|
We hebben al een hele weg afgelegd maar we zijn er belange nog niet.
Song for a raggy boy, toont ons hoe leraar William ijvert voor een menselijke behandeling van de jongens in het verbeteringsgesticht St. Jude's (Ierland). Echter, broeder John wil enkel van het strenge regime weten. Het verhaal loopt bijzonder triest af, want leerling Mercier wordt niet alleen misbruikt, maar wordt door broeder John dood geslagen.
Het misbruik van de macht door hen die de macht hebben. Een jongen wordt doodgeslagen omdat hij eerlijk was. Het zwijgen wordt voorgoed opgelegd. Alles gebeurde achter gesloten deuren. We schrijven 1939. Het is geschiedenis maar geen verleden tijd. Het lijkt geen verhaal van vandaag, maar het vergelijkbare in andere situaties is er nog steeds. Op verdoken wijze worden mensen misbruikt, en kinderen zijn de grootste machteloze groep. Waarom toch? Wat speelt zich in het hoofd van sommige mensen af om mensen te kwetsen?
Het moet je maar overkomen... Je wordt ergens geboren, en afhankelijk in welk gezin je terecht komt en/of met wie je rondom jou in aanraking komt, hoor en zie je dingen, of ben je rechtstreeks slachtoffer. Een kind dat onbezorgd zou moeten opgroeien, dat zou moeten leven en beleven, verliest de zuurstof waarmee het moet leven. In die zin heeft de film me erg gegrepen.
William ijvert, vaak tegen een betonnen muur. IJveren vandaag nog zoveel mensen om het mooier te maken voor anderen? Achter mijn vraag schuilt een grote twijfel. Wie durft zijn nek nog uit te steken om het ook voor de andere beter te maken? Op het einde van de film wordt de scheidingsmuur op de speelplaats afgebroken: een gebaar dat we het moeten durven beter maken, dat we moeten open staan voor ieder.
In de klas gaan we er soms te 'losjes' over als kinderen het moeilijk hebben om aandacht te geven, of als ze zich 'moeilijk' gedragen. We gaan het vaak als 'moeilijk' beschouwen of gaan het soms bestempelen. We houden te weinig rekening dat kinderen ergens opgroeien, dat kinderen vaak rechtstreeks of onrechtstreeks te maken hebben met zaken waar wij niet bij stil staan. De bewustwording is er bij ons nog te weinig.
Slaan op kinderen, dat doe je niet! We kunnen ons geen enkele wonde bij kinderen permitteren! Laat kinderen a.u.b. gelukkig zijn.
06-07-2008 om 23:54
geschreven door Gert Bourgeois 
|
