Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
28-12-2011
wie niet snel is, moet...
... vindingrijk zijn.
Dat ik nog iets interessants te vertellen kon hebben dit jaar, had ik niet meer verwacht.
Twee jaar geleden nam ik deel aan de kerstcorrida in Meeuwen-Gruitrode en vestigde er mijn persoonlijk record. Vorig jaar had ik dit in principe moeten verbreken. De weergoden beslisten er anders over en de wedstrijd werd afgelast.
Consequent aan mezelf zou het er dit jaar niet van komen om mijn record te verbreken. Het leek me echter ook eens tof om samen met mijn oudste dochter deel te nemen aan de 5 km. En, als het dan toch niet meer over 'zo rap mogelijk' ging, waarom dan niet over 'zo origineel mogelijk'. Er werd immers een prijs toebedeeld aan de meest origineel verklede loper.
Enkele weken eerder hadden we al beslist om er een échte duoloop van te maken. Maar gisteren, amper 5 uurtjes voor de wedstrijd, kreeg onze outfit, op aangeven van Dorien, the finishing touch, en wat voor één. Achteraf bleek dit een schot in de roos te zijn.
We hadden ons in een oude dekbedovertrek gehesen. Dan heel simpel twee gaten in de bovenkant geknipt om ons hoofd door te steken en twee gaten aan de zijkanten, waardoor ik mijn linkerarm en zij haar rechterarm stak. Het overtollige stof beneden werd weggeknipt, net boven de grond. Als hoofddeksel hadden we een kussensloop - met inhoud - gebruikt. Van een klein kussentje weliswaar, gewoon vanuit onze woonkamer. Jaren geleden had mijn moeder mijn kussens van hoesjes voorzien, met een grote flap en zonder tiretten, zodat we het kussen er gemakkelijk konden uitnemen om de sloop uit de wassen. We staken ons voorhoofd gewoon achter zo een flap en... done. Vooral langs de achterkant moet dit een spectualair zicht zijn geweest, omdat je dan twee kussens zag dansen boven een dekbedovertrek.
Oefening baart kunst, zegt men wel eens. Niet voor ons. We deden het gewoon zonder oefening. Om ongelukken te vermijden, hebben we wel het hele traject hand in hand afgelegd. Bekijks hadden we alleszins genoeg, zowel voor, tijdens, als na de wedstrijd. Je werd gewoon zelf vrolijk van al die lachende gezichten. Zelfs de mensen die we voorbijstaken - en dat waren er heel wat - en die de boodschap kregen - opgelet, u wordt ingehaald door een bed - konden ermee lachen.
Bescheiden durf ik dan ook meedelen dat we verdiend de eerste prijs 'Grote Snor' wegkaapten, net voor de schattige engeltjes. Nochtans hadden onze clubgenootjes die zich verkleed hadden als meeuwen, met één plakkaat aan hun voorzijde met de boodschap "ik houd niet van Meeuwen", verwijzend naar de vogels en één plakkaat aan hun achterzijde "maar ik houd wel van Meeuwen", verwijzend naar de gemeente, zeker en vast ook een prijs verdiend. Niet alleen omwille van de originaliteit, maar ook omwille van het vele werk dat ze erin gestoken hadden. Toch veel origineler dan al de andere winnaars met hun afgehuurde pakjes.
Enfin, mijn dochter en ik hadden ons 'moment of fame' en we hebben er enorm van genoten. Wie weet, misschien komt er wel een foto in de krant of zelfs een TV-optreden (TV Limburg), aangezien we bij aankomst geïnterviewd werden met een camera op onze neus gericht.
't Was zo tof dat ik er slecht van heb geslapen. Nochtans heb ik lang genoeg in bed gelegen/gelopen.
Grz
een originele keep-on-runster
PS Binnenkort vind je foto's op www.avtmeeuwen-gruitrode.be én verder nog een dikke proficiat aan de clubgenootjes die wel voor snelheid gingen en zichzelf weeral overtroffen.
Afgelopen vrijdag kon ik dat ding nog vervloeken, maar vandaag kon ik 'm gebruiken.
Even terug naar vrijdag. Tegen 19.00u begeef ik me samen met mijn man naar de runnerscorner, het clublokaal, om van daaruit een loopje te doen. Ik gris een fluovestje van de kapstok, maar heb geen oog voor de kruiwagen die er, rechtop geparkeerd, onder staat. Een toevallig tikje tegen dat ding en het valt in al zijn lompigheid om tegen mijn been. Resultaat : een blauwe plek van 38,465 vierkante cm. (heb deze uitermate relevante informatie speciaal voor jullie berekend!)
Vandaag was er het laatste bosloopje van het intergemeentelijk bosloopcriterium. We hebben ze alle vier alle zeven meegedaan. Dat levert ons om te beginnen al een mooi loopshirt op. Verder is er ook een tombola onder de deelnemers van àlle boslopen. We hebben dus 28 kansen om iets te winnen. Moet lukken toch.
Even ziet het ernaar uit dat het noppes wordt, maar uiteindelijk wordt mijn naam afgeroepen, gerelateerd aan een bierkorf. Yes, zo blij als een kind. Blijgezind deel ik nootjes uit aan mijn loopmaatjes. Een kruiwagen om mijn prijs in te vervoeren heb ik helaas niet bij. Gelukkig wel een kruier. Tenslotte zal Johan er toch het meeste van mogen opdrinken (om te delen is het net te weinig, echt waar!), want ze zijn de kriek vergeten... Maar de chocolade smaakt zeker zo goed en je wordt er niet zo vlug tipsy van.
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Oh ja, het was best een pittig parcours, een gedeelte van een finse piste met een dikke laag boomschors en enkele heuveltjes. Maar ik heb me goed geweerd : 8 km op 45 minuten.
Meer dan duizendvijfhonderd kilometers heb ik reeds afgelegd dit jaar en we hebben nog een maand te gaan!
Waar ik echter nog blijer mee ben: de rugproblemen zijn voorlopig (ik blijf voorzichtig) weer van de baan. Ik loop volledig pijnvrij. Mijn zolen heb ik aan de kant gegooid. Ten eerste omdat ik er tegenop zie om terug naar Mol te gaan om ze te laten aanpassen, ten tweede omdat ik me begin af te vragen om ik ze wel nodig heb. Ik was al een twijfelgeval (dat hebben ze me eerlijk gezegd) wat betreft de noodzaak, omdat ik enkel last had tijdens het lopen en niet in mijn dagdagelijkse functioneren. (Zijn hiermee je vragen beantwoord, Marc?) Bij trage duurlopen heb ik duidelijk geen last (behalve als ik zolen draag owv het blarenleed). De intervaltrainingen heb ik eigenlijk nog geen seconde gemist... Daarnaast heb ik ook het dragen van hakkenschoenen afgezworen, want volgens mij is hiermee alles begonnen.
Voor 2012 zullen mijn doelstellingen er heel anders uitzien. Zullen wedstrijden nog aan de orde zijn?
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS de dokter van het werk heeft me afgeraden om twee dagen achter elkaar te lopen. Misschien een alternatieve sport zoeken ifv mijn gevoelige rug. Iemand suggesties? Kom niet af met zwemmen, ik weet dat dit waarschijnlijk het beste is, maar 't is niet zo mijn ding.
...met mijn zolen. Sinds de bosloop gaat het van kwaad naar erger. Niet alleen omwille van een lichte, doch aanhoudende rugpijn, maar vooral omwille van de pijn onder mijn voeten, die zich niet meer beperkt tot de blaren alleen. Het lijkt wel alsof ik ergens tussen gezeten heb met mijn voeten, alsof ze verwrongen zijn. Ik vermoed dat het te maken heeft met mijn blaren die me onbewust letterlijk op het verkeerde been/voet zetten. Hoog tijd dus om terug te gaan om mijn zolen te laten aanpassen. Maar wanneer?
de blaren vallen en verdwijnen... blaren daarentegen...
Beste bloglezer
Het blarenleed is nog niet geleden. Twee dagen blaarvrij en dan ineens toch weer die pijn onderweg en het besef dat ik weer een blaar aan het kweken ben. Hierdoor ben ik afgelopen vrijdag, net op tijd, maar anderzijds ook net te laat, aan onze achterdeur afgedraaid en heb ik zo het traject drie kilometers ingekort. Vandaag heb ik met één compeedplakker op de bloedblaar onder de rechtervoet en zonder plakker op het gevoelige plekje onder de linkervoet een pittige bosloop gelopen aan een, voor mijn huidige doen, pittig tempo van 5'39" per km. Achteraf bekeken had ik, zij het preventief, links ook best van een compeedje voorzien.
De lekkere frituurfriet na afloop heeft het geleden leed echter wel wat kunnen verzachten.
Overmoedig heb ik mijn goede voornemens aan mijn ongezoolde schoenen gelapt en gisterenavond gewoon meegelopen met de hoop. Dit impliceert een duurloopje van ongeveer één uur, aan een tempo, ongeveer één minuut per kilometer trager dan het wedstrijdtempo. In principe mocht dit geen probleem zijn. Puur conditioneel gezien was het dat inderdaad ook niet, maar helaas begon mijn rug onderweg lichtjes te protesteren. En vandaag gaat dat protest gewoon verder, niet hevig, maar toch genoeg om het niet te kunnen negeren.
Mijn voorzichtige wedstrijddroom spat als een tere luchtbel uit elkaar...
Vrijdag heb ik 7 km met zolen gelopen en 2 zonder. Vandaag zelfs TIEN mét en dit zonder problemen, al begonnen mijn voeten wel wat gevoelig te worden tegen het einde. Daarom heb ik beslist om het morgen terug zonder te doen. Kwestie van mijn voeten de kans te geven om te helen en te harden.
Ik heb er alleszins terug meer vertrouwen in. Mijn rugproblemen zijn voorlopig ook van de baan. En stilletjes begin ik héél voorzichtig toch weer te dromen van wedstrijden...
Afgelopen zondag heb ik een mooi herfstbosloopje gedaan. Maar 's anderendaags speelde mijn blaar me zo parten (ondanks de compeed, wat in feite toch goede marchandise is), dat ik maandag lafjes forfait gaf.
Gisteren heb ik toch zo'n ongelooflijke jeuk onder mijn voet gehad, echt ambetant! Gelukkig was het een vrije dag en kon ik me ongegeneerd eens 'dabben' als het te erg werd.
Vandaag heb ik me terug wat verstruist en 11 km gelopen waarvan een vijftal met zolen.
De laatste weken heb ik constant rugpijn, een heel lichte weliswaar, maar het blijft vervelend. Voorlopig voor mij nog geen intervaltrainingen. Dat staat als een paal boven water!
De afgelopen maandag, vrijdag en vandaag heb ik braafjes gelopen aan een heel ontspannen tempo. Woensdag heb ik geen intervaltraining gedaan en ook geen gewone. Op de eerste plaats omdat ik 's avonds naar een werkvergadering moest en dus sowieso niet kon gaan. Aanvankelijk wou ik een inhaaltraining doen, maar dat plan heb ik uiteindelijk ook laten varen, omdat ik veel last had van mijn blaar. Zelfs vrijdag liet zich die zich nog goed gevoelen. Vandaag heb ik er gelukkig geen hinder meer van gehad. Dus heb ik geen goede reden meer om het langer uit te stellen. Vanaf morgen ga ik eindelijk eens degelijk werk maken van mijn zolen. Ik kan niet zeggen dat ik er naar uitkijk.
Mijn titel behoeft een beetje uitleg, denk ik. Vandaag stond het derde intergemeentelijke bosloopje op het programma. Omdat mijn blaar nog niet volledig genezen is, koos ik voor de afstand van 9 km, met de nieuwe schoenen, doch zonder de aangepaste zolen. Die moeten nog even wachten totdat ik terug blaarvrij ben, zodat ik een of meerdere nieuwe kan kweken.
Vastbesloten om de afspraak met mezelf na te komen, programmeerde ik mijn virtuele trainer op 6'30" per km. Bovendien was het mijn bedoeling om de balk zwart te houden m.a.w. om te verliezen. Tijdens de eerste ronde van 3 km lukte dat wonderwel door te vertrekken bij de laatsten en een gesprekspartner te zoeken,nl. 2 jonge meisjes. Waarschijnlijk waren die mijn gezaag na één ronde al beu, want ze beslisten om lichtjes te versnellen. De goesting om mee te gaan was groot, maar ik liet het mezelf niet toe. Toch begon ik in de tweede ronde automatisch een beetje te sneller te lopen. Bovendien werd ik constant voorbij gestoken, waardoor de verlokking om bij de ene of de andere aan te sluiten telkens moest ingetoomd worden. Ik volharde in de boosheid, maar moest er toch over waken dat mijn balkje niet te lang in de grijze zone bleef. Door regelmatig op de rem te gaan staan, lukte dat wel.
Tijdens de derde ronde zag ik plotsklaps 2 dames voor mij lopen. Eerder waren ze me nog niet opgevallen, dus nam ik aan dat ze een tikkeltje langzamer liepen dan ik. Weeral die verleiding om hen bij te benen om opnieuw een gesprekspartner te hebben, maar ik maande mezelf aan om het niet te doen. Vlak voor de eindmeet werd ik voorbij gestoken door mijn man, die de 12 km gelopen had. Ik finishte in 58'40", 10 seconden later dan de vooropgestelde tijd. Ik had dus verloren van mijn virtuele partner, maar ook gewonen, want mijn doelstelling was bereikt. Mijn blaar liet zich een klein beetje voelen, maar voor de rest kwam ik heel ontspannen aan. Heerlijk!
Zelfs na de halve marathon in maart heb ik niet zo een zware benen gehad als na deze wedstrijd. Geen rugpijn gelukkig, maar wel last van de kuiten. Achteraf bekeken denk ik dat ik er niet slecht aan gedaan heb om niet tot het uiterste te gaan. Wie weet wat gevolgen dat gehad zou hebben.
Afgelopen maandag hebben Johan en ik genoten van een dagje wellness. Omdat we allebei zware benen hadden, hebben we ter plaatse een sportmassage laten doen. Onze eerste keer, weer een ervaring rijker. Toen we uitgewellnesst waren, kon ik het niet opbrengen om nog te lopen. Na een woelige nacht en een dagje niksdoen was ik bekaf, compleet op.
Inmiddels is de verzuring in mijn kuiten (enfin, ik denk dat het dat was) weg en houd ik me aan de afspraak die ik met mezelf heb gemaakt. Daarom liep ik vandaag niet mee met mijn courante loopmaatjes - hoe jammer ik dat ook vind - maar zocht ik ander, trager gezelschap op. Kwestie van niet in de verleiding te komen om harder te gaan dan dat ik eigenlijk wil. 5 km legde ik af in 36 minuten. Totaal relaxed en doorweekt (niet van de zweet uiteraard, maar van de regen) ben ik terug thuisgekomen, ondanks de blaar die me onderweg terug parten speelde. Maar ik ben voldaan, ik heb er plezier aan beleefd. En dat is toch nog altijd waarom het gaat, niet?
Grz
een relaxte keep-on-runster
PS Heb vandaag weer een klein beetje rugpijn gehad. Het is begonnen nadat ik een vijftal minuutjes mijn hakkenlaarzen heb aangehad om een nieuw tenuetje te showen voor mijn wederhelft. Toen ik de laarzen uitdeed, werd ik het onmiddellijk gewaar. Hoe jammer Johan het misschien ook vindt, ik word terug een platvoeter, zeker weten!
Na een rusteloos nachtje - eigenlijk heb ik dat altijd na een wedstrijd - ben ik stiekem de krant gaan lenen bij mijn ouders. Mijn tijd valt beter mee dan verwacht : 1u17'25". De 121ste op 468 vrouwen. Normaliter had ik minstens in de top 100 moeten staan bij mijn loopmaatjes. Maar ja, het is wat het is...
Ik heb ook mijn wedstrijd op mijn Garmin eens bekeken. Ik heb hem pas afgezet tijdens mijn wandelmomenten na km 10, maar telkens weer aangezet als ik terug begon te lopen.
Mijn eerste 10 km heb ik gelopen in 51 minuten en 1 seconde. En daarna is het dus serieus bergaf beginnen gaan. De laatste 5 km heb ik gemiddeld ongeveer 30 seconden per km langzamer gelopen, wat maakte dat ik relatief fit aankwam aan de finish. Ik had zelfs niet meer de moeite gedaan om een klein spurtje te doen tot aan de eindmeet. De werkelijke afstand was volgens mijn Garmin 14 km 720. Uiteindelijk toch niet langer dan vorig jaar, dus heb ik me op voorhand helemaal voor niks zorgen gemaakt.
Een uur en een kwartier had er dus echt wel kunnen inzitten. Maar ja, nogmaals, het is wat het is. Volgend jaar beter? Dat weet ik nog niet. Ik begin er meer en meer van overtuigd te raken dat ik beter kortere afstanden kies, rekening houdend met mijn rug. 'k Had mij verheugd op een tweede halve marathon in maart, maar na de rugproblemen van de laatste weken begin ik daar mentaal toch al een beetje afstand van te nemen.
Vandaag ben ik een beetje stijf in de benen. Met mijn rug is het eigenlijk best wel ok momenteel. Zo dadelijk gaan we het er eens goed van pakken en lekker relaxen. 't Zal deugd doen.
DDH 2012 : volwassen worden is ook leren omgaan met teleurstellingen
Blijkbaar heb ik nog een hele weg af te leggen op dat vlak. Alhoewel ik moet toegeven dat na het verorberen van een biefstuk friet de finish terug in zicht is.
Vandaag ben ik helaas niet zo flink geweest. Ik was goed gestart, samen met Nadine. Na enkele kilometertjes kwam ook loopmaatje Kim ons vervoegen. Vanaf km vier besliste ik om niet meer naast de dames te lopen, maar een klein beetje afstand te houden omdat het tempo me een tikkeltje te hoog lag. Op dat moment kon ik het wel nog aan, maar ik had schrik dat ik dat niet gedurende het hele traject zou kunnen volhouden. Ik had vanaf het begin een beetje een vreemd gevoel in de kuiten. Niets onrustwekkends, gewoon niet prettig.
Soms liep ik weer wat dichter achter mijn loopmaatjes, dan weer wat verder. Vanaf de tiende km is het echter serieus beginnen misgaan. Ik begon pijn te krijgen onder mijn linkervoet (een grote blaar bleek achteraf de boosdoener te zijn), ik zag de afstand tussen mij en mijn loopmaatjes vergroten, ik begon me te ergeren aan de aanhoudende regen op mijn brilglazen... en vooral... ik begon me af te vragen voor wie en voor wat ik verder nog zou moeten afzien. Nochtans heb ik op andere wedstrijden ooit meer afgezien en kon ik het toen wel opbrengen om verder te lopen. Deze keer niet! Ik kwam zelfs op een punt dat het me helemaal niets meer kon schelen en deed dus wat alleen opgevers doen, nl. opgeven.
Toen ik werd voorbij gelopen door een vage kennis die me vroeg of het niet meer ging, besloot ik toch weer bij haar aan te pikken, maar ook dat heb ik niet lang volgehouden. Voor een tweede keer ging ik verder in wandelpas. Dat ging natuurlijk niet goed vooruit, dus besloot ik uiteindelijk toch maar weer verder te lopen aan een comfortabeler tempo.
Ik finishte als laatste van ons loopgroepje, in ik weet niet welke tijd, dat had ook geen belang meer, onderweg heb ik mijn horloge zelfs afgezet. Ik vermoed dat ik ergens tussen 1u18 en 1u19 aangekomen ben. Wat in feite nog niet zo slecht is, maar uiteraard wel tov mijn doelstelling. Door de steeds wederkerende rugproblemen ben ik mijn doelstellingen de laatst tijd wel aan het bijstellen. Mogelijks heeft dat er ook mee te maken dat het niet meer zo nodig hoefde voor mij.
In elk geval een dikke pluim voor al mijn loopmaatjes die fantastisch gelopen hebben en stuk voor stuk beter eindigden dan dat ze zichzelf hadden ingeschat, met op de eerste plaats een dikke proficiat voor Kim, die ik danig onderschat had. Mijn excuses hiervoor. Ik moet toegeven dat ik een tikkeltje jaloers ben, maar ook dat kom ik wel te boven. Van Nadine was ik minder verrast, want ik wist dat ze het kon. Een dikke pluim ook voor mijne Johan die net niet onder het uur liep, maar wel sneller en comfortabeler dan verwacht. Alweer een reden om volgend jaar terug te gaan.
Een dankjewel aan de supporters, vooral trainer Frank die zijn uiterste best heeft gedaan om ons vanuit verschillende plaatsen aan te moedigen. Ook dankjewel aan de andere supporters voor hun bemoedigende woordjes, ook al keek ik waarschijnlijk niet al te vriendelijk.
Zelf ga ik nu mijn (vooral emotionele) wonden likken. Ik ben echter wél tevreden dat ik niet te diep gegaan ben. En ik kijk eigenlijk ook uit naar de belofte die ik aan mezelf gedaan heb om het minstens één maand beduidend rustiger aan te doen. Gelukkig houd ik er op deze manier toch geen wrang gevoel aan over.
Grz
een keep-on-runster die even wat minder fanatiek is en hiermee moet leren omgaan.
Over mijn latente rugpijn en andere ongemakjes hoef ik me geen kopzorgen meer te maken. Momenteel heb ik het gewoon veel te druk met snotteren. Ik heb er behoorlijk de pest in. Heb helemaal geen zin om morgen te gaan lopen omdat ik vrees dat ik er morgen nog slechter aan toe ga zijn. Het druilerige weer van deze morgen is ook niet echt bevorderlijk voor mijn humeur en mijn moraal.
Mijn doelstellingen heb ik al bijgesteld. 'k Zou nu al content zijn als ik mijn reële kilometertijd van vorig jaar kan evenaren. Niet de tijd op papier, die was 5'05", maar de tijd op mijn Garmin, 5'09". Op papier was de tijd gunstiger omdat deze berekend was op exact 15 km, terwijl het parcours in werkelijkheid ongeveer 200m korter was. Nu het parcours verlegd is, wordt het wat moeilijker om te vergelijken.
't Is de eerste keer dat ik niet met plezier uitkijk naar een wedstrijd. Was ik er al maar vanaf!
Maandag stak de rugpijn weer lichtjes de kop op. Een bureaujob blijkt niet echt bevordelijk te zijn voor het welzijn van mijn rug. 's Avonds ben ik dan toch nog gaan trainen, maar met een langzamere groep mee, die tussendoor ook regelmatig wandelt. Toen ik terug thuis kwam, ging het beduidend beter met mijn rug. Ik had er dus goed aan gedaan om dit te doen. Verder heb ik afgelopen maandag ook een mailtje gekregen van de osteopaat dat mijn afspraak vervroegd kon worden naar vandaag. Daar was ik heel blij mee, want vrijdag was uiteraard niet zo ideaal, amper twee dagen voor de wedstrijd.
Nu ben ik dus helemaal opgekalefaterd voor de wedstrijd. Nog één keer gas geven en dan ga ik het weken aan een stuk beduidend rustiger aan doen. De osteopaat laat duidelijk horen dat intervaltrainingen niet goed zijn voor mijn rug. 't Is niet dat het helemaal niet mag, maar een echte aanrader is het niet. Daarom heb ik me voorgenomen om na Hasselt minstens één maand geen intervaltrainingen meer te doen. Bijkomend ga ik dan eindelijk werk maken van de gewenning aan mijn zolen, die ik na het blarenincident nog amper 2 km gedragen heb.
De laatste tijd heb ik bovendien een heel klein beetje last van mijn schenen, nauwelijks de vermelding waard, maar toch... Ik kan mijn lichaam niet meer negeren. Ik hoop alleen dat het me in Hasselt niet in de steek laat. Ik kreeg nog groen licht voor zondag. Hopelijk springt het onderweg niet op oranje...
Maar dan op een positieve manier. Na enkele loopvrije dagen ben ik terug pijnvrij. Heel vreemd, want afgelopen vrijdag deed iedere voetstap nog pijn. Ik vreesde al dat ik mijn deelname aan DDH op mijn buik mocht laten tatoeëren, maar kreeg terug een beetje hoop dankzij mijn geplande afspraak bij de osteopaat. Gisteren was de pijn al een pak minder en vandaag heb ik me zelfs aan een kort bosloopje gewaagd. Met een gemiddelde van 7 minuten per kilometer, kwam ik heel relaxed en volledig pijnloos aan. Nu is er weer een hoop hoop!!
Grz
een fanatieke keep-on-runster
PS Oh ja, wat ook heel leuk was, ik ontmoette vandaag voor de eerste keer in levende lijve mijn blog- en facebookvriendin Nathalie. Echt tof!!
De rugpijn is blijven aanhouden. Erger nog, de rugpijn is verergerd. In plaats van te wachten tot alles de rug is. Gisteren heb ik een mailtje gedaan naar de osteopaat met de smeekbede om mij volgende week te depanneren. Ik heb tergend lang op een antwoord moeten wachten. Omdat hij a.s. woensdag (mijn enige vrije dag) volledig volzet is, wou hij even afwachten of er nog een afspraak geannuleerd werd alvorens te antwoorden. Dit blijkt niet het geval te zijn. Maar... hij wil me vrijdag om 18.00u verder helpen, mijn redder in nood. Op de valreep. Misschien niet zo verstandig om zondag dan voluit te gaan, maar dat zijn zorgen voor volgende week.
Grz
een opgeluchte keep-on-runster
PS uiteraard komen er vandaag geen kilometers bij op de loopteller en volgende week wellicht ook niet. Of vanuit een positieve invalshoek bekeken: ik zal alleszins uitgerust aan de start staan.
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Mijn zolen heb ik aan de kant gegooid. Ten eerste omdat ik er tegenop zie om terug naar Mol te gaan om ze te laten aanpassen, ten tweede omdat ik me begin af te vragen om ik ze wel nodig heb. Ik was al een twijfelgeval (dat hebben ze me eerlijk gezegd) wat betreft de noodzaak, omdat ik enkel last had tijdens het lopen en niet in mijn dagdagelijkse functioneren. (Zijn hiermee je vragen beantwoord, Marc?) Bij trage duurlopen heb ik duidelijk geen last (behalve als ik zolen draag owv het blarenleed). De intervaltrainingen heb ik eigenlijk nog geen seconde gemist... Daarnaast heb ik ook het dragen van hakkenschoenen afgezworen, want volgens mij is hiermee alles begonnen.
Gisteren heb ik een mailtje gedaan naar de osteopaat met de smeekbede om mij volgende week te depanneren. Ik heb tergend lang op een antwoord moeten wachten. Omdat hij a.s. woensdag (mijn enige vrije dag) volledig volzet is, wou hij even afwachten of er nog een afspraak geannuleerd werd alvorens te antwoorden. Dit blijkt niet het geval te zijn. Maar... hij wil me vrijdag om 18.00u verder helpen, mijn redder in nood. Op de valreep. Misschien niet zo verstandig om zondag dan voluit te gaan, maar dat zijn zorgen voor volgende week.
