Na alle verhalen die wel en niet met park te maken hebben, verzeil ik naar de periode waarin bij mij voor het eerst Park bij mij was vastgesteld. De neuroloog nam alles nogal goed op, zei dat park ongeneeslijk was en dat het geen probleem was de ziekte vijftien jaar tegen te houden met medicatie. hij zei tegen mijn vrouw, madam zijn kracht krijgt hij sowieso terug en schreef het medicament asilect voor. Ik was zo misselijk en allendig dat reactie niet meer mogelijk was.
Thuis gekomen zat ik daar als een geslagen hond en tegen de avond voelde ik mij telkens beter het geen dagelijkse kost ging worden maar dat wist ik toen nog niet. Na enkele weken ging het van kwaad naar erger; Ik werd zo stijf als een plank en wist niet meer waar gekropen van de misselijkheid en kon op de duur me niet meer kleden en wassen. Mijn vrouw wist geen raad meer en de huis dokter wilde mij naar het ziekenhuis. Koppig als een ezel  weigerde ik binnen te gaan. Het duurde nog enkele dagen voor ik compleet in elkaar stuikte en een en al hoopje ellende liet ik mij naar de kliniek brengen!
Daar aangekomen stopten ze mij in bed met een pamper aan mijn gat, want door die rottigheid wist ik van incontinentie. Ik lag op een kamer bij een oude man die verlamd was en niet kon praten. Deed niets anders dan rare geluiden uit stoten maar kon er zelf niets aan doen. De volgende dagen begonnen de onder zoeken en ik kon zelf die pamper niet optrekken alles was geblokkeerd.Toen ik op een namiddag van een onderzoek op mijn kamer kwam, was een afrikaanse vrouw bezig met boenen!! Een groot bord stond er zoals een verkeersteken met daarop VERMOP! Ik moest naar het toilet en strompelde naar de wc!! Kreeg ik daar een schelding naar mijn hoofd geslingerd van die zwarte teef, ze zei :moet blijven zit vermop of stok op je kop. Ik die nooit racist ben geweest veranderde in een man vol haat tegenover alles wat afrikaans was. IK die mijn eten had weggeven aan de zwarten in mijn zeemanstijd moest hier horen in mijn eigen vlaanderen dat ik de stok op mijn kop  zou krijgen van een zwarte teef. Ik had de kracht niet te reageren heb wel gezegd dat ik moeilijk in mijn broek kon pissen. IK was woedend maar zweeg!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!-------------------------------------------------------------------
Nog dezelfde dag verhuisden ze me naar een andere kamer. Mijn kamergenoot was Willy Bruneel van Ieper. Een man  die een long tranplantie achter de rug had. was een jaar in Leuven geweest. Na een tiental dagen was ik met de nodige medicatie fel verbeterd. Maar willy zag je achteruit boeren. Hij begon rond te dolen en te vallen.
Op een nacht lag hij onder zijn bed te spartelen en had ik de nachtverpleging moeten opbellen. De nacht verpleger was een grote beer van een vent trekt daar die sukkelaar van onder zijn bed en gooide hem gelijk een zak in zijn bed, met de woorden ik ben godverdomme geen kraan. Ik was woedend maar zweeg. Achteraf walgde ik van mezelf, ik die nooit voor niemand had gezwegen waar er onrecht was had die man niet verdedigd. Een verpleger die een patient mishandeld en voordien een zwarte teef die me bedreigde daar voor had ik gezwegen.
Parkinson had van mij een futteloze zak gemaakt die kotste van zichzelf. willy stierf enkele weken nadien!!

01-06-2011 om 00:00 geschreven door puppus