Vandaag (6mei) was mijn nieuwe vijfde afspraak. Ik had verwacht dat mijn vriend zou meegaan, maar dat is niet kunnen doorgaan. Ik ben dan maar alleen naar de afspraak vertrokken, het was wel een teleurstelling. Ik zag het helemaal niet zitten om te gaan, maar toch het moet ik ben sterk genoeg... Gelukkig maakt ze stralende zon, mijn dag toch een beetje beter. Vandaag beginnen we aan nieuwe dingen, in mijn gedachten spookt de hele tijd "ballonnen opblazen". Eerst nog even praten, ik kan met veel plezier melden dat het oefenen thuis heel goed is gegaan. Ballon kapot knippen kan ik al zonder problemen, zonder een angst te hebben graad 8-9. Er is nog een situatie die ik kan vertellen: ik heb op amper 10 meter van wel 20 ballonen gestaan, ik moest iets ophalen aan de klantendienst en het duurde even. In de Delhaize dicht bij waar ik woon kan je voor je kindje die je mee brengt naar de winkel, een ballon op een stok meenemen van een staander. Bij het binnen komen kruisten we een kar met een kindje in die een ballon in de hand had. Zonder er met een boog omheen te lopen is het me gelukt er voorbij te gaan. Tijdens het wachten kwam er ook een vrouw voorbij die een ballon die van het stokje was gevallen er terug probeerde aan te hangen. Dit was iets moeilijker, maar toch ben ik blijven staan en niet gaan lopen. Ik ben trots op mezelf, als ik terug kijk op waar ik vandaan kom heb ik al een hele weg afgelegd. Maar ik ben realistisch er is nog een lange weg te gaan. Dan de oefeningen de ballonnen worden te voorschijn gehaald, het zou de bedoeling zijn de ballon met het stuk waar je in moet blazen in je mond te stoppen, maar niet te blazen. We kiezen eerst elk een ballon, ik laat de psycholoog voorgaan. Want eerlijk gezegd de oefening is nog veel te zwaar voor mij. Mijn beurt is er... Ik laat de psycholoog nog eens voorgaan, ik durf niet toe te geven dat ik het niet durf. Het is nu echt mijn beurt ik durf het echt niet, met een krop in mijn keel en tranen in de ogen zeg ik: "Ik durf niet". De reactie van de psycholoog is opvallend positief, iets wat ik niet verwacht heb. "Oooh dat is niet erg, laten we iets anders proberen. Het is al een hele stap vooruit en vooral positief dat je gewoon zegt wat er is. Niet veel mensen hebben het lef zich zo kwetsbaar op te stellen." We zoeken dan maar naar een oplossing voor hoe het wel zou lukken een ballon in mijn mond te steken. Eigenlijk is de therapie ook heel creatief leren werken, telkens zoeken naar oplossingen/andere oefeningen,... Ik begin dan maar het staartje van de ballon over mijn wangen te wrijven en zo dicht mogelijk naar mijn mond te brengen. Het lukt me echt niet het staartje van de ballon in mijn mond te stoppen, dus dan maar de bolle kant. Dit lukt beetje per beetje zo goed dat ik kan blijven zitten met armen helemaal gespreid. Nu moeten we een moeilijkheidsgraad verder, het staartje in mijn mond is echt te moeilijk. Dan maar proberen de ballon kapot te knippen en het gat dat we gemaakt hebben in mijn mond te stoppen. Het gaat moeilijk, zo stom dat zo'n domme oefening zoveel spanning kan brengen (7-8). Maar gelukkig hoe langer we oefenen, hoe meer de angst vermindert. Joepie een geslaagde sessie, terug een stukje van de wereld overwonnen. De tijd is voorbij, nog even spreken. Ik vertel dat het me echt opvalt dat mensen meer respect hebben sinds ik er open voor uit kom dat ik bang ben van ballonnen en in therapie ben. Nu zijn de reacties meestal: "wow zoveel lef dat je hebt, zo'n angst hebben en toch ermee omgaan." Vroeger was dat meestal ermee lachen. Nog thans de angst is nog altijd de zelfde... Als persoon wordt ik ook sterker uit de therapie sessies. De oefening voor thuis: het zelf gemaakte gat in de ballon in mijn mond stoppen en beetje per beetje opschuiven naar de staart. Wordt vervolgd...
I balloon You
