Met deze blog wil ik mijn bevindingen bekend over mijn leven met de ziekte van Parkinson!
29-08-2010
Tentoonstelling
Er is een tentoonstelling in Brussel, georganiseerd door de parkinson liga.Art Emotion gaat door van 15/10/2010 tot15/02/2011.er hangen ook schilderijen van mij, maar ik zit nu voorduurend te tobben hoe ik ginder zal geraken. Tot ginder rijden is niets maar ik ben nog niet zelfzeker genoeg. Nu ik zal mischien wel een vriend vinden die kan rijden met mijn wagen of meegaan in geval het nodig is het stuur over te nemen. We vinden wel een oplossing. Ik zal zeker eens luisteren naar radio parkies en eens horen op de chat avond. Ik heb een zeezicht opgemaakt vandaag ,daarvoor heb ik nog altijd goede moed anders zie ik de toekomst een beetje somber tegemoet maar het zal wel beteren!!! IK zal een foto van het schilderij toevoegen!!!!
Het is nu een week dat ik sipralexa terug neem. Ik loop zo suf als iets, en een troebel zicht. Ik zal in ieder morgen die pil maar s'avonds nemen want ik moet naar de kliniek met mijn vrouw.Ik begin een beetje verschrikt te geraken van die ziekenhuizen!
Woensdag laatst naar de specialist geweest.Ik voelde mij de laatste tijd slecht.Altijd in de namiddag na eten misselijk. Volgens de dokter is de parkinson niet verslecht.Maar ik heb naar het schijnt een stommiteit gedaan met mijn simpralexia af te bouwen. Toen mijn vrouw zes maanden geleden geopereerd was van een nieuwe knie hebben ze bij mij mirapiksin opgestart. Na enkele weken voelde ik me moraal als herboren. Een tijdje later heb ik de huis dokter gevraagd simpralexia een anti deprisieva af te bouwen.Nu naar het schijnt kunt u maanden na de afbouw nog de nevenwerkingen hebben. Ik heb de bijsluiter gelezen en inderdaad moet ik de dokter geloven. Ik moet ze terug opstarten en heb nu neven werkingen van het opstarten; Volgens de specialist was ik een nieuwe depressie aan het doen. Gelukkig heb ik het forum van de zeelieden waar ik een beetje troost vind. Voor degenen die het intereseerd staat een verhaal door mij geschreven op www.scheepvaartnet.be. Het is een verhaal hoe mijn zeemansleven begon op zeventien jaarige leeftijd. Tik op verhalen en lees hoe het allemaal begon door E.Bogaert
Gisteren avond heb ik om me te ontspannen eens op café bezoek geweest. Gebeurd in Café het geheim spoor Beveren a/d ijzer!! Ik stond met een vriend op de hoek van de toog, toen een groep jongeren binnen kwam en ons de weg versperde. Enkelen van hen weten dat ik parkinson heb. Geen doorkomen aan om naar het toilet te gaan tot ik toch erdoor kwam met het nodige geduw. De uit baatster weigerde alle mede werking. Waar is het respect gebleven voor mensen in onze toestand ik weet niet in welke wereld we leven. Ben van armoede gelijk een geslagen hond naar huis gekomen.
14 july 2010 Ik zit kapot van de hitte. Heb een wandeling gedaan met de hond en geraakte bijna niet vooruit! En dan nog eens mister Parkinson als vriend erbij hij zou ook geen beetje helpen!! Het is aan het onweren voor het moment, en mijn gedachten dwalen af naar de tijd dat ik op zee zat! Ketterend onweer en huizen hoge golven, ik kom weemoedig!! We overleven het wel.
Januari 2008:<Ik zit in een sukkelstraatje met mijn gezondheid> Aller hande medictie waar onder Anti depresiva worden op gebouwd en terug afgebouwd. De huisarts weet geen raad meer, en ik loop rond als een zombie lusteloos en levensmoe. Ik ben de ganse dag misselijk en rond de avond gaat het over. Ik weiger me te laten onderzoeken door een specialist. Ik ga iedere avond op café en vergeet voor een paar uren mijn problemen. Met mijn depressie gaat het van kwaad naar erger. Tot overmaat van ramp sterft op 16/02/2008 mijn schoonmoeder. We zijn er het hart van in en ik heb toch mijn vrouw kunen steunen in haar verdriet. Op 53 jaar had ik een hart operatie, een paar jaar nadien geopereerd van prostaat kanker en achteraf de ene mizerie na de andere. Met mijn depressie kon ik maar niet begrijpen dat ik weer eens uit gekozen was om tegenslag te hebben voor de zoveelste maal in mijn leven!! De eerste die iet zei over parkinson was de cardioloog. Bij een onder zoek zei hij me:< Etienne ik denk dat je een klein beetje parkinson hebt, maar ge met daar niet op denken want er is daar voor goede medicatie. Ik verklaarde hem gek maar toen ik op mijn bewegingen begon te letten was ik inderdaad trager geworden en nog geen klein beetje. Ik raadpleegde de computer en toen ik begon te schrijven ging het van groot naar klein. Ook mijn stem kwam hees over maar ik twijfelde nog altijd omdat ik s'avonds beter was. Ik werd hoe langer hoe depressiever, kon niet meer eten, was continue misselijk. Mijn werk bleef liggen en had alleen nog zin in de computer. Mijn schilderijen bleven liggen en wat het leven nog te bieden had geen interesse meer. ik had op zeker moment meer goesting om uit het leven te stappen dan erin te blijven. Ten einde raad liet ik me overtuigen een onderzoek te paseren bij een neuroloog en het verdickt was rap gevallen. Ik had de ziekte van parkinson maar de dokter stelde me gerust we kunnen niet genezen maar toch een beetje stabiel houden. Dat was een klein lichtje in de duisternis en ik kreeg als medicatie Asilect van 1mg voorgeschreven!!!
Foto's onder Twee portretten die ik in die periode gemaakt heb voor mensen die in het zuiden van Franrijk wonen.
Ik stel u even de rest van het gezin voor. Mijn vrouw Monique en ik Puppus de waakhond en snoepie de rosse kater die overal in slaap valt (weet waarschijnlijk ook van parkinson)!!! En onze goede oude minoe. Zeer veel luxe hebben we niet vandoen, Wel kunt u hier vriendschap vinden en hartelijkheid.. Voor de mensen die komen met goede bedoelingen staat de deur altijd open. We zijn gewone mensen die ons door het leven en tegenslagen hebben moeten duwen. Het leven heeft ons niet gespaard en zeker niet op gebied van gezondheid. We leven ons eigen leventje en sluiten ons niet op. Die komt is welgekomen en die niet komt moet niet terugkeren zei ons moeder altijd!! Bevindingen van de voorbije dagen: voor mij veel te warm!! Ik beef ook meer dan gewoonlijk. Heb een geweldig slaap te kort en ben een beetje daar door over mijn toeren. Ik heb ook continue geruist in mijn hoofd. Het betert aldijd met de avond!!!
Welkom op mijn blog :<Mijn leven met de ziekte van Parkinson> Ik ben Bogaert Etienne geboren Beerst ( Diksmuide} op 7-09-1945 Ik ben ex zeeman en handelaar. Mijn hobby is de schilderkunst, allerlei sport,en verhalen schrijven over mijn vroegere reizen! In de volgende maanden zal ik u mijn bevindingen proberen mede te delen over mijn leven die door deze ziekte grondig is overhoop gehaald. Ook zal ik proberen uit te leggen wat deze ziekte is die niet alleen oudere mensen treft maar ook steeds meer en meer mensen op jongere leeftijd. Voor de mensen die deze blog bezoeken heb ik één boodschap,< Hoe moeilijk het soms is laat u niet weg glijden in depressies zoals ik gedaan heb (soms kunt u er niets aan doen) maar geef nooit op. Probeer uw hobbys verder de doen en bijt desnoods uw tanden stuk op de tegenslagen van de harde wereld waar we momenteel in leven!!!!!!!
