We hebben al een hele weg afgelegd maar we zijn er belange nog niet.
Song for a raggy boy, toont ons hoe leraar William ijvert voor een menselijke behandeling van de jongens in het verbeteringsgesticht St. Jude's (Ierland). Echter, broeder John wil enkel van het strenge regime weten. Het verhaal loopt bijzonder triest af, want leerling Mercier wordt niet alleen misbruikt, maar wordt door broeder John dood geslagen.
Het misbruik van de macht door hen die de macht hebben. Een jongen wordt doodgeslagen omdat hij eerlijk was. Het zwijgen wordt voorgoed opgelegd. Alles gebeurde achter gesloten deuren. We schrijven 1939. Het is geschiedenis maar geen verleden tijd. Het lijkt geen verhaal van vandaag, maar het vergelijkbare in andere situaties is er nog steeds. Op verdoken wijze worden mensen misbruikt, en kinderen zijn de grootste machteloze groep. Waarom toch? Wat speelt zich in het hoofd van sommige mensen af om mensen te kwetsen? Het moet je maar overkomen... Je wordt ergens geboren, en afhankelijk in welk gezin je terecht komt en/of met wie je rondom jou in aanraking komt, hoor en zie je dingen, of ben je rechtstreeks slachtoffer. Een kind dat onbezorgd zou moeten opgroeien, dat zou moeten leven en beleven, verliest de zuurstof waarmee het moet leven. In die zin heeft de film me erg gegrepen.
William ijvert, vaak tegen een betonnen muur. IJveren vandaag nog zoveel mensen om het mooier te maken voor anderen? Achter mijn vraag schuilt een grote twijfel. Wie durft zijn nek nog uit te steken om het ook voor de andere beter te maken? Op het einde van de film wordt de scheidingsmuur op de speelplaats afgebroken: een gebaar dat we het moeten durven beter maken, dat we moeten open staan voor ieder.
In de klas gaan we er soms te 'losjes' over als kinderen het moeilijk hebben om aandacht te geven, of als ze zich 'moeilijk' gedragen. We gaan het vaak als 'moeilijk' beschouwen of gaan het soms bestempelen. We houden te weinig rekening dat kinderen ergens opgroeien, dat kinderen vaak rechtstreeks of onrechtstreeks te maken hebben met zaken waar wij niet bij stil staan. De bewustwording is er bij ons nog te weinig.
Slaan op kinderen, dat doe je niet! We kunnen ons geen enkele wonde bij kinderen permitteren! Laat kinderen a.u.b. gelukkig zijn.
And it's you when I look in the mirror And it's you when I don't pick up the phone Sometimes you can't make it on your own
We fight all the time You and I, that's alright We're the same soul I don't need, I don't need to hear you say That if we weren't so alike You'd like me a whole lot more
Listen to me now I need to let you know You don't have to go it alone
I know that we don't talk I'm sick of it all Can you hear me when I sing You're the reason I sing You're the reason why the opera is in me
Where are we now Still got to let you know A house doesn't make a home Don't leave me here alone
Al jaren heb ik zo'n mapje waarin ik allerlei bijzonder en veelbetekenend beeldmateriaal bewaar. Vandaag deel1!
Haten, vrijheid wegnemen, als afval beschouwen, doden, ... De macht tegen de onmacht. We moeten blijvend waakzaam blijven en mensen wakker maken opdat het verleden zich niet meer herhaalt.
Vandaag zijn de zwart-witfoto's van concentratiekampen verleden tijd... Maar de kleurfoto van prikkeldraad is er nog. Er is mensenhandel, kindermishandeling,dictatuur,... Bepaalde mensen moeten strijden om gelijkwaardig beschouwd te worden. En wat weten we allemaal nog niet?
Parijs... het totaalbeeld heeft een grote waarde voor mij.
Anita uit Heartbreak High. Voor mij een grote invalshoek op onderwijs van vandaag, op leerlingenparticipatie, op intercultureel onderwijs, ...
Steeds een vreugdekreet als ik dit gebouw aan de viaduct zie. Olé ik ben in Gent.
Hoe reclame gebracht wordt, hoe logo's gemaakt worden... het heeft me altijd enorm geboeid. Hier zie je een reclamebeeld van KHMechelen.
Fotografie! En dan wel specifiek van grote gebouwen. Eén van de mooiste zie je hier: Omega Pharma. Ook het nieuwe complex van de KHBO in Brugge vind fantastisch geslaagd. Binnenkort openwervendag...
Het beeld en gesprek van Steven uit de gelijknamige film is altijd blijven hangen.
Geloven dat je de top kunt bereiken, ondanks de donkere wolken. Geloven dat je samen iets kunt bereiken.
De borden op de autosnelweg. Ze hebben iets. Weet niet wat.
Youre still in my heart after all these years Seperated by time, now by distance I couldnt allow myself to feel the loss that I feel right now as I put this song down and youre far away and happy I know Its a little bit late, 20 years or so Its a little bit cold for all those concerned But Id sell all my soul and your souls for a song So i pour my heart out
I miss you I miss you I miss you And I wanted you to know
I miss you I miss you I miss you I am sorry but I do
but I wanted to write you one before I quit And this ones it
08.45 werken aan een initiatief waarbij een groot kleuterfeest in een theaterzaal georganiseerd wordt... tussendoor wat venieuwing aanbrengen op de schoolsite. 10.40 computerles. Om mezelf en de leerlingen van het zesde uit te dagen, heb ik een interactieve quiz opgesteld. Ik vond het zelf ook wel leuk en de minuten vlogen voorbij. Het bewijs dat je elke dag moet vernieuwen in je eigen stijl, werkvorm,... Als ik dat niet zou doen, dan zou ik versmelten in de saaiheid; totaal te vermijden. 12.00 even snel naar huis om te eten. Olé Bert en Karen zijn er ook. Hoe zij denken... hoe zij het verwoorden... ik sta er telkens versteld van dat er op hun leeftijd al zoveel inzicht en woordenschat is. 13.00 naar Gent. We bezoeken er vier scholen in een wijk die werken binnen het project van 'Brede school'. Dat mensen hun 'brede schouders' onder allerlei initiatieven zetten om mensen te laten participeren in de wijk, in de school, in de buurt... chapeau! En het werkt daar. 17.00 naar Brussel. Michiel doet in de auto een opmerkelijk verhaal. 18.00 Diploma uitreiking met receptie. Blij mijn studiegenoten te ontmoeten, want het was nu een tijdje geleden. Van een hechte groep gesproken! En bevestiging werkt, want docente Lieve geeft een pluim op mijn portfolio. Desondanks (typsich ik) begin ik zelf te vertellen wat ik minder goed vond aan mijn portfolio. Maar je naam horen bij zo'n diploma uitreiking... het stimuleert de fierheid (en toch wil je dat totaal niet laten merken). Afscheid nemen van studiegenoten... alweer een bewijs dat ik het moeilijk heb met afscheid nemen. 21.00 voorstel om nog iets te gaan drinken. We raken verzeild in een gesprek met een politicus. Meer dan 30 jaar in de politiek en na een grote nederlaag zeer ontgoocheld. Maar toch met de vuist op tafel: "Ik ben de korporaal van de politiek, de ere-schepen, de ..., de ..., de ... Hoe sommigen de realiteit ontlopen. 02.00 thuis aangekomen. Ik denk aan enkele losse woorden die het voor mij vandaag 'deden', allemaal onder één noemer te brengen: MENSEN.
Ter gelegenheid van de "Dag van de scholengemeenschap" kregen we de kans om de minister van onderwijs te interviewen. Kristof (zo is er maar één) stelde de vragen, terwijl ik alles op beeld vastlegde... En onze Niel zorgde voor de beste montage!
Van heel ver in een grote zwarte ruimte, een kleine aardbol. Van heel ver, als kleine stofjes: mensen... En toch zijn die kleine 'stofjes' zo complex. Ze gaan heen en weer, maken soms veel stuk. Hoe is dat toch mogelijk? Deze gedachte schiet me zo plots te binnen. Zondagavond is wel meermaals het spitsmoment van beelden, vragen, ... Ik kende hen dan misschien niet zo goed, maar ik kende hen van vroeger of omdat ze in de buurt woonden; onlangs gestorven door een verkeersongeluk of plots. Ze reden vorige week nog voorbije je deur en voor hen stopte plots het leven. Ze zijn er niet meer bij. Het doet vreemd: je gaat een hele weg om je leven op te bouwen, je bent een deel van de bureaucratie.... maar als je sterft dan is het plots de kortste procedure die je moet afleggen. Ik weet niet hoe ik het precies moet uitdrukken, maar keer op keer verwonder ik me daarover. Niet alleen verwondering, maar ook bewondering vandaag. Voor wat technische ondersteuning had ik me vandaag geëngageerd in Herzele. Daar was een vrouw die ik al meermaals zag, en die zich heel sterk inzet voor verenigingen. 't Is meer dan zondagen opofferen, het is een stuk van haarzelf geven door zich belangeloos in te zetten voor datgene wat ik niet zou volhouden. Moeilijke zin. Ik probeer het anders te zeggen. Wie zou vandaag nog haar eigen kookkommen meebrengen, de zaal dweilen en de mensen met taart en koffie bedienen? Ik vraag me af of zij behoort tot een (jammer genoeg) uitstervend ras. Ik heb nog niet eens verteld hoe enthousiast, gewild, ze haar werk deze namiddag deed. Kristof, nog iemand die ik deze week tegenkwam, en bij wie ik even stil stond. Heb hem rechtuit gezegd dat hij een bijzondere (of moet ik zeggen uitzonderlijke) gave heeft: eerlijkheid, recht door zee en enthousiast. Respect! Stapvoets konden we opschuiven. Maar het had iets: de socialising van de file op de E40 deze week. Je kijkt bij elkaar binnen in de wagen: mensen die niet met hun partner praten (momentopname?), een metser in slaap, een koppel gekleed om uit te gaan eten, ... Het feit is dat je bij elkaar de wagen inkijkt, en niet eens eraan denkt goeiedag te zeggen. Ook het speleffect in de file is groot, want je probeert te bewijzen dat jouw rij sneller vooruit gaat dan de rij naast jou, terwijl je merkt da je af en toe dezelfde wagen voorbij rijdt. Af en toe denk ik aan Maslow. Juist, die van de behoeftenpiramide. Ik hoorde vandaag iemand zeggen: niemand is volledig gelukkig en dus moeten we misschien wel blij zijn met wat het is. Ik kan soms zo blij zijn, dat ik het aan mensen wil zeggen; zin om het te smsen. Ik lach graag omdat ik me niet alleen blij voel, maar ook blij ben. Maar tegelijk ook afvragend wat ik (en we) kunnen doen voor mensen die dat helemaal niet zijn.
Je geluk je vindt het waar je niet zoeken moet je krijgt het waar je je goed voelt.
Je geluk in mensen met vrienden om je heen in bevestiging in wat je doet in zien, luisteren, bewonderen in dingen rondom jou
Je geluk moet je kunnen delen in het doorgeven aan mensen in het uitstralen, in het 'graag' doen en zijn
Je geluk is een deling gedeeld door je verdriet, je hoop, je plezier, je genieten, je streven, je missen, je geven, je nemen. Je geluk gedeeld door blijft je geluk dat je moet kunnen delen.
I've been so many places in my life and time I've sung a lot of songs I've made some bad rhyme I've acted out my love on stages With ten thousand people watching But we're alone now and I'm singing this song for you
I know your image of me is what I hope to be I've treated you unkindly but darlin' can't you see There's no one more important to me Darlin' can't you please see through me Cause we're alone now and I'm singing this song for you
You taught me precious secrets Of the truth withholding nothing You came out in front and I was hiding But now I'm so much better And if my words don't come together Listen to the melody Cause my love is in there hiding
I love you in a place Where there's no space or time I love you for my life You are a friend of mine
And when my life is over Remember when we were together We were alone and I was singing this song for you We were alone and I was singing this song for you
Ik wil even twee fantastische mensen voorstellen: mijn ouders! Af en toe sta ik er toch wel even bij stil wat ik aan hen te danken heb. Ze hebben me geleerd dat je van mensen kan houden, maar ook respect kan krijgen als je dat ook geeft. En m'n ma is dan wel heel bijzonder, soms 'geeft' ze een beetje te veel aan anderen; die bezorgdheid, steeds klaar staan voor... Soms vergeet ze zichzelf een beetje. Ben fier op hen en blij wat ze me al die jaren van heel dichtbij gegeven hebben.
Op foto: zie ze stralen tijdens een familie- en vriendenfeestje!
Nog geen 5 minuten later werd ik één van hen. Met mij in het ziekenbed reden ze door de gangen; van de vierde verdieping naar het gelijkvloers. Akelig op zijn minst, want meer dan het plafond kon ik heel die tijd niet zien. Een infuus, en nog een prik, ik had het er wat moeilijk mee dat ik plots iedereen moest vertrouwen in wat ze met mij deden, maar op dat moment was het te laat om nog terug te keren. Annie gaf dan wel een bezorgde blik, maar was een prima verpleegster om me gerust te stellen. De lampen maakten me duidelijk dat ik in de operatiekamer was; het was er ook veel koeler dan verwacht. Hier werden duidelijk de voorbereidingen op mijn operatie getroffen. Ik overdacht snel dat ik beslist wou lachen als ik die namiddag terug het licht en de mensen zou zien. Toen ik nog wakker was, legde ik alle vertrouwen in wat ze me toedienden om te slapen - alle hoop dat ik nadien terug wakker zou worden. Ik voelde het slaapmiddel door mijn ader komen.
Zeg maar eens iets door de telefoon, vroeg Annie. Amper tot besef gekomen dat ik er terug was na een geslaagde operatie, legde Annie de telefoon aan mijn oren, in rechtstreeks contact met mijn ouders. Een zalig besef dat ik terug wakker was. I did it, yes!! Half in slaap, half in pure blijheid, half met pijn hoorde ik de verpleegsters praten. Hoe belangrijk dat ik mensen hoorde, dat de stilte mij niet achterliet. Ik moet waarschijnlijk de laatste op recovery geweest zijn, toen een verpleegster een praatje met me kwam slaan. Al had ik nog veel pijn, ik kon mee praten en was haar dankbaar dat ze zo dicht bij me en geïnteresserd wou zijn. Haar naam weet ik dan niet meer, maar ik zal zeker niet vergeten wie ze voor mij was.
Ja ik ben er, ik ben er... Een collega en mijn ouders zaten reeds een paar uur te wachten in de kamer. Duidelijk blij maar ook een beetje geschrokken bij het zien dat ik moest revalideren.
Een schreeuw van pijn, een blik van eenzaamheid, een fonkel van hoop, een tik van ongeduld... duidelijk aanwezig bij mensen die me aankeken toen ik de gang doorwandelde. Hoe belangrijk het is dat je naar een patiënt lacht, dat je hen goeiemorgen wenst, dat je even naar hen kijk... ik realiseerde dat het ziekenhuis snel een eigen verhaal krijgt. Een verhaal waar ik vroeger niet stil bij stond, waar ik té weinig aandacht voor had. De nacht was er stil, maar ieder lag er met zijn eigen vragen.
Ik zocht nog snel en vond haar. Mijn verblijf was dan wel kort, maar een dankjewel aan de verpleegster was het minste wat ik kon doen. Zij en haar collega's betekenden veel voor mij. Maar niet alleen zij, maar ook mijn ouders, familie, vrienden, collega's. Door een berichtje, een bezoek, samen met hen zal ik worden wie ik voorheen was. De goede zorgen van mijn ouders, de wegemeende 'Hoe gaat het me je'... een mens groeit opnieuw.
Zo heel af en toe maak ik nu een vreugdesprong; ik voel me elke dag een stukje beter. Tegelijkertijd denk ik aan mensen die nog in het ziekenhuis zijn, aan mijn kamergenoot of hij ook al naar huis zou mogen en aan de verpleegsters die elke dag hun werk met hart en ziel willen doen. Ze hebben indruk gemaakt op mij.
Ik word wat ongeduldig dat ik nog niet naar Gent kan. Nog even op mijn tanden bijten. Maar binnenkort trakteer ik!
Aan mijn ouders, familie, vrienden, collega's... dank je wel!
