We gaan ervoor ... Er staat ons een helse dag te wachten, maar ondertussen zijn we het reizen en het vliegen wel al gewoon. Een uurtje rijden naar Zaventem, drie uurtjes wachten alvorens we onze eerste vlucht nemen, tien uur vliegen, twee en een half uur sprint en vliegwerk in Atlanta om onze connectie te halen (en te duimen dat onze bagage dat ook doet) en nog een vier uur vliegen.
Deel 1 verloopt vlekkeloos. De check-in op Zaventem gaat verrassend vlot, ondanks een kapotte printer en na een ontbijtje zijn we klaar om te starten. Deel 2, de tien uur durende vlucht, gaat al bij al vlug. Lennert slaapt drie uur en tatert ongeveer zeven uur aan een stuk. Ik vraag me af waarom ze als maaltijd steeds 'chicken or pasta' serveren en als tweede snack steeds pizza (die vergezeld was van een lekker ijsje maar meteen voor een moeilijke keuze zorgde : gesmolten ijsje of koude pizza ?).
Deel 3 is het delicate stuk : overstappen in Atlanta. Onze Amerikaanse vrienden zeggen niet voor niets : 'I'd rather change planes in Chicago in wintertime than Atlanta anytime'. Spreekt voor zich. We spurten uit het vliegtuig richting paspoortcontrole en lijken op de meest bejaarde, trage (maar eerlijk : ook meest vriendelijke) beambte te botsen. De brave man vindt het hilarisch dat we geen Belgische chocolade meehebben ( gelukkig kan hij onze koffers niet inkijken ... ) Jammer genoeg houdt zijn oeverloze gezwets tegen iedereen wel de ganse boel op, waardoor we ruim drie kwartier verliezen. We spurten hem voorbij, richting bagageband waar enkel nog onze koffers (en twee andere) op hun eigenaar liggen te wachten. Aan de douane is het alweer aanschuiven en schietgebedjes zeggen in de hoop dat we vlot kunnen passeren. Het lijkt alvast te werken, hopelijk werken die andere schietgebedjes voor onze koffers even goed.
Aan de handbagage controle is het weer stressen : Johnny is duidelijk gewoon alleen te reizen en vergeet af en toe dat het kindje erbij is. Lennert kijkt zijn ogen uit, schijnt zich niet veel meer van vorige keer te herinneren en blijft dus geregeld gewoon staan in plaats van op te schieten. Kordaat optreden, schijnt voor beiden de oplossing te zijn want multitasken is nu eenmaal niet de sterkste kant van een man. Schoenen uit, riemen uit, laptops uit de tassen ... Schoenen aan, riemen aan, tassen opvullen ... Op den duur wordt dat routine. Wij halen in alle geval de gate en de vlucht ... Onze koffers ? Dat wordt spannend afwachten maar over zo'n drie uur worden we uit ons lijden verlost ...
11-08-2011 om 20:51
geschreven door mama van Lennert
Het leven na de Lokerse Feesten ...
We leven er elk jaar zo naartoe, tegen de tiende dag zijn we steendood en hebben we ons bed te weinig gezien en de bodem van onze pint (of voor sommigen wcpot) iets teveel. Teveel bier, teveel vettig eten, teveel muziek voor onze tere oortjes (en nee, die oordoppen die ze uitdelen passen niet in elk oor en als ze er wel in passen, kom je meteen in een andere dimensie terecht), we hebben iedereen gezien die we maar 1 keer per jaar zien (op de Lokerse Feesten dus) en onze portemonnee is leeg. Maar we hebben genoten, van ieder moment, van de vele vrienden, van de spitburgers en de jenever (en van Cristal Alken op de Fonnefeesten, waar je duidelijk niet zo ziek van bent als van Kruger). En we hebben de week in stijl afgesloten, samen, met onze allerliefste maatjes, bij een colaatje ( ja, soms is er ook een 'teveel' aan bier) en het vuurwerk.
We hebben ons bij momenten door de dag gesleept en ons bedje veel te weinig gezien. Het boeketje rozen op de salontafel is nu een boeketje droogbloemen en onze katten hebben ondertussen terug wat eten gekregen want die dachten waarschijnlijk dat we verhuisd waren. De foorkramers hebben een mooie sponsoring gekregen van onze Lennert en wij zijn alweer een koptelefoon en een microfoon rijker (kwestie van te oefenen tegen dat hijzelf op het podium gaat staan, met zijn gitaar). En nu enkele dagen uitrusten en dan zijn we alvast weer klaar voor volgend jaar ! Aftelluuuuuun .....
08-08-2011 om 22:05
geschreven door mama van Lennert
