Heel dicht bij ons - hebben we mensen nodig om naar op te kijken. Het zijn vaak mensen die niet in het middelpunt staan, maar die wel iets uitstralen. Zo herinner ik mij een pedagoge. Ze verdiende alle respect en waardering, waardoor ik gemotiveerd was om verder te studeren. Maar zo échte (dit woord staat in mijn lijst 'meest gebruikte woorden') mensen vind je niet vaak. Dat is wat vele mensen (moeten) missen. Je kan opkijken naar een song van Jasper Steverlinck, een gedicht van Simon Van Buyten en het acteertalent van Tom Van Dyck, maar heb je ook echte mensen rondom jou? Mensen die je waardeert voor wie ze zijn, voor hoe ze zich tonen, voor hun puurheid? Opkijken naar iemand geeft je zoveel meer wilskracht, zoveel meer zekerheid.
De aanleiding van deze gedachte komt omdat ik spontaan aan Lieve begon te denken. Samen met nog andere docenten begeleidt zij onze groep. Ze is rond de 50 en is de minst opvallende van de groep. Al kan ik het niet volledig onder woorden brengen, maar ze heeft iets. In die mate dat ik uitkijk naar morgen om bij haar een hele dag les te volgen.
Misschien denk je tijdens het lezen: weird wat hier te lezen staat. Maar 'opkijken naar iemand' vind ik een sleutel om te houden van 'waarom je hier bent'. In welke mate we iemand willen zijn voor anderen, in welke mate we fier zijn dat we mogen gezien worden zodat anderen ook naar ons opkijken, is een vaak onbeantwoorde vraag. Sommige mensen vinden dat 'opkijken naar' een negatieve betekenis kan hebben (idealiseren, misleiden), maar dat is enkel maar in die mate waarin wij ons tonen.
Laat het ons zo zeggen: als je een grote building vanuit een minder bekeken gezichtshoek fotografeert, dan ziet het gebouw er totaal anders uit. Reactie: "Waaw zo schoon". Het is ook aan ons om ons te laten zien van een totaal andere en betere kant.
ps: Ik heb eigenlijk zin om morgen naar Lieve toe te stappen en te zeggen: Je bent fantastisch! Maar ik vrees dat het raar gaat overkomen! :- )
Plots valt het je te binnen dat je - de songs waar je heel erg van houdt - in maanden niet meer beluisterde. Hoe is het toch mogelijk? Misschien omdat je ze niet wil grijs draaien, omdat je ze niet beu wil worden? Het zijn zo van die liedjes waar je in de verste verte nog niet durft aan te denken ze te downloaden van het internet, want ze klinken enkel echt als je de echte originele CD koopt. Naast Mad about you en The world is mine -is ook Eden van Hooverphonic er zo eentje. Bij dat liedje horen beelden, hoort een geschiedenis. Ik herinner me zo ondermeer het optreden van Hooverphonic in CC De Werf - Aalst, met het orkest in een halve cirkel in een knalrood decor. Ik - die er maar niet in slaag een heel optreden te blijven stilzitten, zat toen aan mijn stoel gekluisterd! Het klassewerk van Hooverphonic doet ons wegsmelten. En met Eden werd een inhoud neergezet waar ik nog stil van word.
Mensen die zich kunnen veranderen als een kameleon. Ik kan er niet bij. Wat drijft mensen om over Pol te roddelen tegen Jan maar wanneer ze in het gezelschap van Pol zijn nog eens extra de Pol in de bloemetjes zetten. Met mijn mond open sta ik er op te kijken. Wat voor een schijnheilig iemand kan je zijn als je jezelf zou verkopen met een façade voor je eigen persoonlijheid.
Nou ja, meestal laat ik zulke mensen aan mij voorbij gaan. Ik heb er geen nood aan om er mij druk in te maken omdat ik er niet echt persoonlijk bij betrokken ben (lees: ik neem er gewoonweg afstand van). Maar als je dan op één of andere manier toch heel even naar kijkt, heel even naar luistert, dan moeten wij de vinger niet meer wijzen naar 'de politiek'.
Wij tierend, lachend, vaak in groep of toch met twee. Als ontspanning of uitkijkend, met plannen voor langer dan morgen.
Jij, zo stil onopgemerkt, onzichtbaar tussen de menigte. Met moed, met wil, heel vaak alleen - en zo stil. doen wat moet gedaan worden.
Je bent zo mooi - ook oud, maar je hebt iets. Je bezit verhaal je ziet en luistert om je heen.
Jij om je heen tussen anderen met toekomstwensen onwaarschijnlijk ook onbenulligheden. Waar zijn die vandaag toch mee bezig? Dat zijn wij.
Je bent zo mooi - ik wil niet over je heen kijken. ik vind je echt zo dapper. Alsof wij alleen vragen hebben. Hoe is het met jou, wat weet je, denk je en zie je?
De avonden, de dagen het huis, de stilte. De beelden de wereld ook van jou.
Je kan meer dan ons - ouder dan - maar zoveel meer Ik vind je zo mooi!
Verschillende gezichten andere mensen verschillende gevoelens andere plaatsen verschillende verhalen maar dezelfde vragen.
Jij weet niet van mij, ik niet van jou, waar ben je, wat denk je, wat zie je? Kijk je soms naar diezelfde maan?
Wat kan en wat niet meer kan, wat was en wat nieuw wordt Wat geen herhaling vraagt en toch niet uit te wissen valt.
De leegte is kil, de warmte met verlangen. Het eindeloos stappen riching verderaf of dichterbij. Niet weten maar zoeken? Jij van bij jou, ik van bij mij kijken we naar dezelfde maan.
