Vandaag (20 juli) was mijn achtste afspraak, normaal nog 4 te gaan. Het is niet meer lang, maar toch heb ik dingen bereikt die ik in mijn dromen zelf geen waar zag komen. Waar ik begon een hekel te hebben aan het woord ballon, een doodsangst doorstond bij het zien van een ballon, schaamte,... Mag er gerust een ballon rond me heen zijn, durf ik ze op te blazen,... Met dit in mijn achterhoofd heb ik mijn doel bereikt, ik wou aanwezig kunnen zijn bij een ballon. Alles meer is een pluspunt, wordt er met veel plezier bij genomen. Deze keer kan mijn papa mij, ik ben echt blij en zie het zitten. Mijn papa erbij hebben is toch die steun extra. Al van zover ik me kan herinneren is mijn papa mijn superheld, mijn rots en trots, mijn beste maatje,... Met een klein hartje moet ik vertellen dat ik niets heb kunnen oefenen. Daardoor moeten we beginnen met waar we vorige keer begonnen waren, anders konden we al een stapje verder zijn. We beginnen maar dan zo. Tijdens de sessie heb ik er niets van gemerkt dat ik eigenlijk niet geoefend heb. Voor ik me kon bedenken was het al voorbij en we staan meer dan een grote stap vooruit. Nu kan ik het verdragen dat iedereen een ballon opblaast, lukt het om erin te knijpen, is mijn ballon dubbel zo groot als de vorige keer, kunnen we al een spelletje doorgeven spelen,... Het knobbelen bij de anderen verliep qua angst wel moeilijk (8/10) maar toch wou ik niet stoppen. Nu zitten we ook op het punt waar een ballon kan knappen en dat maakt het echt moeilijk. Dit gemengd met mijn hekel aan het geluid van een ballon. Ik kan niet uitleggen hoe het gaat, maar je kan het zelf proberen door een ballon op te blazen en erover te wrijven. Wanneer ik iedereen de ballon laat neer leggen kies ik een tactische plaats, ik kan ze allemaal zien en er ligt niets rond. Ik ben blij dat deze sessie vooral maar positieve angst bevatte. Ergens denk ik dat het ook komt omdat mijn papa erbij was, hij is mijn vertrouwenspersoon, motiveert me zonder te dwingen, stopt waar mijn grenzen zijn, luistert echt naar de boodschap van wat ik zeg,... Ook mijn papa kan vertellen dat hij na alle jaren na zijn werkongeval (+/- 10j geleden) nog altijd schrik heeft wanneer hij zijn machine op zijn werk moet aanleggen. Kort uitgelegd hij werkt aan een metaalbrander. Voor de vlam aangaat vult de machine zich met gas, die vormt zich om tot vuur en dit kan een knal geven. Maar doordat hij steun ervaart op zijn werk kan hij er zich elke keer over zetten. Hij verteld ook dat hij eigenlijk heel bang is van de eerste knal vuurwerk en dat hij wanneer die weg is pas kan genieten. Ik had dit nooit verwacht, maar toch voelt het goed te weten. Dat een persoon waar je naar op kijkt ook bang kan zijn. Misschien is door dit alles en zijn aanwezigheid alles zo vlot gegaan. Maar ik ben blij met de stappen die ik nu heb kunnen waarmaken, op naar meer. Ik heb het toch maar gedaan en voel me echt trots op mezelf. Wordt vervolgd...
I balloon You
