Drie uur acht en dertig in  de morgen. Mijn vingers zijn nog stijf en het thypen gaat langzaam. Het zijn geen uren om verhalen te schrijven. Een normaal mens zit in zijn bed,  maar parkies zijn niet normaal. De miserie houd me voor het moment wakker,mijn vrouw is aan de depressieve kant. Angst voor haar operatie van volgende maand houd haar bezig denk ik. Het leven is rot vol slechte kanten. Ik heb alleen angst voor de toekomst, machteloosheid tegen over mr Park. Angst dat ik het niet meer zal kunnen opbrengen voor mijn gezin te zorgen. Ik moet er word op gerekend en ik mag het niet laten steken. Ik moet hier blijven rondlopen voor een ander, ze noemen dat plicht!!!
Ik geef altijd de raad aan de mensen om alleen de goede kanten van het leven te onthouden! Ik kan het zelf niet, ik heb teveel meegemaakt en op momenten als deze spookt alles door je hoofd. Zelfs het verlangen om het hier allemaal te verlaten, mag niet plicht plicht en nog eens plicht. Een leven zonder toekomst, niet weten of je s'anderendaags goed of slecht gaat zijn is geen leven. En hoop er is geen hoop er is geen licht in de tunnel, een parkie klamt  zich vast aan elke stroohalm. Flauwe kul over genezing die er toch nooit zal komen,en andere en andere dingen die ze ons wijs maken. Hoop doet leven maar wat als er geen hoop meer is????????????????

Bijlagen:
PA190015_351x480.jpg (42.1 KB)