Met deze blog wil ik mijn bevindingen bekend over mijn leven met de ziekte van Parkinson!
28-10-2010
dagboek
We naderen 1 November. Mr Park wil me beletten te schrijven,maar al zijn het een serie hanepoten die ik hier neerschrijf schrijven zal ik. De tijd rond 1 november is altijd een slechte periode. Sombere dagen zoals gisteren, regen en wind een al die ik tegen kwam liep met een lang gezicht. De kinesist was woedend op de bouwvakkers die bij hem aan het werk waren. Waar ik mijn koffie ging drinken was het al niet veel beter. De boeren verzuipen in de modder op de velden en de wegen liggen spekglad. Niets van zeggen of ze zitten achter u.--Bloemen moeten naar de kerkhoven. Intussen het graf van de vrienden bezoeken die het niet gehaald hebben. Verongelukt, gestorven van ziekte er liggen er verschillende die ik gekend heb. Dan speeld de film van het leven zich weer af. De avonden die we tesamen gezeten hebben, ze weten vertrekken met de auto en nooit meer terug gezien. De kilte van de dood is afgrijselijk. Jonge mensen die er in feite nog moesten geweest zijn. Op veel foto' ben ik het overschot, de enige nog in leven. Het leven is maar een rook en met een druppel water zijn we allemaal nat. Ik blader in een oud dagboek en schrijf hier not'as neer van 47 jaar geleden. Een week van mijn zeemans leven November 1963, een Oost Afrika reis op het m/sMoëro. Suez Vrijdag 1 November We zijn voor anker gegaan in Suez om te lossen. Om 12 uur vertrokken richting Dar es Salaam. Op zee zaterdag 2/11/1963 We zijn in de rode zee. Het is 44 graden in de machiene kamer. Het is beter dan de vorige reis. Op zee zondag 3/11/1963 We hebben vandaag mizerie gehad met de stoomketel. Die vierde machinist kent er geen kloten van. Op zee maandag 4/11/1963 We zijn begonnen met hulpmotor 2 open te gooien. Op zee Dinsdag 5/11/1963 Ik geloof dat ze denken dat mijn cabine een café is. De zorro heeft waarschijnlijk weer een boek gepikt. Dat zijn enkele aantekeninge van begin November 1963 Foto mezelf links Midden Jacky Vandevelde en rechts René Verherbruggen!!
Ik heb rotdag achter de rug. slecht geslapen en de ganse dag zo suf als een achterdeur. ik ben er maar door gekomen rond vier uur. Tot overmaat van ramp nog een slecht gesprek. Het beste is zwijgen en verder doen zoals ik vroeger deed niets aantrekken. De wereld is raar, maar we eindigen toch allemaal onder de kerk toren!!!!!!!!
Na de zoveelste slaapeloze nacht zijn ik en Willy Rys gestart van oostduinkerke naar Brussel. Willy reed met mijn auto daar ik geen risico's meer neem om zover te rijden. Het was er druk op de snelweg maar de gps maakte dat we om twee uur reeds ter plaatse waren. We waren er klaar voor om Brussel in te palmen Maar ik met mr Park op mijn rug kwam al uit de wagen zo stijf als een plank en moe van niet te slapen. We werden er verwelkomt door twee mooie dames en aan het onthaal waren ook de mensen die de schilderijen hebben opgehaald bij mij thuis. Ik ben nu wel wat gewoon en het is ook niet de eerste maal dat ik aan een tentoonstelling mee doe maar ze hadden voor Art Emotion zeker geen kosten gespaart. We kregen een mooi boek met de uitleg over de kunstenaars en alles was er perfect tentoon gesteld en georganiseerd. Eten en drinken meer dan voldoende. Na een eerste rond gang tot op het eerste of tweede verdiep viel ik al zonder adem, en toen ik de trappen af kwam werd ik duizelig. Een geschenk van mr Park natuurlijk. Toch heb ik alles gezien en was het wel de moeite. Ik had mijn vriend gevraagd foto's te nemen maar tegenslag is ook een slag de helft is mislukt. Geen van ons beiden die erop gelet had de flitser stond af. We moeten daarom zo oud gegroeid zijn om dat niet te zien. Na een beetje rust heb ik verschillende vrienden gezien die ik via de computer heb leren kennen. Het was er een beetje te druk om iedereen te zoeken maar die ik ontmoet heb waren één op één prachtige vriendelijke mensen. Van de soort dat je niet veel meer ontmoet. Ik ben zeer blij jullie ontmoet te hebben. Zelfs zonder tentoonstelling was het voor mij de moeite naar Brussel te komen. Na de redevoeringen van de prominenten zijn er rond een beetje voor vijf uur van onder gemuist met pijn in het hart. We hadden nog 160 km te rijden en ik moest nog van oostduinkerke naar huis met de auto. Nu alles bijeen is alles goed verlopen en zijn we veilig thuis gekomen. Art Emotion duurt nog drie maanden maar voor mij is het voorbij, jammer genoeg!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Morgen moeten we naar Brussel. Ik ben nieuwsgierig en verlang de mensen te zien die ik heb leren kennen via de computer. Voor iemand die nog geinterseert is in verhalen op www.scheepvaartnet.be staat een verhaal door mij geschreven hoe ik op jonge leeftijd aan mijn zeemansleven begon. Op www.scheepvaartnet.be tikt u op verhalen en links ziet u Het verhaal hoe het allemaal begon van Etienne Bogaert. veel leesgenot. Foto ingevoegd zeventien jaar!!
Maandag morgen kon ik bijna niet stappen van de pijn in mijn rug. Ik heb de dokter moet bellen, die heeft twee inspuitingen gegeven. In de namiddag was de pijn dragelijk, maar dinsdag morgen heb ik naar de chiropractor geweest. Mijn rug zat blok vast. Ik heb nu minder pijn, die spanning is eruit. Deze namiddag naar de kinesist geweest. Die vertelde dat het ook deels komt door Mr parkinson dat mijn rug komt vast te zitten. Zo iets dat de spieren onder spanning staan. Ik heb er niet veel van begrepen. Mr park is een ezel zou beter op iemand anders zijn rug gaan zitten. Maar ik ben niet alleen en we hebben geen keuze.
Schilderij de dood van octaaf Doom Octaaf Doom was de broer van mijn moeder, soldaat tijdens de eerste wereld oorlog. Octaaf Doom overleefde de oorlog niet en sneuvelde te Merkem op 9 Juni 1916. Op zijn grafsteen staat vermeld Doom Octaaf 1° linie regiment geboren te Bovekerke de16 Juni 1892. Stierf voor België den 9 Juni 1916. Van in mijn kinderjaren herinner ik mij nog die ovale foto tussen twee koperen hulzen die dienst deden als vazen. Wanneer ik uitleg vroeg aan ons moeder zei ze dat is nonkel octaaf, de duitsers hebben hem tijdens de oorlog van zijn paard geschoten!!! Niemand wist in feite nog juist wat er gebeurd was en waar hij juist begraven was. Wij waren een famillie van seizoen arbeiders bietemannen die een groot deel van hun leven in Frankrijk beeste werk verrichten. Ik was de jongste en was een groot deel van het jaar alleen met ons moeder. Mijn moeder was een zeer gelovige vrouw, en s'avonds voor het naar bed gaan moest er gebeden worden. Langs beide kanten zaten we dan van de leuvense stoof en moeder las voor en ik moest de rest maar achter brabbelen. Moeder had een ganse serie levenden en doden waarvoor er moest gebeden worden. Nonkel octaaf kwam er ook in voor, en dat was dan drie onze vaders en drie weesgegroeten voor octaaf en dat hij rust in vrede. Nu toen ik een jaar of twee en twintig was tijdens een verlof tussen twee reizen in vroeg ik aan ons moeder als ze niet wist waar nonkel octaaf begraven lag. Ze antwoorde waar schijnlijk in west vleteren. Niemand van de famillie die zich daar nog aan intereseerde. Ik begon mijn zoektocht en heb in feite niet lang moeten zoeken. Bij een bezoek aan de militair kerkhof te west vleteren vond ik een lijst en plan van de graven. Ik heb daar het graf van nonkel octaaf terug gevonden.Het was er zo eenzaam en beloofde op zijn graf hem nu en dan te bezoeken. Dat heb ik al die jaren gedaan en regelmatig een bloemeke gezet. De jaren gingen voorbij en toen ik begon te schilderen en ik wat ervaring had heb ik een schilderij gemaakt de dood van octaaf doom. Toen mijn broer enkele jaren geleden overleed heb ik tussen zijn foto's die vergeelde ovale foto terug gevonden van nonkel octaaf. Ik maakte nu een nieuw schilderij een oorlogs tafereel met het portret in gewerkt van Otaaf Doom.
1 oktober 2010 het is nu 21 uur. Een honde weer regen en wind, deuren worden open getrokken. het spookt hier precies in dat huis. Maar spoken bestaan niet, het is de wind die aan het spoken is. Deze morgen dacht ik dat een mirakel gebeurd was. Ik had nergens meer pijn en voelde me als herboren. Maar toen ik deze namiddag begon te werken ondervond ik algauw dat mirakels niet bestaan!!!Dus nooit geloven in spoken en mirakels!!!!
Ik denk dat ik aan kunst doe???vraagteken??? De drang om iets te presteren, bezig zijn. Nog aan iets voldoening hebben, want de rotziekte zoals ik park noem legt me alle soorten beperkingen op. Ik sta soms op een gat in de nacht en vraag me af wat het leven nog te bieden heeft. Ik zet me aan mijn schilders ezel en het leven is weer wat rooskleuriger. Waardeloze rommel schilderen, verhalen schrijven van mijn vroegere reizen. Geen sterke zeemans verhalen maar de waarheid, verhalen die toch niemand intereseren. Iedereen zegt zonder u niet af maar zonder het te weten doe ik het toch. Ik moet de beperkingen aanvaarden en dat is zo moeilijk.;;;;;;;;;;; Ik geloof dat ik in een depressieve bui ben, let er maar niet te veel op!!!! Op de foto Parkie in gedachten verzonken met vrouw en hond puppus!!!!!!!!!!!
Ik toon hier nog wat foto's van de Esso Brussels Kleine foto's de doden. één van hen staat er niet op de vrouw van Rene Rome Albertinay Gisèle. Groeps foto de overlevenden op Kennedy airport. Bezoekers van mijn blog, u weet nooit dat u één van de overlevenden kent ik ben steeds te bereiken op etienne-bogaert@hotmail.com Elke informatie is welkom!!!
Ik zelf ben een overlevende van de op 2juni 1973 aangevaren Belgische tanker Esso Brussels. De Esso Brussels werd aangevaren door het amerikaans container schip Sea Witch. Het ongeval koste het leven aan dertien bemannings leden van de Brussels. Er vielen ook verschillende doden op de Sea Witch. Ik zelf overleefde de ramp op miraculeuze wijze. Komende van Bonny Nigeria gingen we voor anker ten einde het schip te lichteren alvorens aan te leggen op de rafinaderij, op de rede van NewYork de nacht van Vrijdag op Zaterdag in een speciaal gereserveerde zone ten noorden van de verazano brug!! De Sea Witch kwam buiten gevaren, en op het ogenblik dat beide schepen elkaar kruisten brak de stuurmachine van de Sea Witch. Het schip draaide zich en ramde de Esso Brussels in de stuurboord zijde. Twee cargo tanks van 1200 ton (1 miljoen twee honderd duizend liter) kwamen tot ont ploffing. Een stuk van het verhaal dat ik erover geschreven heb kunt u lezen in bijlage. Foto's zal ik proberen bij te voegen van voor en na de explosie. ZE tonen de kracht en de omvang van de ontploffing. De twee schepen branden volledig uit, de Sea Witch brande twee weken!!
Ik heb gisteren het laatste half uur geluisterd naar radio park. Ik had vroeger in de avond geen tijd. Ik heb een andere dag ook geluisterd, het was Agnes die de plaatjes aankondigde. Ik heb ook de radio op face book gezet. Vrienden het is formidabel wat jullie doen, een dikke proficiat aan het ganse team. Ik heb ook niet Altijd de tijd s'avonds ik sta met zoveel mensen in contact en overdag moet ik voor zover het nog gaat een beetje mijn werk doen. En dan heb ik nog mijn schilderijen. Het beste is dat ik niet veel tijd heb om na te denken. Zondag avond zat ik dan ineens met gezwollen benen en voeten. Volgens de dokter had ik teveel pijnstllers genomen voor mij rug. Die pijnstillers houden het water op zegt hij. Iets dat ik niet wist. Het is reeds veel beter. Er zijn reeds mensen die gevraagd hebben hoe het komt dat bovenaan in messenger staat <Zoek overlevenden van de Esso Brussels> Ik zal volgende keer daar een beetje uitleg over geven in mijn blog.
Deze week 65 jaar geweest, vele gelukwensen gekregen. Nochmaals allemaal bedankt vrienden.Anders heb ik er niet veel aan gehad. Ik kan bijna niet uit de voeten van de pijn in mijn rug.Zo heb ik nergens kunnen gaan. Smerige rot ziekte, ik heb ze al zo dikwijls verwenst maar er zijn mensen die slechter zijn. Ik heb ook mijn afrekening gekregen van mijn pensioen. proficiat heren in brussel een smak geld iedere maand. Had ik dertg jaar jonger geweest zond ik het terug. Donderdag naar de kliniek geweest met mijn vrouw. Het is nog redelijk goed afgelopen. Een mens zou verschrikt zijn met al die rare dingen die je hoort. we zitten morgen met de kermis, grote evenementen in het dorp. We zullen moeten opletten dat we ons pensioen er niet door draaien. Slechte bui komt door de pijn, best dat we nog nu en dan kunnen lachen!!!!!!!!!!!!!
Er is een tentoonstelling in Brussel, georganiseerd door de parkinson liga.Art Emotion gaat door van 15/10/2010 tot15/02/2011.er hangen ook schilderijen van mij, maar ik zit nu voorduurend te tobben hoe ik ginder zal geraken. Tot ginder rijden is niets maar ik ben nog niet zelfzeker genoeg. Nu ik zal mischien wel een vriend vinden die kan rijden met mijn wagen of meegaan in geval het nodig is het stuur over te nemen. We vinden wel een oplossing. Ik zal zeker eens luisteren naar radio parkies en eens horen op de chat avond. Ik heb een zeezicht opgemaakt vandaag ,daarvoor heb ik nog altijd goede moed anders zie ik de toekomst een beetje somber tegemoet maar het zal wel beteren!!! IK zal een foto van het schilderij toevoegen!!!!
Het is nu een week dat ik sipralexa terug neem. Ik loop zo suf als iets, en een troebel zicht. Ik zal in ieder morgen die pil maar s'avonds nemen want ik moet naar de kliniek met mijn vrouw.Ik begin een beetje verschrikt te geraken van die ziekenhuizen!
Woensdag laatst naar de specialist geweest.Ik voelde mij de laatste tijd slecht.Altijd in de namiddag na eten misselijk. Volgens de dokter is de parkinson niet verslecht.Maar ik heb naar het schijnt een stommiteit gedaan met mijn simpralexia af te bouwen. Toen mijn vrouw zes maanden geleden geopereerd was van een nieuwe knie hebben ze bij mij mirapiksin opgestart. Na enkele weken voelde ik me moraal als herboren. Een tijdje later heb ik de huis dokter gevraagd simpralexia een anti deprisieva af te bouwen.Nu naar het schijnt kunt u maanden na de afbouw nog de nevenwerkingen hebben. Ik heb de bijsluiter gelezen en inderdaad moet ik de dokter geloven. Ik moet ze terug opstarten en heb nu neven werkingen van het opstarten; Volgens de specialist was ik een nieuwe depressie aan het doen. Gelukkig heb ik het forum van de zeelieden waar ik een beetje troost vind. Voor degenen die het intereseerd staat een verhaal door mij geschreven op www.scheepvaartnet.be. Het is een verhaal hoe mijn zeemansleven begon op zeventien jaarige leeftijd. Tik op verhalen en lees hoe het allemaal begon door E.Bogaert
Gisteren avond heb ik om me te ontspannen eens op café bezoek geweest. Gebeurd in Café het geheim spoor Beveren a/d ijzer!! Ik stond met een vriend op de hoek van de toog, toen een groep jongeren binnen kwam en ons de weg versperde. Enkelen van hen weten dat ik parkinson heb. Geen doorkomen aan om naar het toilet te gaan tot ik toch erdoor kwam met het nodige geduw. De uit baatster weigerde alle mede werking. Waar is het respect gebleven voor mensen in onze toestand ik weet niet in welke wereld we leven. Ben van armoede gelijk een geslagen hond naar huis gekomen.
14 july 2010 Ik zit kapot van de hitte. Heb een wandeling gedaan met de hond en geraakte bijna niet vooruit! En dan nog eens mister Parkinson als vriend erbij hij zou ook geen beetje helpen!! Het is aan het onweren voor het moment, en mijn gedachten dwalen af naar de tijd dat ik op zee zat! Ketterend onweer en huizen hoge golven, ik kom weemoedig!! We overleven het wel.
Januari 2008:<Ik zit in een sukkelstraatje met mijn gezondheid> Aller hande medictie waar onder Anti depresiva worden op gebouwd en terug afgebouwd. De huisarts weet geen raad meer, en ik loop rond als een zombie lusteloos en levensmoe. Ik ben de ganse dag misselijk en rond de avond gaat het over. Ik weiger me te laten onderzoeken door een specialist. Ik ga iedere avond op café en vergeet voor een paar uren mijn problemen. Met mijn depressie gaat het van kwaad naar erger. Tot overmaat van ramp sterft op 16/02/2008 mijn schoonmoeder. We zijn er het hart van in en ik heb toch mijn vrouw kunen steunen in haar verdriet. Op 53 jaar had ik een hart operatie, een paar jaar nadien geopereerd van prostaat kanker en achteraf de ene mizerie na de andere. Met mijn depressie kon ik maar niet begrijpen dat ik weer eens uit gekozen was om tegenslag te hebben voor de zoveelste maal in mijn leven!! De eerste die iet zei over parkinson was de cardioloog. Bij een onder zoek zei hij me:< Etienne ik denk dat je een klein beetje parkinson hebt, maar ge met daar niet op denken want er is daar voor goede medicatie. Ik verklaarde hem gek maar toen ik op mijn bewegingen begon te letten was ik inderdaad trager geworden en nog geen klein beetje. Ik raadpleegde de computer en toen ik begon te schrijven ging het van groot naar klein. Ook mijn stem kwam hees over maar ik twijfelde nog altijd omdat ik s'avonds beter was. Ik werd hoe langer hoe depressiever, kon niet meer eten, was continue misselijk. Mijn werk bleef liggen en had alleen nog zin in de computer. Mijn schilderijen bleven liggen en wat het leven nog te bieden had geen interesse meer. ik had op zeker moment meer goesting om uit het leven te stappen dan erin te blijven. Ten einde raad liet ik me overtuigen een onderzoek te paseren bij een neuroloog en het verdickt was rap gevallen. Ik had de ziekte van parkinson maar de dokter stelde me gerust we kunnen niet genezen maar toch een beetje stabiel houden. Dat was een klein lichtje in de duisternis en ik kreeg als medicatie Asilect van 1mg voorgeschreven!!!
Foto's onder Twee portretten die ik in die periode gemaakt heb voor mensen die in het zuiden van Franrijk wonen.
Ik stel u even de rest van het gezin voor. Mijn vrouw Monique en ik Puppus de waakhond en snoepie de rosse kater die overal in slaap valt (weet waarschijnlijk ook van parkinson)!!! En onze goede oude minoe. Zeer veel luxe hebben we niet vandoen, Wel kunt u hier vriendschap vinden en hartelijkheid.. Voor de mensen die komen met goede bedoelingen staat de deur altijd open. We zijn gewone mensen die ons door het leven en tegenslagen hebben moeten duwen. Het leven heeft ons niet gespaard en zeker niet op gebied van gezondheid. We leven ons eigen leventje en sluiten ons niet op. Die komt is welgekomen en die niet komt moet niet terugkeren zei ons moeder altijd!! Bevindingen van de voorbije dagen: voor mij veel te warm!! Ik beef ook meer dan gewoonlijk. Heb een geweldig slaap te kort en ben een beetje daar door over mijn toeren. Ik heb ook continue geruist in mijn hoofd. Het betert aldijd met de avond!!!
