Hallo heel lang geleden, wel 6 maanden was mijn 10de afspraak. Vandaag (29 januari) brei ik er een vervolg aan. Met een klein hartje vertrek ik naar de psycholoog, ik heb de afgelopen tijd niet geoefend en ben dan nog eens te laat. Gelukkig is mijn vriend mee. Ik weet echt niet wat vandaag zal geven, eigenlijk vrees ik het ergste. Beteren zal het niet zijn, ik heb gewoon niets rond ballonnen gedaan de afgelopen tijd. Ok, er waren andere prioriteiten, maar ik had tenmiste nog kunnen oefenen. Van 8 januari wist ik al dat het zou komen maar toen was ik ziek, ik had tenminste kunnen oefenen. Maar ja van uitstel komt afstel en eigenlijk loop ik er nog te veel van weg. Ik voel me schuldig, schuldig voor de tijd die de psycholoog er in heeft gestoken, maar ook de tijd die de mensen om me heen nemen. Tijd om me te proberen begrijpen, om me niet te veel op te jagen, om mij te steunen,... Maar ja, niet stil staan bij wat geweest is daar kun je toch niets aan veranderen. Ik moet me richten op wat komt, daar kan ik wel iets aan doen. We beginnen dan maar en daar komt de vraag "Hoe gaat het, wat lukt je nog en wat niet?". Dan moet je toegeven dat je het eigenlijk niet weet, dat al die tijd voor niets geweest kan zijn. Dat je gewoon opnieuw start. Het is niet fijn maar het is nu zo, we kunnen maar het beste van maken. Ik kan wel vertellen dat ik in de afgelopen tijd af en toe geconfronteerd ben geweest met ballonen zowel waar kinderen mee spelen als die op de grond liggen,... en dat ik er nooit van weg ben gegaan. Nieuwjaar is ook gepasseerd en dit jaar heb ik er kunnen van genieten, de mensen waar het feest door is gegaan hebben er rekening mee gehouden. Daar ben ik de mensen echt dankbaar voor. Voor mij is het fijn om gewoon te kunnen genieten en niet voortdurend op mijn hoede te moeten zijn of geconfronteerd worden. Na de babbel gaan we echt van start en oefenen in sneltempo wat we de afgelopen tijd hebben gedaan: aan de ballon trekken, er in nijpen,... en dan blazen alles loopt tot nu toe gesmeerd. Alles lukt maar in veel kleinere hoeveelheden. Vb. mijn ballonnen zijn veel kleiner en ik richt me terug op het kleur en neem terug de blauwe. Ik omschrijf hoe ik me voel bij het blazen: "op een bepaalt moment hoor ik de ballon precies ontploffen, 1 keer kort en hoe meer ik blaas hoe meer het ploft. Precies de parkeerhulp in mijn auto, hoe dichter ik kom hoe luider en sneller het piept." Mijn angst gaat in momenten toch terug naar een 7/10. Ik ben gewoon voortdurend bang dat de ballon zou ploffen of dat ik over mijn grens zou gaan zoals een vorige keer en gewoon zou beginnen wenen. Het ergste van al ik ben banger om te moeten wenen waar ze bij zijn, dan om de angst die ik voel voor de ballon. De uitdaging van de psycholoog: blaas de ballon tot je niet meer kan knoop hem niet dicht en kijk er naar. Kijk zolang tot je angst weg is en blaas hem groter en dan gewoon terug kijken enz. Ik wil de uitdaging aangaan, maar mijn ballon is dicht geknoopt dus gaat het niet met deze. De psycholoog bied aan om de ballon te nemen die ze vast heeft. Maar het is een witte van kleur, ik had echt liever een blauwe. Toch start ik eraan al snel bereik ik mijn angstpunt, wachten dus kijken en terug blazen. Dit kan ik zo'n 3 keer doen en heb ik mijn grens bereikt toch als ik kijk vind ik de ballon niet groot genoeg en ben niet tevreden. Hij is de grote van meloen als we hem dan vergelijken met mijn vorige (blauwe) die is dubbel zo groot. Weet ik dat ik nog veel zal moeten oefenen en dat ik ooit zal geconfronteerd worden met een ploffende ballon. De sessie zit erop ik krijg nog mijn oefeningen mee: wat we vandaag gedaan hebben en met ballonnen bezig zijn. Zo een uurtje is voorbij aan praten over hoe het met mee gaat, wanneer ik geconfronteerd was met ballonen en die ene oefening. Ik ben niet tevreden ik had liever meer gedaan, maar langs de andere kant had ik slechter verwacht. Het kan mijn strijdlust om mijn doel te bereiken maar prikkelen. Bij het afscheid komt de moeilijke vraag: "Wat gebeurt er met de ballonnen?" Ik neem ze het liefst mee want ik spaar ze als aandenken in een pot. Alleen mijn blauwe is nog altijd opgeblazen en dicht genoopt. Nu laten ploffen zou niet gaan ik ben te bang. Dus beslis ik hem mee te nemen. Aan de auto is het nog even moeilijk want hoe gaat hij mee in de auto. Ik heb niet graag dat mijn vriend aan ballonnen komt, want telkens doet hij wel iets die te ver gaat. Ik zet er me gewoon over, we gaan in de auto en mijn vriend komt naast me zitten en houdt de ballon de hele rit vast. Hoe ben ik eigenlijk niet op het idee gekomen mijn vriend te laten rijden?
I balloon You
