2008 zal om diverse redenen een vetgedrukte pagina zijn in de geschiedenisboeken. Oh, er valt veel te vertellen over de economische crisis, de financiële 'meltdown', de "redding" van Fortis, het lanterfanten van de binnenlandse politiek. En vanzelfsprekend de presidentsverkiezing in de US. Een stijlbreuk: Barrack Obama, een man met een plan. Een idee, een bezieling, een enthousiasme dat een publiek in vervoering brengt. Een verhaal dat elke politicus zou moeten vertellen: over rechtvaardigheid en de herverdeling van rijkdom, over samen leven in een maatschappij, over een "gelijke kansen"-beleid. Een verhaal dat geen sprookje hoeft te zijn, maar dat puur informatief de burger kan overtuigen van het belang van de juiste keuze, want.. waar willen we naartoe, waarom, wat en hoe. Allemaal vragen die een concreet antwoord moeten krijgen. Elke politieke visie begint immers met een duidelijke ideologie, een duidelijk mens- en maatschappijbeeld. Enfin, dat zou je toch denken. Een paar dagen geleden postte ik hier een artikel onder de naam "Failliet"in een reactie op Jeroen Olyslaegers in De Morgen. Hij schreef dat de ideologie dood is, leve het pragmatisme. Helaas, het pragmatisme is inmiddels ook reeds overleden. Wat ben je met "resultaatgericht, zakelijk handelen" als je geen resultaten haalt, omdat iedereen bij zijn grote gelijk blijft? We zullen opnieuw moeten vertrekken van een idee, een ambitie, een lange termijn visie: waar willen we naartoe, wat willen we bereiken, waarom en hoe. Steeds diezelfde vragen. Ook al draait alles vierkant, de cirkel blijft rond. Dus: Leve de ideologie?!
