Hallo het is een tijdje geleden, maar vandaag (2 juli) was mijn zevende afspraak. Het heeft zolang geduurd omdat de psycholoog vakantie had, maar dat wil niet zeggen dat ik stil heb gezeten thuis. We zijn al over de helft, maar vooral over wat ik verwacht, zelf gedroomd had ooit te kunnen. Met veel vreugde kan ik vertellen wat ik allemaal gedaan heb. Ik heb ballonnen kunnen opblazen!! Wat een overwinning. Maar tegelijk moet ik toegeven dat er ook dingen zijn die ik niet kan. Zo lukt het me nog niet om een ballon uit te rekken en te laten schieten. Voor de psycholoog geen probleem "Zullen we het proberen, moet ik voorgaan?" Ik laat de psycholoog voorgaan en dan is het mijn beurt. Maar het lukt me niet, iets laat me blokeren. Ik begrijp het niet want ik kan al ballonnen opblazen, maar uitrekken niet. Alles staat terug stil, mijn lichaam blokkeert... Meteen wordt dit een oefening thuis. We gaan verder met dingen die wel lukken, eerst het minst moeilijke doen. Ik ben wel blij, want mijn vriend kon terug meekomen. Iedereen neemt een ballon, ik mag tonen dat het me lukt een op te blazen. Iedereen om de beurt, alles gebeurt nog veilig (zonder onverwachtheden). Want elk onverwacht moment hoe klein het ook is kan ervoor zorgen dat ik terug van 0 moet beginnen. Ik mag telkens stop zeggen. We blazen de ballonnen op en ik moet er zachtjes op drukken. De psycholoog doet het ook. Mijn vriend moet wel goed opletten, want voor mij lijken zijn handen te bedreigend tegenover de ballon. Nu komt de vraag van de psycholoog "Kan je een ballon groter opblazen en knopen, terwijl er iemand bij is?" Het antwoord weet ik niet, want ik oefen bijna altijd alleen. Voor mij is dit een groot vraagteken. Maar ik wil het proberen, zonder te proberen weet je nooit. Het lukt me traag en moeilijk, maar het lukt wel. De ballon is groter dan verwacht. Maar snel volgt de paniek binnen in. Ik durf hem niet neer te leggen, dus hou ik hem maar vast. Al snel volgt de vraag "Zou iemand anders het mogen doen?" Hierop weet ik al zeker het antwoord niet. Maar ik denk "Ik ben nu al zo ver gekomen, laten we dit ook proberen. Mijn angstspanning is heel de sessie 6 à 7/10 max. 7 à 8/10 waneer ik de ballon moest knopen. Maar nu mijn spanning loopt al op bij de gedacht , maar toch ik wil ervoor gaan ik wil nu niet stoppen, we zien wel. De psycholoog neemt zelf het initiatief, niet dat mijn vriend niet mag. Maar ik kan moeilijk zijn handen rond een ballon verdragen. Het opblazen is niet moeilijk, maar de knoop daarin tegen... Ik wil bijna stop zeggen, maar ik zie dat er bijna een knoop inzit. Ik zeg om mezelf te kalmeren "ik word bang". De knoop zit erin een hele pak spanning valt weg, gevolgd door een gevoel van vreugde. Het is gelukt! Voor mij was het moeilijk, want ik volg een zelf gemaakt patroon tijdens het knopen, het maakt geen geluid. Om me veiliger te voelen (misschien een obsessie) doe ik mijn ring uit en moeten mijn nagels kort zijn. Maar het patroon die ik gebruik kent de psycholoog niet en de psycholoog doet het anders met geluid. Maar soms moet je gewoon een klein beetje (bewaakt) over je grens gaan, anders raak je niet verder. Deze sessie was tot nu toe de beste sessie, met veel spanning. Spanningen van angst en spanningen door adrenaline (volgens de psycholoog). De laatste noem ik liever positieve angstspanningen. Het was een vruchtbare sessie. De oefeningen voor thuis: anderen laten een ballon knopen en oefenen op een ballon uitrekken. Wordt vervolgd...
I balloon You
Hallo het is een tijdje geleden, maar vandaag (2 juli) was mijn zevende afspraak. Het heeft zolang geduurd omdat de psycholoog vakantie had, maar dat wil niet zeggen dat ik stil heb gezeten thuis. We zijn al over de helft, maar vooral over wat ik verwacht, zelf gedroomd had ooit te kunnen. Met veel vreugde kan ik vertellen wat ik allemaal gedaan heb. Ik heb ballonnen kunnen opblazen!! Wat een overwinning. Maar tegelijk moet ik toegeven dat er ook dingen zijn die ik niet kan. Zo lukt het me nog niet om een ballon uit te rekken en te laten schieten. Voor de psycholoog geen probleem "Zullen we het proberen, moet ik voorgaan?" Ik laat de psycholoog voorgaan en dan is het mijn beurt. Maar het lukt me niet, iets laat me blokeren. Ik begrijp het niet want ik kan al ballonnen opblazen, maar uitrekken niet. Alles staat terug stil, mijn lichaam blokkeert... Meteen wordt dit een oefening thuis. We gaan verder met dingen die wel lukken, eerst het minst moeilijke doen. Ik ben wel blij, want mijn vriend kon terug meekomen. Iedereen neemt een ballon, ik mag tonen dat het me lukt een op te blazen. Iedereen om de beurt, alles gebeurt nog veilig (zonder onverwachtheden). Want elk onverwacht moment hoe klein het ook is kan ervoor zorgen dat ik terug van 0 moet beginnen. Ik mag telkens stop zeggen. We blazen de ballonnen op en ik moet er zachtjes op drukken. De psycholoog doet het ook. Mijn vriend moet wel goed opletten, want voor mij lijken zijn handen te bedreigend tegenover de ballon. Nu komt de vraag van de psycholoog "Kan je een ballon groter opblazen en knopen, terwijl er iemand bij is?" Het antwoord weet ik niet, want ik oefen bijna altijd alleen. Voor mij is dit een groot vraagteken. Maar ik wil het proberen, zonder te proberen weet je nooit. Het lukt me traag en moeilijk, maar het lukt wel. De ballon is groter dan verwacht. Maar snel volgt de paniek binnen in. Ik durf hem niet neer te leggen, dus hou ik hem maar vast. Al snel volgt de vraag "Zou iemand anders het mogen doen?" Hierop weet ik al zeker het antwoord niet. Maar ik denk "Ik ben nu al zo ver gekomen, laten we dit ook proberen. Mijn angstspanning is heel de sessie 6 à 7/10 max. 7 à 8/10 waneer ik de ballon moest knopen. Maar nu mijn spanning loopt al op bij de gedacht , maar toch ik wil ervoor gaan ik wil nu niet stoppen, we zien wel. De psycholoog neemt zelf het initiatief, niet dat mijn vriend niet mag. Maar ik kan moeilijk zijn handen rond een ballon verdragen. Het opblazen is niet moeilijk, maar de knoop daarin tegen... Ik wil bijna stop zeggen, maar ik zie dat er bijna een knoop inzit. Ik zeg om mezelf te kalmeren "ik word bang". De knoop zit erin een hele pak spanning valt weg, gevolgd door een gevoel van vreugde. Het is gelukt! Voor mij was het moeilijk, want ik volg een zelf gemaakt patroon tijdens het knopen, het maakt geen geluid. Om me veiliger te voelen (misschien een obsessie) doe ik mijn ring uit en moeten mijn nagels kort zijn. Maar het patroon die ik gebruik kent de psycholoog niet en de psycholoog doet het anders met geluid. Maar soms moet je gewoon een klein beetje (bewaakt) over je grens gaan, anders raak je niet verder. Deze sessie was tot nu toe de beste sessie, met veel spanning. Spanningen van angst en spanningen door adrenaline (volgens de psycholoog). De laatste noem ik liever positieve angstspanningen. Het was een vruchtbare sessie. De oefeningen voor thuis: anderen laten een ballon knopen en oefenen op een ballon uitrekken.
