Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Welkom, sympathisant!!! Met deze ludieke loopblog wil ik de beginnende en de recreatieve loper een hart onder de riem steken. Met succes doorliep ik in 2008 de start-to-run bij AVT Maaseik. De loopmicrobe kreeg me spoedig in z'n greep en samen met mijn man sloot ik aan bij de keep-on-runners. Inmiddels vormen we een hecht loopgroepje, dat evenwel openstaat voor enthousiaste nieuwkomers. In de loop der jaren nam niet alleen het plezier in het lopen toe, maar ook mijn ambitie. Via deze loopblog wil ik duidelijk maken dat je niet hoeft over te lopen van talent om grenzen te verleggen. Een gigantisch doorzettingsvermogen volstaat. Kom je voor het eerst kijken op deze blog? Lees dan het verslag van 29.11.2010 en mijn gedichtje van 14.02.2011 en je zal begrijpen wat ik bedoel. Veel lees- en loopplezier en hopelijk tot blogs!
18-03-2011
het regent zuurtjes
Het regent. Doch dat belet ons niet om te gaan lopen. Ongeveer dertien kilometer laten we ons weken. Doornat komen we thuis en vervangen we de kille regendouche door een weldadige warme. Daarna proef ik een zuurtje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en nog eentje en dan nog een zoutchipske totdat mijn tong protesteert en opengeschuurd in haar bedje kruipt.
een schop onder haar kont, een stamp in zijn kruis
De allerlaatste intervaltraining voor de halve marathon en ik had er zin in. We krijgen een alternatieve opwarming. Voor één keer ben ik blij dat het al donker is, omdat sommige oefeningen je er nogal idioot doen uitzien. Mijn loopstijl op zich is al hilarisch genoeg (cf. verslag van 29.11.2010)! We moeten al lopend achtereenvolgens de linkerknie en de rechterhiel heffen. Om het wat beschouwelijker te maken, maak ik even volgende vergelijking. Stel dat je voorloopster vlak voor je loopt en je achterloper vlak achter je. Dan krijgt je voorloopster een schop onder haar kont met je knie en je achterloper een stamp in zijn kruis met je enkel. Geen van beiden zou er gelukkig mee zijn, dus houden we wijselijk voldoende afstand. Tijdens de intervaltraining moeten we afwisselend één minuutje hardlopen en één minuutje joggen. Elk tien maal, dan vier minuutjes rust en dan vanher. Een toffe training waardoor de minuutjes al lopend voorbij vliegen. Na afloop staat er toch weer 11 km extra op de loopteller.
Geleidelijkaan raak ik meer en meer vertrouwd met mijn wedstrijdtempo voor de halve marathon: 5'40". Vandaag hebben weer het gangbare, neen loopbare, traject van 10 km afgelegd. Nog twee weken en we hoeven zelfs geen lampje meer mee te nemen. Jippie! De spanning naar de halve marathon begint te stijgen. De spanning op deze loopblog zakt zienderogen (wordt mij verteld). Ik weet het, 'k ben ook nog met andere boeiende dingen bezig...
... en net voor het donker wordt, heb ik in mijn eentje nog een klein toertje door het dorp gedaan. Deze morgen en deze namiddag hadden we immers wat anders op het programma staan, waardoor onze gebruikelijke zondagstraining wegviel. En daar heb ik het, met het oog op de halve marathon, toch wat moeilijk mee. Ik troost me met de gedachte dat een extra rustdag geen kwaad kan. Maar uiteindelijk zwicht ik toch. Met 45 km op de teller sluit ik deze week af.
de verste en langste duurloop vóór de halve marathon
Zo, het zit erop! De langste en verste duurloop vóór de Venloop: 120 minuten en 18,5 km. In Venlo zal ik binnen het vooropgestelde tijdsbestek ruim 2 km verder moeten lopen. Zal dit lukken? Ik vermoed, neen, ik ben zeker, van wel. Al vind ik het toch wel spannend dat ik op de wedstrijd zelf voor het eerst de volledige afstand zal lopen.
Bedankt, loopmaatjes, om me door de intervaltraining te slepen. Zonder jullie had ik het vandaag nooit gered. 7x 1 km voor de lopers die voor de halve marathon willen gaan en 1 km minder voor jullie. Solidair als jullie zijn, hebben jullie me zelfs doorheen de zevende km geloodst. 1000x dank hiervoor!
Vandaag een loopje gedaan van 10 km aan mijn halve marathon-tempo. Als de run voorbij is en je beseft dat je binnenkort meer dan dubbel zo ver moet, geeft dat even een dubbel gevoel. Toch heb ik inmiddels voldoende wedstrijdervaring om te weten dat er totaal geen reden tot ongerustheid is. Op het einde van de rit heb immers nog energie voor twee. Daarnaast zal lopen op klaarlichte dag, tesamen met duizenden internationale meelopers en temidden van dikke rijen enthousiast supporterende hollanders een reusachtige runnersboost geven. Zeker weten!
Veel lopers zullen het beamen: op klaarlichte dag lopen is veel leuker dan in het pikkedonker. Gelukkig beginnen de dagen eindelijk te lengen. Ik heb er wel een uurtje slaap voor over om over enkele weken ook 's avonds bij lichte te kunnen lopen. Deze morgen om 9.30u scheen het zonnetje al parmantig, ook al bleef het frisjes. Dit weer nodigt echt uit om te lopen! Tevens werden we uitgenodigd om naar een verjaardagfeestje te gaan. 12 kilometertjes lichter is dat des te leuker. De calorietjesteller mag af!
na een lange duurloop van 17 km in 1u 55min. Een nieuw PR op vlak van afstand en tijd, maar uiteraard niet op vlak van tempo. Het was lang, het was ver, maar het loonde de moeite. Met 1.185 verbruikte calorieën (nog nooit zoveel ineens verbruikt tijdens een sportieve activiteit) permitteer ik me achteraf een klein zakje chips en een blokje côte d'or met dikke noten. Héérlijk.
Wel lopen, niet lopen, wel lopen, niet lopen,... het werd wel lopen. Maandag had ik voor mezelf al uitgemaakt dat ik deze week geen intervaltraining zou doen. Met het oog op de halve marathon heb ik dat niet nodig, kan ik een dergelijke training gerust een weekje overslaan. In Venlo zal ik immers 35 seconden per km langzamer lopen dan in Kiewit. Dus over de snelheid op zich hoef ik me geen zorgen te maken.
Bijgevolg deed ik vandaag een gezellig babbelloopje. Ik ben er zeker van dat dit voor mij de juiste beslissing was. Overdaad schaadt, zegt men. Na Dwars door Hasselt heb ik toch wel wat een loopdipje gehad en dat wou ik deze keer kost wat kost voorkomen.
Door het zo rustig aan te doen, heb ik de goesting in het lopen behouden. Ik kijk nu al uit naar de lange duurloop van aanstaande vrijdag.
Deze morgen stond ik op en alles voelde goed. Alleen merkte ik op het werk dat mijn benen een héél klein beetje zwaarder aanvoelden bij het trappen maken. Echt heel miniem, niets om ongerust over te zijn. 'k Had zelfs wel zin om te lopen vandaag. Uitlopen, op het gemakske. Voor mij kon het vandaag echter niet traag genoeg gaan. Naar mijn aanvoelen ging de groep iets te vlug. Ik kreeg een vreemde pijn in het onderlijf van mijn bovenlijf. Daarom heb ik me ietsje eerder omgekeerd en toen de groep terug bij me kwam op hun terugweg heb ik die laten passeren. Mijn man is bij me gebleven. Nu weet ik weer waarom ik met hem getrouwd ben Mijn lichaam zegt: rusten en woensdag niet lopen, maar mijn geest denkt er anders over. Ben benieuwd naar wie ik ga luisteren!
Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker niet gekwetst. Ik heb even een dipje en denk dat het daarom misschien niet slecht is om eens een training over te slaan.
Geslaagd in mijn opdracht! Doelstelling : 10 km in 50'50". Eindresultaat : 10 km in 50'43". Ik ben vooral een meesteres in het inschatten van mijn kunde. 'k Wist dat 50' rond nog niet zou lukken en voilà. 'k Had nog ietsjes harder gekund misschien, maar - hoe weinig het ook lijkt - geen 43 seconden. Of was ik onderhevig aan de self-fulfilling prophecy? Dat kan natuurlijk ook. Who cares, ik ben heel tevreden met het resultaat. Ik heb me niet begaaid. Over exact vier weken loop ik mijn eerste halve marathon en ik zie het helemaal zitten! Vooral omdat ik dan van mezelf minstens 30 seconden per km langzamer mag.
De wedstrijd zelf is me reuzegoed bevallen. Om te beginnen al het weer. Ogenschijnlijk niet zo goed, maar in vergelijking met de storm van vorig jaar, was het ideaal loopweer. Niet te veel wind en niet te veel regen. De warming up deed de koude snel vergeten, of zou de onverwachtse aanblik op een mannenstring er iets mee te maken hebben?
De start verliep een beetje rommelig, vond ik. Ondanks de tijdregistratie per chip, bevestigd aan de loopschoen, moesten we niet over de gebruikelijke matten lopen. Hierdoor wist ik niet goed wanneer ik op het knoppeke van mijne Garmin moest drukken. 250 meter te laat dus. Niet erg. De kilometeraanduiding langs de weg was perfect. Ik vond het zelfs plezant dat mijn Garmin telkens een kwartkilometer verder piepte. Zo leken de kilometerplaatjes elkaar sneller op te volgen.
Al tijdens de eerste kilometer werd ik voorbijgestoken door een baby. Maak dat mee Hij werd weliswaar in een loopbuggy vooruitgeduwd door zijn vader, Cedric Van Branteghem...vernam ik achteraf. Hij, de baby uiteraard, weende nogal veel onderweg, waarschijnlijk ging het niet rap genoeg. Een kilometer verder heb ik hen weer ingehaald. Maak dat mee Een fanatieke keep-on-runster, die Cedric Van Branteghem voorbij loopt.
De eerste 5 kilometer verliepen heel vlotjes. 30 minuten en 15 seconden. Goed op schema, nog 10 seconden op overschot. Ik werd ook nog eens voorbijgestoken door een hond. Maak dat mee Alhoewel ik harder hijgde dan de blaffer, kon ik toch nog een babbeltje slaan met zijn baasje. Blijkbaar tot ontevredenheid van de viervoeter, want plots nam hij de benen. Zijn baasje volgde gedwee. Oneerlijke concurrentie vind ik dat. Ik heb maar 2 poten.
Na ongeveer 3 km vond ik eindelijk mijn haas. Ze had een dikker gat dan ik, maak dat mee , dus ik kon haar goed in de gaten houden. Ik bleef er ongeveer 8 meter achterlopen. Soms zakte ik af naar 15 meter, dan weer leek ik haar in te halen. In de zevende km slaagde ik er in en was ik mijn haas definitief kwijt. Het begon pas zwaar te worden op het ogenblik dat we van de verharde weg afmoesten. Maar dan liepen we al onze laatste kilometertjes. Zeker het stuk over het gehakselde hout op de finse piste viel me enorm zwaar. Hierop heb ik heel wat kostbare seconden verspeeld.
'k Was blij toen ik mijn man en de trainer zag, die me stonden op te wachten aan de finish. Ik zette nog een laatste spurtje in. Helaas nog ruim 300 meter te vroeg. Maak dat mee Dat was even balen, maar gelukkig kreeg ik gedurende 20 meter de steun van de trainer en vervolgens gedurende 280 meter de steun van mijn man, die zelf in 41'40" arriveerde, om me de weg naar de eindmeet te wijzen.
50 minuten en 43 seconden later... Ik kom aan en ben content!
Na een fris doucheke begaven we ons naar de kantine. Ik werd nauwelijks herkend door mijn loopmaatjes dankzij mijn poezenjurkje én high heels. Da's eens wat anders dan loopschoenen, hè.
Tot slot. De après run was supergezellig, zelfs het sightseeingritje naar huis. De witloofenhampuree-ovenschotel, mijn lievelingskostje, dat ik 's voormiddags heb voorbereid om 's avond te consumeren, mag in de frigo blijven staan tot morgen. Frieten moet ik hebben! It's great to be a belgian. Een gewaagde uitspraak dezer dagen, euh... maanden. Ik realiseer me dat ik altijd frietjes eet na een wedstrijd. Ik ben geconditioneerd gelijk de hond van Pavlov! Maak dat mee
... kan je op de website van AVT-Maaseik, www.avtmaaseik.tk, scrollen naar mijn verslag (Midwinterjogging Kiewit) van vorig jaar dd. 28.02.2010. Toen ontmoette ik enkele Chinese vrijwilligers die mij doorheen de zware wedstrijd loodsten. Benieuwd of ik morgen weer zo behulpzame mannen tref, want de mijne wil niet hazen voor mij, omdat hij zelf veel te gehaast is.
...en einde van de hormale dip. 'k zie het weer helemaal zitten voor aanstaande zondag! Heb vandaag ook écht genoten van het lopen, terwijl dat woensdag helemaal niet zo was. Hobby moet hobby blijven, 't mag geen opgave worden en eergisteren leek dat even wel zo te zijn. Gelukkig is dat nu voorbij. 'K zou eigenlijk eens een hormonaal dagboek moeten bijhouden, dat kan wellicht veel verklaren.
Quote van vandaag : als de natuur niet te grillig doet, zit... euh loop... ik op de venloop n(h)orm(on)aal ook goed!
Ondanks al het goede advies, loopt het niet gesmeerd vandaag. Ik doe wat ik moet doen, een trage duurloop van 10 km met 2 versnellingen van 1 km aan wedstrijdtempo om het tempogevoel te krijgen. Maar het voelt niet goed. 'k Ben blij dat ik thuis ben en moet me beheersen om niet te gaan schransen. 't Zullen de hormoontjes zijn zekers... Btw ik heb mijn beoogde BMI (22, berekend op nuchtere maag ) bereikt. Nu nog zo proberen te houden.
... met het oog op Kiewit. Enkel vandaag volgen we nog het oorspronkelijke trainingsschema voor de venloop. Maar vanaf woensdag wordt er even, tijdelijk weliswaar, afgebouwd voor Kiewit. We liepen 10 km in 57'08", slechts 2 secondjes langzamer dan mijn streeftempo op de halve marathon. En het voelt lekker... Btw, ook nog een heel leuk complimentje gekregen over mijn blog. Bedankt!
Geflankeerd door 4 mannen ben ik vandaag genoodzaakt om als enige in mijn soort mijn 'vrouwtje' te staan. Missie volbracht! Rustig doorloopje van ruim 9 km achter de kiezen. Nog één run en ik passeer de kaap van 300 voor dit jaar.
Voor de eerste keer in mijn leven heb ik non-stop 16 km gelopen en voor het eerst sinds mijn bestaan ben ik 1u en 50 minuten aan één stuk onderweg geweest. Een goede calculator weet meteen dat we aan een heel rustig tempo gelopen hebben, maar dat deert me niet. Het is vooral een kwestie om het lichaam aan deze langere duurtijd te laten wennen.
Als je een uur aan het joggen bent, heb je het gevoel dat je zo nog uuuuuren kan verdergaan. Het voelt niet aan als een training. Maar weet je wat het vreemde eraan is? Plots, zo na ongeveer anderhalf uur, voel je je benen verzwaren. Je bent nog niet moe, maar je benen beginnen toch lichtjes te protesteren. Ik stel vast dat ik deze gewaarwording aanvankelijk reeds na 75 minuten had. Het feit dat dit opschuift is een teken dat mijn lichaam goed wordt voorbereid op de halve marathon.
21,0975 km... het blijft toch een gigantische afstand voor mij!
Ik ben geslaagd op de test voor Kiewit, al is het maar nipt. Maar geslaagd is geslaagd, toch? Vandaag heb ik twee maal drie kilometer gelopen aan het tempo dat ik in Kiewit wil aanhouden, 5'05" per kilometer. Het steekt me een beetje dat ik het nog niet kan afronden naar 5. Ik ben echter een realist, geen optimist. 5 minuten is nog 5 seconden te hoog gegrepen. Kan je nog volgen?
Qua hartslagwaarden zat ik goed, denk ik. De eerste drie km zat ik nog vrij hoog, gemiddeld 176. De laatste km van deze drie was ie al gezakt naar 166, dit is ongeveer mijn gemiddelde hartslag tijdens wedstrijden. Na een rustpauze van 5 minuten had ik bij volgende 3 km een gemiddelde hartslag van 147. Beduidend lager dus. De laatste km zelfs slechts 134. Betekent dit dat ik toch vrij snel recupereer of wat moet ik hieruit concluderen?
Ik besef dat ik het in Kiewit toch zwaar zal krijgen en troost me met de gedachte dat ik normaliter binnen de 51 minuten uit mijn lijden verlost zal zijn. Als het lukt, zal de euforie achteraf heel groot zijn. Veel lopers kunnen het beamen: 't is toch daarvoor dat we het doen, niet?
Hallo Ik ben Hilde, een prille veertiger. Ik woon in een bosrijke omgeving ergens in Limburg. Mijn hobby's zijn lopen en lekker eten/snoepen (een noodzakelijke combinatie) en bloggen. Ik ben gelukkig getrouwd met Johan en samen hebben we 2 fantastische dochters.
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Hoe het liep, loopt en hopelijk nog verder (en sneller) zal verlopen!
Hij werd weliswaar in een loopbuggy vooruitgeduwd door zijn vader, Cedric Van Branteghem...vernam ik achteraf. Hij, de baby uiteraard, weende nogal veel onderweg, waarschijnlijk ging het niet rap genoeg. Een kilometer verder heb ik hen weer ingehaald. Maak dat mee
