Een echte mens is iemand die constant schakelt als hij denkt en praat; van de flagrantste onzin tot de grootste diepzinnigheid, liefst binnen één zin.
26-02-2007
Verkeersinfo
Scary! Je rijdt 50 km ver zonder terwijl één kat te zien (en dat mag je zelfs letterlijk nemen). De E314 - de autosnelweg richting Hasselt is me er wel eentje. Kilometers lang lijk je de enige wakkere mens te zijn, zoekend naar iets dat nog beweegt - buiten jezelf dan, zoekend naar huizen of toch iets wat lijkt op leven. Links en rechts van je wordt het zicht belemmerd door hoge heuvels (ja zelfs in Limburg). Bij het afleggen van die weg, hoop je altijd dat de vier autobanden het perfect doen. Je spreekt je hele auto moed in: komaan maat, hier laat je me niet in de steek. Slechts één bezinestation kom je gedurende het traject tegen - en dan hoop je, als je auto toch autopech in petto zou hebben, dat het enkel en alleen dàn en daar gebeurt.
Maar het moet een mens maar eens overkomen. In the middle of nowhere krijg je autopech. Je staat tussen twee heuvels. Links en rechts van jou zie je dus niets, tenzij je figuren in de donkerte van de heuvels herkent. Ligt er achter die heuvels een open vlakte, staan er huizen, is er een rivier of is het een groot stort? Je GSM is 24 op 24 uur jouw reisgezel, maar net die ene keer ben je hem thuis vergeten. So what? Wie ga je bellen? Misschien stuurt de verzekering enkel bij ongeval een takeldienst?
Maar met 1347 staan ze in Vlaanderen en Brussel: de praatpalen. Neen ze zijn niet roze, geel of bruin. Die kleur kregen ze omdat ze al jaren staan te schitteren in wind en weer. Om de twee kilometer vind je ze. Dus eigenlijk hoef je maximum één kilometer te stappen - tenminste als je de pijltjes op de kilometerpalen volgt. Nog zo'n 70 keer per dag worden ze gebruikt voor autopech, ongevallen, .... Een druk op de knop en je bent direct gelokaliseerd én bovendien wordt dat het moment: ik sta hier niet alleen In gedachte geef je misschien de ongelooflijke onbekende uitvinder der praatpalen de grootste omhelzing - wees je er wel van bewust dat je op dat moment enkel een praatpaal voor je staan hebt.
Die uitleg stelt je misschien gerust, en... nou ja, met wat gegoole vindt iedereen wat hierboven staat. Maar is deze uitleg even geruststellend - als jij je auto in de stilte van de nacht achterlaat, om duizend meter ver te stappen naar zo'n praatpaal. Duizend meter waarbij de stilte je begeleidt, elke heuvel jou ziet stappen,elke zucht jou hoort? Van achter jou zie je lichten komen van een enkeling als weggebruiker. Hoop je dat hij stopt of hoop je angstvallig dat de onbekende toch maar doorrijdt? Je zou haast denken dat enkel legubere personen stoppen. Wees nu eerlijk, wie heeft zin om jou, verlaten op een donkere weg te helpen? En dan nog te helpen met autopech?
Je mag jezelf een geluksvogel noemen als je terug thuis bent. Geef maar een motorkapklopje aan je wagen omdat hij het deed. Na het lezen van deze tekst krijg je de smaak te pakken? Je maakt graag dergelijke proefritten? Dan heb je ook nog de baan naar Zelzate via de Beekstraat. Kilometers lang in het donker, zonder straatverlichting - tenzij een achterligger je al uren de stuipen op het lijf jaagt, blijf je rijden langsheen de binnenvaart. Het lijkt wel of je er op rollen rijdt, want een einde is (niet) in zicht.
De drie Zusters naar Tsjechov (Arenbergschouwburg, Antwerpen)
Een hele tijd geen idee gehad waarom ik tóch nog een keer naar Antwerpen zou gaan. Maar het theaterstuk van gisteren in de Arenbergschouwburg stond reeds lang in mijn agenda gepland! De drie Zusters (naar Anton P. Tsjechov) werd er door Simon Van Buyten, Thomas Jannssens en Hans Mortelmans gespeeld. Dat we van het talentvolle werk van Simon niet meer hoeven te schrikken, was ook gisteren niet anders. In een eigen stijl brachten zij als dochters van een overleden officier een stuk over het hunkeren naar een beter leven. Maar om de stilte, de verveling en de vele confrontaties met de anderen en zichzelf te ontlopen, zoeken de Bühnehasen een vlucht in werk, drank en overspel. Zelf dacht ik er nooit bij na, maar het is waar... alles is met twee. Niet alleen twee armen, twee ogen en twee voeten, maar ook lelijk kan je pas afwegen tegenover iets moois. Nooit krijg ik het gezegd in dezelfde woorden, nooit krijg ik het gezegd als iemand die de woorden zelf schreef. En dat was het ultieme bewijs van een engagement in hun eigen werk: eigen bewerking en eigen stijl. De stiltes in de uitverkochte zaal, het lachen met wat herkenbaar is, ... maar vooral het delen van woorden die ik zelf nooit zo mooi gezegd krijg ... maakte het tot een professioneel geheel. Ik werd ontroerd door inhoud, door talent, door woorden...
Alle sprankels naar hoop doofden één voor één uit, en toch is er iets dat hen samenhoudt. En toeval of niet, die avond keerden we met drie terug naar huis. "Er is er één jarig, hoera hoera, dat kunt ge wel zien: dat zijt gij!" werd het lied dat wij konden voelen.
Aan de andere kant van de Gentse Vooruit, op de kruising van de Sint-Pietersnieuwstraat en de Lammerstraat staat voor mij één van de mooiste gebouwen van Gent. Het grote theater met een prachtige koepel is meer dan 100 jaar oud, en uniek in haar aantal want in België zijn maar 8 dergelijke stenen cirucsgebouwen, waarvan slechts twee in Vlaanderen. Noem het een unicum! Maar sinds 1978 deed men de deuren voorgoed dicht, en sindsdien is een juweel van Gent geruild voor een gebouw waarvan de toestand lammenadig is. In 1920 werd het gebouw door een brand verwoest en in 1923 heropend als een nieuw circusgebouw (Het Huis van Alijn). Na meer dan 20 jaren stopte het circus en in 1947 werd het gebouw gemetamorfoseerd tot een garage. Garage Mahy sloot haar deuren in 1978. Sindsdien werd het gebouw geëmballeerd met reclameaffiches en graffiti. Niemand begrijpt hoe men zo'n gebouw jarenlang liet verkrotten. De alomtegenwoordige plakmuur is een tijdje geleden verdwenen want enkele keren gingen de deuren terug open. Toeschouwers konden ondermeer tijdens de Open Monumentendag met lede ogen aanschouwen wat men zovele jaren verborgen heeft. Wat de nieuwe herbestemming van het circusgebouw wordt, is zelfs voor architecten, het Forum, het stadsbestuur en de Vlaamse Gemeenschap een dilemma. Er zijn verschillende scenario's: een bioscoopcomplex, een culinaire tempel, een concertzaal, een bibliotheek... Maar steeds opnieuw rijst de vraag of het gebouw al dan niet geheel of gedeeltelijk gesloopt zal moeten worden. Sommige plaatselijke politici maken zich sterk dat het slopen van de site slechts gebeurt in het geval dat het niet anders kan. Het wordt een project waar vele bevoegde instanties nog zullen over palaveren, maar het lijkt steeds meer en meer in de richting te gaan van een cultuurtempel met internationale allures. Of het enkel gaat om megalomanie is nog een groot vraagteken. De dag dat de cultuurtempel opnieuw zal open gaan, zal ook de dag zijn waarop ik als laatste het gebouw verlaat.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
In gedachte geef je misschien de ongelooflijke onbekende uitvinder der praatpalen de grootste omhelzing - wees je er wel van bewust dat je op dat moment enkel een praatpaal voor je staan hebt.
