Vandaag (30 april) zou het mijn vijfde afspraak zijn, maar ik ben het helemaal vergeten. Druk bezig voor stage, solliciteren, de dagelijkse verplichte dingen,... Ongeveer 3 kwartier na mijn afspraak krijg ik een mail van de psycholoog of ik een nieuwe afspraak wil, dat ik niet op de afspraak aanwezig ben. Ergens ben ik opgelucht, het moment om echt aan de slag te gaan met lucht in de ballon is uitgesteld. Maar deze gedachte is enkel het pijnlijk moment uitstellen. Anderzijds ben ik geschrokken, ik voel me schuldig dat ik iemand heb laten wachten. Als het aan mij lag ik zou nu nog vertrekken, maar er zou toch geen tijd meer overblijven. Nieuwe afspraak maandag, nu zal ik er alles aandoen om het niet te vergeten en zal de extra tijd gebruiken om nog extra te werken aan de oefeningen. De grote stap zal ik alleen moeten nemen, maar toch weet ik dat zowel mijn papa als mijn vriend achter me staan. Ik heb echt veel te danken aan vriend en mijn papa, dit weet ik maar al te goed. Wordt vervolgd...
I balloon You
