Een echte mens is iemand die constant schakelt als hij denkt en praat; van de flagrantste onzin tot de grootste diepzinnigheid, liefst binnen één zin.
24-12-2007
A song for you
I've been so many places in my life and time I've sung a lot of songs I've made some bad rhyme I've acted out my love on stages With ten thousand people watching But we're alone now and I'm singing this song for you
I know your image of me is what I hope to be I've treated you unkindly but darlin' can't you see There's no one more important to me Darlin' can't you please see through me Cause we're alone now and I'm singing this song for you
You taught me precious secrets Of the truth withholding nothing You came out in front and I was hiding But now I'm so much better And if my words don't come together Listen to the melody Cause my love is in there hiding
I love you in a place Where there's no space or time I love you for my life You are a friend of mine
And when my life is over Remember when we were together We were alone and I was singing this song for you We were alone and I was singing this song for you
Ik wil even twee fantastische mensen voorstellen: mijn ouders! Af en toe sta ik er toch wel even bij stil wat ik aan hen te danken heb. Ze hebben me geleerd dat je van mensen kan houden, maar ook respect kan krijgen als je dat ook geeft. En m'n ma is dan wel heel bijzonder, soms 'geeft' ze een beetje te veel aan anderen; die bezorgdheid, steeds klaar staan voor... Soms vergeet ze zichzelf een beetje. Ben fier op hen en blij wat ze me al die jaren van heel dichtbij gegeven hebben.
Op foto: zie ze stralen tijdens een familie- en vriendenfeestje!
Nog geen 5 minuten later werd ik één van hen. Met mij in het ziekenbed reden ze door de gangen; van de vierde verdieping naar het gelijkvloers. Akelig op zijn minst, want meer dan het plafond kon ik heel die tijd niet zien. Een infuus, en nog een prik, ik had het er wat moeilijk mee dat ik plots iedereen moest vertrouwen in wat ze met mij deden, maar op dat moment was het te laat om nog terug te keren. Annie gaf dan wel een bezorgde blik, maar was een prima verpleegster om me gerust te stellen. De lampen maakten me duidelijk dat ik in de operatiekamer was; het was er ook veel koeler dan verwacht. Hier werden duidelijk de voorbereidingen op mijn operatie getroffen. Ik overdacht snel dat ik beslist wou lachen als ik die namiddag terug het licht en de mensen zou zien. Toen ik nog wakker was, legde ik alle vertrouwen in wat ze me toedienden om te slapen - alle hoop dat ik nadien terug wakker zou worden. Ik voelde het slaapmiddel door mijn ader komen.
Zeg maar eens iets door de telefoon, vroeg Annie. Amper tot besef gekomen dat ik er terug was na een geslaagde operatie, legde Annie de telefoon aan mijn oren, in rechtstreeks contact met mijn ouders. Een zalig besef dat ik terug wakker was. I did it, yes!! Half in slaap, half in pure blijheid, half met pijn hoorde ik de verpleegsters praten. Hoe belangrijk dat ik mensen hoorde, dat de stilte mij niet achterliet. Ik moet waarschijnlijk de laatste op recovery geweest zijn, toen een verpleegster een praatje met me kwam slaan. Al had ik nog veel pijn, ik kon mee praten en was haar dankbaar dat ze zo dicht bij me en geïnteresserd wou zijn. Haar naam weet ik dan niet meer, maar ik zal zeker niet vergeten wie ze voor mij was.
Ja ik ben er, ik ben er... Een collega en mijn ouders zaten reeds een paar uur te wachten in de kamer. Duidelijk blij maar ook een beetje geschrokken bij het zien dat ik moest revalideren.
Een schreeuw van pijn, een blik van eenzaamheid, een fonkel van hoop, een tik van ongeduld... duidelijk aanwezig bij mensen die me aankeken toen ik de gang doorwandelde. Hoe belangrijk het is dat je naar een patiënt lacht, dat je hen goeiemorgen wenst, dat je even naar hen kijk... ik realiseerde dat het ziekenhuis snel een eigen verhaal krijgt. Een verhaal waar ik vroeger niet stil bij stond, waar ik té weinig aandacht voor had. De nacht was er stil, maar ieder lag er met zijn eigen vragen.
Ik zocht nog snel en vond haar. Mijn verblijf was dan wel kort, maar een dankjewel aan de verpleegster was het minste wat ik kon doen. Zij en haar collega's betekenden veel voor mij. Maar niet alleen zij, maar ook mijn ouders, familie, vrienden, collega's. Door een berichtje, een bezoek, samen met hen zal ik worden wie ik voorheen was. De goede zorgen van mijn ouders, de wegemeende 'Hoe gaat het me je'... een mens groeit opnieuw.
Zo heel af en toe maak ik nu een vreugdesprong; ik voel me elke dag een stukje beter. Tegelijkertijd denk ik aan mensen die nog in het ziekenhuis zijn, aan mijn kamergenoot of hij ook al naar huis zou mogen en aan de verpleegsters die elke dag hun werk met hart en ziel willen doen. Ze hebben indruk gemaakt op mij.
Ik word wat ongeduldig dat ik nog niet naar Gent kan. Nog even op mijn tanden bijten. Maar binnenkort trakteer ik!
Aan mijn ouders, familie, vrienden, collega's... dank je wel!
Het gebeurt trager, veel trager dan waar we elke dag aan voorbij lopen - niet eens opgemerkt wat we konden zien, afleiden uit het schijnbare gelaat van wie we ontmoetten. Morgen gaat het trager, we nemen een niet zo hoge snelheid en zetten alles om in slowmotion. Kijk wat je dan ziet. De anders zo snelle flits wordt nu waarneembaar voor je ogen. Kijk hoe zij kijkt als je haar iets zegt. Sla die ogen gade van je collega bij wat je zegt. En hoe kijken de mensen naar jou in die grote groep? Een vertraagde vorm van je beweging, van zijn reactie, van haar uitdrukking. Je ziet dan wat! Veruiterlijking van intens geluk, schijnheiligheid in de bewegende lippen, woede in de ogen, egoïsme in de lach, hoop in de eenvoudigheid. Wat nu nog in de snelte van het leven kan verstopt worden, wordt vertraagde realiteit. We kunnen plots meer zien. Maar willen we dat?
Wat zijn de mensen toch vriendelijk! Van alle kanten hoor ik zeggen dat het bijna terug school is en dat mijn mooi leven weer eens gedaan is. En om de geslaagde vakantie in schoonheid af te sluiten, hebben we - hoe kan het ook anders - in Gent een glas op gedronken. Wat me de voorbije zomermaanden op televisie (Terzake en andere duidingsprogramma's) trof was het feit dat mensen eigenlijk met twee zaken te kampen hebben: met macht of met onmacht. Bijna alle onderwerpen van de programma's kon je catalogeren binnen het misbruiken van macht of het vechten tegen de onmacht. Je moet enorm veel geluk hebben om in een positie te zitten, waar noch macht, nocht onmacht is. Gewoon kunnen leven, noem ik dat. Op politiek vlak konden we natuurlijk niet naast de gesprekken van de regeringsvorming kijken. Frappant is de rol van de media in de anders zo sombere komkommertijd. Sneller dan de formatiegesprekken zelf, heeft de media een eigen verhaal klaar. Ligt Yves Leterme wel nog goed in de markt? Wiens populariteit stijgt wel? Op forums lees je de grootste verwijten, de clichés en de snelle conclusies. Om nog even terug te komen op 'televisie'... Als de films ook deze zomer iets gemeen hadden, dan was het dat jaren 80-interieur. De goedkoopste films werden terug uit de kast gehaald en zo konden we nog eens zien uit welke tijd we komen. Ik hoop dat Canvas weldra uitpakt met programma's als Morgen Beter en Little Britain, want buiten The Vicar of Dibley viel er niet veel te beleven. Wat me intrigeert is de aanpak van de programma's voor en na het journaal, zoals Man Bijt Hond en de VTM-tegenganger, waarvan me de naam ontsnapt. Ongelooflijk wat de scheefgroei van originaliteit kan veroorzaken: miss zoekt een babbel bij een familie in het zwembad in de tuin, wat neemt de BV zeker mee in zijn reiskoffer als hij/zij op reis gaat? Voor zulke babbels is er dus veel uitzendtijd, terwijl andere programma's hun informatie moeten inkorten om binnen de tijdlimiet te blijven. Nu hogescholen toch in de ban van competentiegericht onderwijs zijn, kunnen we ons weldra aan een postgraduaatopleiding tot belspelpresentatrice verwachten. In de bijna onleesbare teller kunnen we zien dat nog steeds mensen graag bellen en ook de presentatrices zelf denken het beter te doen. Tegenwoordig verwittigen ze dat je het gezond moet houden (wat je daar ook mag onder verstaan), maar dat je anderzijds wel meer moet bellen om kans te maken op een 'gunstige lijn'. De presenatatie van een belspel moet niet eenvoudig zijn: de tijd volpraten zonder slim te doen, en tegelijk alles horen via het oortje. Na zo'n uitzending kruipt de presentatrice naar haar auto van vermoeidheid. De komende maanden worden ontzettend druk. Niet alleen hier thuis, maar ook op het werk. Want daar staat een nieuwe uitdaging klaar, iets wat totaal nieuw voor me is. Maar heb er eigenlijk wel zin in, het mag snel maandag zijn!
Midden in de nacht - autosnelweg Waregem - Gent. Donker, stil... het moment heeft alles - radio aan. Je hoeft het lied niet graag te horen, maar van de puurheid van de tekst kan je houden!
Als de wereld weer eens op mn schouders rust Alle vrolijkheid is weggevlogen, uitgeblust Als de wereld weer eens veel te groot wordt voor mij alleen Ik veel te klein ben voor deze wereld om me heen
Als dat gebeurt Zie me dan graag Zeg me dan honderdduizend keer vandaag Ik zie je graag
Als dat gebeurt Zie me dan graag Hou me dan stevig vast En laat me niet meer los vandaag
Als ik weer mezelf voorbij loop Al mn dromen achterna Op zoek ga naar intens geluk Naar iets dat niet bestaat Als de twijfel me weer bang en zo onzeker maakt En alles waar ik zo zeker van was verandert in een leugen
Een echte klassieker uit het lijstje: een bezoek aan het Gravensteen in Gent - en samen met Bert en Karen. Opmerkelijk, zoveel geschiedenis... Nadien aan de 'zakmessenwinkel' gepasseerd - voor Bert een wonder om zoveel zakmessen voor het uitstalraam te zien. Een mooie dag om Gent vanuit een andere gezichtshoek te bekijken.
Elientje... Ik was net bezig met het fotomateriaal in folders te plaatsen en vond deze foto terug. Onvergetelijk! Samen op de Gentse Feesten! Dit jaar was ik er niet bij op jouw verjaardag, maar volgend jaar ben ik beslist van de partij!
... en zo konden we nog uuuuuren doorgaan. Maar dat doen we niet, want dat zou de verkeerde indruk wekken dat we numa fans zijn. We wilden gewoon maar aantonen: Zo'n liedje - wat je er ook mag van denken - heeft zijn wereldwijde gevolgen!
And the winner is... De versie van Jake Walmsley en Chris Green samen zijn ze Syncsta en brengen clipjes op hun eigen manier.
Het is een echte klassieker, maar tijdens een vakantie wordt wel eens opruimwerk verricht. Reeds een tijd geleden had ik beloofd de logeerkamer op te ruimen, en vandaag gebeurde dat eindelijk.
Ik schrok er zelf van hoeveel herinneringen er op zo'n enkele vierkante meters te vinden zijn. Aan elk voorwerp hangt wel een verhaal vast, over mij, mijn zus, mijn ouders, ... En aangezien mijn moeder niets, maar dan ook niets van vroeger kan weggooien, wemelt het er van de jeugdherinneringen. Ik zie beelden van mijn studententijd, van mijn beste jeugdvrienden, ...
Mijn eerste boek Engels, 'At my pace'- Ik was er zo fier op. In het tweede middelbaar kregen we onze eerste les Engels. De lerares Engels, Ann D'hondt, leerde me houden van de les Engels en ik schrik ervan dat ik nog zoveel lessen uit het hoofd ken. De Eerste Hulp, het Rode Kruis - Ik wist niet meer dat ik ooit een cursus E.H.B.O. volgde, maar blijkbaar wel want er zat nog een diploma bij het boek. Het moet zowat mijn eerste diploma geweest zijn. Colorer dessins is zo'n kleurboek met ornamenten. Ik kon er uren aan besteden om zo'n figuren in te kleuren. Het lijkt wel de voorganger van de mandala geweest te zijn. Ik merk ook op het boek dat ik mijn naam en adres erop zette. Dat was zoiets typisch voor mij. Op elk boek en schrift zette ik mijn naam en adres. Weet je, het eerste woord dat ik ooit kon schrijven was 'en'. Ik was zo fier dat ik dat kon schrijven, en ik schreef overal 'en' op: op het behang, op posters in mijn kamer, op boeken, op schriften. Het is een verhaal dat in de familie bijgebleven is. Sheila, het meisje van veertien was verplichte lectuur in de hogeschool. Van de weinige boeken dat ik ooit las moet dit wel een topper geweest zijn, want ik herinner me dat ik het op een recordtijd uitlas. Tijdens een opstelwedstrijd voor twaaljarigen in Vlaanderen, was ik één van de laureaten van een opstel over de Eerste Wereldoorlog. Ik mocht toen met mijn ouders en mijn meester van het zesde leerjaar mijn 'prijs' in ontvangst gaan nemen in de aula van de faculteit aan de Ledeganck in Gent. Die stad was toen voor mij 'de grote stad'. Mijn liefde voor Gent moet waarschijnlijk dan reeds ontstaan zijn. Mijn prijs, boeken over Gent en Londen, heb ik nooit weggedaan. Ik heb er altijd met volle bewondering naar gekeken en dat doe ik nu nog steeds. Eén van de boeken heet Gent, een stad met praal. Dat is het inderdaad - en al langer bekijk ik Gent als een stukje van mij. Tijdens dit opruimen gooi ik deze boeken beslist niet weg! Lichamelijke opvoeding in de normaalschool is een boekje dat ik kreeg van mijn peter die vroeger turnleraar was; nog een boekje uit zijn studententijd. Het leerboek vertelt alles over de anatomie - met aldus het accent op het 'lichamelijke'. Wees wegwijs was mijn leerboek voor de rijschool. De bladen in dit boek lijken me goed bewerkt. Ik wou mijn rijbewijs zeker en vast behalen en daarom zette ik alles op alles. Ik schreef na het theoretisch examen alle vragen op, en gaf die door aan vrienden. En niet te geloven, mijn eerste judoboek! Samen met Filip deden we enkele jaren judo in Herzele. Dat was nog eens een tijd. Op het laatste gingen we met tegenzin, en in plaats van naar de trainingen te gaan, reden we daarom met ons fietsje tot aan de frituur. Enkele meters verder staat een foto van Filip en mij, samen met Ingrid Berghmans. Toen 'zwom' ik van magerte in mijn kimono. Enkele goede boeken van Bart Moeyaert staan ook tussen de andere. Meestal heb ik ze niet uitgelezen. Maar bon, feit dat boeken van de betere schrijvers op de boekenplank staan, is voor mij ook al dik in orde. Op het rek, tussen de mappen, vind ik mijn rapporten van de lagere school. Zo nog geschreven met het geschrift van een echte onderwijzer. Zo'n geschrift bestaat denk ik niet meer. Aan mijn punten te zien moet ik een goede middelmaat geweest zijn. Zing met ons mee, liederen van de CM was de liederenbijbel van ieder die op kamp ging. We trokken naar Spa en op skivakantie naar de Franse Alpen. Mooie momenten, en liedjes die iedereen kende - vooral zij die bijvoorbeeld bij de Chriro waren, waren echte kenners. Ruth was het enige meisje in het zesde leerjaar en haar zangschriftje ligt nog bij mij, gekaft met dat oud bruin kaftpapier, gekregen van de school. Zal ik het haar eens teruggeven? Het bos onze vriend doet me terugdenken aan de bosklassen naar Herentals. We hebben nooit in dat boekje gewerkt, maar we hebben er onbezorgde momenten beleefd. Juf. Marijke en meester Robert waren er bij, en we sliepen in - hoe zal ik het noemen - hutten. Ik weet niet meer hoe het juist gebeurde, maar ik herinner me dat ik samen met Eric in de eetzaal van het hoofdgebouw was. We wilden naar buiten en de automatische deuren gingen niet open. We zagen niemand meer in de eetzaal en waren in paniek. Zo'n klein feit zette toen een dumper op mijn enthousiasme. En oh ja, gelukkig was er nog iemand in de keuken, en zij liet ons buiten. Ik wil wel geloven maar wat, was het boek van onze docent godsdienst in de hogeschool. Als verplichte lectuur mochten we kiezen uit een aantal boeken. Maar omdat hij dat bepaald boek zelf geschreven had, durfden de meeste studenten geen ander boek te lezen. Wat waren we toch braafjes! Ik kom ook hier tot het besef dat mijn middelbare tijd weinig (goede?) herinneringen nalaat. Buiten mijn boek Engels vind ik weinig sporen van de middelbare school. Dit bewijst volgens mij dat ik die tijd snel gewist heb omdat ik nauwelijks een band heb/had met de middelbare school. Heb er geen tijd meegemaakt waarnaar ik terug verwijs. En dat in tegenstelling tot mijn jeugd in de lagere school. De mooiste tijd! Het meest plaats wordt ingenomen door de cursussen van de lerarenopleiding. Ik heb ze nooit willen wegdoen, maar vandaag doe ik dat voor een deel wel. Voor elke cursus maakte ik zelf een voorblad, waarbij ik de lay-out belangrijk vond; uiteraad steeds met logo (heb altijd al een speciale band gehad met logo's). Wie nu denkt dat ik enkel aandacht besteedde aan het voorblad heeft het fout. Ik stopte heel veel tijd in het maken van inhoudstafels. Voor mij was dat prioritair alvorens te starten aan het leren van de cursus. Het nadeel was echter dat ik er zoveel tijd aan investeerde, dat ik laat moest starten met het studeren van de cursus zelf. Tijdens zo'n examenperiode belden studiegenoten om te vertellen waar ze al in de leerstof 'zaten'; en ik durfde van schaamte niet durfde toe te geven dat ik pas gedaan had met het maken van de inhoudstafel. Maar soit, ik studeerde goed aan de hogeschool en dat was omdat ik het graag deed én docenten tegenkwam die in mij geloofden. Zij motiveerden me en sindsdien heb ik me geëngageerd voor het levenslang leren. Vele dingen gaan richting papierdoos. Vroeger wou ik heel veel documentatie bijhouden, maar al jaren is dit niet meer nodig. We hebben het internet en de harde schijf is een kleinere opslagruimte in vergelijking met de documappen. Uren van studeerzweet, opzoekings- en klasseerwerk zijn nu overbodig. Maar naast die mappen (meer mappen dan in een schoolwinkel op 1 september), vind ik nog een paar leuke dingen. Eigenlijk vind ik hier de evolutie: knikkers, een jojo en een rubix (noemde dat zo)? In de lagere school hadden we de rage om te knikkeren, ook al was dat reeds passé. We ruilden knikkers, en per groepje hadden we ons eigen 'knikkerkot', ons eigen territorium zeg maar. De jojo's die aansloegen waren enkel van een bepaald merk, en de rubixen waren echt de max. In die tijd onstond ook de rage van stickerboeken van voetballers.
Destijds nam mijn vader mij en mijn zus mee naar zijn kamer bij mijn meter. Hij toonde zijn vroegere boeken van de Franse grammatica en een blikken doos, vol met oude foto's. Ik vond dat een fantastisch gevoel te weten hoe de jeugd van mijn vader en moeder was. En hoewel ik nog maar een dertiger ben, ik besef nu dat ik ook reeds kan grijpen naar dingen van vroeger. De tijd vliegt snel, maar eigenlijk heb ik ook heel wat mogen genieten, heel wat opgebouwd, op vele plaatsen geweest, vele mensen gekend. Dat heb ik te danken aan vele mensen, maar vooral aan fantatische ouders en uitstekende vrienden. Niemand wordt graag ouder, maar als ik naar die dingen terug kijk, dan ben ik blij dat ik reeds heel wat mocht opbouwen en nog zoveel dingen mag doen. Wat ik reeds kreeg wil ik nog vele jaren delen.
Een ander besef groeit ook nog sterker aan. Mijn moeder houdt alles bij, maar dan ook alles. Zij is iemand met zin voor orde, maar tevens slaagt ze erin, alles mooi bij te houden. Zij kan niets weggooien. Toch heb ik enkele dozen goed kunnen vullen en vervolgens met tape dichtgekleefd - klaar voor de papierophaling. Die tape is noodzakelijk, want anders zal mijn ma alle dingen terug naar de oorspronkelijke plaats verhuizen.
Traditioneel zijn wij er ook bij tijdens de opening van de Gentse Feesten. En deze keer, was dat wel anders. Tegenwoordig zijn te veel mensen in de ban van de Gentse Feesten. De stad waar mijn hart ligt, lijkt dan wel van iedereen te zijn. Ik ben al geen kuddedier, en nam daarom met plezier de uitnodiging voor een avondje Kortrijk aan. Een gezellig etentje in de tuin van een restaurant, gezellig praten over koetjes en kalfjes, en soms ook over een onderwerp waar ik mijn tanden dan in zet, van mij mogen er nog vele van deze avonden volgen. Het is immers het moment waarop ik besef hoe blij ik ben met goede vrienden rondom mij. Clichés als 'vrienden heb je nooit te veel' en 'echte vrienden zijn er altijd voor je', komen dan steeds in mij naar boven. Maar tevens maak ik er mij dan telkens alert op: 't Is vakantie... YES!!! Op die manier doe ik mezelf beseffen dat het echt vakantie is. Hoewel Kortrijk die avond niet op een mierrennest leek, toch kwamen heel wat mensen opdagen voor Kortrijk Congé. De organisatie noemt het een zinderende avond, en dat was het eigenlijk ook wel. Het is immers niet de gewoonte om 's nachts musea te bezoeken, maar in Kortrijk kon het wel. Om nog maar te zwijgen over de lichtgevende 'tentjes' op het water en de fanfare. Niet in elke stad zijn er Fata Morganatoestanden, maar misschien juist daarom was het net zo gezellig.
De duidingsprogramma's van de VRT nieuwsdienst verdienden al langer mijn voorkeur, en voor een deel is dit te verklaren aan een misschien wel subjectief gegeven. Het is namelijk zo dat mijn aandacht aanzienlijk verscherpt wanneer Kathleen Cools of Goede Devroy het nieuws brengen. Ik kan niet ontkennen dat deze dames grote klasse hebben. Kathleen Cools, studeerde filosofie en startte haar journalistencarrière bij Studio Brussel. Ze passeerde ondermeer langs Villa Politica en Morgen Beter - het discussieprogramma met het zuinig lachje van Tim Pauwels (onder het motto: Ik vind het zelf een goede vraag) en de indringende ogen van Kathleen Cools (onder het motto: ik heb je in mijn macht, je kan niet meer ontsnappen). Morgen Beter was voor mij de afsluiter van vele avonden. Maar hoewel ik me zelden aan iemand stoor, is toen pannellid Christine Hemmerechts er toch in geslaagd me te doen ergeren aan haar ongefundeerde woorden en haar onbeschrijflijk gedrag. Ik herinner me nog de commentaar van Filip Dewinter toen hij Kathleen Cools een uitbrander gaf: "Mevrouw je hebt je huiswerk niet goed gemaakt"; gelukkig was Tim Pauwels na enkele pijnlijke seconden de reddende engel. En ze heeft zo haar eigen tactiek met zinnen als "Laat het ons misschien even anders zeggen" en "Ik heb mij laten vertellen dat...", om nog maar te zwijgen over het lachje wanneer iemand naast de kwestie blijft antwoorden. Fantastisch. Een andere dame van hetzelfde kaliber is Goedele Devroy. Ze is germaniste van opleiding en heeft sindsdien als journaliste haar tent opgezet in de Wetstraat. Met haar blik doorboort ze iedere geïnterviewde en zet ze geen stap achteruit . Zij is een echte dame met .... (hoe zeg je dat)! Een dame met de uitstraling van een echte journaliste. Zo ken ik er weinig. Bij haar herinner ik me nog één pijnpunt: het verhoor met de kopstukken van de politieke partijen. Ze zweeg en zweeg midden in een onverstaanbare discussie terwijl de regie in haar oortje riep: "Grijp toch in en zeg iets".
Frank Vanderlinden zou wellicht in deze woorden beginnen: "Twee klassedames waar geen man op de VRT nieuwsdienst kan aan weerstaan, vrouwen die (ook) de kijkcijfers doen stijgen. Het hoeft niet altijd Sigrid Spruyt of Martine Tanghe te zijn...."
And I'd give up forever to touch you Cause I know that you feel me somehow You're the closest to heaven that I'll ever be And I don't want to go home right now
And all I can taste is this moment And all I can breathe is your life Cause sooner or later it's over I just don't want to miss you tonight
And I don't want the world to see me Cause I don't think that they'd understand When everything's made to be broken I just want you to know who I am
And you can't fight the tears that ain't coming Or the moment of truth in your lies When everything seems like the movies Yeah you bleed just to know your alive I don't want the world to see me Cause I don't think that they'd understand When everything's made to be broken I just want you to know who I am
