Vandaag (27 mei) is al de zesde afspraak, mijn vriend kan deze keer mee op therapie. Voor mij is dit een grote steun, want ik weet dat ik nu zal moeten beginnen met ballonen opblazen. Voor we aan het echte werk beginnen mag ik nog eens tonen wat ik thuis heb kunnen oefenen. Door veel te oefenen thuis kan ik het staartje van de ballon in mij mond stoppen. We gaan van start, ik laat de psycholoog voorgaan, om te zien hoe het allemaal werkt. Ik kies om als volgende te gaan, het werd lachen. Ik had namelijk de techniek niet beet om een ballon op te blazen, het was een beetje klungelen. Na een paar keer te proberen lukt het me toch. Ik sta er versteld van dat een ballon opblazen zoveel fysieke kracht vraagt, ik vergeet even mijn angst. Maar wanneer de ballon groter werd, kwam het besef en de angst ook terug. Nu mag mijn vriend het eens proberen, ik wist zelf niet of het zou lukken met hem in de buurt. Want er is nog nooit een derde persoon aanwezig geweest tijdens de therapie. Waar ik het meeste schrik van had was de manier waarop de ballon in zijn handen lag. Ik kon de ballon niet meer zien en de hand leek te groot tegenover de ballon. Ik merk wel dat hij soms verder gaat dan dat mijn grens ligt, maar dit doet hij niet met opzet. De psycholoog houd haar letterlijk aan de afspraken vb. wanneer er niet geblazen moet worden de ballon op de schoot leggen, mijn vriend daarin tegen zit ermee te prutsen. Maar hoe langer hoe gemakkelijker het ook verloopt. Voor mij is dit een grote overwinning, de ballon is wel amper een hand groot maar toch... Het heeft me een goed gevoel, een kick, laat me zweven,... precies of mijn hoofd lichter wordt, mijn angst is er opeens minder. Jammer dat de angst nog niet verdwenen is. We zullen nog een tijdje stapje per stapje moeten verder gaan. Wordt vervolgd...
I balloon You
