Perzische Golf Mei 1964
Reeds een drietal maanden zwierven we rond van haventje naar haventje in de perzische golf. Het M/s Moëro was gebouwd in 1958 had niet veel confort en het was afzien geblazen met onmenselijke themperaturen van bij de vijftig graden in de machienekamer. De ganse bemanning was uitgemergeld de aircondioning werd niet gestart en we sliepen vele nachten aan deck om toch wat verkoeling te hebben. De smeerlapperij die we er nog bij hadden was dat het schip vergeven was van de ratten en het was hoge tijd dat we de golf uit waren.
Op zaterdag 9 Mei kregen we het verlossende bericht te horen laden 2000 ton in Abadan voor tamatave Madagaskar!! Niemand kende een beetje Madagascar en geen enkele had er ooit geweest bij mijn weten. Een paar weken later gingen we de zaterdag middag om 12 uur tegen de kaai in Tamatave ( gegevens komen uitmijn dagboek).
Iedereen stond te poppelen om aan de wal te gaan en de streek te gaan verkennen. Na maanden te hebben afgezien kregen wij van hoger hand de vrije teugel en de mensen daar waren frans spreekend en zeer vriendelijk maar straatarm!De zaterdag  avond was de ganse bemanning ladderzat en de zondag morgen kwam ik wakker met een vrouw tenminste een jong meisje in mijn kooi.. De onschuld stond in haar ogen geschreven en ik vroeg haar hoe ze daar was gekomen. Ze vertelde dat we elkaar hadden leren kennen in een soort dans club. We waren allemaal zo zat als een aap, en ze was met mij mee gekomen want bij het aan boord gaan was ik bijna tussen schip en kaai gevallen! Het was een duivels mooi kind niet ouder dan ikzelf en luisterde naar de naam Elisabeth! En zo bleef elisabeth aan boord voor het weekend, de kok maakte dat ik eten genoeg had voor ons beiden en zei hier tjin voor uw lief!!
De Zondag avond waren we van sortie maar een stukje kalmer en ze wilde me absolut iets tonen. We reden eerst waar ze woonde. Een huis je kon het zo niet noemen, een bed een paar stoelen en een bedje waarin een kindtje lag te slapen. Ze begon te wenen en vertelde me dat ze een kind had ze een hoer geworden was om haar kind te kunnen eten geven!!Zoiets waren we gewoon, ze haalde het kindje uit zijn bedje en gaf het in mijn armen. Onwennig drukte ik het kind tegen mijn borst en ik kreeg een warm gevoel aan mijn hart een gevoel die al maanden was uitgeschakeld door ons ruw leven. Ik wist niet eens dat dat kind bestond en toch hield ik ervan!
Zo bleef Elisabeth tot de donderdag aan boord en we waren gelukkig te samen. Toen we vertrokken weende ze wilde geen geld en ik beloofde terug te komen. IK had nog een pak geld over die ik haar verplichte van aan te nemen desnoods voor het kind. Ik zelf kreeg een krop in mijn keel maar een zeeman mag geen gevoelens hebben.
Achteraf heeft ze nog verschillende malen geschreven en vroeg telkens wanneer het schip terug kwam, maar intussen zat ik in zuid amerika en nog dikwijls denk ik met weemoed aan die enkele dagen in Tamatave. Elisabeth had me enkele dagen gelukkig gemaakt, maar geluk is bij mij altijd van korte duur geweest!!!!!

08-08-2011 om 00:00 geschreven door puppus