Hier komt mijn verhaal, het gaat over een helleangst die ik liever zie gaan dan komen. Al van zo lang ik me kan herinneren ben ik bang van ballonnen, maar vroeger was ik bang voor zoveel meer. Door intensieve therapie hebben ze het kunnen beperken tot ballonnen. Vanaf dat moment vertelde ik mezelf dat angsten normaal zijn dat iedereen er wel 1 heeft, dat je er mee moet leren leven,... Ik verborg de angst voor iedereen en alles, ik zou mijn leven gegeven hebben dat niemand het zou zien. Maar wanneer de angst van ballonnen mijn leven begon te bepalen op sommige momenten, kon ik het niet meer verbergen, moest ik het wel met mensen delen. Alleen ging het delen veel moeilijker dan verwacht ik voelde schaamte, machteloosheid, gevoel niet begrepen te worden, anders zijn, iets hebben die minder gezien is dan het wel is, belachelijk voelen,... Uiteraard kon ik op begrip en steun rekenen zeker bij de dierbaren dicht bij mij, maar natuurlijk waren er mensen die zoals ik dacht het minder zouden zien of het in werkelijkheid voelde. Ik begrijp de groep mensen wel, zelf vond ik het belachelijk en verstond ik niet hoe zo'n hels gevoel te krijgen bij een ballon. Wat een ballon met me doet? Ik begin te zweten, een hartslag ver boven de 100, hoofdpijn, mijn lichaam en gedachten op vluchtmodus, beginnen vliegen zonder vleugels, geen uitweg meer vinden, chaos doorheen heel mijn lichaam en vooral mijn gedachten, loskomen van de realiteit,... Ik zweer het alles behalve leuke gevoelens. Ik ben die gevoelens zo beu, ik ben het beu te voelen wat ik nu voel met eender op welke manier ballonnen om me heen (ver of dicht, film, foto, ballon als voorwerp,...). Daarom ben ik terug aan een therapie begonnen om ook van de angst/fobie van ballonnen afscheid te kunnen nemen. Daarom de titel: I balloon You. Angsten zijn universeel, komen in verschillende vormen voor, de ene wat intenser of de andere,... Door mijn verhaal te doen wil ik mijn angst aanvaarden, het in me opnemen en zo er dan iets tegen kunnen doen. Maar ik deel mijn verhaal ook omdat zo mensen mij beter kunnen begrijpen en dat ik op zo'n manier ook mensen kan helpen.
groetjes en veel leesplezier...
02-04-2013 om 15:20
geschreven door F.B.
levensverhaal van de ballonnen angst
Hoe is de ballonnen angst ontstaan en wat is zijn levensverhaal? De datum van ontstaan weet ik niet meer, maar de dag herinner ik me nog zoals het gisteren was. Opgewonden en uitgelaten mag ik mee naar Bellewaerde, eindelijk ben ik groot genoeg om op elke attractie te mogen zitten. Halfweg de dag gaan we naar het huis van Houdini, niet ver daarvan ligt een open plein waar ze op dat moment een stuntshow uitvoeren. We staan vooraan de rij, opeens horen we een luide knal, een beetje verder staat een kindje met een ballon. Ik ben zo hard geschrokken dat ik in paniek de rij moest verlaten. Daar ging de leuke dag Bellewaerde, ik mocht naar huis. Maar niet alleen mijn dag ook de dag van mijn broer, zus, mama, papa, meter, tante en peter is aan dingelen.
Achteraf zijn mijn ouders te weten gekomen dat er een van de gasflessen die ze in de stuntshow gebruikten ontploft is. Vanaf deze dag is de hel begonnen. Dagen heb ik niet kunnen slapen, dagelijks slechte dromen. Vanaf die dag is alles verandert. Vanaf die dag was ik bang van: vuur, ballonnen, deuren die dichtslaan, broodzakken, drank brikjes, pistolen/waterpistolen, autobanden, vuurwerk, plastiek zakken, smijt bommekes, lange rijen, kleine ruimtes,van alles die een luid geluid kan maken, de garage poort die wordt dicht gedaan, ontkurken van flessen... Gewoon veel te veel om op te noemen en me te herinneren.
Vanaf die dag mocht ik na school naar een kinderpsycholoog, mocht ik elke vakantie ipv te spelen gaan spreken over wat ik voel en werd ik af en toe uit de klas gehaald omdat er mensen van het CLB kwamen vragen hoe het met mijn angst verliep. Vanaf die dag is het thuis allemaal anders geworden, elk gezinslid moest zich aanpassen, elke dag liep ik alert rond zelfs wanneer er niets kon gebeuren. Elke dag liep ik rond als een hond die moest waken over het leven van zijn baas, in plaats van op mijn gemakje te kunnen spelen. Wekelijks had ik een angst aanval, moesten mijn ouders me gaan zoeken, gelukkig kende iedereen mij in de buurt waar ik woonde. Want bijna in elk huis woonde er familie.
Als kind door zo'n hel gaan is alles behalve leuk, ook omdat je niet begrijpt waarom je zo bent en iedereen anders is. Ik was de schuldige dat mijn broer en zus niet meer met hun waterpistool, bollekesgeweer of pistool met buskruit mochten spelen. Dit vertelden ze me ook vaak en ze hadden volgens mij ook gelijk. Dus zat ik bijna altijd binnen te knutselen. Na enkele jaren therapie ging dit allemaal beter, ik ging al meer buiten spelen, veel dingen werden voor mijn lichaam normaal. Ik herinner me nog dat we naar het vuurwerk zouden gaan kijken, vaak gebeurd het dat ze een luid signaal geven. Ik wist dit niet en was zo hard geschrokken dat ik een beetje in paniek was. Daardoor werd ik van mijn mama gestraft en moest in de auto gaan zitten tot ze terug waren. Gelukkig kon ik door het kofferraam een beetje van het vuurwerk zien boven de huizen.
De keren erop kreeg ik in het geheim van mijn papa oordopjes. door op drukte ik hard mijn handen tegen mijn hoofd. Daarna 1 oor zonder dopje, het ander oor zonder dopje, de vingers wat zachter op mijn oren gedrukt,... Tot ik zonder iets op mijn oren naar het vuurwerk kon kijken, voor mij was dat een hemel die open ging, ik had precies de wereld overwonnen. Hoe ouder ik werd hoe minder ik op therapie moest, maar toch bleef het heel intens, ik kon het maar niet aanvaarden.
De einddatum van de therapie weet ik ook nog heel goed, 31 juni het jaar dat ik 12 werd. Want dan ga je naar een andere school en wordt je verteld door het CLB dat ze je niet verder kunnen helpen. Ik weet nog goed de plaats waar ik op therapie moest, het gebouw achter de school van mijn broer. Dit was voor mij wel een steun want mijn broer was mijn superheld en die kwam me ook toejuichen in de speeltijd. Ik weet nog goed een oefening die veel gedaan werd met de psycholoog, ik moest drankbrikjes sparen en ze uitspoelen. Met de drankbrikjes gingen we naar buiten ik mocht kiezen waar ik zou gaan staan en waar de psycholoog moest staan met het drankbrikje die ze zou plat stampen.
Het was de bedoeling dichter en dichter naar elkaar te komen. Alleen is het nooit gelukt 1 stap dichter te komen. De psycholoog was ook eens kwaad, omdat ik het water in het brikje had gelaten en haar schoen daardoor nat was. Voor mij was het een goede grap maar voor de psycholoog blijkbaar niet. Deze oefening was ook het einde. De psycholoog vertelde me dat we nooit verder zouden raken en dat ik van ver ben terug gekomen. Ik zou moeten aanvaarden dat er nog een restje angst over blijft. Maar voor mij was dat geen restje angst, maar een panische angst/fobie voor ballonnen. Ik begrijp wel dat de angst voor ballonnen is gebleven, want we hebben nooit iets gedaan met ballonnen.
Voor mij was het einde van de therapieën eigenlijk wel leuk. Eindelijk de woensdag kunnen spelen, eindelijk op kamp kunnen in de vakantie ipv op therapie,... Maar ik was de mensen die me geholpen hadden heel dankbaar voor de hulp. Want door hen heb ik van vele angsten terug kunnen komen naar 1 angst: Ballonnen. Ik durfde terug te spelen met waterpistolen, bollekesgeweren, ik durfde terug een brood gaan halen bij de bakker, ik moest niet langer met mijn vingers in mijn oren in de auto zitten, ik kon genieten van vuurwerk,...
Ik was trots over mijzelf dat ik dit allemaal had bereikt, ik kon er mee leven om niet met ballonnen te kunnen samen leven. Lang heb ik het kunnen wegstoppen, lang heb ik smoesjes kunnen uitvinden: ooo ik moet naar het toilet wanneer er ballonnen waren, ik kan niet naar je feestje komen ik heb veel huiswerk, neen ik moet geen ballon hebben ik heb er genoeg (in de winkel),... Tot je op een leeftijd komt en je geen smoesjes meer hebt, dat je in je studies moet gebruik maken van ballonnen. Dat het bij sommige mensen begint op te vallen en ze vragen beginnen te stellen.
Je begint te beseffen dat er iets mis is, dat je iets wil doen om van de angst voor ballonnen af wil raken. Alleen ben je beschaamd, je durft het aan niemand vertellen, zelf thuis lachen ze ermee,... Dus beslis je er op je eentje aan te beginnen. Zo ben ik erin geslaagd om voor een toenmalig liefje 13 ballonnen op te blazen waarvan in 1 een brief zat. Het heeft me 3 weken geduurd om die ballonnen op te blazen, de eerste was zelf heel klein. Op dat moment woonde ik al bij mijn papa, bij hem vond ik wel de steun die nodig was. Hij zei me "Zou je niet stoppen, iedere keer wordt je zo bleek dit alles is toch niet nodig. Je kan toch op een andere manier tonen dat je iemand graag ziet." Maar voor mij was dit de ultieme manier om iemand te tonen dat ik hem graag zie, gewoon mijn angst aan de kant zetten voor die ene persoon. Deze opdracht was niet gemakkelijk, ik heb zelf mijn bed anders gezet omdat de ballonen in de dressing naast mijn kamer dicht bij de muur stonden waar mijn bed stond. Wanneer ik dan die 13 ballonnen trots overhandigde werd ik naar mijn gevoel onthaald alsof ik met niets afkwam. Noch thans was mijn angst bij deze persoon geweten. Vanaf dit moment had ik ook beslist nooit meer zo iets te doen. Daarna had ik beslist de strijd tegen de angst op te geven en er gewoon mee te leven.
Ik heb dat jaren kunnen volhouden, uiteindelijk durfde ik zelf bij sommige mensen openlijk uit te komen voor mijn angst. De ene persoon begreep dit meteen, de andere dacht dat het allemaal minder erg is zoals het werkelijk is. Een ballon is namelijk iets om niet bang van te zijn, het kan niets kwaad doen. Ik denk dat namelijk ook, maar nu kijk ik er niet meer naar zoals het niets is. Ik vind het wel nog steeds belachelijk. Toen kwam er een situatie die voor sommige mensen een grap was. Het ging zo, er was een plaats waar 2 ballonen aan de muur hingen. 1 van voor de ruimte en 1 achteraan. Ik had er vrede mee kunnen nemen dat deze er waren, de eerste dagen was ik niet om mijn gemak. Er waren al personen die het aanboden de ballonnen weg te doen, maar dat wou ik niet, ik wou ermee leren leven. Op een dag hingen de ballonnen niet meer aan de muur, maar waren ze ermee aan het spelen. Voor mij was dat een brug te ver en ik kon de situatie niet aan. Dus vroeg ik om de ballonnen weg te doen, dit is gebeurt. Maar in de namiddag beginnen ze er terug mee te spelen, ik vraag te stoppen, maar ze doen de ballon ontploffen. Ik schiet in paniek en wil vluchten ik wil naar huis, maar de sleutels van mijn wagen liggen nog binnen. Om deze te nemen moet ik de ruimte terug in en dat zie ik niet zitten. Dus blijf ik wat buiten er komt me iemand steunen, wanneer ik wat tot bedaren ben gekomen ga ik terug naar binnen. De mensen hadden hun excuses aangeboden, deze heb ik aanvaard en nog steeds heb ik geen slechte gevoelens meer tegen over die personen. Maar toch ik wou niet meer naar die plaats gaan, maar toch moest ik want de ruimte is niet te ontlopen. Ik kon de ruimte niet ontlopen omdat ze school heet en ik wil mijn studies afmaken. Dit is een moment waarop ik beslis dat het niet meer zo verder kan en ik ga met steun van leerkrachten terug opzoek naar een psycholoog.
Via een kennis kom ik terug bij CGG ik moet daar op kennismakingsgesprek. Gedurende dit gesprek wordt de angst besproken om zo te zien hoe ze me kunnen helpen, heel de wonde wordt terug open gereten. Enkele weken later krijg ik telefoon dat ik naar iemand op echt gesprek mag, deze psycholoog zou me kunnen helpen. Ik ga daar nog eens heel mijn situatie uitleggen. Na een tijdje wordt duidelijk dat deze psycholoog niet genoeg gespecialiseerd is voor mijn situatie. Ik krijg daarom een telefoonnummer van iemand anders, ik laat dit wat aan de kant liggen en zie het niet zitten om nog eens te bellen. Ondertussen gaan er enkele weken voorbij.
Tot op een dag het is nieuwjaar, voor de maaltijd weten ze dat ik allergisch ben aan eieren. Bij de voorbereiding werd ook gezegd dat ik bang ben van ballonnen. Bij het buffet vraag ik toch nog eens of er geen eieren in het eten zitten. Iemand heeft als grap het antwoord "Er zitten denk ik geen eieren in en wees eigenlijk eens blij dat er geen ballonnen in zitten." Ik vond dit alles behalve grappig en ga boos weg. Maar het boos zijn verandert in helse angst en ik loop weg naar huis. De mensen op het feest zijn wat verschoten en weten niet waar ik naar toe ben. Mijn vriend komt samen met iemand van het feest me zoeken naar me thuis. Ik was ook naar daar gelopen, voor mij leek dat de enigste veilige plaats. Ik ben dan nog terug mee gegaan naar het feest, die verder gewoon verliep. Enkele dagen later heb ik echt beslist om er iets aan te doen en belde de psycholoog op, er is een afspraak...
Laten we een fles ontkurken op een hopelijk goede afloop.
Voor alle mensen die zich in een situatie aangesproken voelen. Sorry dat ik voor zo'n situatie gezorgd heb. Ik begrijp dat sommige dingen gemakkelijker leken dan ze waren en dat het als een grap kan bedoelt worden. Ik heb voor geen enkele persoon nog neiging tot kwade gevoelens.
I balloon You
Hallo
