Vandaag (31 juli) was mijn negende afspraak, mijn papa is terug mee "joepie". Ik had een verrassing. Wanneer de psycholoog binnen kwam stond er een ballon in de hoek. Welke ballon? Zo een licht metalen in een speciale vorm, veel te zien in pretparken vb. Disneyland. Ik heb die van mij gekocht in de souvenierwinkel van Walibi (zie foto). De psycholoog was verrast. Nooit gedacht dit te kunnen zeggen, "ik ben blij met mijn ballon". Toen ik thuis kwam was hij platter en heb ik hem eigenhandig opgeblazen. Het is mijn triompfballon en hij blijft voor altijd bij mij, plat of niet plat. Ik voel me super goed, het is alsof ik niet meer bang hoef te zijn. Eindelijk weet ik dat ik later wanneer ik een kindje heb dat ik een disneyballon zal kunnen geven. Het is een opluchting te weten dat ik mijn kinderen dit niet zal moeten ontzeggen. Papa vertelde ook dat ik ergens in een winkel gepasseerd ben aan enkele grote ballonnen die opgehangen waren. Ik heb dit gedaan zonder aarzelen en op kijken. Hij wou er een reactie op geven maar was het vergeten. Als ik terug denk kan ik het me niet herinneren, het zou gemakkelijker zijn als ik weet welke winkel het was. Maar in ieder geval ik heb het gedaan, dat is het belangrijkste. Ik zal er wel naar gekeken hebben, maar ze niet bewust gezien hebben. Wat zullen we deze sessie doen? Zonder echt te denken, het ligt er plots uit... Ik zeg "ik wil wel eens proberen te werken rond ploffen van ballonnen. Volgens mij is dit beter. Ik weet dan al wat dit is, voor het onverwacht gebeurt." Na het te zeggen begin ik te denken en te piekeren. Ik weet niet meer zeker of ik het wel nog wil doen en zie zitten. Dan maar tot ik op mijn gemak ben gewone dingen doen. Ik mag zelf enkele ballonnen opblazen, de grote dat ik zie zitten om straks te ploffen. Normaal kies ik altijd blauw, dit is mijn lievelingskleur. Bij dit kleur voel ik me op mijn gemak en veiliger (waarschijnlijk door de routine). Geel zorgt raar maar waar voor de meeste angst. Drie ballonnen na elkaar blaas ik op. We gooien 1 van de ballonnen naar elkaar, de andere 2 liggen gewoon aan de kant. Ik ben wel bang omdat hij op de grond kan vallen. Hem in gedachten op de grond zien, is op dit moment een van de grootste angsten. Maar gelukkig gebeurt dit niet. Ieder neemt nu een ballon, nu gooien we onze eigen ballon in de lucht. de psycholoog vraagt "Zou het lukken om hem tegen de plafond te gooien?". Ik heb liever van niet, maar het lijkt me geen probleem als het gebeurt. De vraag om hem toch eens op de grond proberen te leggen. Ik wil me erover zetten en probeer het niet wetend of het me zal lukken. Ik doe het, hij ligt effectief op de grond. Voor mij een wonder. Yes een brug overwonnen, een berg beklommen,... De psycholoog doet het nu ook nog eens. Omdat de angst 9/10 is moet ik nog even rusten, tot het gedaald is. Ik pieker al een tijdje over het feit dat mijn angst lijkt te verdwijnen. Zou ik dan toch zoals vroeger vele mensen me gezegd hebben voor de aandacht gedaan hebben? Is er ooit wel iets geweest? Zal het terug komen? De psycholoog zegt daar iets mooi op. "Het kan zijn dat je het vroeger voor aandacht gedaan hebt, maar dit kan je niet weten. Je weet dat er nu iets was. Je moet nu enkel kijken naar wat je bereikt hebt en wat er zal komen. Je komt van ver. Een angst verdwijnt niet, maar je lichaam leert er mee leven. In de toekomst zal je wel nog verschieten en bang zijn, maar je zal ermee kunnen leven en niet meer moeten weglopen of je slecht voelen." Nu naar het echte grootte werk "ballonnen ploffen". Omdat het de eerste keer is en ik nog niet zo ver ben. Moet ik ze niet laten ploffen, de psycholoog zal op de gang staan en roepen. De eerste keer probeer ik het met mijn oren dicht te duwen. Het moment is daar "klaar... 123... en de knal". Ik verschiet, zit te rillen, de adrenaline stroomt, mijn vingers trillen,... Je kan het vergelijken met: er gebeurt bijna een accident, maar het kan vermeden worden. Mijn Hart klopt waarschijnlijk boven de 100, ik voel een enorme ontlading, zweet tot achter mijn oren maar ik heb niet moeten wenen. Op voorhand had ik gezegd dat de kans er is dat ik zal beginnen wenen. Volgens de psycholoog is dit normaal, maar ik voel het als belachelijk. We doen het nog eens, nu zonder mijn oren dicht te drukken. Terug "klaar... 123... en de knal". Nu schrik ik echt wel, ik vlieg een beetje omhoog. De gevoelens als de vorige keer, maar nu maal 10. Nu zit het wenen me nader dan lachen, ik begin bijna te wenen. Het is genoeg voor vandaag, nog een keer zou me niet lukken. De ballon laten ploffen waar ik bij ben, in het zelfde lokaal is voor het moment uit de boze. Ik kan de sessie zeer gelukkig afsluiten: een ander kleur kiezen dan gewoonlijk, de ballon op de grond verdragen, het ploffen,... Het voelt of ik niet meer bang ben voor het voorwerp "ballon". Maar wel nog voor het ploffen. Ik kan met veel plezier zeggen dat mijn fobie omgewisseld kan worden, voor een gewone angst voor ballonnen. Bij een fobie zie je vlucht gedrag, angst neem je meer in je op. EINDELIJK.
Fobie
Betekenis van "Fobie" volgens wikipedia:
| Een fobie (Grieks: ?????, fobos = angst, vrees) is een psychische aandoening waarbij iemand, om doorgaans onduidelijke redenen, een ziekelijke angst ontwikkelt voor specifieke zaken of situaties. Deze angst staat niet in verhouding tot de reële bedreiging die van de situatie of het object uitgaat en de lijder is zich hiervan goed bewust. Niet alle angststoornissen worden fobieën genoemd. Als angst niet voor bepaalde zaken of situaties is, spreken we niet van een fobie, maar van een paniekstoornis of van gegeneraliseerde angst. |
Angst
Definitie
Angst word beschreven als een onaangename en emotionele toestand waarin men sterk negatieve verwachtingen heeft.
- Angst zorgt voor verhoogde werkzaamheid en activiteit van het autonome zenuwstelsel, dit uit zich in hartkloppingen en beven.
- Angst kan zich voordoen in bepaalde omstandigheden, dit noemt men situatiegebonden angst. Maar het kan ook onafhankelijk zijn van omstandigheden en een kenmerk zijn van een persoon, dit noemt men persoonsgebonden angst
- Angst is anders dan vrees, angst heeft geen concrete inhoud en het is niet gekoppeld aan een object.
In de psychoanalyse maakt men onderscheidt in;
- morele angst:angst niet aan de normen van het eigen geweten te kunnen voldoen
- neurotische angst: angst de eigen impulsen niet in de hand te kunnen houden
- realiteits angst: angst voor objectief bedreigende angst uit de buitenwereld
Men spreekt van een angststoornis als de angst zo erg is dat het normale functioneren wordt belemmerd zonder verdere aanleiding.
Het lijkt alsof de angst uit mij verdwenen is, maar het is er effectief nog, zo ergens diep van binnen. Je kan het vergelijken met het hebben van een chronische ziekte die onder controle te houden is (vb. epilepsie). Wanneer je de medicatie goed inneemt ervaar je de ziekte niet meer. Maar bij onderzoek is het er effectief toch nog. Waar ik vroeger begon te zweten, te wenen, hogere hartslag,... bij het horen van het woord ballon,... Begin ik nu maar te zweten van het puntje van mijn tenen tot achter mijn oren wanneer er een ballon ploft. De ballonvlucht die ik cadeau krijg wanneer ik niet meer bang ben komt dichterbij...
Wordt vervolgd...Bijlagen:
1048671_559499754107430_413200298_o.jpg (185.3 KB)
1074949_559499767440762_289187756_o.jpg (447.9 KB)
1077450_559499764107429_1385227609_o.jpg (423.3 KB)
1085120_559499857440753_952604745_o.jpg (104.8 KB)
31-07-2013 om 00:00
geschreven door F.B.
|
I balloon You
