Hoi vandaag (21 augustus) was mijn tiende afspraak en ik ben er niet tevreden over. Eerst en vooral, ik weet dat het een tijdje geleden is. Maar dat wil niet zeggen dat ik stil heb gezeten. Ik ben naar Pukkelpop gegaan en daar werd mijn angst goed op de proef gesteld. Zo hadden de personen die naast ons zaten ballonnen mee. Ik zag dat ze enkele ballonnen aan het opblazen waren. Ik ben hun dan gaan zeggen dat ik daar wel bang van ben en heb gevraagd of ze er niet zouden mee spelen als ik er bij was. Het kon maar 2 kanten uitgaan: ze hebben er respect voor en houden er rekening mee of lachen er mee en denken er niet over na. Gelukkig hadden ze er begrip voor, de ballonnen dienden ervoor de tent langs binnen te versieren. Voor mij was dit een heel grote stap, zomaar een zwakte bloot geven aan iemand die ik niet ken. Toch ploften er enkele ballonnen toen wij alles aan het opruimen waren om 's avonds naar huis te gaan. Was het met opzet of niet, ik zal het nooit weten. Ik wil het ook niet weten, ik was niet bang en ben niet weggegaan. Daar ben ik heel trots op. Verder was er een optreden dat we wel graag hadden gezien, maar na het eerste liedje werden er ballonnen de grote van een tractorband de zaal ingestuurd. We zijn naar buiten gegaan om in het gras te luisteren. Het voelde zo fijn dat mijn vriend er zo goed mee omging en er respect was. Ik voelde me minder alleen in de wereld van mijn angst. Maar na het optreden was het probleem niet opgelost. Enkele personen uit de zaal namen de ballonnen mee buiten. Of ze houden ze bij zich om er terug mee te smijten in het volgende optreden. Gelukkig werden de ballonnen in de tent afgenomen om het volgende optreden niet te verstoren. Ik kon wel maar hopen dat er geen grote ballonnen meegenomen zouden worden, een van de volgende optreden was Eminem. Een optreden waar ik echt naar verlangde en niet wou missen. Ik was bang om het niet te kunnen zien omdat ik niet op de wei kon blijven. Maar goed nieuws alle ballonnen waren verdwenen. Natuurlijk had je de gewone kleine ballonen (zoals bij een verjaardagfeest) en die werden door het publiek rond geslaan, ik was wel blij dat er geen enkele bij mij kwam. Wanneer er ballonnen over de grond ronddwaalden deed ik mijn typisch boogje. Precies of ik een passer ben die een toertje van 2m rond de ballon doen, 2m is mijn veilige afstand. Thuis is er niet veel gebeurt of geoefend ik ben er ook niet veel geweest. De sessie zelf dan, ik ben er alles dan tevreden over. Ik had verwacht dat ik ooit zou terug vallen, paniekeren,... en ergens had ik een voorgevoel dat het vandaag zou zijn. De vorige keren waren te goed geweest. Zin om niet te gaan was te vergelijken met de aller eerste keer. Normaal beginnen we met waar we de laatste keer geeïndigd zijn, maar nu gaan we verder met waar ik denk dat het nog moeilijk is. Ballonnen die bewegen zoals: mensen die er mee spelen, over de grond rollen, rond waaien,... voel ik nog ruimte en nood voor oefenen. We beginnen met de ballon naar elkaar te gooien, maar opeens begint mijn vriend te slaan en gaat alles super en veel te snel. Ik kan niet meer begin te paniekeren, roep stop en begin meteen te wenen. Ik voel me beschaamd, voor mijn mening heb ik gefaald. Ik wil alles behalve dat iemand mijn tranen ziet, ik voel me een zwakelijk. Ik wil stoppen, ik wil naar huis. Maar ik ben niet voor opgeven, ik blijf altijd doorgaan ook al is iets moeilijk. Ik sta nu voor een T splitsing: ga ik naar huis of blijf ik doorgaan? Ik beslis door te gaan, ik ben niet voor vluchten, voor mij is het niet meer nodig. Ik laat mijn angst niet winnen. De sessie draait nog positief uit maar toch, het was niet perfect en niets zal ervoor zorgen dat mijn mening verandert. Ik ben namelijk heel perfectionistisch en stel hoge grenzen (misschien te hoog). Even rust, praten en doen verder gaan, het lukt me te benoemen wat mij juist bang maakt. Zo is het ook gemakkelijker er rekening mee te houden. Dan maar oefenen om ballonen op de grond te leggen. Het beeld van toen ik klein was raakt er niet uit: een figuurballon die ik op de grond had gelegd was geploft. 1 ballon lukt, 2 ballonnen lukken, 3 lukken,... We beslissen dan maar om verder te gaan met 3 nieuwe ballonnen en de andere op de grond te laten liggen. We beginnen met elk om de beurt over de ballon te wrijven en te duwen, zodat er geluid is. Daarna met zijn 3 tesamen, het geluid waar ik vroeger zo bang van was is nu gewoon ongemakkelijk voor me geworden (zoals met nagels over een bord gaan). Omdat we beginnen met doorgeven worden er 2 ballonnen aan de kant gelegd. Later vroeg de psycholoog of een naald in de buurt moeilijk zou zijn, normaal was voor mij een balpen al een obstakel. De psycholoog kon me vertellen dat er een naald achter het plankje lag waar de ballon tegen steunde. Nu probeert de psycholoog om zo lang mogelijk aan het staartje te trekken, tot ik stop zeg. Daarna aan mij, mijn vriend die het doet lukt niet. Onbewust doet hij een stapje meer dit is een bedreiging voor mij. Om er beweging in te krijgen geven de ballon door aan elkaar zonder te gooien. Omdat we maar 1 nodig hebben leggen we de andere 2 op de grond. De ballon doorgeven vlot, soms trekt de psycholoog aan het staartje. Nu overgaan tot gooien, het verloot goed en we gaan verder uit elkaar zitten. We doen alles tot dat ik het leuk vind, dan pas gaan we verder. Als laatst lopen we elk om de beurt tussen de ballonnen door. Het is beangstigend want ze waaien rond zonder je het wil. Je kan wel stoppen met wandelen, maar je kan de ballonnen niet bevelen te stopen met rollen. Ik kan ook niet mijn boogje maken, mijn veiligheid/zekerheid is toch wel weg. Omdat de ballonnen stuk moeten zullen er nog ballonnen geploft worden. Eerst dat ik het niet zie met mijn oren dicht, dan zonder mijn oren dicht te houden en als laatst dat ik alles zie gebeuren. Ik beslis om het hierbij te houden, het was toch een beetje te hard schrikken. De oefeningen voor thuis: spelen met ballonnen. Om weg te gaan moeten we dus nog eens passeren bij de overblijvende ballonnen die op de grond liggen. Wordt vervolgd...
I balloon You
