordt afgesproken dat ik het doe wanneer het lukt. De psycholoog en ik zijn blij, over een angst spreken is nu eenmaal niet het gemakkelijkste. Het is wel een teken van stapje per stapje verder gaan en de angst aanvaarden. Ik vertel haar ook dat de lijst makkelijk leek, maar de oefeningen eigenlijk uiterst moeilijk zijn. Na even te praten beginnen we aan enkele opdrachten, nu wel met ballonnen. Maar eerst moet ik zeggen of ik het wel zie zitten en in welke stappen we gaan doen. De psycholoog gaat naar buiten en komt terug met een zak ballonnen. Deze lagen met opzet niet in het lokaal omdat het voor mij moeilijk is om in het bijzijn van ballonnen te zijn ook al zitten ze weg en in een zak. Het is een nieuwe zak en er zitten verschillende kleuren ballonnen in. Ik mag de zak openen en moet hem terug op tafel leggen tot ik helemaal rustig ben. We nemen er beide een ballon uit, ik neem eerst een blauwe en de psycholoog een gele. De psycholoog had wel gevraagd of de keuze vrij was. We houden de ballon gewoon los in ons hand en doen er niets mee, daarna leggen we hem op tafel. We praten een beetje en terug moet ik mijn angst scoren, ik geef een 7. Wanneer ik terug rustig ben beginnen we opnieuw nu een beetje spelen met de ballon (NIET opblazen is afgesproken): eraan trekken, ermee wiebelen, je vinger in het gaatje steken, voelen dat er luchtvorming is,... Omdat er een grote angstfactor is (8-9) beslissen we te stoppen en nog wat na te spreken. Het viel wel op dat ik op een gegeven moment onbewust zat te spelen met de ballon tijdens dat we aan het praten waren. Ik krijg terug opdrachten: elke dag 5 min. spelen met ballonnen, 1ste week verleggen mijn vriend of papa de ballon in huis op een andere plaats maar zeggen waar en de 2de week verleggen ze de ballon zonder dat ik het weet. Ik voel me alsof ik de wereld een stukje overwonnen heb. Wordt vervolgd...
26-03-2013 om 00:00
geschreven door F.B.
13-03-2013
Tweede afspraak
Afgelopen week heb ik heel veel kunnen nadenken en praten. Eindelijk kan ik mijn angst inzien als iets van mezelf en niet als iets belachelijk of stom. Het voorwerp dat ik bang van ben is misschien niet het meest angst aanjagende of stom, maar mijn angst zelf is niet stom. Eerst moest ik dit kunnen aanvaarden voor ik verder kon. Vandaag (13 maart) zullen we mijn angst in verschillende categorieën in delen en dan van minst moeilijk naar moeilijk plaatsen. Wat er allemaal opstaat is natuurlijk: ballonnen opblazen, ballonnen laten knallen, spelen met opgeblazen ballonnen, kinderen ermee zien spelen, het geluid van ballonnen, een grote groep mensen bij ballonnen,... Maar ook: een kapotte ballon zien liggen, een ballon in een gesloten zak zien (nieuw/ongeopend), een ballon die nog nooit opgeblazen is zien, filmpje zien met ballonnen, ballonnen vullen,... Na dit te doen zullen we met een gemakkelijke oefening beginnen, voor mij lijkt het een domme opdracht. Ik moet wel eerlijk toegeven dat ik niet echt naar de cd heb geluisterd en dat hij ook niet echt helpt. Het gaat namelijk zo traag dat ik niet kan opletten en actiever wordt. We gaan een filmpje op youtube kijken zonder geluid, want met geluid zou een stap te ver zijn. Omdat ik in het verleden het geluid van de pc heb afgezet bij het zien van een filmpje van gek en geniaal. Wat echt gemakkelijk leek is uiterst moeilijk, ik sta bijna op het punt om te vragen het filmpje te stoppen. Maar ik beslis door te gaan, ik zweet wel, ben zenuwachtig en mijn hart gaat sneller slaan. Ik moet mijn angst scoren sommige momenten geef ik en 8. Na afloop duurt het even om weer helemaal rustig te worden, dus beslissen we dat het genoeg is geweest. We praten nog even en ik krijg nieuwe opdrachten voor thuis. Het kan nu eenmaal niet lukken wanneer ik enkel daar bezig ben met de angst. Ik moet namelijk leren ballonnen te zien in mijn dagelijkse leven en daarom beginnen we bij mij thuis. De opdracht gaat als volgt: leg een ballon ergens in het huis, maar niemand mag eraan komen. Mijn papa neemt de opdracht goed op en beloofd eraf te blijven. Hopelijk verloopt alles goed... Wordt vervolgd...
Vandaag (27 feb.) is mijn nieuwe eerste afspraak. Zal deze nu wel doorgaan? Ik moet terug maar vanavond gaan, het is woensdag dus ben ik de namiddag thuis. De afspraak gaat niet uit mijn gedachten, tegen de tijd dat ik moet vertrekken ben ik zo gestresseerd dat denken amper nog gaat. Mijn vriend zou meegaan dus zal hij rijden. We komen er aan en vinden het huis niet, we waren natuurlijk te ver. Het gebouw lijkt echt niet op een huis waar een psycholoog werkt, het lijkt eerder op een vervallen spookhuis die je in films ziet. In de voortuin staat een hand op een stok, de bloemen zijn verwelkt en waar je opstaat als je aan de voordeur bent is een grote schijf met windroos op. Het doet ons beide denken: als je erop staat dat de steen wordt ingedrukt en het zal beginnen draaien...(fantasie) De deur gaat open er staat een vriendelijke vrouwelijk psycholoog dit had ik niet verwacht want ik had een mannelijke naam doorgekregen. We moeten even alleen in de praktijk wachten omdat de psycholoog iets moet gaan halen. We kijken even rond de inrichting is niet naar mijn smaak: donkere kleuren en meer dan 3 kleuren van verf zo lijkt de ruimte nog kleiner. De psycholoog is er en overloopt wat we gaan doen, eigenlijk zal vandaag niet veel inhouden. Het enigste wat we zullen doen is gegevens wisselen en de angst bespreken. We zijn terug buiten ik ben verschoten van hoe vlot het gegaan is, al die stress was echt niet nodig. Ik krijg wel een opdracht mee ik moet naar een cd luisteren met ontspanningsoefeningen. Ik werd verteld dat ik niet kan ontspannen en eigenlijk is dat wel waar. Ik kom thuis en leg alles nog eens uit aan mijn papa. Ik verschiet van hoeveel steun ik krijg van het thuisfront. Wordt vervolgd...
27-02-2013 om 00:00
geschreven door F.B.
25-02-2013
Kerstmis
Hallo ik wens jullie allemaal een liefdevol kerstfeest toe.
hohoho...
25-02-2013 om 00:00
geschreven door F.B.
18-02-2013
Eerste afspraak
Vandaag (18 feb.) is mijn eerste afspraak, ik heb deze nacht slecht geslapen. Ik ben slecht gehumeurd, heb geen zin om op te staan, hoe meer minuten er weg tikken hoe zenuwachtiger ik wordt. Ik zie vandaag echt niet zitten want ik moet nog wachten tot vanavond, eerst nog een dagje naar school. Wanneer ik van mijn auto naar het lokaal stap begin ik gewoon uit stress te huilen, ik denk eraan terug naar huis te gaan. Maar naar huis gaan heeft geen zin, hoe zal ik dan mijn gedachten verzetten en ook ik moet sterk blijven mijn hoofd niet zomaar laten zakken. Over de middag krijg ik telefoon mijn afspraak kan niet doorgaan, ergens ben ik opgelucht. Maar had ik kunnen gaan ging het voorbij zijn, nu wordt de situatie gewoon verlegd. Wordt vervolgd...
I balloon You
Hallo het is een tijdje geleden, maar vandaag (2 juli) was mijn zevende afspraak. Het heeft zolang geduurd omdat de psycholoog vakantie had, maar dat wil niet zeggen dat ik stil heb gezeten thuis. We zijn al over de helft, maar vooral over wat ik verwacht, zelf gedroomd had ooit te kunnen. Met veel vreugde kan ik vertellen wat ik allemaal gedaan heb. Ik heb ballonnen kunnen opblazen!! Wat een overwinning. Maar tegelijk moet ik toegeven dat er ook dingen zijn die ik niet kan. Zo lukt het me nog niet om een ballon uit te rekken en te laten schieten. Voor de psycholoog geen probleem "Zullen we het proberen, moet ik voorgaan?" Ik laat de psycholoog voorgaan en dan is het mijn beurt. Maar het lukt me niet, iets laat me blokeren. Ik begrijp het niet want ik kan al ballonnen opblazen, maar uitrekken niet. Alles staat terug stil, mijn lichaam blokkeert... Meteen wordt dit een oefening thuis. We gaan verder met dingen die wel lukken, eerst het minst moeilijke doen. Ik ben wel blij, want mijn vriend kon terug meekomen. Iedereen neemt een ballon, ik mag tonen dat het me lukt een op te blazen. Iedereen om de beurt, alles gebeurt nog veilig (zonder onverwachtheden). Want elk onverwacht moment hoe klein het ook is kan ervoor zorgen dat ik terug van 0 moet beginnen. Ik mag telkens stop zeggen. We blazen de ballonnen op en ik moet er zachtjes op drukken. De psycholoog doet het ook. Mijn vriend moet wel goed opletten, want voor mij lijken zijn handen te bedreigend tegenover de ballon. Nu komt de vraag van de psycholoog "Kan je een ballon groter opblazen en knopen, terwijl er iemand bij is?" Het antwoord weet ik niet, want ik oefen bijna altijd alleen. Voor mij is dit een groot vraagteken. Maar ik wil het proberen, zonder te proberen weet je nooit. Het lukt me traag en moeilijk, maar het lukt wel. De ballon is groter dan verwacht. Maar snel volgt de paniek binnen in. Ik durf hem niet neer te leggen, dus hou ik hem maar vast. Al snel volgt de vraag "Zou iemand anders het mogen doen?" Hierop weet ik al zeker het antwoord niet. Maar ik denk "Ik ben nu al zo ver gekomen, laten we dit ook proberen. Mijn angstspanning is heel de sessie 6 à 7/10 max. 7 à 8/10 waneer ik de ballon moest knopen. Maar nu mijn spanning loopt al op bij de gedacht , maar toch ik wil ervoor gaan ik wil nu niet stoppen, we zien wel. De psycholoog neemt zelf het initiatief, niet dat mijn vriend niet mag. Maar ik kan moeilijk zijn handen rond een ballon verdragen. Het opblazen is niet moeilijk, maar de knoop daarin tegen... Ik wil bijna stop zeggen, maar ik zie dat er bijna een knoop inzit. Ik zeg om mezelf te kalmeren "ik word bang". De knoop zit erin een hele pak spanning valt weg, gevolgd door een gevoel van vreugde. Het is gelukt! Voor mij was het moeilijk, want ik volg een zelf gemaakt patroon tijdens het knopen, het maakt geen geluid. Om me veiliger te voelen (misschien een obsessie) doe ik mijn ring uit en moeten mijn nagels kort zijn. Maar het patroon die ik gebruik kent de psycholoog niet en de psycholoog doet het anders met geluid. Maar soms moet je gewoon een klein beetje (bewaakt) over je grens gaan, anders raak je niet verder. Deze sessie was tot nu toe de beste sessie, met veel spanning. Spanningen van angst en spanningen door adrenaline (volgens de psycholoog). De laatste noem ik liever positieve angstspanningen. Het was een vruchtbare sessie. De oefeningen voor thuis: anderen laten een ballon knopen en oefenen op een ballon uitrekken.
Benieuwd naar het resultaat van het feestje? Benieuwd of het gelukt is om ballonnen op te hangen? Kijk vlug naar de bijgevoegde foto's
We zijn aan de vierde afspraak (9 april) gekomen, ik zie het niet echt zitten want ik ben moe en moet iets opbiechten... Het is iet wat moeilijk om te zeggen, ik wil namelijk vooruit met de angst en dit lukt me goed bij de psycholoog maar thuis niet echt. Noch thans weet ik dat ik alle steun krijg die ik nodig heb, thuis staan ze klaar om me door dik en dun te helpen. Maar toch het lukt me minder goed, ik heb het gevoel alsof ik iets alleen moet doen. Je kan het vergelijken met in een grote groep staan en als enige iets moeten doen, het spelletje dirigentje. Ik denk dat het ook gewoon het gevoel "angst" te willen ontlopen, soms ik het gewoon beu om ermee geconfronteerd te worden en vooral ik wil thuis rust. Nu ja wat moet moet. Maar ik heb ook niet altijd bij mijn papa kunnen slapen en bij mijn vriend thuis liggen de oefeningen wat moeilijker, ik kan niet zomaar ballonnen rond leggen. Dus heb ik maar weinig kunnen oefenen en de oefeningen verliepen moeilijk, ik kan wel al vrede nemen met een ballon die in huis ligt. De psycholoog vind het niet erg, maar zegt me wel dat ik thuis moet oefenen. Als ik het niet doe zal ik niet leren omgaan met een ballon in mijn dagelijkse omgeving en zullen alle situaties als moeilijk ervaart worden ook al gaat het makkelijk bij de psycholoog. Het is ook terug leren vertrouwen hebben in mensen, want vroeger heb ik namelijk anders ervaren. Hiermee bedoel ik mensen die me "graag zien" en zeggen me te steunen, die het belachelijk opnemen en plagen. Het kan misschien wel een grap zijn, maar het komt zo niet aan. Iemand vertrouwen is moeilijk, je moet je open leggen bij deze personen. Ze verteld me ook dat het gemakkelijker is om in een afspraak te oefenen omdat je onbewust bezig bent met je voor te bereiden, die plaats alleen maar in thema van de angst staat en je thuis meer mogelijkheden hebt om het te ontlopen. Nu de afspraak zelf, we oefenen waar we de vorige keer geeïndigd zijn, namelijk spelen met een ballon zonder dat er lucht inzit. We wrijven de 2 lagen over elkaar, een beetje aan de ballon trekken, je vinger in de opening steken, de lucht die vast zit verplaatsen die vast zit, er wat mee wiebelen,... Je vinger in een ballon steken voelt eigenlijk aangenaam en anders dan als je er vanbuiten aankomt. Maar dan komen er 3 oefeningen bij: aan de ballon trekken en laten schieten, de ballon over je vinger spannen en naar beneden treken zo lijkt het dat je vinger door de ballon komt en iets heel moeilijk hem stuk maken. Het trekken lukt nog net het doet wel raar het is namelijk moeilijk op 2 vlakken, aan een ballon komen en het geluid. Er komt een klein geluid binnen, maar diep van binnen wordt dit kleine geluid een luide knal. Ik moet er me gewoon overzetten, hoe langer hoe gemakkelijker het is. Dan de ballon over je vinger trekken, dit doet raar. Op een bepaald moment lijkt het dat je gewoon de ballon kapot zal maken en je gewoon je vinger door de ballon kan trekken. Een ballon kapot maken is heel moeilijk en maakt me erg bang, in mijn hoofd lukt het niet. Als laatst een heel moeilijke oefening een ballon kapot maken. Ik ben niet verplicht iets te doen, ik mag ieder moment zeggen dat ik wil stoppen, maar toch beslis ik door te gaan. Ik mag nog kiezen hoe: mijn nagel erdoor duwen of hem kapot knippen. Het met mijn vinger doen zie ik helemaal niet zitten, dus maar met een schaar. Ik laat de psycholoog nog voor gaan, de stress stijgt. Dan is het mijn beurt, nog meer stress. Het lukt me dan nog niet er meteen door te knippen, de ballon blijft haperen in de schaar. Uiteindelijk lukt het, ik moet helemaal met het stuk dichts bij de armen van de schaar knippen. Ik krijg er een klein gaatje in, mijn hoofd zegt te willen stoppen, maar ik wil door gaan, stoppen zit er voor mij niet in. Eindelijk is de ballon in 2 stukken. Eerst is de angst en Stress niveau 9, dan volgt er ongeloof en uiteindelijk besef ik wat ik gedaan heb. Diep vanbinnen is er een grote vreugde, ik heb meer of de wereld overwonnen, ik ben een grote stap vooruit,... JOEPIE!!!! :D Nu de oefeningen voor thuis: me alleen zetten en spelen met een ballon, gewoon een ballon bij me nemen en niets doen (blijkbaar beweeg je er onbewust mee) of gewoon vragen dat mijn vriend/papa mee doet (dan ziet het er niet uit dat ik het alleen doe en de andere kijken). Nu zal ik ze echt wel proberen uit te voeren want ik heb geleerd: angst is een gevoel die je ontloopt en doordat je er niet mee geconfronteerd bent word het gevoel gewoon groter en groter, begint de angst onbewust uit te breiden/worden er andere beelden gemaakt. Angst is een natuurlijk gevoel (overlevingsinstinct) die soms te veel versterkt wordt en geprojecteerd wordt op iets. Door er veel mee om te gaan wordt je lichaam en geest de angst gewoon/neemt de angst in zich en is het automatisch gemakkelijker wanneer je er de volgende keer mee geconfronteerd wordt. Raar maar waar. Ik heb gewoon heel die tijd het omgekeerde gedaan en daardoor is het zo erg geworden. Had ik maar nooit gedacht: het is normaal, doe het niet voor aandacht, je bent kinderachtig,... Een tip voor iedereen: omarm je angst, neem hem in je op en ga er mee aan de slag niets is onmogelijk.
Hallo
